Rynek

[Kaguya Kaede]

Country roads, take me home 故郷の道よ僕を家まで連れてって

GraczeHokori Kensei

Tury8

Świat, gdyby był pozbawiony tych wszystkich szarości, zdecydowanie był bardzo prostym miejscem do życia. I jak czasem to mogło mieć swoje plusy, tak równie dobrze było monotonne i mogło nudzić, po prostu… choć czy w takim przypadku, nie znając tych wszystkich barw pomiędzy, byśmy za nimi tęsknili, a swoje życie uważali za niejakie? Może i żywot ludzki jest niczym teatr cieni, marną adaptacją tego, czym mogło tak naprawdę być, jednakże bez tej świadomości nie ma czego żałować. Zupełnie inaczej by było, gdyby było coś nam znane, jednakże przez pewne okoliczności odebrane… Z drugiej strony, ludzie zwykli romantyzować rzeczy, które kiedyś posiadali czy wydarzenia, których doświadczyli, nie widząc wad, które takowe miały. Wspominamy dawne czasy, uważając, że były one znacznie lepsze od tych obecnych, głównie dlatego, że były po prostu przeszłością. Może mamy jakieś wspomnienia z bliskimi, które sprawiają, że spoglądamy na tamte momenty przez różowe okulary, ale jakby tak je zdjąć… to wcale nie było tak kolorowo.

Idealnym tego przykładem są wioski ninja, które po wojnie upadły. Z jednej strony faktem było, że wiele osób straciło swoje domy i zupełnie normalnym było, że można za tym tęsknić. Jednakże wiele osób zwykło stawiać je na piedestały i mówić, jakimi przykładami szlachetności one by nie były, zapominając, że w wielu przypadkach wcale tak nie było. Nawet współczesne Ame, które obecnie uchodzi za najbardziej rodzinną wioskę, ma bardzo krwawą historię.

Wszelkie wierzenia zdecydowanie skądś się biorą – ludzki umysł nie zawsze był w stanie pojąć pewne rzeczy, przez co tłumaczyli to jakimiś nadnaturalnymi, boskimi mocami. Ninja nie byli też zawsze czymś wszechobecnym, więc zdecydowanie szansa na to, że ich działania prości, nie posługujący się chakrą ludzie tłumaczyli „bogami” zdecydowanie miało sens. Pomimo tego, że coraz więcej ludzi było w stanie z chakry korzystać, tak ta wiara na tyle mocno się zakorzeniła, że wciąż jest duża ilość społeczeństw, które oddaje kult jakimś bóstwom.

Rudowłosa dziewczyna posłała Hokoriemu lekko speszony uśmiech, gdy ten wyciągnął w jej kierunku rękę z jabłkiem, po które to oboje sięgnęli. Przytaknęła głową w ramach podziękowania, nic nie mówiąc jednak, chyba wciąż trochę zawstydzona sytuacją, co miała niedawno miejsce.

– To bardzo szlachetna prośba – powiedziała, spoglądając na Kenseia. Była od niego nieco niższa, ale nie jakoś wybitnie. Na pewno nie musiała zadzierać głowy do góry, by móc spojrzeć Hokoriemu w oczy. – Nie spotkałam się nigdy z wyznawcą Kannon – sama i nie wiem, jakim bóstwem jest, ale myślę, że dobre intencje są najważniejsze, dary powinny być tylko dodatkiem. – Słychać było w słowach dziewczyny widoczne przekonanie co do tej kwestii. Następnie zerknęła na swój koszyk, by zaraz potem wyjąć z niego kilka owoców (w tym i jabłko, po której oboje sięgnęli) i podała je Kenseiowi. – Nie wiem, jakie Kannon – sama ofiary najbardziej lubi, jednakże proszę, jeśli nie chcesz iść z pustymi rękoma. – Sama nie miała wiele, jednakże najwidoczniej rudowłosa nie wahała się podzielić swoimi dobrami z zupełnie nieznajomą jej osobą, na którą to przypadkiem wpadła. Dobre serce, naiwność? W tak brutalnym świecie jak ten, w którym wychowują się shinobi czasem ciężko o tego typu sytuacje. – Jeszcze raz przepraszam i dziękuję. Mam nadzieję, że Kannon – sama wysłucha Twoich próśb – odparła, by następnie lekko się Kenseiowi ukłonić, a następnie skierować swoje kroki do jednych z wielu ołtarzyków, poświęconych bóstwom. A chociaż to miała w zamiarze.

Panteon zdecydowanie zaczął się coraz bardziej zapełniać i powoli robiło się coraz mniej miejsc wolnych. Kensei mógł również zobaczyć, jak na głównym ołtarzu zaczynają się krzątać ludzie podobnie ubrany do kapłana, którego spotkał na samym początku, coś przygotowując, przynosząc jakieś rzeczy i kładąc je w różnych miejscach, co mogło świadczyć o tym, że niedługo cała ceremonia miała się zacząć… po to jakby nie patrzeć tutaj przyszedł. Ludzie, którzy składali ofiary na mniejszych ołtarzach również zaczynali od nich odchodzić, by skierować swoje kroki do ław. Kątem oka mógł zobaczyć, jak rudowłosa wchodzi po schodach na jeden z balkonów… być może chciała mieć dobry widok na całe te wydarzenie?

NPCSprzedawca

NPC Kapłan

NPC Rudowłosa dziewczyna

[Hokori Kensei]

Nie ulegało wątpliwości, że żaba w studni była alegorią, którą można było do wielu rzeczy odnieść. Odcienie szarości sprawiały, że świat był ciekawszym miejscem, jednak jeśli to było wszystko co znaliśmy - nasze postrzeganie świata było zakrzywione. Prawdą było to, że gdyby świat istniał w systemie iście zero-jedynkowym nikt by się nawet nie zastanawiał, czy istnieje coś pomiędzy. Z drugiej strony teraz, gdy są odcienie szarości, może istnieje coś więcej, coś poza tymi niuansami, półprawdami i granicą między rzeczywistością i urojeniami, coś co unika wszystkim. Coś... co można nazwać barwą, jeśli uprzemy się przy interpretacji świata jako czarno-białej oraz szarej rzeczywistości. Rodzi to jednak kolejną rzecz, nad którą warto się zastanowić. Jeśli coś jest nam niejako "odbierane", nie oznacza to, że jest coś ponadto. Albo ktoś? Ktoś, kto żyje w zupełnie innej mentalności i patrzy na nas w taki sam sposób, w jaki ludzie przyglądają się mrówkom w terrariach?

Ludzie owszem mają zwyczaj oddawać się romantyzmowi. Wspominać dawne czasy i patrzeć na nie przez różowe okulary. Wiele można dać przykładów i równie wiele wytłumaczeń równych tych wyjaśnień. Wspomniane już wioski shinobi były najbardziej bieżącym, globalnym chyba przypadkiem. Był to dom, miejsce bezpieczeństwa i powrotu, do których wiele osób dążyło chociażby z czystej nostalgii. Tak samo - wspominaliśmy "stare dobre czasy", głównie dlatego, że nie było wówczas innych problemów. Zwłaszcza czasy dzieciństwa, gdzie rodzice zajmowali się większością rzeczy, dając dzieciakom odpowiednie bezpieczeństwo i zostawiając im tylko dziecinne problemy. Oczywiście - nie każdy miał to szczęście, jednak w wielu przypadkach to właśnie był powód, dla którego wiele osób wracało miło do przeszłości - odrywając się od szarej (ponownie) rzeczywistości.

Geneza wielu religii jest o tyle prosta, że tłumaczyła naturalne działania. Nastąpiła burza? Bóg nieba się zdenerwował. Rośliny chorowały? Nie złożyłeś ofiary bogini urodzaju. Może służyło to zwyczajnemu przerzuceniu odpowiedzialności, by ludzie nie czuli, że zawiedli w zabezpieczeniu swoich dóbr, a była zwyczajnie siła wyższa, która miała swój grymas? Osoby korzystające z chakry mogły jedynie dodać do tego kolejną cegiełkę, sprawiając, że były osoby, które faktycznie widziały "bogów". Ludzie jednak byli prości. Czasami zwykłe wytłumaczenie "boskością" wystarczyło, by zrzucić odpowiedzialność z samego siebie.

Kensei nie przejął się za bardzo całą tą sytuacją, choć dostrzegł jak dziewczyna zareagowała. Rozumiał skąd się to wzięło, więc jedyne co mu pozostało to zwyczajnie zachować się na tyle normalnie, jak tylko potrafił. Delikatny uśmiech znajdował się na jego twarzy gdy prowadził prostą rozmowę z dziewczyną, która wciąż była dla niego obca. Skinął jej niejako z wdzięcznością głową za jej słowa, które doceniły jego intencję.

-Wychodzę z tego samego założenia. - dodał jeszcze w kwestii ofiary, a widząc jak dziewczyna wyciąga wiele owoców, lekko się zakłopotał (a przynajmniej udawał). Podrapał się po prawym poliku i sięgnął jedynie po jabłko, które niejako rozpoczęło ich znajomość. -To tylko je wezmę, jeśli jesteś taka miła. - odpowiedział, ponownie skinąwszy głową. Szybko też wpadł na pewien pomysł -Pierwszy raz jestem w Banana no Kuni. Nie masz nic przeciwko, by pokierować mnie, co się zaraz będzie tu działo? - zapytał jeszcze, a gdyby dziewczyna nie miała nic przeciwko - skierowałby się razem z nią na balkon, przy okazji pytając -Jak masz na imię? - bo od tego powinni w sumie zacząć.

[Kaguya Kaede]

Country roads, take me home 故郷の道よ僕を家まで連れてって

GraczeHokori Kensei

Tury9

Coś odchodzi i tracimy to bezpowrotnie, ale z drugiej strony na miejsce tej rzeczy często pojawia się coś nowego – zmiany są nieodłączną częścią życia każdego człowieka i jak niektóre z nich nie są czymś, co nam łatwo przyjąć, tak nigdy nie wiadomo czy nie są preludium do czegoś większego i lepszego, na co jednak musimy się dopiero otworzyć. Zdecydowanie nie zawsze jest to łatwe i pogodzenie się ze stratą potrafi być ciężkie. Można próbować temu się opierać i nie przyjmować takiej opcji do siebie, ale też po prostu można przyjąć to i spróbować żyć dalej w nowej rzeczywistości. Pamiętając oczywiście o przeszłości, bo ta zwykła się powtarzać, jeżeli się o niej zapomina, jednakże bez zbędnego, utęsknionego spoglądania przez ramię.

Czasem, gdy jest nam ciężko zdecydowanie lubimy wspominać czasy, gdy było nam lżej, nawet jeśli nie jest do końca to prawdą – bo może jako dzieci często prowadziliśmy beztroskie życie, jednakże często nie widzimy, ile trudu nasi rodzice muszą włożyć, by takowego nam dostarczyć. Z jednej strony można by powiedzieć, że było to swego rodzaju zapadanie się w przeszłości, na którą się nie ma wpływu – z drugiej, takie wspominanie może dodawać nadziei. Może teraz nie jest ciekawie, ale to nie jest coś permanentnego i na pewno czekają nas lepsze momenty w przyszłości. Nikt przecież nie jest wiecznie nieszczęśliwy, a chociażby nie powinno tak być...

Po części ninja zdecydowanie mogli dorzucić swoje pięć Ryo do samego powstawania religii, gdzie „prosty lud” tłumaczył sobie bogami te wszystkie mniej bądź bardziej naturalne zjawiska. Aczkolwiek, jeżeli shinobi mieli się z tego powodu uważać za lepszych od ludzi nie posługujących się chakrą, to zdecydowanie można byłoby ich nazwać hipokrytami. Jakby nie patrzeć po dziś dzień krąży legenda od Mędrcu Siedmiu Ścieżek czy o tym, jak w ogóle chakra powstała, więc… w pewien sposób ninja również mieli swoich „bogów”. Niezależnie od tego czy teraz w nich wierzyli czy nie, biorąc pod uwagę fakt, ile czasu minęło i od jak wielu pokoleń posługują się chakrą, że ta wiara zdecydowanie mogła się zacierać i być uznawane za swoistą legendę, która ma zapewne tyle wspólnego z prawdą co nic.

Kolejna rola, którą Hokori przybrał – która to już dzisiaj? Najpierw był turysta, potem wędrowiec chcący się pomodlić, a teraz… swego rodzaju miks obydwóch tych osobowości. Zdecydowanie jako były członek ANBU nie miał problemów z nakładaniem tych wszystkich masek i jednocześnie wyglądania zupełnie niepozornie i niepodejrzanie dla niewprawionych oczu cywili.

Rudowłosa na pierwsze słowa Kenseia przytaknęła jedynie głową, posyłając mu również lekki uśmiech, choć wciąż było widać na jej twarzy lekki rumieniec i zakłopotanie. Teraz jednak nie była w tym sama, bazując po reakcji Shitorina – niezależnie od tego czy było to prawdziwe bądź nie.

– Hai – odparła. Najwidoczniej nie zamierzała naciskać na Hokoriego co do tych owoców, więc postawił na jabłko, które przyczyniło się po części do zapoznania się. To że rudowłosa najpierw na niego wpadła, to była nieco inna kwestia; Gdy zaś z ust shinobiego padło pytanie, Hokori mógł zobaczyć jak w jej miodowych oczach pojawiły się iskierki ciekawości.– Oczywiście, z przyjemnością! – Skinęła głową, w delikatnym ukłonie. – Minako, dozō yoroshiku onegai shimasu. – Kolejny raz lekko się skłoniła, jak to wypadało przy przedstawieniu się, choć fakt, że właśnie wchodzili po schodach na balkon jakoś bardzo temu nie sprzyjał. W końcu jednak znaleźli się na górze, gdzie była pusta, drewniana ławeczka, na której to mogli usiąść. – Na ogół, zwykle tego typu uroczystości są prowadzone przez Lorda Feudalnego, ale doszły mnie słuchy, że w tym roku będzie nieobecny i na jego miejscu pojawi się jego syn, Yeremya. Jakby nie patrzeć jest głównym kapłanem Pateonu, pomimo młodego wieku – powiedziała półszeptem, bo jakby nie patrzeć, znajdowali się w świątyni, więc nie powinno się zbyt głośno rozmawiać. Najwidoczniej Minako zdecydowanie wzięła sobie prośbę Kenseia do serca, chcąc mu wszystko wyjaśnić. – Jak będą pojedyncze dzwonki, to wtedy wstajemy. Na podwójne siadamy – wyjaśniła, zapewne zauważywszy, że przygotowania na ołtarzu najwidoczniej dobiegły końca, bo już nikt się na nim nie krzątał.

Nie minęło nawet pół minuty, gdy nagle rozbrzmiał kobiecy śpiew. Spokojny, melodyjny, zdecydowanie mający w sobie coś magicznego, zwłaszcza w akompaniamencie instrumentów. Mogło to działać kojąco na zmysły, zdecydowanie. Gdyby Hokori się rozejrzał, mógłby zobaczyć, jak niektórzy ludzie przymykają oczy. Gdyby zaś swoje skierował na ołtarz, zobaczyłby że zza grubych, złotych kotar wyszedł mężczyzna o blond włosach. Odziany był w białe szaty, z jednej strony podobne do tych co nosili kapłani, ale mimo wszystko wyróżniały się na tle innych. Za nimi szła grupa sześciu kapłanów, którzy w pewnym momencie, niemalże synchronicznie, rozeszli się na dwie strony, by w trójkach stanąć po lewicy i prawicy, najpewniej, Yeremyi. Rozbrzmiały pojedyncze dzwonki.

