Zajazd „Ryżowe Rozdroża”

[Kakarotto]

Zajazd „Ryżowe Rozdroża”

Zajazd „Ryżowe Rozdroża” jest niewielką budowlą znajdującą się na zachodzie kraju. Samotny budynek ulokowany przy sporym skrzyżowaniu trzech sporych traktów handlowych. Dzięki temu, może poszczycić się dość sporym zainteresowaniem i w zasadzie dzięki temu jest się w stanie utrzymać. Obok karczmy jest ulokowana stodoła, w której można przypiąć konie ciągnące powozy. Interes należy do niejakiego Magu Bashimoto, który prowadzi go wraz z trójką dzieci. Mężczyzna koło 50 już zajmuje się najczęściej pracą barową podczas gdy reszta jego rodzinnych pomocników jest oddelegowywana do innych zajęć. Najstarszy syn Tashimoto zajmuje się dostawami i pomaga ojcu w papierkowej pracy. Drugi w kolejności Matsumoto jest wybitnym kucharzem dlatego miejsce jego pracy jest raczej dobrze wszystkim znane. Najmłodsza Temura zajmuje się salą oraz ogólną pomocą tam gdzie akurat potrzeba jest dodatkowa para rąk. Będąc w środku można spróbować dobrego jadła, rodzinnej atmosfery oraz usłyszeć to i owo ze względu na masę wędrownych która się tędy przewija.

[Kakarotto]

Zwiedzając Ryżowe KrainyMistrz Gry

GraczeHokori Kensei -|- Hōseki Yasushi

Posty1/...

Jesienna pora roku sprawiła, że temperatura trochę spadła przynosząc chłodniejsze dni. Wilgoć w tym kraju można było by wyciskać gołymi rękoma. Częste deszcze oraz ogrom pól ryżowych robił swoje. Dzisiaj jednak był jeden z nielicznych dni gdzie było dość słonecznie a puchate, białe chmury snuły się leniwie po błękitnym niebie. Na głównych szlakach handlowych można było spotkać głównie wozy z zaopatrzeniem. Dość dziwnym widokiem natomiast była dwójka mężczyzn idącym na wchód. Kensei i Yasushi, gdyż to o nich mowa, wędrowali przed siebie w celach znanych tylko przez ich samych. Ich podróż była dość długa lecz tak naprawdę dopiero się zaczynała. W końcu dotarli do miejsca, w którym chcieli się znaleźć. Nad Oto no Kuni słońce zaczęło się chylić powoli ku zachodowi tworząc za ich plecami piękną faerie barw. Zmęczenie powoli dawało się we znaki. Szczęśliwie dla nich ujrzeli w oddali niewielki budynek jakiegoś zajazdu, przy którym były zaparkowane trzy wozy kupieckie.

[Hokori Kensei]

Podróż, jak to podróż - trochę trwała. Jednak, jak to się mówi, w doborowym towarzystwie czas leci szybciej. Nawet, jeśli w chwili obecnej trochę z nastrojem nie było git. No, ale cóż, ta "misja" miała za zadanie postawić ich na nogi. Zbyt dużo już stali w miejscu niczego nie robiąc. Teraz wreszcie mogli po prostu się czymś zająć. I choć Kensei czy Yasushi pewnie nie byli zbytnio rozmowni, tak sam Hokori mógł chociaż w głębi duszy czuć ulgę. To nie była samotna podróż. Nawet w ciszy, cieszył się (choć tego nie okazywał) z towarzystwa przyjaciela. Ostatecznie jednak długa wędrówka, w obcym kraju, z dala od domu - prawdziwego i tego, w którym zamieszkali, była jednak męcząca. Przynajmniej wnuk ostatniego lidera swojego klanu tak to odczuwał. Co zaś do Hōsekiego... nie wiedział. Mógł się tylko domyślać. Szczęśliwie, przed zmrokiem natrafili na jakiś zajazd.
-Co myślisz o tym, by skorzystać z okazji i przespać się, w miarę możliwości, pod solidnym dachem i w zwykłym łóżku? - wiadomo, shinobi w obecnych czasach nie mieli łatwo. Na starym kontynencie zdawało się, że nie mieli za bardzo komu ufać. Tak przynajmniej to odbierał Kensei. Czy jednak oznaczało to, że mieli się trzymać z dala od wszystkich i mieszkać na poboczu, nocując w namiotach, nie wiedząc czy się obudzą? Cóż... raczej nie. Takie życie mogło tylko wykończyć. Tak czy inaczej czekał na decyzję przyjaciela w tej sprawie, będąc gotów podporządkować się jej w pełni. Czy zechce on spać w zajeździe, czy przejść dalej i rozbić namiot.

