Sabataya
Yumishi
１３６年の春
Pierwsze dziecko Arukiego i Misaki Sabataya – urodzone dziesięć miesięcy po ich ślubie, który oczywiście był z góry ustalony przez ich rodziny i niewiele w tej sprawie mieli do powiedzenia. Poród przebiegł wręcz książkowo, zaś sam Yumishi został określony przez medyczkę, która to poród przyjmowała, że „będzie z niego silny chłopiec”. Aruki nie krył swojego zadowolenia, że pierwszym dzieckiem jakie przyszło na świat to właśnie syn. Nad imieniem dla niego zastanawiali się długo jeszcze przed jego narodzinami. Ojciec stwierdził, że musi nawiązywać do tradycji linii, z której się wywodzi – czyli łucznictwa, które było uprawiane z dziada pradziada przez ostatnie kilka pokoleń. „Yumi” zapisuje się znakiem na łuk, zaś „shi” – poezję. Aruki bowiem zwykł uważać, że łucznictwo to sztuka, a człowiek, który w swoich rękach dzierżył łuk był artystą.
１４４年の秋
Na Yumishim jako najstarszym synu spoczywało wiele obowiązków – przede wszystkim oczekiwano od niego, że będzie godnym kontynuatorem linii rodu. Nie miał zbyt wiele czasu żeby cieszyć się dzieciństwem – jak tylko podrósł na tyle, żeby być w stanie chodzić i biegać, zaczął się jego trening na przyszłego shinobi. Ojciec głównie uczył go strzelać z łuku, ale także pokazywał podstawowe techniki, jak kontrolować chakrę. Dla kilkuletniego Yumiego było to wtedy straszną niesprawiedliwością, bo jego młodszy brat oraz siostra w tym samym czasie wesoło spędzali czas w ogrodzie, wspólnie się bawiąc… a on musiał trenować, często niemal do utraty sił.
Tsūjitegan aktywował się u niego nim jeszcze poszedł do akademii, bo gdy miał siedem lat. Nie było w tym procesie niczego nadzwyczajnego. Jeden z wielu treningów, podczas których ojciec sprawdzał jego granice, często stawiając Yumishiego na granicy wytrzymałości. Chłopak musiał trafić w cel, który był dosyć daleko – ledwo widział wtedy tarczę. Być może sobie wtedy pomyślał, że gdyby miał oczy, to by było łatwiej… No i rzeczywiście, po prostu zobaczył bez problemu to, co jeszcze przed chwilą było odległe.
Była jesień, gdy został wysłany do akademii. Miał wtedy raptem osiem lat. Misaki starała się męża przekonać, że ich syn ma jeszcze czas na zostanie ninja, ryzykowanie własnego życia. Jednakże Aruki miał co do tego inne zdanie… zaś sam „zainteresowany” nie miał w tej kwestii nic do powiedzenia. Bez najmniejszego słowa sprzeciwu tam poszedł – jak na dobrego syna przystało. To miało miejsce jeszcze za czasów, gdy klan żył w Kirigakure. Pierwszą opaskę ninja jaką dostał to właśnie tą z Wioski Ukrytej We Mgle.
Tsūjitegan aktywował się u niego nim jeszcze poszedł do akademii, bo gdy miał siedem lat. Nie było w tym procesie niczego nadzwyczajnego. Jeden z wielu treningów, podczas których ojciec sprawdzał jego granice, często stawiając Yumishiego na granicy wytrzymałości. Chłopak musiał trafić w cel, który był dosyć daleko – ledwo widział wtedy tarczę. Być może sobie wtedy pomyślał, że gdyby miał oczy, to by było łatwiej… No i rzeczywiście, po prostu zobaczył bez problemu to, co jeszcze przed chwilą było odległe.
Była jesień, gdy został wysłany do akademii. Miał wtedy raptem osiem lat. Misaki starała się męża przekonać, że ich syn ma jeszcze czas na zostanie ninja, ryzykowanie własnego życia. Jednakże Aruki miał co do tego inne zdanie… zaś sam „zainteresowany” nie miał w tej kwestii nic do powiedzenia. Bez najmniejszego słowa sprzeciwu tam poszedł – jak na dobrego syna przystało. To miało miejsce jeszcze za czasów, gdy klan żył w Kirigakure. Pierwszą opaskę ninja jaką dostał to właśnie tą z Wioski Ukrytej We Mgle.
1５２年の夏
Lata mijały – Yumishi został geninem, potem zdał egzamin na chuunina niemalże śpiewająco. Aruki za jego plecami powoli szukał mu żony, rozmawiając ze swoimi „kolegami” z innych rodów o potencjalnej „umowie”. Jego syn w tym czasie robił to, co każdy zwykły ninja – chodził na misje ze swoją drużyną, raz bardziej, raz mniej wymagające. Czasem się zdarzało, że był wysyłany gdzieś sam. Ciężko stwierdzić, czy się jakoś specjalnie wyróżniał na tle innych swoich rówieśników – może jedynie faktem, że wśród nich strzelanie z łuku raczej nie było preferowaną domeną i jak trzeba było coś załatwić „po cichu” i najlepiej na dystans, to zwykle właśnie Yumishiego wysyłano, bo oczy mu wiele rzeczy po prostu ułatwiały w tej kwestii.
