Pomocna Nezuko #32
Kolejny dzień nastał tak szybko jak poprzedni. Przez natłok zadań jakie Nezuko miała na głowie czas leciał na łeb na szyję. Co prawda prac domowych oraz nauki mieli niewiele ze względu na nadchodzący festiwal, lecz to właśnie on zajmował jej większość myśli. Środowy dzień pewnie również będzie pełen wrażeń. Rodzice oczywiście wspierali ją jak tylko mogli, lecz za wiele jednak nie byli wstanie wskórać. Mama zrobiła jej podobne bento co wczoraj a ojciec dał kilka porad odnośnie organizacji czasu pracy.
Lekcje przebiegały sprawnie tak samo zresztą jak i przerwy. Miała czas na zjedzenie przygotowanego posiłku jak i skupienie się na nauce. Przez fakt, że wszystkie formularze były już sprawdzone i zaakceptowane, nikt do niej nie przychodził i nie zadawał pytań. Jedynym zajęciem w trakcie dnia jakie miała było zgarnięcie papierów z pokoju samorządu i udanie się do każdej z klas jakie były niejako pod jej opieką. Były to dość rutynowe wizyty, podczas których przewodnicząca przekazywała, że ich projekt przeszedł weryfikacje i mogą go śmiało wykonać. Oczywiście później odniosła dokumenty na swoje miejsce. Główną atrakcją całego przedsięwzięcia była godzina wychowawcza, podczas której czekała ich ogromna burza mózgów. Gdy młoda Kamado wypełniała formularz oraz całą klasą ustalali co będą robili, padło na dom strachów. Trzeba było dużo rzeczy zrobić. Przede wszystkim, jaką formę powinno to przybrać. Ponadto, jak przekształcić klasę w nawiedzone miejsce i na samym końcu detale takie jak ubiory oraz dekorację. Członkini samorządu stanęła przed kolegami i koleżankami i zaczęła wymieniać kolejne punkty, które trzeba było omówić. Klasyczny sposób straszenia wydawał się najprostszy i najlepszy. Padłą też propozycja by robić klasyczne jumpscary, lub zwyczajny spacer przez różne tunele, jakie mogą wzbudzać strach i niepokój. To jednak nie wystarczało. Zarówno Nezuko jak i kilkoro innych uczniów chcieli zrobić nagrodę za najlepszą wystawę festiwalową. Nie było to nic wielkiego, lecz jakieś aspiracje musieli mieć. By tego dokonać, dwa ostatnie pomysły szybko zostały skreślone z tablicy i padło na klasyczne straszenie z udziałem aktorów, w jakich mieli się wcielić uczniowie. I to był właśnie kolejny punkt dyskusji. Kto może, kto nie może, kto jest chętny i kto się do tego nadaje. Oczywiście kilkoro chłopców się zgłosiło, oraz raptem trzy dziewczynki. Nezuko była jedną z nich, co spotkało się z zdziwieniem klasy. Męska część ochotników zaczęła naśmiewać się z dziewczynek, lecz Chibi Ryu nie pozwoliła sobie na to. Spiorunowała ich groźnym spojrzeniem a ci zamilkli. Jeden z nich burknął coś tylko, że dziewczynki też mogą straszyć, lecz jeśli nie dadzą rady i przez nie nie wygrają niech nie mają im tego za złe. To trochę rozweseliło ją, i mogli wrócić do dalszych ustaleń. Z wiadomych powodów, główny głos miał należeć do straszaków, lecz opinia reszty klasy również miała mieć spore znaczenie. W końcu mieli pomóc im w przygotowaniach. Głównym wyzwaniem jakie teraz przed nimi stanęło, było przerobienie stosunkowo niewielkiej salki, na miejsce grozy i rozpaczy. Nie wolno im było dotykać czy też atakować gości w żaden z fizycznych sposobów, więc należało zrobić to inaczej. Przewodnicząca miała dobre kontakty z kółkiem teatralnym, więc kwestia strojów jak i ponurych dekoracji nie stanowiła problemu. To właśnie dzięki nim oraz innym trikom zamierzali osiągnąć swój cel. Członkini samorządu zaproponowała również, by wykorzystać do tego celu grę dźwięków i światła. Osoby idące w mroku i ciszy, były bardziej podatne na różne bodźce. W ten sposób dzięki niewielkiemu nakładowi pracy mogli osiągnąć cel. Nadal jednak musieli się zastanowić, jak sprawić, by goście nie przeszli przez ich klasę w dwie minuty, gdyż wtedy nie będą mieli zbyt dużo czasu na działanie. Jeden z uczniów zaproponował zrobienie labiryntu połączonego z torem przeszkód. Nie był to wcale taki głupi pomysł jak się okazało. Jednak nie dało się zrobić tego tylko z tego, co mieli w sali. Tworząc ściany z ławek, konstrukcja była by zbyt niestabilna. Przestraszona osoba mogłaby w nie wpaść naruszając strukturę i robiąc sobie krzywdę. Potrzebowali materiałów. Desek, płyt na ściany i innych takich. By tego dokonać, pozostałe pół lekcji przewodnicząca musiała spędzić na zrobieniu rundki po szkole. Wpierw odwiedziła zaprzyjaźnione kółko teatralne. Przedstawiła swój plan oraz poradziła się, co takiego mogą zrobić dość niskim nakładem pracy. Stroi do wyboru było sporo, więc tym nie należało się przejmować. Wystrój klasy był trochę trudniejszy, lecz wykonalny. Mogli do tego użyć zwykłych farb, prześcieradeł. Mogli też poprosić o wypożyczenie szkieletu z sali medycznej. Następnym krokiem było udanie się do kółka majsterkowiczów. Oni mieli dużo materiałów takich właśnie jak płyty drewniane. Po rozmowie z tamtejszym nauczycielem, otrzymali pozwolenie na użycie tego, czego potrzebowali, lecz nie w takich ilościach jakich ciała. Mimo wszystko podziękowała za wszystko i chętnie przyjęła tyle, ile oferowali.
Po powrocie do klasy, przedstawiła sytuację reszcie klasy. Mimo iż dzwonek zadzwonił a oni mogli wracać do domu, wszyscy zostali by przedyskutować kilka ważnych kwestii. Materiałów mieli mało, lecz nadal było to wykonalne. Zdecydowali się zrobić swoisty labirynt wewnątrz, lecz przy odpowiednim wykorzystaniu tego co mieli, dadzą radę. Nezuko obiecała zająć się projektem w domu i przedstawić go jutro. Po powrocie do domu oczywiście się tym zajęła, przy czym poprosiła o pomoc swojego tatę.