[Hōseki Yasushi]

Yasushi niewiele wiedział o Kensei'u. To był po prostu fakt. Nazywał drugiego mężczyznę odważnie swoim najlepszym przyjacielem, a czy tak naprawdę go znał..? Znał go w dzieciństwie, kiedy spędzali każde beztroskie chwile razem. Później, gdy widywali się coraz rzadziej po ukończeniu akademii - ciężko było o nadrobienie zaległości przy krótkich, spontanicznych spotkaniach. Następnie wojna i nagle powrócili do ponownego życia razem, spędzania każdej chwili w swoim towarzystwie. Ale nie byli tymi samymi chłopcami, co 10 lat temu. Słabszy kontakt, misje, wojna... i chłopak, który szedł obok niego już nie był tym samym Kensei'em, którego Yasushi kiedyś tak dobrze znał. Sam Hōseki był innym człowiekiem i miał tego świadomość. Przebywając ponownie razem czarnowłosy miał wrażenie, jakby ponownie słuchał ulubionej, lekko zapomnianej melodii... tylko że w aranżacji, która zmieniała ją prawie nie do poznania.
Ale to wciąż był Kensei.
Jeśli chodzi o sprawę ANBU - mógł sporo się domyślać, lecz nigdy nie zapytał wprost. Po pierwsze, nie był pewien czy brunet może w ogóle o tym mówić (chociaż kto mógł mu teraz tego zakazać?). Po drugie, wierzył, że jeśli Hokori będzie chciał mu powiedzieć - sam to zrobi. Nie naciskał, nie chciał na niego naciskać. Ani jeden ani drugi nie był zobowiązany, aby mówić przyjacielowi wszystko. Sprawa więc została pozostawienia bez większego rozgrzebywania jej.
Opuszczenie Ame no Kuni faktycznie lepiej wpłynęło na nastrój chłopaka - czego oczywiście nie dawał po sobie poznać, jak na prawdziwego księcia markotności przystało. Można było powiedzieć, że wrócił do "normy", jeśli normą można było nazwać jego zachowanie i sposób życia sprzed wojny. Cel i działanie, codzienne wykonywanie kroku za krokiem dawało pewnego rodzaju iluzję robienia czegoś z swoim życiem. I chociaż Yasushi wiedział, że większego celu, pragnienia i marzeń nie ma: takie łudzenie się i karmienie prostymi osiągnięciami pozwalało mu łatwiej otwierać oczy o świcie. Póki co, taki stan rzeczy całkowicie mu wystarczał.
Podróż minęła im stosunkowo dobrze - chociaż męcząca i niebezpieczna - miał przynajmniej towarzystwo, w którym mógł swobodnie pomilczeć. Miał na kogo liczyć, ktoś, kto dalej będzie czuwał, gdy ten na chwile się zrelaksuje. A i też nadarzyła się okazja, aby opowiedzieć brunetowi o sytuacjach, które spotkały go, gdy ten był jeszcze geninem. Gdy Iwa jeszcze istniała. I choć rozmowy dwójki mężczyzn nigdy nie należały do ożywionych, pasjonujących i częstych - to były wystarczające. I Yasushi dobrze wiedział, że lepszego towarzysza do tak długiej podróży nie mógł sobie wymarzyć.
- ...umyć się w bieżącej wodzie. - Dopowiedział pod nosem, na jednym wydechu, zaraz po tym jak Kensei zakończył swe słowa. No cóż. Priorytety. W każdym razie przytaknął mu skinięciem głowy i ruszył w kierunku zajazdu. Nie mieli wiele ryō... ale skoro już byli na terenie Oto no Kuni, to chyba mogli sobie pozwolić na małą nagrodę? No, albo to Kensei będzie płacił. Yasushi'emu nie do końca podobała się wizja bycia jego utrzymankiem, ale... czego nie zrobi się dla możliwości porządnego umycia, prawda?
Zanim jednak weszli do środka i mieli szansę się zorientować, czy w ogóle ich stać na taką "atrakcję": czarnowłosy rozejrzał się za jakąś tablicą z ogłoszeniami czy misjami w pobliżu gospody. Może ktoś płacił za upolowanie dzika na obiad? Albo zostawił zlecenie na utopce? Hej, w pewnej grze o wilczym wojowniku tak to działało... Jeśli niczego takiego nie będzie, to po prostu wejdą w dwójkę do środka.

[Kakarotto]

Zwiedzając Ryżowe KrainyMistrz Gry

GraczeHokori Kensei -|- Hōseki Yasushi

Posty1/...

Dwójka podróżników wędrująca przez Oto no Kuni szła między polami ryżu rozmawiając o swoich prywatnych sprawach. Słońce udawało się już na spoczynek ustępując miejsca księżycowi. Zrządzeniem losu znaleźli zajazd zanim się ściemniło. Była to faktycznie miła odmiana od spania pod gołym niebem. Mimo iż oboje byli ninja i powinni być przyzwyczajeni do takich problemów to odrobina „luksusu” nie zaszkodzi. Yasushi rozejrzał się dookoła czy nie ma jakiejś tablicy z ogłoszeniami lecz niczego nie dojrzał na zewnątrz. Zgadzając się ze sobą postanowili wejść do środka.

Wnętrze karczmy było dość skromne lecz porządnie wykonane. Drewniane deski podłogi były już trochę wytarte lecz wyglądały na solidne. Podobnie było ze ścianami. Ozdoby wisiały tylko w kilku miejscach przez co wyglądały trochę goło lecz ciepłe światło żyrandola wprowadzało miłą atmosferę. Gdy przeszli przez próg mogli dojrzeć, że połowa stolików jest zajęta a siedzący przy nich ludzie spojrzeli w ich stronę i ściszyli na chwilę rozmowy. Trwało to jednak dosłownie sekundę lub dwie gdyż gwar wrócił tak szybko jak przycichł. Zaraz na wejściu był niewielki korytarzy w którym znajdowały się drzwi do toalety. Za nim była już sala z długą ladą po lewo i stolikami po prawo. Za barem stał starszy, siwiejący już mężczyzna a przy jednym ze stolików stała urodziwa dziewczyna na oko 25 letnia.

