Pomocna Nezuko #27
Opieka nad zwierzętami była niczym spełnienie marzeń Nezuko. Sama w domu niestety nie mogła mieć zbytnio swojego pupila. Mama miała alergię na kocią sierść, ponadto mówili, że podrapał by wszystkie meble. Psów zwyczajnie nie lubili, więc jedyne co małej dziewczynce pozostawało, to rybka jaką miała. Nie było to może coś, czego pragnęła najmocniej, lecz i tak była rodzicom wdzięczna za to, co jej sprezentowali. Dlatego też z tych kilku powodów była tak bardzo się cieszyła, że chodziła na wolontariat do schroniska.
Młoda Kamado była tak zaabsorbowana wczorajszą rodzinką kotków, że po raz pierwszy lekcje jej się dłużyły. Przeważnie je zlatywały dość szybko, gdyż zawsze ktoś coś od niej chciał lub też skupiała się na zadaniach jakie mieli rozwiązać. Dziś wyjątkowo nie była sobą i ciągle patrzyła się w okno. Przynajmniej raz na każdej lekcji musiała za to przepraszać nauczyciela, lecz wszystko się skończyło wraz z dzwonkiem. Przewodnicząca klasy wybiegła z klasy jako pierwsza z podekscytowania i udała się do szatni przebrać. Mimo tego całego pośpiechu, i tak musiała zaczekać na pozostałą dwójkę uczniów i nauczyciela. Całą drogę buzia jej się nie zamykała, gdyż opowiadała jakie cudowne małe kotki udało im się wczoraj znaleźć i uratować przez nadchodzącą zimą. Może nie do końca taka była prawda, lecz tak to Chibi Ryu odbierała. Po dotarciu na miejsce, powiedziała dzień dobry w przelocie do właścicielki i od razu ruszyła zobaczyć jak sobie radzi kocia rodzinka. Kobieta tylko pokiwała głową lecz uśmiechnęła się szczerze. Cała rodzinka miała się wyśmienicie. Maluchy leżały przy brzuchu matki, jaka tylko leniwie podniosła głowę i spojrzała na uczennicę. Gdy ta się już upewniła, że z kitkami wszystko ok, wróciła do grupy. Dzisiejszy plan działania również nie spodoba się szkolnemu nauczycielowi. Właścicielka przybytku oznajmiła, że ona oraz Nezu udadzą się z kocią familią do weterynarza, a reszta w tym czasie przypilnuje schroniska, oraz zajmie się czyszczeniem klatek tak jak ostatnio. Nie trzeba było chyba wspominać, że młodej Kamado ten pomysł bardzo się spodobał. Wytłumaczeniem kobiety był fakt, że to ona jako pierwsza oswoiła zwierzaki, a przynajmniej na tyle, że ufają jej najbardziej. Dlatego też jej obecność podczas wizyty u lekarza jest niezbędna. Tak więc obie dziewczyny przełożyły ostrożnie kociaki do sporego kontenera, który wzięła starsza z nich na ramie. Nezu wzięła kilka pustych książeczek zdrowia zwierzęcia, i ruszyła za kobietą. Weterynarz nie był jakoś daleko, lecz przed nimi w kolejce było kilka osób z swoimi pupilami. Po pół godziny oczekiwania, jakie Chibi Ryu spędziła na przyglądaniu się kotkom, weszli do środka. Weterynarz powitał ich wesoło, co sugerowało, że kobieta nie jest tu pierwszy raz. Patrząc iloma zwierzętami się opiekuje nie było w tym nic dziwnego. Nadeszła pora na badanie i Nezu miałą odegrać tu sporą rolę. Cała kocia familia była zdezorientowana i nie chciała zbytnio wychodzić na zimny blat. W tym celu, obie dziewczyny rozłożyły im kocyk, a przewodnicząca delikatnie je głaskając, zachęcała do wyjścia. Zajęło im to z dwie minutki, więc można to nazwać sukcesem. Pierwszy i najłatwiejszy krok za nimi. Teraz trzeba było je upilnować by nie szły za daleko i przypadkiem nie spadły. Był jeden taki agent. Mały, wielkości dłoni, czorny jak noc. Huncwot jak nic. Ciągle uciekał od mamy i kręcił się blisko krawędzi. Kamado co chwila musiała go brać w łapki i przetransportowywać z powrotem w bezpieczną strefę. Zwierzęcy pan doktor założył gumowe rękawiczki, w międzyczasie słuchając wyjaśnień właścicielki jak wygląda sprawa z kociakami. Mężczyzna wydawał się stworzony do tej pracy. W sekundę zdobył zaufanie kociaków. Nawet matki. Wyciągał maluchy pojedynczo od mamy i oglądał je dokładnie kawałek obok. Dzięki bliskości, głowa kociej rodziny nie była zezłoszczona. Problem zaczął się dopiero, gdy przyszła pora na zastrzyki i szczepionki. Część kotków znosiła to dzielnie, lecz kilka z nich pisnęło, wprawiając matkę w bojowy nastrój. Tutaj wkraczała ponownie Nezuko. Odbierała wielce zranionego kotka od pana Weterynarza i głaskając go kładła przy swojej mamie, którą również miziała za uchem. Sprawa była by łatwiejsza, gdyby mały czarnulek ciągle nie próbował się wymknąć. Musiała wtedy przerywać mizianko by go złapać i odstawić na swoje miejsce. Badania chwilę trwały, lecz kotki były zdrowe jak nigdy. Teraz było najgorsze. Zbadanie mamy. Chibi Ryu powoli ją podniosła i przekazała doktorowi, co niespecjalnie się jej spodobało i wyraziła to długim smętnym miauknięciem. Młoda Kamado w czasie gdy nią zajmował się pan Weterynarz, brała jednego malucha za drugim i przenosiła je z powrotem do kontenerka. W środku miały swój własny kocyk jaki pachniał ich futerkiem, więc czuły się jak w domku. Z czarno-szarą kotką było trochę więcej zachodu, gdyż od urodzenia mieszkała na ulicy. Wpierw dostała szczepionkę na większość kocich chorób a następnie została odrobaczona.
Nezuko było szkoda kotków, gdyż ona sama też nie lubiła chodzić do lekarz. Tak jednak trzeba było, by być zdrowym. Dzięki jej opiece nad nimi, istniała duża szansa, że kotki nie będą miały traumy po wyjściu do weterynarza. Przynajmniej właścicielka tak uważała. Dawało to Chibi Ryu dużo spokoju ducha i radości. W drodze powrotnej powiedziała, że ona chce nieść kontenerek, co okazało się błędem, gdyż jej rączki nie wytrzymały całej trasy. W połowie drogi była zmuszona zmienić się z kobietą, gdyż nie chciała ich upuścić. Cóż, przynajmniej starała się jak mogła!
