Sakura no Hana

Nowy Kontynent był miejscem, który mógł napawać fascynacją. Kensei jednak nie był podróżnikiem, odkrywającym z podekscytowaniem nowe tereny. Był to sposób zaprzątnięcia myśli czymś innym niż ponurą atmosferą Ukrytego Deszczu i martwieniem się o najlepszego przyjaciela. Świadomość ta zresztą była cały czas z tyłu jego głowy, a Hokori z namaszczeniem i uwagą przy każdej przerwie, o poranku i przed snem, sprawdzał kartkę, którą otrzymał od kuzyna. Tylko ze względu na ich więzy rodzinne oraz to, że nie czuł, by ten go oszukał, wierzył w niego. Wciąż nie posiadał za wielu informacji, jednak może to dlatego, że Jin też ich nie znalazł? Temu, by walczyć z tym dominującym brakiem jakiejkolwiek wiedzy postanowił wyruszyć. I tak też znalazł się w Kraju Bananów.

Pewnie, gdyby odwiedził ten kraj razem z Yasushim, jego nastawienie do tego miejsca byłoby inne. Byłby bardziej zainteresowany tym wszystkim. Nie dało się ukryć, że pewien podziw nawet wzbudziła w nim kreatywność lokalnych mieszkańców w kwestii wykorzystania ich imiennego owocu do przeróżnego rodzaju dań czy przetworów. Z większym, smakiem by się zajadał nimi, a teraz? Po prostu były. Jak racje żywnościowe. Nie miały smakować, miały zaspokajać jedną z najbardziej podstawowych potrzeb ludzkiego organizmu i póki swoją rolę pełniły - tak długo Shitorin nie narzekał.

Festyn także nie był czymś, co go kiedykolwiek interesowało, nawet za czasów, gdy był w Iwie. Wtedy częściej matka go zaciągała, więc jedyne co mógł zrobić to liczyć na to, że spotka tam Hōsekiego, przez co całe wydarzenie nabierze dla niego trochę kolorów. Teraz nie było tu jego przyjaciela. Wydarzenie jak każde inne, które pewnie by olał, gdyby nie próba zaspokojenia umysły czymś innym, poszerzenia wiedzy i swoich horyzontów, byleby się nie zamartwiać w kącie jakiejś gospody. Całe to nastawienie Banana no Kuni mogło wręcz działać na niego jak swoista płachta na byka, choć starał się nie irytować i nadal utrzymać swoją opanowaną postawę. Byli beztroscy i pewnie trochę radośni, uczucia, których on nie mógł dostąpić ostatnimi czasy. Nie jako shinobi, nie jako ANBU, i nie jako przyjaciel, o ile tym ostatnim miał prawo się jeszcze w ogóle nazywać.

Gdy z zamyśleń i obserwacji pałacu (gdzie jego zawód już nakazywał mu analizę możliwych dróg dostania się do środka, co zrobił nawet nieświadomie) wyrwał go głos kupca, obrócił się w jego stronę i westchnął podszedł trochę bliżej.
-Po co mi trzy banany? - zapytał z lekkim uśmiechem, który choć sztuczny, miał dać jego rozmówcy wrażenie sympatycznego dyskutanta. -Plus tyle polew, nie wiem nawet jakie, jakie wybrać i jakie by Pan polecał. - kontynuował, po czym spytał -Co będzie potem na scenie, jak już kompozycja kwiatowa zadowoli wszystkie trzy? - dodał rozbawiony, a przynajmniej udając rozbawienie.

Ciężko czerpać radość, gdy najbliższa osoba i jedna z niewielu, jakie mu została po wojnie, obecnie zaginęła i niezbyt wiadomo gdzie faktycznie się znajduje. Ten stres i niepewność były najgorsze i choć obiektywnie Kensei potrafił docenić klimat i wszystko, co Banana no Kuni do tej pory mu oferowało, tak faktycznie... nie potrafił z czystym sercem powiedzieć, że dawało mu to faktycznie wiele radości. Niewielkie przyjemności może i potrafiłyby rozpalić jakiś płomyczek w jego sercu bądź oczach (będących w końcu zwierciadłem duszy), jednak zmartwienie i troska o przyjaciela szybko zalewała jakiekolwiek ryzyko rozpętania w jego wnętrzu pożaru pozytywnych emocji.