[Hokori Kensei]

Kensei był swego czasu pracoholikiem. Nie dało się ukryć. Prawdopodobnie to spowodowało, że trochę ich relacja czy znajomość miała swego rodzaju zastój. Z drugiej strony pozwoliło mu to poprawić relacje z dziadkiem, a także dostać się do ANBU. Co z kolei pozwalało klanowi wybić się bardziej, patrząc po jego młodym wieku oraz ówczesnej randze. Z drugiej strony praca w ANBU to niekoniecznie marzenie każdego. Zwłaszcza, gdy wybuchła wojna. Bardzo zresztą możliwe, że sam podświadomie chciał się odciąć od niezbyt przyjemnej, brudnej roboty, którą trzeba było wykonać. A stety bądź też nie, ktoś musiał to wykonać. Czy było to tak, że ukrywał to? Niespecjalnie. Książeczka Bingo, którą Yasushi widział, sama z siebie dość dużo sugerowała. Może nie wyciągnął bezpośrednio maski, którą wciąż miał przy sobie, ale też z drugiej strony - nie czuł potrzeby chwalenia się tym. Albo wypłakiwania. Już dość przeżyli na wojnie, by teraz wracać do niemiłych wspomnień.

Zwłaszcza teraz, gdy wyruszyli w podróż. Która faktycznie dobrze im zrobiła. Mieli cel. I po prostu "coś" się działo. Nawet jeśli było to ciche przemierzanie krajów. Zawsze to lepsze niż siedzenie na tyłku, będąc pozostawionym z negatywnymi myślami. Usta Hokoriego wygięły się w delikatnym uśmiechu, gdy Yasushi niejako "dokończył" jego wywód.
-Gdyby coś było nie tak, daj znać. - mruknął jeszcze do przyjaciela, licząc, że ten zrozumie o co mu chodzi. Kensei niestety nie posiadał takich przydatnych zdolności co Hōseki, jeśli chodzi o wykrywanie chakry. Po tym dopiero czuł się "gotowy" do tego, by wejść do środka. Jak to z reguły bywa, otwarcie drzwi spotkało się raczej z zaciekawieniem gości tegoż przybytku, którzy na moment przerwali swoje rozmowy, będąc ciekawym tego, kto wchodzi do środka. Szybko jednak wrócili do swoich spraw. To dobrze. Tylko tego im brakowało. Całego zajazdu ciekawskiego oczu patrzących na dwójkę przybyszy. Kensei ruszył powoli w stronę lady, uśmiechając się lekko do uroczej dziewczyny, która przykuła jego uwagę. Mimo wszystko, nie przyszli tu jednak dla niej, a dla noclegu. -Dzień dobry, chcielibyśmy wynająć pokój dwuosobowy na nocleg. Jest taka możliwość? - spytał starszego jegomościa, zajmującego się pewnie tym przybytkiem. Kątem oka spojrzał, czy jego najlepszy przyjaciel ruszył za nim czy może skierował się gdzieś indziej.

[Hōseki Yasushi]

Yasushi dokładnie wiedział, co Kensei miał na myśli poprzez słowa "Gdyby coś było nie tak, daj znać". Kiwnął mu tylko głową w odpowiedzi, zanim sam zaczął rozglądać się po okolicach zajazdu. Oczywiście brunetowi chodziło o fakt, że Hōseki był sensorem. I jak przykucnięcie przez zajazdem i złożenie pieczęci było stosunkowo głupim pomysłem - wciąż był w stanie wyczuć stan cudzej chakry będąc blisko. To przynajmniej czarnowłosemu dawało możliwość rozpoznania, czy rozmawia z cywilem czy shinobi - i w tym drugim przypadku mógł poinformować o tym przyjaciela. Dyskretnie, albo w późniejszym czasie.
Ku małemu zawiedzeniu - nie było w okolicach karczmy żadnych ogłoszeń z potencjalnymi źródłami zarobku dla dwójki Iwijczyków. Może i nie nastawiał się na znalezienie biura pracy... ale cóż, musieli poszukać innego sposobu na zapełnienie sakiewek miedziakami. I tym sposobem na pewno nie był nocleg w przydrożnej karczmie. Ale skoro już obiecali sobie ten luksus, to dlaczego mieliby go sobie odmawiać?
Ouch. Wchodząc do zajazdu i widząc, że przez chwilę ich obecność wzbudziła w tłumie zainteresowanie, Yasushi'ego przeszyło krótkie, niemiłe odczucie. Nie znosił być w centrum uwagi. Czy ich obecność była aż tak... anormalna? Rzadko im ludzie do przybytku wchodzili czy może ich dwójka wyglądała tak dziwnie? W każdym razie, gdy sytuacja w pomieszczeniu wróciła do normy, chłopak mógł wypuścić powietrze z płuc, wolno, nosem. I udawać, że w ogóle go to nie ruszyło. Może i na celowniku byli zaledwie sekundę i wcale nie zrobili aż takiego zamieszania - to i tak to wystarczyło, aby chłopak zdążył poczuć się niekomfortowo. No nic, ruszył wraz z Kensei'em do lady, spokojnie przyglądając się wpierw dziewczynie, a potem staruszkowi. I na tym ostatnim duet postanowił skupić swoją uwagę. Uh. Nastała pora na udawanie społecznie otwartej i komunikatywnej osoby.
- Odpoczynek, posiłek i opowieści z okolicy. - Dopełnił "zamówienie", masując ręką mięsień ramienia. Ojjj tacy biedni z nich podróżnicy! - To wszystko, o czym marzymy po wyczerpującej wędrówce.
Za mało subtelnie? Za bardzo subtelnie? Może trzeba było "dawaj barman newsa"? W każdym razie na więcej nie było chłopaka stać. Nie potrafił uśmiechać się na zamówienie do obcych ludzi niczym Kensei. Chociaż, może chociaż jego mina wpasuje się w image zmęczonego, wyczerpanego turysty?

