Dzyń, dzyń, zimowe atrakcje!

[Tora]

Konkurs na świąteczny profil

Nick postaci:
Może nie postać, ale Tora

[Hokori Kensei]

Konkurs na świąteczny profil

Nick postaci:
Hokori Kensei

[Hefajstos]

No witam.

Wesołych świąt. W sumie już po.

W każdym razie, był konkurs na świąteczne opowiadanie, to pora też wyłonić jego zwycięzców. Wszystkie prace były fantastyczne! Poziom wyjebało wywaliło w kosmos. No ale, nie wszyscy mogą wygrać. Nie wszyscy mogą być "Pierwsi" - dla mnie, wszyscy zajęliście pierwsze miejsce! Bo napisaliście piękne prace. BO NAPISALIŚCIE prace (XD). Ale zasady zasadami, więc w myśl "To opowieść o świętach", głównym kryterium było właśnie to. Swojskość i świąteczny klimat waszej opowieści. Historia, po którą ludzie chętnie sięgali by podczas świąt. Czy to by na chwilę oderwać od szaroburej rzeczywistości, czy po to by wprawić się w ten biało-zielono-czerwony nastrój. Nie przedłużając oto prace, autorzy, zwycięzcy. Tam gdzie nazwy opowiadania nie było, jakieś dodałem, jakbyście chcieli zmienić to wiecie gdzie mnie znaleźć

