Hostel "Przy Rzece"

[Norka]

Minoan LabyrinthIkiryo no Tatari C

GraczeShin'ya Yukii

Tury12

Yuki nie była do końca pewna, czy to co było w jej głowie i zniknęło, również ulegało zniszczeniu w prawdziwym świecie, więc najlepiej byłoby tego nie tracić… tak więc na wszelki wypadek dobrze było go ze sobą zabrać, prawda? Obserwując walkę minotaura z kamulcem, Yuki dotarła do wniosku, że najlepiej zaatakować od tyłu, bowiem to wydawało się być słabym punktem krowy. Tak więc, znajdując się z tyłu, wyciągnęła metalową żyłkę, by zaraz potem złożyć pieczęcie… i wystrzelić żyłkę w kierunku minotaura. Ten był zaś zajęty dźganiem biednego golema swoimi rogami, że nie był w stanie ogarnąć, że właśnie szła na niego śmierć – biedaczek. W momencie spotkaniu się z falą uderzeniową… minotaur po prostu rozbryzg się na maź, z której powstał, kawałki potwora wylądowały nawet na samej Shin’yi.

W ułamku sekundy wszystko się rozmyło w powietrzu – nie było już żadnego labiryntu, nawet po skalniaczku Yuki nie został ani ślad. Zamiast tego pojawiła się tam sama ciemność, którą widziała po raz pierwszego spotkania z Kicią… a jak o niej już mowa, ta się w końcu łaskawie pojawiła w swojej bliżej nieokreślonej formie, jednak wydawała się ciut większa.

– Yuki – chan znowu mnie pokonałaś, ale tym razem zagadka była trudniejsza, prawda?! – zachichotała Kicia widocznie zadowolona z siebie. – Tym razem Ci się upiekło, ale zobaczysz, następnym już tak łatwo nie będzie~ – dodała zaraz potem… by następnie puffnąć niczym klon, tyle że zamiast dymku na jej miejscu była jedynie czarna plama mazi. Potem zaś… cóż, pora było się obudzić.

Fizycznie, gdy Yuki spojrzała w lustro nie zobaczyła nic, co by zmieniło jej wygląd… wyglądała tak samo jak po ostatnim spotkaniu w z Kicią. Miała jednak wrażenie, że coś się zmieniło… w środku, jakby ta dziwna, cienista część jej urosła w siłę… Pytanie, czy to Yuki stawała się silniejsza, czy może Kicia?

Gdy zaś sięgnęła do kieszeni, w niej znajdował się kompas. I w tym świecie jednak wydawał się być najzwyklejszy w świecie i nawet jak coś mówiła, to ten nie reagował, cały czas wskazując kierunek i igła się poruszała jedynie wtedy, gdy sama Yuki się odwracała w danym kierunku.

Wynagrodzenie

Shin'ya Yuki - C - 12 PD, 24 PT, Ikiryo no Tatari C

► Pokaż Spoiler | (Nie)zwykły kompas

(Nie)zwykły kompas

Jaki kompas jest każdy widzi. Przyrząd został włożony do metalowego obramowania, a jego głównym zadaniem jest wskazywanie kierunków. W normalnym, realnym świecie nie wykazuje żadnych innych specjalnych właściwości, po prostu spełniając swoją podstawową funkcję. Jednakże przedmiot ten zawsze jest obecny zarówno w snach Yuki jak i w momencie, w którym ta przebywa pod wpływem Genjutsu. Co dokładnie kompas jednak będzie wskazywać w tych nierealnych światach jest w pełni zależne od MG i nie zawsze musi - ale może - to być pozytywne dla samej Yuki, jeśli ta postanowi wyruszyć za kierunkiem wskazywanym przez kompas.