[Kakarotto]

Zwiedzając Ryżowe KrainyMistrz Gry

GraczeHokori Kensei -|- Hōseki Yasushi

Posty7/...

Dwójka podróżników weszła do karczmy w celu zaznania odrobiny luksusu jeśli można było tak powiedzieć o przydrożnym zajeździe. Kensei z Yasushim porozumieli się swoim specjalnym szyfrem o ile jakikolwiek mieli. Może znali się już na tyle, że wiedzieli o co chodzi drugiemu? Tak czy inaczej Hoseki postanowił nie składać pieczęci sensorycznej by zbadać okolicę. Bazował na swoim naturalnym krótkim zasięgu w którym nie wyczuwał niczego specjalnego poza swoim kolegą. Wszystkie osoby w pomieszczeniu były zwykłymi cywilami.

Tak oto dwój znajomych z dalekich stron stanęło przy ladzie zagadując barmana. Mężczyzna spojrzał na nich odkładając kufel który przecierał ścierką.
- Witam panów. Oczywiście. Mamy jeszcze wolne pokoje. Temura przygotowała byś panom pokój? - rzucił ostatnie zdanie w stronę dziewczyny. Wróciła za ladę odkładając tacę z pustymi miskami, po czym udała się na piętro po schodach z tyłu izby.
- Jeśli chodzi o posiłek proszę tutaj mamy karty z naszą ofertą. - mówiąc to podał im nie najgorzej wykonane menu obite skórą od zewnątrz. Wybór nie był jakiś bogaty lecz było kilka tradycyjnych potraw oraz napoi. Wszystkie bazowały na ryżu i mięsie wołowym co raczej nikogo nie dziwiło.
- Opowieściami chętnie się wymienię. Ja zdradzę tajemniczym wędrowcom co ciekawego dzieje się w okolicy, a wy uraczycie mnie rąbkiem tajemnicy co dwójka młodych mężczyzn robi tutaj. Pasuje wam? Jeśli będą ciekawe to może nawet dam wam rabat ha ha!

[Hokori Kensei]

Kensei w duchu był wielce ukontentowany, że nie robił on za jedynego mówcę w tym duecie. Wiedział, że jego przyjaciel nie do końca był zwolennikiem dyskusji i tym podobnych kwestii. Sam Hokori z kolei przywykł do odgrywania różnych ról, praca w ANBU tego od niego wymagała. Ba, nawet wcześniej, gdy Stary Kontynent żył swoim życiem, starał się podczas misji za granicą, jeśli nie został o to konkretnie poproszony, nie zdradzać swojego pochodzenia. Odebrał od barmana menu i zaczął je przeglądać, przy okazji rzucając do rozmówcy pytanie:
-Ile kosztuje nocleg? - to bardzo ważne pytanie. -Możemy wziąć menu do pokoju, rozpakować się i zejść za chwilę z podjętą już decyzją? Odpoczniemy też i będziemy mogli pogadać! - zapytał jeszcze spoglądając na osobę, która do tej pory ich obsługiwała, no i przy okazji podjął też temat wymiany informacji. Niby Temura, jak się owa dziewczyna nazywała, dopiero ruszyła przygotować im pokój, ale dawny shinobi Iwy liczył, że nie będzie trzeba czekać na to kilkunastu minut. Tak naprawdę chciał omówić przy okazji z Yasushim ich "historię". Bo raczej mówienie, że "no hej, w sumie to jesteśmy shinobi z dawnej Ukrytej Skały" nie było najlogiczniejszym wyjściem. Spojrzał na przyjaciela. -Chyba, że wolisz teraz zjeść? - zapytał, coby nie udawać "dowódcy", a raczej dobrego towarzysza. Tak czy inaczej, miał nawet wstępny zamysł na to, co chciałby zjeść w razie czego. Gyūdon lub jakby było niedostępne to jakiekolwiek Donburi, Ale no, nie wybiegajmy za daleko w przyszłość.

