Kiyohime Daichi
Best dad in za wardo
Daichi to facet w średnim wieku, zbliżający się już sporymi krokami do magicznej liczby "40" której chyba każdy boi się jak ognia. Jak na swój wiek, trzyma się nieźle. Chociaż w jego onegdaj kasztanowych włosach da się już odnaleźć pasma siwizny, to ciało dalej miał krzepkie i umięśnione z niewielkimi ilościami odkładanego powoli tłuszczyku, ot zalążek czegoś co można nazwać zgnuśnieniem, lub ślad po świeżym powrocie do formy. Jest to mężczyzna bardzo wysoki, wyprostowany, o nienagannej sylwetce. Przyglądając się jednak bliżej twarzy czy dłoniom, da się dostrzec ślady ciężkiej pracy której niewątpliwie ten człowiek oddawał się przez długie lata życia. Ogorzała od słońca twarz, pokryta jest siecią zmarszczek, szczególnie w okolicach oczu i czoła. Te rzeczy jednak nie wyróżniają go na tle innych ludzi tak bardzo jak jego cechy klanowe. Posiada on brązowe rogi o fikuśnym kształcie, dodające mu kolejnych 10 centymetrów. Jego przedramiona oraz boki torsu pokrywają również czarne oraz brudno złote łuski, czy też raczej ich "Zarys" bo faktycznej funkcji łusek to to nie spełnia. Na dodatek co zapewne jest najbardziej rzucającą się w oczy cechą, z kości ogonowej wyrasta mu całkiem długi i gruby ogon. Daichi najczęściej ubrany chodzi w wygodne buty robocze, jeansowe spodnie i różnego rodzaju podkoszulki. Jego ulubionym jest znoszona już i sprawa koszulka "Best dad in za wardo" która ewidentnie miała już swoje lata.
Mówi się że kwintesencją spokoju jest wagon pociągu do kraju kupców wypełniony jebanymi mnichami. Kto inny powie że to kwiat pierdolonego lotosu na tafli jeziora. Prawdą jest jednak to, że nie było spokojniejszego człowieka niż Daichi, a przynajmniej sam zainteresowany by tak o sobie powiedział. I faktycznie facet był bardzo spokojny. Rzadko się złościł, a jeszcze rzadziej krzyczał. Gdy już się gniewał, raczej robił to po cichu a przemoc - chociaż czasem po nią sięgał, nie była jego ulubioną metodą rozwiązywania sporów. Członek rodu Kiyohime posiada też wiele różnorakich hobby, w poczet których wchodziło pielęgnowanie roślin, oranie ziemi, sadzenie oraz doglądanie pomidorków i dbanie żeby kury miały pod dostatkiem ziarna. Bo tak, z Daichiego był farmer pełną gębą. Co jednak kiedy nie zajmował się swoim źródłem dochodu i miał nieco więcej "Czasu dla siebie"? Lubił podróżować po łonie natury, biegać, medytować, uprawiać jogę... oprócz tego posiadał jeszcze dwa hobby które cenił sobie bardziej niż cokolwiek innego. Pierwszym z nich były herbaty, jego wielka miłość. Znał się na nich jak mało kto i nic go tak nie uspokajało jak filiżanka dobrze zaparzonej zielonej herbaty wysokiej jakości. Sam zresztą był swego czasu słynny w pewnych kręgach przez wzgląd na fantastyczny gatunek białej herbaty który udało mu się wytworzyć na swojej ziemi. Było jednak coś, co kochał bardziej niż herbatę. I byłą to jego córeczka. Jego oczko w głowie. Promyczek szczęścia w jego życiu. Dla córki zrobiłby wszystko, a jak samotny ojciec robił co mógł by wychować ją jak najlepiej, żeby nigdy jej niczego nie brakowało, żeby zawsze była szczęśliwa. Tak więc kiedy pisklę wyfrunęło z gniazda, przeglądanie starych rysunków córki czy czytanie listów od niej, było jego największym szczęściem. Oczywiście nie był bez wad. Jak to mawiała jego córka, był przypałowy. Wyobraźcie sobie starego dziada który próbuje być "Młodzieżowy", no obciach do domu znajomych sprowadzać. Dość łatwo było go też zasmucić jakimś bardzo nietrafionym komentarzem no i miał kompleksy na punkcie swojego ogona. Bardzo go lubił ale jak na jednej randce w ciemno mu powiedziano że jest paskudny, za gruby i gdzie to kurwa w sypialni trzymać - to przez miesiąc z pokoju nie wychodził i faktycznie myślał o amputacji. Anyway wolny facet po trzydziestce, z córką która opuściła gniazdo, wdowiec, szuka partnerki życia. Daichi jest również człowiekiem który generalnie, nie lubi zła. Jest też dość surowy w ocenie tego co złe jest a co nie jest i nie bardzo kupuje te całe odcienie "Szarości" i nowomodę na to że nikt nie jest tak do końca zły ani do końca dobry a w ogóle to dobro i zło są zależne od punktu siedzenia. Pierdolenie od rzeczy, albo jest się dobrym, albo jest się złym a jak ktoś jest zły to go trzeba wyprowadzić na drogę dobra. Siłą lub nie.