1 Miejsce - Dohito Midoro

► Pokaż Spoiler | Mikołaj Święty

Świąteczny nastrój zapanował na całym świecie. W Ame, w którym obecnie mieszkał Midoro, spadł śnieg a większość budynków została przyozdobiona w piękne światełka. Iwijczyk musiał przyznać, że lubił ten specjalny czas. Sam nawet pokusił się o kilka dekoracji w oknach swojego apartamentu oraz parę świątecznych pierdółek w domu. Posiadając jego zdolności oraz umiejętność korzystania z chakry, nie było to zbytnim wyzwaniem ani nie zajęło mu dużo czasu. Zwyczajnie zrobił kilka klonów i ubrał choinkę, wyciągnął z szafy świąteczny sweterek. Magia świąt pochłonęła go do takiego stopnia, że postanowił nawet puścić sobie kilka znanych utworów jakie były puszczane w ten czas, zrobić sobie ciepłe kakao oraz rozsiąść się wygodnie na przeszklonym balkonie i podziwiać widoki.
Czas mu mijał dużo przyjemniej niż w zeszłym roku. Miał teraz swoje cztery kąty i przynajmniej jedną osobę, dla której warto było obchodzić te święta. Niestety wszystko co dobre, nie trwa wiecznie i jego ciepły napój się skończył. Wstając do kuchni, by zrobić sobie jakąś kolację, zauważył w salonie mężczyznę odzianego w czerwony płaszcz obity białym futrem. Gdyby zobaczył taką scenę 10 lat temu, zapewne wyciągnął by kunaia lub bez ostrzeżenia cisnął w niego glinianymi tworami. Teraz jednak, nie widział takiej potrzeby. Po pierwsze, nie miał przy sobie żadnej z wymienionych wcześniej rzeczy. Po drugie, skoro koleś potrafił bezszelestnie dostać się do jego mieszkania, które było zabezpieczone chakrą, to zwykły kunai by tu nic nie zdziałał. Gdy Douhito miał się już odzywać, jego gość odwrócił się ukazując swoje oblicze. Był stary. To pierwsze co rzuciło mu się w oczy. Siwa broda wyłoniła się spod kaptura jaki powoli ściągnął. Następną ciekawostką, był rozpięty płaszcz jaki ukazywał niesamowicie umięśnioną klatę. Do tego były jeszcze grube czerwone spodnie trzymane czarnym, skórzanym paskiem oraz ciężkie buty śniegowe.
- Cieszę się, że mimo tego co się spotkało, odnalazłeś właściwą drogę, Midoro-kun – przemówił niskim głosem mężczyzna trzymając w ręku jego zdjęcie z Naną jaką zrobili sobie po pijaku w zeszłym roku, w wiosce Pani Mikołajowej.
- Miło mi to słyszeć. - rzucił z lekkim uśmiechem chłopak po czym ruszył powoli w stronę kuchni, by odłożyć pustą szklankę.
- Zawsze myślałem, że Mikołaj ma większy brzuch a nie takie muskuły. - powiedział pół żartem, pół serio.
- Ha ha ha! Ach te plotki. Faktycznie, kiedyś miałem pokaźne sadło. Ale żona powiedziała, że tak nie mogą o mnie mówić i mam się wziąć za siebie. - odpowiedział mu nieznajomy śmiejąc się głośno. Midoro na ułamek sekundy zwolnił by rzucić mu spojrzeniem. To serio był Mikołaj. TEN Mikołaj. Z głupich opowiadań dla dzieci. Czy to w ogóle było możliwe i realne? Iwijczyk otworzył lodówkę i wyjął kilka rzeczy, z jakimi zaczął wracać do starca.
- Co prawda to nie ciasteczka, lecz myślę, że się nada. - powiedział kładąc na ławie talerz z kilkoma rodzajami ciasta oraz szklankę mleka. Paker w czerwieni uśmiechnął się od ucha do ucha i przypiął zdjęcie jakie trzymał w dłoni z powrotem na tablicę korkową. Podszedł pewnie do stołu i skosztował jednego kawałka.
- Muszę przyznać, że jedzenie ciągle ciastek może się znudzić. Każdy mi zostawia ciastka i ciastka. Owszem są pyszne, lecz ciasto będzie miłą odmianą. No i wyszło ci pierwszorzędnie. - odparł oblizując palce po czym biorąc łyk mleka. Z każdą sekundą trwania tej abstrakcyjnej rozmowy, dziedzic Bakutonu coraz bardziej zaczynał wierzyć, że to ten gość.
- Czym sobie zasłużyłem na osobiste odwiedziny pana Mikołaja? - zapytał dość niepewnie Midoro opierając się biodrem o blat.
- Och. Wybornie że pytasz. W tym roku prawie cała załoga mi się wyłożyła. Paskudne choróbsko ich złapało i w tym roku nie będą w stanie mi pomóc dostarczyć wszystkich prezentów. - odpowiedział zmartwiony po czym dalej kontynuował swój mały monolog. - Potrzebuję kogoś, kto wyręczył by moich pomocników i dostarczył prezenty na terenie Ame no Kuni. Jak na Mikołaja przystało, wiem to i owo, i muszę przyznać, że nadał byś się do tego idealnie. O ile się zgodzisz oczywiście. - zakończył biorąc kolejny kęs ciasta wpatrując się wyczekująco w gospodarza. Midoro zamrugał ze zdziwienia kilka razy po czym uśmiechnął się smutno.
- Nie wiem czy byłem na tyle grzeczny w tym roku, by dostać jakieś prezenty nie wspominając już o pomocy tobie. Nawet jeśli podjął bym się tego zadania, jak miałbym tego niby dokonać? Nie znam aż tak dobrze całego kraju, jedynie wioskę. Nie mówiąc już o tym, że w jedną noc, tę noc, nie przebiegnę całego kraju. Aż taki dobry to ja nie jestem. - odparł z lekkim zawiedzeniem. Taka była prawda. Jako mały dzieciak, Douhito się zastanawiał, jakim cudem Mikołaj był w stanie dostarczyć wszystkie prezenty na całym świecie w jedną noc. Zakładając, że umiał korzystać z chakry, nadal wydawało się to nierealne. Musiały by istnieć jakieś potężne techniki albo by musiał mieć absurdalne pokłady chakry. Gdyby to wykluczyć, musiał mieć całe legiony pomocników.
- A jeśli ci powiem, że będziesz w stanie tego dokonać? - zapytał tajemniczo.
- Wtedy bym się zgodził. Ale raczej nie prędko będę w stanie robić takie magiczne rzeczy. - odpowiedział mu Midoro z smutnym uśmiechem na twarzy.
Mikołajowi to jednak nie przeszkadzało. Położył mu rękę na ramieniu i posłał mu szeroki i promienny uśmiech.
- Więcej wiary w siebie. - rzucił równie niezrozumiale co wcześniej. Zabrał swoją masywną dłoń po czym zaczął szukać czegoś w wewnętrznej kieszeni płaszcza. Po chwili wyjął mały zwój koloru czerwonego oraz świąteczną czapeczkę z pomponikiem.
- Powodzenia Midoro-kun. Gdy skończysz, zajrzyj do mnie. - puścił mu oczko i klasnął w dłonie znikając w kłębie złocisto-czerwonego pyłu.
Douhito stał przez dobrą chwilę analizując to co się właśnie stało. Spojrzał na zestaw jaki zostawił mu jego gość, i zaczął się zastanawiać co dalej. Po kilku minutach uznał, że w sumie dlaczego by nie? Gdy wziął do ręki zwój, nie wydał mu się ani trochę specjalny poza jego wykonaniem. Ładny czerwony papier a w środku, po rozwinięciu, adresy i pieczęci. Zapewne prezenty, jakie trzeba dostarczyć. Jeden z sekretów młodości został właśnie rozgryziony. Po założeniu czapki, był inny efekt. Zaczął się czuć... inaczej. Widział zwój i cel jaki przed nim leżał. Patrząc przez okno, widział nad rozświetlonym miastem, nocne niebo. Na nim widniała pojedyncza gwiazda, która świeciła tak mocno, że nawet blask Ame nie był w stanie jej przyćmić. Pstryknął palcami a w jego dłoni pojawił się niemal identyczny płaszcz jaki miał na sobie Mikołaj. Wykonując sprawny obrót założył go na siebie, a gdy druga z jego dłoni przeszła przez rękaw, jego w mieszkaniu już nie było.
Wisiał w powietrzu dobre kilkadziesiąt metrów nad ziemią. Płaszcz delikatnie falował na wietrze a płatki śniegu leniwie go omijały. Pod nim znajdowała się mała wioska, jakiej światła zaczynały gasnąć. Ludzie kładli się spać, i to była jego chwila. Jego zadanie. Gdy mrugnął oczami, pojawił się przed jedną z chatek, w której było ciemno. Jedynie kilkanaście światełek świeciło się na choince. Jak gdyby nigdy nic, przeszedł przez ścianę tak, jakby jej tam nie było. Cichym puffnięciem odpieczętował kilka małych paczuszek jakie umieścił pod drzewkiem. Dom nie był zbyt duży czy też bogaty. To mu sugerowało to, że jest w jakiejś biednej wiosce. Wiedział, że tak trzeba. Wiedział, że wszystkie prezenty były dla tych, których normalnie nie było stać na obdarowywanie innych. Gdy już miał iść pod kolejny adres, zauważył stoliczek na jakim stał talerz ciastek oraz szklanka mleka. Uśmiechnął się pod nosem po czym upił łyk, a ciastka zapieczętował w puste miejsce po prezentach. Czas jednak naglił. Noc nie będzie trwała wiecznie. Z każdym kolejnym przeniesieniem się, zaczynał coraz bardziej rozumieć jak działa dar, jaki otrzymał od Mikołaja. Czapka musiała być tym, co pozwalało mu dokonać tego niemożliwego zadania. A może to była jego wiara, że da radę? Nie wiedział i nie zastanawiał się nad tym. W mgnieniu oka znikał i pojawiał się w domach jakie miał odwiedzić. Odpieczętowywał prezenty, zostawiał je pod choinkami, upijał łyk lub dwa mleka, pieczętował ciastka i mknął dalej. Sekundy zlewały się w minuty a te zamieniały się w godziny. Dom za domem, wioska za wioską roznosił prezenty. Nie czuł ani zmęczenia ani bólu brzucha wypiciem tak absurdalnych ilości białego napoju. Po prostu robił swoje. Z czasem zauważył, że sprawia mu to radość. Nie tylko błyskawiczne przenoszenie się z miejsca do miejsca jakich wcześniej nie znał, lecz również obdarowywanie innych prezentami. Każdy w końcu zasługiwał na taki gest. Zwłaszcza w święta.
Księżyc dawno już schował się za horyzontem a blada łuna słońca zaczęła powoli pojawiać się na wschodzie. On jednak skończył swoją prace na czas. Wszystkie pozycje ze zwoju zostały odhaczone. Wiedział, że miał wrócić do Mikołaja, tak jak zostało mu to polecone, lecz nie zrobił tego. Znał lokację jego domku, tak jak znał lokacje wszystkich mieszkań w jakich zostawił podarki. Jednak było coś, co chciał zrobić, nim się zobaczy z panem w czerwieni. Zniknął ponownie w zawirowaniu śnieżynek i pojawił się w pokoju, jaki zdążył już poznać. Stanął nad łóżkiem dziewczyny o pięknych rudych włosach. Uśmiechnął się do niej lekko poprawiając jej kosmyk z twarzy. Położył na stoliku nocnym dwie małe gliniane figurki piesków, z jakimi właścicielka pokoju była mocno związana. Spojrzał na nią jeszcze raz i zniknął tak szybko jak się pojawił.
Po otworzeniu ponownie oczu, stał przed wielkim domem, który każdy znał tylko z opowieści. Zapukał dwa razy kołatką w kształcie świątecznej dekoracji i po chwili otworzył mu znajomy staruszek, zapraszając go do środka.
- Mówiłem, że ci się uda. - powiedział radośnie zamykając za nim drzwi.
Midoro przeleciał wzrokiem pokaźny hol w jakim się znalazł. Cały zrobiony z solidnego drewna, oświetlony przyjemnym, ciepłym światłem. Jak na domek Mikołaja przystało, wszędzie były świąteczne akcenty lub obrazy przedstawiające renifery, prezenty albo śnieżne krajobrazy. W końcu chłopak obrócił się do gospodarza i zdjął płaszcz, jaki momentalnie rozpłynął się w śnieżnym pyle.
- Wszystko dzięki tobie. - odparł mu jak staremu przyjacielowi podając mu zwój. Gdy zdjął czapkę, spojrzał na nią przez chwilę. Zdążył zobaczyć jaką moc ona niesie. Nie musiał mu jej oddawać. Mógł ją sobie zatrzymać i mieć wreszcie taką moc i umiejętność o jakiej zawsze marzył. Czy jednak zdobycie takiej potęgi takim sposobem było dobrym rozwiązaniem? Po kilku chwilach wpatrywania się w czapkę, oddał ją właścicielowi.
- Ponownie dobra decyzja Midoro-kun. - powiedział starzec chowając oba przedmioty za pazuchę.
Douhito uśmiechnął się jedynie wyciągając do niego rękę.
- To był zaszczyt dla pana pracować. – powiedział szczerze. Mikołaj ścisnął jego dłoń, lecz poza tym, przyciągnął go do siebie i przytulił mocno.
- Dziękuję ci chłopcze. - powiedział ciepło, a dziedzicowi Bakutonu nie pozostało nic innego, jak odwzajemnić uścisk. Zamknął oczy i po prostu pozwolił chwili trwać. Czuł się jak w objęciach ojca, którego nigdy nie miał. Ciepła, którego nigdy nie zaznał. Gdy otworzył oczy, był znów u siebie w mieszkaniu. Patrzył na choinkę, pod którą leżał pojedynczy prezent. Napis na nim głosił ”Dla Midoro. Otworzyć gdy pierwsza gwiazda zaświeci na niebie.”. Douhito uśmiechnął się pod nosem, po czym poczuł konsekwencje nie spania całą noc. Udał się więc na krótką drzemkę, nie mogąc się doczekać, by otworzyć swój własny prezent.