[Hōseki Yasushi]

Yasushi nieenergicznie przyjął menu w obie dłonie, przelatując wzrokiem jej treść. To co zje nie było aż tak ważne: w końcu od dłuższego czasu z Kensei'em żywili się jedynie racjami żywnościowymi, które były zapieczętowane zwojach. Przy tym każdy, pierwszy-lepszy, ciepły posiłek robił wrażenie pięciogwiazdkowego dania. Jednak, z grzeczności i chęci wywarcia na barmanie pozytywnego wrażenia przez chwilę udawał, że jest pochłonięty treścią karty, dalej uważnie słuchając jego wymiany słów z Hokorim.
- Najpierw pokój. - Odpowiedział twierdząco na plany przyjaciela, nie podnosząc nawet wzroku znad karty. Już wcześniej postawił swoje priorytety jasno: najpierw prysznic. Albo kąpiel. Cokolwiek, co dawało mu dostęp do ciepłej wody i mydła. Po chwili namysłu wybrał danie: Hayashiraisu, jeśli nie było, to jakieś danie z ryżem i dużą ilością warzyw. Także i udało mu się zdecydować, jak odpowie wyzwanie pracownika zajazdu.
- Szukam mojej rodziny. - Odparł, zaskakująco łagodnie jak na niego, odkładając menu na blat. I nawet nie kłamał! - Albo tego, co po niej pozostało. Jednak na więcej szczegółów będzie Pan musiał zaczekać, aż ulokujemy się w pokoju i chociaż trochę zregenerujemy siły.
Brzmiało chyba fair? No i to nie tak, że Yasushi umarłby bez tego odpoczynku... ale wolał na spokojnie przemyśleć, co dalej powie i ile powinien faktycznie powiedzieć. Kensei raczej też nie chciał ujawniać się jako shinobi? Logiczniej było pozostać incognito.
Póki co poprawił kołnierz golfa, będąc gotowym udać się do pokoju w każdej chwili. Albo odpowiedzieć na więcej niewygodnych pytań.

[Kakarotto]

Zwiedzając Ryżowe KrainyMistrz Gry

GraczeHokori Kensei -|- Hōseki Yasushi

Posty10/...

Każde przybycie do karczmy, zajazdu czy tawerny oznacza interakcje międzyludzkie. Yasushi był na to gotowy i poradził sobie wybornie. Dwójka shinobi w przebraniu, czyli w codziennym ubraniu, poradziła sobie z pierwszymi trudami podróży jakim był w miarę porządny odpoczynek. Sprawdzili kartę, przeliczyli fundusze, porozmawiali z barmanem. Nie minęło 5 minut gdy Temura wróciła z piętra i weszła za ladę.
- Pokój jest w jak najlepszym porządku. Numer #3, z dwoma łóżkami. Łazienka znajduje się na końcu korytarza. W razie pytań zgłoście się do mnie lub do taty. - skłoniła się im lekko kładąc klucz na blacie. Gdy ona zniknęła za drzwiami do kuchni, mężczyzna spojrzał na nich wskazując dłonią na klucz.
- Odpocznijcie. Wymienimy się opowieściami przy kolacji.

Po tych słowach odszedł od nich kawałek by wysłuchać jakiegoś handlarza, który poszedł zamówić kolejną butelkę sake. Kensei oraz Yasushi wynajęli pokój na jedną noc z kolacją i śniadaniem. Nie było dość drogo a gdy udali się na górę, standard był zaskakująco wyższy niż opłata. Nie było oczywiście szału lecz ich lokum było schludne, czyste oraz miało wszystko potrzebne do odpoczynku. Dwa łóżka po dwóch stronach pokoju, przy każdym z nich niewielki stolik, na wejściu szafa a po drugiej stronie stolik z dwoma krzesłami. Zgodnie z tym co mówiła dziewczyna, na końcu korytarza z 8 pokojami, po 4 na ścianę, znajdowała się łaźnia. Byłą co prawda jedna i właśnie była zajęta lecz nikt w kolejce nie był ustawiony. Mieli chwilę dla siebie lecz każdy wiedział, że czeka ich jeszcze pogawędka z staruszkiem przy posiłku, za który w końcu zapłacili.

[Hokori Kensei]

Chłopak uśmiechnął się do Temury, gdy ta przyszła z informacją o pokoju.
-Dziękuję. - powiedział i skinął jej głową. -W razie problemów nie omieszkamy zapytać. - dodał jeszcze, przyswajając uprzednio wcześniej przekazane informacje. -To do zobaczenia wieczorem! - dodał jeszcze bardziej entuzjastycznie i poprawił plecak. Lewą rękę przełożył za plecami Yasushiego, by ostatecznie wylądowała na jego lewym barku. -Chodźmy. - dodał jeszcze szczerząc się, tym razem już do przyjaciela. Czy był zbyt "radosny"? Prawdopodobnie tak. Z drugiej strony, zdecydował się na przyjęcie takiej, a nie innej roli. Liczył więc, że chętnie bądź też nie, Hōseki będzie współpracował. W końcu... dwójka towarzyszy ma prawo posiadać kompletnie odmienne charaktery. Ruszył więc (najlepiej z towarzyszem) w stronę pokoju numer trzy, coby wewnątrz niego rozsiąść się wygodnie na łóżku i zdjąć plecak z wyraźną ulgą na twarzy. Oczywiście, wchodząc do pokoju, a nawet już opuszczając strefę "karczemną" puścił przyjaciela, bo inaczej byłoby to dość... niezbyt wygodne. No i pewnie Yasushi mógłby czuć się niezręcznie. Teraz przynajmniej miał chwilę czasu by odpoczęły mu plecy. Zdjął buty, coby stopy też mogły odpocząć. -Idziesz pierwszy się umyć? - spytał, nie chcąc wpychać się "przed kolejkę". W końcu to on zasugerował porządną kąpiel. Jeśli chciał iść pierwszy, Kensei nie planował mu przeszkadzać. Sam zaś w tym czasie by się przygotował, by pójść do łazienki i się odświeżyć po podróży, gdy tylko jego przyjaciel wróci. Chyba, że wolałby go puścić przodem, to wtedy Hokori nie planował zwlekać. Wziąłby dwa ręczniki, mydło i poszedł się umyć. A po wszystkim wróciłby do pokoju w samym ręczniku, drugim susząc sobie głowę. -Musimy jakąś historię przygotować. - zauważył cicho -Dobrze byłoby gdyby była spójna, a lepiej chyba nie mówić wszystkiego. - zauważył, mając nadzieję, że Hōseki wie o co mu chodzi. W końcu, nie powinni się chwalić, że byli shinobi. Nie w świecie, gdzie większość osób ich porzuciła. Ale była wojna. Mogą się do tego odnieść. Zastanowił się -Ja... Hayama Mikio straciłem dom i rodzinę w ostatniej wojnie. Więc wędruję z przyjacielem. Z tego co rozumiem twoja... "rodzina" ma jakieś kuzynostwo na terenie Oto? - i cyk, pierwsza część historii wymyślona. Oczywiście, nie mówił tego głośnym tonem. Tylko takim, by ktoś wścibski miał większe problemy z usłyszeniem o czym gadają za zamkniętymi drzwiami.