W razie pytań co do działania kompasu kontaktować się z Norką

Kod: Zaznacz cały

[pic]https://i.imgur.com/42oQhRR.png[/pic]
[row](Nie)zwykły kompas[/row]
[description]Jaki kompas jest każdy widzi. Przyrząd został włożony do metalowego obramowania, a jego głównym zadaniem jest wskazywanie kierunków. W normalnym, realnym świecie nie wykazuje żadnych innych specjalnych właściwości, po prostu spełniając swoją podstawową funkcję.  Jednakże przedmiot ten zawsze jest obecny zarówno w snach Yuki jak i w momencie, w którym ta przebywa pod wpływem Genjutsu. Co dokładnie kompas jednak będzie wskazywać w tych nierealnych światach jest w pełni zależne od MG i nie zawsze musi  - ale może - to być pozytywne dla samej Yuki, jeśli ta postanowi wyruszyć za kierunkiem wskazywanym przez kompas. 

[i]W razie pytań co do działania kompasu kontaktować się z [url=https://sakuranohana.pl/memberlist.php?mode=viewprofile&u=370]Norką[/url][/i[/description]

Proszę pamiętać zgłosić nagrody w odpowiednim temacie

Nori (Hyuga Tsubaki) - 12 PB, 3 PD, 24 PT, 400 Ryō

Napisz proszę posta z z/t

[Shin'ya Yuki]

Dziewczyna oglądała swoje dzieło, jak spowodowało że wszystko z czym miała problem, nagle zaczęło znikać. Czy to było to? Czy to był już koniec tej mentalnej batalii? Najwidoczniej tak, ponieważ znalazła się w przestrzeni w której nie było już nic. Tak jak poprzedniej nocy, kiedy bawiła się w beztroskie zagadki z Kicią. Po chwili ta też się pojawiła, dając swoją mowę końcową. Choć Yuki namęczyła się trochę podczas tej bitwy, nadal nie mogła patrzeć na Kicię jak na wroga. Bardziej jak na zwierzątko czy też dziecko, które chce się postawić swojemu właścicielowi/rodzicowi. Pokiwała więc tylko głową z krzywym uśmiechem pod nosem. Zanim zdążyła cokolwiek odpowiedzieć, była już w swoim pokoju w Hostelu. Wygląd może się nie zmienił, ale czuła że jej pokłady chakry bardzo się zmieniły. Jakby... była w połowie nie sobą? No i ta kicia, która wydawała się jakby "większa". Czyżby tak szybko rosła w sile? No i ile jeszcze tych mentalnych batalii miało być przed nią? Usiadła na łóżku, zastanawiając się co dalej robić. Technicznie miała zapłacony pokój tylko na te trzy noce, ale nic nie stało na przeszkodzie, żeby wynająć jeszcze na kilka...może nawet cały następny tydzień? Tak na wszelki wypadek, żeby wystarczająco się pobić z Kicią w sennym świecie. Lepiej nie podróżować daleko, bo nie było wiadome, kiedy ta przypomni sobie o tym, że to pora kolejnej "walki".
Ubierając się, zauważyła że w kieszeni miała... kompas. Wydawał się całkiem normalny, taki zwyczajny... ale, to Kicia potrafiła robić tak? Postanowiła zapytać się o to w następnym śnie. Teraz planowała nacieszyć się pełna władzą nad swoim "ja", bo zaczynał się kolejny dzień.
Dogadała się tak, aby wynająć pokój na kolejny tydzień. Lepiej dac sobie czasu. Następnie poszła nacieszyć się wydarzeniem które miało miejsce w stolicy kraju żab. Pooglądała kilka walk, pospacerowała po okolicy... generalnie to był dzień odpoczynku. Należał jej się po takiej nocy.
A kiedy następny wieczór nastał, wróciła do swojego pokoju niczym kopciuszek, zamknęła drzwi na klucz od środka i... poszła spać.

[Norka]

Hesperides' GardenIkiryo no Tatari B

GraczeShin'ya Yukii

Tury1

Yuki zdecydowanie czuła się… inaczej po obudzeniu. Wciąż wiele nie rozumiała z tego, co się działo w jej głowie i czym dokładnie Kicia była, jednakże skoro czekały ją wciąż dalsze mentalne batalie o jej własne człowieczeństwo, to zapewne przyjdzie się dowiedzieć… i to całkiem prędko. Mogła jedynie się zastanawiać, ile dokładnie ich jeszcze będzie z tego powodu postanowiła przedłużyć swój pobyt w hotelu. Całe szczęście to było możliwe, więc mogła cały tydzień gnić jeszcze w łóżku i bawić się w kotka i myszkę ze swoją nową koleżanką, która najwidoczniej przejmowała kontrolę w nocy… bo w dzień, mimo że czuła gdzieś tam z tyłu głowy jej obecność, tak Kicia w żaden sposób się nie odzywała, a nawet jeśli Shin’ya próbowała nawiązać z nią jakąś konwersację, to wszystko było rzucane w eter jej umysłu i pozostawione bez odpowiedzi.