Jako dawny członek ANBU niezbyt się też przejmował szczęściem innych, choć nie dało się ukryć, że wielu pewnie łatwo by się wtedy irytowało. Jednak szkolenie i żywot Hokoriego pozwalał mu ignorować to wszystko. A przynajmniej tak uważał, choć może jego Siła Woli grała tu dość istotne skrzypce, nie pozwalając mu ulec dość prostym i można nawet wręcz określić, że prymitywnym emocjom. Musiał tak naprawdę czekać na informacje od kuzyna, samemu próbując zyskać jakąś wartość dodatnią. Siedzenie i dobijanie się nie przynosiło żadnych rezultatów. A na to Shitorin nie planował sobie pozwalać. Trzeba była zacisnąć zęby i w oczekiwaniu na jakąkolwiek informację, spróbować pójść do przodu. Co by Yasushi o nim pomyślał, gdyby się dowiedział, że w oczekiwaniu na niego po prostu się dołował nic nie robiąc?

Rozmowa ze sprzedawcą zdawała się kleić. Przynajmniej jednej stronie dyskusji, a jako wyszkolony ninja, Kensei starał się nie dać po sobie poznać, że dużo jego mimiki jest w chwili obecnej udawanej. Zwyczajnie więc, z lekkim uśmiechem, wysłuchał jego wypowiedzi. W duchu westchnął, choć w rzeczywistości nadal miał pozytywny wyraz twarzy. Chwilkę się zastanawiał, gdy ostatecznie podjął decyzję. Zanim jednak mógł ją przekazać, nastąpiło kilka innych pytań.
-Zgadza się. - przyznał, nie widząc sensu w ukrywaniu swojej małej wiedzy dotyczącej tego kraju i jego pierwszej dłuższej wizyty tutaj. W końcu wędrując do Baibai musiał raczej przezeń przebyć. -A z jakiej okazji ten festyn? - zapytał się jeszcze, nadal się uśmiechając. Słysząc wreszcie pytanie, na którym rozmówcy najbardziej powinno zależeć, w głębi duszy poczuł swoistą ulgę. -A niech będzie. Truskawka, czekolada i spróbujmy na to chili. A ma pan coś ewentualnie do popicia? - zapytał, w razie potrzeby wyjmując odpowiednią kwotę i uiszczając należną opłatę.

Nie dało się ukryć, że jako ANBU, a także chłopak dość specyficzny pod kątem radzenia sobie z emocjami, nie miał sobie w okresie Największej Światowej Wojny Shinobi za wiele do zarzucenia. Jedynie jedna sytuacja, gdzie w ferworze walki kula ognia trafiła cywilów, którzy jakimś cudem się tam znaleźli, była tą, która potrafiła spędzić mu sen z powiek. A teraz? Teraz do tej niewielkiej kupki zmartwień doszło martwienie się o najlepszego przyjaciela, o osobę, która była dla niego jak brat, jeśli nie bliżej. Jakakolwiek informacja potrafiłaby go uspokoić, nawet, jeśli byłaby smutna, jednak, jak już było wspominane zapewne niejednokrotnie, najgorsza była niewiedza. Bo to ona podsuwała najbardziej pesymistyczne założenia oraz dawała jednocześnie nadzieję. Dwa tak odmienne uczucia potrafiły wykończyć i obecnie wpływały na to, że sam Hokori za bardzo nie przejmował się tym zwiedzaniem. Jako profesjonalista uznał za swój obowiązek zebranie informacji, jednak nie miał zdecydowanie ochoty na gierki czy integrację z tutejszymi mieszkańcami. Co było swoistym paradoksem. Robił jednak dobrą minę do złej gry, chcąc jak najlepiej z tego wszystkiego wyjść. W końcu kiedyś będzie musiał podzielić się swoimi przeżyciami z Yasushim. A on z nim. Gdy znowu się spotkają. Innej opcji nie było. Innej opcji... nie dopuszczał.