– Drodzy. Zebraliśmy się tutaj, by świętować nadejście jesieni. Pory roku, w której zbieramy żniwa naszej ciężkiej pracy, które też przekażemy bóstwom. Niezależnie komu złożyliście bądź złożycie ofiarę, niech wasi bogowie was pobłogosławią i plony w tym roku niech będą obfite – Kapłan na chwilę zamilkł, by wziąć w ręce kamienną misę, obok której leżało wielkie, ptasie pióro, które w niej zanurzył, a machnął, symbolicznie „publikę” skrapiając wodą. Odłożył pióro, a następnie rozbrzmiały podwójne dzwonki. – Nie zapominajmy, że pomimo że każdy z nas może wierzyć w innego boga czy bogów, to jesteśmy jedną nacją i winniśmy się wspierać. Zwłaszcza w tak niepewnych czasach, gdy na naszych ziemiach pojawili się przybysze z odległych krain. Bądźmy otwarci, ale nie zapominajmy o naszym własnym bezpieczeństwie i zachowujcie ostrożność. – Raczej nie powinno być wątpliwości co do tego, kogo Yeremya miał na myśli. Jednocześnie Kensei był święcie przekonany, że w tym momencie główny kapłan podniósł nieco głowę do góry, by spojrzeć na Hokoriego właśnie. Fakt że Minako chwilowo wstrzymała oddech świadczył, że najpewniej też to zauważyła.

– Czy mi się wydawało, że Yeremya – sama spojrzał na nas? – szepnęła. Pomimo że głos miała bardzo ściszony, to… słychać było w nim swego rodzaju ekscytację.

NPCSprzedawca

NPC Kapłan

NPC Minako

NPCYeremya

[Hokori Kensei]

Historia magistra vitae est. Choć słowa te dla niektórych mogą brzmieć jak próba przywołania jakiegoś demona z dna piekieł (choć sądząc po długości, będzie to raczej jakiś pomniejszy pomiot), tak w rzeczywistości niosą za sobą mądrość. Historia jest nauczycielką życia. Bo czymże jest człowiek, jeśli nie sumą jego dotychczasowych doświadczeń? To właśnie nasze przeżycia, nasze przygody, nasze wspomnienia definiują nas, tworzą nas takimi, jakimi jesteśmy. Przygotowuje nas mniej lub bardziej na to, co może na nas czyhać w przyszłości. A historia... lubi się powtarzać. Wyciągając wnioski z przeszłości, jesteśmy w stanie lepiej przygotować się na przyszłość. Ba! Same strategie wojenne, choć technologia czy ninjutsu ruszyły do przodu, rzadko kiedy się w pełni zmieniają. Szkoda tylko, że wielcy tego świata rzadko na to spoglądają i pozwalają sobie popełniać te same głupie błędy, z tych samych głupich pobudek. A cywile - jak zawsze - cierpią z tego powodu.

Tkwienie w przeszłości było błędem, czymś co sprawiało, że niektórzy tracili swój widok na przyszłość, swoje szanse i nadzieje, które mogłyby rozpogodzić ciemne chmury, które nad kimś zawisły. Owszem, na przeszłość nie miało się wpływu. Są to wydarzenia, które miały miejsce i nie licząc bardzo specyficznych zdolności Mirai (o których Kensei powinien mieć jakąś świadomość z czasów ANBU) - nie dało się na nie wpłynąć. Wielu ludzi nie dostrzegało faktycznie jednak tego, pod jakim kloszem się znajdowali, gdy byli młodsi. Czy byli to rodzice, którzy pilnowali, by było co jeść, by zabawki w domu się znalazły oraz pomagali pokonać pierwsze trudności, czy też dla przykładu grube mury wioski, które chroniły sielankowe życie ludzi przed zewnętrznymi niebezpieczeństwami. Dorosłość jednak pokazywała wielu zupełnie nowy punkt widzenia, a wraz z nim - nowe przeszkody, które trzeba pokonać samemu... choć może niektórzy wesprą się towarzyszami.

Nie jest bowiem grzechem wspominać czasami, dodać sobie otuchy czy wewnętrznego ciepła właśnie miłymi wspomnieniami. Przypomnieć sobie o przyjaciołach, o beztrosce, o obietnicach spełnionych i czasami zapomnianych, a których istota była kompletnie pomijalna. Wrócić do tej beztroski, gdy ciężar na naszych barkach stawał się zbyt ciężki do utrzymania. Tylko no właśnie - nie można tam tkwić wiecznie.

Kolejnym faktem było to, że historia się zacierała - podobnie jak najtwardsza skała ulegała z czasem erozji, kroplom wody czy korzeniom roślin. O ile historia o Mędrcu Siedmiu Ścieżek była Kenseiowi niezbyt znana, tak legenda o Mędrcu Sześciu Ścieżek była mu zdecydowanie bardziej bliższa. Sam Hokori jednak nie traktował się za kogoś lepszego. Innego? Jak najbardziej. Zdolność kontroli chakry odróżniała go od zwykłych ludzi. Nie czyniło go to jednak w jego oczach lepszym. Mógł tak samo zachorować, a kamień czy strzała zakończyć jego życie tak samo szybko, jak rudowłosej dziewczyny nieopodal niego. Jednak nie przejmował się tym, że legendy i podania istniały, tworzyły swoistą hierarchię. Ba! Wiele religii tworzyło istne pokolenia bogów, gdzie jedni przemijali, a na ich miejsce przychodzili kolejni. Tylko często to właśnie Ci protoplaści tworzyli całe wszechświaty, gdy następcy jedynie nimi zarządzali. A to sprawiało, że następne pokolenia niejako mogły się prezentować jako te "słabsze", których czyny były nieporównywalnie mniejsze od swoich przodków.

Oczywiście, niektórzy mogliby się kłócić, że nie było potrzeby by nowe pokolenia bogów "ponownie wynajdywały koła", a sam Kensei wyznawał zasadę, że dzieci muszą przewyższyć swoich rodziców, tak jak uczniowie swoich nauczycieli. W przeciwnym razie świat by się cofał, a w najlepszym - stał w miejscu. A jednak nieustannie się rozwijał, choć jak już było wspominane - na błędach się nie uczył. Jednak samo to pokazywało, że niczym dziwnym nie było to, że "bogowie" w oczach zwykłych ludzi, którymi byliby shinobi, mogli mieć swoich własnych "bogów", którzy przybyli przed nimi.

Kensei nie miał problemów z przybieraniem nowych ról, a także łączeniu tych, które przyjął wcześniej. Bo czymże jest turysta, jak nie wędrowcem w nowej nacji, na nowych terenach? Owszem, ktoś, kto uważnie przyglądałby się jego działaniu może i mógłby dostrzec pewne sugestie, że niekoniecznie był tym za kogo się podaje lub może dopytać o rzeczy, które by go dziwiły - jak choćby całe jego wyposażenie. Strasznie dużo jak na turystę... strasznie też dużo zwojów, jak na zwykłego wędrowca. Ale istniała też druga strona medalu - nigdzie nie powiedział, że nie był shinobim. Normalnie, za czasów bycia w ANBU, Henge no Jutsu było jednym z jego głównych narzędzi działania. Ukrycia swojej tożsamości na nowych terenach. Teraz nie czuł takiej potrzeby, bo nie walczył dla nikogo. Nie planował też nagle obalać tutejszego rządu i w razie błędu - uciekać stąd. Nie potrzebował więc nowego wyglądu.

Z tego powodu uważał się osobiście za całkiem niezłego aktora. Nawet jak samemu nie do końca wiedział, jak powinien się zachowywać społecznie, by być szczerym względem siebie samego - tak odwzorowanie sytuacji, które widział na ulicach, przeczytał w książkach czy dostrzegł w przedstawieniach dodawały mu swoistej głębi. Jak to zakłopotane podrapanie się po poliku, choć w głębi duszy nie czuł niczego takiego. Stawał się jednak przez to (a przynajmniej miał nadzieję) bardziej prawdziwy dla dziewczyny.

Podobnie było ze skromną ofiarą, którą wziął. Minako, jak się okazało, nie planowała wciskać mu niczym stereotypowa babcia całego kosza ofiar. Zresztą - sam Hokori nie miał takiego zamiaru. Skorzystać z czyjejś gościnności wypadało, a jednocześnie mógł pokazać się ze skromnej strony. Gdy dziewczyna mu się przedstawiła, sam lekko się uśmiechnął i położył prawą dłoń na swojej lewej piersi i także lekko się skłonił.

-Możesz mi mówić Shōtō - przedstawił się swoim fałszywym imieniem. Dawno temu wykorzystał je, gdy był na jednej z misji jeszcze z ramienia Iwy. Teraz jednak - zwyczajnie chronił swoją tożsamość.

Usiadł razem z dziewczyną i uważnie się jej przysłuchiwał, gdy wyjaśniała całość, co jakiś czas skinąwszy głową, że rozumie. Nie planował się odzywać, gdyż już sama dziewczyna mówiła półszeptem. Najwidoczniej niedługo miało się zacząć, a gadający duet mógł tylko przeszkadzać innym zgromadzonym tu wiernym. Jeszcze raz skinął głową, jak udzieliła mu prostych instrukcji zachowania w świątyni, spoglądając na nią uważnie, zanim nie zaczął rozglądać się skrycie po świątyni.

Czasu jednak nie miał na rozglądanie się. Wkrótce rozpoczął się podniosły, piękny śpiew i automatycznie skierował wzrok na ołtarz, czekając na to, co się wydarzy. Gdy widział, że wychodzą, z ciekawości rozejrzał się jeszcze ukradkiem po najbliższych osobach, w tym Minako, będąc ciekawym czy i ona przymknęła oczy. Rozbrzmiały pojedyncze dzwonki, a Hokori, jakby niepewnie, podniósł się, zapewne razem z rudowłosą, by wysłuchać słów syna tutejszego Lorda Feudalnego. Gdy skropił, "Shōtō" skinął głowa, zupełnie jakby odruchowo brał udział w nabożeństwie ze swoich rodzinnych stron. Czy tutaj tak samo reagowali na "pokropienie"? Nie wiedział. Ale był wędrowcem, turystą, obcym. Mógł tego nie wiedzieć, zachować się tak, jak był "nauczony". Gdy podwójne dzwonki zabrzmiały także niepewnie usiadł, spoglądając na dziewczynę, jakby chcąc się upewnić, że dobrze robi. Choć w rzeczywistości - nie miał takiej potrzeby. Zrozumiał jej instrukcje już wcześniej.

Kolejne jednak jego słowa i wrażenie, że spojrzał na nich były... niepokojące. Jako dawny ANBU rozumiał ich intencje i normalnie nie miałby nic przeciwko tego typu wypowiedzi. To fakt jak szybko skierował na niego swój wzrok go zaniepokoił. Yeremya mógł mieć w sobie więcej, niż widziały same oczy.

Słysząc słowa dziewczyny w pierwszej kolejności skierował na nią wzrok, po czym ponownie na syna tutejszego Daimyō. Lekko nawet przymrużył oczy.

-Chyba tak. - odszeptał, znowu zerkając na dziewczynę i lekko się uśmiechając -Teraz się stresuję. - dodał, co w sumie było faktem.

Jednak nie stresowało go to, że spojrzał na niego ktoś ważny. A raczej to... jak szybko go znalazł w tłumie. Czyżby aż tak się wyróżniał? Czy może kapłan przy wejściu dał znać wcześniej następcy władcy o jego obecności i może nakierował go w dobrą stronę. Nie wiedział. Ale był ciekaw, jak to wszystko się rozegra.

[Kaguya Kaede]

Country roads, take me home 故郷の道よ僕を家まで連れてって

GraczeHokori Kensei

Tury11

Świat mógł iść do przodu, cały czas się rozwijać – to była naturalna kolej rzeczy. Rodzic chciał, by ich dzieci miały lepiej w życiu niż oni, największym marzeniem każdego nauczyciela było, by ich uczeń ich przerósł. Ludzkość wymyślała to coraz nowsze technologie, w głowach shinobi pojawiały się innowacyjne pomysły na kolejne jutsu, które nigdy wcześniej nie miały miejsca. Są jednak rzeczy, które zawsze będą uniwersalne, niezależnie od tego, ile czasu by nie minęło z jednego, prostego powodu – koła na nowo nie ma co wymyślać. Można prowadzić walkę przy pomocy nowych narzędzi, jednakże strategia, która będzie szła w tej potyczce nie będzie się jakoś bardzo różnić od tej, którą stosowali nasi pradziadowie. Oczywiście, będzie dostosowana pod nowe realia, ale baza pozostanie bez zmian.

Umiar to rzecz, której w życiu ludziom potrzeba. Nie ma niczego złego w tym, by od czasu do czasu wrócić wspomnieniami do bardziej beztroskich chwil, by podnieść się na duchu. Powypominać z przyjaciółmi sobie nawzajem jakieś momenty, które w danej chwili wydawały się może i kompromitujące, jednakże po latach i po dystansie, który się zdobyło, są świetnym tematem do żartów i śmiechów. Najważniejszy jest balans, by po tych wszystkich wspominkach, po prostu wrócić do teraźniejszości i żyć nią i ewentualną nadzieją na przyszłość. Bliższą bądź dalszą.

To jak wiele różnych ludzi jest na świecie mogło do społeczności ninja dotrzeć w momencie przypomnienia sobie o Nowym Kontynencie i jego badaniu. Na Starym była pewna utarta ścieżka, jeżeli chodziło o używanie chakry – mimo że w wioskach były klany, które miały typowe dla swojej linii krwi zdolności, tak podstawa, która była nauczana w Akademiach była praktycznie taka sama. Jednakże wraz z Nowym Światem, pojawiła się również i nowa perspektywa na to, jak ludzie mogą chakrę wykorzystywać. I jak Hokori mógł się nie czuć lepszym od zwykłych cywili, którzy nigdy chakry w żaden sposób nie wykorzystywali, tak ludzie o zbyt wybujałym ego mogliby szybko zostać sprowadzeni na ziemię przez niejednego mieszkańca Nowego Kontynentu i skruszyć ich poczucie bycia lepszym i wyższości nad innymi.

Każdy z nas jest trochę aktorem – może nie zawsze jest to na podobnej zasadzie jak u Hokoriego, który przybierał inne twarze czy imiona, jednakże większość ludzi zwykle przybiera jakieś maski, nie chcąc pokazywać swoich prawdziwych uczyć, czy otwierać się przed nieznajomymi. Kensei był po prostu nieco bardziej „radykalny” w tym aktorstwie, aniżeli przeciętny człowiek, balansując na poziomie pewnego ekstremum, choć nie ma co się dziwić. Wiele by się zapytało, czy to moralne, co robił z drugiej – jak potencjalnie wielką krzywdę robił nowo poznanej dziewczynie przybierając jakieś inne imię, czy też zachowując się bardziej ludzko, aniżeli normalnie by był? Jakby nie patrzeć, nie było niczego złego w tym, że skorzystał z jej gościnności, nawet jeśli to był jakiś wymuszony gest, czy też będący po prostu częścią jego gry aktorskiej. Patrząc też na to długofalowo, to jakby nie patrzeć raczej się z Minako już nigdy nie spotkają, jak tylko wyjdą z tej świątyni i każdy pójdzie w swoją stronę. Bo przecież tak będzie, prawda?
– Miło mi cię poznać, Shōtō – san – powiedziała rudowłosa, by skinąć do niego głową. Ot, zwykła kultura, którą się dziewczyna wykazała i zdecydowanie coś, co normalny człowiek w takiej sytuacji by zrobił. Nic specjalnego. Zaraz po przedstawieniu się sobie nawzajem, usiedli w ławce, czekając na rozpoczęcie całej ceremonii.

Minako nie przymknęła oczu. Wpatrywała się jednak na ołtarz ze swoistymi świetlikami zachwytu w miodowych oczach. To co mógł jednak Kensei dojrzeć, to że przyłożyła prawą dłoń do piersi. Kilka osób w ich pobliżu również podobnie się zachowało, choć nie wszyscy – ot, co religia, to obyczaj. Hokori nie musiał się zbytnio też przejmować faktem, że mógłby zareagować na skropienie w jakiś zły sposób. To był Panteon. Świątynia wielu bogów, wielu wyznań i wielu sposobów, by czcić bóstwa. Nie licząc tego szczegółu o dzwonkach, który najwidoczniej był utartą częścią ogólnej ceremonii, tak nie było złego sposobu na modlenie się czy wsłuchanie w słowa, które wypowiadał właśnie Yeremya.

