Kaze no Kuni - informacje o kraju

[Pingwinek Chaosu]

Kaze no Kuni - Kraj Wiatru風の国

Stolica Shetta

Daimyō ???

Wioska ninja Dawniej Sunagakure no Sato. Obecnie brak.

Kraj, który oberwał najbardziej w wyniku Największej Światowej Wojny Shinobi. Sunagakure zostało zmiecione z powierzchni ziemi, a jego mieszkańcy się rozeszli. W kraju popularne się staje ponownie życie koczownicze i tylko w niewielu miasteczkach ludzie stale siedzą. Bardzo łatwo spotkać na terenach Kaze no Kuni wędrownych, a wysokie temperatury odganiają mniej przystosowanych bandytów. Przez wszystkie zniszczenia życie tam jest zwyczajnie ciężkie.

Położenie geograficzne

Kraj Wiatru, podobnie jak wszystkie "piaszczyste" krainy, rozciąga się wzdłuż południowej części kontynentu. Gorące temperatury niesione są z wiatrem ku północnemu zachodowi, niosąc ze sobą skwar oraz chmury pełne wody odparowanej z oceanu. Te jednak głównie "obrywają się" daleko na północy, tuż przy granicy z państwami Starego Kontynentu. Sprawia to, że średnia opadów na południu i centrum Kaze jest bardzo niska. Wiatry wiejące nad krajem są tak potężne, że bardzo szybko przeganiają burzowe obłoki daleko poza tereny, które najbardziej potrzebują życiodajnej wody. Linia brzegowa prezentuje się jeszcze znośnie ze względu na morską bryzę i opady niesione ze środka akwenu. Zarówno południe jak i północ charakteryzuje się suchą, mało żyzną glebą. Tereny w okolicach Tori, Ishi, Kumy i Ame porasta sucha, krótka trawa, a chłodniejsze powietrze nadciągające od strony Tsuchi i zachodnich terenów Kuma no Kuni pozwala przetrwać cieplejsze okresy roku. Kaze przecina kilka łańcuchów, złożonych przeważnie z wyprofilowanych przez ery płaskowyże. Teren zaś uchodzi za płaski, usiany wydmami. Przez to bardzo często napotykane są trąby powietrze i potężne burze piaskowe. Niewielka ilość rzek skupia się na południowym i północnym krańcu. W centralnej części łatwiej znaleźć wyschnięte koryto takowej niż faktyczne źródło wody. Znane jest położenie kilku oaz czerpiące wodę z bardzo głęboko ulokowanych wód gruntowych, otoczone połaciami zieleni i drzewami tworzącymi sawanny. Większość kraju pokryta jest piaskiem. Wydmy przemieszczają się z dnia na dzień zmieniając krajobraz. Północ jest takowego pozbawione, prezentując tereny stabilne, acz miejscami spękane od braku wystarczającego nawodnienia. Tymczasem na południu, w oddaleniu od brzegu, popularniejsze są żwirowe i kamieniste pustkowia.

Fauna i Flora

Większość fauny Kaze to gatunki żyjące głęboko pod ziemią, żerujące na panującym tam chłodzie i wodach podziemnych. W głęboko wykopanych norach chowają się również większe ssaki. Na południu dostrzec można kojoty spotykane również w krajach ościennych i daleko wysunięty rubieżach Tsuchi. Zarówno przy granicy, jak i nieco dalej w środku lądu polują fenki - niewielkie list pustynne o uroczych pyszczkach i długich uszach. Ze względu na ciężkie warunki pogodowe, w roli koni używane są wielbłądy. Wolniejsze, acz wytrzymalsze są w stanie sprostać gorącym temperaturom. Tam, gdzie pustynia zamienia się w zielone sawanny, pasą się zebry i antylopy, stanowiące pożywienie dla grasujących lwów. Na południu i wschodzie z kolei dom mają piaskowe słonie - wielkouche, o długich ciosach i jasnej, grubej skórze. Same są jednak stosunkowo niskie i chociaż przewyższają większość zwierząt Kaze, niektórzy wykorzystują ich łagodną naturę do oswojenia ich, wykorzystując do noszenia większych ciężarów. Tam, gdzie jest to możliwe, ziemia porasta krótka trawa. W bardziej nawodnionych terenach spotykane są palmy wydające kokosy, stanowiące jeden z ważniejszych elementów diety tutejszej ludności. Niewielkie krzewy obfitują w jagody, jednak tylko część z nich jest jadalna przez ludzi. W większości oskubywane są przez wielbłądy i tutejsze, łyse koty zwane persami.