Zapewne wiódł by nadal swoje zupełnie normalne życie ninja w Kirigakure, gdyby nie atak niejakiego Zero wraz z samurajami, który zmiótł wioskę z powierzchni ziemi, zabijając przy tym wiele osób – w tym matkę Yumishiego i jego młodszą siostrę, Sumirę. To była pierwsza tragedia, która dotknęła go osobiście – i pomimo że fizycznie wyszedł z tego wszystkiego niemal bez szwanku, to na duszy zostawiło to wydarzenie ogromną ranę. Klan Sabataya swój nowy dom odnalazł w Iwagakure. Dla młodego Yumiego nie było łatwym zmienienie opaski i pogodzenie się, że był chuuninem Iwy. Nie miał jednak przecież innego wyboru. Życie toczyło się dalej… tak więc wrócił do tego, co robił wcześniej w Kirigakure. Bycia po prostu ninja.
Zapewne wiódł by nadal swoje zupełnie normalne życie ninja w Kirigakure, gdyby nie atak niejakiego Zero wraz z samurajami, który zmiótł wioskę z powierzchni ziemi, zabijając przy tym wiele osób – w tym matkę Yumishiego i jego młodszą siostrę, Sumirę. To była pierwsza tragedia, która dotknęła go osobiście – i pomimo że fizycznie wyszedł z tego wszystkiego niemal bez szwanku, to na duszy zostawiło to wydarzenie ogromną ranę. Klan Sabataya swój nowy dom odnalazł w Iwagakure. Dla młodego Yumiego nie było łatwym zmienienie opaski i pogodzenie się, że był chuuninem Iwy. Nie miał jednak przecież innego wyboru. Życie toczyło się dalej… tak więc wrócił do tego, co robił wcześniej w Kirigakure. Bycia po prostu ninja.
１５５年の冬
Trzy lata po przeniesieniu się do Iwagakure, Yumishi został postawiony przez swojego ojca przed faktem, że na wiosnę ożeni się z Yuki Hachiko, dziewczynę trzy lata młodszą od niego, która również była oryginalnie z Kirigakure. Znał ją… z widzenia, parę razy ze sobą byli na misji. Nic do niej nie miał, ale ciężko było powiedzieć, żeby specjalnie ją lubił. Yumi się w tym czasie przyjaźnił z dziewczyną z Iwy, która nie przynależała jednak do żadnego z klanów. Wiedział jednak od samego początku, że jego uczucia w tej kwestii nie miały nic do znaczenia, więc nawet nie protestował. Przyjął tę wiadomość do siebie.
Całą zimę spędził na bliższym poznawaniu Hachi – mimo wszystko, skoro przyjdzie im spędzić całe życie, chciał wiedzieć kim była, co lubiła. Nie należała do wygadanych osób, co było dla Yumishiego na początku sporym wzywaniem, bo on sam raczej starał się podchodzić do wszystkiego z żartem. Często gadał jakąś głupotę, która sprawiała, że dziewczyna rumieniła się niczym burak i nie była w stanie z siebie wydusić ani słowa. Z czasem jednak, powolutku się przed nim otwierała, co go cieszyło. I mimo że nie mieli dla siebie zbyt wiele czasu przed ślubem – bo raptem cztery miesiące, to Yumishi Hachiko polubił. Jako partnerkę, przyjaciółkę. Chciał wierzyć, że miłość przyjdzie z czasem.
Całą zimę spędził na bliższym poznawaniu Hachi – mimo wszystko, skoro przyjdzie im spędzić całe życie, chciał wiedzieć kim była, co lubiła. Nie należała do wygadanych osób, co było dla Yumishiego na początku sporym wzywaniem, bo on sam raczej starał się podchodzić do wszystkiego z żartem. Często gadał jakąś głupotę, która sprawiała, że dziewczyna rumieniła się niczym burak i nie była w stanie z siebie wydusić ani słowa. Z czasem jednak, powolutku się przed nim otwierała, co go cieszyło. I mimo że nie mieli dla siebie zbyt wiele czasu przed ślubem – bo raptem cztery miesiące, to Yumishi Hachiko polubił. Jako partnerkę, przyjaciółkę. Chciał wierzyć, że miłość przyjdzie z czasem.
１５９年の夏
Lato 159 roku był czasem dobrym dla Sabatayów. Najpierw jego kuzynka – Shuten – została wybrana na Kage Iwagakure, to raptem parę tygodni po tym Hachiko powiedziała swojemu mężowi, że jest w ciąży. Wieść że zostanie ojcem była dla Yumishiego… najwspanialszym spóźnionym prezentem urodzinowym. Ogłosili to niedługo potem i szanowna Godaime dała mu trochę czasu wolnego, tak żeby mógł go spędzić z Hachi, ciesząc się z dobrych wieści. Nie mogło to trwać oczywiście wieczność i w pewnym momencie musiał wrócić do pracy – teraz miał przecież jeszcze jedną osobę na utrzymaniu! – jednakże upewnił się, że jego żona nie będzie w tym czasie pozostawiona sama sobie i będzie mieć pomoc. Trzeba przyznać, że ta przyszła z najmniej oczekiwanej strony – ponieważ to jego ojciec się zaoferował, że w razie potrzeby Hachiko wesprze. Zwykle był bardzo surowy i oficjalny, ale wieść o tym, że zostanie dziadkiem chyba rozmiękczyła jego serce.