Lekki uśmiech pojawił się na twarzy chłopaka, gdy został mile przywitany przez handlarza.
-Oby nie. - dodał mówiąc szczerze, choć nie rozwodząc się nad tym więcej. Kiedyś zwiedzi te tereny z przyjacielem. Na pewno. Wysłuchał tłumaczenia, które zostało mu przez mężczyznę udzielone, na co on tylko skinął głową. Więc pory roku, tak? Logiczne, niektórzy może uznaliby to nawet za lekko prymitywne być może, wywodzące się z podstawowej wiedzy astronomicznej, jednak nie oznaczało to, że było złe. Ponownie się uśmiechnął, gdy mężczyzna skomentował wybór polew. -Kto nie ryzykuje, ten nie ma. - dodał tylko i obserwował poczynania swojego rozmówcy. A widać było, że jest profesjonalistą i niejednego banana obierał, nadziewał i maczał. Cóż, nie żeby sama nazwa tego kraju nie zdradzała tego rodzaju doświadczeń tutejszych mieszkańców. Skoro jednak był zachęcany, to stwierdził, że modlitwa na pewno nie zaszkodzi. Miał w końcu o co się modlić. -To kiedy się to wszystko zaczyna? Oraz gdzie jest Panteon? - zapytał spokojnie, próbując wpierw banana w polewie czekoladowej. Zacznijmy bezpiecznie.

Jedyne co mógł Kensei zrobić, by utrzymać jakąś świadomość czy może ciągłość swoich działań, to po prostu... się czymś zająć. Temu też zajął się podróżą i choć przy każdej możliwej okazji jego myśli uciekały do przyjaciela i kartki danej mu przez kuzyna, tak szybko starał się zająć czymś innym. Więc zbierał informację o nowym świecie, którego wcześniej nie miał okazji zwiedzić. Świat ten był znacznie większy niż ten, w którym się wychowywał, a więc chcąc nie chcąc - go fascynował. Nie mógł niestety i oczywiście czerpać pełnej radości i satysfakcji z jego odkrywania, ze względu na dość specyficzną sytuację, w jakiej się znalazł, tak mimo wszystko jakoś pozwalało mu to powoli egzystować i rozpoczynać kolejny dzień.

Słuchał więc sprzedawcy bananów, kiwając co jakiś czas głową na przyjęcie informacji, a także odwzajemniając uśmiech, gdy jego rozmówca się roześmiał. Fakt faktem trochę musiał wyjść z wprawy, zadając pytanie, które już wcześniej zadał, jednak tym razem nie omieszkał zapamiętać całości, a mężczyzna zdawał się nie robić z tego powodu jakichś problemów. Nawet dorobił jakąś teorię, na którą Hokori podrapał się w miarę możliwości wolną ręką z tyłu głowy i uciekł wzrokiem, udając w ten sposób zakłopotanie.
-Rozumiem, dziękuję za informację. - powiedział jeszcze na zakończenie skinąwszy głową. -To oby do zobaczenia. - pożegnał się jeszcze, zanim udał się powoli w stronę panteonu kosztując bananów.

Jedzenie służyło dawnemu Iwijczykowi głównie jako źródło energii i rzadko się przejmował jakoś smakiem. Bardzo pragmatyczne podejście, jednak był wychowywany na ninja. Nie na smakosza. Oczywiście, w wolnej chwili, z bliskimi łatwiej się delektować prostymi przyjemnościami, jednak obecnie? Był to po prostu banan pokryty polewą. Zjadł go bez większych emocji, powoli kierując się bliżej panteonu. Nigdy nie był zbytnio religijny, jednak w chwili obecnej pomyślał, że modlitwa na pewno nie zaszkodzi, a może i ukoi jego zszargane nerwy. I choć blondwłosy chłopak trochę przykuł jego uwagę, tak miał też na uwadze to, co mówił mu sprzedawca. Ilość miejsc ograniczona, więc musiał uważać, by się wbić tam. Obecnie blondyn w żaden sposób go nie interesował. Pewnie sam kaptur lekko przykuł jego uwagę czy strój, jednak to tutejsi strażnicy mają odpowiadać za spokój i bezpieczeństwo. On był turystą. Może nawet byłby bardziej zainteresowany Lordem Feudalnym, który może się pojawić na tak wielkim wydarzeniu, przynajmniej z tego co wywnioskował, jednak nie na tyle, by rzucać wszystko w pogoni za nieznajomym. Taki więc był jego cel. Spróbować dostać się do panteonu, spokojnie kończąc wszystkie banany wcześniej. W końcu głupio do miejsca kultu wchodzić z jedzeniem.