Gospodarka

Każdy kraj stara się wzbogacić na tym, co ma. A co ma Kaze? Na pierwszy rzut oka - niewiele. Palmy obrodzą w kokosy na tyle, by można było je wykorzystać nie tylko jako tutejszy składnik diety, ale też w przemyśle i jako owoc na eksport. Mleko wielbłądzie, arui i kokosowe używane jest jako pełnowartościowe pożywienie, branży kosmetycznej oraz przysmak na suto zastawionych stołach możnych w dalekich krajach. Kokos sam w sobie jest na tyle smaczny, by jeść go albo samego, albo dodać do innych potraw dla smaku. W niektórych rejonach uprawia się również kakaowce, z którego pozyskiwana jest znaczna część czekolady konsumowanej na Starym Kontynencie oraz cytrusy jak figi i pomarańcze. Na mniej żyznych glebach rosną zboża takie jak proso, sorgo i żyto nawadniane ręcznie bądź odprowadzając wodę z pobliskiej rzeki. Prężnie rozwija się też przemysł szklarski, którego zakłady ulokowane są przeważnie nad akwenami. Ilość materiału i zapotrzebowanie sprawia, że opłacalnym staje się sprowadzanie barwników z innych krajów, wzbogacając własną ofertę. W środku kraju, będąca zasiedloną przez koczownicze plemiona, wydobywa się żelazo, diamenty, złoto oraz rubiny. Bliżej południa w oczy rzucają się pojedyncze szyby naftowe, z których surowiec wykorzystywany jest w wielu miejscach w miejscu drogocennego drewna jako podpałka oraz do produkcji wytrzymalszych materiałów. Nad wybrzeżem ludzie poświęcają się rybołówstwu, uprawie sorgo i proso oraz bawełny, która rosnąc niedaleko oceanu ma niezgorsze warunki do rozwoju.

Stolica - Shetta

Wysunięta na północ, stanowi jeden z głównych punktów orientacyjnych Kaze no Kuni. Pomimo jednak pełnienia funkcji stolicy, można by Shette pomylić z jakimkolwiek innym miastem. Kaze, podobnie jak Tsuchi, głównie eksploatuje kamień jako materiał budowniczy, przez co niemal wszystkie budowle złożone są z wszechobecnego piaskowca. Jasne ściany prostokątnych, płaskich budynków odbijają część promieni słonecznych, a niewielkie okna pozwalają zachować chłód wewnątrz pomieszczeń. Poprzez ulokowanie blisko granicy z państwami Starego Kontynentu, na ziemiach okazję miały do rozkwitnięcia figowce o szerokich liściach, dające w mieście nieco cienia na kamiennych ulicach. Z tego jednak nie ma wielu osób, by korzystać. W porównaniu z innymi stolicami, Shetta zdaje się być dość opustoszała. Chociaż zaprojektowano ją dla większej ilości rezydentów, wiele ludzi z każdym dniem decyduje się na powrót do koczowniczego życia. Ma to związek ze zniszczeniami wielu miast, z czego niektóre obróciły się w zupełną ruinę, a jeśli nie - każde z nich zaczęło stawać się siedliskiem zła i występku po Największej Wojnie Shinobi. Jest problem z bezpieczeństwem i pracą, do której albo nie ma rąk, albo część z niej zdaje się zupełnie zbędna czy nieopłacalna. Część budynków podupada, wręcz krzycząc po latach o prace renowacyjne. Ilość turystów również nie powala, nie mając zwyczajnie czego szukać prócz tony piasku i złodziejaszków na każdym kroku.

We wschodniej części miasta znaleźć można budynek o szerokiej podstawie, zwężający się u góry niczym piramida. Stanowi miejsce urzędowania tutejszego Władcy Feudalnego. Cztery fontanny na przeciw niej pobierają rzekę z pobliskiej rzeki, jaka dodatkowo zasila niewielkie rynny ciągnące się wzdłuż dróg i chodników, zapewniając mieszkańcom nieco chłodu w cieplejsze dni. Okazują się zbawienne również podczas targów i jarmarków, które sprowadzają nie tylko mieszkańców, ale pobliskich obywateli - czy to z pobliskich miejscowości, czy ludy koczownicze chcące sprzedać własne dobra.

Sunagakure no Sato

Status zniszczona

Jedna z Wielkich Wiosek Shinobi, jaka wieki temu przez długi czas stanowiła najsilniejszą siłę militarną na Starym Kontynencie. W późniejszym czasie Piasek trzymał się w tej kwestii tuż za Konohagakure, z jakimś to nawiązał bliską współpracę. To jednak bardzo stare dzieje, przez wielu niepamiętane. Dzieje za czasów Kage Starej Generacji, których nawet imiona to coś, co należy szukać w starych kronikach i księgach. Piasek po zniszczeniu w kataklizmie około dekadę temu znalazł kogoś, kto z chęcią przywrócił Sune do łask odbudowując ją od zera i sprowadzając część starych mieszkańców z powrotem. Księżniczka Shabudiba stała się tym samym z czasem jednym z pierwszych Kazekage Nowej Generacji, przynosząc wiosce dobrobyt. Ostatecznie władzę przekazała jednemu ze swoich zaufanych ludzi. Maji Seitaro okazał się jednak człowiekiem bezkompromisowym i z wielką wizją Suny władającej światem. Światem, któremu Piasek podobnie przyniósłby spokój i dobrobyt, stając się zbawcą dla mieszkańców uciśnionych przez własnych Lordów Feudalnych i ich własne widzimisię. Działania te doprowadziły ostatecznie do walk, jakie przeszły do historii jako Największa Wojna Shinobi - wydarzenia, które przyczyniło się do ponownego zrównania wioski z ziemią przez rozwścieczonego Dziewięcioogoniastego, który wyrwał się na wolność po zabiciu Shabudiby.

Znani Kazekage Nowej Generacji

1. [ Shodaime ] ???
2. [ Nidaime ] Księżniczka Shabudiba
3. [ Sandaime ] Maji Seitaro

Trzy miesiące walk ciągnęły się niezmiernie. Można było usłyszeć przez ten czas o różnych bezimiennych bohaterach wojennych, jacy oddali swoje życie w celu uratowania jak największej ilości osób. O nich jednak, głównie pamiętali bliscy i Ci uratowani. Wojna nie pozwalała na to, aby zyskali oni większą reputację. W końcu jednak doszło do kluczowej bitwy na terenach Kaze no Kuni. Bitwa pod Hien. Siły Suny kontra Siły Konohy oraz Iwy. Podczas trwania bitwy, Sanbi, Yonbi oraz Gobi wykorzystują sytuację do zniszczenia Sunagakure, jednak oszczędzają jej mieszkańców. Odeszli od ruin wioski, aby ponownie zniknąć przed ludzkim, ciekawskim nosem. Wyswobodzony Ichibi udaje się wraz z nimi, jednak nie udają się oni na pomoc Kyūbiemu, który znajduje się pod kontrolą Shabudiby i uczestniczy w trwającej bitwie. Mimo tego, siły Iwy oraz Konohy przyparły agresorów do muru. Seitaro skończył ze zniszczonymi wszystkimi punktami Tenketsu, a serce Shabudiby zostało przebite przez pięść potężnej kunoichi. Wyswobodzony Dziewięcioogoniasty zaczął siać zniszczenie na polu bitwy, nim postanowił odejść. Z racji wycieńczenia, nie było shinobich na tyle zdolnych, by ograniczyć straty spowodowane jego szałem.

Polityka - wewnętrzna i międzynarodowa

Chociaż Lord Feudalny ma władzę w całym kraju, jego wpływu są dużo słabsze na południu oddzielonym pustynią. Słowo Feudała liczy się tam mniej, a przez niewielkie ilości mieszkańców miast nie opłaca się wysyłać nikogo, kto dodatkowo pilnowałby porządku. Tak długo, jak plony i pieniądze się zgadzają, nie ma potrzeby do większego wysilenia własnych środków. Znaczna część ludności prowadzi jednak koczowniczy tryb życia, zwłaszcza po zniszczeniu Wioski Ukrytej w Piasku. Nad nimi władzy już nie ma wcale, jako osoby maszerujące po pustyni i pozostawione samym sobie. Jeśli dodać do tego zaniedbanie państwa po morderstwie poprzedniego władcy, stawia to Kaze w dość nieciekawej sytuacji.

Chociaż zniszczenie prowodyra ostatniej wojny, Sunagakure, oraz zrównanie z ziemią bądź rozwiązanie innych Wielkich Wiosek zrzucił kamień z serca wielu, Kaze no Kuni po wojnie znajduje się pod ścisłą obserwacją. Jako ląd, skąd działały ostatnie "problematyczne" jednostki, zawsze może skrywać coś jeszcze, równie niebezpiecznego! Nic więc dziwnego, że wszystkie kraje, zwłaszcza państwa ościenne, patrzą Wiatrowi na ręce.

Kultura - wierzenia, święta, kuchnia

Od wieków na terenach Kaze popularne było życie typowego nomada, podróżujący ze swoimi wielbłądami i trzodą przed pustynie wraz ze zmieniającymi się miesiącami. Stworzyło to początkowo dość hermetyczne, zamknięte społeczności, jakie wykształciły swój własny dialekt i tradycje. Przez to niektóre nazwy w Kaze no Kuni, chociażby nazwa stolicy, odbiegają od przyjętych na Starym Kontynencie norm, a mieszkańcy Kraju Wiatru zostali przy własnych nazwach niektórych przedmiotów czy zjawisk. Podczas pory suchej, przypadającej na wiosnę i lato, przemieszczają się ze stadami wielbłądów i arui na północ, ku zimniejszym terenom. Podczas deszczowej zaś, prowadzą swą trzodę na dużo bogatsze, rozległe sawanny. Popularna jest wiara w bogów wiatru. Wśród ludów nosi bądź noszą różne nazwy - od Susanoo po Ibuki i 'Iiesar. Według niektórych, za wiatr odpowiada wiele bogów. Według innych - jeden, ale jak się nazywa i wygląda? Nigdy nie zostało to dokładnie sprecyzowane, a wersja zależy od regionu, w jakiś zazwyczaj urzęduje dany lud. Susanoo to nazwa, jaka przyjęła się z kolei na północy oraz całym Starym Kontynencie, który zapożyczył go od ludów pustyni.

Święta są nieliczne i oscylują wokół przyrody. Na początku wiosny odbywają się modły o deszcz, którego w danym czasie spada statystycznie najwięcej. Często praktyki te schodzą się z czasem wraz ze świętami na cześć Raijina w Kaminari no Kuni. Tymczasem w czerwcu, w okresie oddawania czci Amaterasu, ludy koczownicze poświęcają rogi obfitości wypełnione jedzeniem spalając je w świętym ogniu, by udobruchać bogów i wyprosić na nich lżejsze temperatury podczas pory deszczowej.

Kuchnia obfituje w plony ziemi. Popularne są kokosy w różnych formach, podobnie jak kokosowe, kozie i wielbłądzie mleko. Chociaż podobne, smakują inaczej. Najsłodsze jest to z kokosów, tym samym zdobywając sobie sympatie najmłodszych. Czekolady z reguły się nie spożywa przez jej szybkie topnienie, przez co przeznaczana jest na eksport. Obecne są również zboża i owoce rosnące na terenie kraju. Z mięs przeważa kozina. Wielbłądy uznawane są za zbyt ważne zwierzęta, by je spożywać. Są nieocenione przez oferowany transport oraz wytrzymałość, a w niektórych terenach uchodzą za święte zwierzęta bogów wiatru.