[Hōseki Yasushi]

Jak dobrze było mieć przy sobie Kensei'a, który w imieniu ich obu podziękował Temurze, rozmawiał i odpowiadał na pytania. Świetnie, bo sam Yasushi nie musiał się odzywać - jedynie skinął dziewczynie w podziękowaniu głową, gdy ta przyniosła im klucz do pokoju. Życie było jakieś takie spokojniejsze, gdy nie trzeba było z nikim rozmawiać. Mógł sobie swobodnie na stołku i odciąć się od interakcji społecznych. Zero rozmów z obcymi, minimum kontaktu, zero naruszania przestrzeni osobis-

..tej?

Hōseki poczuł, jak mięśnie jego barków automatycznie się spięły, a sam szybko zerknął kątem oka na brązowłosego. Co Hokori wyprawiał? Nie wzdrygnął się, nie odsunął, nie zrzucił jego ręki z siebie, ale to było zdecydowanie... dziwne. Nie budziło to w nim ani negatywnych, ani pozytywnych emocji. Po prostu był... skonfundowany tym gestem. Tak, jakby podczas posiłku Kensei ukradł garść z frytek z talerza Yasu - niby nie miał nic przeciwko, ale... tak się po prostu nie robi? Jakby był tego sens? Skąd wynikało takie zachowanie? Dopiero potem, w pokoju, Yasushi sobie uświadomił, że Kensei zaczął grać "rolę", jednocześnie chcąc ukryć swoją prawdziwą tożsamość. To chyba było za dużo jak na kryształowego - może i w zawodzie shinobi leżało kłamanie, jednak granie zupełnie odmiennej od swojej osobowości leżało poza spectrum umiejętności czarnowłosego.
- Tak. - Odpowiedział na pytanie przyjaciela, jednak sam pozostał w miejscu, stojąc i wpatrując się w drugiego mężczyznę. Zanim uda się do łazienki - która teraz i tak była zajęta - musiał poruszyć pewną kwestię. Zmarszczył brwi i skrzyżował ręce na piersi, nie odrywając wzroku od Kensei'a. Przez chwilę zastanawiał się, co chce powiedzieć i jak ubrać to w słowa. Ostatnie, co chciał, to urazić go ich nieodpowiednim doborem.
- Zamierzasz dalej mnie tak dotykać?
Starał się, aby jego ton brzmiał naturalnie, jakby pytał się o to, czy ma zamiar dalej jeść chleb. Jednak powiedzenie tego na głos budziło w Hōsekim dziwne odczucie. Bo nie był zły. To nie tak, że mu zabraniał to robić. I sam nie był pewien, czy takie naruszanie przestrzeni osobistej tak bardzo mu przeszkadzało, że nie byłby w stanie tego znieść. Ale bezpieczniej by się czuł, gdyby jego przyjaciel trzymał dystans. Albo go chociaż przygotował na takie sytuacje, ostrzegł w jakiś sposób.