Nie miał jakoś bardzo dużo czasu na myślenie o tym, czy kapłan rzeczywiście spojrzał w ich stronę czy też nie, bowiem zaraz potem syn Lorda Feudalnego zwrócił głowę w innym kierunku, jednakże te kilka ułamków sekund, które Kensei miał wystarczyły, by utwierdzić się w przekonaniu, że to nie był przypadek. Minimalne ruchy uczy Yeremyi, które lekko się przymrużyły, gdy spojrzał na Shitorina były dla niego wystarczającym dowodem.
– Myślę, że możemy to uznać za błogosławieństwo z jego strony – odparła szeptem Minako, uśmiechając się do Kesnseia, jakby chcąc go podnieść na duchu i pokazać, że nie ma czym się stresować, choć Hokori w tej kwestii wiedział swoje.

Kolejna, jakże piękna melodia zaczęła grać, a wraz z nią śpiew. Mimo że nie był w stanie zrozumieć żadnego ze słów, które brzmiały bardzo obco, zlewając się w całość i równie dobrze mogąc być po prostu losowo śpiewanymi głoskami, tak trzeba przyznać, że w tym wszystkim było coś magicznego, o ile takie rzeczy Hokori doceniał. Z jednej strony dodawało to rzeczywiście wyniosłości całemu wydarzeniu, jednakże gdyby to był po prostu koncert, bez całej tej otoczki religijnej, to byłby równie piękny i niczego by mu nie brakowało.

W trakcie śpiewu na ołtarzu zaczęło się dziać więcej. Kensei mógł zobaczyć, jak Yeremya kładzie na ołtarzu rzeczy, które były mu podawane, jeden przez drugich przez szóstkę kapłanów. Szli oni kolejno od zewnętrznego. Jak poszedł pierwszy z lewej, to następnie pierwszy z prawej i tak dalej. W ręce głównego kapłana trafiały różne przedmioty – i wbrew pozorom nie było to tylko jedzenie czy napitek. Ku zdziwieniu Kenseia – być może – był również i kogut. Całkiem żywy, choć dziwnie spokojny, biorąc pod uwagę okoliczności. Ptak został położony z rozłożonymi skrzydłami na ołtarzu. Yeremyi został podany srebrny sztylet, który następnie jednym, sprawnym ruchem wbił w zwierzę. Te wydało co prawda z siebie cichy kwik, jednakże w tym samym momencie akurat śpiewak wydobył z siebie nieco wyższe nuty, przez co dźwięk umierającego koguta zdawał się z nim zlać i w żaden sposób nie zakłócić całej ceremonii. Jeśli Hokori zerknąłby na Minako, to ta w momencie wbicia sztyletu w koguta odwróciła na chwilę wzrok, jednakże zaraz potem ponownie spojrzała w kierunku ceremonii. Białe płótno, które leżało na ołtarzu, zaczęło zachodzić krwią.

Gdy melodia ucichła, rozbrzmiały znowu dzwonki, dając znać o konieczności ponownego powstania. Yereyma, uniósł lekko do góry ręce, które miał wciąż we krwi koguta, by widocznie wziąć wdech i rozejrzeć się po całym Patnetonie, choć tym razem nie wbijał wzroku w żadne konkretne miejsce.
– Pamiętajcie, by wystrzegać się zła i robić wszystko, co w waszej mocy by czynić dobro. Jednakże nie obawiajcie się splamić krwią, niczym ja się splamiłem, w wyższych celach. Niech wasi bogowie mają w opiece was i nasz wspaniały kraj. Idźcie w pokoju i cieszcie się, czerpiąc z życia pełnymi garściami – odrzekł Yeremya, by się najpierw pochylić ku ołtarzowi, a następnie odwrócić i zacząć się kierować w stronę kotary, zza której wcześniej wyszedł, w obstawie szóstki kapłanów, którzy równie synchronicznie jak poprzednio, ustawili się za nim.

Wtem stało się coś, czego zapewne nikt się nie spodziewał. Nie w taki dzień jak ten, prawda? Zza wcześniej wspomnianych kotar właśnie, wyłoniła się sylwetka odziana w czarną pelerynę. Ta sama, którą wcześniej Kensei widział, był pewien, choć teraz miał maskę na twarzy. Szybkim susem doskoczył do Yeremyi, wyciągając z pochwy miecz, chcąc zapewne wykonać cięcie z góry do dołu. Ostrze jednak jakby… przejechało po niewidzialnej barierze, co spowodowało, że asasyn odskoczył nieco do tyłu, widocznie zdziwiony takim postępem spraw. W całym Panteonie zaczęła się zaś siać się panika. Sama Minako stała wryta niczym w ziemię, z szeroko otwartymi ustami z widocznym strachem wymalowanym na ustach. Ludzie zaczęli biec w stronę wyjścia, przepychając się przez siebie i taranując siebie nawzajem. Hokori nawet mógł poczuć, jak ktoś w panice szturchnął go ramieniem.

Yeremya został otoczony przez pozostałą szóstkę kapłanów, którzy… coś robili. Kensei nie był do końca pewny co, bowiem jego oczy nie były w stanie dojrzeć skutków ich działań. Mieli jednak złożone dłonie niczym do modlitwy i jedynie mógł się domyślać, w jakim celu to było przez nich robione. Cokolwiek to jednak by nie było – to działało, biorąc pod uwagę fakt, że asasyn nie robił kolejnego ruchu – rozejrzał się po świątyni, może nawet lekko w panice, by zza pazuchy coś wyciągnąć i cisnąć tym o ziemię. Rzecz Kenseiowi bardzo dobrze znana – stara, dobra bombka dymna, która była wystarczająco skuteczna, by przykryć praktycznie cały ołtarz, zasłaniając Hokoriemu wgląd do dalszych wydarzeń, które się tam toczyły.

NPCSprzedawca

NPC Kapłan

NPC Minako

NPCYeremya

[Hokori Kensei]

Każdego dnia ludzie zmierzają do przodu. Świadomie czy nie, świat nie będzie na nich czekał, czas nieustannie płynie do przodu. Oni może i nie musieli, jednak takie życie nie dawało im w odpowiedzi nic ciekawego. Ludzie się zmieniają i dostosowują do tego, co się dzieje wokół nich. Niektórzy się uczą na błędach, inni nie. I niektórzy z nich sprawiają, że sam świat także się rozwija. Są prominentnymi figurami, które wprowadzają nowe technologie, aktualizują stare strategie do nowych standardów czy opracowanych technik bądź cudów techniki. Tylko to wszystko jest możliwe właśnie dlatego, że oni ruszyli dalej swoją drogą, uczyli się z napotkanych przeszkód, potknięć, które wykonali, popełnionych błędów. A nie spoglądali jedynie w przeszłość. Przezwyciężyli swoje słabości i ruszyli naprzód. A wraz z nimi - otaczający ich świat.

Idea była prosta, jednak była klasycznym przykładem tego, że "łatwiej powiedzieć, trudniej wykonać". Nawet takie narzędzie, za jakiego się traktował Kensei miał problem z porzuceniem przeszłości i ruszeniem naprzód. Już było wspominane to, jak wielką dumą napawała go historia Iwy i jego rodziny, jak bardzo martwił się i wracał myślami do Yasushiego. Próbował iść naprzód, jednak często się odwracał. Była to jego własna droga, jego własne przeszkody i słabości, które musiał pokonać, by się rozwinąć.

Nie ulegało wątpliwości, że "odkrycie" Nowego Kontynentu wielu osobom Starego Kontynentu wywróciło do góry nogami wszystko to, co wiedzieli. Utarte ścieżki, spowodowane latami wojen i mniej bądź bardziej działającymi do tej pory strategiami nie wymuszały kompletnie innego podejścia do korzystania z chakry. Ludzie jednak po drugiej stronie gór wychowywali się w innych kulturach i podejściach do tej wewnętrznej energii. Możliwe, że ich historia była mniej usłana tak nieustannymi wojnami jak ta wśród świata należącego do ninja, gdzie nie było za bardzo czasu, by różne podejścia do chakry zdążyły się rozwinąć. I wielu shinobi musiało uważać na to, co ich tu czekało. Bowiem każdy tutejszy użytkownik chakry mógł ich zaskoczyć podejściem, jakiego nikt nie doświadczył wśród dawnych Wielkich Wiosek Shinobi.

Ukrywanie swojej tożsamości, choć Kensei nie miał powodu, by tego robić, było jego nawykiem. Cechą jego wychowania i idei, jaka przyśpieszała jego istocie jako "narzędzia" w rękach tych, którzy zapłacą za usługi ninja. Było to pewne przyzwyczajenie, któremu nie poświęcał wiele myśli. Zwłaszcza, że wiele osób miało swoje tytułu, pseudonimy, przydomki bądź przezwiska. Jego "Shōtō" mogło być tylko jednym z wielu pseudonimów i przydomków, z których korzystał na przestrzeni całej swojej kariery jako ninja. Choć skrywały jego prawdziwe personalia, równie dobrze mógł na nie reagować, jakby były jego prawdziwym imieniem i nazwiskiem. Jego role, jakie odgrywał bardziej stawiały go na pozycji swoistego kłamca, jednak obecnie jedynie zgrywał bardziej pasującą społecznie osobę niż zazwyczaj, przez co nie wystawał z tłumu. Jako ninja bowiem preferował nie wyróżniać się. Temu role społeczne były łatwe, choć na swój sposób - paradoksalne w jego przypadku. Łatwiej mu się udawało osobę pasującą do społeczeństwa niż faktycznie było jego częścią. Gdy dziewczyna mu skinęła głową lekko się uśmiechnął. W końcu kolejny raz już się skłoniła. Jak tak dalej pójdzie, to jej kark odmówi posłuszeństwa, a w jego przypadku - uśmiech zakrywał zapewne dość neutralny wyraz, który posiadałby normalnie. A tak? Ukrywał jego niedostosowanie socjalne.

Gdy ceremonia się rozpoczęła, Hokori ukradkiem się rozglądał, chcąc dostrzec niuanse tej kultury. Jako "aktor", taka wiedza mogła w przyszłości mu się przydać, gdyby miał odpowiednio rozegrać nową rolę. Yeremya był natomiast - najgorszym punktem całości. Choć samo to nie denerwowało w żaden sposób Kenseia, tak zdecydowanie budziło w nim jakieś wątpliwości. Pozostało jednak mieć nadzieję, że była to tylko spostrzegawczość syna władcy i jego skupienie na obcych elementach oraz, że nie było w tym żadnych dodatkowych, negatywnych intencji, które się za tym kryły. Słysząc słowa dziewczyny nie mógł nie odwzajemnić uśmiechu i skinąć jej głową, niemo zgadzając się z jej słowami. Choć w głębi duszy obawy pozostały.

Kolejna melodia połączona z... śpiewem rozbrzmiała, wypełniając panteon piękną muzyką. Dawny członek ANBU nie był może mecenasem sztuki, jednak obiektywnie był w stanie docenić piękno. Tylko w chwili obecnej, nie licząc jego zmartwień o przyjaciela, był jeszcze jeden dodatek, który nie pozwalał czerpać pełnej przyjemność z ceremonii - o co chodziło ze wzrokiem Yeremyi. Przyglądał się jednak z wymalowanym (i nawet nie w pełni udawanym) zainteresowaniem na wydarzenia przy ołtarzu. Ceremonia ofiarna lekko go zdziwiła, raczej spodziewał się warzyw czy owoców, w takim miejscu jak Banana no Kuni. Mimo wszystko przyglądał się, nie odwracając wzroku jak rudowłosa dziewczyna obok niego. Mimo wszystko przybrał lekko niezadowolony grymas na twarzy, jakby nie podobało mu się to co widział, gdzie w gruncie rzeczy - było mu to obojętne. Kolejna mała rola aktorska, specjalnie dla Minako.

Zakończenie ceremonii wyjaśniło również logikę, stojącą za całym tym procesem. Podniosłość jego słów niezbyt pasowała Kenseiowi, zdając się być wręcz wyniosłym patosem. Religia niby była z tego słynna, jednak nie znaczyło to, że taki ninja jak Hokori się z tym wszystkim zgadzał. Jednak przyczyna i skutek tych działań były dla niego sensowne, a to sprawiało, że nie czuł jakiegoś zdegustowania, jak to mógłby mieć przy bardziej... bezsensownych filozofiach.

Wzrokiem zaczął odprowadzać mężczyznę, gdy sytuacja w panteonie zmieniła się nie do poznania. Zamach na syna władcy zaskoczył wielu, w tym także lekko Kenseia. Tajemnicze zachowanie osoby sprzed panteonu zwróciło jego uwagę wcześniej, jednak też nie tak, by zaczął krzyczeć i panikować. To było poniżej niego. Mimo wszystko skupił się, chcąc dostrzec najwięcej z tych wydarzeń. Tajemnicza bariera zaskoczyła także i jego, gdy ludzie zaczynali panikować i się tratować. Gdy ktoś go szturchnął, szybko się rozejrzał i spojrzał na miejsce, które było stratowane. Jedną ręką objął rudowłosą i przycisnął ją trochę bliżej balkonu i zasłonił ją własnym ciałem przed rozszalałym tłumem.

-Jeśli pobiegniemy teraz, możemy zostać staranowani. - powiedział do dziewczyny lekko drżącym (udawał) głosem, chcąc dać jej otuchy. -Trzymaj się blisko mnie. - dodał jeszcze, rozglądając się dookoła siebie, czy nikt nie planuje go stratować czy na nich pobiec.

W razie czego był gotowy zwyczajnie mocno się złapać balkonu i zaprzeć, coby nikt nie przewrócił go i Minako, co jakiś czas zerkając wciąż w stronę zamachowca i następcy tronu z jego przybocznymi kapłanami. Zdaje się, że to podejście się mu nie udało. Patrząc po bombce dymnej - raczej na razie się wycofuje. Żałosne. Hokori najpewniej podjąłby kolejną próbę, gdyby to jemu zlecono morderstwo ważnej osoby, zanim by się wycofał, przygotowując już w głowie kolejny plan. Choć kto wie, może w tym wszystkim było więcej niż widział, a nieudana próba była tylko częścią planu? Tak czy inaczej, obecnie dawny członek ANBU nie miał zbyt wielkiej opinii o tym zamachowcu.

[Kaguya Kaede]

Country roads, take me home 故郷の道よ僕を家まで連れてって

GraczeHokori Kensei

Tury12

Każdy z nas ma swoje demony, z którym przychodzi walczyć na co dzień… w mniej bądź bardziej skuteczny sposób. Rozdzielenie przeszłości od teraźniejszości zdecydowanie potrafi być trudnym zadaniem, bo nawet takie narzędzia jak Kensei miały uczucia, były przywiązane do innych ludzi i jakiś wspomnień z nimi związanymi. Niezależnie od tego, jak bardzo ktoś zgrywał pozbawionego uczuć, tak wewnętrznie każdy takowe miał, nawet jeżeli do nich aż tak bardzo się nie przyznawał, czy też pozwalał im się wydostać na światło dzienne, będąc zduszanymi gdzieś w podświadomości.

Nowe zawsze wiąże się z pewnymi niepewnościami i zupełnie nieznanymi rzeczami, z którymi dopiero co trzeba się zapoznać. Zdecydowanie wiele shinobi, którzy przybyli ze Starego Kontynentu na Nowy na samym początku musiało przeżyć niemały szok, spotykając tutejszą ludność i ich sposoby na wykorzystywanie chakry, które tak bardzo różniły się, w niektórych przypadkach, od tych wyuczonych w Akademii. Z drugiej strony, ci bardziej optymistyczni ludzie, zapewne dojdą do wniosku, że to sposób na nauczenie się nowych rzeczy i wymianie doświadczeń – bo chcieć to móc, wystarczyło zapewne mieć po prostu dobre chęci i znajdzie się niejedna dusza chętna do podzielenia się swoimi umiejętnościami przy odrobinie szczęścia.