Mówi się że kwintesencją spokoju jest wagon pociągu do kraju kupców wypełniony jebanymi mnichami. Kto inny powie że to kwiat pierdolonego lotosu na tafli jeziora. Prawdą jest jednak to, że nie było spokojniejszego człowieka niż Daichi, a przynajmniej sam zainteresowany by tak o sobie powiedział. I faktycznie facet był bardzo spokojny. Rzadko się złościł, a jeszcze rzadziej krzyczał. Gdy już się gniewał, raczej robił to po cichu a przemoc - chociaż czasem po nią sięgał, nie była jego ulubioną metodą rozwiązywania sporów. Członek rodu Kiyohime posiada też wiele różnorakich hobby, w poczet których wchodziło pielęgnowanie roślin, oranie ziemi, sadzenie oraz doglądanie pomidorków i dbanie żeby kury miały pod dostatkiem ziarna. Bo tak, z Daichiego był farmer pełną gębą. Co jednak kiedy nie zajmował się swoim źródłem dochodu i miał nieco więcej "Czasu dla siebie"? Lubił podróżować po łonie natury, biegać, medytować, uprawiać jogę... oprócz tego posiadał jeszcze dwa hobby które cenił sobie bardziej niż cokolwiek innego. Pierwszym z nich były herbaty, jego wielka miłość. Znał się na nich jak mało kto i nic go tak nie uspokajało jak filiżanka dobrze zaparzonej zielonej herbaty wysokiej jakości. Sam zresztą był swego czasu słynny w pewnych kręgach przez wzgląd na fantastyczny gatunek białej herbaty który udało mu się wytworzyć na swojej ziemi. Było jednak coś, co kochał bardziej niż herbatę. I byłą to jego córeczka. Jego oczko w głowie. Promyczek szczęścia w jego życiu. Dla córki zrobiłby wszystko, a jak samotny ojciec robił co mógł by wychować ją jak najlepiej, żeby nigdy jej niczego nie brakowało, żeby zawsze była szczęśliwa. Tak więc kiedy pisklę wyfrunęło z gniazda, przeglądanie starych rysunków córki czy czytanie listów od niej, było jego największym szczęściem. Oczywiście nie był bez wad. Jak to mawiała jego córka, był przypałowy. Wyobraźcie sobie starego dziada który próbuje być "Młodzieżowy", no obciach do domu znajomych sprowadzać. Dość łatwo było go też zasmucić jakimś bardzo nietrafionym komentarzem no i miał kompleksy na punkcie swojego ogona. Bardzo go lubił ale jak na jednej randce w ciemno mu powiedziano że jest paskudny, za gruby i gdzie to kurwa w sypialni trzymać - to przez miesiąc z pokoju nie wychodził i faktycznie myślał o amputacji. Anyway wolny facet po trzydziestce, z córką która opuściła gniazdo, wdowiec, szuka partnerki życia. Daichi jest również człowiekiem który generalnie, nie lubi zła. Jest też dość surowy w ocenie tego co złe jest a co nie jest i nie bardzo kupuje te całe odcienie "Szarości" i nowomodę na to że nikt nie jest tak do końca zły ani do końca dobry a w ogóle to dobro i zło są zależne od punktu siedzenia. Pierdolenie od rzeczy, albo jest się dobrym, albo jest się złym a jak ktoś jest zły to go trzeba wyprowadzić na drogę dobra. Siłą lub nie.
Nazwisko i imięKiyohime Daichi
PrzynależnośćWolny strzelec
Pseudonimy---
PłećMężczyzna
Tytuły---
Wiek39
Wzrost202 cm
Waga100kg
Rangi
---
Wspomagania
---
Wykonane wątki (oficjalne/wszystkie)
D
X
C
X
B
X
A
X
S
X
Odbyte walki
Zwycięstwa:
X
Remisy:
X
Porażki:
X
Siła:
Poz. 7
Szybkość:
Poz. 5
Wytrzymałość:
Poz. 7
Refleks:
Poz. 5
Siła Woli:
Poz. 5
Kontrola Chakry:
Poz. 5
Ilość Chakry:
6 000E:
20 |
D:
75 |
C:
150 |
B:
500 |
A:
X |
S:
X
Posiadane Dziedziny
Ryugu
B
Doton
B
RyuguSpecjalizacja
DotonSpecjalizacja
Regeneracja zdrowiaAtut wrodzony
Postać posiada bardzo rozwinięte zdolności regeneracyjne. Drobne rany są w stanie zaleczyć się nawet w trakcie walki, a te poważniejsze leczą się o wiele lepiej. Postać też wolniej się wykrwawia i posiada nieznacznie mniejszą szansę, że otrzymane obrażenia przełożą się na stałe uszkodzenia ciała.
1.000 Ryo
► Pokaż Spoiler | Ryugu
Ranga E:
- Me no Hogo
Ranga C:
- Ryu no Hoko
- Ryu no Tsubasa
- Me no Hogo
Ranga C:
- Ryu no Hoko
- Ryu no Tsubasa
► Pokaż Spoiler | Doton
Ranga E:
- Dojō Shukufuku
- Doton: Renga no Jutsu
Ranga D:
- Doton: Chika Hitoku
- Doton: Moguragakure no Jutsu
Ranga C:
- Doton: Dochū Eigyo no Jutsu
- Doton: Dochū Senkō
- Doton: Chikyu Sozo
- Dojō Shukufuku
- Doton: Renga no Jutsu
Ranga D:
- Doton: Chika Hitoku
- Doton: Moguragakure no Jutsu
Ranga C:
- Doton: Dochū Eigyo no Jutsu
- Doton: Dochū Senkō
- Doton: Chikyu Sozo
O takim jednym smoku słów kilka...
Daichi urodził się w roku 125, parze która tak jak i on nosiła w sobie geny smoczego klanu. Papa smok był mistrzem ognia, codziennie pracował w kopalniach Yoru no kuni nadzorując innych kopaczy złota. Matula natomiast, mistrzyni Wody, robiła za położną w jednej z mało miastowych klinik. Oczywiście jak to miasto małe to i lekarzy mało więc prócz obowiązków położonej robiła za pielęgniarkę a czasem i lekarza, można by więc powiedzieć że jej wiedza była w tym zakresie całkiem spora. Jego rodzice byli w ich mieścinie szanowani więc żyło im się dobrze, tylko no, musieli ukrywać swoje "Cechy" smoków. Daichi nie chciał jednak takiego żywota, nie wstydził się tym kim jest, dlatego w dość młodym wieku postanowił wyjechać daleko w wysokie góry gdzie zamieszkał z dziadkiem. Dziadkiem który kultywował dawne tradycje rodu i postanowił nauczyć ich Daichiego, przy okazji ucząc młodego roli oraz przekazując mu miłość do herbaty. Gdy Daichi miał 16 lat, dziadek umarł a chłopak odziedziczył po nim dom w górach. Jakiś czas później, poznał swoją żonę. Była ona zielarką z pobliskiej wioski która zapuściła się nieco zbyt głęboko w góry. Początkowo ich relacja była pełna niepewności, ciekawości... szybko jednak zaiskrzyło i tak gdy Daichi miał lat 22 na świat przyszła ona - jego słoneczko. Niestety żona nie przeżyła porodu i tak Daichi został sam. Po krótkiej żałobie na którą sobie pozwolił, postanowił stanąć na wysokości zadania i samemu wychować córkę. Było... ciężko. Na szczęście rodzice jego żony pomagali mu jak mogli i tak młoda rosła jak na drożdżach a wraz z wiekiem przychodziły coraz to nowsze wyzwania. Najciężej było gdy mała poszła do wioskowej szkoły, zaczęły się nastoletnie bunty, krzyczenie na ojczulka za to że jest cringowy... no ciężko, ciężko, nie rozumiał córki, nie umiał się z nią dogadać - ale próbował. Próbował jak mógł. I oboje wiedzieli że nawet w tych chwilach kiedy było im ciężko, mogą na siebie liczyć. Nadeszła jednak chwila gdy jego pocieszne bobo osiągnęło wiek lat 16. Jeszcze by jakoś przeżył gdyby sprowadziła do domu chłopaka. Usiadł by z nim, pogadał o życiu, zabił i zakopał gdzieś głęboko w lesie... ale nie. Jego córeczka postanowiła że czas wyfrunąć z gniazda. Ruszyć w świat, szukać przygód. I chociaż prosił, wykłócał się to nic to nie dało. Była dorosła i ruszyła. A on? Został sam. I farma zaczęła być dla niego niczym więzienie. Góry które znał całe życie zaczęły go przytłaczać. I tak pod wpływem impulsu zostawił dom i farmę pod okiem przyjaciół z wioski a sam się spakował i cóż... też ruszył w świat. Szukać przygód. Bo na przygody nigdy nie jest się za starym. A może kto wie, znajdzie nową miłość życia? W końcu minęło już tyle lat, chyba zasłużył co?
