Biblioteka Publiczna

[Mirai Sereza]

Jedyne co tu było tajemnicze to zachowanie Pana H. I Sereza to wyczuwała, bo non stop próbował się wymigać od udzielenia jej najważniejszej wiadomości - ile Ryo dostanie za to zadanie.
- "Sowita w zależności od skuteczności"? Chyba pan żartuje.
Powiedziała, po czym skrzyżowała ramiona, patrząc na niego z lekkim wyrzutem. Miała gdzieś, czy H to Uzumaki, Uchicha czy inny Sugarakimawarashi. Mężczyzna bez wątpienia coś ukrywał lub w ogóle chciał Kapłankę wykiwać. Może i miał rezydencję gdzieś daleko, do której miała zawieźć jego córkę, ale do cholery, skoro ma rezydencję, to też musi mieć kasę. Musiał wiedzieć, że życie kosztuje, zwłaszcza tutaj, w Baibai. To, że mogła mieszkać w jakimś tanim zajeździe i jeść posiłek dziennie, nie miało żadnego związku - albo Pan H mówi wprost, albo niech szuka innego ochroniarza dla swojej ukochanej córeczki.
- Szukał pan profesjonalistki i oto jestem. Byłam w tamtych okolicach i mogę potwierdzić, że w związku z ostatnim kryzysem Królestwo Kupców nie miało dość środków by pilnować szlaków. Wybiera pan niebezpieczną okolicę. Dlatego prosiłabym żeby pan powiedział, na ile pan wycenia bezpieczeństwo swojej córki.
Ostatnie słowa wypowiedziała dość kąśliwie, nawiązując do ostatnich słów Pana H.

[Chinoike Ryu]

NIETYPOWE ZLECENIE Misja rangi C

GraczMIRAI SEREZA

Tura4/...

Pan H spojrzał na Sereze zdziwionym wzrokiem. Czyżby nie spodziewał się że zada pytanie ile dokładnie zarobi? Możliwe. Albo też po prostu nie był przygotowany że ktoś żyjący w Baibai będzie wybrzydzać i weźmie każdą robotę. No ale mus to mus. Coś powiedzieć trzeba. Pan H odwrócił się w stronę książki i beznamiętnie powiedział.
-1000. Zlecenie jest małe. Zależy nam na pani udziale ale to nie oznacza że nie jestem w stanie znaleźć kogoś na pani miejsce. Chce dać pani szanse, panno Mirai. Szanse na lepsze życie. Ale to wymaga zaangażowania i posłuszeństwa... -zamyślił się na chwile po czym dodał-Nie ważne. Jak już uzgodniliśmy cenę to proszę ruszyć do dorożki. Kobieta więc ruszyła w stronę wyjścia. Mężczyzna wiernie trzymał torbę. Gdy ją zauważył od razu rzekł.
-Proszę tędy panno Mirai. Powiedział kłaniając się i wskazał wyjście z biblioteki. Kilka metrów spacerku by dojść do dorożki z białego drewna. Dwa konie rasy pociągowej stały grzecznie gdzie dorożka tylko łypnął ponuro na nią. Po tym niezbyt miłym przywitaniu spojrzał się na lokaja z miną czy już może jechać na co ten kiwnął potwierdzająco głową. Mężczyzna pomógł wsiąść kobiecie do dorożki i położył jej torbę obok niej na siedzeniu. W środku znajdowała się skromnie acz dostojnie ubrana kobieta. Gdy spojrzała się na Sereze, przyszpilił ją błękit jej oczu przy jasnej cerze i słomianych włosach.
-Witaj, nazywam się Uzumaki Sakura.-powitała ją kobieta z ciepłym uśmiechem-Ojciec upierał się że potrzebuje kogoś do ochrony kiedy to ja wielokrotnie jechałam tym szlakiem i nic się nie działo. No ale nie będę się z nim kłóciła he he. Uśmiechnęła się kobieta z zakłopotaniem. Po czym lokaj zamknął drzwi i dorożka walnął lejcami by konie ruszyły.

Po odpisie tutaj, zapraszam na szlak kupiecki

[Mirai Sereza]

1000??? Proszę państwa, czy państwo wiedzą ile to 1000 Ryo? Wiecie co Sereza chciała sobie za to kupić? Katanę. Gdyby potrzebowała. Pewnie wyda wszystkie pieniądze z tego zlecenia na te ładne szpilki co widziała na wystawie w dzielnicy handlowej. To będzie na pewno dobra inwestycja. Bądź co bądź, w pracy jako Wolny Strzelec w tych okolicach liczy się reputacja i image. Jeszcze trochę i każdy widząc ją przechadzającą się przez Baibai będzie zwracać uwagę i mówić "Tak, to jest ta kunoichi, co xxx". Zależy z czego zasłynie na tamtą chwilę. Ale 1000 Ryo brzmiało jak odpowiednia opcja na takie zlecenie - w końcu ma tylko pilnować jednej córki. Co może się niby stać?
- Widzi pan? Było tak trudno? - Odpowiedziała.
Sięgnęła jedną z książek znajdujących się na półce. Taki tomik powinien być idealną lekturą na taką podróż.
- Przy takiej kwocie to możemy rozmawiać. Mam nadzieję, że pieniądze będą gotowe, gdy córka dotrze na miejsce. Cała i zdrowa.
Wzięła książkę pod pachę i odeszła. Tyle w sumie miała mu do powiedzenia. Wie co zrobić, wie ile dostanie - to chyba wszystko co potrzebuje. Po drodze odebrała swoją torbę i wypożyczyła ten tomik romansideł. Oczywiście, że nie wierzyła w pogłoski o bandytach. A nawet jeśli jacyś byli, to o co miała się martwić? Że przegra przeciwko zwykłym urwańcom ze szlaku? Niedoczekanie.
Lokaj ją zaprowadził pod bibliotekę do ładnej zdobionej dorożki. Idealny sposób na transport przez rzekomo niebezpieczny szlak. Każdy zobaczy ten biały pojazd nawet przez gęsty las. Nie żeby Sereza byłaby lepsza w tej sytuacji. Podała dłoń lokajowi, by pomógł jej wsiąść. Usadowiła się wygodnie na fotelu, zakładając nogę na nogę i spojrzała na cel, który ma ochraniać. Dziewczyna wyglądała młodo i atrakcyjnie, a z jej wypowiedzi była już praktycznie pewna, że żadni bandyci nie czekają na drodze.
- Nie masz po co się martwić. I tak to on płaci.
Po tej wypowiedzi karoca ruszyła, a kapłanka Mirai wyjęła zza pasa pudreniczkę.
- Poza tym, powinnaś się cieszyć. Większość facetów pewnie by próbowała wydać córkę jak najszybciej, by mieć problem z głowy. Skoro się jednak przejmuje twoim bezpieczeństwem, to mu zależy.
Mówiła poprawiając swój makijaż. Obie panie czekała długa podróż...