Kaminari no Kuni - informacje o kraju

[Pingwinek Chaosu]

Kaminari no Kuni | Kraj Błyskawic雷の国

StolicaUwajima

Daimyō???

Wioska ninjabrak. Dawniej Kumogakure no Sato

Już dawno temu zostało zniszczone, jednak dalej jest istotnym krajem w Starym Świecie. Przestępczość nie jest tam zbyt wysoka, a Największa Światowa Wojna Shinobi nie dosięgnęła Kaminari no Kuni, przez co Kraj trzyma się nawet lepiej od Tsuchi no Kuni. Porządku w nim pilnuje organizacja dawnych shinobi z Kumo zwana たこ (Tako). Jej siedziba nie jest powszechnie znana, jednak nie są oni oficjalnym ugrupowaniem. Nie działają pod pozwoleniem Daimyō Kraju Błyskawic, jednak mieszkańcy są im wdzięczni za robotę jaką wykonują.

Położenie geograficzne

Tuż za Krajem Mrozów rozciągają się górzyste tereny zajmującą 1/3 ogromnego półwyspu na północy Kraju. Przyjezdnych z cieplejszych rejonów witają wzgórza i niewielkie góry w tle, które wraz z kolejnymi kilometrami przekształcają się w coraz to większe stoki, a w końcu potężne wypiętrzenia o niemal pionowych ścianach. Jak to niektórzy mawiają - Kaminari no Kuni to nie kraj dla słabych ludzi. Najwyższe szczyty potrafią osiągnąć ponad osiem tysięcy metrów, chowając się pośród obłoków. Są one głównie spotykane przy zachodnim wybrzeżu, skąd część pasma skręca ku lądowi, zanurzając się z nim aż po centrum. Niska temperatura, silne wiatry i częste burze od wieków wystawiają lud Kraju Błyskawic na próby, a lawiny śnieżne stanowią codzienność podczas zimniejszych okresów. Teren z powrotem łagodnieje w okolicach granicy z Krajem Wiosny, jednak nie jest aż tak wyżynny i przyjazny jak od strony Shimo no Kuni. Nie brak wszelakiego rodzaju przełęczy i przesmyków, które tutejszym rezydentom są dość dobrze znane i w miarę możliwości zabezpieczone. Rzeki przepływające przez kraj żłobią swe koryta w ziemi, wiercąc przez skaliste występy i dając początek wielu wodospadom wpływających, jeśli nie do jeziora, to kontynuując swój bieg ku niższym terenom. Niczym niespotykanym są łąki porastające tereny pomiędzy poszczególnymi łańcuchami, goszcząc gatunki lubujące się w zimnym klimacie. Najbardziej niezwykłe gatunki roślin i ziół spotkać można na południowym wschodzie kraju, w okolicach granicy z Lądem Siedmiu Ziół, do którego prowadzą dwa przesmyki.

Fauna i Flora

Przeważa roślinność górska. Tak jak na wyżynach spotykane są wszelakie dęby czy sosny w otoczeniu krzewów, wysokich traw, maków i mleczy, tak im dalej w Kaminari, tym sytuacja ta zmienia się. Coraz częstsze są jodły i świerki porastające te bardziej ziemiste, łagodne stoki gór w sąsiedztwie krzewów i bylin. To nimi żywią się kozy i tamtejsze tary. Sokoły i jastrzębie upodobały sobie naturalne, wysoko położone jaskinie jako swoje legowiska, osiągając przy tym niebywałych rozmiarów. Przyjmuje się, że sokół kaminarijski posiada najwyższą rozpiętość skrzydeł spomiędzy wszystkich ptaków swojej rodziny, osiągając wysokością do nawet dwóch metrów. Często zlatują ze swoich żerowisk na wyżyny, żerując na tamtejszych chomikach, szynszylach, szczurach, wiewiórkach, a nawet szopach czy lisach chowających się w tamtejszych lasach. W niższych górach spotykane są również niedźwiedzie mające swoje mateczniki w lasach porastających najbardziej niedostępne doliny. Nawet zwierzyna wodna musiała dostosować się do surowych warunków, jakie oferuje Kraj Błyskawic. Wiele gatunków ryb, skorupiaków oraz głowonogów, wraz z ewolucją przerosła w różnym stopniu swoich braci z innych rejonów, zwiększając tym samym swoją przeżywalność w starciu z drapieżnikami, jakie zrodziły góry. Wśród wysoko położonych dolin, zarówno przy rzekach jak i dzikich przełęczach, spotkać można cały wachlarz różnorodnych kwiatów i roślin. Najbardziej ikoniczną z nich jest jonquilla rosa, zwana przez wielu "górską różą". Przypomina swym wyglądem czerwonego żonkila o długich, opadających po bokach płatkach, z kilkoma wystającymi pręcikami. Jest ceniony nie tylko przez szkarłat, jaki uzyskuje się za jego pomocą, ale również przyjemny, delikatnie słodki zapach, przez co jest mile widziany w przemyśle perfumeryjnym, kosmetycznym oraz jako element drogich bukietów. Niektórzy twierdzą również, że posiada właściwości antyalergiczne i przeciwbólowe, jednak nie jest to w żaden sposób potwierdzone.