Jak to mówią – stare przyzwyczajenia ciężko wyplenić. Mimo że Hokori tak naprawdę nie miał zbytnio powodów, by ukrywać swoją tożsamość, to jak na byłego ANBU przystało, robił to niemal automatycznie. Tak jak posiadał pamięć mięśniową, która pozwalała mu składać pieczęcie praktycznie automatycznie, bez potrzeby nawet patrzenia na dłonie, tak nie zdradzanie swoich prawdziwych personali zdecydowanie było czymś, co mogło wejść mu w krew. Przybierał wiele twarzy, raz będąc Shitorinem, innym razem Shōtō… a kolejnym jeszcze kimś innym. W tym wszystkim pojawiało się jednak pytanie, czy będąc takim aktorem, za każdym razem zakładając inną maskę, to czy przypadkiem Kensei nie zaczyna zatracać swojej prawdziwej osobowości, kim naprawdę był – zwłaszcza, że nie miał przy sobie nikogo, komu mógłby ukazać swoją prawdziwą twarz.

Kultura. Prawdę powiedziawszy, to Hokoriemu ciężko było dojrzeć coś charakterystycznego. Każdy z wiernych zachowywał się trochę inaczej, wykonywał inne gesty. Jedni przykładali ręce do piersi, w okolicy serca, inni mieli je złożone, a jeszcze inni unosili do góry. Co człowiek to obyczaj i jeszcze bardziej przekonywało w faktu, jak barwnym krajem Banana no Kuni pod względem religii był, bo jeżeli chodziło o kuchnię to potrafiła być dosyć monotonna.

Yeremya zdecydowanie mógł martwić, choć nie licząc tej chwili, w której spotkali się wzrokiem i Kensei był pewien, że na niego patrzy, to później przyszły władca nie spoglądał w tym kierunku, a chociaż nie z poczuciem, że patrzył właśnie na Hokoriego. Może to był przypadek, może jedynie swego rodzaju ponad przeciętna uwaga ze strony kapłana? Na razie były to pytania, na które Kensei nie posiadał odpowiedzi, aczkolwiek sytuacja może się szybko rozwinąć.

Ceremonia – zapewne w oczach wielu piękna, według innych pełna niepotrzebnego patosu – została jednak przerwana przez nagłego, zdecydowanie nieproszonego gościa, który zaatakował Yeremyę. Ludzie panikowali i choć Kensei na przybrał kolejną maskę nieco przestraszonego, to wewnętrznie wciąż zachowywał stosowny spokój i cała ta sytuacja nie robiła na nim wrażenia. Gdy Hokori został szturchnięty, nie był do końca w stanie stwierdzić, kto za to był odpowiedzialny, bowiem dobre kilka osób próbowało się przecisnąć w kierunku schodów, które prowadziły na dół. Czy to była mądra decyzja? Cóż, punkt widzenia zapewne zależał od punktu siedzenia.

Nagłe objęcie ze strony Kenseia pozwoliło na uniknięcie Minako bycia staranowaną przez tłum, która po prostu zamarła niczym posąg z szeroko otwartymi oczyma spoglądając na to, co się działo. Dopiero gdy została lekko przyciśnięta przez chłopaka do barierki, trochę się ocuciła.
– D – dobrze – odparła. I jak Shitorin nie był w stanie teraz zobaczyć twarzy rudowłosej, tak bez problemu w jej głosie mógł usłyszeć zawstydzenie. Jakby nie patrzeć byli stosunkowo blisko siebie, a przecież przypadkowe zetknięcie się ich dłoni powodowało o niej rumieńce, co dopiero taka sytuacja!

Kensei obserwował uważnie sytuację. Dym wciąż dosyć mocno się osadzał na ołtarzu, dosyć skutecznie blokując mu wizję, więc nie był w stanie zobaczyć wszystkiego dokładnie. Był w stanie jednak usłyszeć krótkie, dosyć ciche jęki. Następnie dojrzał, to że dymu wyskoczyła postać zamachowca, jednakże po drugiej stronie ołtarza aniżeli wcześniej był, przenosząc się tam w sobie znany sposób. Hokori mógł zobaczyć jak ten bierze zamach swoim mieczem, z którego następnie poleciały dwa chakrowe „powidoki” w kierunku, w którym wcześniej stał Yeremya. Te przecięły się przez tym, trochę go rozrzedzając. Oczy Kenseia mogły zobaczyć kilka ciał kapłanów, które leżały zakrwawione na ołtarzu. Główny kapłan zaś stał ciągle w tym samym miejscu, a chakrowe ostrza rozproszyły jakieś pół metra przed nim, jakby stykając się z niewidzialną barierą.

Duża część ludzi już się ewakuowała ze świątyni i robił się jednocześnie coraz większy luz. Kensei mógł zobaczyć, że na ziemi w głównej alejce leżą jacyś ludzie, którzy musieli zostać staranowani. Dostrzegła to również i Minako, która zerwała się niczym poparzona.
– Trzeba im pomóc, Shōtō – san! – odparła, spoglądając na Hokoriego. Inni po prostu tych leżących nieszczęśników omijali, nie sprawdzając nawet czy żyją. Kierowani znieczulicą… albo strachem o własne życie.

NPCSprzedawca

NPC Kapłan

NPC Minako

NPCYeremya

[Hokori Kensei]

Emocje nigdy nie były proste. Na swój sposób był to też powód, dla którego Kensei, ten prawdziwy, za bardzo ich nie okazywał. Pomijając jego nastawienie jako "narzędzia" i wychowanie, przeszkolenie w tym kierunku, czasami łatwiej byłoby się od tego wszystkiego odciąć i niczym się nie przejmować. I na swój sposób jego Siła Woli była monumentem postawionym w tym właśnie celu. Rzadko kiedy jego prawdziwe emocje wychodziły na wierzch, rzadko się czymkolwiek przejmował, czy rzadko kiedy cokolwiek go zaskakiwało. Nawet, jeśli spotykał się z nowymi rzeczami, podchodził do nich z logiką i chłodem umysłu, rozumiejąc jak bardzo świat jest szeroki - a przez to różnorodny. Jako shinobi zresztą musiał tak działać - spodziewać się niespodziewanego i wymyślać plany w ułamkach sekund, które mogły zadecydować o jego życiu bądź śmierci.

Właśnie dlatego aktorstwo przychodziło mu w pewien sposób z łatwością. Wiedząc rolę jaką ma odegrać, kogo gra, łatwiej udać emocje czy zachowania niż przedprocesować swoje własne, które trzymał zamknięte głęboko w swoim sercu. Rzadko kiedy prawdziwy Kensei wychodził na wierzch, gdyż wiecznie był ostrożny.

Właśnie ta wieczna ostrożność była zapewne powodem, dla którego przyjmował różne maski, nawet wtedy, gdy pozornie nie miał ku temu powodów. Wyuczony, by po nim nic nie zostało, zwłaszcza, że mogło to zagrozić jego bliskim, czasami lepiej było ukryć swoje zdolności i to, kim się było. Faktycznie jednak - mogło to powodować, że wraz z upływem czasu Hokori będzie niczym więcej jak zbiorem różnych osobowości i charakterów, które przybierał. Gdy jeszcze mieszkał z rodziną w Iwie bądź z Yasushim w Ame no Kuni - wówczas miał kogoś, przed kim mógł być sobą, tym zwykłym, przeciętnym chłopakiem, z lekkim upośledzeniem społecznym. Obecnie jednak nie miał nikogo. A to faktycznie otwierała tę niepokojącą możliwość, że kiedyś zatraci samego siebie w nieustannej sieci tworzonych przez niego masek i alter ego.

Cała ta ceremonia nie zapadła negatywnie w pamięci dawnemu członkowi ANBU. Prosta, ale podniosła, pozwalająca każdemu oddać hołd swojemu bogu we własny sposób. Był to definitywnie jakiś pozytyw. Różnorodne gesty sprawiały, że nawet taki obcy jak on był w stanie dość prosto się wtopić w tłum, gdyby zastała taka potrzeba. W tym wszystkim jedynym minusem był Yeremya, który jednak nie był ścisłym punktem tej ceremonii. Jego spostrzegawczość sprawiła jednak, że ninja był gotowy niemalże na wszystko.

Tylko nie na próbę zamachu stanu. Było to coś, czego nie przewidział, choć nie dotyczyło to go bezpośrednio. Szybkie rozejrzenie się nie pozwoliło mu dostrzec kto go szturchnął, acz raczej wolał sprawdzić czy ktoś przypadkiem mu czegoś nie podpiął, gdy jednocześnie otoczył dziewczynę swoim ramieniem, chcąc ją uchronić przed szarżującym tłumem. Jej głos wiele o niej zdradzał, choć Hokori zbytnio się tym nie przejmował (w przeciwieństwie do tego, co jego mimika twarzy mogła mówić), gdy wciąż obserwował starcie. Przynajmniej zamachowiec nie zrezygnował z walki i nie uciekł, co zdecydowanie poprawiało trochę opinię Kenseia o nim. Nie, żeby miało to znaczenie dla kogokolwiek z osób zgromadzonych w panteonie. Przyglądał się jednak walce i widząc, że kilku kapłanów umarło, dawny Iwijczyk próbował oszacować ilu jeszcze kapłanów, poza synem Daimyō, żyje. Walka zdawała się rozkręcać, a znając prawa Māfīego, jeśli tu zostanie to pewnie on zostanie oskarżony. Mimo wszystko - miał świadka, przy którym był, więc liczył, że nie wpakuje się w większe problemy.

Widać było, że panika przynosiła swoje żniwa. I rudowłosa także to dostrzegła. Chłopak przełknął ślinę i skinął jej głową.

-Dobrze. Zachowajmy jednak ciszę i ostrożność. - odparł jej szeptem, po czym skierował się z nią schodami w dół, próbując trzymać dziewczynę bliżej ściany i rozglądając się, czy przypadkiem na górze nie znalazł się ktoś, kto potrzebowałby takiej pomocy.

Następnie zaś skierowałby się z dziewczyną schodami w dół, gdzie prędzej obstawiał rannych i stratowanych na ich dole, którzy spadli ze stopni, będąc spychanymi przez rozpędzony, spanikowany tłum. Wolał zostawić dziewczynę przy nich, gdy samemu by powiedział, że zobaczy tamtych dalszych. Jak dżentelmen i rycerz, który nie pozwoli by dama wpadła w opały. Choć możliwe, że nie będzie to możliwe. Tak czy inaczej - skoro mieli się zbliżać do walki - wolał pozostać czujny i gotowy do działania, uniknięcia, odrzucenia dziewczyny z dala od zagrożenia oraz, co najważniejsze - użycia Sakki, gdyby przeciwnik miał go zaatakować. Mordercza intencja w niego wycelowana miała za zadanie chociaż sprawić, że przeciwnik dwa razy pomyśli, zanim będzie kontynuował natarcie - co powinno dać Kenseiowi czas na dostosowanie obrony bądź uniku. Bądźmy jednak dobrej myśli - może zwyczajnie wyprowadzą rannych bez większych problemów i niezauważenie.

Chakra10 000 - 0 (Sakki) = 10 000

► Pokaż Spoiler | Użyte techniki

Sakki | Killing Intent殺気

KlasyfikacjaNinjutsu

Pieczęcie---

Koszt---

ZasięgZasięg wzroku

Wymagania---

Specyficzna technika pozwalająca wywrzeć swoją wolą presję na innych. Porównuje się wówczas Siłę Woli celu do Siły Woli użytkownika i korzysta z poniższej tabeli:

Różnica Siły Woli celu do użytkownika	Efekt
Większa bądź równa 0	Cel odporny na technikę
-1 lub -2	Cel czuje niepokój
-3 lub -4	Cel czuje strach
-5	Cel jest przerażony
-6 i dalej	Cel jest sparaliżowany ze strachu

Posiadając Kontrolę Chakry na poziomie 9 możemy zapłacić koszt standardowy A na turę, by za jej pomocą zmaterializować za użytkownikiem "wizję". Może być to demoniczna postać, czysta aura, cokolwiek. Dodaje to dodatkowej presji w postaci +1 przy przeliczaniu różnic na korzyść użytkownika tej techniki.

[Kaguya Kaede]

Country roads, take me home 故郷の道よ僕を家まで連れてって

GraczeHokori Kensei

Tury13

Niektórzy zwykli twierdzić, że emocje czasem potrafią być sporą przeszkodą – gdy się nimi kierujemy, przestajemy myśleć logicznie i łatwiej popełnić jakiś błąd, który będzie wiele nas kosztował. Z drugiej strony jednak, czasem ta instynktowna reakcja, napędzana jakimś uczuciem jest lepszym wyborem, aniżeli chłodne analizowanie sytuacji, w której się znajdujesz. Jeśli widzisz ukochaną osobę, która jest w niebezpieczeństwie, to po prostu zrobimy wszystko, co w naszej mocy by jej pomóc. Może w przypadku ninja nie miało to aż takiego zastosowania, biorąc pod uwagę, że zostali wyszkoleni by działać szybko właśnie w takich sytuacjach, jednakże – w przypadku cywilów jak najbardziej. Jako shinobi, zbytnie kierowanie się emocjami zaś – zarówno tymi pozytywnymi jak i negatywnymi – zdecydowanie mogło być fatalne w skutkach.

Dla wielu osób udawanie tego, co się czuło było też zdecydowanie łatwiejszą, bardziej przystępną opcją aniżeli pogodzenie się ze swoimi prawdziwymi emocjami i ich ukazaniem. To jest pewien mechanizm obronny, który sprawia, że staramy się jakoś egzystować, nie chcąc ryzykować bólu i krzywd, które mogą się wiązać z większym otwarciem się na świat. Ten sposób podchodzenia do życia jednak wiązał się z ryzykiem utracenia samego siebie, gdzie przybierając maski i kolejne to role, coraz bardziej się w tym zatracamy, zapominając o prawdziwym sobie. Hokori zdecydowanie również był na t obecne narażony – bez Iwy, bez Yasushiego może mu być ciężko być tym zwykłym chłopakiem z problemami społecznymi.

Zamach stanu – a nawet nie do końca, biorąc pod uwagę, że na chwilę obecną Yeremya był jedynie Głównym Kapłanem i nie zajmował się zarządzaniem Banana no Kuni – zdecydowanie było czymś, czego się nikt nie spodziewał i raczej ciężko było przewidzieć. Wszystko działo się stosunkowo szybko i prawdę powiedziawszy, Kensei był to w stanie zobaczyć jedynie dzięki ponadprzeciętnemu refleksowi – dla przeciętnego cywila zdecydowanie ruchy zamachowca byłyby niewidoczne, albo co najmniej zostawiałby za sobą powidoki….

Jeśli zaś chodziło o samych kapłanów – nie licząc Yeremyi – na chwilę obecną Kensei doliczył się czterech ciał. Dym coraz bardziej się rozrzedzał, dzięki czemu jego wizja stawała się bardziej dokładna. Dwójka pozostałych kapłanów stała jeszcze obok swojego „szefa”, obserwując uważnie wszystko, choć widocznie nie nadążając nieco nad tym, co się działo. Byli raczej w kiepskim stanie – jeden miał przecięty bok i biała szata zaszłą szkarłatem. W przypadku drugiego sytuacja miała się podobnie, jednakże cięcie było na nodze, widać że ledwo stał. Yeremya wciąż stał jednak w miejscu, będąc nietrafionym i w idealnym stanie. Nawet pojedyncza kropka krwi nie spadła na jego szaty, gdzie biorąc pod uwagę masakrę, którą zrobił zamachowiec, zdecydowanie to miałoby prawo się stać.
– Boże... – wydusiła jedynie z siebie Minako, gdy widok na ołtarzu również do niej dotarł. Mimo przerażenia w głosie, obyło się bez mdlenia czy wymiotów, co w przypadku osób o mniejszej sile woli mogłoby mieć miejsce, choć zdecydowanie był to widok, który wprawiał dziewczynę w niemały szok i osłupienie.