W końcu jednak przyszła noc, a wraz z nią sen. Yuki bardzo szybko została objęta przez czarną otchłań pochłonięta, by w końcu znaleźć się w kolejnym, wykreowanym przez Kicię świecie… który był w sumie dobrze znaną jej czarną pustką. Gdyby zajrzała do swojej kieszeni, mogła zobaczyć, że znajdował się w niej kompas, ten sam co w poprzednim śnie. Tym razem jednak jego igła się luźno poruszała wte i z powrotem, nie wskazując żadnego konkretnego kierunku.

Po chwili udało się jej zobaczyć małego bloba, w którym to rozpoznała Kicię. Była większa niż za pierwszym razem, to było pewne. Ta przypełzała do nóg Yuki, by następnie wydłużyć swój kształt i stać się… czymś względnie humanoidalnym, aczkolwiek wciąż wyglądało to bardzo karykaturalne.

– Chcę byś mi przyniosła złote jabłko – powiedziała Kicia, by następnie zachichotać. Jeśli Yuki się spodziewała, że zaraz po tych słowach pojawi się jakieś dalsze wyjaśnienie, to się myliła. Jednakże plus był taki, że Kicia wciąż tu była, stała przed nią… więc chyba mogła z nią porozmawiać?

[Shin'ya Yuki]

Znowu czerń, znowu ta nieprzenikniona czerń która ciągnęła się po wieczność w każdym kierunku. Gdzie by nie spojrzała, tam była nieskończona otchłań, bez sufitu, bez dna. Przestrzeń, której właściwości były wykluczające się i paradoksalne. Bez podłoża, ale jednak nie spadała. Bez źródła światła, ale widziała samą siebie. Takie szczegóły przypominały Yuki że wszystko co tu się działo, choć w odczuciach było realne, tak naprawdę należało tylko i wyłącznie do krainy snów. Nie mogła jednak lekceważyć tego, tak jak robiła to wcześniej. "Właścicielka" tej krainy z każdym snem stawała się coraz silniejsza. Było to dla dziewczyny szczególnie alarmujące, kiedy czuła że połowa jej chakry zmieniła się. Nie żeby wcześniej jakoś się broniła przed tym, chyba nawet specjalnie się nie zastanawiała, dając Kici do tej pory dość wolną rękę. Ale to był koniec biegania luzem, trzeba było okiełznać tego kocura, zanim się na dobre rozpędzi
-Złote jabłko, mówisz? - rozejrzała się po wszechobecnej nicości -Wiesz, nie mam nic przeciwko żeby ci takie sprezentować, tylko no jak widzisz... jesteśmy u ciebie - rozłożyła ręce szeroko, pokazując królestwo Kici -Jest tu cholernie pusto, nie ma tu nic, żadnych drzew... a tym bardziej takich, które rodziły by "złote jabłka". Swoją drogą, nie myślałaś żeby tu jakoś udekorować, skoro spędzasz w tej ciemnicy całe dnie?

[Norka]

Hesperides' GardenIkiryo no Tatari B

GraczeShin'ya Yukii

Tury2

Ciemność. Po raz kolejny. Yuki mogła powoli zacząć się zastanawiać, czy nie powinno jej być Kici żal, że ta żyła w takich warunkach. Być może jednak właścicielce tej krainy najwidoczniej się tak podobało, skoro nie zamierzała stworzyć tu żadnych dodatkowych rzeczy. I mimo że Shin’ya miała świadomość, że to wszystko działo się w jej głowie, jednocześnie ciężko było jej się pozbyć uczucia, że jednak to było całkiem realne. Mogła czuć jak jej chakra się podzieliła wręcz na pół, a Kicia zdecydowanie rosła w siłę. Na chwilę obecną ta władała jedynie w nocy, ale co jeśli w pewnym momencie postanowi o sobie przypomnieć w dzień i to w bardziej dosadny sposób aniżeli jedynie w postaci bycia upierdliwym uczuciem z tyłu głowy?