2 Miejsce - Hokori Kensei

► Pokaż Spoiler | Sen

Sen

Kolejna noc się zbliżała. Osiemnastoletni chłopak siedział w pokoju wynajmowanym w jakiejś knajpie. Pojedyncza świeczka była jedynym źródłem światła w pokoju, którego jakość można było opisać jedynie jako poniżej przeciętnym. Jednak komuś, kto wychowywał się na shinobi w żaden sposób to nie przeszkadzało. Było to tylko chwilowe w jego podróży, a celem było jedynie przespać się w suchym, zamkniętym pomieszczeniu. I idealnie się do tego nadawało.

Proces był taki sam jak od jakiegoś czasu, a świąteczny klimat wylewający się na ulicach miasta, które mijał za dnia w żaden sposób na Kenseia nie wpływało. Siedział na łóżku, wpatrując się od dwóch minut w kartkę, którą podarował mu kuzyn. Gdy normalni ludzie cieszyli się nadciągającymi świętami, członek klanu Hokori starał się o niczym nie myśleć. Jednak zawsze przed snem troska o przyjaciela wracała, sprawiając, że zawsze przed snem wracały wspomnienia.

Tym razem było tak samo jak zawsze. Kartka nic nie pokazała, a w końcu trzeba było położyć się spać. Chłopak westchnął i ostrożnie odłożył kartkę do plecaka dbając o to, by nic jej się nie stało. Z rana i tak ponownie na nią zerknie. Przyłożył opuszki kciuka i palca wskazującego do ust, lekko je zwilżając, zanim przy ich pomocy nie zgasił świeczki. Wreszcie mógł się położyć.

Troska o przyjaciela zawsze utrudniała mu zaśnięcie. Nie mógł się nie martwić, więc skupiał się na oddechu. Zza okna dobiegały go świąteczne odgłosy, które pozwalały trochę bardziej się zdekoncentrować, choć utrudniały zaśnięcie. Wkrótce jednak udało mu się odpłynąć na granicę świadomości.

Zimny, wilgotny śnieg uderzył go w twarz, gdy akurat siedział na ławce w parku w Iwagakure. Święta się zbliżały, jednak Kensei nigdy nie był ich wielkim fanem. Zimno, wymuszone spotkania, a wszyscy dookoła się cieszyli, jakby cały świat miał się zmienić. Już w tak młodym wieku był bardzo pragmatyczną osobą, skupioną na przyszłej pracy, że nawet nie miał za wielu kolegów. Tego dnia był w parku tylko dlatego, że rodzice tego chcieli, szykując wszystko na kolację. Śnieżka, którą dostał, była od dzieciaków, które akurat na nie walczyły. Hokori nie uczestniczył w tej zabawie. Czytał książkę na ławce, nie widząc sensu w odmrażaniu sobie dłoni i pogonią za resztą dzieciaków.