Zgodnie z planem - pierwszy udał się do łazienki, bardziej niż ochoczo pozbywając się brudu i zaschniętego potu z swojego ciała. Po to właśnie zgodził się na pobyt w zajeździe. Świeży posiłek, łóżko... nic nie było tak ważne, jak kąpiel w ciepłej wodzie. Tego w podróży nie mógł zaznać. Dopiero po tym poczuł, jakby odżył. Włożył ubrania, wytarł ręcznikiem włosy i wrócił do pokoju, wymieniając się miejscami z Kensei'em. Czekając na niego przeorganizował swoje rzeczy, usiadł na swoim łóżku i spróbował dosuszyć swoje włosy. Chwila ciszy i spokoju, zanim będą musieli wciskać bajeczkę karczmarzowi. Ugh. Na samą myśl mu się odechciewało.
Odruchowo podniósł głowę, gdy Kensei otworzył drzwi do pokoju... i od razu zacisnął powieki, wydając z siebie bliżej niezidentyfikowany gardłowy, głośny pomruk. Pewne kręgi przetłumaczyłyby to jako odgłos frustracji, irytacji i zrezygnowania... i tym właśnie był ten odgłos. Ten sam odgłos, który wydaje z siebie matka, gdy dziecko poplami się zupą chwilę po tym, jak ta kazała mu uważać na ubrania. Uderzył czubkiem głowy w ścianę, jakby chcąc wybić sobie obraz z głowy, a następnie oparł się o nią, wyraźnie zrezygnowany.
- Nie będę z tobą rozmawiać, póki się nie ubierzesz. - Wyrzucił z siebie na jednym wydechu, przez zaciśnięte zęby, dalej, dzielnie zaciskając powieki. - Kupię ci na urodziny szlafrok. Albo komplet nowych ubrań. Abyś raz na zawsze oduczył się paradować półnago. - Już bardziej narzekał pod nosem, niż do Kensei'a. Komplet nowych ubrań, bielizny i jakiś wielki ręcznik, który by zakrył... nie wiem, go całego. Co to w ogóle był za pomysł, łazić w samym ręczniku po korytarzu gospody?? Wstydu nie miał. - I nie chcę mówić "a nie mówiłem", kiedy złapiesz choróbsko. - Tak. To kolejny, świetny powód, dlaczego Kensei powinien się ubrać. Dalej coś mamrotał pod nosem, aby sobie ulżyć, ale to były już bardziej niezidentyfikowane dźwięki.
Biedny Yasushi, miał takiego bezwstydnego przyjaciela!

[Hokori Kensei]

Zanim Yasushi udał się do łazienki, zadał on Kenseiowi dość istotne pytanie. Nie, żeby dawny ANBU się tego nie spodziewał. Gdyby się nie spodziewał jak mógłby nazywać się przyjacielem swojego towarzysza.
-Odgrywałem wtedy rolę. Przepraszam. - mówił szczerze. -Wyraz emocji po długiej podróży i braku wygody. - wyjaśnił rozumowanie, jakim jego postać się kierowała. -Postaram się trochę już uspokoić, by nie naruszać twojej przestrzeni osobistej. Ewentualnie jakoś postaram się ostrzec zawczasu. - obiecał Hōsekiemu, po czym liczył, że to wystarczy. Nie chciał się z nim kłócić. Nie po ostatnich przeżyciach w ich prowizorycznym domku w Ame no Kuni. Odprowadził przyjaciela wzrokiem, po czym wrócił do samodzielnych przygotowań, by pójść pod prysznic. A gdy ten wrócił - sam się tam udał.

Niestety powrót czekał go z reakcją, jakiej się nie spodziewał. Okej, może nie był w pełni ubrany, ale to też nie tak, że się nie widzieli nigdy nago. Byli przecież razem w gorących źródłach, nawet raz łapali podglądacza* podczas ich przerwy. Więc taki widok nie był mimo wszystko dla niego niczym aż tak nowym. Nie powinien być też aż tak krępującym. Westchnął, ale sięgnął po parę bokserek i spodni, by przejść się do pokoju obok (jeśli posiadali dwa pokoje) lub do łazienki by ubrać chociaż dół. Koszulkę mógł ubrać w pokoju. Wrócił więc do pokoju ze swoim przyjacielem i zakładając koszulkę rzucił:
-Lepiej? - rzucił bez większych emocji, ale chciał mieć już za sobą całe ustalenia. Jeszcze ktoś się zaciekawi i przyjdzie się pytać do nich "co tam", a wolał już mieć ustalone szczegóły. By nie improwizować.

*Mam na to samodzielkę, nr 95

[Hōseki Yasushi]

Nie wymagał przeprosin. Nawet ich się nie spodziewał. W sumie nawet nie był do końca pewien, jakiej odpowiedzi oczekiwał od Kensei'a i jaka odpowiedź by go usatysfakcjonowała. Czy to było to, co chciał usłyszeć? Czując, jak niedosyt zmieszany z zażenowaniem miesza się w jego klatce piersiowej, mógł sobie jasno odpowiedzieć: nie. Wszystko, co mówił Hokori miało logiczny sens, rozum Yasushi'ego całkowicie popierał taktykę, jaką brunet przybrał. Skąd więc brało się te dziwne uczucie? Jakby miał żal, że jego przyjaciel z taką łatwością przeprosił. A może ta nieswojość wynikała z faktu, że Hōseki nie był przyzwyczajony do wylewnych interakcji międzyludzkich? Czy przyjaciele normalnie obejmowali się ramieniem, ściśle przylegając do siebie bokiem ciał? Może tylko oni odmiennie okazywali sobie wsparcie?
- Nie... nie mam nic przeciwko. - Odparł cicho, wzdychając. Kensei był chyba jedyną osobą na świecie, która miała prawo naruszać jego przestrzeń osobistą. A fakt, że Yasushi czuł się przy tym tak... zmieszany? Cóż. Postanowił zbagatelizować ten problem. - Ale zdecydowanie daj znać wcześniej, abym mógł się na to... jakoś przygotować. Albo chociaż powiedz, jak mam zareagować. - Odwrócił się, aby zacząć zbierając swoje rzeczy do kąpieli. I też po to, aby odwrócić twarz od bruneta, ponieważ odczuwane przez niego zażenowanie było wręcz przytłaczające. Najłatwiej byłoby powiedzieć wprost: "hej, nie wiem jak zachowują się normalni, otwarci, przyjaźni ludzie. Pomożesz?". Ale nie mógł. To było jak przyznanie się do własnej słabości, a nigdy nie uważał swojej oschłości i obojętności wobec kontaktów społecznych jako słabość. Po prostu tak łatwiej się żyło. Nie widział żadnych korzyści z bycia przyjaznym i wylewnym wobec osób, szczególnie tych, którzy nie byli mu bliscy. Teraz jednak, gdy na misji jego przyjaciel przyjął pewną rolę nie wiedział, jak sobie z tym poradzić. Zwyczajny Kensei, ten, którego znał od lat był komfortowy i akceptował Yasushi'ego takiego, jakim był. Zamieniając się jednak w aktora, wymagał od czarnowłosego aby ten zmienił swoje podejście... i Hōseki nie był pewien, czy był w stanie zmienić się w takiego człowieka, jakiego Hokori oczekiwał.
Ciężko mu było być sobą, więc jak miałby spróbować być kimś innym?