Pomimo widocznego strachu, Minako jednak zachowała względną trzeźwość umysłu i możliwość do działania, skoro chciała pomóc ludziom, którzy zostali staranowani przez innych uciekających. Być może adrenalina zaczęła płynąć w jej żyłach, motywując dziewczynę do działania, co jak najbardziej miało prawo bytu.
– Dobrze – odparła dziewczyna, przytakując przy tym głową. Ostrożnie wraz z Kenseiem zaczęła schodzić niżej, trzymając się jednak cały czas blisko niego.

Kensei postanowił sprawdzić osoby, które znajdowały się dalej od schodów, a jednocześnie bliżej samego ołtarza, choć wciąż dzieliło go dobre dziesięć metrów od „sceny”. Pierwsze dwie osoby, które napotkał były, cóż, martwe i nie potrzebował nawet się zbytnio schylać, by to sprawdzać – głowa jednej z dziewczyn była po prostu zmiażdżona, jakby coś stanęło na nią z dużą siłą. Zaraz obok leżał chłopiec, na oko może miał z osiem lat. Z pustymi, otwartymi oczyma spoglądał w bliżej nieokreślonym kierunku, a w kącikach oczu były resztki łez. Oprócz tego była też jakaś staruszka, która się schowała w pomiędzy ławkami, skulona. Przytomna, okropnie przestraszona – ale żywa. Gdyby Hokori spojrzał w stronę Minako, mógłby zobaczyć, że dziewczyna podnosi z ziemi jakieś dziecko – zdecydowanie mniejsze niż chłopiec. Zaraz potem po świątyni rozbrzmiał płacz tego dziecka. Zamachowiec, po kolejnym nieudanym ataku w kierunku Yeremyi – który wciąż stał nieruchomo w jednym miejscu, jakby w transie, dopiero będąc bliżej Hokori był w stanie to dostrzec – odskoczył do tyłu, by następnie spojrzeć na rudowłosą. Kensei dostrzegł charakterystyczne napięcie mięśni, lekkie przesunięcie prawej stopy do tyłu, jakby ten miał zaraz po prostu się z ziemi wybić i po prostu do dziewczyny z dzieckiem na rękach doskoczyć.

NPCSprzedawca

NPC Kapłan

NPC Minako

NPCYeremya

[Hokori Kensei]

Z logicznego punktu widzenia kierowanie się emocjami nie było obiektywnie dobre. W kwestiach społecznych jednak - to emocje grały główne skrzypce. To działanie wedle nich sprawiało, że pewne osoby stawały się bardziej bądź mniej godne zaufania, a także pozwalały dostrzec pewne zachowania, ocenić inne osoby. Jednak jeśli chodzi o obiektywne nastawienie - zdecydowanie emocje przeszkadzały w podejmowaniu tych zwyczajnie najlepszych. Temu shinobi byli uczeni by działać w kompletnym zignorowaniu emocji.

Oczywiście, nie dało się ukryć, że emocje mogły motywować, dodawać siły, pompować adrenalinę i inne hormony, które sprawiały, że ludzie przekraczali swoje normalne możliwości tylko dlatego, że działali na sterydach zwanych emocjami. Ba! Sam Kensei, mimo swojej wyjątkowej siły mentalnej także wiedział, jakim potężnym jest to "narzędziem". W ruinach Otogakure przez swoje emocje niemalże od razu zabił jedną osobę i bardzo szybko wyeliminował kolejną. Choć ponownie - to "narzędzie", te "sterydy" sprawiły, że sam także oberwał. Temu znał doskonale tę obosieczną broń i uważał, że powinien się jej wystrzegać.

To na swój sposób dalej było przyczyną, dla którego tylko przyjmował role. Jeżeli uleganie emocjom oznacza narażanie się na niebezpieczeństwo - a w dalszej konsekwencji potencjalną niemożność spotkania Yasushiego - to musiał się tego wystrzegać by przetrwać jak najdłużej i odkryć co się stało z jego przyjacielem. Efektem ubocznym było oczywiście to, że jego prawdziwe "ja" traciło miejsce do egzystencji. Był sam. Nie miał nikogo. Jedynie maski, które przybierał w różnych sytuacjach.

Sytuacja przy ołtarzu stawała się coraz bardziej klarowna. Może faktycznie, nie był to pełny coup d'état, jednak w gruncie rzeczy jego celem było pozbawienie życia Najwyższego Kapłana, a w dalszej kolejności - dziedzica (możliwe, że jednego z wielu) tronu. A to już mogło powodować zmiany w jego sukcesji co na swój sposób przekładało się na "zamach stanu". Może nad wyrost - jednak w dłuższym efekcie - kto wie do czego może to doprowadzić. Dziewczyna zdecydowanie się tym przejmowała, co w ogóle go nie dziwiło. Była zwykłą dziewczyną z prowincji, nie wyszkoloną kunoichi. Wszystko to jak najbardziej mogło ją szokować, ba! Powinno! Większym szokiem byłoby, gdyby się tym nie przejmowała. Tylko dla Kenseia te informacje nie miały szokować. Miały dać mu rozeznanie w całej tej sytuacji, przygotować na ewentualne starcie. Lekko niepokoiła prędkość ich przeciwnika. Jeśli ktoś był szybki - był ciężki do trafienia. Warto było mieć to na uwadze.

Komukolwiek innemu Minako mogłaby zaimponować. Mimo wyraźnego strachu zdecydowała się działać, gdy wielu innych uciekło. Wystarczyło spojrzeć na to, jak opuszczony był obecnie panteon. Oczywiście emocje, o których wcześniej wspominane już było mogły grać w tym jakąś istotną rolę, jednak nie było to nic, czym Hokori by się przejmował. Rozdzielili się, przez co dawny członek ANBU mógł spokojnie sobie działać. Napotkał dwie pierwsze ofiary paniki i widok ten chwytałby za serce. Gdyby tylko Kensei się tym przejmował. Jako ninja jednak, zwłaszcza taki, który przeżył wojnę ochrzczoną jako "największa", był do tego typu rzeczy mniej lub bardziej - przygotowany. Widząc staruszkę gestem dłoni chciał ją uspokoić, jednak jego główne skupienie pozostawało na zamachowcu. Od czasu do czasu się rozglądał - jednak na moment, nie chcąc zostać zaskoczonym. Dostrzegł jak Minako podnosi dziecko, jednak szybko jego wzrok wracał na główny problem tego miejsca - zamachowca.

Krzyk dziecka mógł i nie mógł zaskoczyć. Jeśli było żywe - oznaczało to, że jakiś wyrodny rodzic bądź opiekun pozostawił dziecko na pastwę losu. Widząc jednak, jak zamachowiec się szykuje - on sam także musiał się szykować. Nie wydawał się on dostrzec Hokoriego, co powinno dać mu czas do reakcji. A reakcja? Była prosta. Złożenie pieczęci Ptaka i wytworzenie przed mężczyzną trzech kolców w ramach jego zdolności w kontroli Uwolnienia Ziemi, tak, by w przypadku wybicia się w stronę dziewczyny - sam się na nie nadział. Dodatkowo, to był tylko pierwszy punkt planu. Sam Kensei był gotowy wykonać odskok w bok, tak by odsunąć się od ław i mieć trochę więcej przestrzeni i nie odskakiwać w tył przed szarżującym wrogiem - nawet, jak ten nie planował go zaatakować, ale w razie czego - wolał być gotowym do uniku. Kolejnym natomiast punktem planu było złapanie przebiegającego bądź uskakującego przeciwnika w Isshi Tōjin. Nawet, jeśli ten by się nie nadział, to z jego miejsca, chcąc się zbliżyć do dziewczyny, musiał przebiegać niedaleko Kenseia. A ten shinobi był też dość szybki i zwinny, by powinien spróbować zareagować, a skrócenie dystansu - zostawić wrogowi. W razie, gdyby coś poszło nie tak - planował przekazać mu całą swoją morderczą intencję. Nawet, jak ten nie spanikuje, ten impuls powinien go chociaż rozproszyć, by reszta planu Hokoriego się udała.

Ważnym było oczywiście jego własne bezpieczeństwo - głównie przez wspomniany już wcześniej unik. Próbowałby unieruchomić przeciwnika, wcześniej może pozwalając mu się nadziać na kamienne kolce bądź złapać go w swoją pieczęć, jednak gdyby ten postanowił go zaatakować - on sam spróbowałby utrzymać ten dystans i korzystając ze swoich zdolności - w tym czasie unieruchomić go wspomnianym już Fūinjutsu. Ale czy to tak wyjdzie? Cóż... się okaże. Zachowanie dystansu w przypadku ataku na Kenseia - zdecydowanie byłoby priorytetem.

Chakra10 000 - 0 (Sakki) - 20 (Doton: Doryūsō) - 250 (Isshi Tōjin) = 9 730

► Pokaż Spoiler | Użyte techniki i atuty

Sakki | Killing Intent殺気

KlasyfikacjaNinjutsu

Pieczęcie---

Koszt---

ZasięgZasięg wzroku

Wymagania---

Specyficzna technika pozwalająca wywrzeć swoją wolą presję na innych. Porównuje się wówczas Siłę Woli celu do Siły Woli użytkownika i korzysta z poniższej tabeli:

Różnica Siły Woli celu do użytkownika	Efekt
Większa bądź równa 0	Cel odporny na technikę
-1 lub -2	Cel czuje niepokój
-3 lub -4	Cel czuje strach
-5	Cel jest przerażony
-6 i dalej	Cel jest sparaliżowany ze strachu

Posiadając Kontrolę Chakry na poziomie 9 możemy zapłacić koszt standardowy A na turę, by za jej pomocą zmaterializować za użytkownikiem "wizję". Może być to demoniczna postać, czysta aura, cokolwiek. Dodaje to dodatkowej presji w postaci +1 przy przeliczaniu różnic na korzyść użytkownika tej techniki.

Doton: Doryūsō | Earth Release: Earth Flow Spears土遁・土流槍­

KlasyfikacjaDoton, Transformacja Natury

PieczęcieWąż → Tygrys → Szczur → Baran → Ptak

KosztStandardowy za kolec

Zasięg15m

Wymagania---

Technika tworząca z ziemi bądź błota kolec, który z dużą prędkością próbuje przebić cel. Są one dość wytrzymałe, by przebić słabsze defensywy. Jednak szybsi czy zwinniejsi shinobi są w stanie ich uniknąć. Kolce u podstawy mają średnicę zbliżoną do piłki do koszykówki.

Posiadając rangę B w Doton jesteśmy w stanie zatrzymać kolce przed uderzeniem w cel, by np. pojmać konkretną osobę lub ją unieruchomić.
Posiadając rangę A w Doton standardowym kosztem techniki tworzymy do trzech kolców.
Posiadając rangę S w Doton technikę możemy wykonać tylko przy pomocy pieczęci Ptaka.
Posiadając Specjalizację w Doton oraz Doton na randze A technikę możemy wykonać tylko wskazując palcami cel, bez potrzeby składania pieczęci.

Isshi Tōjin | String Light Formation一糸灯陣

KlasyfikacjaFūinjutsu, Technika Bariery

PieczęcieWąż → Ptak → Dzik → Pieczęć Konfrontacji

KosztRóżny na turę

Zasięg5 metrów

Wymagania---

DodatkoweTechnika kosztuje 10PT

Prosta technika Fūinjutsu, która jednak ma ogromny potencjał, którego limit zależy tak naprawdę od używającego go shinobi. Po złożeniu pieczęci, tak długo jest jest utrzymywana ostatnia pieczęć oraz użytkownik pozostaje w bezruchu, dookoła niego i ofiary tworzone są na ziemi symbole pieczętujące uniemożliwiające ruch ofierze. Technika ma potencjał być dość potężną, by utrzymać nawet osoby o poziomie Kage w ryzach. Podczas jednak korzystania z niej niemożliwe jest używanie żadnych innych technik czy przemieszczanie się użytkownika.

• D: koszt równy standardowemu kosztowi rangi D na turę. Jest w stanie unieruchomić osoby o Sile 4;
• C: koszt równy standardowemu kosztowi rangi C na turę. Po złożeniu pieczęci należy koncentrować chakrę przez czas równy złożeniu jednej pieczęci. Czas ten może być zredukowany przez odpowiednie atuty, wówczas czas składania pieczęci i koncentracji liczony jest jako wspólny. Jest w stanie unieruchomić osoby o Sile 5;
• B: koszt równy standardowemu kosztowi rangi B na turę. Po złożeniu pieczęci należy koncentrować chakrę przez czas równy złożeniu dwóch pieczęci. Czas ten może być zredukowany przez odpowiednie atuty, wówczas czas składania pieczęci i koncentracji liczony jest jako wspólny. Jest w stanie unieruchomić osoby o Sile 6. Wymagania: Fūinjutsu B;
• A: koszt równy standardowemu kosztowi rangi A na turę. Po złożeniu pieczęci należy koncentrować chakrę przez czas równy złożeniu czterech pieczęci. Czas ten może być zredukowany przez odpowiednie atuty, wówczas czas składania pieczęci i koncentracji liczony jest jako wspólny. Jest w stanie unieruchomić osoby o Sile 7. Wymagania: Fūinjutsu A;
• S: koszt równy standardowemu kosztowi rangi S na turę. Po złożeniu pieczęci należy koncentrować chakrę przez czas równy złożeniu jedenastu pieczęci. Czas ten może być zredukowany przez odpowiednie atuty, wówczas czas składania pieczęci i koncentracji liczony jest jako wspólny. Jest w stanie unieruchomić osoby o Sile 8. Wymagania: Fūinjutsu S;

Posiadając rangę B w Fūinjutsu można pominąć dwie pierwsze pieczęci.
Posiadając rangę S w Fūinjutsu technikę można wykonać tylko przy pomocy Pieczęci Konfrontacji.
Posiadając Specjalizację w Fūinjutsu technika jest w stanie unieruchomić osoby, których Siła jest nawet o 1 większa niż opisana wyżej.
Posiadając Sennina Fūinjutsu jesteśmy w stanie wykonać tę technikę wraz z innymi osobami. Wówczas tworzone pieczęci tworzą układ z ofiarą pośrodku. By ktoś mógł się "dołączyć" do tej techniki musi posiadać Fūinjutsu na randze D. Wówczas koszty techniki dzielone są po równi na wszystkie osoby uczestniczące w procesie pieczętowania, acz każda z tych osób także nie może się ruszać i musi utrzymać ostatnią pieczęć.

Przyśpieszone składanie pieczęciAtut nabyty

Pieczęci w swoim zamyśle mają tylko uprościć korzystanie z chakry i jej koncentrowanie. Oznacza to, że odpowiednio utalentowane osoby są w stanie zmniejszyć ilość pieczęci potrzebnych do użycia jutsu. Osoby z tym atutem są w stanie zredukować ilość potrzebnych pieczęci do wykonania jutsu o 33%. Jeśli postać ponadto posiada specjalizacją bądź sennina w danej dziedzinie może zredukować ilość pieczęci do 50%. Ilość pieczęci po ich redukcji jest zaokrąglana w górę. Nie ma możliwości całkowitego pominięcia pieczęci. Działa to analogicznie także w przypadku technik, które nie posiadają pieczęci, ale czas kumulacji chakry jest równy złożeniu x pieczęci. W tym przypadku atut ten redukuje czas kumulacji chakry.

[Kaguya Kaede]

Country roads, take me home 故郷の道よ僕を家まで連れてって

GraczeHokori Kensei

Tury14

Wiele rzeczy przychodzi z pewnego rodzaju ceną, którą przychodzi nam zapłacić. Nagły zryw ponadludzkiej siły często się odbijał na człowieku, gdy adrenalina przestawała krążyć w żyłach, przez co ludzie, którzy jeszcze przed chwilą wydawali się być w stanie przenosić góry, nagle w ciągu kilku sekund opadali z sił. Wiele podobnych mechanizmów działało również u ninja – zaczynając od tak błahych rzeczy jak tabletki żywnościowe, które przywracały człowiekowi chakrę i niwelowały zmęczenie, jednocześnie jednak potrafiły mocno odbić się następnego dnia. Wiele różnych technik miało podkręcić czy to wytrzymałość, czy siłę shinobi, oczywiście za stosowną cenę w momencie zakończenia ich działania.

