Akimichi Takara
Odmienia oblicze nowoczesnej kuchni
Człowiek musi być pewien. Musi być pewien tego kim jest, czego chce i co może dać od siebie światu. Rodzice zawsze wpajali te słowa młodej Takarze, a ta brała sobie to do serca. Nie było czasu na to, ażeby się dąsać niepotrzebnie, nie było czasu na to, ażeby marnować go na rzeczy, które do niczego nas nie zaprowadzą. Bo nie wiemy, ile czasu nam bogowie dali na przeżycie naszego żywota, nim nasze dusze wyjdą z ciał i zatańczą na tej łysej ziemi raz jeszcze. Maksyma ta przyświecała naszej Akimichi od kiedy tylko się urodziła, dlatego też swoje młodzieńcze lata wykorzystywała do granic możliwości. Gotowała, trenowała, stawała się każdego dnia lepszą wersją samej siebie. Ten perfekcjonizm, a może chęć dążenia do doskonałej wersji siebie, wtopił się w umysł i duszę Takary i pozostał z nią nawet do teraz, gdy ma już ponad dwadzieścia lat.
To doprowadziło ją do tego, że obecnie może poszczycić się sporej wielkości restauracją powstałą z fuzji trzech mniejszych ulokowanych w dolnych pionach wieżowców wioski ukrytej w deszczu. Niegdyś należała ona do jej babci, która jeszcze przed wojną osiedliła się w Ame, starając się dać coś od siebie reszcie mieszkańców. Nie miała siły na to, ażeby zajmować się dzieciakami czy patrolować okolicę, ale jej miłość do gorących dań, tradycyjnych przepisów i wysoce wyselekcjonowanych produktów pozwoliła przeżyć tym najbiedniejszym, dla których w jej przybytku zawsze czekało miejsce i ciepła zupa. Wtedy też, będąc na misji zleconej przez wioskę liścia, Takara zauważyła prawdziwe szczęście, jakie jawiło się w ludzkich oczach. To ile miłości, ile dobra i ile ciepła potrafiła dać tak prosta czynność jak gotowanie dla innych. Do tej pory traktowała restaurację jak zwyczajne miejsce, ale nie... w niej jest coś więcej. Od tego też momentu coraz więcej czasu młoda kunoichi poświęcała na to, ażeby doskonalić się w sztuce kulinarnej, porzucając, a raczej ograniczając, dotychczasową pracę genina. Los takim jednak był figlarzem, że już niewiele miesięcy później wioska, a wraz z nią rodzinny dom Takary, został zniszczony. Wtedy też wraz z babcią musiały pracować coraz więcej, aby zadowolić każdego imigranta, który przybył do wioski deszczu szukając w niej schronienia.
"Ara", bo tak też się zwała jej restauracja, przez kolejny rok funkcjonowała całkiem dobrze, a o babci i wnuczce zarządzającej nią słyszało coraz więcej osób w Amegakure. Szkoda tylko, że przechodząc się po ulicach innych dzielnic wioski deszczu, nie dało się dostrzec tej idealnej wręcz jakości, jakiej poszukiwała Takara. Wiele miejsc było obskurnych, wybudowanych chyba kilka dekad wstecz, a o świeżych składnikach można było jedynie pomarzyć. Wtedy też zrodziła się w jej głowie myśl... Dlaczego by nie pomóc innym? Dlaczego nie wesprzeć restauratorów, którzy najwyraźniej pogubili się w tym wszystkim, co się ostatnio na świecie wydarzyło?
Tak też Takara postanowiła sobie, że zmieni oblicze kuchni. Zaczynając od Ame, kończąc na całym znanym nam kontynencie starym, jak i nowym. I choć na ogół była miłą kobietą. Ułożoną i z zasadami, tak przy pracy stawała się najostrzejszym sędzią, jakiego dało się spotkać. Wszystko musiało być zgodne z jej wartościami pracy kucharza. Musiało spełniać ideał jakości, a goście mieli czuć się szczęśliwi jedząc dania. I chciała ten ideał jakości zapewnić za wszelką cenę, dlatego pomimo swojego gołębiego serca i na ogół miłego usposobienia, gdy chodziło o dobro gości, a przede wszystkim o dobre jedzenie gotowa była wcielić się w postać wymagającej kobiety. Niejednokrotnie skończyło się to dość niemiłymi dyskusjami z personelem restauracji, zwerbalizowanymi obelgami, a także rzuceniem glinianego naczynia w bogom ducha winnego restauratora, który omieszkał nie zgodzić się z decyzją o przemalowanie całego przybytku. Takara rozumiała, że wielu z nich ledwo wiązało koniec z końcem szczególnie teraz, gdy wojna dopiero się zakończyła, ale próbowała im po prostu pokazać, że dobra restauracja daje nie tylko przychód, ale przede wszystkim szczęście i spełnienie.
Poza pracą, gdy mogła spokojnie spacerować uliczkami wioski ukrytej w deszczu, była to dość spokojna kobieta. Cicha, nie zawadzająca nikomu, ale jednak skora do pomocy, gdyby zauważyła przemokniętego człowieka leżącego w jednej z bocznych okolic. Dobro do innych zaszczepiła w niej babcia, której wolę Takara wciąż wypełnia, zostawiając w swej restauracji pusty stolik dla tych, których nie stać na dobrą strawę, a mimo wszystko młoda Akimichi nie miała serca odsyłać ich do przybytków, w których jakość nie byłaby zachowana. I choć zdawać by się mogło, że była idealną opcją na podjęcie znajomości z nią, tak niewielu w historii miała przyjaciół, a co dopiero kolegów czy koleżanek. Najpewniej przez jej dość niski, ochrypły głos, a także wiecznie poważną minę, na której uśmiech jawił się jedynie wtedy, gdy Takara dostawała skurczu mięśni mimicznych. Od dzieciństwa chodziła taka "naburmuszona", jakby to niektórzy powiedzieli, przez co odstraszała innych. A może to przez jej brak poczucia humoru? Nie nabrała jeszcze doświadczenia w tych socjalnych kwestiach, bo praca była dla niej wszystkim.
A skoro już o twarzy mowa, to warto powiedzieć, z czego się ona składa. Z czterech kropek w postaci nosa, ust i oczu. Porównując do całej twarzy były one naprawdę niewielkie i znaczna jej część zajmowana była przez podbródki, które wręcz zespoliły się z szyją. Natomiast trzeba przyznać, że zawsze o siebie dbała, przez co może poszczycić się zadbaną cerą na twarzy jak i reszcie ciała. Tak samo jak jej brązowe włosy, sięgające do łopatek, będące lekko zakręcone na końcówkach, myte codziennie zachowywały idealny blask i puszystość. Puszystość tak dużą jak sama Takara, która była pokaźnej wielkości, ale nigdy nie przeszkodziło jej to w doborze odpowiednich ubrań, z których najchętniej chodzi w zielonej kamizelce i szarej spódniczce z niewielkimi czarnymi butami kończącymi jej ubiór. Mimo wszystko młoda Akimichi czuje się bardzo kobieco i lubi dodawać delikatne elementy do swojego ubioru jak wpleciony kwiatek we włosy czy zawiązana wstążeczka pod samą szyją.
To doprowadziło ją do tego, że obecnie może poszczycić się sporej wielkości restauracją powstałą z fuzji trzech mniejszych ulokowanych w dolnych pionach wieżowców wioski ukrytej w deszczu. Niegdyś należała ona do jej babci, która jeszcze przed wojną osiedliła się w Ame, starając się dać coś od siebie reszcie mieszkańców. Nie miała siły na to, ażeby zajmować się dzieciakami czy patrolować okolicę, ale jej miłość do gorących dań, tradycyjnych przepisów i wysoce wyselekcjonowanych produktów pozwoliła przeżyć tym najbiedniejszym, dla których w jej przybytku zawsze czekało miejsce i ciepła zupa. Wtedy też, będąc na misji zleconej przez wioskę liścia, Takara zauważyła prawdziwe szczęście, jakie jawiło się w ludzkich oczach. To ile miłości, ile dobra i ile ciepła potrafiła dać tak prosta czynność jak gotowanie dla innych. Do tej pory traktowała restaurację jak zwyczajne miejsce, ale nie... w niej jest coś więcej. Od tego też momentu coraz więcej czasu młoda kunoichi poświęcała na to, ażeby doskonalić się w sztuce kulinarnej, porzucając, a raczej ograniczając, dotychczasową pracę genina. Los takim jednak był figlarzem, że już niewiele miesięcy później wioska, a wraz z nią rodzinny dom Takary, został zniszczony. Wtedy też wraz z babcią musiały pracować coraz więcej, aby zadowolić każdego imigranta, który przybył do wioski deszczu szukając w niej schronienia.
"Ara", bo tak też się zwała jej restauracja, przez kolejny rok funkcjonowała całkiem dobrze, a o babci i wnuczce zarządzającej nią słyszało coraz więcej osób w Amegakure. Szkoda tylko, że przechodząc się po ulicach innych dzielnic wioski deszczu, nie dało się dostrzec tej idealnej wręcz jakości, jakiej poszukiwała Takara. Wiele miejsc było obskurnych, wybudowanych chyba kilka dekad wstecz, a o świeżych składnikach można było jedynie pomarzyć. Wtedy też zrodziła się w jej głowie myśl... Dlaczego by nie pomóc innym? Dlaczego nie wesprzeć restauratorów, którzy najwyraźniej pogubili się w tym wszystkim, co się ostatnio na świecie wydarzyło?
Tak też Takara postanowiła sobie, że zmieni oblicze kuchni. Zaczynając od Ame, kończąc na całym znanym nam kontynencie starym, jak i nowym. I choć na ogół była miłą kobietą. Ułożoną i z zasadami, tak przy pracy stawała się najostrzejszym sędzią, jakiego dało się spotkać. Wszystko musiało być zgodne z jej wartościami pracy kucharza. Musiało spełniać ideał jakości, a goście mieli czuć się szczęśliwi jedząc dania. I chciała ten ideał jakości zapewnić za wszelką cenę, dlatego pomimo swojego gołębiego serca i na ogół miłego usposobienia, gdy chodziło o dobro gości, a przede wszystkim o dobre jedzenie gotowa była wcielić się w postać wymagającej kobiety. Niejednokrotnie skończyło się to dość niemiłymi dyskusjami z personelem restauracji, zwerbalizowanymi obelgami, a także rzuceniem glinianego naczynia w bogom ducha winnego restauratora, który omieszkał nie zgodzić się z decyzją o przemalowanie całego przybytku. Takara rozumiała, że wielu z nich ledwo wiązało koniec z końcem szczególnie teraz, gdy wojna dopiero się zakończyła, ale próbowała im po prostu pokazać, że dobra restauracja daje nie tylko przychód, ale przede wszystkim szczęście i spełnienie.
Poza pracą, gdy mogła spokojnie spacerować uliczkami wioski ukrytej w deszczu, była to dość spokojna kobieta. Cicha, nie zawadzająca nikomu, ale jednak skora do pomocy, gdyby zauważyła przemokniętego człowieka leżącego w jednej z bocznych okolic. Dobro do innych zaszczepiła w niej babcia, której wolę Takara wciąż wypełnia, zostawiając w swej restauracji pusty stolik dla tych, których nie stać na dobrą strawę, a mimo wszystko młoda Akimichi nie miała serca odsyłać ich do przybytków, w których jakość nie byłaby zachowana. I choć zdawać by się mogło, że była idealną opcją na podjęcie znajomości z nią, tak niewielu w historii miała przyjaciół, a co dopiero kolegów czy koleżanek. Najpewniej przez jej dość niski, ochrypły głos, a także wiecznie poważną minę, na której uśmiech jawił się jedynie wtedy, gdy Takara dostawała skurczu mięśni mimicznych. Od dzieciństwa chodziła taka "naburmuszona", jakby to niektórzy powiedzieli, przez co odstraszała innych. A może to przez jej brak poczucia humoru? Nie nabrała jeszcze doświadczenia w tych socjalnych kwestiach, bo praca była dla niej wszystkim.
