Sakura no Hana

Czasami dobrze zagrane karty potrafią odmienić całą grę. I choć ciężko było wiedzieć, czy tak było faktycznie, to jedynie mówiąc coraz więcej, sytuacja zdawała się jeszcze bardziej klarowna. Z pewnym ukontentowaniem Kensei skinął głową przyjmując te informacje do siebie.
-Ile są winni? - zapytał, uważając, że jest to coś co powinien ochroniarz i straszak wiedzieć, będąc cały czas w pobliżu osoby, która te rzeczy by wiedziała. Może cała sytuacja zostanie załatwiona, jeżeli po prostu sypnie trochę groszem w ich imieniu i będzie święty spokój? Lekko uniósł brwi, gdy usłyszał o zaproszeniu. -Sprawdźmy więc. - dodał jeszcze podchodząc do Shino i go przeszukując, dość dokładnie. Może miał przy sobie coś więcej niż samo zaproszenie i jakieś rzeczy, które byłyby dość przydatne. Przy okazji sprawdziłby jego stan i to, jak on się czuje, a gdy wszystko wskazywałoby na to, że przeżyje, powiedziałby tylko -Powiedz mi co wiesz o Shino i jego zachowaniu, a także o wszystkich tych interesach. - następnie zaczął składać pieczęci do jednej z potężniejszych technik pieczętujących. Jego cel był prosty. Uniemożliwić Shino wydanie jakichkolwiek informacji dotyczących tego spotkania. Gdyby drugi byczek zaczął coś podejrzewać, ten by go tylko uspokoił -Spokojnie. Jak mówiłem, nie chcę nikogo zabijać. Nie chcę jednak by poszły jakieś dziwne plotki. Ta technika uniemożliwi mu mówienie o tym, co tu zaszło. I chciałbym ją założyć na Ciebie również. Zaraz po tym cię rozkuję i jak już mi powiesz wszystko, będziesz wolny. - dodał z lekkim uśmiechem, w razie czego chcąc mu pokazać, że stan Shino się nie pogorszył. Gdyby mógł mu jakoś dopomóc, to pewnie by też to zrobił.

Zanim jednak zaczął pieczętować wolną mowę swojego rozmówcy miał jeszcze kilka kwestii do omówienia.
-Jak ci na imię? - zapytałby, ewentualnie wczytując się w treść zaproszenia i innych rzeczy, jakie to wpadły w międzyczasie w jego ręce. Następnie zaś utworzyłby kamiennego klona, a następnie szybko postanowił uspokoić swojego rozmówcę. -Dla patrolu, czy nikt nam nie przeszkodzi. - dodał z lekkim uśmiechem. Nie był agresywny, ale był ostrożny. Kto wie, może to wyboisty, ale jednak początek pięknej przyjaźni, jeżeli tylko zobaczy, że ten naprawdę nie miał złych zamiarów, tylko go zmusili do takiego, a nie innego działania?

Jednak kamienny klon dostał inne zadanie. Także wyszedł przez okno i zszedł na poziom ulic. Następnie ruszył w miarę możliwości w stronę Gospody pod Dostatkiem, gdzie w jakimś zaułku zdezaktywowałby technikę Henge no Jutsu lub użył jej by zmienić się w Kenseia. Jego celem było dotarcie do Jina i przekazania mu wszystkiego, co się do tej pory dowiedział. Jednocześnie pozostawało jedno pytanie, na które chciał informacji od kuzyna. Czy Shino ma przeżyć czy mają go przejąć? A może zrobią to później? Po dowiedzeniu się wszystkich niezbędnych informacji wróciłby w miarę możliwości jak najszybciej do wieży, także uprzednio zmieniając swój wygląd i wchodząc do środka, by przekazać oryginałowi odpowiednie informacje.

Kensei w swojej (chyba) przemienionej postaci uśmiechnął się lekko do niedawnego oponenta.
-Widzisz, nie można było od tego zacząć? - zapytał wyciągając odpowiednie pieniądze i wręczając je mężczyźnie. Nie chciał by wylądowały w błocie. Po chwili jednak wyraz jego twarzy spoważniał -Nie chciałbym usłyszeć, że robicie problemy młodej damie i tej jej chłoptasiowi, skoro dług został spłacony. - tu już mówił na tyle poważnie, że użył na moment Sakki, chcąc podkreślić wagę swoich słów. Nie po to wydawał pieniądze, by potem mieli znowu problemy.