１６０年の春
Gdy dotarła do niego wieść, co Hykauzawa zrobił, po raz pierwszy raz w życiu poczuł prawdziwą chęć mordu. Jego ciężarna żona – która niedługo miała urodzić mu syna – była wtedy gdy ten dokonywał swojej „zemsty” na Shuten i padła jego ofiarą. I jak między Yumishim a Hachiko nie było miłości w sensie romantycznym, to swoją żonę szanował, pragnął, by miała z nim jak najlepsze życie i robił wszystko, co w jego mocy, żeby była szczęśliwa. Wracając do wioski miał dla niej – oraz ich syna – prezent. Dla Hachiko przywiózł słodycze, które były tradycyjne dla regionu, w którym był na misji. Wyjeżdżając powiedziała mu bowiem, że ma ochotę na coś słodkiego; Zaś dla dziecka kupił zabawkę w postaci bębenka z dwoma kulkami na sznurkach. Ot, drobna rzecz jednakże zawsze o takich myślał.
Nie mógł powstrzymać łez, gdy go dopuszczono do ciała żony, obok którego leżało niewielkie zawiniątko w postaci jego syna – również martwego. Medycy mówili, że starali się uratować chociaż dziecko, jednakże było za późno. To co się wydarzyło zmieniło Yumiego nie do poznania. Z żartobliwego faceta, który na dodatek rozpieszczał wszystkie dzieci w wiosce, stał się wiecznie ubranym na czarno „mrukiem”.
Jak zostały wysyłane drużyny w celu odnalezienia Hyakuzawy, nie zawahał się i zgłosił się na ochotnika, nie mając tak naprawdę nic do stracenia. Niestety, draniowi udało się zbiec, co jeszcze bardziej dobiło Yumishiego – bo nie została wymierzona sprawiedliwość. Jedyne co mu pozostało, to wierzyć w karmę i mieć nadzieję, że ten skurczybyk zdechł gdzieś po drodze śmiercią bardzo długą i bolesną.
Nie mógł powstrzymać łez, gdy go dopuszczono do ciała żony, obok którego leżało niewielkie zawiniątko w postaci jego syna – również martwego. Medycy mówili, że starali się uratować chociaż dziecko, jednakże było za późno. To co się wydarzyło zmieniło Yumiego nie do poznania. Z żartobliwego faceta, który na dodatek rozpieszczał wszystkie dzieci w wiosce, stał się wiecznie ubranym na czarno „mrukiem”.
Jak zostały wysyłane drużyny w celu odnalezienia Hyakuzawy, nie zawahał się i zgłosił się na ochotnika, nie mając tak naprawdę nic do stracenia. Niestety, draniowi udało się zbiec, co jeszcze bardziej dobiło Yumishiego – bo nie została wymierzona sprawiedliwość. Jedyne co mu pozostało, to wierzyć w karmę i mieć nadzieję, że ten skurczybyk zdechł gdzieś po drodze śmiercią bardzo długą i bolesną.
１６１年の冬
Tak naprawdę wydarzenia z wiosny ubiegłego roku były początkiem lawiny nieszczęść. Napięcie, które panowało pomiędzy krajami w pewnym momencie po prostu sięgnęło zenitu i wybuchła wojna, której świat shinobi jeszcze nie wiedział. Zamieszane w nie były ogoniaste bestie, co powodowało, że skala zniszczeń była ogromna. Zginęło wiele ludzi – nie tylko ninja, ale przede wszystkim niczemu winnych cywilów.
Yumishi oczywiście w wojnie udział brał – jednakże przez to, że raczej nie był na pierwszej linii frontu, to uszedł z życiem i ponownie bez większego szwanku. O czym nie mógł powiedzieć o swoim bracie oraz ojcu – ci wojny nie przeżył. Na łożu śmierci Aruki przeprosił za wszystkie winy, które synowi wyrządził, mówiąc, że był okropnym ojcem. Jednocześnie kazał mu chronić rodzinny skarb w postaci unikatowego łuku, który przechodził z ojca, na najstarszego syna, a także powiedział, że ma „żyć”.
Trzeba przyznać, że Yumi był bardzo niepocieszony faktem, że wojnę przeżył – najchętniej dołączyłby do matki, siostry, brata, ojca… ale przede wszystkim do Hachiko i syna. Obiecał jednak Arukiemu, że będzie żyć; Jak Daimyo kazała się mieszkańcom Iwagakure spakować i opuścić wioskę w przeciągu tygodnia, Yumishi odkrył, że ich łuku nie było w skrytce, o której ojciec mu powiedział. Nie zamierzał tak tego zostawić, jednakże postanowił poszukiwania trochę przełożyć, bo po ludzku nie było na to czasu.
Yumishi oczywiście w wojnie udział brał – jednakże przez to, że raczej nie był na pierwszej linii frontu, to uszedł z życiem i ponownie bez większego szwanku. O czym nie mógł powiedzieć o swoim bracie oraz ojcu – ci wojny nie przeżył. Na łożu śmierci Aruki przeprosił za wszystkie winy, które synowi wyrządził, mówiąc, że był okropnym ojcem. Jednocześnie kazał mu chronić rodzinny skarb w postaci unikatowego łuku, który przechodził z ojca, na najstarszego syna, a także powiedział, że ma „żyć”.
Trzeba przyznać, że Yumi był bardzo niepocieszony faktem, że wojnę przeżył – najchętniej dołączyłby do matki, siostry, brata, ojca… ale przede wszystkim do Hachiko i syna. Obiecał jednak Arukiemu, że będzie żyć; Jak Daimyo kazała się mieszkańcom Iwagakure spakować i opuścić wioskę w przeciągu tygodnia, Yumishi odkrył, że ich łuku nie było w skrytce, o której ojciec mu powiedział. Nie zamierzał tak tego zostawić, jednakże postanowił poszukiwania trochę przełożyć, bo po ludzku nie było na to czasu.
