Tsuru #1

[Shinohara Tsuru]

Tsuru miała ledwie piętnaście lat, gdy stała się kunoichi Amegakure no Sato po zniszczeniu jej rodzinnej Konohy, a wydarzenia ostatnich lat odcisnęły na niej piętno. Oczywiście nie była w tej kwestii wyjątkiem i nie była jedyną nowo przybyłą, która z poczucia ogólnej beznadziei snuła się bez celu po deszczowych ulicach swojego nowego domu. Nie można powiedzieć, aby podobało jej się w Ame… pewnie musi upłynąć znacznie więcej czasu nim zbuduje więź z nową wioską, gdy jej spojrzenie przestanie mimowolnie zwracać się na wschód, w kierunku zgliszczy Liścia.

Być może mimo wszystko ktoś jednak nad nią czuwał, gdyż jednego z takich dni otrzymała od urzędnika, który zaraz zniknął w oparze dymu misję rangi D, która skierowała ją do tutejszej akademii ninja, aby pomóc dzieciom w ich treningach. Trochę zajęło jej odnalezienie odpowiedniego budynku, lecz gdy Tsuru wkroczyła na teren akademii, zobaczyła młodych adeptów, którzy starali się opanować podstawowe umiejętności ninja. Niektórzy z nich mieli trudności, inni byli pełni entuzjazmu i chęci do nauki. Wydawali się tacy beztroscy, lecz dziewczyna wiedziała, że to tylko pozór… dzieci, szczególnie należące do rodzin shinobi potrafiły ukrywać swoje prawdziwe uczucia. Mimo to nie można powiedzieć, aby w tym momencie była w stanie im współczuć, gdyż sama była przejęta swoimi sprawami. Praca jednak zawsze odwracała uwagę od zmartwień i Tsuru była gotowa podzielić się swoją skromną wiedzą i doświadczeniem, aby pomóc tym młodym adeptom rozwijać ich umiejętności.

Rozpoczęła swoją misję od przeprowadzenia zajęć rozgrzewkowych. Wspólnie z dziećmi wykonywała serie skłonów, biegów i rozciągających ćwiczeń. Trening fizyczny nie należał do jej mocnych stron, jednak wiedziała, że rozgrzanie mięśni nie tylko zapobiegnie kontuzjom, ale też poprawi krążenie i pomoże w koncentracji i sprawnym przepływie chakry. Cóż, przynajmniej dzięki takim ćwiczeniom mogła zaskarbić sobie uwagę uczniów lepiej, niż gdyby starała się ich przekrzykiwać… niektórzy mieli okropną kondycję i próbując złapać oddech nie mieli czasu jej odpyskować nim przeszła do kolejnej części zadania.

Skoncentrowała się na nauczaniu podstawowych jutsu, których sama nauczyła się w akademii jeszcze w Konosze. Tsuru wyjaśniała, jak skupić swoją energię i wypuścić ją w odpowiednim momencie, aby wykonać techniki. Wyjaśniła studentom o istocie kontroli oddechu i koncentracji umysłu oraz zaprezentowała techniki medytacji, które mogły okazać się niezbędne dla niektórych uczniów. Zapewniła, że nie każdy urodził się z dobrą kontrolą chakry, lecz zachęcała ich do treningu przekonując, że każdy z nich może być przynajmniej trochę lepszy niż poprzedniego dnia, a wszystkie ich umiejętności bardzo przydadzą się zarówno wiosce jak i ich poszczególnym klanom. Pokazała im, jak wykonywać proste jutsu, takie jak Kawarimi no jutsu i Henge no jutsu przytaczając jednocześnie okoliczności, w jakich mogą im się przydać.

Obserwując dzieci, Tsuru dostrzegała ich postępy i rosnącą pewność siebie. Była zadowolona, widząc ich uśmiechy i entuzjazm podczas wykonywania ćwiczeń, szczególnie u tych, którzy z początku niezbyt sobie radzili. Odkryła w sobie nieznane jej do tej pory pokłady cierpliwości i umiejętność wyjaśniania skomplikowanych technik w prosty i przystępny sposób, a gdy dzieciaki odwdzięczyły jej się wyraźnymi postępami poczuła w sobie przypływ dumy. Nigdy nie sądziła, że praca z dziećmi sprawi jej taką satysfakcję, gdy sama była uczennicą akademii nie mogła się doczekać, aż opuści jej mury i zacznie wykonywać misje jako kunoichi.

Po długiej sesji treningowej Tsuru podziękowała dzieciom za ich wysiłek i poświęcenie. Podkreśliła, że trening to proces, który wymaga czasu i wytrwałości. Zachęcała ich, aby nie poddawali się i kontynuowali swoją drogę ninja. Szkoda jej było się z nimi żegnać, niektóre nawet całkiem polubiła… inne udało jej się przestraszyć na tyle, by okazywały jej szacunek. Na koniec dnia każdemu z uczniów udało się choć raz wykonać nową technikę i choć wszyscy byli bardzo zmęczeni to widać było po ich twarzach, że im również trening sprawił sporo satysfakcji.

Tsuru poleciła dzieciakom zjeść pożywny posiłek i nie przemęczać organizmu zbyt ciężkim treningiem chakry. Systematyczność była znacznie ważniejsza od treningu aż do kompletnego wyczerpania, po którym zazwyczaj trzeba wziąć dłuższy odpoczynek. Zapewniła ich, choć nie wiedziała tego z własnego doświadczenia, że nie raz zdarzy im się zbytnio wysilić podczas misji, gdy już staną się shinobi. Widząc, że jej wkład w rozwój młodych adeptów był cenny poczuła się jakby powróciła jej wola do życia, chociaż na chwilę... zastanawiała się, czy takie było zamierzenie jej misjodawcy, gdy dostrzegła na jego twarzy lekki uśmiech przy odbieraniu wypłaty.

Tsuru miała nadzieję, że dzieci będą kontynuować swoje wysiłki i osiągną swoje cele jako przyszli wojownicy… z drugiej jednak strony im współczuła. Sama dobrze wspominała czasy akademii i tak jak oni, nie wiedziała jeszcze, że był to najbardziej bestroski czas w jej życiu. Wojny były prawie pewne w świecie shinobi, w całej ich historii istniało tylko kilka krótkich okresów pokoju… co czeka Wioskę Deszczu w ciągu kolejnych lat? Nie wierzyła w długotrwały pokój, a jednak marzyła o nim dla tych niewinnych, naiwnych dzieci. Zupełnie nie zdających sobie sprawy, że właśnie wkroczyły na ścieżkę pełną cierpienia i niebezpieczeństw.

[Norka]

► Pokaż Spoiler | Wynagrodzenie

2 PD
4 PT
125 Ryō
+1 misja D