Przeszukanie nieprzytomnego mężczyzny przyniosło jakieś rezulataty, a wszystko co znalazł schował. Na studiowanie techniki przyjdzie jeszcze czas. Skinął głową na wypowiedzi Kinimaru, także jego przedstawienie się, starając się wszystko w miarę możliwości zapamiętać, coby jego klon przekazał te informacje Jinowi możliwie najdokładniej.

Gdy klon wrócił, Hokori skinął głową i wysłał go po kunai, który to został wyrzucony wcześniej. W razie problemów dopytałby swojego nowego "kolegi" o to, gdzie się on znajdował, coby łatwiej było znaleźć. Już wydał półtorej tysiąca, więc lepiej nie tracić dodatkowych środków, zwłaszcza na tak proste elementy wyposażenia.

Gdy pieczętowanie dobiegło końca, przeszedł za plecy Kinimaru by rozpiąć mu kajdanki. Choć jego ton głosu czy mimika mogły wskazywać na rozluźnienie, w rzeczywistości był w pełni skupiony na tym, by nie został zaatakowany. Zabrał więc kajdanki, a że nie miał więcej już pytań poklepał go przyjaźnie po plecach i powiedział:
-To wszystko. Dziękuję za współpracę. Radzę unikać mówienia o tym, co tu zaszło. Efekty... mogą być nieprzyjemne. - specjalnie ich nie precyzował. Może wiedział, może nie, a po co ryzykować. I w sumie fakt, jedyne co im zabronił to mówić o wydarzeniach, które miały miejsce wewnątrz tego pomieszczenia od przyjścia Junko do czasu nałożenia techniki. -Możesz przekazać to Shino. Ale też mu nie polecam o tym rozmawiać. - dodał lekko uśmiechając się. -Zabieraj kolegę, a ja zabieram młodą damę. - po czym ruszył w jej stronę, choć uważnie obserwował, czy mężczyzna nie będzie chciał go zaatakować.

Dziewczynę chciał wziąć na plecy, a jej nogi pod ramiona, by powoli wyjść z wieży i znaleźć się w jakiejś bocznej uliczce, po drodze, w miarę możliwości, unikając niechcianych oczu. Dopiero tam chciałby ją docucić.

Kinimaru miał coraz więcej niespodzianek w zanadrzu. Już w trakcie walki okazał się posiadać dwa żywioły oponentem, a teraz - także z umiejętnościami medycznymi. Definitywnie był osobą, po której raczej można się spodziewać większych zdolności fizycznych, aniżeli chakrowych. Jednak nie ocenia się książki po okładce. W ciszy więc się rozeszli, choć nie da się ukryć, że Kensei się lekko spiął widząc cztery osoby na dole. Nie wiedział co pomyślą i co zrobią, jednak skoro ruszyli dalej to mógł kontynuować plan. Jedynie dezaktywował klona, gdy wszystko było zakończone.

Gdy dziewczyna się obudziła i zaczęła prosić by nie robić jej krzywdy, ten uśmiechnął się przepraszająco.
-Nie nie, spokojnie, nie planuję. - powiedział unosząc do góry dłonie by pokazać, że nie ma złych zamiarów. -Chciałem ocalić damę w opałach, jednak zostałaś ranna. No i masz chłopaka. - ostatnie zdanie wymówił z wyraźnym westchnięciem. -Spłaciłem wasz dług, jednak Kinimaru polecał byście się wycofali by nie mieć znowu problemów za jakiś czas. - wyjaśnił jeszcze wstając i odchodząc trochę od dziewczyny. -Trzymaj się i uważaj na siebie! Nie zawsze znajdzie się taki rycerz jak ja. Najlepiej, jak udasz się do bliskich, dużo dziś przeżyłaś. - po czym złożył pieczęć tygrysa by przenieść się dalej i najlepiej zniknąć dziewczynie z oczu. Następnie szybko by się przemieścił jeszcze dalej, by już w bezpiecznej odległości i w ukrytym miejscu znowu zmienić swój wygląd, tym razem na jakiegoś shinobi Amegakure, zmieniając lekko kolor włosów, a strój ze śladami używania. Do twarzy dodał już miejscami siwiejący zarost, coby robić za raczej starszego. Teraz celem było śledzenie Junko i bezpieczne odprowadzenie jej do "domu". Liczył więc, że ta uda się do swojej siostry w gospodzie. Skradał się już za nią do wieży, to i z powrotem powinno się udać stosując podobne patenty.

