Tsuru #2

[Shinohara Tsuru]

Po powrocie z Takigakure, Tsuru miała okazję przekonać się, że pozostali w Ame shinobi również nie próżnowali przygotowując się na ewentualną wojnę. Ta na szczęście miała zostać odwleczona w czasie dzięki bohaterskiemu pokonaniu Shi przez grupę w Kusie, lecz blondyna była przekonana, że nie usłyszeli jeszcze ostatniego słowa od Zero. Jego poplecznicy zbliżali się niebezpiecznie do granic Deszczu, zapewne z zamiarem zwiadu przygotowywującego przed przyszłym atakiem… wiele osób zostało rannych neutralizując owe zagrożenia. Ruch na oddziałach szpitala zrobił się tak duży, że na słupach w całej wiosce pojawiły się ogłoszenia oferujące pracę przy opiece oraz papierologii.

Tsuru nie byłaa znana ze swoich umiejętności medycznych, wręcz stroniła od medycyny jak tylko mogła. Widok chorych wywoływał w niej zniesmaczenie… a jednak zgłaszając się do pomocy, wybrała właśnie tą pierwszą opcję. Jak każdy ninja, musiała się dostosować do sytuacji i potrzeb wioski… lecz to był tylko jeden z powodów. Migreny, które zaczęły ją męczyć od misji w Taki nie przemijały, a wręcz przeciwnie, potęgowały się przy jej treningach. To było nie do zaakceptowania. Co gorsza, jej krewni nie umieli jej pomóc stwierdzając, że taka już była dola członków ich rodu i zbagatelizowali problem. Musiała radzić sobie z tym sama i znaleźć rozwiązanie, które bez wątpienia podlegało pod medycynę. Po krótkim (naprawdę krótkim) treningu przeprowadzonym w szpitalu, została oddelegowana do przepełnionej sali wypełnionej jękami i postękiwaniem z bólu, które dosłownie wywołało u niej dreszcze. Nie pomagał chemiczny zapach, który towarzyszył temu wszystkiemu… Tsuru zaczynało się robić niedobrze. Na pozór jednak dziewczyna wyglądała na absolutnie niewzruszoną, archetyp idealnego żołnierza… wykona tę robotę. Jej uwagę w pierwszej kolejności przykuł pacjent w rogu Sali.

Młody chłopak chłopak był w takim bólu, że przez jego półprzymknięte oczy oraz drżące dłonie blondyna nie była pewna, czy jest on przytomny. Zamarła na moment, zastanawiając się, jak ma się zabrać do tego zadania. Wiedziała, że nie jest wykwalifikowana do pełnienia roli pielęgniarki, ale jako kunoichi musiała znaleźć sposób, by pomóc. Zmobilizowana tym postanowieniem, zaczęła rozmawiać z chłopakiem, uspokajając go delikatnymi słowami w jego umyśle. Nawet jeśli nie mogła wiele poradzić na ból fizyczny to jej zdolności integencji w umysł mogły oszukać go sprawiając, że mniej by cierpiał. Potem przystąpiła do zmiany opatrunków. Tsuru robiła to powoli, starając się nie pokazać swojego niepewnego podejścia wspominając wszystko, czego nauczyła się kilkanaście minut temu.

W miarę upływu czasu zaczęła jednak zdobywać pewność siebie i po kilku nieudanych próbach opanowania drżenia rąk, znalazła swój rytm. Tsuru zauważyła również z niemałym zdziwieniem, że choć nie posiada specjalnych umiejętności medycznych, to sama jej obecność była dla rannych kojąca przy braku adekwatnego personelu. To było dziwne uczucie… być potrzebnym. Nie ze względu na swoje umiejętności, tylko ją samą. Miała nadzieję, że nigdy nie znajdzie się w ich sytuacji, by z desperacją wyciągać ręce po jedyne towarzystwo, jedyną ostoję w cierpieniu. To było jednocześnie żenujące i rozczulające.

Oprócz opatrywania ran, Tsuru zajmowała się także innymi obowiązkami w szpitalu. Sprzątała sale, przebierała łóżka, gotowała i rozmawiała z pacjentami. Była spostrzegawcza, toteż auważała drobne zmiany w zachowaniu chorych, co pomagało medykom w świadczeniu skuteczniejszej pomocy. Gdy z jakimś pacjentem nie było kontaktu to potrafiła wyciągnąć cenne informacje o jego stanie wprost z jego głowy, co dało jej nie małą satysfakcję. Mogła zrobić coś, czego nie potrafił nikt inny. Niestety nie zawsze było tak dobrze… choć widziała wcześniej martwych ludzi to wcale nie była z tym widokiem oswojona. Nie każdy pacjent przeżył, choć personel starał się ograniczać kontakt stażystów (z których niektórzy byli cywilami) z tymi, którzy byli najbardziej ranni i mogli odejść. Niestety dla Tsuru, tak właśnie miał zakończyć się dzień na oddziale… miał, bo chłopak, którym opiekowała się na samym początku czując się nieco lepiej postanowił i jej poprawić nieco humor. Opowiadał z jaką odwagą i poświęceniem walczył z bandytami grasującymi przy wiosce i nie omieszkał się wspomnieć, że za rok chce podejść do egzaminu na Tokubetsu Jounina… Shinohara podejrzewała, że tylko się przechwalał, wyglądał jej bowiem na świeżego Chuunina, który starał się zrobić na niej wrażenie. Niezależnie od jego intencji, udało mu się wywołać niewielki uśmiech na twarzy blondynki, tak rzadko u niej spotykany. Gdy żegnała się z pacjentami i personelem wydawała się nieco podniesiona na duchu i wiedziała, że resztę zrobi jej ulubione donburi, które zamówi sobie przed powrotem do domu.

Praca w szpitalu okazała się pod wieloma względami bardziej żmudna i wyczerpująca od jej typowych misji, lecz na koniec dnia mogła przyznać przed sobą, że cieszyła się, że się jej podjęła. To doświadczenie nie należało do szczególnie przyjemnych… ale było cenne. Czy nauczyła się czegoś, co pomoże jej z migrenami? Nie, ale to był przecież jej pierwszy dzień. Miała czas, bo nic nie wskazywało na to, by miały odejść samoistnie.

[Norka]

► Pokaż Spoiler | Wynagrodzenie

2 PD
4 PT
125 Ryō
+1 misja D