１６１年の秋
Yumishi postanowił nie ruszyć za resztą klanu do Amegakure… nie dlatego, że chował do nich jakiś uraz, nic z tych rzeczy. Było to związane raczej tym, że po prostu nie do końca wiedział, co ze swoim życiem zrobić. Nie liczyć tego, że będzie musiał odzyskać rodzinny skarb, to nie miał żadnego specjalnego celu. Dlatego postanowił powłóczyć się trochę po Nowym Kontynencie.
Żyje.
♦♦♦
Yumishi kiedyś był kiedyś człowiekiem pogodnym, z bardzo łagodnym nastawieniem do ludzi – szanował każdego, bardzo ciężko było sobie w nim zrobić wroga. Trzeba było mu naprawdę bardzo na odcisk nadepnąć, by zaczął żywić do kogoś długotrwałą urazę czy niechęć. Gdy tylko mógł, nie odmawiał pomocy drugiej osobie – a zwłaszcza członkom klanu Sabataya, bo uważał, że rodzina jest bardzo ważna i trzeba się wspierać. Niezależnie od tego, czy ktoś był jego bratem, czy daleką kuzynką; Miał szacunek do starszych i bardziej doświadczonych shinobi, raczej nigdy nie stawał przed szereg i nie kwestionował zdania ludzi z większym od niego autorytetem – a chociaż nigdy nie publicznie. Gdy uważał, że była taka potrzeba, to potrafił z tą osobą porozmawiać spokojnie na osobności, dzieląc się swoim poglądem na daną sprawę; Był uwielbiany przez dzieciaki, nazywany przez nie „super-wujkiem Yumim”. Yumishi bowiem miał przy sobie zawsze jakieś słodycze, które rozdawał młodemu pokoleniu, przy jednoczesnym czochraniu ich po włosach, żartując, żeby nie mówili rodzicom. Można było na niego liczyć, bez zawahania potrafił spełnić każdą prośbę czy to ojca, czy lidera klanu. Gdy się ożenił z Hachiko, był przykładnym mężem, opiekując się nią najlepiej, jak tylko potrafił – mimo że ich małżeństwo było umową pomiędzy ich rodzinami i miłości w nim nie było, to starał się robić wszystko, by jego żona czuła się szczęśliwa. Gdy wracał z misji, zawsze przywoził jej jakiś drobny upominek, zabierał na spacery, spędzał z nią jak najwięcej wolnego czasu. Gdy zaś zaszła w ciążę z ich synem, to wyjeżdżając z wioski, zadbał o to, żeby codziennie ktoś do niej przychodził i pomagał w codziennych czynnościach, żeby przypadkiem się nie przemęczała. Z Yumishiego był przykładny członek klanu Sabataya, syn, mąż i niedoszły ojciec. Jaki jest jednak teraz?
Aktualnie Yumishi to samotny wilk. Raczej stroni od ludzkiego towarzystwa i podróżuje samotnie przez Nowy Kontynent, po drodze łapiąc się jakiś pomniejszych misji. Nie należy do zbytnio gadatliwych, na jego twarzy rzadko też gości uśmiech. Ci, których spotyka na swojej drodze zwykli nazywać go „mrukiem”, co nie jest wcale nie jest złym określeniem. Bo nawet jak już coś mówi, to zwykle są to dosyć krótkie i treściwe odpowiedzi. A czasem nawet i pojedyncze słówka; Jest bardzo rozczarowany faktem, że przeżył wojnę i z chęcią dołączyłby do żony i nienarodzonego syna, no ale honor mu nie pozwala na popełnienie samobójstwa, więc tak trwa w zawieszeniu. Jego jedynym celem w życiu obecnie jest odzyskanie łuku po ojcu, który został wykradziony z ich rezydencji w Iwagakure, jednakże opóźnia wyruszenie na poszukiwania go, bo wie, że jeżeli go znajdzie, to wtedy nie będzie już miał kompletnie żadnego celu w życiu. Stracił także po tym wszystkim co się stało wiarę w ludzkość – bo skoro osoba, której ufał, uważał za autorytet i dla której był w stanie poświęcić własne życie wbiła nóż w plecy… to czemu miałby ponownie zaufać? Zwłaszcza też po tym, co widział w trakcie wojny. Zabijamy, bo uważamy, że ta druga strona jest „tą złą”, więc my mamy moralne prawo – jako „ci dobrzy” – bawić się w Boga i im te życie odebrać. Co jest kompletną hipokryzją, bo ci, z którymi walczymy, myślą o nas zupełnie tak samo. I prawdę powiedziawszy czuje do swojej osoby obrzydzenie, gdy myśli ile ludzi zginęło od jego strzał... Może dlatego teraz stara się jak najwięcej sporów rozwiązywać bez użycia przemocy?