Otrzepał się ze śniegu, gdy jakiś ciepło opatulony chłopak w jego wieku podszedł go przeprosić.
-Nic się nie stało. - odpowiedział Kensei nawet nie przysłuchując się jego słowom.
Szczęśliwie nie zamknął książki i mógł kontynuować czytanie niemalże tam gdzie skończył.
-Nie chcesz z nami zagrać? - zapytał rówieśnik, ale Hokori nawet nie podniósł wzroku.
-Nie, dzięki. - i tyle było z tej wypowiedzi.

Wnuk Tsugo nawet nie podniósł wzroku, nie będąc zainteresowanym. Miał swoje rzeczy do zrobienia, a zabawa w śniegu nigdy go nie interesowała. Skrzypiący śnieg sugerował, że ostatecznie jego rozmówca zrezygnował z prób przekonania swojego rówieśnika do zabawy i odszedł dołączyć do innych, którzy myśleli w podobny do niego sposób. Kensei mógł znowu zanurzyć się w lekturze.

-Nigdy nie rozumieją, co? - usłyszał nagle znajomy głos.

Podniósł wzrok spoglądając na przyjaciela, solidnie otulonego w ciepły strój i szalik, w którym topił swoją twarz, chroniąc ją przed zimnem. Wargi Hokoriego lekko się uniosły na znak delikatnego uśmiechu.
-Nigdy. - lakonicznie potwierdził, zamykając książkę o pieczęciach, którą czytał.

Nie miał może wielu hobby, jednak to zawsze go interesowało. Tematyka nie dziwiła więc ani jego najlepszego przyjaciela, ani nikogo z jego rodziny.
-Mama kazała ci wyjść na dwór? - zapytał.

W stylu podobnym do niego samego, Yasushi skinął głową, nie racząc się nawet odezwać. Usiadł obok kolegi i rozejrzał się po kamiennym parku. Zawsze o tej porze roku, w górach gdzie znajdowało się Iwagakure było pełno śniegu. Biały puch przykrywał zarówno scenerię w tle, jak i kamienie, które tworzyły krajobraz tego miejsca.

-Widzimy się wieczorem? - zapytał Hōseki po chwili wspólnego siedzenia w ciszy.
-Jeśli rodzice się nie rozmyślą. - potwierdził Kensei. -Nie pomagasz im?
-Za godzinę mam pomóc z pakowaniem. - odparł Yasu, na co Hokori skinął głową.
-Jakoś wtedy też miałem się też zawijać. Mam pomóc przy sprzątaniu i dekorowaniu. - wyjaśnił bez większych emocji.

Żadne z nich raczej by tego nie przyznało, a na pewno nie okazało, jednak pierwszy raz, nie licząc spotkania w gronie własnej rodziny, organizowali wspólną kolację. Może nie spotykały się całe klany, a poszczególne gałęzie, jednak było to coś, co Kensei wyczekiwał. Nawet, jeśli same święta, światełka, atmosfera prezenty, czy piosenki nie napawały go szczególnym podekscytowaniem, tak wizja spędzenia czasu, który powinien polegać na spędzeniu go w gronie najbliższych, z najbliższym przyjacielem i jego rodziną była… intrygująca.

Najbliższą godzinę spędzili w ciszy. Tak jak każdy z nich lubił. Kensei wrócił do czytania materiałów o Fūinjutsu, którym się fascynował, gdy Yasu zajął się swoimi rzeczami. Nie przeszkadzali sobie, ale szanowali swoją ciszę. Dla przeciętnego obserwatora duet dzieciaków był zdecydowanie dziwny. Nie bawili się w śniegu, siedzieli z boku, nawet niezbyt obserwując innych. Jednak właśnie w ten sposób się rozumieli. W ciszy i spokoju.

Jednak nawet taki spokój zakłócany odgłosami zabaw innych, bardziej społecznych dzieci, musiał dobiec końca. W krótkich, wręcz żołnierskich słowach, dwójka chłopców się pożegnała, udając się w stronę dzielnic swoich klanów. Do wieczora mieli jeszcze trochę czasu, jednak każdy z nich miał jeszcze trochę obowiązków do wykonania w domu.

Kensei wrócił akurat, gdy matka kończyła gotować, a ojciec ściągał właśnie ze strychu ozdoby. Idealne wyczucie czasu. Przywitał się z rodzicami i szybko udał do pokoju po rozebraniu się, coby schować swoje rzeczy. Nie minęło jednak nawet pięć minut gdy już wrócił pomagać tacie w rozwieszaniu lampek. Nigdy za bardzo nie rozumiał tej tradycji, choć obiektywnie nie mógł zaprzeczyć, że setki małych światełek w nocy wyglądały ładnie. Osobiście nie rozumiał czemu czekać z tym do ostatniej chwili, jednak to nie on podejmował decyzje.

Gdy więc matka razem z ciotką, która przyszła w chwilę po ośmioletnim Hokorim do domu, ogarniały jedzenie, on zajmował się rozplątywaniem i podawaniem ojcu lampek. Jego robota wkrótce jednak dostała swoisty awans, gdy on także je wywieszał, by na końcu sprawdzić czy wszystko działa. Więc pozostało tylko pomóc z większymi pierdołkami, jak przynoszenie zastawy czy małych ozdób. Ponownie - Kensei normalnie nie widział w tym wszystkim sensu, jednak tego dnia? Był podekscytowany, nawet jak próbował to ukryć. A jego rodzice, wnioskując po uśmiechach pod nosem. Nie komentowali jednak.

