Pomocna Nezuko #34
Dziś był wyjątkowo ważny dzień. Można było wręcz powiedzieć, że nawet ważniejszy od jutrzejszego festiwalu. Albowiem jeśli dziś nic nie naszykują, to następnego dnia nie będzie czego pokazać. Z pewnością każdy z uczniów w szkole tak uważał. Nauczyciele zresztą byli tego samego zdania, gdyż piątkowe zajęcia zostały odwołane a ich czekała ciężka praca. Część rodziców mogła przyjść do szkoły, lecz niefortunnie się złożyło, że państwo Kamado mieli dziś pracę, i nie mogli wziąć wolnego. Nezuko nie miała im tego za złe. Rozumiała, że to co robią, służy dobru rodziny.
Tak więc zaopatrzona w bardzo lekki plecaczek, w którym znajdowało się tylko bento oraz kilka przyborów do dekoracji ruszyła dziarsko do szkoły. Przewodnicząca klasy nie mogła się doczekać już całego wydarzenia. Same przygotowywania do niego miały w sobie tę magiczną atmosferę. Gdy przekroczyła próg przyszłego pomieszczenia grozy, ich wychowawczyni była już oczywiście obecna, a wraz z nią, kilkoro uczniów oraz paru ich ojców. Jak się okazało, paru uczniów poprosiło o pomoc dorosłych a oni akurat mogli wziąć dzień wolny w pracy, by pomóc swoim pociechą. Gdy każdy już przybył a lista obecności została sprawdzona, Nezuko wyszła na front sali i zabrała głos. Zebrane tu osoby musiały się podzielić na grupy. Potrzebny był zespół budowniczych, w których skład wchodzili ojcowie uczniów, oraz ich synowie. Drugą drużyną, byli roboczo nazwani lekcy budowniczowie. Część chłopców miała za zadanie robić konstrukcie z ławek oraz krzeseł, czy też z regału z tyłu sali czy szafki na mopy. Straszaki miały się zająć oczywiście wczuwaniem się w rolę w strojach, oraz obmyślanie scenariusza. Reszta klasy była odpowiedzialna za dokończenie dekoracji. Z nimi również była nauczycielka, która pilnowała podopiecznych jak używają narzędzi. Członkini samorządu jak ostatnimi czasy bywało, była od wszystkiego. Wpierw zebrała ekipę montowniczo-budowniczą. Odpięła projekt jaki robiła z tatą i przedstawiła go dorosłym. Prostymi słowami wytłumaczyła co jak ma wyglądać, uprzedzając, że nie mają zbyt dużo materiałów, więc nie mogą sobie pozwolić na za dużo błędów. Nie znała co prawda wszystkich terminów jakich się używało w tego typu pracy, lecz ojcowie zdawali się rozumieć o co jej chodzi. Jej koledzy z klasy również wiedzieli co mają robić. Gdy praca ruszyła, przewodnicząca udała się do swojej docelowej grupy, czyli straszaków. Była tu znów kłótnia odnośnie metod pracy. Chłopcy chcieli oczywiście bardziej kontaktowy sposób. Zbliżać się jak najbliżej do ich ofiar i po prostu krzyczeć. Było to jednak dziecinne i nie tak to działało. Po przeżyciach w kurorcie Nezuko wiedziała lepiej niż każde z nich, że krzykiem nic się nie osiągnie. Co innego grą świateł. Dziewczynki natomiast chciały to robić na odległość i pojawiać się tylko na granicy widoczności. Prawda byłą taka, że każdy reagował strachem na inne rzeczy. Chibi Ryu miała swoją wizję tego wszystkiego. Przedstawiła swoją wersję, w której ona gra główne skrzypce, a reszta ją wspiera w działaniu. Ich zadaniem było nakierowywać zwiedzających w jej pułapki. Chłopcy oczywiście wyśmiali ją, a dziewczynki naturalnie wsparły. Prowadziło to do niczego, więc zaproponowała ona pewien zakład. Jeśli uda jej się przerazić tak pierwszą grupę, że wybiegną z krzykiem, będą się trzymali jej planu. W przypadku porażki, wrócą do planu chłopców. Ci bardzo pewnie przyjęli jej ofertę. Młoda Kamado poleciła im, by dobrze zapoznali się z rozkładem nowo budowanej sali, by potrafili się po niej poruszać po ciemku. Ona natomiast ruszyła dalej. Dorosłym nie miała co pomagać, gdyż ani się na tym nie znała, ani dodatkowe ręce nie były potrzebne. Sprawdziła natomiast jak idą postępy przy budowaniu tuneli. Musiała przyznać, ze ogólnie było nieźle. Ławki zostały poprawnie ułożone, a pod nimi powstał kartonowy tunel, jaki prowadził z jednego pomieszczenia do drugiego przez ścianę. Problem był jednak z hakami na plecaki. Były co prawda po drugiej stronie szybu, lecz nie można było wykluczyć, że ktoś może się nimi zranić jeśli się wystraszy. Każdy z nich musiał zostać zabezpieczony. Nezuko wzięła trochę gąbki i owinęła je na taśmę klejącą. W ten sposób, reszta zabezpieczyła resztę. Członkini samorządu sprawdziła również pracę przy dekoracjach. Oryginalne ściany były już przystrojone przerażającymi napisami, nićmi, czy też gumowymi pająkami. Teraz, gdy okna były odsłonięte, wyglądało to dość... Kiepsko. Młoda Kamado jednak wierzyła swojemu osądowi. Gdy światła zabraknie, będzie strasznie. Zupełnie jak w kurorcie. Na tę myśl wzdrygnęła się trochę. Po przerwie na posiłek, grupa tatów skończyła ściany labiryntu. Tunele z ławek również były gotowe. Teraz wszyscy mogli zabrać się za dekorowanie środka. Jako iż deski mogły zostać dowolnie przerobione, to na nich wylądowała czerwona farba imitująca krew. Część została rozprowadzona w formie rozbryzgu, a u jej podnóża wylądował wypożyczony szkielet. W niektórych miejscach, powstały też odciski rąk Nezuko, oraz ślady prowadzące do przejść do dalszych pomieszczeń. Kilka tkanin przystroiło salę tak, że wyglądała bardzo tematycznie. Pierwszym pomieszczeniem był niewielkie miejsce zbrodni z panem kościotrupem. Drugim był cmentarz. Trzecim opuszczona sala lekcyjna. Czwarty był pusty, absolutnie czarny pokój, przygotowany na swoisty finał.
Trochę po południu dom strachów był gotowy. Szyld został wywieszony nad drzwi przy tablicy, a przewodnicząca poprosiła, by ich wychowawczyni pozwoliła im jeszcze trochę zostać. Chciała bowiem, by jej grupa uderzeniowa mogła poćwiczyć poruszanie się po omacku. Musieli dobrze poznać teren oraz ukryte przejścia jakie zostały dla nich naszykowane. Gdy okna zostały zasłonięte, zaczął się morderczy trening pod okiem Kamado. I to dosłownie pod okiem. Nie dość, że czuła chakrę każdego z straszaków, po aktywowaniu swoich specjalnych oczu również ją widziała. Spędzili tam dobre 3 godziny. Kilka siniaków jakie każdy poza nią sobie nabił były jednak tego warte. Byli gotowi na festiwal!