Dużo wolnego czasu spędza na myśleniu… o wielu rzeczach. Mniej bądź bardziej przyziemnych. Często wraca myślami do przeszłości, przypominając sobie uśmiech Hachiko, gdy wracał do domu. Albo moment, gdy poczuł kopnięcie swojego syna po raz pierwszy. Te chwile to nieliczne z tych, w których odczuwa namiastkę szczęścia ponownie – pomieszanego jednocześnie ze smutkiem, bo chciałby mieć swoją rodzinę przy sobie. To co sprawia mu jeszcze przyjemność to gra na flecie – robi to bardzo często, siadając gdzieś na drzewie i po prostu grać…
Aktualnie Yumishi to samotny wilk. Raczej stroni od ludzkiego towarzystwa i podróżuje samotnie przez Nowy Kontynent, po drodze łapiąc się jakiś pomniejszych misji. Nie należy do zbytnio gadatliwych, na jego twarzy rzadko też gości uśmiech. Ci, których spotyka na swojej drodze zwykli nazywać go „mrukiem”, co nie jest wcale nie jest złym określeniem. Bo nawet jak już coś mówi, to zwykle są to dosyć krótkie i treściwe odpowiedzi. A czasem nawet i pojedyncze słówka; Jest bardzo rozczarowany faktem, że przeżył wojnę i z chęcią dołączyłby do żony i nienarodzonego syna, no ale honor mu nie pozwala na popełnienie samobójstwa, więc tak trwa w zawieszeniu. Jego jedynym celem w życiu obecnie jest odzyskanie łuku po ojcu, który został wykradziony z ich rezydencji w Iwagakure, jednakże opóźnia wyruszenie na poszukiwania go, bo wie, że jeżeli go znajdzie, to wtedy nie będzie już miał kompletnie żadnego celu w życiu. Stracił także po tym wszystkim co się stało wiarę w ludzkość – bo skoro osoba, której ufał, uważał za autorytet i dla której był w stanie poświęcić własne życie wbiła nóż w plecy… to czemu miałby ponownie zaufać? Zwłaszcza też po tym, co widział w trakcie wojny. Zabijamy, bo uważamy, że ta druga strona jest „tą złą”, więc my mamy moralne prawo – jako „ci dobrzy” – bawić się w Boga i im te życie odebrać. Co jest kompletną hipokryzją, bo ci, z którymi walczymy, myślą o nas zupełnie tak samo. I prawdę powiedziawszy czuje do swojej osoby obrzydzenie, gdy myśli ile ludzi zginęło od jego strzał... Może dlatego teraz stara się jak najwięcej sporów rozwiązywać bez użycia przemocy?
Dużo wolnego czasu spędza na myśleniu… o wielu rzeczach. Mniej bądź bardziej przyziemnych. Często wraca myślami do przeszłości, przypominając sobie uśmiech Hachiko, gdy wracał do domu. Albo moment, gdy poczuł kopnięcie swojego syna po raz pierwszy. Te chwile to nieliczne z tych, w których odczuwa namiastkę szczęścia ponownie – pomieszanego jednocześnie ze smutkiem, bo chciałby mieć swoją rodzinę przy sobie. To co sprawia mu jeszcze przyjemność to gra na flecie – robi to bardzo często, siadając gdzieś na drzewie i po prostu grać…
♦♦♦
Gdy był młodzieńcem na wydaniu, wszyscy zwykli mawiać, że jest „bardzo przystojny” i zapewne panny ustawiają się do niego w kolejce. Ciężko powiedzieć, czy to było prawdą, bo Yumishi nigdy specjalnie za dziewczynami się nie rozglądał, wiedząc, że jako najstarszemu synowi nie przyjdzie mu mieć wyboru i przyjdzie poślubić mu tą, z której rodziną jego ojciec będzie chciał robić jakieś interesy. Ciężko powiedzieć, żeby był on… „męski”. Urodę odziedziczył raczej po matce, aniżeli po ojcu – pomimo minionych lat i przejścia fazy dojrzewania dobre kilka lat temu, wciąż ma bardzo delikatne rysy twarzy, niektórzy by rzekli, że wręcz kobiece. Bark wyraźnie zarysowanej żuchwy, kształcie jego twarzy bliżej do trójkąta aniżeli „męskiego” kwadratu. Lekko wystające kości policzkowe. Cerę ma niczym porcelana, a jednocześnie przy tym nieskazitelnie gładka, niczym u panny, a nie rosłego męża. To samo w sumie można powiedzieć o włosach – długie, kruczoczarne kosmyki, sięgające mu praktycznie do bioder, które zwykle są też swobodnie rozpuszczone. Jedynie kilka krótszych kosmyków opada na jego czoło i oplata twarz z boku. Górną warstwę włosów związuje również czerwoną wstążką. Ta wstążka – jak i flet, na którym gra – to jedne z nielicznych rzeczy, które po Hachiko mu zostały. Oczy mężczyzny – gdy akurat klanowe kekkai genkai nie jest włączone – są równie czarne jak jego włosy i źrenica ledwo co się na nich odcina. Na świat spoglądają z obojętnością. Rzadko kiedy wyrażają jakieś emocje – patrząc w nie ma się wrażenie, że są pozbawione duszy. Puste. Jak u lalki; Jak z twarzy urodę ma bardzo kobiecą, to ciężko to powiedzieć o reszcie ciała Yumishiego – jest mężczyzną wysokim, dobrze zbudowanym, o czym świadczą jego mięśnie. Prawą rękę ma trochę nieco bardziej umięśnioną od lewej, ze względu na to, że to nią zawsze napina cięciwę łuku do granic możliwości; Ubiera się w większości na czarno ze wstawkami czerwieni – czy to właśnie w postaci wcześniej wspomnianej wstążki czy pasa.