Gdy więc wszystko było gotowe, pozostało tylko czekać. Czekanie jest najgorsze, jednak na końcu powinna być nagroda, prawda? A tą był dzwonek, zwiastujący przyjście gości. I choć Kensei miał ochotę wyrwać się do przodu, nie zrobił tego. Podszedł z rodzicami i choć oczywiście chciał zobaczyć Yasu, inna postać wysunęła się na pierwszy plan. Mama Yasushiego. Kobieta posiadająca w sobie… to coś. Nie wiadomo czy to charyzma, czy zwyczajnie budziła strach. Jednak tym razem jej usta wygięły się w lekkim uśmiechu, witając się z rodzicami Hokoriego. Jej mąż miał przy sobie kilka rzeczy, które przynieśli wspólnie, a chłopcy wkrótce mogli się też ponownie przywitać.

Zasiedli do wspólnego stołu, a ich ojcowie już zadbali o to, by zacząć śpiewać świąteczne pieśni, gdy ich rodzicielki zaczęły nakładać wszystkim jedzenia. Hokori nawet nie wiedział jak szybko czas mu wówczas minął. Niby zwykły posiłek, w trochę większym gronie, bardziej uroczysty, bardziej rozśpiewany (co uważał, za lekki zbytek łaski), jednak… miły. Wewnątrz czuł ciepło.

Otworzył oczy do dźwięków dzwoneczków za oknem. Chyba ktoś właśnie przejeżdżał powozem niedaleko karczmy, a na stanie miał ozdoby świąteczne. Osiemnastolatek wstał, zastanawiając się czemu to wspomnienie sprzed dekady do niego wróciło. Zamrugał kilkukrotnie, po czym wyczuł wilgoć na prawym policzku.
~Łza?~ pomyślał wycierając twarz i spoglądając na swoją dłoń.

Nie było co się tym przejmować. Wstał i uchylił okno, by móc wyjrzeć na pokrytą śniegiem uliczkę jakiegoś miasta, którego nazwy nawet nie usiłował zapamiętać. Był w podróży i zatrzymywał się tu tylko przejazdem. Wkrótce też odwrócił wzrok na plecak, by wyciągnąć z niego kartkę. Nadal była pusta.
-Chciałbym wiedzieć co u Ciebie Yasu. - mruknął do siebie, siadając ponownie na łóżku; jego wzrok powędrował za okno -Gdziekolwiek jesteś… Wesołych Świąt…

3. Miejsce - Hoseki Homura

► Pokaż Spoiler | Wigilia z kultystami

Nie rozumiała fenomenu świąt. Poniekąd mogło to wynikać z tego, że w jej domu panowało przekonanie, że jest to jedynie czarna dziura dla ciężko zarobionych funduszy ku uciesze mas, odciągając ich uwagę od rzeczy faktycznie istotnych. Mogło to też wynikać z faktu, że nie przekonywało ją taszczenie całego drzewa do domu tylko po to, by obwiesić je plastikiem. Z jakiegoś niezrozumiałego powodu, w jej bardzo wąskim gronie znajomych i przyjaciół znajdowały się osoby, które uważały to za fenomenalną atrakcję. Wieszanie bombek. Zakładanie gwiazdy na czubek. Palenie lampek. Tym bardziej czuła, że przegrała na loterii uświadamiając sobie, że w ów wąskim gronie przyjaciół znajdowała się dosłownie jedna osoba, jak na złość do tego ciesząca się świętami jak dziecko. Przez tę jedną osobę przemierzała właśnie wieczorem mokre od deszczu i śliskie od zalegającego gdzieniegdzie lodu ulice Amegakure, niechętnie kierując się do mieszkania swojej przyjaciółki. A przecież mogłaby, tak dla przykładu, posiedzieć w domu przy włączonym gramofonie. Ehh...

- O-ha-yoo!
Ledwie otworzyła drzwi do mieszkania, a z progu już rozległo się energiczne przywitanie ze strony różowowłosej dziewczyny, mniej więcej w wieku Homury i może kilka centymetrów od niej wyższej, gdyby ta pierwsza nie stała właśnie w butach na obcasie.
- Chodź, Homura-chan! Zaczęłam już powoli wieszać bombki!
Stwierdziła, przyglądając się czarnowłosej przez chwilę swoimi niebieskimi oczami pełnymi życia, po czym gdy ta ledwie powiesiła płaszcz na wieszaku, ta od razu wcisnęła jej kilka z ozdób w puste dłonie. Hōseki czasami zapominała, że obcowanie z Nanami jest jak niańczenie dziecka z defektem za każdym razem, kiedy spotykają się w godzinach pracy. Co sprawiało, że nie była pewna, co ją zaskakuje bardziej: jej brak możliwości usiedzenia w miejscu po pracy, czy umiejętność zamiatania baru niczym normalny człowiek, bez potrzeby zasięgnięcia porady specjalisty.
- Nanami, czy możesz mi wyjaśnić, co to jest...?
Zapytała spokojnie, patrząc na kilka trzymanych w dłoniach bombek. Wiedziała, czym są. Wiedziała też, do czego generalnie służą. Mimo to - miała pytania.
- Oh... Sama zrobiłam! Śliczne są, prawda?
Stwierdziła Nanami z dumą, odrywając się na moment od przyklejania czegoś na kolejną, matową sferę z doczepionym u góry haczykiem.
- Nanami... Miałyśmy przystrajać choinkę. A nie robić świąteczny ołtarzyk jakiejś dziewczynie.
Stwierdziła spokojnie, jakby właśnie tłumaczyła dziecku, że nie wypada pić benzyny. Postąpiła kilka kroków dalej niewielkim przedpokojem, skręcając w lewo do niewielkiego salonu. Jakaś ława z fotelami po prawo, dywan na środku, zestaw drewnianych mebli stojącymi pod pastelowo żółtymi ścianami: dokładnie tak, jak go zapamiętała. Może prócz choinki na środku, obwieszonej bombkami z podobiznami jakiejś rudej dziewczyny i psów, jakie pasowały w tym wszystkim niczym pięść do nosa.
- Ale Nanako jest super urocza! I ma imię podobne do mojego! I prawie podobne włosy! I takie super urocze pieski! To będzie śliczna choinka, już jest!
Stwierdziła podekscytowana, pokazując jej przy tym ręką wolne miejsce do zawieszenia kolejnych ozdóbek. Chyba już miała trochę dość, a dopiero weszła do mieszkania. Nie mniej - bombki same się chyba nie zawieszą.