– Och, Yuki – chan, bez obaw! Ten świat jest taki, jaki tego zapragnę. Jest niczym glina, jak zaś jestem garncarką, która nadaje mu kształtu, zależnego od mojej woli. – Sposób mówienia Kici zdecydowanie się zmienił… wydawała się jakby dojrzalsza? Nie była teraz dzieckiem od zagadek, a raczej nastolatką o wybujałej wyobraźni, która naczytała się w swoim życiu zbyt wiele nowelek i próbowała zachowywać się jak prawdziwa artystka. – Niech więc świat będzie udekorowany – odparła, by potem się rozmyć w ciemności, a Yuki zaś trafiła do zupełnie innego miejsca. Nie była teraz otoczona przez tą czerń, którą dotychczas widziała.

Shin’ya znalazła się na plaży… a chociaż czymś, co w teorii trochę to przypominało. Pod nogami miała czarny piach, który z każdym krokiem wsypywał się w jej buty, co było irytujące. Po jej lewej mogła słyszeć morskie fale obijające się o brzeg. I jak tam spojrzała to oczywiście… tam te morze było. I ku jej zdziwieniu, woda nie była czarną smołą. Miała barwę bardzo ciemnego granatu, ale zdecydowanie nie był to czarny. Rozglądając się po terenie, mogła zobaczyć, że jakieś sto metrów od niej znajdował się starzec, który spacerował brzegiem, opierając się o drewnianą laskę.

[Shin'ya Yuki]

Kicia zdawała się jakby dorastać? Inaczej nie można było opisać tego, w jaki sposób ona się zachowywała. Ten drażniący ton kogoś, kto przeczytał jedną tanią książke z działu "bestsellery" i teraz udaje nie wiadomo jakiego artystę. W tym momencie już nawet nie czuła strachu czy niepokoju. Nawet jeżeli, to było przyćmione irytacją, której wolała z siebie nie wyrzucać. Miałą przeczucie że dodatkowe wkurwianie jej może tylko pokrzyżować jej plany. Stała więc cicho, słuchając tego pieprzenia zafiksowanej nastolatki, kiwając głową jakby podziwiała dobór słów Kici.
Chwilę później znalazła się na plaży. Kreatywność tego małego demona nie miała końca, choć motywy były dość powtarzające się. Chociażby ta nienaturalnie czarna ziemia, albo reszta świata która była w kolorach, które nie powinny takie być w prawdziwym życiu. Mogła jeszcze by popracować nad paletą kolorów, ale przynajmniej nie było aż tak źle jak ostatnio. Ewidentnie było widać postęp, ale czy powinna się z tego powodu cieszyć? A co jeżeli któregoś dnia mrugnie i będzie w świecie snów, nie wiedząc o tym? Posiadanie tego małego, wrednego cholerstwa w sobie musiało być od teraz o wiele, wiele bardziej kontrolowane.
-Dobry wieczór! - krzyknęła do starca, idąc do niego i przeklinając w myślach piach, który co krok nasypywał się do jej butów -Przepraszam że zapytam, ale... gdzie właściwie jesteśmy?

[Norka]

Hesperides' GardenIkiryo no Tatari B

GraczeShin'ya Yukii

Tury3

Kicia zdecydowanie przestała być dzieckiem, które próbowało za wszelką cenę zasypać dorosłego zagadkami, myśląc, że te są wybitnie trudne, a dla kogoś z średnią ilością szarych komórek były raczej… banalne. I nie czuła się jakoś bardzo przekonana przez słowa Kici, ale jednocześnie nie było co jej bardziej wkurzać. Niech się dziecko artystycznie wyżyje, skoro miało taką potrzebę. Jakby nie patrzeć, to wszystko było tylko snem, rzeczą dziejącą się w głowie Yuki. Jak się obudzi to już będzie po wszystkim, prawda?

