Pałac Daimyō

[Uchiha Hikari]

Podobne plany, ten jego i Wakuri. Z jedną różnicą, jaką zwyczajnie było dokładniejsze przekazanie analizy dlaczego powinni zrobić to co powinni zrobić. W między czasie też, kocia księżniczka postanowiła mu pomóc z problemem z oczami, a chłopak musiał przyznać, sam sposób był ciekawy. Chakra przez dłoń była jak najbardziej normalna, ale pomruki? Nietypowe. Złapał się na przypatrywaniu się jej przez chwilę, nim uśmiechnął się i kiwnął głową. Pozwolił sobie na tą minutę bycia nie w trybie bojowym.
- Dziękuję Kegawa-chan. - odpowiedział, zapominając trochę o całym tym tytule księżniczki. I szybko wrócił do poprzedniego trybu, kiedy to Nishimaru dał im pozwolenia na ich plan. Nie zostało im nic innego jak poprawne wykonanie go, a poszło im prawie że znakomicie. Prawie. Oświetlenie było świetne, jednak cień był wyjątkowo wytrzymałym cholerstwem. Hikari jednak nie mógł się bardziej zbliżyć i im pomóc. Nie kiedy i tak już tyle osób było w bliskim zwarciu z bestą. Jeszcze Mesai był w drodze. Skupił się więc zwyczajnie na oświetlaniu swoją kulą terenu tak, aby cień nie mógł uciec. Jednocześnie obserwując przy pomocy swojego sensora potencjalne ruchy bestii, co by to może wyłapać gdzie ta chce uciec. Gdzieś w końcu mogło być światło słabsze lub drobny cień by się im wkradł. Wtedy Hikari starałby się przeciąć światłem na powierzchni drogę takiemu cieniowi. Z wyjątkiem tych rzeczy, pozostało mu tylko jedno do zrobienia.
- Arihiro! - krzyknąłby i rzuciłby mu swoje oświetlane wakizashi. Widział jak jego własna broń przygasa, także to wakizashi mogłoby mu bardziej się przydać niż Hikariemu, jeżeli teraz bestie mieli wykończyć. Oczywiście, uważał aby nie przywalić przez przypadek tym rzuconym ostrzem w takiego Fumeia, jaki to chciał się włączyć do bliskiego starcia.

► Pokaż Spoiler | Chakra, techniczki i atuty

Ilość chakry: 11 890 - 20 (Runiczne wzmocnienie) - 60 (Mitsutama x3) = 11 810

Runiczne wzmocnienie (Światło)Biegłość

Osoba, której ekwipunek został wzmocniony przez Mistrza Run z Nichibotsu no Kuni, jest w stanie uiścić Standardowy Koszt C na turę, by jej ekwipunek aktywował wzmocnienie, jakie zostało mu nadane.

Mitsutama no Jutsu | Ball of Light Technique光玉の術­

KlasyfikacjaNinjutsu, Kontrola Chakry

PieczęciePołowa pieczęci Królika

KosztStandardowy na turę

ZasięgZasięg światła do 5 metrów średnicy

Wymagania---

Latarka - jest to najbardziej ogólny opis działania techniki. To jedno słowo najlepiej oddaje całą jej naturę, opisuje funkcje i daje dość jasne pojęcie do czego służy. Po skumulowaniu niewielkiej ilości chakry, ta zaczyna lewitować nad dłonią shinobi pod postacią niewielkiej kuleczki rozświetlającej pobliską okolicę. Jej światło jest wystarczające, by rozjaśnić mrok spowijający tereny wokół ninja. Jest jednak zbyt słabe, by rzeczywiście kogoś oślepić przez sam fakt istnienia. Przydatna w miejscach z ograniczoną widocznością, często opanowywana przez ninja każdej rangi ze względu na swoją użyteczność w ciemnych pomieszczeniach.

SensorAtut wrodzony

Wrodzona zdolność do wyczuwania chakry. Aby wykrywać chakrę, postać musi się w tej kwestii skoncentrować i złożyć pieczęć. Dłuższa koncentracja lub próba robieniu wielu rzeczy naraz może skończyć się potężnym bólem głowy i krwawieniem z nosa. Im dłużej się skupia i koncentruje, tym większy zasięg i dokładność wykrywanej chakry.
Na zasięg wpływa również poziom Kontroli Chakry użytkownika. Jest możliwe wykrywanie bez pieczęci, jednak jest to ciężka sztuka i wymaga posiadania KC rozwiniętego minimum na poziom 7. Zasięgi wtedy nie są również takie imponujące. Wielkie kumulacje chakry, takie jak Bijūdama lub Bijū, jesteśmy w stanie wykryć bez problemu z około kilometra nawet bez składania pieczęci i niezależnie od naszego poziomu KC.
Od 6 rangi w KC możliwe jest wykrywanie jutsu. Łatwiej jest wykrywać techniki ofensywne, jak np. kula ognia, a bardzo trudno techniki bardziej subtelne np. Fūinjutsu. Jeżeli obserwujemy czyjś układ chakry, od tego poziomu wykryjemy też, gdy miesza on ją do jakiegoś jutsu.
Dodatkowo wykrywanie chakry ze złożoną pieczęcią nas kosztuje. Jest to koszt o wysokości połowy techniki B. Możliwe jest zapamiętanie chakry, jednak potrzebny jest do tego dłuższy kontakt z taką osobą. Przyjmujemy że 3 dni spędzone w towarzystwie tej osoby wystarczą na zapamiętanie. Wyjątkiem jest charakterystyczna chakra osoby np. Jinchūriki. Zdolność ta nie jest jednak idealna. Ma problemy z działaniem w tłumach, utrudniając precyzyjne określenie chakry konkretnych osób. Łatwiej wykryć jednak osoby zapamiętane i te z nietypową chakrą.
Dodatkowo osoby wyjątkowo utalentowane w tym zakresie posiadają możliwość rozróżnienia żywiołów chakry, jakimi dana osoba włada, jak bardzo na wykrywaniu musi się koncentrować, jak łatwo rozpoznać chakrę w tłumie czy wykryć sensora, kiedy on nas wykryje. Wymaga to jednak bardzo dużo treningu i uwagi (misja/fabuła po Biegłości związane ze zdolnościami sensorycznymi).

Ranga KC	Zasięg bez pieczęci	Zasięg z pieczęcią
10	12	500

[Tora]

Pod rzekami Cienia - Into the Darkness暗闇の中へ

PostaciKurama Wakuri, Kurosawa Shin'ichi, Fumei Mesai, Uchiha Hikari & Dōhito Midoro

Mesai szybko sprawdził, czy z jego kolegą z pary wszystko w porządku. Póki Nishimaru utrzymywał płomienie, a Kegawa go głaskała po barku, z dala od ciemnej mgły, zdawał się czuć lepiej, gdyż nawet obrócił głowę, chcąc obserwować walkę. Wkrótce jednak walka weszła na większe obroty, a on sam znalazł dla siebie idealny moment do ataku. Nic tylko działać prawda? Z innego założenia wyszedł z kolei Midoro, jednocześnie wyciągając prawdopodobnie słuszne wnioski, ze swoich wcześniejszych działań. Zaczynało się robić tłoczno, więc kolejna osoba, mogła tylko utrudniać. Czekał więc, szykując się do defensywy i utrudniania cieniowi działania, obserwując co się dzieje. I to, co mógł dostrzec, to że gdy ich przywódca skupił się na sporym oświetleniu korytarza (bo blask jego płomiennej kuli był naprawdę jasny), tak zorientował się, że mgła będąca na ciele Nary straciła śnieżny płomień, który z nią walczył. Na pewno była ona słabsza niż wcześniej, jednak obecnie? No, było to problematyczne, gdyż ona nie znikała.

Z planem Fumeia planowała współpracować Wakuri. Jednak nawet z jej spostrzegawczością widziała, jak niezwykle szybką był on osobą. Gdyby nie jej ponadprzeciętna Kontrola Chakry, zapewne miałaby problemy by nadgonić go swoim płomiennym tworem czy by go trafić. Ale nie to było jej celem. Kontrolowanie smoka tak, by oświetlić jak największy teren nie wymagało tego od niego, a także mogła go lepiej umieścić, sprawiając, że jego podłużne, wężowe cielsko oświetlało teren i od sufitu, i od drugiej ściany kamiennego korytarza, jeszcze bardziej ograniczając mu szanse ucieczki. Wciąż jednak, jej towarzysze byli zbyt blisko, by mogła myśleć o zaatakowaniu Cienia przy pomocy Karyū Endan.

Cień chyba nie spodziewał się, że Kurosawa nie planuje wyciągać z niego ostrza. Gdy jego aura bowiem została rozszerzona, praktycznie jego dłoń została pocięta, a pojedyncze paliczki spadły na ziemię przy niej, definitywnie nie dając się już zregenerować od całego blasku, w którym obecnie walczyli. Jego ciało także zdawało się być już dość mocno rozcięte, a gdy ten już wydawał z siebie krzyk bólu, został przybity jeszcze bardziej do ściany przez Fumeia. Płonące ostrze przebiło jego ciało, a on wydał z siebie głuchy odgłos wydawanego powietrza. Dawny Kazekage nie miał jednak dość siły, by przy tak bezproblemowym przebiciu, przesunąć ostrze zarówno przez ciało, jak i przez kamienie, w które z rozpędu to się wbiło. Zadał na pewno rany. Arihiro w tym czasie się lekko wycofał, przez co Hikari, był w stanie rzucić mu swoje ostrze. Rycerz Kegawy, dzierżąc teraz dwa krótsze miecze, przy pomocy swojego dokończył proces przepoławiania bestii, po której zostały tylko kilka kości dorosłego człowieka, by następnie przy pomocy ostrza użyczonego mu przez Uchihę przeciąć głowę potwora w pół.

Cień wówczas przestał się ruszać, a mroczna aura, która budowała jego ciało zaczęła się rozpadać, pozostawiając same kości. Tylko jak się miało okazać, nie były to kości pojedynczego człowieka. Obok bowiem szczątków dorosłego, znaleźli także... świeżo co formowane kości, pasujące do dzieci, a dokładniej... do noworodka. Nawet nie wszystkie były w pełni uformowane, przez co wszyscy z wyjątkiem Mesaia poczuli obrzydzenie. Bowiem to, jak kości się rozpadły i ułożyły stanowiły jasną wskazówkę dla wszystkich. Cień ten powstał z kobiety, która była w zaawansowanej ciąży. Nawet Kurama, która mogła traktować kości jako cukierki, w tym widoku znalazła coś, co i ją by odrzuciło. Arihiro także zdawał się być tym odrzucony. Nishimaru, jedynie zacisnął zęby i skupił się na ponownej pomocy Shikō, który nie komentował tego widoku. Szczęśliwie, Kegawa jeszcze go nie dostrzegła. Chyba. Mimo wszystko... walka została zakończona.

Szybko też po niej, cień z Nary, nad którym dość długo pracował ich lider został zdjęty. Tylko nie był to jedyny cień, jaki był umieszczony na ich ciałach.
-Wszyscy, którzy mają tę dziwną mgłę, do mnie. - zakomenderował, a Nara się lekko podniósł i podziękował Kegawie. Ta szybko omiotła wzrokiem całą grupę i zapytała:
-Ktoś potrzebuje jakiejś pomocy? - spytała, chcąc wiedzieć czy komuś nie należy dopomóc, a gdyby ktoś był - by pomagała.
W tym samym czasie Arihiro podszedł do Hikariego i ręką bez mgły oddał mu jego ostrze.
-Dzięki. - powiedział i z wdzięcznością skinął głową.
Obecnie nie mogli ruszyć dalej. Nie, gdy jeszcze trzy osoby z drużyny były spaczone mgłą. Hikari teraz, po całym stresie walki mógł wyczuć, jak ona, niczym jakiś pasożyt, żeruje na chakrze jego towarzyszy, powoli wyjadając coraz to jej większe ilości. Nic dziwnego, że próba się ich pozbycia przez Nishimaru czy Salomona była ciężka, jeżeli "zjadała" ona część energii, wykorzystywanej do jej pozbycia się. A teraz jeszcze mieli Arihiro i Kurosawę w tej samej sytuacji. Do momentu, gdy ich przywódca, potem także z pomocą Salomona, ich nie "oczyścił", sami mogli się zorientować w tym, co w ferworze walki mogło im uciec. Że ich chakra była pożerana przez tę mgłę. Nie wiele, ale ciągle. Wkrótce jednak przy pomocy run i Świętego Płomienia, byli zdrowi, choć ich zasoby zostały uszczuplone.

Gdy mniej więcej wszyscy kończyli przygotowania do dalszej wyprawy, wydarzyło się jeszcze kilka rzeczy. Hikari zorientował się, że choć Salomon, Shikō, Arihiro oraz Shi-chan nie posiadali na sobie tej dziwnej mgły, coś się w nich zmieniło. Czy też raczej... został jakiś ślad. Niczym... odrażająca blizna. Jednak bardziej metafizyczna, aniżeli fizyczna. Nie wyglądała też, by jakoś na nich wpływała, a gdyby sami chcieli to sprawdzić - nie zauważyliby żadnych problemów u siebie, choć jeśli Uchiha by się tym z nimi nie podzielił, jakie mieliby powody by to sprawdzić? Przy okazji też... Kegawa dostrzegła zwłoki, które pozostały po Cieni i zaczęła drżeć, odwracając wzrok i cicho łkając nad ich losem. Chyba była wrażliwsza, od większości swojej drużyny. W końcu odezwał się Nishimaru.
-Dobrze, ruszajmy dalej i miejmy się na baczności. Będę instruował, jak dalej idziemy. - poinstruował, nastepnie każąc wszystkim wrócić do formacji.

Było cicho... i ciemno. Zupełnie jakby ich pochodnie nie dawały tyle światła, ile powinny. Może to miejsce, charakteryzowało się właśnie czymś takim, a może to przez fakt, że zbliżali się do jądra ciemności, by rozwiązać wszystkie problemy, jakie stąd wyszły? Kamienne korytarze w pewnym momencie stały się bardzo otwarte i wiodły nawet podziemnymi kanionami. Czasami były puste, czasami zaś pozostawał widok kości i krwi, które pozostawały na chłodnym, kamiennych ścianach i podłogach. Nishimaru prowadził, wydając instrukcję i nakazując szukać pewnych miejsc charakterystycznych, dzięki czemu grupa poruszała się do przodu. Czasami, z odległych, nisko umieszczonych otchłani dochodziły ich odgłosy, które ciężko było jakoś sprecyzować. Czy były to jęki? Czy może pojedyncze kamienie, które uległy jakiemuś przeciągowi i upadły z głuchym echem? Nie wiedzieli, choć Fumei miał wrażenie, że nie wszystkie odgłosy, które doń docierały, należały do obiektów martwych. Uchiha zaś w pewnym momencie wyczuł... delikatną warstwę chakry, która tworzyła coś na wzór niewidzialnej bariery. Jednak wszystkie osoby przed nim przeszły przez nią bez problemu, a i on sam nie odczuł żadnych zmian w swoim ciele czy w otoczeniu, które by na coś wskazywały. Gdyby o tym zaś poinformował swojego dowódcę, ten by się lekko uśmiechnął i skomentował:
-To dobrze. Jedna droga ucieczki tych Cieni ograniczona. - choć nie rozbudowywał za bardzo tego wątku, przynajmniej jeszcze. Wyglądało jednak na to, że przez cokolwiek przeszli, było pewnego rodzaju zabezpieczeniem, którego dalsza egzystencja tylko sugerowała, że chociaż ta jedna rzecz idzie po ich myśli.

W końcu dotarli do drewnianej kładki. Kilka desek było wyrwanych, a ślady szponów, krwi i wbitych weń paznokci pokazywały, że działa się tutaj jakaś masakra. Kurosawa dostrzegła zaś po drugiej stronie Cienia. Jednak tym razem... on się nie ruszał. Stał prosto, a gdy podeszli bliżej dostrzegłaby, że ten potwór był... zamrożony. Hikari był w stanie wyczuć w nim lekkie źródło chakry, jednak w porównaniu do stworów, z którymi już się mierzyli, to zdawało się gasnąć, więc Nara razem z ich przywódcą rozbili lód i spalili szczątki. W tym samym czasie, Shin'ichi mogła dostrzec więcej takich "zamrożonych" posągów, a w niektórych poza jeszcze dogorywającymi cieniami, były już zwykłe, ludzkie bądź zwierzęce szczątki. Ten, którego przed chwilą spalili przypominał gigantycznego nietoperza, jednak ze skrzydłami uciętymi dość blisko ciała.
-Uważajcie. - poinstruował ich jeszcze blondyn, dowodzący całą ekspedycją i ciężko było powiedzieć czy ten widok był dla niego pocieszający czy bardziej niepokojący. -Skoro Cienie w lodzie, także powoli wymierają, nie traćmy na nie więcej czasu. Teraz powinniśmy, kierować się... w tamtą stronę. - poinstruował, wskazując kolejny kierunek. Kiedy nagle... Kurosawa dostrzegła jakiś ruch nad nimi, a Kegawa gwałtownie wskazała w górę. Także Mesai usłyszał jakiś odgłos nad nimi. Nishimaru podniósł wzrok i zbierał się do skoku, zaś cała grupa mogła dostrzec jeszcze ciemną sylwetkę, która zdawała się chcieć wyeliminować ich lidera potężnych atakiem jakąś zamaszystą bronią z góry. Kurosawa, której wzrok był lepszy od reszty mogła dostrzec więcej szczegółów, jednak ze względu na to, że Nishimaru znajdował się na końcu formacji, a ona na początku, poza tym, że ich nowy "gość" miał sylwetkę zdecydowanie ludzką, za wiele powiedzieć nie mogła. Wydawał się mieć jednak nawet więcej szczegółów niż ich ostatni cień. Hikari natomiast wyczuł spore zapasy chakry. Definitywnie przypominające te ludzkie, aniżeli tę dziwną... egzystencję, jaką miały Cienie.

Deadline08 XI 2022 16:15

MapaWejście do podziemi po walce

NPCSakamoto Osamu - członek Rady Setki

NPCArai Yoshifumi - członek Rady Setki

NPCNishimaru - dowódca wyprawy

NPCNara Shikō

NPCKegawa

NPCArihiro

NPCSalomon

Zasady

1. Macie 72h na odpis od mojego posta, zaokrąglone do 15 minut. W każdym poście będzie też on wyszczególniony nad listą NPC oraz ewentualną mapą. Ja również się zobowiązuję do odpisywania w takich ramach czasowych, po minięciu tego deadlinu. Jeśli ktoś napisze posta po terminie, aczkolwiek przed moim postem, to mogę go nie wziąć pod uwagę.
2. W przypadku braku posta w czasie, bez podania jakiejś przyczyny (wystarczy do mnie napisać PW z info, że nie dacie rady, bo powody i dać mi znać, kiedy będziecie w stanie odpisać, to podejmę decyzję czy czekać czy pominąć bez konsekwencji) daję ostrzeżenie. Maksymalna ilość ostrzeżeń to dwa. Przy trzecim razie gracz wylatuje z eventu. Nie obiecuję, że żywy. Ostrzeżenia nie resetują się.
   ► Pokaż Spoiler | Ilość ostrzeżeń

   Kurama Wakuri - 0
   Kurosawa Shin'ichi - 1
   Fumei Mesai - 1
   Uchiha Hikari - 1
   Dōhito Midoro - 1
3. Gdy odejmujecie chakrę, to w nawiasie proszę pisać, za co np. 1000 - 5 (Ki Nobori no Shugyō) = 995.
4. Techniki, unikaty czy atuty, jeśli używacie wrzucajcie w spoilerze. Dotyczy to też ewentualnie przedmiotów, których opis może w jakiś sposób wpłynąć na wynik akcji. Wrzucanie opisu kunai jest np. zbyteczne.

Stan postaci

Tu będzie stan postaci oraz, w przypadku technik, co mieliście użyć, ale np. nie wyszły bądź wyszły inaczej - stan chakry, cobyście nie musieli sami się zastanawiać co dodać, a co nie. Wciąż chakrę odejmujecie w swoich postach, a w przypadku błędów - mogę upomnieć.

Kurama Wakuri - Jest okej, 8 020 chakry
Kurosawa Shin'ichi - Ciemna mgła wydostaje się z brzucha, 4 986 chakry
Fumei Mesai - Jest okej, 18 920 chakry
Uchiha Hikari - Jest już okej, 11 810 chakry
Dōhito Midoro - Jest okej, 9 240 chakry
Kurata (Tylko dla Wakuri) - Jest chyba ok
Karuta (Tylko dla Wakuri) - Jest chyba ok

Odległości

Odległości podawane są na "oko". Oznacza to, że może być lekka różnica. Do dokładniejszego doprecyzowania powinniście mieć jakiś rodzaj sprzętu bądź zdolności.

Korytarz jest szeroki na 2-5 metrów, zależnie od miejsca, wysoki na jakieś 3-4 metry, tak samo, zależnie od miejsca.

Na mapie uznajcie, że 1 kratka to tak około 0.5m. Tak plus minus.

Info od MG

Kurosawa Shin'ichi - źle rozliczyłaś chakrę, bo nie przeczytałaś jej ilości w moim ostatnim poście, gdzie robię podsumowanie waszych wydatków. Zwracaj proszę na to uwagę. Do tego dodałaś Kaishi-hō w technikach, a nie widzę, byś planowała tego użyć.

Kontynuacja: tutaj

[Norka]

Chapter I-B: Pod Rzekami CieniBiesiada

Gdy na jaw wyszła prawda o tym, że Yukari tak naprawdę przeżyła i ponownie mogła zasiąść na stołku Daimyō, rozpoczęła się oficjalna biesiada, w samych ruinach pałacu, który został jednak wcześniej nieco uprzątnięty i zabezpieczony, tak by goście mogli swobodnie się się po nim poruszać, bez ryzyka, że jednocześnie coś spadnie im na głowę. Celebracja wygranej nad cieniami miała trwać tydzień, w którym zapowiedziano naprawdę wiele różnych atrakcji i wrażeń. Miało to być też swoiste dodatkowe podziękowanie dla bohaterów Baibai, którzy włożyli ogromny trud w uwolnienie kraju. Niezależnie od tego, jaką rolę kto pełnił, dołożył cegiełkę do tego zwycięstwa i Królestwo Kupieckie było im za to dozgonnie wdzięczne.

Wbrew zapewne wielu oczekiwaniom, na biesiadzie nie obowiązywał żaden dress – code. Organizatorom zależało bowiem, żeby bohaterowie Baibai czuli się swobodnie i mogli bawić się poczucia chociaż najmniejszego skrępowania, aczkolwiek obsługa przyjęcia była ubrana nieco bardziej elegancko – choć nie było to coś, co wiele osób było w stanie stwierdzić, bowiem dla większości zebranych ubrania tradycyjne dla Królestwa Kupieckiego były zupełnie obce. Wielu z kelnerów chodziło ze srebrnymi platerami wypełnionymi czy to jedzeniem, czy kielichami z różnego rodzaju trunkami.

Nie cały pałac został oczywiście przeznaczony do użytku, a jedynie jego parter w postaci ogromnej sali balowej, a także i przedsionka, który prawdę powiedziawszy był niewiele mniejszy. W wielu miejscach wciąż można było zobaczyć wykute w marmurach posągi, na nieco podburzonych ścianach wisiały złote kinkiety, w których to paliły się świecie, oświetlające dostępne dla bohaterów pomieszczenia. Już na wejściu można było słuchać muzykę docierającą z sali balowej, graną przez utalentowanych artystów, która może i nie zachęcała na razie do tańców, jednakże idealnie wydawała się na moment, w którym ludzie dopiero co zaczynali się zbierać. Nie zmieniało to jednak faktu, że wciąż można było zobaczyć tancerki ubrane w kolorowe stroje, które falowały przy niemal każdym ich ruchu.

Niemal w każdym miejscu w pałacu można było znaleźć stoły zastawione syto różnymi daniami – zarówno mięsnymi, jak i na bazie chociażby ciecierzycy, orzechów, ale również i słodkości. Można było znaleźć takie dania jak platery wypełnione koftami, pitami z różnymi rodzajami farszów, misy po brzegi wypełnione hummusem. Ze słodkości można było spotkać chociażby chałwy – od sezamowej, przez migdałową na pistacjowej kończąc. Różnego rodzaju tarty, placków owocowych i wiele, wiele innych – co tylko dusza mogła zapragnąć. Każde danie było podpisane, a także można było znaleźć ostrzeżenia, jeżeli któraś potrawa była ostra. Napitków było równie dużo – a może i więcej – niż jedzenia. Zarówno alkoholowych – w postaci araku, wina, choć znalazło się również i sprowadzane z zza granicy sake – jak i takich bez procentów.

To co mogło zapewne cieszyć wielu to fakt, że te wszystkie dobra były zupełnie za darmo i bez jakichkolwiek ograniczeń. Zdecydowanie Królestwo Kupieckie nie szczędziło grosza i nie oszczędzało na swoich bohaterach.

Oprócz specjalnie wydzielonej na poczet biesiady części Pałacu, bohaterowie mieli dostęp do ogromnego dziedzińca rozciągającego się przed „rezydencją”, a także i ogrodów – w ich przypadku bez większych ograniczeń, mogąc się przechodzić alejkami, w których były zasadzone natywne dla Królestwa Kupców rośliny takie jak palmy, krzewy czy pustynne kwiaty, gdzieniegdzie mogąc się natknąć na sztuczne oczko wodne wraz z zapierającymi dech w piersiach fontannami, które zostały uruchomione ponownie specjalnie na okazję biesiady. W dosyć regularnych odstępach, zawsze pod rozłożystą palmą, były rozstawione kamienne ławeczki, tak by można było odpocząć czy po prostu napawać się widokiem ogrodów; Dróżki przed pałacem były starannie wyłożone białym kamieniem. Ze względu na to, jak duże są ogrody, mogą być one swego rodzaju przystanią dla osób, które będą chciały uciec od zgiełku – w niektórych jego częściach bowiem, praktycznie nie było słychać tego, co działo się w pałacu.

Informacje

Jest to ostatnia część eventu, bardziej niezobowiązująca, bez żadnych sztywnych terminów jeżeli chodzi o czas odpisów. Biesiada fabularnie będzie trwała tydzień, technicznie zaś będzie ona zakończona 21. maja. Do tego czasu gracze mogą pisać między sobą, czy też z NPC prowadzonymi przez MF.

Jeśli chcecie pogadać z jakimś NPC - podkreślcie / pogrubcie jego imię w poście, tak by prowadzący go MF to zauważył.

Jako że jest to luźniejsza forma, bez regularnych odpisów ze strony MF, prosimy o zachowanie kultury. Żadnych walk i burd między sobą. Najebany to do domu, przychodzą smutni panowie z obsługi i zamawiają karawanę do domu, ot co.

Miłego fabulenia!

[Uchiha Hikari]

Oficjalna przemowa, a także jakiegokolwiek rodzaju podziękowania, odbyły się w momencie najmniej wygodnym. Momencie, kiedy to większa część grupy trzeciej z racji na wycieńczenie, nie mogła zwyczajnie uczestniczyć. W tym samym Uchiha, jaki to sobie wtedy smacznie spał, ponosząc koszt zażycia pigułki żywnościowej. Był to okropnie mały koszt, biorąc pod uwagę jak dzięki temu udało im się zwyciężyć. Gdyby nikt z nich tej pigułki nie zażył, aktualnie spaliby w podziemiach, a Baibai zapewne dalej by płonęło. Pomijając jednak już samą kwestię dlaczego wylądowali jak wylądowali, otrzymanie informacji o tym co się wydarzyło nie było specjalnie trudne. Wystarczyło zapytać służących w posiadłości Sakamoto, albo podsłuchać ich rozmów. Największa informacja? Dawna Daimyo żyła. Definitywnie musiała to być bardzo radosna wieść i wygodna też politycznie, z racji braku potrzeby wnoszenia kogoś na stołek. Mu osobiście nie było wiele do tego, choć wieści jak to "bohaterowie" będą mieli przychylniejsze spojrzenie ze strony Yukari, definitywnie było czymś wygodnym dla Hikariego. Na pewno Kuroneko też się cieszyła z życia swojej przyjaciółki.

No.... gdyby nie druga wieść jaką otrzymał. Kuroneko zginęła za swoje zbrodnie. Zatrzymało to na moment chłopaka... ale czy zdziwiło? