Tōmorokoshi no Kuni - informacje o kraju

[Pingwinek Chaosu]

Tōmorokoshi no Kuni - Kraj Kukurydzy玉蜀黍の国

StolicaIdolobha

Przywódczyni Wielkiego ZgromadzeniaUbhejane Inyamazane

Siedziba AbaqaphiIdwala

UmuzamuUtshani Inque

Rozciągający się nad brzegiem Południowej Zatoki Kraj Kukurydzy to kraj wielu krajobrazów. Obejmujący swoim terenem podmokłe dżungle, piaszczyste pustynie, suche sawanny i trawiaste równiny jest domem dla wielu barwnych mieszkańców. Kraj ten nie bywa agresorem w konfliktach, skupiając się na rozwoju swoich ziem i rozwijaniu dobrobytu. Są znani ze swoich ogromnych upraw, w których dominuje różnokolorowa kukurydza, która trafia potem na talerze mieszkańców sąsiednich państw. Dzięki nieustannej opiece i działaniu Abaqaphi - swojego stowarzyszenia Świętych Strażników - Kraj potrafi sobie radzić zarówno z zagrożeniami z zewnątrz, jak i ze środka.

Położenie geograficzne

Tōmorokoshi no Kuni to kraj nadmorski, który charakteryzuje się sporą zmiennością klimatu. Na zachodzie, granicą z Krajem Mokradeł i Krajem Ryżu są bardziej podmokłe tereny. Od sąsiadów oddziela ich Wielki Las Ihlathi oraz Bagna Ixhaphozi. Zazwyczaj temperatury są ciepłe i jako takie pory roku nie występują. Na północy, gdzie Kraj Kukurydzy graniczy z Shōnin Ōkoku oraz z Kyōkoku no Kuni, dominują z kolei pustynie - zarówno jak i piaszczyste jak i te skaliste. Naturalną barierą od tych krain są rzeki, dzięki czemu tamtejsze osady mają dostęp do świeżej wody i mogą uprawiać rolę. Kilkanaście kilometrów czekają ich jednak niebezpieczne ostępy. Lokalni mieszkańcy nazywają je Ugwadule - jest to teren, na którym opady praktycznie nie istnieją. Przy granicy z Krajem Światła i Krajem Grzybów występują tutaj naturalne równiny, pokryte zielonymi trawami. To właśnie główny ośrodek rolniczy Kraju Kukurydzy. Największą krainą geograficzną na tym terenie jest Płaskowyż Amathafa, którego miasta produkują wysokiej jakości kukurydzę prosto na eksport. Z kolei tereny znajdujące się po środku między trzema wcześniej wymienionymi to przykład typowej sawanny z występującą zmiennie porą deszczową i suchą. Jakim cudem tak zmienne tereny powstały na takiej powierzchni jest zagadką dla licznych geografów, również z samego Tōmorokoshi no Kuni. Nie stanowi jednak to problemu dla samych mieszkańców.

Fauna i flora

Flora i fauna tej krainy, ze względu na zmienność klimatu Kraju Kukurydzy, różni się w zależności od regionu. W lasach na zachodnie rosną hebany, cytrusy, kakaowce, bananowce, mahoniowce i puchowce. Wśród tych roślin żyją gady (jak chociażby kameleony, jaszczurki i warany), duże ssaki wśród których można wymienić różne gatunki lampartów, słoni oraz nosorożców. Występuje tutaj też dużo ptactwa i insektów. Ogromna liczba stworzeń w tej okolicy sprawia, że kontrast pomiędzy tą dżunglą a pustyniami na północy jest jeszcze większy. Bo tam nie ma dosłownie nic. Mało jaka roślina może przetrwać gorąc i niedogodne warunki glebowe. Jak coś rośnie, to rośnie to przy brzegach rzek lub przy oazach - trawy, palmy, daktylowce i jakieś małe roślinki. Fauna tutaj jest ograniczona i to głównie insekty oraz odporne na te warunki gady. Czasem można też spotkać fenki pustynne. Zielone równiny na wschodzie to głównie trawy, ponieważ drzewa rosną tutaj rzadko. W tych paru lasach, które się uformowały na tych terenach można znaleźć głównie drzewa liściaste i jakieś małe krzewy. Ponadto właśnie w tym regionie znajdują się największe uprawy kukurydzy, która jest symbolem tego kraju. Na tych równinach można spotkać dużo stadnych ssaków jak jelenie, antylopy, dziki oraz bawoły. Wynika to z faktu, że mało na tych terenach drapieżników, które mogłyby zaatakować tak duże zwierzęta. Nie brakuje też tutaj mniejszych zwierząt jak ptaki i gryzonie. Na sawannie nie jest tak bardzo gorzej. Tutaj można znaleźć wiele roślin, które przystosowały się do zmienności pór roku. Dlatego rosną tutaj różne gatunki traw, akacje, baobaby i eukaliptusy. Występują tutaj antylopy, słonie, żyrafy, zebry, gepardy i lwy. To miejsce też jest ewenementem na skalę kontynentu, ponieważ to jedno z niewielu miejsc, gdzie naturalnie występują torbacze. Zazwyczaj takie kangury występują tylko w niewielu innych miejscach.

Gospodarka

Kraj Kukurydzy to przede wszystkim kraj rolniczy. Ogromne połacie terenu zostały przeznaczone pod uprawę kukurydzy - bo skądś nazwa kraju musi się brać, o! I to nie taka fuj brzydka cała żółta kolba, tylko taka prawdziwa, naturalna kukurydza! Ale to nie są jedyne uprawy w tym rejonie. Wśród roślin, które można znaleźć w gospodarstwach lokalnych farmerów, można wymienić chociażby zboża jak pszenica, owies i żyto, ponadto ziemniaki oraz bataty. Niektórzy z mieszkańców na zachodzie zajmują się też uprawą egzotycznych owoców jak cytryny, pomarańcze, grejfruity, banany, kakaowce oraz kawowce. Te rośliny rosły tam wcześniej dziko, więc nie trzeba było bardzo dostosowywać warunków w tamtym rejonie. Wyrąb drewna nie jest tak duży jak uprawa roślin lub hodowla zwierząt - głównie służy jako źródło materiału budowlanego dla mniej zalesionej reszty kraju. Duże równiny sprzyjają też hodowli bydła i trzody. Wśród tych najpopularniejszych można wymienić krowy, kozy oraz owcy. Z tego powodu w Tōmorokoshi no Kuni jest dość mięsa, wełny i skóry. Ogromna produkcja żywności pozwala w ten sposób Kraju Kukurydzy na eksport swoich towarów na rynek zagraniczny. Te zarobki pozwalają im nadrobić niedobory na swoim rynku. Ponieważ jeśli czegoś im brakuje, to minerałów. Na terenie Kraju Kukurydzy znajdują się kopalnie, jednak wydobywa się tam drogocenne metale jak złoto, srebro i platyna, a do tego nie w zatrważającej ilości. Brak bardziej praktycznych metali jak żelazo sprawia, że producenci narzędzi i broni muszą opierać swoją produkcję o zasoby sprowadzane z zagranicy. Jednak pomijając wydobycie metali, to w pobliżu rzek znajdują się punkty wydobycia gliny, która służy do wzmacniania konstrukcji. Wydobycie kamieni nie jest tu powszechne, ze względu na równinny teren. Wymagałoby to głębokich wykopków, które pozwoliłyby na wydobycie granitu. Co jest warte uwagi, to fakt, że Kraju Kukurydzy istnieje grupa świetnie wyszkolonych jubilerów, którzy zajmują się produkcją doskonałej biżuterii z lokalnych produktów. Nierzadko wykorzystują w produkcji kość słoniową lub nosorożca. Ponadto ten kraj też słynie ze swoich krawców, którzy wykorzystując lokalną wełnę, skórę oraz produkowane przez nich barwniki są w stanie produkować dobrej jakości tkaniny i ubrania.

Idolobha - stolica oraz architektura

Idolobha leży na Płaskowyżu Amathafa. Nie znajduje się ona pod bezpośrednią kontrolą zarządcy tego regionu, zamiast tego jest rządzona przez Radę Miejską, wybieraną co kilka lat przez mieszkańców. Idolobha utrzymuje swój status stolicy utrzymuje z dwóch powodów. Pierwszym jest fakt, że to najbardziej zaludnione miasto. Drugim powodem jest to, że wewnątrz murów stoi Siedziba Wielkiego Zgromadzenia. Więc wybór tego miejsca jako stolicy był dość oczywisty. Miasto było budowane dość naturalnie, przez co trudno doszukiwać się odgórnego planu architektów, jak to miejsce miało wyglądać po latach stopniowej rozbudowy. Centrum miasta, gdzie znajdują się najważniejsze budynki, jak wcześniej wspomniana Siedziba, Świątynia Kronik (w której spisuje się najważniejsze dokonania obywateli Kraju) lub Wielkie Mauzoleum - prawdopodobnie największy i najbardziej rozbudowany cmentarz na terenie Tōmorokoshi no Kuni - zostały zbudowane lub remontowane za duże fundusze, co przełożyło się na zmianę materiału na mało powszechny w tych rejonach kamień. Piękne, ale proste budynki, przypominające prostopadłościany jednak płynnie przechodzą w mniej dostojne dzielnice, gdzie głównym budulcem były przede wszystkim drewno i glina. W tej części miasta znajduje się większość domów, spichlerzy oraz warsztatów. Życie w takich miastach nie jest dość popularnym wyborem dla większości mieszkańców Tōmorokoshi no Kuni, ale da się tutaj wyżyć. Działania milicji oraz Strażników znacznie obniżają przestępczość nawet w takich miejscach, więc zwykli obywatele nie muszą się bać o swoje życie. Stolica jest też najczęstszym miejscem odwiedzin zagranicznych kupców, którzy przybywają tu by zakupić żywność, by ją potem sprzedać w swoich rodzinnych krajach. Liczne karawany opuszczają to miejsce, by dostarczyć towary do innych miast i wiosek z Kraju Kukurydzy. Ze względu na opady mające miejsce w tej części kraju, dachy większości budynków są spadziste, by ułatwić wodzie spływanie na utwardzone ulice.

Polityka - wewnętrzna i międzynarodowa

Kraj Kukurydzy należał niegdyś do ogromnego Imperium, znanego światu jako Cesarstwo Karmazynowego Słońca. Byli jedną z tych nacji, które wyodrębniły się z upadającego państwa. Lud żyjący na tych ziemiach w sumie nie wyszedł na tym źle, patrząc, że za czasów bycia zwykłą prowincją był największym producentem żywności. Tuż po rozpadzie wpadli jednak w konflikt z Krajem Lata. Przedmiotem sporu były żyzne tereny na wschodzie państwa. Obrońcom z Kraju Kukurydzy udało się wypchnąć przeciwników za rzekę, która do dziś jest wyznacznikiem granicy pomiędzy obiema nacjami. Pomimo tego, że minęły lata od tamtego czasu, to Kraj Lata wciąż rości sobie prawo do tych terenów - jednak od dawna nie podejmuje prób zbrojnego konfliktu, by je przejąć (co może się wiązać z faktem, że nad rzeką zbudowano sieć umocnień). Ustalenie granic pomiędzy Tōmorokoshi no Kuni a pozostałymi państwami niegdyś należącymi do Cesarstwa udało się wywalczyć drogą dyplomatyczną. Z tego powodu Kraj Kukurydzy żyje ze swoimi sąsiadami w neutralnych lub przyjacielskich stosunkach, prowadząc z nimi wymiany handlowe.

Pierwszym przywódcą, który zjednoczył ziemie Kraju Kukurydzy, gdy Cesarstwo Karmazynowego Słońca upadało był legendarny Wielki Wódz Ingwe. Jego rola w utworzeniu Tōmorokoshi no Kuni jest niezrównana - to właśnie dzięki swojej charyzmie i zdolnością przywódczym udało mu się zebrać ludzi z tej rolniczej prowincji i pomóc im z utrzymaniem posiadanych przez nich terenów - co było wyzwaniem, patrząc, że większość mieszkańców nie była urodzonymi wojownikami. Ingwe wierzył jednak, że ma wsparcie swoich przodków, co objawiało się na polach bitew, gdy prowadził oddziały, by bronić się przed siłami Cesarskimi, które w desperacji próbowały zapobiec rozpadowi Imperium lub wojskami Kraju Lata, gdy ci próbowali przejąć ich żyzne ziemie. Za każdym razem, gdy grupa jego najlepszych wojowników szła za nim w bój, to byli świadkami, jak duchowe postacie różnych stworzeń przybywały mu na pomoc, gromiąc przeciwników narodu. Jednak nic nie trwa więcej i nawet po latach walk, rozbudowy i stabilizacji, nadszedł kres panowania Wielkiego Wodza. Ingwe wezwał do siebie czwórkę swoich dzieci, by przedstawić im ich zadania, którymi mieli się zająć po jego śmierci.

Teren, który przypadł do zarządzania jego najstarszemu synowi, Ndlovu, to żyzne tereny na wschodzie. Ojciec spodziewał się, że potomkowi, dzięki odziedziczonymi zdolnościami zarządzania, uda się ustabilizować ten rejon i zabezpieczyć go przed ewentualnymi atakami ościennych państw. Nie przeliczył się - ogromne uprawy kukurydzy i innych roślin są głównym źródłem zarobku tej krainy, a z funduszy, które zostały w ten sposób zarobione postawiono sieć umocnień, która skutecznie odstraszyła ataki ze strony Kraju Lata. Z powodu ogromnych zarobków, jest to do dziś najbogatszy rejon. Jedyna córka Ingwe - Inya - dostała pod swoje władanie tereny w centrum, obejmujące nie tylko sawanny i stepy, ale i również pustynie na północy. Nie bojąc się o ataki ościennych państw, rejon ten mógł rozwijać się w spokoju. Znacznym skokiem było odkrycie obecnych tutaj rud drogocennych metali, które przyczyniły się do rozbudowy miast i zakładów rzemieślniczych w tym rejonie. Kolejny syn, Ubhejane, miał za zadanie kontrolować lasy i bagna na zachodzie. Tereny te stanowią główne źródło budulca w Kraju Kukurydzy i tutejsi mieszkańcy wydobywają je na rzecz reszty państwa. Z kolei najmłodszemu synowi, Ibhubesiemu, dał najważniejsze zadanie. By uniknąć sporów pomiędzy dziećmi, nakazał mu utworzenie organizacji, która będzie pilnowała Tōmorokoshi no Kuni przed konfliktami - zarówno tymi wewnątrz kraju jak i tymi nadchodzącymi z zewnątrz. Przekazał mu przy tym tajniki swoich mocy - w ten sposób Ibhubesi zebrał zdolnych wojowników i wraz z nimi utworzył Abaqaphi - Świętych Strażników, którzy wykorzystują moc zsyłaną przez przodków, zostając przy tym Pierwszym Umuzamu - Opiekunem Organizacji.

By uniknąć więc konfliktów, Kraj Kukurydzy jest rządzony przez Wielkie Zgromadzenie. W jego skład wchodzą przywódcy regionów, wywodzący się z linii Wielkiego Wodza Ingwe, zarządcy miast i wiosek oraz przywódcy duchowi. Każde spotkanie Zgromadzenia odbywa się w Idolobha w specjalnie postawionej siedzibie. Zebrani debatują i prowadzą dysputy, które służą ustaleniu najlepszej drogi prowadzenia polityki wewnętrznej i zagranicznej państwa - a to wszystko pod okiem Abaqaphi. Rządzący zmieniają się co pewien okres czasu, w zależności od tego, skąd pochodzą. Potomkowie Ingwe pełnią zazwyczaj swoją funkcję dożywotnio, na łożu śmierci wybierając swojego następcę z najbliższej rodziny - najczęściej któreś ze swoich dzieci, o ile je posiadają. Zdarzało się jednak, że jako następcę wybierali swoje wnuki, kuzynów, a czasem i rodzeństwo swoich własnych rodziców. Wśród tej trójki wybiera się również Przywódcę Wielkiego Zgromadzenia, co pełni rolę reprezentacyjną na arenie międzynarodowej. Zarządcy miast są wybierani przez mieszkańców raz na 5 lat, a przywódcy duchowi wybierają reprezentantów spośród siebie. Zgodnie z tradycją Abaqaphi nie biorą aktywnego udziału w rządzeniu, a jedynie pilnują, by żadna jednostka nie zyskała zbytniej władzy w Kraju Kukurydzy,

IdwalaSkała

StatusFunkcjonuje

Idwala to obecna siedziba Świętych Strażników, dowodzonych przez Umuzamu. Są oni specyficzną grupą Kultu Przodków, który jest powszechnych na tych ziemiach. Mieszkańcy Kraju Kukurydzy wierzą, że przodkowie obserwują świat żyjących z zaświatów i potrafią wspierać swoich potomków. Z tego powodu każdy mieszkaniec zwykł oddawać im cześć. Abaqaphi to zwyczajnie ci, którzy potrafią używać mocy dawanej przez Przodków w bardziej konwencjonalny sposób - by walczyć z zagrożeniami dla Kraju Kukurydzy, Cechą charakterystyczną tych wojowników są noszone przez nich Totemy, wykonane z różnych materiałów. Każdy przedstawia jakieś zwierzę, które jest powiązane z którymś z przodków pojedynczego Strażnika. Te przedmioty służą jako swoiste połączenie pomiędzy wymiarem materialnym, a duchowym, pozwalając mocy przodków przepływać do świata żyjących. Przynajmniej tak się mówi pośród zwykłych mieszkańców, ponieważ tylko nieliczni dostają pozwolenie, by dostąpić zaszczytu wyniesienia na Strażnika - kandydacji są wybierani przez rządzących Abaqaphi. Zazwyczaj wiąże się to z porzuceniem dotychczasowego życia. Jednak faktem jest to, że Świętym Strażnikom towarzyszą półprzezroczyste widma zwierząt, które wzmacniają ich w walce i pomagają w czasie podróży.

Skała to forteca wybudowana na wzniesieniu, znajdująca się pomiędzy sawanną a zielonymi równinami Kraju Kukurydzy - w przeciwieństwie do wiosek shinobi ze starego kontynentu, położenie Idwali nie jest tajemnicą, jednak Abaqaphi nie tolerują ciekawskich na swoich terenach. Budowla to została wykuta w litej skale i jest to jedna z niewielu warowni na terenie tej ziemi. Jedynymi osobami przebywający wewnątrz zamku są członkowie Świętych Strażników, którzy zajmują się treningiem, szkoleniem nowych rekrutów oraz wysyłaniem grup organizacji na zadania. Cywile są dopuszczani w pobliże Idwali tylko po to, by odebrać od nich towary, które zakupują Abaqaphi, by tworzyć swoją broń i totemy. Sekret tworzenia tych ostatnich jest znany tylko obecnemu Umuzamu, jego Zastępcy, Opiekunowi Kronik (który spisuje dokonania członków stowarzyszenia) oraz rzemieślnikowi, który zajmuje się tworzeniem ich materialnej powłoki, noszącemu tytuł Umdwebi. Każdy z członków Abaqaphi posiada conajmniej jeden taki totem, który rzekomo jest powiązany z którymś z jego przodków lub poprzednikiem należącym do Strażników, dzięki czemu dusza zmarłego może wykorzystywać swoje moce z zaświatów by wpływać na świat materialny.

Kultura - wierzenia, święta, kuchnia

Mieszkańcy Kraju Kukurydzy mają na ogół ciemną skórę i włosy, co jest powiązane z warunkami klimatycznymi na tym terytorium. Jest to lud dość spokojny, który na co dzień nie szuka waśni i kłótni, przez co większość państw nie ma z nimi negatywnych relacji. Są jednak bardzo terytorialni i nie odpuszczą, gdy ktoś spróbuje naruszyć integralność granic ich ziem. Większość z nich żyje w małych wioskach, w których każdy zna każdego, Z tego powodu panuje u nich duże poczucie wspólnoty i chęć pomocy innym członkom ich społeczności. To działanie jest również widziane w większych miastach, ale zwykle ogranicza się do najbliższych sąsiadów i rodziny żyjącej w tej samej miejscowości. Rodziny w tym kraju są dość zżyte, przez co mieszkańcy zwykli utrzymywać kontakt nawet z dalekimi siostrami stryja matki. Często są też uczeni historii swoich rodzin, nawet gdy są zwykłymi rolnikami. Każdy mieszkaniec potrafi wymienić swoich przodków kilka pokoleń wstecz. Z czego to wynika? Z ich wierzeń.

Dominującą religią w Kraju Kukurydzy jest Kult Przodków. Od czasów śmierci legendarnego założyciela Ingwe każda rodzina zwykła czcić swoich poprzedników. Zgodnie z ich wierzeniami, każdy po śmierci trafia do zaświatów znanych przez mieszkańców Tōmorokoshi no Kuni jako Izinkumbulo. Na tamtym świecie dusza w swojej nowej formie przyjmuje kształt zwierzęcia, które najlepiej odpowiadało zmarłemu za życia. Ludność wierzy, że Przodkowie stale obserwują ich działania i że są w stanie ingerować w ich życie nawet po śmierci swojego ciała. Każdy mieszkaniec wierzy, że zdolność ingerencji świata żyjących po śmierci jest proporcjonalna do dokonań jednostki, mieszkańcy próbują się wykazywać za życia jak najwięcej, by ich dokonania zostały zapisane przez Kronikarzy - czyli Kapłanów z Kraju Kukurydzy. Z tego powodu cmentarze są często odwiedzanymi miejscami przez rodziny, by prosić swoich przodków o siłę i wsparcie duchowe. Zwykle ci, co w jakiś sposób zasłużyli się społeczności lub krajowi, otrzymują tych modłów nieco więcej. Rola Kronikarzy jako przywódców Duchowych w tym przypadku obejmuje, przeprowadzanie pogrzebów mieszkańców i spisywanie najważniejszych wydarzeń dla danej społeczności, by na swój sposób utrwalić dokonania obywateli (by potem nikt nie próbował przypisywać fałszywych zasług swoim własnym przodkom - tego tutaj bardzo nie lubią, a skoro wierzą, że dziadowie i babki obserwują świat żyjących zza śmierci, to na pewno ześlą odpowiednią karę za takie przewinienie). Krajowym Świętem, w którym wspomina się dzieje swojej rodziny oraz opowiada o dokonaniach swoich przodków, jest Tydzień Izinkumbulo, który wypada pod koniec października.