Gospodarka

Niewielka ilość terenów uprawnych zmusza kraj do importowania zboża i kaszy z innych krajów, starając się wypełnić powstałe luki. Jest to też powód, dla którego kładzie się spory nacisk na rybołówstwo oraz kłusownictwo, które w Kraju Błyskawic jest dużo bardziej niebezpieczne niż wszędzie indziej. Wraz z ryzykiem jest i nagroda, bowiem mięso tutejszej zwierzyny nie dość, że jest syte, to również w dużej ilości wynikającej z rozmiarów ofiary. Tam, gdzie jest to zaś możliwe, przeważnie na południowych wyżynach, sadzi się żyto, proso i sorgo, zaś w szklarniach - ziemianki, sałatę, marchewkę i buraki. Nie są to jednak ilości, jakimi można by handlować z innymi państwami. Stąd też gospodarka kraju kręci się wokół wydobycia surowców. Z wyżyn oraz gór zwożone są złoża węgla, cyny, miedzy, żelaza, srebra oraz chromu, które w większości sprzedawane są do Ame no Kuni oraz okolicznych terenów. Mniejsze ilości sprzedawane są do Kraju Ognia, gdzie metale te wykorzystywane są w większej mierze przy produkcji oręża. Niezgorzej ma się eksport mięczaków i złowionych stawonogów cenionych sobie na dworskich stołach, a zbiory kwiatów oraz ziół skutkują w rozwoju przemysłu szklarskiego, tkackiego, perfumeryjnego i kosmetycznego na Starym Kontynencie. Znajdują zastosowanie, przynajmniej poszczególne gatunki, w medycynie.

Uwajima - stolica oraz architektura

Kraj Błyskawic nie oferuje wiele miejsca do osiedlenia się, co sprawiło, że mieszkańcy postanowili stworzyć takie miejsca własnoręcznie. Wysokie pasma górskie zdominowały ciągnące się pod nimi szerokie tunele, a budynki ozdabiają niemal płaskie, kamienne ściany. Miasto położone pomiędzy dwoma masywami górskimi zajmuje kilka pięter, rozciągając się nie tylko w utworzonej dolinie, ale dosłownie wtapiając się w zbocza okalające miasto. Wiele dzielnic jest dosłownie zbudowanych w środku gór, które przecinają szerokie korytarze o wysokim sklepieniu, niejednokrotnie pnąc się w górę. Praktycznie każda budowla w mieście zbudowana jest na planie koła, przy których dachy z wypalonej ceramiki przypominają kapelusze nałożone na tutejszą infrastrukturę. Część zbudowana na stabilnym gruncie charakteryzuje się niskimi budynkami postawionymi na różnej wysokości, podczas gdy budynki wyżej zdają się wyrastać jeden z drugiego. Tam, gdzie było to możliwe, potencjalne spadki terenu zostały zminimalizowane, a drogi wyłożone "kocimi łbami" - przez niektórych uwielbiane, przez wielu znienawidzone. Zewnętrzne stoki gór obudowane są w większej części drewnem wzmocnionym metalem, prowadząc na przeróżne tarasy połączone z kolejnymi warstwami zabudowy. Ściany oraz okna często zdobione są geometrycznymi wzorami na bazie kwadratu i spirali. Daje to wrażenie, jakoby Kaminari korzystało zarówno z myśli architektonicznej Kraju Ziemi oraz Hi no Kuni, dodając przy tym coś "od siebie". Patrząc wysoko w górę, można dostrzec zamontowane zabezpieczenia chroniące miasto przed lawinami. Ponad chmurami, na samym szczycie góry, wznosi się pałac Daimyō. Nazywany Pałacem Świateł, co noc rozbłyska jasnym światłem, a najwyższa wieża ściąga pobliskie błyskawice, zasilając kompleks, w który skład wchodzi również Świątynia Raijina - miejsce pielgrzymek wielu mieszkańców wierzących, jakoby każdy z panujących Lordów był ludzkim awatarem ich boga.