To była naprawdę dziwna choinka. Nie, żeby była znawcą, ale zdążyła kilka w swoim życiu zobaczyć i, szczerze powiedziawszy, do tej u Nanami to nawet by się nie przyznawała, że stała gdziekolwiek w jej pobliżu. Pomijając sam fakt nie bycia fanką psów, bycie obserwowaną z połowy bombek przez jakąś obcą jej dziewczynę stanowiło element co najmniej niekomfortowy. Równie niekomfortowy był jednak dźwięk gwizdka, jaki dobiegł z salonu w czasie, kiedy Homura stała przy blacie kuchni, pijąc świeżo zaparzoną herbatkę. Niepewnie opuściła jedyne, bezpieczne w tym momencie dla niej miejsce, wracając na "miejsce zbrodni". Nanami tymczasem kończyła rozkładanie torów wokół stojącego w salonie świerku, powoli kładąc na nich ciuchcię stworzoną na wzór tej, która jeździ pomiędzy Imperium, a Krajem Kupców na Nowym Kontynencie.
- Nanami... czy ty właśnie powiesiłaś na cholernym drzewie miliony podobizn jakiejś dziewczyny, z którą jestem pewna, że pewnie nawet w życiu nie rozmawiałaś, tuż nad rozpędzoną kolejką?
Zapytała, patrząc na całą instalację z czymś, będącym mieszaniną lęku i niepewności, co ma z tym wszystkim zrobić. To już chyba nie był ołtarzyk. Prędzej bardzo rozbudowaną laleczkę voo-doo i chyba nie chciała brać udziału w czymkolwiek, do czego ta mogłaby posłużyć.
- Świetna jest ta kolejka! Tatko mi ją kupił na urodziny miesiąc temu. Śmiesznie piszczy. Przejechałabym się kiedyś taką. Ale cieszę się, że tobie też się podoba!
Patrzyła na jeżdżącą po torach ciuchcię z szerokim uśmiechem na ustach, nawet nie patrząc na dobrą sprawę w kierunku samej Homury. Ta z kolei westchnęła ciężko.

Oparła dłonie na biodrach, po czym raz jeszcze rzuciła wzrokiem na choinkę. Przysunęła sobie niewielki stołek, na który weszła, po czym po złożeniu kilku pieczęci, wyciągnęła dłoń ku pustemu czubkowi drzewa. Kilka krótkich chwil starczyło, by znalazł się na nim prosty, różowy ornament wykonany z kryształu.
- Trochę dziwna ta gwiazdka.
Stwierdziła różowowłosa, wychylając się nieco spod choinki. Tak, jakby całą reszta wystroju tegoż była jak najbardziej w porządku i z sensem...
- Gwiazdka to gwiazdka.
- Ale... Gwiazdki chyba mają jeden czubek w górę, a dwa w dół. A ta ma... na odwrót.
Oczywiście, że miała na odwrót. Jakoś tak bardziej jej pasowała do ogólnego wystroju, odwracając ją z pełną premedytacją. Sama jednak wzruszyła ramionami, jak gdyby ani nie widziała problemu, ani nawet nie wiedziała, o co jej chodzi. Ma pięć ramion? Ma. Jest w miarę foremna? Jest.
- Ponoć są teraz w modzie.
Dodała, na co różowa zaczęła przez chwilę myśleć, po czym po przetrawieniu tej jakże mocnej argumentacji, kiwnęła z uznaniem głową. Nie zamierzała kłócić się z modą.
- Lampki sama powiesisz, czy wolisz później całą ją podpalić dla atmosfery?
Sarknęła, sprawdzając powoli godzinę. Późno się robiło. Mogła co prawda jeszcze pomóc z ostatnimi poprawkami, chociaż nie chciała, jednak po nie tak bardzo dawnych przygodach, wolała nie wracać bardzo późno, jeśli nie było to konieczne.
- A nie nie, tym już się zajmę rano. Kupiłam takie super lampki, czerwone, pod kolor.
Oznajmiła dumnie, po czym z jednej z półek wyciągnęła pęk lampek, jeszcze w pudełku. Chwyciła za wtyczkę, po czym wcisnęła ją w gniazdo przedłużacza. Cały salon pokrył się szkarłatem, przyćmiewając nawet żółte żarówki wkręcone w prosty żyrandol. Homurze w tym momencie brakowało zwinąć dywan, namalować pentagram krwią na posadce i zaśpiewać w jakimś zapomnianym, antycznym języku.
- Boję się pytać o łańcuch na nią.
Rzuciła mimowolnie, ciesząc się, że zdążyła odmówić świętowania Nanami jakichkolwiek świąt już z dość sporym wyprzedzeniem.
- A nie, bez łańcucha. Żeby bombki były lepiej widoczne.
Uśmiechnęła się, po czym wyciągnęła wtyczkę. Lampki zgasły, zaś sam przewód zaczęła powoli rozsupływać. Szczęśliwie były spięte tak, że starczyło je w dużej mierze jedynie rozłożyć.
- Świetnie. No to wesołego czegokolwiek.
Odparła szybko, po czym ruszyła do wyjścia. Odziała buty, nałożyła na ramiona płaszcz jak też i przewiązała pod szyją biało-czarny szalik. Pomachała jeszcze niedbale do Nanami, jaka to zdążyła rzucić jeszcze sama szybkim pożegnaniem podczas zabawy z lampkami.

Homura nie świętowała. Nie zimą, rzadko kiedykolwiek indziej, cokolwiek było akurat o danej porze do świętowania. Miała jednak wrażenie, że starczy jej podobnych rozrywek przez najbliższe pięćdziesiąt lat. I nadzieję, że pod jej nieobecność, Nanami nie przyzwie w domu żadnego demona. Byłoby to co najmniej niefortunne. Nie zamierzała jednak sprawdzać, czy oby na pewno nie osiągnie czegokolwiek podobnego. Kwestie bezpieczeństwa. Własnego, rzecz jasna. Przyśpieszyła nawet kroku, chcąc byle szybciej znaleźć się we własnym kącie, bez tych wszystkich tandetnych ozdóbek wokół.

4. Miejsce - Sabataya Tamura

► Pokaż Spoiler | Nie będziesz szczęśliwy, dopóki nie dasz się zabić

- Tamura… - Powiedziała cicho. - Nie będziesz szczęśliwy, dopóki nie dasz się zabić. -

***

Chłopak podniósł wzrok z miejsca, gdzie siedział na krawędzi jednego z biurek wyłożonych na ścianie, za którą pracowała Saya. Było tak wiele rzeczy, które mogły sprawić, że ktoś był na niego zły tego dnia, że przepracowanie ich wszystkich zajęłoby każdemu trochę czasu. On jednak dokładnie wiedział, co ją tak zdenerwowało. To nie było tak, że zapomniał o ich rozmowie po szkole. Nie, tym razem to było coś więcej niż tylko słowa między dwojgiem ludzi, którzy rozumieją, jak trudno jest być młodym. Tym razem było coś innego. Coś mroczniejszego.
Miała jednak rację. Jeśli nie zrobi czegoś szybko, to może skończyć martwy, zanim cokolwiek dobrego z tego wyniknie. A jeśli umrze, jaki świat pozostanie? Kto odziedziczyłby dziedzictwo po Tama-chan? Nie starcy, którzy siedzieli przy stole i rozmawiali o przeszłości, ani nie zachowywali się tak, jakby byli właścicielami wszystkiego. Nie byli nawet pewni, czy to naprawdę ma już znaczenie. Może nic nigdy nie ma. Dlaczego mielibyśmy się przejmować, skoro nasze życie i tak w końcu się skończy? Jaki pożytek z tego wszystkiego jest bez nas? Tak myślało starsze pokolenie, ale nie potrafiło spojrzeć poza siebie. Czy chcieliby wiedzieć, co się stało z tymi, którzy zaginęli, gdy byli dziećmi? A może nic by ich to nie obchodziło, bo niezależnie od tego, co by ich spotkało, nigdy już nie straciliby siebie z oczu.
- Ale ja jestem inny. Jak mogę pozwolić sobie zapomnieć o tym, co powiedziała mi matka? Kiedy mówiła o przyszłości, mówiła o mnie. O tobie. Więc teraz muszę znaleźć swoją własną ścieżkę. Nawet jeśli oznacza to ryzyko śmierci. –
Wstał powoli i podszedł do okna. Na zewnątrz śnieg pokrywał ziemię. Wiatr dmuchał o jego twarz i wprowadził łzy do oczu. - Przynajmniej nie zamarznę dziś na śmierć. – Pomyślał ze smutkiem. - Wtedy będę wolny. Wolny od myślenia o jutrze. Wolny od martwienia się o to, czy zostanę przyłapany na robieniu tego, co postanowię. Wolny od myślenia o tym, żeby żyć trochę dłużej. –
Otarł zimną wodę spływającą po jego policzkach i wpatrywał się na zewnątrz. Płatki śniegu delikatnie opadały na szyby parapetu, topiąc się błyskawicznie. Przed upływem czasu jednak zebrało się ich wystarczająco dużo, by utworzyć cienką warstwę pokrywającą całą szybę. Jeszcze jedna rzecz, którą będzie musiał później zmyć.
Śnieg padał dziś wszędzie. Wszędzie z wyjątkiem wnętrza budynku szkoły. Wewnątrz klasy były ciepłymi, przytulnymi miejscami wypełnionymi śmiechem i śpiewem. Dla kontrastu, plac zabaw na zewnątrz był cichy. Jednak nawet tutaj płatki leniwie spływały w dół, osiadając na trawie. Jak drobny pył, wydawały się prawie niewidoczne.
- Na co się patrzysz? – Zapytała.
- Na nic. – Ddpowiedział młody dzieciak o alabastrowej cerze.
Dziewczyna wróciła do swojego biurka i zaczęła pisać z konsernacją wymalowaną na twarzy, podczas gdy męski podlotek wrócił do kąta pokoju, gdzie obserwował wszystkich od czasu lunchu. Wszystkich poza Sayą dokładniej mówiąc. Jak zwykle młódka pisała spokojnie, przesuwając pióro po papierze z wyćwiczoną łatwością. Jej pismo było piękne. Każda litera była idealnie uformowana. Zastanawiał się, czy to prawda, że pisarze zawsze używają tej samej ręki do pisania. Ona też musi ćwiczyć co wieczór.
Jedna z jej koleżanek z klasy, dziewczyna o imieniu Akari, siedziała obok niej, czytając na głos z książki. Pozostali słuchali uważnie, od czasu do czasu przytakując. Niektóre z przyjaciółek szeptały między sobą. Prawdopodobnie zastanawiając się, dlaczego znajoma się do nich nie przyłącza. Młody Sabataya przyglądał się im przez chwilę. Wszyscy byli ubrani inaczej niż zwykle. Większość miała na sobie tradycyjne japońskie ubrania. Inni nosili ubrania, które wskazywały na ich zagraniczne pochodzenie. Wielu miało ogolone głowy. Jeden chłopak miał kolczyki w obu uszach. Inny miał tatuaże na rękach. Trudno było powiedzieć, gdzie kończy się jedna grupa, a zaczyna druga.
Druga przedstawicielka klasy przestała mówić nagle, trzymając w górze jeden palec. Wszyscy cierpliwie czekali na jej dalszy dialog. - Nie rozumiem. - Wyszeptała czarnowłosa. - Dlaczego przestał? -
- To nie ma sensu. - Mruknęła nastolatka z różową barwą włosów. - Może chce, żebyśmy czytali szybciej. - Kilku chłopców zaśmiało się nerwowo. - Nie. - Powiedziała stanowczo znajoma genina. - To nie jest to. - Odłożyła swój ołówek na wierzch zeszytu i zamknęła go szczelnie. - Dobrze się czujesz? - Zapytała Akari. - Tak. - Odpowiedziała Saya. - Przepraszam. - Podniosła swój ołówek raz jeszcze i kontynuowała pisanie. Potomek Kanedy zerknął na jej notatki. Sam nie napisał jeszcze ani słowa. Zamiast tego wpatrywał się w okno. - Hej. - Powiedziała. Brzmiała na zdenerwowaną. Bratanek Surugo westchnął ciężko. - Masz rację. Mój umysł błądzi. -
- Czy to zły znak? -
- Niekoniecznie. - Próbował sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz widział śnieg. Było to lata temu, podczas letnich wakacji. Jego ojciec zabrał go w góry. Wędrowali po zboczach pokrytych białym puchem, który odbijał światło słoneczne. W pobliżu było jezioro, którego wody były czyste i niebieskie pod niebem pełnym gwiazd. Rozbili tam obóz na noc. Mała górska chatka stała na gzymsie, z którego roztaczał się widok na okolicę. Zostali w środku, wsłuchując się w szum wiatru wiejącego wśród drzew. Rano znaleźli się w otoczeniu świeżego śniegu. To było tak magiczne miejsce, że pozostawiło na nim niezatarte wrażenie. Pamiętał, jak bardzo był szczęśliwy, gdy pierwszego dnia wspinali się coraz wyżej. Jaki był spokój. Teraz jednak... teraz zrobiło mu się jakoś smutno. Był taki młody. Jak mógł być tak głupi? Smarkacz potrząsnął głową. Nic z tego nie miało już znaczenia. Nic się nie zmieniło. Wszystko było takie samo.
- Tama-chan! - Jego imię odbiło się echem po korytarzu. Młodzieniec spojrzał w górę. Ktoś wołał go z głębi korytarza. - Tamura! Idziesz? -
Spojrzał na Sayę. Ta skinęła głową. Zawahał się przez chwilę, po czym wstał. - Dobrze. - Wezwany poszedł za głosem w dół korytarza. Minął kilka grup uczniów, z których wszyscy grzecznie się kłaniali, gdy przechodził. Dlaczego, skoro był ich rówieśnikiem? Zyskał nagle szacunek?
Na dalekim końcu korytarza czekała na niego towarzyszka. Miała na sobie płaszcz z grubego materiału, który normalnie był zarezerwowany na zimę. Był on podszyty futrem. Wyglądała na pozbawioną tchu. - Gdzie byłeś? - Wzruszył ramionami. Nie miał ochoty rozmawiać z nikim, a zwłaszcza z Sayą. - Chodź. - Złapała go za ramię.
Tsubame stawiał opór. - Puść. -
- Nie bądź taki. - Jaskółka wyrwał się.
- Proszę. -
Mały ninja próbował ją ignorować.
- Tamura-kun… -
Tym razem pozwolił jej pociągnąć go w kierunku drzwi. Wystąpili na zewnątrz. Wciąż było ciemno. Jedyne światło pochodziło z księżyca. Duży tłum ludzi był zgromadzony w pobliżu bramy frontowej.
- Co się dzieje? - Chłopiec zobaczył mężczyznę stojącego w centrum grupy. Zdołał go rozpoznać po kilku chwilach obserwacji. - O nie. - Wtedy zamarł w miejscu. Koizumi był ubrany cały na czarno. Nasz bohater zastygł w miejscu. Koleżanka patrzyła na niego dziwnie. - Tamura? - On spojrzał na nią mimowolnie po chwili trwania w kamiennej postawie, kiedy chciała zwrócić uwagę stażysty ze szpitala.
- Znasz go, prawda? - Nic nie odpowiedział.
- Znasz go, prawda? - Zignorował ją, kiedy rzeczywistość dookoła niego zaczęła zamierać. - Tamura… -
Kompan spojrzał na Sayę. Jej wyraz twarzy był wyrazem troski. - Co zamierzamy zrobić? Jestem przerażona. -
- Nie zamierzam uciekać. Zostanę tutaj i stawię czoła mojemu strachowi. Jestem gotowy. Już zdecydowałem, co zrobię… -