I gdyby tak faktycznie było, to po tym, jak dziewczyna przekroczyłaby próg karczmy, w jakimś zaułku zdezaktywowałby swoją technikę przemiany i wszedł do środka, licząc na możliwość spotkania Jina. Gdyby się udało, to po prostu wszedłby do środka i zameldował:
-Wykonane, o czym pewnie klon Cię poinformował. - zaczął spokojnie, po czym dodał -Przy okazji spłaciłem ich dług, by w razie czego nie szukali ich znowu. Nie ma sensu bezpodstawny rozlew krwi. - dodał jeszcze i w razie potrzeby jeszcze raz zrelacjonował wszystko to, czego się dowiedział, a także przekazał mu zaproszenie, które Shino miał w swojej kieszeni, a także poinformował o ewentualnych nowych rzeczach, których się dowiedział, gdy klon już ruszył wstępnie zaraportować Jinowi wszystkie rzeczy. Przy okazji napomknąłby o zwoju, który ten posiadał przy sobie, choć też wolałby zachować go dla siebie, co też poinformował, jako swoistego rodzaju zadośćuczynienie za wydatek finansowy. Gdyby jednak kuzyn chciał rzucić na zwój okiem - nie miałby nic przeciwko. -No i dodatkowo zapieczętowałem im możliwość opowiadania o wydarzeniach z dzisiaj, jak spotkali się z Junko. Wszystko robiłem pod przykryciem, by w razie czego nie powiązano mnie z tym wszystkim. - dodał jeszcze w razie potrzeby.

Ostatnimi czasy głównie przesiadywał w wieży. Nie swojej co prawda, ale po trochu jednak swojej, bo najwyższe piętro z panoramą na depresyjne Amegakure miał wyłącznie dla siebie. A przynajmniej tak mu się wydawało i na to liczył, że pod jego nieobecność nikt tutaj się nie kręcił. Nie o tym jednak rozmyślał, nie było to w końcu aż takie ważne w tej chwili. Przesiadywał sobie na języku demonicznej postaci, która stanowiła główny element rozpoznawczy budynku. Narażał się co prawda na deszcz, ale zdążył się do niego przyzwyczaić, a i odporność na potencjalne przeziębienie powodowała, że ryzyko zachorowania było nadzwyczaj niskie. Czy o tym myślał, o przypadłościach gorączkopodobnych? W żadnym razie. Jego umysł zajmowało co innego. Coś w rodzaju zadumy nad samym sobą i przyszłością która go czekała. Lub nie. Sunijczyk zastanawiał się dlaczego przeżył, dlaczego w tej ostatniej sekundzie życia udało mu się jednak uratować i jaki cel miała mieć jego dalsza egzystencja? Wszakże wszystko już skończone. Przegrał. Nie ma do czego i do kogo wracać. Wszystko przepadło i nie posiadał żadnych sensownych alternatyw. Rolnikiem przecież nie zostanie, nie wytrzymałby. Walka coraz bardziej go męczyła. Nie fizycznie, a psychicznie. Ciągle walczył. Walczył przez całe życie i co mu z tego przyszło... ciągłe próby udowadniania komuś, że jest ponad kimś przyniosły jedynie szkody. Próba wyniesienia swojej nacji na piedestał narodów spełzła na niczym... A chciał tak dobrze. Szkoda, że tak dobrze w tak zły sposób. Czasu jednak nie cofnie, nie naprawi niczego. Czy żałował? Tak i nie, ale to już materiał na obszerny wywiad.
Pod koniec swoich przemyśleń coś go tknęło, jakaś niewidzialna siła, tudzież przeczucie, że coś za nim lub w pobliżu niego jest. Wstał ze swojego miejsca, ale rozglądać się nie musiał; głos sam go zaskoczył. Zerwał się na równe nogi i obejrzał w stronę, skąd nadejść miał ten głos. Czy kogoś dostrzegł? A i owszem, ale odziany był tak, że nijak nie dało się ocenić jego wyglądu poza posturą. Najważniejsze jednak - jakim cudem wiedział, że Mesai to Seitaro?! Przecież ani razu nie zdradził się ze swoją tożsamością, pilnował tego bardziej niż czegokolwiek innego. Nawet gdy spał zabezpieczał się przed potencjalnym zaskoczeniem i zdemaskowaniem. Ani razu nie stworzył okazji, nie powiedział nikomu... więc skąd? W obliczu tej sytuacji czuł się zagrożony. To uczucie mogło zaowocować walką, ale nieznajomy nie podejmował żadnej reakcji. Seitaro miał powód by zaatakować i pewnie by to zrobił gdyby nie to, że potem może już nie być okazji do wyciągnięcia z obcego informacji na swój temat.
- Skąd o mnie wiesz? Kim jesteś? - podstawowe pytanie, na razie na spokojnie. Ustawił się jednak w pozycji wyjściowej, z lewą ręką opartą o Kaze no Ha przy pasie.