Kumogakure no Sato

Statuszniszczona

Jedna z pierwszych wiosek ninja, jakie zostały wybudowane. Kumo od początku do końca wliczane było jako jedna z Pięciu Wielkich Osad Ninja, posiadając swoją wioskę wybudowaną wysoko pośród szczytów górskich, maskowaną przez wiecznie występujące tam chmury. Stąd też nazwa - Wioska Ukryta w Chmurach, na której czele stał Raikage. Tytuł ten, przekazywany z ojca na syna niósł ze sobą tradycję noszenia imienia A. Wioska zasłynęła z wielu rzeczy. Jedną z nich stało się szkolenie w Bukijutsu dużo bardziej rozległe, niż w innych wioskach, w tym włączając w nie tajniki Ninjutsu. Dość charakterystyczni stali się również ninja o ciemniejszej karnacji, władający niespotykanym wcześniej elementem - Rantonem. Wszystko to zostało pogrzebane jeszcze długo przed Największą Wojną Shinobi. Nadmierne eksploatowanie zasobów naturalnych w okolicach Kumo ściągnęło gniew natury, a następujące wraz z tym trzęsienia ziemi, lawiny oraz wykruszenie się części pradawnych skał pozostawiło Kumo w ruinie, jako miejsce nienadające się do dalszego pełnienia swojej roli.

Oznaczało to ni mniej ni więcej koniec Kumogakure no Sato, a wielu ninja rozeszło się do pozostałych wiosek. Zdolności shinobi Chmury rozproszyły się po świecie, jednak Kaminari nie zostało pozostawione samemu sobie. Ci, którzy umiłowali sobie górzysty kraj, pozostali w nim dalej go chroniąc ze wszystkich swoich sił. Ninja Kumo chętni do dalszego "pełnienia warty" znaleźli sobie nową siedzibę, a działając pod nazwą たこ (Tako), do dzisiaj wspierają mieszkańców Kraju Błyskawic. Organizacja niepodległa pod Feudała, jednak ze względu na dobrze wykonywaną pracę, ludzie winni są im wyrazy wdzięczności. Są również jednym z powodów, dla których Kaminari jest nie tylko bezpieczne, ale też jednym z lepiej prosperujących w tej materii krajów po Największej Wojnie Shinobi.

Polityka - wewnętrzna i międzynarodowa

Daimyō, jak właściwie każdy Lord, posiada władzę absolutną w swoim kraju. Znajdują się też tacy, którzy hołdując starym wierzeniom, oddają mu cześć jako awatarowi Raijina - boga popularnego w rejonach Kraju Błyskawic, będąc jednocześnie patronem tutejszych ludów. To, co ludzkie, jak władza nad swymi obywatelami, wymaga ludzkiego podejście. Z tego też powodu, tutejszy Daimyō posiłkuje się wiedzą swoich zaufanych doradców oraz, co niektórych może dziwić, kapłanów. Wynika to jednak z tradycji, a nie z przekonań tutejszego władcy. Wielki Kapłan od wieków miał w świcie Feudała rolę reprezentacyjną, uczestnicząc jako przedstawiciel sił boskich i religijny głos. To jednak Feudał stanowi głowę tutejszego wyznania i to jego słowo w każdej kwestii, czy ludzkiej, czy boskiej, jest najważniejszy.

Kraj Błyskawic nie wtyka nosa nie w swoje sprawy. Po zniszczeniu Kumo przez siły natury, Kaminari no Kuni skupia się przede wszystkim na zachowaniu bezpieczeństwa na własnych terenach. Pomaga w tym organizacja o nazwie Tako. Nie wszyscy shinobi Wioski Ukrytej w Chmurach odeszło do innych osad. Ci, którzy postanowili dalej bronić swojej ojczyzny, pozostali na miejscu tworząc nieoficjalną organizację, działającą na własną rękę. Tam, gdzie Lord nie jest w stanie pomóc, tam udadzą się oni ku opresjonowanym mieszkańcom. Wykonują swoją robotę dobrze, a dobra robota nagradzana jest wdzięcznościom zarówno rezydentów, jak i samego władcy niewchodzącego im w drogę. Ulokowanie kraju na północy pozwoliło też zupełnie ominąć walki ninja, stając się jednym z niewielu bezpiecznych miejsc. Obecnie po wojnie trzyma się praktycznie najlepiej ze wszystkich Pięciu Wielkich Nacji, niedotknięta zniszczeniami z ostatnich miesięcy.