Nazwisko i imięSabataya Yumishi [ 弓詩 ]
PrzynależnośćBrak
PseudonimyYumi
PłećShinobi
Tytuły
Wiek28
Wzrost184 cm
Waga75kg
Rangi
Muryō no ninja
Wspomagania
Wykonane wątki (oficjalne/wszystkie)
D
2
C
3
B
1
A
S
Odbyte walki
Zwycięstwa:
Remisy:
Porażki:
Siła:
Poz. 6
Szybkość:
Poz. 7
Wytrzymałość:
Poz. 6
Refleks:
Poz. 7
Siła Woli:
Poz. 7
Kontrola Chakry:
Poz. 7
Ilość Chakry:
11 500E:
5 |
D:
25 |
C:
75 |
B:
300 |
A:
750 |
S:
3 500
Posiadane Dziedziny
TSŪJITEGAN
S
SEN YUMI NO KAMAE
B
FŪTON
B
Ninjutsu
B
Iryō Ninjutsu
B
Suiton
C
Fūinjutsu
D
TSŪJITEGANSpecjalizacja
Ninja przejawia naturalny talent w jednej konkretnej dziedzinie ninpō czy stylu walki. Objawia się to różnego rodzaju "drygiem" do technik tej konkretnej dziedziny bądź stylu walki. W konkretnych stylach i technikach znajduje się opis, w jaki sposób specjalizacja na nie wpływa. Jest to atut obrazujący predyspozycję naszej postaci w konkretnym kierunku.
Monstrualna chakraAtut wrodzony
Postać posiada naturalny talent, dzięki któremu jego zasoby chakry rozwijają się w o wiele szybszym tempie niż normalnie. Rozwijając swoje zapasy chakry postać dostaje dodatkowe 50% tego co kupiła. Innymi słowy, postać zamiast wykupywać 500 chakry, wykupuje po 750. W sytuacjach, gdzie posiada np. 19750 chakry, wykupuje po koszcie aktualnego progu kosztowego.
Czarne, zwiewne szaty, przepasany czerwonym pasem na poziomie talii. Długie, krucze włosy są rozpuszczone z opadającymi kosmykami na czoło. Część włosów jest zebrana do tyłu i związana długą, czerwoną wstążką - jedną z nielicznych pamiątek, które Yumishi ma po swojej zmarłej żonie. Na nogach zabudowane buty "shinobki", bez wystających palców.
♦ Pokrowiec na łuk [plecy] ♦
- Długi łuk
♦ Kołczan na strzały przy biodrze [prawe] ♦
- 43x Strzała
♦ Torba na biodro [lewa] ♦
- 5x kunai
- 10x shuriken
- 5x bombka świetlna
- 4x notka wybuchowa
- Mały zwój
- Prowiant
- Ubrania na zmianę
- 15x shuriken [max. 36]
- 9x Kunai [max. 24]
♦ Kabura na nogę [lewa] ♦
- 2x kunai z notką wybuchową
- 5x shuriken
♦ Kabura na nogę [prawa] ♦
- 2x kunai
- 5x shuriken
♦ TSŪJITEGAN ♦
► Pokaż Spoiler
Rangi S
SHŌDO SAKUSEN
Rangi A
TSŪJITEGAN: MUON ASAGIRI
Rangi C
TSŪJITEGAN: KIRIGAKURE NO JUTSU
TSŪJITEGAN: KIRI BUNSHIN NO JUTSU
GENSŌ-TEKI YŪREI NO JUTSU
SHŌDO SAKUSEN
Rangi A
TSŪJITEGAN: MUON ASAGIRI
Rangi C
TSŪJITEGAN: KIRIGAKURE NO JUTSU
TSŪJITEGAN: KIRI BUNSHIN NO JUTSU
GENSŌ-TEKI YŪREI NO JUTSU
► Pokaż Spoiler
Rangi B
FŪTON: HANACHIRI MAI
FŪTON: SHINKŪJIN
FŪTON: SHINKŪGYOKU
FŪTON: HANE NO MAI
Rangi C
JŪHA SHŌ
FŪTON: DAITOPPA
FŪTON: KAITEN SHURIKEN
FŪTON: FŪRASENDAMA
FŪTON: KAMIKAZE
Rangi D
CHIKARADZUYOI TOIKI
GŌKŪHŌ
HATSUKAZE
FŪTON: KIRYŪ RANBU
Rangi E
HABUYŌ
KAZE HITOKUCHI
DORAIYĀ
FŪTON: HANACHIRI MAI
FŪTON: SHINKŪJIN
FŪTON: SHINKŪGYOKU
FŪTON: HANE NO MAI
Rangi C
JŪHA SHŌ
FŪTON: DAITOPPA
FŪTON: KAITEN SHURIKEN
FŪTON: FŪRASENDAMA
FŪTON: KAMIKAZE
Rangi D
CHIKARADZUYOI TOIKI
GŌKŪHŌ
HATSUKAZE
FŪTON: KIRYŪ RANBU
Rangi E
HABUYŌ
KAZE HITOKUCHI
DORAIYĀ
► Pokaż Spoiler
Rangi C
HŌMATSU RAPPA
SUITON: HASHIRA NO KŌJŌ
SUITON: HATŌ
SUITON: MIZU KAMIKIRI
SUITON: MIZUAME NABARA
SUITON: SUIBEN
SUITON: SUIGADAN
Rangi D
KIRIGAKURE NO JUTSU
MIZUGAKURE NO JUTSU
SUITON: MIZU NO HASHIRA
SUITON: MIZU SHURIKEN
TENKYŪ
Rangi E
HARUGAKUDAN
MIZU MOJI
SUSURU IZUMI
HŌMATSU RAPPA
SUITON: HASHIRA NO KŌJŌ
SUITON: HATŌ
SUITON: MIZU KAMIKIRI
SUITON: MIZUAME NABARA
SUITON: SUIBEN
SUITON: SUIGADAN