Prawda że piękne historie? A jaka waszym zdaniem była najpiękniejsza? Podzielcie się swoimi opiniami, na discordzie, może na chatboxie by chociaż w święta był nieco żywszy :C.

W każdym razie, naszych kochanych zwycięzców z miejsc 1-3 proszę o napisanie tutaj jaki zwój wybierają, rzecz jasna - w kolejności zajmowanych miejsc. Tak więc Midoro-kun, zapraszam do mównicy.

Panie Tamura, dla pana na pocieszenie 6 PB, ale niech cię to nie demotywuje, niech cię to nie smuci. Bo historia była ładna, głęboka, ciekawa. Dobra jak reszta, po prostu trochę mniej świąteczna!

[Dōhito Midoro]

Jako nowo narodzony czempion opowiadań świątecznych, chciałbym poprosić o zwój:

Fūinjutsu (C): Kurenjingushīru | Cleansing Seal

Cieszę się, że moje opowiadanko się podobało i wesołych świąt

[Norka]

Wyniki konkursu na świąteczny profil

Wiele graczy się zaangażowało w ozdobienie swoich profili, by wprowadzić na forum świąteczną atmosferę, za co serdecznie dziękujemy! Każdy z Was włożył pracę w to, żeby były one jak najpiękniejsze.

Wybór nie był łatwy, bowiem każdy profil ma swój urok, jednakże nie możemy niestety obdarować każdego (wiecie, co za dużo darmowych PB to niezdrowo, inflacja i te sprawy). Po długiej debacie, zostali wyłonieni zwycięzcy, oto oni:

1 miejsce (9PB) - Hoseki Homura
2 miejsce (6PB) - Yumeya
3 miejsce (3PB) - Sabataya Tamura

Nie oznacza to, że pozostałe profile nie są ładne - wręcz przeciwnie! Ot, te najbardziej wpadły w oko i postanowiliśmy docenić ich kunszt.

Dziękujemy wszystkim za wzięcie udziału, laureatom gratulujemy i do zobaczenia w przyszłorocznej edycji!

[Hokori Kensei]

Hej hej, zgłaszam się po nagrodę, chciałbym otrzymać zwój z Uso Hakken-Ki. Dzięki wielkie i spóźnione, ale wesołych świąt!

[Hōseki Homura]

To ja za moje trzecie miejsce przytulam Giman-tekina doku. I wesołego Sylwestra życzę.

[Yumeya]

YOO JAK MIŁO <3