Jak bardzo staralibyśmy się nie wyrzec emocji i zachować stoicyzm, tak w pewnych sytuacjach te po prostu brały górę, niezależnie od tego jak bardzo opanowanymi byśmy nie byli i jak bardzo silną wolę ktoś miał. Nawet narzędzia miały swoje limity i gdy te były przekroczone, były w stanie po prostu wybuchnąć, tak jak zrobił to Hokori w Otogakure, co skończyło się śmiercią… w sumie potencjalnie niewinnych i nieodpowiedzialnych za zniknięcie Yasushiego osób, jednakże teraz było zdecydowanie za późno, by się nad tym zastanawiać.

Bez wątpienia Hokori wpadł w pewne, błędne koło – mianowicie z jednej strony chciał jak najbardziej unikać niebezpieczeństwa, by być kiedyś w przyszłości w stanie spotkać się ze swoim przyjacielem ponownie, z drugiej strony może minąć sporo czasu, nim to się stanie, a w związku z tym – zatraci swoje jestestwo, a wtedy co dalej? Czy ponownie znajdzie nić porozumienia z człowiekiem, którego kiedyś uznawał za najlepszego przyjaciela?

Koniec końców, zamach na głównego kapłana Panteonu i syna samego Lorda Feudalnego zdecydowanie było poważną zbrodnią, niezależnie jak ją nazwać. Jednocześnie dla ludzi mieszkających tutaj tego typu sytuacja nie mieściła się w głowach – dlaczego ktoś to miałby zrobić, jaki był ku temu cel? Wiele pytań zapewne mogło się pojawić w głowie, a jednocześnie po wypowiedzi samego Yeremyi – pewne wnioski zapewne niektórzy będą w stanie wyciągnąć i znajdą winnych na całą sytuację, która miała miejsce.

Co prawda Kensei był w stanie nadążyć wzrokiem nad swoim przeciwnikiem, jednakże wiedział, że ten był szybszy od niego, bez wątpienia gdyby Hokoriemu przyszło walczyć z nim wręcz, to minimalne problemy z unikaniem ich mógłby mieć. Zdecydowanie warto było mieć to na uwadze.

W sytuacji zagrożenia zdecydowanie wiele osób zamierzało ustalać stosowne priorytety, czyli własne bezpieczeństwo i życie, więc nie można było mieć aż tak w pełni za złe tym wszystkim ludziom, którzy po prostu uciekli, zostawiając za sobą słabszych. Stare prawo naturalne, które zapewne nigdy nie wyjdzie z mody – przetrwają tylko najsilniejsi. Hokoriego widok, który zapewne niejednego człowieka chwyciłby za serce, specjalnie nie ruszył. Staruszka spoglądała na Hokoriego oczyma pełnymi łez i przerażenia, mając przyłożoną pomarszczoną rękę do ust, jakby chcąc w ten sposób powstrzymać samą siebie od wydawania jakichkolwiek dźwięków.

Nie było opcji, by zamachowiec nie zauważył Kenseia, jednakże widocznie go zignorował, skupiając się na Minako, która trzymała na rękach płaczące dziecko, kucając bokiem do ołtarza, trochę nieświadoma tego, co zaraz miało się nadarzyć. Hokori zamierzał być gotowy – i słusznie. Tak jak mógł się spodziewać, zamachowiec wybił się z impetem z ołtarza do tego stopnia, że w posadzce zostawił wgniecenie, by ruszyć właśnie w stronę rudowłosej. Ta w tym momencie to zobaczyła i niemal instynktownie odwróciła się plecami do zamachowca, w ten sposób chroniąc swoim ciałem płaczące dziecko. Shitorin nie zamierzał jednak swojej przyszłej żony zostawić na pastwę losu zabójcy – na jego drodze wyrosły bowiem kolce, które zmusiły zamaskowaną postać do odskoczenia w prawo, unikając w ten sposób bycia nadzianym przez Hokoriego, który przeszedł do dalszego ataku, wspomagając się przy tym Sakki… które w jakiś sposób zadziałało. Mężczyzna na chwilę przystanął, jakby nieco w szoku. Kensei postanowił to wykorzystać, by złapać zamachowca w Isshi Tojin… no i udało się. Sęk w tym, że zabójca królów kapłanów szarpnął się porządnie, wyrywając się z techniki chłopaka, przełamując ją bez większego problemu. Następnie wybił się ponownie od posadzki w górę, by zamachnąć się swoim mieczem i posłać w kierunku Kenseia dwa chakrowe ostrza, jedno po drugim, które w locie się krzyżowały, tworząc literę „x”.

Gdyby Kensei się skusił o spojrzenie w stronę Minako, ta spojrzała w stronę bitwy, która się działa i korzystając z okazji, że zamachowiec przez chwilę nie skupiał na niej uwagi, wstała trzymając w jednej ręce dziecko, w drugą pomagając wstać jakiejś kobiecie. Przez ułamek sekundy zwróciła się w stronę Kenseia, jakby mając wątpliwości, czy powinna zostawić go w tyle, jednakże w końcu zacisnęła zęby i po prostu ruszyła z płaczącym dzieckiem i ranną kobietą w kierunku wyjścia. Jakby nie patrzeć, im mniej żywych cywili w świątyni, tym lepiej.

Yeremya zaś? Nadal stał w tym samym transie, nieruchomo, z zamkniętymi oczami i lekko spuszczoną głową.

Informacje

Zamachowiec znajduje się jakieś 5 metrów w linii prostej od Kenseia, ok. 4 metrów w powietrzu. Dwa chakrowe ostrza mające po metr długości lecą w jego stronę.

NPCSprzedawca

NPC Kapłan

NPC Minako

NPCYeremya

[Hokori Kensei]

Wszystko ma swoją cenę. Była to uniwersalna prawda, gdzie ciężko byłoby znaleźć jakiś wyjątek od tej reguły. Weźmy dla przykładu ludzi - człowiek renesansu to określenie niezwykle romantyczne, jednak nie noszące za sobą wiele prawdy. Owszem, ktoś mógł być wszechstronnie utalentowany, jednak to oznaczało, że były sfery, gdzie czegoś mu brakowało. Może nie w kwestii sztuki, ninjutsu, walki czy swojej specjalizacji, ale w czymś, pozornie nawet innym. Ba! Nawet najlepsi sportowcy mieli swoje słabości. Niektórzy byli niesłychanie szybcy, ale mniej silni, inni zaś mogli przebiec maraton, nie mogąc natomiast unieść wielu kilogramów. Jeśli ktoś był wszechstronnie utalentowany - musiało za tym stać coś. Jakaś druga strona medalu. Nawet tak pozorna jak... czas. Wielki nakład czasu poświęcony na pokonywanie własnych ograniczeń. Niekoniecznie musiało stać za tym jakieś wsparcie technik czy specjalnych środków. Ale wszystko miało swoją cenę - czy to w efektach ubocznych, czy zwyczajnie w czasie - trwania bądź zdobycia.

Kensei jako shinobi był niemalże idealną maszyną. Pozbawiony emocji na misjach zabójca, gotów wykonać wszystko to, czego się od niego wymaga. Jednak ludzie nie są idealni. Mają swoje wady i słabości. Nawet ci, których umysł jest niezdobywalną twierdzą. I tak Hokori miał swoje słabości. Tak jak twierdza zamknięta w idealnym pierścieniu oblężenia w końcu ulegnie przez niedobory wyżywienia bądź zamkniętą przestrzeń, tak i on miał momenty, gdzie morale tego zamku upadały i bramy się otwierały. Czy tamci ludzie byli niewinni? Wątpił. Byli specyficznym rodzajem hien cmentarnych, żerujących na zniszczonej nacji. Może w gruncie rzeczy nie zawinili jemu, jednak innym - z pewnością. Pamiętał co powiedziała tamta kobieta i nawet to rozumiał. Nie oceniał ich decyzji. Jednak obiektywnie - nie byli niewinni.

Błędne koło to pułapki, w jakie ludzie wpadają i to bardzo często. Choćby tłumy osób, które chodzą co pracy, której nie lubią, by dostawać zdecydowanie za małe pieniądze, byle tylko przeżyć. Porzucają swoje marzenia z nadzieją, że kiedyś uda im się z tego wyrwać i podążyć za marzeniami, jedynie po to, by się zorientować, że przeżyli swoje najlepsze lata robiąc coś, co nie sprawiało im satysfakcji. W przypadku Kenseia sytuacja była trochę inna - na swoją karierę został wrzucony ale nie miał nic przeciwko temu. Możliwe, że dlatego, że sam innego życia nie znał. Jego błędne koło było jednak zgoła inne, jak słusznie zostało zauważone. Pytanie tylko, czy nowo napotkane na jego drodze osoby pozwolą mu odsłonić prawdziwego siebie i powstrzymać zagubienie się w tych wszystkich alter ego, jakie przybierze na swojej drodze.

Przygotowanie się do walki było połową sukcesu. Jak już wspominali - nie należało zatrzymywać się w przeszłości i roztrząsać słów Yeremyi. Tylko wziąć nauczkę z tego, co się dostrzegło. A więc z tego, że ich przeciwnik był szybszy od Kenseia, a przez to - na pewno niebezpieczny. Pozostało mieć nadzieję, że ceną za jego szybkość będzie np. jego mniejsza siła, refleks bądź wytrzymałość. Może zasoby chakry będą mniejsze lub kontrola nad nią ledwo ponad przeciętna? Możliwości było wiele, jednak Hokori nie planował zostawiać wszystkiego przypadkowi. Musiał postawić na to, co wiedział na 100%. Nawet, jeśli było tego niewiele.

Przejmowanie się działaniem cywili było czymś, co nie przychodziło Kenseiowi, nie w momencie batalii, która się rozpoczynała. Gdy przeciwnik skupił się na nim - zaczął kompletnie ignorować rudowłosą, Yeremyę i jego pozostałych dwóch kapłanów... o ile ci ostatni jeszcze żyli. Tak bardzo kompletnie go to nie interesowało. Pewnie w ogólnym rozrachunku matka, która porzuca własne dziecko przez wielu zostałaby napiętnowana jako ta wyrodna, jednak Hokoriego obchodziło to jak zeszłoroczny śnieg. Miał przeciwnika przed sobą i musiał się na nim skupić, jeśli nie chciał przypadkiem umrzeć. A to... byłby problem.

Gdy ten się wybił, widać było siłę, z jaką to zrobił. Następne kilka sekund dało mu kolejny przegląd informacji. Jego przeciwnik nie dość, że był szybki, był jeszcze silny i z dość potężną siłą woli. Mimo wszystko - Kensei nie planował przestawać wywierać na niego presji mentalnej, nawet wtedy, gdy ten wyrwał się z jego pieczęci. Niech się stresuje, niech odczuwa tę intencję. Może z czasem temu ulegnie. Tak jak kropla drąży skałę. Gdy ten się wybił w górę i go zaatakował, Kensei od razu złożył połowę pieczęci tygrysa do Shunshin no Jutsu, coby z jego prędkością szybko uniknąć ataku. Tylko nie planował zwiększyć dystansu. Co to to nie. Korzystając z tego, że ta technika pozwalała mu od razu osiągać wręcz lepszą niż normalnie prędkość, planował uniknąć ataku, schodząc w bok i pojawiając się pod przeciwnikiem, szybko szykując się do użycia najpotężniejszej techniki w swoim arsenale - Jinton: Genkai Hakuri no Jutsu. I to nie byle jak pod przeciwnikiem. Tak, żeby miał ciało przeciwnika mniej więcej 3 metry od siebie - by jego jutsu mogło go złapać.

Będąc mniej więcej pod przeciwnikiem, gdy ten był w locie, miał on małe szanse, by uniknąć tego ataku. A sam Kensei - nie planował pozwolić przeciwnikowi odbić się np. od niego samego. Jeśli miałby czas - powiększyłby bryłę jak tylko najbardziej może (czyli wedle opisu do 16m³), tworząc prostopadłościan o długości 3 metrów, szerokości 3 metrów i odpowiedniej wysokości - czyli około 1.77 metra. Gdyby nie miał czasu - zadowoliłby się wymiarami długimi na 3 metry i odpowiednio szerokimi i wysokimi, tj. około 1,6x1,6 metry. Planował zamknąć przeciwnika w niej, a następnie aktywować technikę, rozbijając przeciwnika na atomy, w razie potrzeby - przesuwając za nim dematerializującą przestrzeń. Ważnym punktem było to, że bryła była tworzona przy użytkowniku - nie musiała być na ziemi, przez co przeciwnik będący w powietrzu, który raczej nie da rady nagle zmienić kierunku lotu, powinien być w zasięgu nawet tych dwóch metrów - jak doda się do tego fakt, z jakiej wysokości Kensei tę technikę planował aktywować. Oczywiście - widząc tor lotu przeciwnika, starałby się przewidzieć całość, chcąc zwyczajnie dać mu jak najmniejszą szansę na unik. A potem? Cóż, potem się zobaczy. Bo nawet jeśli nie trafi go w całości - jego przeciwnik może się pożegnać z częścią swojego ciała.

Oczywiście, największą dziurą tego planu był "unik". Jeśli nie uniknie i technika go trafi - to no... nieciekawie. Dwa cięcia na niego leciały, temu unik przy pomocy Shunshina, będącego gwałtownym przyśpieszeniem, miał najpierw przesunąć chłopaka w bok, tak by po łuku się przemieścił. Gdyby jednak dostał bądź przeciwnik by się za bardzo oddalił - nie goniłby go. A raczej utrzymał dystans i zachował chakrę, na dalsze działania. A kwestia obrażeń? Cóż, zależnie od obrażeń. A ciężko o tym teraz gadać. Pozostało liczyć, że jego Refleks, Szybkość, użycie Shunshina oraz trasa pozwoli mu chociaż częściowo zrealizować ten plan.

Chakra9 730 - 0 (Sakki) - 100 (Shunshin no Jutsu) - 1000/1 750 (Jinton: Genkai Hakuri no Jutsu) = 8 630/7 880

► Pokaż Spoiler | Użyte techniki i atuty

Sakki | Killing Intent殺気

KlasyfikacjaNinjutsu

Pieczęcie---

Koszt---

ZasięgZasięg wzroku

Wymagania---

Specyficzna technika pozwalająca wywrzeć swoją wolą presję na innych. Porównuje się wówczas Siłę Woli celu do Siły Woli użytkownika i korzysta z poniższej tabeli:

Różnica Siły Woli celu do użytkownika	Efekt
Większa bądź równa 0	Cel odporny na technikę
-1 lub -2	Cel czuje niepokój
-3 lub -4	Cel czuje strach
-5	Cel jest przerażony
-6 i dalej	Cel jest sparaliżowany ze strachu

Posiadając Kontrolę Chakry na poziomie 9 możemy zapłacić koszt standardowy A na turę, by za jej pomocą zmaterializować za użytkownikiem "wizję". Może być to demoniczna postać, czysta aura, cokolwiek. Dodaje to dodatkowej presji w postaci +1 przy przeliczaniu różnic na korzyść użytkownika tej techniki.

Shunshin no Jutsu | Body Flicker Technique瞬身の術­

KlasyfikacjaNinjutsu, Kontrola Chakry

PieczęcieTygrys

KosztStandardowy

ZasięgBazowo 20 metrów

Wymagania---

Pomimo zaliczania się w poczet podstawowych zdolności ninja, stanowi technikę dość chakrożerną. Przez to, nie bywa ona dostępna dla niskopoziomowych shinobi. Chociaż często mylona z teleportacją, technika ta poprzez krótkie skupienie chakry jest w stanie przez bardzo krótką chwilę zwiększyć możliwości organizmu, pozwalając na niesamowicie szybkie poruszanie się. Mimo tego mylnego wrażenia, jest w rzeczywistości niesamowitym przyśpieszeniem, które na takowe wygląda. Ninja potrafi w mgnieniu oka pojawić się w innym miejscu, o ile jest fizycznie dostępne. Tak duże prędkości zezwalają głównie na poruszanie się w linii prostej, o ile przeszkody na drodze nie są stosunkowo łatwo do ominięcia np. kłoda bądź przewalone drzewo. Niektórzy używają jej też, by znaleźć się nad przeciwnikiem zamiast tuż obok niego.