Rangi D
KIRIGAKURE NO JUTSU
MIZUGAKURE NO JUTSU
SUITON: MIZU NO HASHIRA
SUITON: MIZU SHURIKEN
TENKYŪ
Rangi E
HARUGAKUDAN
MIZU MOJI
SUSURU IZUMI
► Pokaż Spoiler
Rangi B
KEKKAI: TENGAI HŌJIN
RANJISHIGAMI NO JUTSU
SHUNSHIN NO JUTSU
HIEN
ENGYŌ
Rangi C
KAKUDAI SA RETA KOE
MITSUTAMA NO JUTSU
Rangi D
OBORO BUNSHIN NO JUTSU
UTSUSEMI NO JUTSU
HABATOBI
Rangi E
KAWARIMI NO JUTSU
HENGE NO JUTSU
KI NOBORI NO SHUGYŌ
NAWANUKE NO JUTSU
SAKKI
SUIMEN HOKŌ NO GYŌ
KEKKAI: TENGAI HŌJIN
RANJISHIGAMI NO JUTSU
SHUNSHIN NO JUTSU
HIEN
ENGYŌ
Rangi C
KAKUDAI SA RETA KOE
MITSUTAMA NO JUTSU
Rangi D
OBORO BUNSHIN NO JUTSU
UTSUSEMI NO JUTSU
HABATOBI
Rangi E
KAWARIMI NO JUTSU
HENGE NO JUTSU
KI NOBORI NO SHUGYŌ
NAWANUKE NO JUTSU
SAKKI
SUIMEN HOKŌ NO GYŌ
► Pokaż Spoiler
Rangi B
CHAKURA NO MESU
DOKUGIRI
SAIKAN CHŪSHUTSU NO JUTSU
Rangi C
SHŌSEN JUTSU
Rangi D
BUNSEKI NO JUTSU
Rangi E
MASUI NO JUTSU
SAIKIN NO JUTSU
KETSUEKI KENSA
CHAKURA NO MESU
DOKUGIRI
SAIKAN CHŪSHUTSU NO JUTSU
Rangi C
SHŌSEN JUTSU
Rangi D
BUNSEKI NO JUTSU
Rangi E
MASUI NO JUTSU
SAIKIN NO JUTSU
KETSUEKI KENSA
► Pokaż Spoiler
Rangi E
FŪIN NO MEISAI
Rangi D
FŪIN NO JUTSU
FŪIN NO MEISAI
Rangi D
FŪIN NO JUTSU
► Pokaż Spoiler
Rangi E
GENJUTSU KAI
GENJUTSU KAI
Azuya亜朱矢
Wiek 7 lat
Kolor włosówBrązowe
Kolor oczuCzekoladowe
Wzrost110cm
Waga16kg
Córka byłego zleceniodawcy Yumishiego. Przez popełnione przez Sabatayę błędy, ta być może została sierotą, więc postanowił ją przygarnąć i się nią zaopiekować. Azu jest stosunkowo bardzo spokojnym dzieckiem. Od momentu, w którym zostały jej zapieczętowane wspomnienia o wypadku jest jednak bardziej radosna, choć wciąż czuje się najlepiej wokół osób, które zna i wtedy jest najbardziej rozgadana i chętna do zabawy. Zdjęcie podglądowe
♦ K A L E N D A R I U M ♦
► Pokaż Spoiler | Zima 161 / 162 / Wiosna 162
✻ Kto: Yumishi
✻ Gdzie: Przydrożna karczma → Wioska Bato → Północne góry
✻ Opis: Będąc w Banana no Kuni Sabataya natknął się na zgłoszenie, w której niejaki pan Okane szukał shinobi po pracy. Yumishi postanowił się zgłosić. Okazało się, że jego córka została porwana i ma za zadanie ją znaleźć. Wszystkie ślady prowadzą do Tsuchi no Kuni. Misja się kończy śmiercią również zleceniodawcy Yumishiego ze względu na złamane przez niego zasady "gry", przez co pod jego opiekę trafiła jego córka, Azuya.
✻ Status: Zakończona
✻ Kto: Yumishi
✻ Gdzie: Siedziba Kage
✻ Opis: Yumishi postanowił wybrać się do Sakuragakure by poinformować tamtejszą Kage o wydarzeniach, które miały miejsce w trakcie jego ostatniego zlecenia. W trakcie rozmowy z Yuri, wspomnienia Azuyi o wypadku zostały zapieczętowane.
✻ Status: Zakończona
✻ Gdzie: Przydrożna karczma → Wioska Bato → Północne góry
✻ Opis: Będąc w Banana no Kuni Sabataya natknął się na zgłoszenie, w której niejaki pan Okane szukał shinobi po pracy. Yumishi postanowił się zgłosić. Okazało się, że jego córka została porwana i ma za zadanie ją znaleźć. Wszystkie ślady prowadzą do Tsuchi no Kuni. Misja się kończy śmiercią również zleceniodawcy Yumishiego ze względu na złamane przez niego zasady "gry", przez co pod jego opiekę trafiła jego córka, Azuya.
✻ Status: Zakończona
✻ Kto: Yumishi
✻ Gdzie: Siedziba Kage
✻ Opis: Yumishi postanowił wybrać się do Sakuragakure by poinformować tamtejszą Kage o wydarzeniach, które miały miejsce w trakcie jego ostatniego zlecenia. W trakcie rozmowy z Yuri, wspomnienia Azuyi o wypadku zostały zapieczętowane.