A skoro już o twarzy mowa, to warto powiedzieć, z czego się ona składa. Z czterech kropek w postaci nosa, ust i oczu. Porównując do całej twarzy były one naprawdę niewielkie i znaczna jej część zajmowana była przez podbródki, które wręcz zespoliły się z szyją. Natomiast trzeba przyznać, że zawsze o siebie dbała, przez co może poszczycić się zadbaną cerą na twarzy jak i reszcie ciała. Tak samo jak jej brązowe włosy, sięgające do łopatek, będące lekko zakręcone na końcówkach, myte codziennie zachowywały idealny blask i puszystość. Puszystość tak dużą jak sama Takara, która była pokaźnej wielkości, ale nigdy nie przeszkodziło jej to w doborze odpowiednich ubrań, z których najchętniej chodzi w zielonej kamizelce i szarej spódniczce z niewielkimi czarnymi butami kończącymi jej ubiór. Mimo wszystko młoda Akimichi czuje się bardzo kobieco i lubi dodawać delikatne elementy do swojego ubioru jak wpleciony kwiatek we włosy czy zawiązana wstążeczka pod samą szyją.
Nazwisko i imięAkimichi Takara
PrzynależnośćAmegakure no Sato
PseudonimyWielka Restauratorka
PłećKunoichi
Tytuły-
Wiek25
Wzrost162cm
Waga117kg
Rangi
Genin / Ryōrinin
Wspomagania
-
Wykonane wątki (oficjalne/wszystkie)
D
0
C
0
B
0
A
0
S
0
Odbyte walki
Zwycięstwa:
0
Remisy:
0
Porażki:
0
Siła:
Poz. 7
Szybkość:
Poz. 6
Wytrzymałość:
Poz. 8
Refleks:
Poz. 6
Siła Woli:
Poz. 7
Kontrola Chakry:
Poz. 5
Ilość Chakry:
3000E:
20 |
D:
75 |
C:
150 |
B:
500 |
A:
X |
S:
X
Posiadane Dziedziny
Itamiken
B
Baika no Jutsu
B
Raiton
B
- - -Specjalizacja
Regeneracja zdrowiaAtut wrodzony
Postać posiada bardzo rozwinięte zdolności regeneracyjne. Drobne rany są w stanie zaleczyć się nawet w trakcie walki, a te poważniejsze leczą się o wiele lepiej. Postać też wolniej się wykrwawia i posiada nieznacznie mniejszą szansę, że otrzymane obrażenia przełożą się na stałe uszkodzenia ciała.
Raiton
- DENKI NO ZENSHIN | ELECTRIC ADVANCE [ E ]
- KANDEN SHI | ELECTROCUTE [ E ]
- KA FUKA | OVERLOAD [ D ]
- HAGANE PIASUINPARUSU | STEEL-PIERCING IMPULSE [ C ]
- RAITON: DENKI NO TE | LIGHTNING RELEASE: ELECTRIC HAND [ C ]
- RAITON: RAIKYŪ | LIGHTNING RELEASE: LIGHTNING BALL [ C ]
- DENJI SŌKŌ | ELECTRICAL ARMOR [ B ]
- DENKIMUCHI | ELECTRIC WHIP [ B ]
- RAITON: KABE | LIGHTNING RELEASE: WALL [ B ]
- GIAN | FALSE DARKNESS [ B ]