Podany zasięg pozwala przenieść się na wspomnianą odległość przy poświęceniu standardowego kosztu techniki. Możliwe jest jednak jego zwiększenie, poprzez przeznaczenie większej jej ilości. Warto jednak pamiętać, że strata zbyt dużej ilości chakry w krótkim czasie może negatywnie odbić się na shinobi.

Istnieje wiele wariantów tej techniki, wszystkie różniące się tylko wizualnie. Możliwe jest zarówno wytworzenie niewielkiej chmurki celem kamuflażu, chociaż nie jest ona konieczna. Są również ninja, którzy zamiast ów dymku tworzą zasłony z wody, liści czy piasku - wszystkie mające tę sama funkcję, nie dając innych profitów niż efekt wizualny.

Użycie tej techniki przez osoby z ponadprzeciętną, wręcz nieludzką prędkością nadal znajduje swoje zastosowanie. Pomijając możliwość utworzenia dodatkowego kamuflażu w momencie korzystania z techniki, zwyczajnie prędkość przemieszczania się, nawet na wyższych poziomach Szybkości, przy pomocy tego Jutsu jest zwyczajnie większa niż normalnie osiągalna. Takie osoby nie muszą się także martwić o odpowiednią manipulację własną prędkością, start czy wyhamowanie, gdyż technika niejako "zajmuje się tym za nie", co pozwala na bardziej efektywne jej wykorzystanie.

Specjalna zasada: każdy poziom Szybkości użytkownika zwiększa maksymalny zasięg techniki przy standardowym koszcie o 3m na każdy poziom Szybkości, do maksymalnego bonusu +30 metrów (łącznie 50m).
Posiadając rangę S w Ninjutsu zamiast pieczęci Tygrysa, można w zamian użyć Pieczęci Konfrontacji.
Posiadając Specjalizację w Ninjutsu ninja może pominąć pieczęć kumulując chakrę tyle czasu, ile zajęłoby jej złożenie.

Jinton: Genkai Hakuri no Jutsu | Dust Release: Detachment of the Primitive World Technique塵遁・原界剥離の術­

KlasyfikacjaJinton, Transformacja natury

PieczęcieSzczur → Dzik → Wąż

KosztPodwójny za rozbicie
Standardowy za powiększenie bryły o kolejne 8m³

ZasięgDotykowy, bazowo 8m³

Wymagania---

DodatkoweTechnika traktowana jest jako wspomaganie

Technika rozbijająca wszelaką materię na atomy. Dosłownie. Po złożeniu pieczęci użytkownik tworzy przed sobą prostą, geometryczną bryłę, jak np. sześcian, prostopadłościan, walec czy kula, o objętości 8m³. Wymiarami można dowolnie manipulować, jednak sama bryła musi znajdować się przy użytkowniku (musi ją niemalże dotykać ręką), a minimalna długość boku bądź średnica wynosi 1 metr. Bryła ta jest prostą barierą energetyczną, która przechodzi przez wszelką materię fizyczną, a więc można z niej spokojnie wyjść.

Problemem jest to, że gdy użytkownik zechce, może wypełnić tę bryłę energią, która rozbija wszelką znajdującą się weń materię na pojedyncze atomy, że nawet pył z nich nie zostanie. Wypełnienie energią i dematerializacja to proces niemalże natychmiastowy. Trwa on około 2-3 sekundy.

Płacąc wielokrotność techniki, można zwiększyć objętość bryły. Ot, koszt podwójny oznacza podwójną objętość, koszt potrójny, potrójną objętość itd. Przyjmuje się, że na turę można zwiększyć jej objętość maksymalnie dwa razy (w pierwszej turze maksymalnie do 16m³, w drugiej maksymalnie do 32m³, w trzeciej maksymalnie do 48m³ itd.). Można jednak poświęcić na to więcej czasu (i tur) i stworzyć ją znacznie większą.

W przypadku zderzenia się dwóch tych samych technik, następuje niekontrolowana eksplozja, która niszczy wszystko w swoim zasięgu rażenia, dematerializując napotkane przeszkody. Zasięg i tempo rozchodzenia się takiej eksplozji jest zależne od MG.

Posiadając Sennina Jintonu możemy obrócić utworzoną bryłę, zwiększając zakres rażenia techniki, zwyczajnie ją przemieszczając. Wciąż należy mieć z nią kontakt fizyczny. Taki ruch bryłą wymaga dodatkowych zasobów chakry i jest to połowiczny koszt rangi S.
Posiadając Specjalizację w Jinton możliwe jest czterokrotne zwiększenie objętości bryły w ciągu jednej tury.

Specjalizacja FūinjutsuSpecjalizacja

Ninja przejawia naturalny talent w jednej konkretnej dziedzinie ninpō czy stylu walki. Objawia się to różnego rodzaju "drygiem" do technik tej konkretnej dziedziny bądź stylu walki. W konkretnych stylach i technikach znajduje się opis, w jaki sposób specjalizacja na nie wpływa. Jest to atut obrazujący predyspozycję naszej postaci w konkretnym kierunku.
Uwaga! Nie ma czegoś takiego jak specjalizacja w konkretnych stylach walki. Zamiast tego istnieje specjalizacja dla Taijutsu, Bukijutsu, Taijutsu Wspieranego Chakrą oraz Bukijutsu Wspieranego Chakrą. Postaci ze specjalizacją w jednej z tych "dziedzin" są traktowane tak, jakby posiadały specjalizację do każdego stylu walki, który się w nim zawiera. Oznacza to, że posiadając np. Specjalizację w Taijutsu, postać zyskuje bonusy ze Specjalizacji do każdego stylu Taijutsu nie wspieranego chakrą, jak np. Itamiken, Karate Shōtōkan czy Migatte no Gokui. Analogicznie w innych "dziedzinach" stylów walki. Wyjątkiem są specjalne Style Walki, które posiadają techniki, jak np. Hachimon czy Kujaku Myōhō.

Monstrualna chakraAtut wrodzony

Postać posiada naturalny talent, dzięki któremu jego zasoby chakry rozwijają się w o wiele szybszym tempie niż normalnie. Rozwijając swoje zapasy chakry postać dostaje dodatkowe 50% tego co kupiła. Innymi słowy, postać zamiast wykupywać 500 chakry, wykupuje po 750. W sytuacjach, gdzie posiada np. 19750 chakry, wykupuje po koszcie aktualnego progu kosztowego.

Sennin FūinjutsuAtut nabyty

Atut ten oznacza osobę posiadającą ogrom wiedzy i umiejętności w jednej konkretnej dziedzinie. Sprawia to, że ma on dostęp do technik, do których normalny użytkownik tej konkretnej dziedziny nie miałby dostępu. Często również jest w stanie użyć dobrze sobie znanych technik w zupełnie nowy sposób.
By wykupić ten atut należy posiadać rangę S w danej dziedzinie.

Sennin DotonuAtut nabyty

Atut ten oznacza osobę posiadającą ogrom wiedzy i umiejętności w jednej konkretnej dziedzinie. Sprawia to, że ma on dostęp do technik, do których normalny użytkownik tej konkretnej dziedziny nie miałby dostępu. Często również jest w stanie użyć dobrze sobie znanych technik w zupełnie nowy sposób.
By wykupić ten atut należy posiadać rangę S w danej dziedzinie.

Sennin JintonuAtut nabyty

Atut ten oznacza osobę posiadającą ogrom wiedzy i umiejętności w jednej konkretnej dziedzinie. Sprawia to, że ma on dostęp do technik, do których normalny użytkownik tej konkretnej dziedziny nie miałby dostępu. Często również jest w stanie użyć dobrze sobie znanych technik w zupełnie nowy sposób.
By wykupić ten atut należy posiadać rangę S w danej dziedzinie.

Jednoręczne składanie pieczęciAtut nabyty

Z różnych przyczyn shinobi może mieć zajętą rękę. Jednakże ninjutsu wymagają z reguły wykorzystania pieczęci. Postać z tym atutem jest w stanie pogodzić i jedno, i drugie mogąc składać pieczęci tylko i wyłącznie jedną ręką.

Przyśpieszone składanie pieczęciAtut nabyty

Pieczęci w swoim zamyśle mają tylko uprościć korzystanie z chakry i jej koncentrowanie. Oznacza to, że odpowiednio utalentowane osoby są w stanie zmniejszyć ilość pieczęci potrzebnych do użycia jutsu. Osoby z tym atutem są w stanie zredukować ilość potrzebnych pieczęci do wykonania jutsu o 33%. Jeśli postać ponadto posiada specjalizacją bądź sennina w danej dziedzinie może zredukować ilość pieczęci do 50%. Ilość pieczęci po ich redukcji jest zaokrąglana w górę. Nie ma możliwości całkowitego pominięcia pieczęci. Działa to analogicznie także w przypadku technik, które nie posiadają pieczęci, ale czas kumulacji chakry jest równy złożeniu x pieczęci. W tym przypadku atut ten redukuje czas kumulacji chakry.

[Kaguya Kaede]

Country roads, take me home 故郷の道よ僕を家まで連れてって

GraczeHokori Kensei

Tury15

Mawia się, że jeśli ktoś zna się na wszystkim, to tak naprawdę nie jest ekspertem w żadnej z tych dziedzin, ewentualnie w jednej czy dwóch – bo nie da się być we wszystkim najlepszy, a jeśli ktoś do tego dąży, to zdecydowanie pojawia się kwestia w postaci ceny, którą musi za to zapłacić, a bez wątpienia takowym może być właśnie czas, który spędził na tym doskonaleniu się w wielu rzeczach, tak że nie miał już go na prywatne życie – dla rodziny, przyjaciół czy nawet samego siebie, bo mimo że wiele osób twierdzi, że odpoczywa pracując czy trenując, to każdemu czasem była potrzebna chwila wytchnienia, możliwość zwykłego… zatrzymania się i spojrzenia na świat z zupełnie innej perspektywy.

Na świecie nie było niewinnych ludzi – każda jednostka miała swoje mniejsze, bądź większe grzeszki. Nawet jeśli ktoś starał się żyć zgodnie z jakimiś zasadami moralnymi, to czasem przyjdzie potrzeba wyższa, która sprawi, że takowe zostaną złamane – chociażby w sytuacjach obrony własnego życia. I jak wielu by stwierdziło, że przecież nie ma nic złego w obronie samego siebie, tak koniec końców – ma się wtedy na rękach czyjąś krew i czyjeś życie na sumieniu. Ludzie spotkani w Oto to zdecydowanie nie były niewiniątka. Z drugiej strony, każdy starał się radzić jak tylko mógł w nowej rzeczywistości, w której to się znaleźli. Przeżycie wojny to było jedno, utrzymanie się i prowadzenie dalszej egzystencji to zdecydowanie inna sprawa.

Kensei nie przestawał wywierać na przeciwniku swojej presji – i pomimo że ten nie był sparaliżowany ze strachu i był w stanie względnie funkcjonować, to widać było że sakki coś definitywnie robiło – bo jak twarzy skrytobójcy Hokori w stanie zobaczyć nie był, to jednak przelotny błysk w oczach asasyna mówił jasno, że się go obawiał. Strach jednak potrafił mieć różne działanie na ludzi – u jednych sprawiał, że ci chcieli się wycofać za wszelką cenę, inni go zwalczali. Przeciwnik Kenseia zdecydowanie należał do tej drugiej grupy ludzi, bowiem najwidoczniej nie zamierzał dać się stłamsić – a chociaż nie od razu, bo kropla drąży skałę i może w pewnym momencie nie będzie w stanie się już opierać temu strachowi?

Shitorin zdobył kolejną dawkę informacji na temat swojego przeciwnika, mianowicie – że ten miał na tyle siły, żeby wydostać się z jego techniki, a także wybić się niemal z miejsca stosunkowo wysoko, by zaraz potem wykonać atak w kierunku Hokoriego. Ten nie zamierzał oczywiście stać w miejscu i od razu złożył połowę pieczęci do Shunshina by uniknąć ataku, a jednocześnie przedostać się pod swojego przeciwnika. To wymagało biegnięcia po łuku, co zdecydowanie było dosyć ryzykownym zagraniem, biorąc pod uwagę jaką prędkość się osiągało przy pomocy tej techniki. I jak Refleks Kensei miał ponadprzeciętny, tak nie był w stanie czysto „wyhamować” tak jak planował. Nie wspominając o tym, że kamienna posadzka alejki, bardzo starannie wypolerowana, wcale całego procesu nie ułatwiała. Ze względu na to Kensei po zakończeniu techniki po prostu się poślizgnął, tracąc przy tym równowagę i lecąc do przodu. Nie wywalił się, będąc w stanie się wybronić przed upadkiem, jednakże to skutkowało kilkoma nieplanowanymi krokami i znalezieniem się w dosyć niebezpiecznej sytuacji – mianowicie plecami do przeciwnika. W tym momencie Kensei był skierowany twarzą do ołtarza, na którym były same trupy kapłanów a pośrodku nich Yeremya w tym całym swoim transie.

Przeciwnik nie mógł być wiecznie w powietrzu, bo istniało coś takiego jak grawitacja, która ciągnęła go w dół. Hokori mógł więc usłyszeć trzask drewna, a gdyby się odwrócił – zobaczyłby odbijającego się od drewnianej ławki skrytobójcę, który wylądował jakieś pięć metrów od Kenseia, pośrodku głównej alejki. Mógł zobaczyć jak ten bierze chwyta za katanę, która była schowana w pochwie, przybierając dosyć charakterystyczną postawę, dosyć dobrze mu znaną jako osobie z Iwy – od razu rozpoznał w tym samurajską technikę.
– Nie jesteś moim celem. Weź cywili i rozejdźmy się w pokoju – odparł… w sumie to chłopak. Głos miał taki, jakby ledwo co mutację przeszedł, mimo bycia dosyć dobrej budowy. - Zapewniam cię, że nie chcesz tutaj być jak ten się z transu wybudzi. I za ile przyjdą straże? Za minutę, dwie, trzy? Myślisz, że będą się pytać kim jesteś? - zapytał skrytobójca. Kensei mógł zobaczyć jak ten bacznie go obserwuje, wciąż zaciskając palce na rękojeści katany i wyglądając jakby był w pełni gotowości do ataku.

Informacje

Kensei znajduje się jakieś 3 metry przed ołtarzem. Zamachowiec znajduje się pięć metrów na przeciwko niego, pośrodku alejki.

9 630 chakry, JINTON: GENKAI HAKURI NO JUTSU nieużyte.

NPCSprzedawca

NPC Kapłan

NPC Minako

NPCYeremya

NPC Skrytobójca

[Hokori Kensei]

Kensei zdecydowanie pasował do, jak już było mówione, roli narzędzia. Pozbawionego emocji, wykupowanego przez innych dla jakichś usług. By jednak być dobrym narzędziem musiał się szkolić. Jednak jak to narzędzia - każde ma swoją konkretną rolę. O wiele łatwiej jest kopać łopatą niż grabiami w końcu. Jednak nawet on miał swoje ułomności i słabości. I faktycznie - brakowało czasu. Nie tylko po to, by się samemu rozwinąć, ale czasami nawet - tej dodatkowej sekundy, którą mógłby wykorzystać, by ocalić chociażby Yasushiego, tego dodatkowego momentu, by zorientować się, że przebiegający ludzie są tylko cywilami. Jednak każdy popełnia błędy. A Hokori nie należał do tych, co ulegają błędom przeszłości. Owszem, te mogły go nawiedzać, jednak nie przeszkadzały mu w codziennym życiu. Już zwyczajnie - taką był osobą.