Daichi urodził się w roku 125, parze która tak jak i on nosiła w sobie geny smoczego klanu. Papa smok był mistrzem ognia, codziennie pracował w kopalniach Yoru no kuni nadzorując innych kopaczy złota. Matula natomiast, mistrzyni Wody, robiła za położną w jednej z mało miastowych klinik. Oczywiście jak to miasto małe to i lekarzy mało więc prócz obowiązków położonej robiła za pielęgniarkę a czasem i lekarza, można by więc powiedzieć że jej wiedza była w tym zakresie całkiem spora. Jego rodzice byli w ich mieścinie szanowani więc żyło im się dobrze, tylko no, musieli ukrywać swoje "Cechy" smoków. Daichi nie chciał jednak takiego żywota, nie wstydził się tym kim jest, dlatego w dość młodym wieku postanowił wyjechać daleko w wysokie góry gdzie zamieszkał z dziadkiem. Dziadkiem który kultywował dawne tradycje rodu i postanowił nauczyć ich Daichiego, przy okazji ucząc młodego roli oraz przekazując mu miłość do herbaty. Gdy Daichi miał 16 lat, dziadek umarł a chłopak odziedziczył po nim dom w górach. Jakiś czas później, poznał swoją żonę. Była ona zielarką z pobliskiej wioski która zapuściła się nieco zbyt głęboko w góry. Początkowo ich relacja była pełna niepewności, ciekawości... szybko jednak zaiskrzyło i tak gdy Daichi miał lat 22 na świat przyszła ona - jego słoneczko. Niestety żona nie przeżyła porodu i tak Daichi został sam. Po krótkiej żałobie na którą sobie pozwolił, postanowił stanąć na wysokości zadania i samemu wychować córkę. Było... ciężko. Na szczęście rodzice jego żony pomagali mu jak mogli i tak młoda rosła jak na drożdżach a wraz z wiekiem przychodziły coraz to nowsze wyzwania. Najciężej było gdy mała poszła do wioskowej szkoły, zaczęły się nastoletnie bunty, krzyczenie na ojczulka za to że jest cringowy... no ciężko, ciężko, nie rozumiał córki, nie umiał się z nią dogadać - ale próbował. Próbował jak mógł. I oboje wiedzieli że nawet w tych chwilach kiedy było im ciężko, mogą na siebie liczyć. Nadeszła jednak chwila gdy jego pocieszne bobo osiągnęło wiek lat 16. Jeszcze by jakoś przeżył gdyby sprowadziła do domu chłopaka. Usiadł by z nim, pogadał o życiu, zabił i zakopał gdzieś głęboko w lesie... ale nie. Jego córeczka postanowiła że czas wyfrunąć z gniazda. Ruszyć w świat, szukać przygód. I chociaż prosił, wykłócał się to nic to nie dało. Była dorosła i ruszyła. A on? Został sam. I farma zaczęła być dla niego niczym więzienie. Góry które znał całe życie zaczęły go przytłaczać. I tak pod wpływem impulsu zostawił dom i farmę pod okiem przyjaciół z wioski a sam się spakował i cóż... też ruszył w świat. Szukać przygód. Bo na przygody nigdy nie jest się za starym. A może kto wie, znajdzie nową miłość życia? W końcu minęło już tyle lat, chyba zasłużył co?