Plaża, która wyglądała prawie jak ta, które można było spotkać w prawdziwym życiu, jednak pewne rzeczy były niezmienne, jak chociażby ta czerń piasku. Jakby nie patrzeć, to był wybitnie podobny do ziemi z labiryntu… i całej tej ciemności, którą się otaczała Kicia. Jakby tak pomyślała i się bardziej skupiła, to dawała bardzo podobne uczucia do tej dziwnej chakry, którą w sobie miała. Wszystko wydawało się łączyć w jedną logiczną całość. I jednocześnie czuła, ze Kicia trochę zaczynała się spod kontroli wymykać, więc musiała zacząć trochę bardziej ją kontrolować.

Staruszek spojrzał na Yuki, gdy ta się do niego odezwała. Uśmiechnął się lekko, mrużąc przy tym nawet oczy.

– Nie wydaje Ci się, że powinnaś najpierw się przedstawić, nim zadasz starszemu pytanie? – zapytał, by następnie pokręcić głową i zacząć cmokać pod nosem, jakby niezadowolony tą dzisiejszą młodzieżą. – No i jak to gdzie? Nie widać? Nad morzem, nad którym przyszło mi panować… Pozwól więc, nieznajoma, że cię zapytam – co ty tu robisz i czego szukasz? – zapytał starzec, by następnie postawić swoją drewnianą laskę centralnie przed sobą i opierając na niej ciężar niedołężnego ciała.

[Shin'ya Yuki]

No tak, zapomniała się przedstawić jakiemuś starcowi, który był wymysłem wyobraźni Kici lub co gorsze samej Yuki. Zresztą, kto pomyślał żeby przedstawiać się każdemu obcemu, którego się zaczepiało żeby zadać jakieś jedno czy dwa proste pytania? Jeżeli ten dziadek był kukiełką w teatrzyku Kici, to miała jeszcze spore lekcji do odrobienia. Myśląc tak o tej śmiesznej uwadze, można było tylko dostać potwierdzenie, że scenariusz był napisany przez nastolatkę napaloną na "wyższą kulturę". No, ale skoro dziecko chciało się tak bawić, pozostało tylko uczestniczyć w tym teatrzyku dalej
-Przepraszam, gdzie moje maniery. Nazywam się Yuki, z rodu Shin'ya. - przedstawiła się, lekko kłaniając się przed starcem -W przeciwieństwie do pana, ja tutaj znalazłam się przez przypadek. Nie widział pan może jakichś złotych jabłek w okolicy, albo może słyszał o takich? - skoro miała okazje się zapytać kogoś, to dlaczego by nie jego. Poziom absurdu wywalał jak szambo w porze deszczowej, postanowiła więc zanurzyć się w ten świat, uznając go za tak prawdziwego, na ile mogła samą siebie przekonać. Sanity check poszedł w tym momencie do kosza, niech przedstawienie trwa dalej... ale czy to coś jej da? Może powinna właśnie się sprzeciwić? Może powinna dziadkowi przywalić w twarz na dzień dobry? Takie myśli też latały jej po głowie pełnej czarnego spaghetti.

[Norka]

Hesperides' GardenIkiryo no Tatari B

GraczeShin'ya Yukii

Tury4

Przedstawianie się przypadkowo spotkanemu starcowi w wytworze wyobraźni natchnionej nastolatki zdecydowanie nie było czymś, co przyszło Yuki do głowy. Pytając nawet przechodniów na ulicy o drogę zapewne by tego imienia nie podała, jednakże najwidoczniej kukiełce w teatrzyku Kici się to nie podobało i jeśli chciała zdobyć jakieś informacje, to… musiała najwidoczniej bawić się i tańczyć tak, jak Kicia zagrała. Upierdliwe, ale przypominało o tym, że Yuki znajdowała się właśnie w królestwie swojej nowej koleżanki i zdecydowanie nie miała nad nim żadnego panowania.

Starzec ze spokojem i mądrością wymalowaną na twarzy uważnie przysłuchiwał się Yuki. Słysząc, jak tak się przedstawia i przeprasza za swój brak manier, skinął głową widocznie zadowolony z takiego przebiegu spraw.