Widział, że wywieranie presji działało, a więc wyraz twarzy dawnego członka ANBU w miarę możliwości pozostawał niewzruszony. Miał wręcz pokazać się trochę lekceważąco, jakby to co tutaj się działo było jedynie lekką rozgrywką, rozgrzewką w większej grze. Kolejna rola, którą postanowił przybrać. Tylko i aż tyle. Niech jego przeciwnik ma od niego nieustanną presję, wyczuwalną wręcz chęć mordu. A jednocześnie... jakby to była dla niego zwykła codzienność. Niech to w połączeniu z grą aktorską zadziała podwójnie.

Jego plan nie wyszedł w pełni, jednak tym się nie przejmował. Gdy tylko złapał dość równowagi, by odwrócić wzrok w stronę przeciwnika - zrobił to. Nadal pozostając niewzruszonym. Widząc zachowanie ich przeciwnika nawet lekko uśmiechnął się, wręcz lekceważąco, a za jego plecami uformowała się wizja europejskiego smoka rozkładającego szeroko skrzydła i szykującego się do przerażającego ryku.

-Jak na kogoś, kto najwidoczniej kroczy drogą Bushidō... - tu lekkim skinieniem głowy pokazał na jego pozycję -Zaskakująco mało honorowe zagranie. Zwłaszcza, że do śmierci wielu cywilów już doprowadziłeś. - był bardzo ciekawy tego, jak ich przeciwnik zareaguje teraz. Kensei był gotowy do uniku oczywiście, przy pomocy techniki Ninjutsu, tym razem jednak planując zejść przeciwnikowi w bok, nie po łuku, by móc w pełni wykorzystać zalety tej techniki. -I uwierz mi, naprawdę za wiele mnie nie interesuje co sobie o mnie pomyślą. Poradzę sobie i z tym. A że przy okazji przeszkodzę tobie? - po czym wzruszył ramionami, pokazując jak niewiele go to interesuje. Przy pomocy Dotonu czuł się pewny w tym, że w razie potrzeby ucieknie bez większych problemów. Plus - na razie chronił ich najwyższego kapłana. Kto wie do czego to dojdzie? Albo co zaoferuje mu zabójca-samuraj? Tak czy inaczej - był gotowy do uniku, jak już było wspominane (poprzez Shunshin no Jutsu). Ale skoro jego "przeciwnik" rozpoczął dyskusje, to może właśnie w ten kulturalny sposób zakończy się ich spotkanie?

Chakra9 630 - 250 (Sakki) - 100 (Shunshin no Jutsu) = 9 280

► Pokaż Spoiler | Użyte techniki i atuty

Sakki | Killing Intent殺気

KlasyfikacjaNinjutsu

Pieczęcie---

Koszt---

ZasięgZasięg wzroku

Wymagania---

Specyficzna technika pozwalająca wywrzeć swoją wolą presję na innych. Porównuje się wówczas Siłę Woli celu do Siły Woli użytkownika i korzysta z poniższej tabeli:

Różnica Siły Woli celu do użytkownika	Efekt
Większa bądź równa 0	Cel odporny na technikę
-1 lub -2	Cel czuje niepokój
-3 lub -4	Cel czuje strach
-5	Cel jest przerażony
-6 i dalej	Cel jest sparaliżowany ze strachu

Posiadając Kontrolę Chakry na poziomie 9 możemy zapłacić koszt standardowy A na turę, by za jej pomocą zmaterializować za użytkownikiem "wizję". Może być to demoniczna postać, czysta aura, cokolwiek. Dodaje to dodatkowej presji w postaci +1 przy przeliczaniu różnic na korzyść użytkownika tej techniki.

Shunshin no Jutsu | Body Flicker Technique瞬身の術­

KlasyfikacjaNinjutsu, Kontrola Chakry

PieczęcieTygrys

KosztStandardowy

ZasięgBazowo 20 metrów

Wymagania---

Pomimo zaliczania się w poczet podstawowych zdolności ninja, stanowi technikę dość chakrożerną. Przez to, nie bywa ona dostępna dla niskopoziomowych shinobi. Chociaż często mylona z teleportacją, technika ta poprzez krótkie skupienie chakry jest w stanie przez bardzo krótką chwilę zwiększyć możliwości organizmu, pozwalając na niesamowicie szybkie poruszanie się. Mimo tego mylnego wrażenia, jest w rzeczywistości niesamowitym przyśpieszeniem, które na takowe wygląda. Ninja potrafi w mgnieniu oka pojawić się w innym miejscu, o ile jest fizycznie dostępne. Tak duże prędkości zezwalają głównie na poruszanie się w linii prostej, o ile przeszkody na drodze nie są stosunkowo łatwo do ominięcia np. kłoda bądź przewalone drzewo. Niektórzy używają jej też, by znaleźć się nad przeciwnikiem zamiast tuż obok niego.

Podany zasięg pozwala przenieść się na wspomnianą odległość przy poświęceniu standardowego kosztu techniki. Możliwe jest jednak jego zwiększenie, poprzez przeznaczenie większej jej ilości. Warto jednak pamiętać, że strata zbyt dużej ilości chakry w krótkim czasie może negatywnie odbić się na shinobi.

Istnieje wiele wariantów tej techniki, wszystkie różniące się tylko wizualnie. Możliwe jest zarówno wytworzenie niewielkiej chmurki celem kamuflażu, chociaż nie jest ona konieczna. Są również ninja, którzy zamiast ów dymku tworzą zasłony z wody, liści czy piasku - wszystkie mające tę sama funkcję, nie dając innych profitów niż efekt wizualny.

Użycie tej techniki przez osoby z ponadprzeciętną, wręcz nieludzką prędkością nadal znajduje swoje zastosowanie. Pomijając możliwość utworzenia dodatkowego kamuflażu w momencie korzystania z techniki, zwyczajnie prędkość przemieszczania się, nawet na wyższych poziomach Szybkości, przy pomocy tego Jutsu jest zwyczajnie większa niż normalnie osiągalna. Takie osoby nie muszą się także martwić o odpowiednią manipulację własną prędkością, start czy wyhamowanie, gdyż technika niejako "zajmuje się tym za nie", co pozwala na bardziej efektywne jej wykorzystanie.

Specjalna zasada: każdy poziom Szybkości użytkownika zwiększa maksymalny zasięg techniki przy standardowym koszcie o 3m na każdy poziom Szybkości, do maksymalnego bonusu +30 metrów (łącznie 50m).
Posiadając rangę S w Ninjutsu zamiast pieczęci Tygrysa, można w zamian użyć Pieczęci Konfrontacji.
Posiadając Specjalizację w Ninjutsu ninja może pominąć pieczęć kumulując chakrę tyle czasu, ile zajęłoby jej złożenie.

Specjalizacja FūinjutsuSpecjalizacja

Ninja przejawia naturalny talent w jednej konkretnej dziedzinie ninpō czy stylu walki. Objawia się to różnego rodzaju "drygiem" do technik tej konkretnej dziedziny bądź stylu walki. W konkretnych stylach i technikach znajduje się opis, w jaki sposób specjalizacja na nie wpływa. Jest to atut obrazujący predyspozycję naszej postaci w konkretnym kierunku.
Uwaga! Nie ma czegoś takiego jak specjalizacja w konkretnych stylach walki. Zamiast tego istnieje specjalizacja dla Taijutsu, Bukijutsu, Taijutsu Wspieranego Chakrą oraz Bukijutsu Wspieranego Chakrą. Postaci ze specjalizacją w jednej z tych "dziedzin" są traktowane tak, jakby posiadały specjalizację do każdego stylu walki, który się w nim zawiera. Oznacza to, że posiadając np. Specjalizację w Taijutsu, postać zyskuje bonusy ze Specjalizacji do każdego stylu Taijutsu nie wspieranego chakrą, jak np. Itamiken, Karate Shōtōkan czy Migatte no Gokui. Analogicznie w innych "dziedzinach" stylów walki. Wyjątkiem są specjalne Style Walki, które posiadają techniki, jak np. Hachimon czy Kujaku Myōhō.

Monstrualna chakraAtut wrodzony

Postać posiada naturalny talent, dzięki któremu jego zasoby chakry rozwijają się w o wiele szybszym tempie niż normalnie. Rozwijając swoje zapasy chakry postać dostaje dodatkowe 50% tego co kupiła. Innymi słowy, postać zamiast wykupywać 500 chakry, wykupuje po 750. W sytuacjach, gdzie posiada np. 19750 chakry, wykupuje po koszcie aktualnego progu kosztowego.

Sennin FūinjutsuAtut nabyty

Atut ten oznacza osobę posiadającą ogrom wiedzy i umiejętności w jednej konkretnej dziedzinie. Sprawia to, że ma on dostęp do technik, do których normalny użytkownik tej konkretnej dziedziny nie miałby dostępu. Często również jest w stanie użyć dobrze sobie znanych technik w zupełnie nowy sposób.
By wykupić ten atut należy posiadać rangę S w danej dziedzinie.

Sennin DotonuAtut nabyty

Atut ten oznacza osobę posiadającą ogrom wiedzy i umiejętności w jednej konkretnej dziedzinie. Sprawia to, że ma on dostęp do technik, do których normalny użytkownik tej konkretnej dziedziny nie miałby dostępu. Często również jest w stanie użyć dobrze sobie znanych technik w zupełnie nowy sposób.
By wykupić ten atut należy posiadać rangę S w danej dziedzinie.

Sennin JintonuAtut nabyty

Atut ten oznacza osobę posiadającą ogrom wiedzy i umiejętności w jednej konkretnej dziedzinie. Sprawia to, że ma on dostęp do technik, do których normalny użytkownik tej konkretnej dziedziny nie miałby dostępu. Często również jest w stanie użyć dobrze sobie znanych technik w zupełnie nowy sposób.
By wykupić ten atut należy posiadać rangę S w danej dziedzinie.

Jednoręczne składanie pieczęciAtut nabyty

Z różnych przyczyn shinobi może mieć zajętą rękę. Jednakże ninjutsu wymagają z reguły wykorzystania pieczęci. Postać z tym atutem jest w stanie pogodzić i jedno, i drugie mogąc składać pieczęci tylko i wyłącznie jedną ręką.

Przyśpieszone składanie pieczęciAtut nabyty

Pieczęci w swoim zamyśle mają tylko uprościć korzystanie z chakry i jej koncentrowanie. Oznacza to, że odpowiednio utalentowane osoby są w stanie zmniejszyć ilość pieczęci potrzebnych do użycia jutsu. Osoby z tym atutem są w stanie zredukować ilość potrzebnych pieczęci do wykonania jutsu o 33%. Jeśli postać ponadto posiada specjalizacją bądź sennina w danej dziedzinie może zredukować ilość pieczęci do 50%. Ilość pieczęci po ich redukcji jest zaokrąglana w górę. Nie ma możliwości całkowitego pominięcia pieczęci. Działa to analogicznie także w przypadku technik, które nie posiadają pieczęci, ale czas kumulacji chakry jest równy złożeniu x pieczęci. W tym przypadku atut ten redukuje czas kumulacji chakry.

[Kaguya Kaede]

Country roads, take me home 故郷の道よ僕を家まで連れてって

GraczeHokori Kensei

Tury16

Wielu shinobi potrafi być tak szybkimi, że niejeden człowiek nie był w stanie zarejestrować ich ruchów… a czasem to było za wolno. Brakowało tych ułamków sekund by coś zrobić – żeby uniknąć ataku, by kogoś uratować, by coś dojrzeć – i często tego typu sytuacje potrafiły mieć naprawdę bardzo poważne konsekwencje. Kensei zdecydowanie był w stanie to odczuć na swoim przykładzie. Może gdyby zareagował odrobinę szybciej, to wtedy nie zostałby rozdzielony z Yasushim i nie musiałby przechodzić przez to wszystko? Gdybać sobie można, teraźniejszość zaś była taka, jaka była i musiał się z nią zmierzyć i radzić w taki, czy inny sposób – co najwyżej mógł próbować naprawić błędy przeszłości i starać się nie doprowadzić do tego, by te ponownie miały miejsce.

Wywieranie presji zdecydowanie działało, jednocześnie ten wydawał się uwalniać spod działania sakki nieco szybciej, aniżeli normalnie – nie zmieniało to jednak faktu, że te napieranie miało wpływ na jego przeciwnika, a tym i jego akcje. Jak stare dobre przysłowie mówi – kropla drąży skałę.

Kensei nie przejął się tym, że jego plan nie wyszedł tak, jak sobie to wyobraził – nie zawsze przecież wszystko idzie po naszej myśli, niezależnie od tego jak doświadczonym shinobi byśmy nie byli. Wciąż podchodził do wszystkiego z chłodną kalkulacją, spoglądając na skrytobójcę, który również uważnie wpatrywał się w Hokoriego, ciągle mając zaciśnięte palce na rękojeści swojej katany. Były ANBU mógł zobaczyć, jak oczy jego przeciwnika lekko się przymrużyły.

– Jakie czasy, takie Bushidō – odparł jedynie, dosyć neutralnym głosem. Nie wydawał się jakoś bardzo przejmować słowami Kenseia, te w żaden sposób go nie uraziły. – Wypadek przy pracy, każdemu może się zdarzyć, prawda? – zapytał dosyć retorycznie. Ton głosu skrytobójcy zdecydowanie brzmiał tak, jakby nie oczekiwał od Shitorina żadnej odpowiedzi. – Po co się mieszasz w sprawy, które cię w żaden sposób nie dotyczą? – zapytał skrytobójca, wciąż będąc w gotowości, przybierając charakterystyczną, samurajską postawę, jednakże nie atakując w żaden sposób.

To co mógł Kensei jednak zobaczyć, to że drzwi Panteonu, w bliżej nieokreślony dla niego sposób, się zamknęły, a po chwili zaczęli się dobijać do niego ludzie. Zapewne strażnicy, o których wspominał skrytobójca. Żeby tego było mało, Yeremya zaczął świecić dziwnym, jasnym światłem, które pokryło jego ciało niczym swoista, cienka powłoka.

– Wybacz, nie mam czasu czekać – odparł skrytobójca, by następnie po prostu wybić się z podłogi, w której odcisnął się ślad po jego bucie, by następnie ruszyć prosto na Kenseia, w locie wyciągając katanę z pochwy z zamiarem zamachnięcia się nią. Hokori był na to gotowy, dzięki czemu przy pomocy sunshina szybko przemieścić się w prawy bok, gdzie miał trochę więcej miejsca.

Manewr, który Kensei zrobił sprawił, że dosłownie zszedł samurajowi z drogi, otwierając mu prostą drogę do Yeremyi. I wyglądało na to, że właśnie tego skrytobójca oczekiwał – nie pognał bowiem za Hokorim, a ponownie odbił się od ziemi, by wyprowadzić kolejny cios. Kensei mógł zobaczyć, jak ostrze katany pokrywa się warstwą chakry, a następnie zostaje wykonane cięcie na wysokości szyi kapłana w transie. Klinga wbiła się w świetlistą powłokę. Skrytobójca przybrał pewniejszą postawę, mocniej zapierając się nogami i zaciskając ponownie palce na rękojeści miecza. Chakra, która pokrywała ostrze się wręcz zerwała, zaczęła się jakby kotłować i rozszerzać, a z tego spotkania pomiędzy chakrą, a świetlistą powłoką zaczęły sypać się iskry.

Żeby tego było mało – drzwi panteonu zostały wyważone a do środka wpadła grupa strażników – na oko kilkunastu, większość z nich uzbrojonych w halabardy.

– Brać ich! – krzyknął jeden z nich, co znajdował się na przodzie i ci zaczęli biec w stronę ołtarza. Podzielili się na trzy grupy – jedni biegli w główną alejką, pozostali się rozdzielili na boki, z zamiarem ich otoczenia. Kenseia od strażników na głównej alejce dzieliło jakieś 20 metrów, biorąc pod uwagę, że znajdowali się na dwóch końcach świątyni.

Informacje

9 280 chakry

NPCSprzedawca

NPC Kapłan

NPC Minako

NPCYeremya

NPC Skrytobójca