Tsubaki z każdym kolejnym dniem miała wrażenie, że jej ciało staje się coraz bardziej wytrzymalsze, że jest w stanie więcej czasu spędzić w trakcie biegu, zrobić bardziej wymagający trening z Renem. To sprawiało, że dziewczyna dostawała porządnego motywacyjnego kopa, bo widziała, że starania, które wkładała w swój rozwój nie idzie na marne, a naprawdę odpłaca. Oczywiście, wciąż było jej daleko do bycia choć częściowo tak dobrą jak jej brat. Prawdę powiedziawszy, to Tsu nawet nie marzyła, że kiedykolwiek się chociaż zbliży do Rena. Nie zamierzała w żaden sposób się łudzić, wiedziała doskonale, że ten był swoistym geniuszem, perełką klanową i nigdy nie będzie taka, jak on… jednakże nawet nie zamierzała. Wiele razy bowiem Ren Tsutsu powtarzał, że każdy z nas ma swoją ścieżkę, którą przyszło danej osobie kroczyć i nie ma sensu ich porównywać do siebie, bo są zupełnie inne. Tej myśli się trzymała i do niej zawsze wracała w najcięższych chwilach, gdy ojciec próbował ją dezawuować. Nie zamierzała pozwolić, by jego przykre słowa odebrały motywację do dalszego dawania z siebie wszystkiego.
Kilka dni wcześniej Tsubaki wybrała się do biura podań, bo siedzenie bezczynnie nie było czymś, czym dziewczyna lubiła się zajmować, więc postanowiła znaleźć sobie jakieś zajęcie. Najlepszym z możliwym była zaś praca na rzecz wioski. Oczywiście, wciąż dosyć niewiele znacząca i zapewne już panie w urzędzie sobie o niej plotkowały, że taka stara, a wciąż misje rangi D robi, jednakże… nie miała jeszcze na tyle pewności siebie, żeby podjąć się czegoś większego. Może to kwestia braku wiary we własne umiejętności, może po prostu dobra samoświadomość, że lepiej nie rzucać się z motyką na słońce i na wszystko jeszcze przyjdzie czas. Jakby nie patrzeć, pomimo swojego wieku, geninką była raptem kilka miesięcy.
Zlecenie, które przyjęła, było wystawione przez jedną z bardziej popularnych restauracji z ramenem w całej Sakurze. Mieli mieć jakąś imprezę okolicznościową i szukali po prostu dodatkowej pary rąk do pracy w tym czasie, bo szykowało się naprawdę dużo roboty. Nie znalazła dokładnie szczegółów i co będzie należało do jej obowiązków, jednakże mogła się domyślać – zapewne mycie naczyń, ewentualnie jakaś pomoc w kuchni czy na sali. Co by to nie było, Tsu żadnej pracy się nie bała.
Zgłosiła się na miejsce piętnaście minut przed wyznaczonym na zgłoszeniu czasie. Nigdy nie przepadała za byciem na przysłowiowy styk, więc chciała mieć odrobinę zapasu, tak żeby na spokojnie się przygotować, zapoznać z całą restauracją, ze swoim stanowiskiem pracy i tak dalej, i tak dalej. Ubrana była w wygodne hakamy i keikogi w ciemnym kolorze; Weszła do środka, gdzie została zatrzymana przez jedną z pracownic.
– Un, bardzo przepraszamy, ale dzisiaj jesteśmy zamknięci – powiedziała dziewczyna, uśmiechając się delikatnie i kłaniając się przy tym.
– Nie jestem tutaj jako gość. Nazywam się Hyūga Tsubaki i zostałam przydzielona do pomocy wam – odpowiedziała, wyciągając przy tym kwitek z biura podań.
– Takeda – san wspominał, że będzie osoba do pomocy. Chodź, wytłumaczę ci wszystko – powiedziała dziewczyna. Tsubaki skinęła jedynie głową i ruszyła za nią.
W trakcie krótkiej przechadzki Tsu dowiedziała się, co będzie należało do jej obowiązków. Dzisiaj odbywały się osiemdziesiąte urodziny pani Hamayaki, które rodzina postanowiła hucznie obejść. Głównym zadaniem Tsu było ogarnianie sali – zbieranie pustych naczyń, przygotowywanie herbaty w momencie, w którym się skończy, dokładanie butelek z sake i tym podobne. Młoda Hyūga uważnie wszystkiego słuchała, gdy Miyuki, bo tak się nazywała jej przewodniczka, wszystko tłumaczyła. Pokazała gdzie trzymają naczynia, gdzie alkohol i tym podobne. Na koniec Tsubaki dostała również ubranie robocze, w które to się przebrała.
Nim przybyli goście, dziewczyna pomagała z przygotowaniem sali. Rozłożyły bambusowe podkładki, na nich zaś naczynia, pałeczki. Oprócz tego na każdym ze stołów był wazon z gałązkami magnolii, które bardzo się Tsu podobały – były to bowiem jej ulubione kwiaty. Gdy wszystko było gotowe, pozostało tylko czekać aż wszyscy się zbiorą.
Trzeba przyznać, że obsługa takiego przyjęcia nie należała do najłatwiejszych zadań, które Tsubaki w swoim życiu robiła. Trzeba było być tak naprawdę cały czas na nogach i mało było czasu na odpoczynek. Ciągle sprawdzała, czy czegoś na stołach nie brakowało – i w większości przypadków tak było. A to skończyła się sake, a to pani Hamayaki wypiła czwarty dzbanek herbaty i trzeba było zrobić dla niej piąty. Należało też kilkukrotnie napełnić półmiski z jedzeniem, które również znikały w bardzo szybkim tempie, to trzeba przyznać. W trakcie przyjęcia doszło również do małego „wypadku”, a mianowicie jeden z gości zrzucił ze stolika swoją miskę. Całe szczęście była pusta, jednakże delikatna porcelana roztrzaskała się na wiele, małych kawałeczków. Wtedy Tsubaki wzięła zmiotkę i szufelkę, by posprzątać powstały bałagan, a następnie przyniosła mężczyźnie nową miskę, tak żeby miał w czym jeść.
Przyjęcie trwało do dziesiątej wieczorem. Gdy goście się zebrali, Tsu pomogła w zniesieniu wszystkich rzeczy, a także w pozmywaniu części naczyń, bo było tego naprawdę dużo. W trakcie trochę rozmawiały z Miyuki, a także z panią Ashimą, która sobie tutaj dorabiała właśnie na „zmywaku”. Gdy już wszystko było zrobione, od właściciela restauracji Tsubaki dostała nie tylko wypłatę, ale także porcję ramenu na wynos, by mogła zjeść po całym dniu ciężkiej pracy. Tsu grzecznie podziękowała, pożegnała się ze wszystkimi i wróciła do domu.
Trzeba przyznać, że ramen był naprawdę bardzo dobry.