Kultura - wierzenia, święta, kuchnia

Jak zostało wspomniane, na terenie Kaminari dominuje kult Raijina. Praktycznie nie spotyka się osób, którzy wznosiliby modły do Amaterasu. Rzadkością są też kapliczki ku czci Susanoo, które najczęściej spotykane są w odizolowanych wioskach wybudowanych wysoko w górach. Tak, jak wiara w Boga Błyskawic jest popularna, różni ludzie podchodzą do niego w różny sposób - i każdy jest aprobowany przez władcę i Wielkiego Kapłana, a niewyznawanie jej wcale uchodzi, zwłaszcza wśród młodych, za zrozumiałe. Najstarsi mieszkańcy wierzą w boskość Feudała. Modląc się do Raijina, modlą się do Daimyō. Jeśli mają wystarczająco sił, uczęszczają również na pielgrzymki do Uwajimy, oddając mu cześć. Osoby ze średniego pułapu wiekowego chociaż wierzą w Raijina, nie widzą do w sylwetce zwykłego człowieka, acz potężnego i zasługującego na oddanie i szacunek, jakim jest Feudał. Istoty boskie są boskie, a nie zamknięte w więzieniu z krwi i kości. Modły swe kierują więc ku niebu, Uwajime odwiedzając w innych celach niż religijne. Najmłodsi zaś nie wierzą w niego wcale. Często wiąże się to z zanegowaniem istnienia wszystkich bogów, stawiając na naukę i empiryzm, niż na dziwne, archaiczne wierzenia sprzed wieków. Ci bardziej bogobojni z kolei nie obnoszą się z reguły ze swoimi wierzeniami, zostawiając je "dla siebie", a nie starych ołtarzy.

15 października, gdzie często pojawia się najwięcej burzowych chmur, odbywa się Raijinkyūjitsu - wielkie święto na cześć Raijina. Trwa ono tydzień, rozpoczynając się obrzędami w głównej, przypałacowej świątyni w godzinach wieczornych, kiedy nawy są pełne wiernych ze wszystkich zakątków Kaminari no Kuni. Kończą się ono równo o północy, rozpoczynając tym samym czas zabaw. Ulice przyozdabiane są niemal wszędzie kolorowymi dekoracjami, ulicami Uwajimy i większych miejscowości przewijają się wszelakie parady, a uczestnicy tej weselszej części często przebierają się za stworzenia występujące często w podaniach i wierzeniach. Łatwo więc dostrzec ludzi w maskach demonów, czy przebranych za wielkich wojowników dzieciaki. Wielkie, papierowe, kolorowe smoki przewijają się ulicami, na których rozstawiane są stragany - najczęściej w częściach miasta wbudowanych w tunele, a wszędzie gra muzyka. Wierzy się bowiem, że błyskawice szalejące w tym okresie to znak, że bogowie sami bawią się we własnych włościach, zapominając o wszelakich niesnaskach i zapraszając do świętowania wszystkich - ludzi i potwory, jakie grasują bądź grasowały w znanym świecie. Bawić ma się prawo każdy, albowiem takowe nadał sam Raijin.

Kuchnia Kaminari no Kuni składa się przede wszystkim z mięsa. Popularne jest kozie, jednak spotyka się również wołowe i wieprzowe. Na południu potrawy charakteryzują się większą zawartością warzyw oraz pieczywa, podczas gdy tereny nadmorskie stawiają na to, co sami wyłowią. Słone potrawy to norma, zaś w wyższych partiach kraju ludzie umiłowali sobie przyprawy - tych nie ma wielu przez problemy w ich transporcie i dania takie są zwyczajnie droższe. W mniej dostępnych częściach kraju, kuchnia ma spory związek z podejściem ludzi do życia w ciężkich warunkach. Kiedy najbliższy lekarz jest dwa pasma górskie dalej, ludzie muszą radzić sobie sami. Upolowane zwierzęta używa się w medycynie, zaś zioła zebrane w sąsiednich dolinach mają nie tylko zachować duszę w zdrowiu, ale również odpędzać złe moce. Położone głęboko w górach wioski stawiają na wykorzystywanie dóbr natury, niż bożą łaskę. Nikogo więc nie dziwi leczenie schorzeń żółcią niedźwiedzia, czy dodawanie do zupy zmielonych kości żbika na przeziębienie.