Kensei z uśmiechem pożegnał sprzedawcę bananów. Był shinobi, który traktował swój zawód poważnie. A więc... był i aktorem. Uśmiech może i był udawany, jednak dawny członek ANBU raczej miał go tak wyrobionego, że niewielu cywilów powinno się zorientować, że jego mimika była niczym więcej jak maską, która poza materiałem niczym się nie różniła od tej, którą miał zapieczętowaną w zwoju w torbie biodrowej. Wolną rękę nawet wystawił w górę, gdy odchodził, tym samym żegnając się z mężczyzną i powoli przechodząc do konsumpcji, niezbyt po prawdzie przejmując się jego słowami. Dziewczynę on sam sobie wymarzył, a Hokori nie planował jakiejś szukać na siłę, byleby po kilku miesiącach tu wrócić i ją przedstawić. Wątpił, by osobnik ten miał taką pamięć, by pojedynczego klienta pamiętał. Zwłaszcza w dniu świątecznym.

Jadł więc bez większych emocji banany, choć ten z chili sprawił, że jego twarz lekko się wygięła. Nie w bólu czy cierpieniu, ale faktycznie dało się poczuć, że był pikantny. A to nie były tortury w więzieniu wrogiej nacji, gdzie musiał udawać twardego. Gra aktorska skończyła się w momencie odwrócenia się plecami do stoiska. W razie czego był gotowy sięgnąć po butelkę wody czy cokolwiek co miał pod ręką w ramach prowiantu, byleby schłodzić podniebienie, dostarczając mu niezbędnej ulgi, gdy powoli kierował się w stronę świątyni. Zapewne jego wyszkolenie sprawiło, że zwrócił uwagę na tajemniczego osobnika, jednak nie był teraz w pracy. Miał inne rzeczy do zrobienia, więc spokojnie skończył jeść, najwyraźniej zostawiając banana w polewie truskawkowej na swoisty deser, gdy już opuści świątynie. Dłonią otarł usta, zanim skierował swoje kroki w stronę przybytku wiary.

Kolejka przed wejściem przypominała mu jednak zgoła inne przybytki użyteczności publicznej. Nie przeszkadzało mu to jednak, zważywszy na to, że niezbyt się tym wszystkim przejmował. Nasłuchiwał jednak, chcąc wczuć się trochę bardziej w klimat tego miejsca. Wkrótce kolejka ruszyła, a Hokori przemieszczał się w niej spokojnie, aż nie został zatrzymany przy wejściu przez kapłana. Faktycznie, jego słowa miały sens, jednak twarz dawnego Iwijczyka nie zdawała się być tym zaskoczona. Jedynie uśmiechnął się lekko przepraszająco i złożył razem dłonie, opuściwszy głowę.
-Jestem wędrowcem z kraju zza Tanima no Kuni. Niedawno przeszła tamtędy straszna wojna, a drogi nie są tak bezpieczne jak tutaj. - zaczął pokornie, nie robiąc żadnych ruchów. -Nie mam tu noclegu, cały dobytek nosząc ze sobą. - dodał, wskazując na plecak. -To jedynie zabezpieczenie na bandytów, którego nie miałem gdzie odłożyć. Zależy mi jedynie na modlitwie, w tym świątecznym dniu. A także, na uiszczeniu datku. - powiedział, sięgając w stronę sakiewki, w której mogło pobrzękiwać monety. -Czy pozwolicie mi złożyć modlitwy za tych, których straciłem w drodze? - zapytał, podnosząc wzrok i patrząc na kapłana.
Zasadniczo mówiąc... nie kłamał. Czasami może lekko naginał fakty, jednak w gruncie rzeczy to co powiedział, było prawdziwe. Jedyne co mu pozostało - to zwyczajnie czekać. Nic więcej.

-121 Ryō datku na rzecz świątyni