Nieznajomy wiedział kto kryje się pod maską, wiedział gdzie go szukać i że w ogóle żyje. To świadczyć mogło, że ów nieznajomy jest doskonale przez kogoś poinformowany i ten ktoś znaczy jeszcze więcej i wie więcej. W tym momencie Maji nie miał pojęcia o kogo może chodzić, więc zabłądził na moment w meandrach umysłu, próbując na drodze dedukcji ogarnąć z kim może mieć do czynienia. Nie wpadł na nic odkrywczego, wciąż nie rozumiejąc w jaki sposób mogło dojść do sytuacji w jakiej się znalazł. Obcy był małomówny, odpowiadał półsłówkami tak jakby nie chciał mówić wszystkiego od razu bądź chciał aby to Seitaro się połapał. ,,Mamy tych samych przyjaciół.'' jakich przyjaciół? Ex Kazekage takowych nie posiadał. Mógł mieć tymczasowych sojuszników w ramach danego zadania, ale wszelkie więzi skutecznie zerwał zawczasu. Pierwsze pytanie było retoryczne i podszyte ironią, ale to właśnie ono sprawiło, że w głowie Sunijczyka coś zaświtało. Wahał się, nie będąc pewnym czy to to, bo dużo czasu minęło od ostatniego kontaktu. W końcu powiedział, przerywając chwilową ciszę.
- Lampartowate... moje nazwisko nie zniknęło z podpisanego kontraktu. Stąd wiedzą, że nadal żyję, prawda? - zapytał, obserwując reakcję nieznajomego. Pewności dalej nie było, ale inne opcje nie istniały. Amnezji bowiem, na szczęście, nie dostał nie licząc nieznajomości wielu technik jakie znał wcześniej. Pamiętał więc z kim współpracował i nawiązał jakąkolwiek relację. Tej relacji unikał nie bez powodu, wszakże podczas wojny nieraz wykorzystywał siłę kotowatych. Nieraz też ginęły w konsekwencji tego, za co do dziś mogą mu mieć za złe taki stan rzeczy. To właściwie był główny powód dla którego Maji nie kontaktował się ze zwierzętami swojego paktu. Tylko co jeśli nie trafił z odpowiedzią? To głównie zależy od reakcji rozmówcy. Nie był chętny do walki, szczególnie w tak niesprzyjającym miejscu, więc był to plan B. Najpierw rozmowa, z której oby wynikło w końcu więcej niż półsłówka i domysły. Był jednak w gotowości gdyby to obcy postanowił podjąć ofensywną akcję względem Seitaro.

Nieznajomy w dalszym ciągu kontynuował swoją gierkę, a Seitaro coraz bardziej się niecierpliwił takim niejednoznacznym podejściem. Do czego dążył tajemniczy mężczyzna, do sprowokowania Majiego, udzielając całkowicie niesatysfakcjonujących odpowiedzi. Przynajmniej potwierdziły się przypuszczenia o pakcie z lampartami. Obcy co prawda nadal odpowiedział dość wymijająco, ale wystarczająco do potwierdzenia. To nasuwało kolejne pytania - no właśnie, dlaczego teraz? Były Kazekage wreszcie ruszył się z miejsca w stronę rozmówcy. Szedł powoli, ale sukcesywnie zbliżał się, by móc wreszcie dojrzeć nie tylko sylwetkę ale też twarz tego z kim rozmawiał. Oczy bacznie obserwowały każdy ruch, gotowe dać ciału znać w którym momencie zareagować na niebezpieczeństwo.
- Odnoszę wrażenie, że to ty możesz odpowiedzieć mi na to pytanie. Więc odpowiedz, tym razem bezpośrednio i bez zabawy słowami, jeśli potrafisz. - powiedział wciąż zbliżając się. Dlaczego tak się chował? Przyjrzał się raz jeszcze posturze jegomościa, chcąc upewnić się czy faktycznie ma do czynienia z człowiekiem czy potrafiącą ustać na dwóch kończynach panterą. Istniało takie prawdopodobieństwo.
Ostatecznie nie zbliżył się na mniej niż dwa metry, chcąc zachować w miare bezpieczny dystans i czas na reakcję. Dwa metry to zresztą w zupełności wystarczająco, by lepiej się przyjrzeć nieznajomemu.