Yasushi w tym momencie nie przypominał sobie faktu, że widzieli się kiedyś nago w gorących źródłach. I może lepiej dla jego stabilności psychicznej, aby sobie tego nie przypominał. Zresztą, nawet jeśli: wtedy byli dziećmi (no, młodszymi nastolatkami), Yasushi nie wstydził się swojego ciała aż tak jak teraz, zaś ciało Kensei'a nie było aż tak... zbudowane. No i teraz Kensei był mężczyzną.
Atrakcyjnym.
Uh, jak dobrze, że Yasushi o tym jednak nie myślał.
Zamiast tego, w jego głowie przewijała się litania jakim to bezwstydnym i nieodpowiedzialnym człowiekiem jego przyjaciel był. Bezwstydność! Bezbożność! Brak dbania o swój organizm! Tak, to właśnie dlatego był tak poruszony! Bo się zdenerwował, że Kensei o siebie nie dba. I nie szanuje. Co na to jego przyszła żona, jak się dowie, że jej przyszły mąż świeci klatą i dupskiem na prawo i lewo? No co? Dobrze, że Yasushi czuwał i dbał o przyzwoite zachowanie bruneta.
Dopiero na pytanie "lepiej?" łaskawie otworzył jedno oko i kontrolnie zerknął, czy na pewno już może otworzyć oczy. I dopiero wtedy napięcie z jego ciała zeszło i mógł odpowiedzieć mu pomrukiem "lepiej". Rozluźnił się i usiadł wygodniej na łóżku.
- Hayama Mikio... - Powtórzył cicho na głos i dodatkowo parę razy w myślach. - Jeśli chodzi o moje imię... Nakagawa Jun? - Zaproponował z lekkim uśmiechem. Imię i nazwisko rodowe własnego ojca było łatwiejsze do zapamiętania niż takie, które zostało wymyślone na poczekaniu. Aczkolwiek, czekał na potwierdzenie kolegi, czy to na pewno dobry pomysł. - I tak, myślę, że "pochodzę z Ame, ale część mojej rodziny mieszka na terenie Oto i po wojnie na zlecenie rodziców... dziadków? Ostatnie życzenie babci na łożu śmierci? Nie, to zbyt ckliwe i widać, że naciągane... - zaczął odbiegać myślą i mówić do siebie, jednak po chwili wrócił na tor. - ..na prośbę kogoś z rodziny wyruszyłem w podróż odnaleźć drugą część rodziny. - Spróbował połączyć kropki w swojej części bajeczki. - I jak wiem, że nie powinienem wspominać o... krysztale - celowo na głos nie użył na głos ani słowa Shōton ani Kekkei Genkai, chociaż miał prawie pewność, że nikt ich nie podsłuchuje - ...to zastanawiam się, czy nie warto o pytać o symbol kamelii. I jak wiem, że ryzykuję wydanie swojej tożsamości, to mimo wszystko jest to jakaś poszlaka i ktoś być może kojarzy miejsce albo osobę związaną z tym symbolem... chociaż to...
Czarnowłosy nawet nie miał świadomości, że zabrzmi tak... desperacko. W jego zazwyczaj opanowanym, spokojnym głosie łatwo było wychwycić prośbę, jakby wręcz błagał Kensei'a o pozwolenie na wyjawienie tej informacji. No bo jak miał inaczej znaleźć swój klan, gdy nie mógł pytać o żaden konkret? Byli w Oto no Kuni ze względu na samolubną prośbę niebieskookiego i czułby się bezsilny, gdyby nie mógł poczynić żadnych konkretnych kroków w kierunku znalezienia źródła swych korzeni.

Po tym, jak zakończyli rozmowę Yasushi usiadł na łóżku w siadzie skrzyżnym i złożył pieczęć. Przynajmniej teraz w spokoju mógł przeskanować chakrę w otoczeniu - 200 metrów dookoła niego, odnotować i poinformować werbalnie Kensei'a o każdej anomalii - być może w zajeździe znajdowali się jeszcze jacyś inni shinobi? Cóż, nie wiedział tego, dopóki nie skończy swojego zadania jako sensor.

Chakra: 1500 - 125 = 1375