– Jam jest Proteusz, morskie bóstwo – przedstawił się starzec, prostując się przy tym na tyle, ile jego niedołężne ciało pozwalało, pokazując przy tym całą swoją dumę. – Czy słyszałem? Oczywiście, że tak. Wiem nawet gdzie się znajdują – odparł mężczyzna, by następnie palcem wskazującym i kciukiem zacząć się głaskać po brodzie, jakby widocznie się nad czymś zastanawiając. – Zdradzę Ci, Yuki z rodu Shin’ya, gdzie się znajdują, jeżeli pokonasz mnie w boju – odparł mężczyzna, uśmiechając się do niej… choć w tym uśmiechu było coś podejrzanego.

Pokonanie niedołężnego starca nie powinno być takie ciężkie, prawda?

[Shin'ya Yuki]

Starzec się przedstawił imieniem które niewiele jej mówiło. Jeżeli Kicia tego sobie sama nie wymyśliła, to musiała mieć jakiś dostęp do jakiejś zewnętrznej wiedzy. Jak miało by to działać, to nie była pewna i chyba nie dowie się, dopóki nie porozmawia na spokojnie z Kicią. Do tej pory nie miała niestety ku temu okazji, bo każda interakcja z nią, wiązała się z jakimiś mentalnymi wyzwaniami z czapy, które nawet zbytnio się nie kleiły w całość, przynajmniej w rozumieniu dziewczyny, którą ominęła wiedza o tej części mitologii nowego kontynentu.
-W boju? - zapytała, udając wielce zdziwioną - Ale że tak na pięści? Chyba morskie bóstwo nie upadnie tak nisko, aby pobić niewinną kobietę?- po walce z bambusiarą i minotaurem miała już trochę dosyć nadwyrężania swoich zasobów chakry, jak i mięśni. Nawet jeżeli to wszystko działo się w jej głowie, to tak jak i kompas jakimś cudem powędrował do prawdziwego świata, tak i zmęczenie nie zostawało w snach. Powoli zaczynała się zastanawiać, czy aby na pewno nie była porywana do jakiegoś innego wymiaru na noc, gdzie była przetrzymywana aż do samego rana... Jak w inny sposób miałby pojawić się w jej PRAWDZIWEJ kieszeni ten nieszczęsny kompas?
-Na pewno ktoś taki jak Pan, władca tej krainy, ma inny pomysł jak mogłabym dowiedzieć się o złotych jabłkach, prawda? - zadała kolejne pytanie, mając nadzieję że wleci Kici na ambicję i zmieni scenariusz na taki, który byłby bardziej ekscytujący dla potencjalnej widowni.

[Norka]

Hesperides' GardenIkiryo no Tatari B

GraczeShin'ya Yukii

Tury5

Imię niewiele mówiło i nie brzmiało zdecydowanie… starokontynentalnie. Więc były dwie opcje, albo Kicia sobie je totalnie wymyśliła, albo wywodziło się one bardziej z Nowego Kontynentu, który był pełny różnych nowych i totalnie obcych rzeczy, których nie można było spotkać jeszcze przed wojną. I im dalej w las w kwestii mentalnych batalii z Kicią, tym bardziej była Yuki przekonana, że… mniej z tego rozumiała, nie mając nawet zbytnio szans porozmawiać ze swoja nową koleżanką.

– Jeśli szukasz złotych jabłek, to nie możesz być niewinna... – odparł starzec, uśmiechając się tajemniczo. Teatrzyk Kici najwidoczniej trwał w najlepsze. Yuki jednak nie nie uśmiechało się walczyć, biorąc pod uwagę fakt, że te mentalne batalie w jakiś sposób odbijały się na niej w prawdziwym świecie, a najlepszym tego dowodem był ten kompas, który znalazła w swojej kieszeni. Proteusz zaśmiał się, słysząc jej kolejne słowa. – Niech będzie – odparł starzec, by następnie uderzyć swoją laską w ziemię. Przed Yuki pojawiły się cztery głazy, a każdy z nich miał na sobie inny symbol. Od lewej do prawej: Δ λ Σ Ω. – W takim razie spraw, by na każdym głazie był ten sam symbol. Możesz je zmienić, po prostu je dotykając… masz na to trzydzieści minut. Jak Ci się uda, to powiem, gdzie są złote jabłka. – odparł, a zaraz potem, znikąd w powietrzu pojawiła się klepsydra wypełniona w górnej części czarnym piachem. Starzec stuknął w nią swoją laską i piasek zaczął się przesypywać...