Reakcja nieznajomego była taka jakiej w sumie mógł się spodziewać - stał jak słup soli, gdy Maji z każdym przebytym krokiem zmniejszał odległość i zwiększał ryzyko konfrontacji twarzą w twarz. Były Kazekage zatrzymał się dopiero, gdy po swojej lewej usłyszał czyjś głos. Instynktownie obrócił spojrzenie w tym kierunku i dojrzał postać lwa. To wyjaśniało dlaczego nie usłyszał go wcześniej. Kotowate mają swoje sposoby, są predysponowane do zachowania jak największej ciszy... podczas polowania na ofiarę. Czy Sunijczyk takową ofiarą był? Zależy od tego czego faktycznie chciała od niego ta dwójka. Nie szedł dalej, usłuchując rozkazu, choć nie będąc zadowolonym, że ktoś śmie wydawać mu rozkazy. Ostatni raz słuchał ich pod Nishimaru, ale jemu podporządkował się dobrowolnie. Lwy, choć szanował, przez większość czasu były na jego usługach i do tego stanu rzeczy się przyzwyczaił. Niewiele styczności miał z takimi osobistościami jak ten czarny kotowaty, najwięcej tylko podczas okresu w którym uczył się kontroli Trybu Mędrca. Dzisiaj wydawało się, że to było wieki temu.
Zawód ze strony człowieka był słyszalny, ale odniósł wrażenie, że nie pochodzi z jego ciała. To też dopiero teraz zauważył. Jakby ciało nieznajomego było tylko pustą skorupą, a prawdziwy on trzymał się gdzieś z dala. Utsusemi no Jutsu? To była opcja. Przyjrzał się raz jeszcze temu osobnikowi. Skryty pod ubraniem, bezemocjonalny i niemal statyczny. Zdawkowe, nieszczególnie ludzkie ruchy sprzed chwili i wcześniej wymienione cechy przypominały byłemu Kazekage grupę lalkarzy. Czy osoba stojąca obok niego była lalką, a prawdziwa persona kryła się gdzieś w bezpiecznym miejscu? Kolejne pytanie na które nie potrafił sobie jednoznacznie odpowiedzieć. To były jedynie przypuszczenia. Mimo, że był Kazekage, to nie miał za wiele styczności z marionetkarzami ze swojej wioski. Upewnić się mógł zadając jedynie stosowne pytanie.

Cofnął się odrobinę i ustawił tak, by mieć w polu widzenia zarówno kotowatego jak i dziwnego człowieka. Tak na wszelki wypadek. Słysząc ostatnie zdanie spojrzał na jednego i drugiego i pokręcił głową, prychając lekko.
- Przychodzicie do mnie, nie określając powodu swojej obecności, niepokoicie mnie, nawet się nie przedstawiacie i oczekujecie odpowiadać samemu sobie jaki jest cel waszej wizyty... - bardziej stwierdził niż zapytał. Cmoknął i kontynuował
- Czegoś chcecie. Czegoś bardzo chcecie, może o czymś poinformować, o czymś ważnym dla was lub dla mnie. Tylko chyba nieszczególnie wam to może przez gardło przejść. Maji Seitaro nie będzie niczego się domyślał, więc zmobilizujcie się i mówcie, albo prowadźcie do kogoś, kto będzie bardziej rozmowny. Jeśli nie, to idźcie w zdrowiu i spokoju. - dopowiedział, nie siląc się szczególnie na bycie miłym i prawdopodobnie zagęszczając tym atmosferę. Tak jak zostało wcześniej wspomniane, miał obu osobników na oku. Cofnął się wystarczająco, by znajdować się na głowie statuy ozdabiającej budynek. Dał sobie pole do potencjalnego uniku.
- Twojego imienia, lwie, nie pamiętam, ale z olbrzymiego szacunku do twojego gatunku i wspólnej przeszłości nie chcę z tobą zwady. Chociaż... czuję jednak narastającą potrzebę wyeliminowania twojego przyjaciela... a raczej postaci pod którą mnie zaszczycił. - dodał jeszcze, nie przejawiając agresji w gestach, ale dając prawdziwy pokaz dyplomacji do jakiej przywykł. Trzeci Kazekage bardzo nie lubił wchodzić sobie na głowę i gdy ktoś wodził go za nos.