✻ Status: Zakończona
► Pokaż Spoiler | Lato 162 / Jesień 162
✻ Kto: Yumishi
✻ Gdzie: Południowe lasy
✻ Opis: Yumishi, czekając na rozwiązanie sprawy z doktorem i informacje na temat rodziców Azuyi, postanowił dorobić trochę grosza i podjął się pomocy kobiecie, której farma jest napadana przez wilki.
✻ Status: Zakończone
✻ Kto: Yumishi
✻ Gdzie: Ryokan Złoty Żuraw
✻ Opis: Życia w Sakurze ciąg dalszy. Yumishi w trakcie poszukiwania jakieś pracy, zahaczył o ryokan na obiad, a także z nadzieją, że może tam uda mu się coś złapać. W pewnym momencie dosiadł się do jego stolika mężczyzna, który próbował dobić z nim targu w kwestii zlecenia, jednakże koniec końców do tego nie doszło.
✻ Status: Zakończona.
✻ Gdzie: Południowe lasy
✻ Opis: Yumishi, czekając na rozwiązanie sprawy z doktorem i informacje na temat rodziców Azuyi, postanowił dorobić trochę grosza i podjął się pomocy kobiecie, której farma jest napadana przez wilki.
✻ Status: Zakończone
✻ Kto: Yumishi
✻ Gdzie: Ryokan Złoty Żuraw
✻ Opis: Życia w Sakurze ciąg dalszy. Yumishi w trakcie poszukiwania jakieś pracy, zahaczył o ryokan na obiad, a także z nadzieją, że może tam uda mu się coś złapać. W pewnym momencie dosiadł się do jego stolika mężczyzna, który próbował dobić z nim targu w kwestii zlecenia, jednakże koniec końców do tego nie doszło.
✻ Status: Zakończona.
► Pokaż Spoiler | Zima 162 / 163
✻ Kto: Yumishi & Azuya [NPC]
✻ Gdzie: Park → Południowe lasy
✻ Opis: Yumishi, będąc w parku wraz ze swoją podopieczną Azuyą, napotykają chłopca o imieniu Sora. Ten twierdzi, że tata wyszedł dwa dni temu do pracy i dotychczas nie wrócił. Sabataya postanawia mu pomóc w odnalezieniu ojca. Po dotarciu do domu chłopca okazuje się, że ten jest opuszczony przez dłuższy czas. W końcu Yumishi rozwiązuje zagadkę - chłopiec ojca okazał się nie żyć od ponad roku, zaś dla Sory było to tak traumatyczne przeżycie, że wyparł je z umysłu.
✻ Status: Zakończone
✻ Kto: Yumishi & Azuya [NPC] & Yukkiri & Yūbari (aka Yumebana team)
✻ Gdzie: Dzielnica północna
✻ Opis: Yumishi postanawia w końcu opuścić Sakurę i skierować się Banana no Kuni w poszukiwaniu jakiejś rodziny Azuyi. Przed wyruszeniem w drogę zachodzi z dziewczynką do lokalnej ramenowni, gdzie spotyka pewne osobowości. W wyniku pewnych wydarzeń, grupa dostaje bilety do teatru na przedstawienie "Kot w Butach". Po takowym mają okazję spotkać się z artystami i jednocześnie zaciągnęli się do trupy, zgadzając się wyruszyć z nimi w podróż do Banana no Kuni.
✻ Status: Zakończona.
✻ Kto: Yumishi & Azuya [NPC] & Yukkiri & Yūbari (aka Yumebana team)
✻ Gdzie: Południowe lasy
✻ Opis: Po nocy spędzonej w siedzibie grupy teatralnej, przyszła pora na spakowanie wozów i wyruszenie do celu ich podróży...
✻ Status: Trwa
✻ Gdzie: Park → Południowe lasy
✻ Opis: Yumishi, będąc w parku wraz ze swoją podopieczną Azuyą, napotykają chłopca o imieniu Sora. Ten twierdzi, że tata wyszedł dwa dni temu do pracy i dotychczas nie wrócił. Sabataya postanawia mu pomóc w odnalezieniu ojca. Po dotarciu do domu chłopca okazuje się, że ten jest opuszczony przez dłuższy czas. W końcu Yumishi rozwiązuje zagadkę - chłopiec ojca okazał się nie żyć od ponad roku, zaś dla Sory było to tak traumatyczne przeżycie, że wyparł je z umysłu.
✻ Status: Zakończone
✻ Kto: Yumishi & Azuya [NPC] & Yukkiri & Yūbari (aka Yumebana team)
✻ Gdzie: Dzielnica północna
✻ Opis: Yumishi postanawia w końcu opuścić Sakurę i skierować się Banana no Kuni w poszukiwaniu jakiejś rodziny Azuyi. Przed wyruszeniem w drogę zachodzi z dziewczynką do lokalnej ramenowni, gdzie spotyka pewne osobowości. W wyniku pewnych wydarzeń, grupa dostaje bilety do teatru na przedstawienie "Kot w Butach". Po takowym mają okazję spotkać się z artystami i jednocześnie zaciągnęli się do trupy, zgadzając się wyruszyć z nimi w podróż do Banana no Kuni.
✻ Status: Zakończona.
✻ Kto: Yumishi & Azuya [NPC] & Yukkiri & Yūbari (aka Yumebana team)
✻ Gdzie: Południowe lasy
✻ Opis: Po nocy spędzonej w siedzibie grupy teatralnej, przyszła pora na spakowanie wozów i wyruszenie do celu ich podróży...
✻ Status: Trwa