Dodatkowe

Czas do rozwiązania zagadki: 6 tur

Wizualizacja

[Shin'ya Yuki]

Yuki niewinna? Oczywiście że była niewinna! To ona tutaj była ofiarą, które musiała odgrywać jakieś durne role w teatrzyku zrobionym przez kogoś o mentalności dorastającego dziecka. Miała już zamiar się kłócić, aby wywalczyć swoją niewinność, jednak stwierdziła że było to bez sensu, przecież to nie był starzec-starzec, tylko wytwór Kici, która się w najlepsze bawiła z nią... a właściwie, to bawiła się NIĄ, bo daleko temu było od wspólnej zabawy. Ale dopóki nic się jej nie działo strasznego, można takie coś przeżyć. Przynajmniej tak sobie wmawiała.
-No, te litery akurat były na matematyce w szkole - pomyślała, pochylając się nad kamieniami, trzymając ręce na biodrach -Delta, Lambda, Sigma, Omega... yymm - zaczęła w myślach liczyć które to były kolejne litery tego cholera-wie-po-co-komu-potrzebnego alfabetu, który nigdzie nie był używany, jak tylko na lekcjach zaawansowanej matematyki... i to jeszcze tylko w ostatnim semestrze. Po chwili recytowania w głowie i liczenia na palcach, doszła do wniosku że na kamieniach były kolejno: czwarta, jedenasta, osiemnasta i dwudziesta czwarta litera. Cokolwiek to znaczyło, było warte zapamiętania, więc wyciągnęła kunai i nabazgrała te litery na piachu przed kamieniami. Następnie dotknęła każdy kamień raz, starając się dotykać każdy tyle samo czasu, licząc do "jednego" w głowie. Liczyła na to, że litery jakoś sensownie się pozmieniają, dzięki czemu będzie mogła zastanowić się, jak to wszystko miało działać.

[Norka]

Hesperides' GardenIkiryo no Tatari B

GraczeShin'ya Yukii

Tury6

Yuki uważała siebie za niewinną, w przeciwieństwie do starca, który miał na jej temat inne zdanie. Z jakiegoś powodu, w jego mniemaniu, fakt, że szukała złotych jabłek sprawiał, że musiała mieć coś za uszami. Kłócenie się z Proteuszem najwidoczniej nie miało sensu, bo… nawet nie był w opinii dziewczyny realny. To tylko wymysł w teatrzyku Kici, której zachciało się być natchnioną nastolatką.

Kukiełka jej nowej koleżanki postanowiła przystać na propozycję Yuki i zamiast fizycznej walki, będzie musiała wytężyć szare komórki. Postanowiła więc zacząć od podstaw, kojarząc czym w ogóle te symbole były, by jednocześnie sobie na boku spisać, którymi literami w alfabecie były. Czy to miało jakiś sens? Na chwilę obecną nie wiedziała, jednakże na pewno nie zaszkodziło sobie tego zapisać… potem zaś dotknęła po jednej z tablic.

Gdy dotknęła tę pierwszą tablicę z lewej, z deltą, na sąsiadującej z nią po prawej litera się zmieniła z lambdy na sigmę. Niezależnie jednak ja długo przykładała rękę do kamienia, żadna dodatkowa zmiana nie zachodziła. Dotykając drugiej, zmieniła się trzecia z „oryginalną” sigmą na omegę. Po dotknięciu trzeciej, tablica z omegą została zmieniona w taki sposób, że teraz przedstawiała deltę. Na samym końcu zaś, po dotknięciu tablicy z omegą, zmieniła pierwsza. Litera delty została zmieniona na lambdę.

Dodatkowe

Czas do rozwiązania zagadki: 5 tur

Wizualizacja

[Shin'ya Yuki]

Dotykanie kamieni jeden za drugim przynosiło jakieś efekty. Dowiedziała się, że nie ważne jak długo by naciskała dany kamień, ten nie planował reagować jeszcze raz. Czyli długość dotyku była nieznacząca, to była ważna rzecz, którą Yuki postanowiła zanotować sobie w głowie. Na ziemi zaś wyrysowała nową konfigurację. Z tego co widziała, to jedyne co jej się udało zrobić, to przesunąć cały ciąg w lewo. Ale czy to było tak mało? Dowiedziała się dzięki temu ważnej rzeczy, a mianowicie to tego, że symbole same w sobie nie miały znaczenia. Dokładniej rzecz ujmując, symbol nie nadawał właściwości kamieniowi. Jej pierwsze podejrzeniem było to, że każdy kamień bierze znak który jest dwie pozycje dalej i wstawia go na pozycji o jeden dalej. Tak też się działo, biorąc pod uwagę "zapętlenie" się ciągów znaków, ale niestety... albo stety, tak to nie działało, ponieważ gdyby tak było, to znak na pierwszym kamieniu byłby inny niż zakładała. Musiała więc chwilę pomyśleć, nad tym alfabetem od matematyki...
-A gdyby tak podstawić cyfry... - pomyślała, robiąc obok drugą tablicę wypełnioną cyframi od 1 do 4 w dwóch rzędach, która wyglądała tak:

1-2-3-4
2-3-4-1

-Uuuh... Pierwszy kamień zwiększa wartość drugiemu, drugi trzeciemu... a więc tak to działa, chyba... sprawdźmy? - zapytała sama siebie w myślach, wykonując następującą kombinację:
1. Pierwszy kamień nacisnęła trzy razy
2. Drugi kamień nacisnęła 2 razy
3. Trzeci kamień nacisnęła raz
Czy to zadziałało, mogła tylko mieć nadzieję, w zamyśle wszystkie symbole powinny zamienić się w symbol, który nazywał się "lambda".

[Norka]

Hesperides' GardenIkiryo no Tatari B

GraczeShin'ya Yukii

Tury6

Nie było innej opcji na rozwiązanie tej zagadki aniżeli… no właśnie, swoista próba jak cały mechanizm działał. Dzięki swojej ekspertyzie dowiedziała się, że nie miało znaczenia jak długo dotykała tablicy, to nie dochodziło do żadnych zmian. Pierwsze przypuszczenia dotyczące działania tablicy jednak nie do końca się sprawdziło, więc musiała pomyśleć nad czymś zupełnie nowym… i wtedy wpadła na pomysł, że litery nie miały tu większego znaczenia, były tylko symbolami wyżłobionymi w kamieniu, więc dla ułatwienia zamieniła je na liczby i wtedy zobaczyła pewną zależność.

Yuki zaczęła dotykać tablice zgodnie ze swoim sposobem rozumowania. Najpierw na pierwszej pojawiła się lambda, potem na drugiej, a na samym końcu – na trzeciej, nie zmieniając przy tym wartości czwartej. W ten sposób, zgodnie ze swoim rozumowaniem, na wszystkich czterech tablicach pojawiła się, zgodnie z jej przewidywaniami, litera lambdy. I ku jej wewnętrznej satysfakcji, nie minęła nawet połowa czasu przewidziana przez starca na rozwiązanie tej zagadki.

– No, no… jestem pod wrażeniem. Pokonałaś mnie, więc zgodnie z umową, wskażę ci drogę – odpowiedział, by następnie stanąć przed morzem. Uniósł swoją laskę do góry, by następnie uderzyć nią w wodne fale. Nagle wody zbiornika się rozstąpiły na dwie strony, tworząc ścieżkę dosłownie przez środek morza. – Idź tędy i nie obracaj się za siebie. W pewnym momencie dotrzesz do gór, tam spotkasz osobę, która dalej wskaże ci drogę jeśli jej pomożesz – powiedział mężczyzna. Czy Yuki zamierzała mu zaufać i wejść w morskie otchłanie? Decyzja należała do niej.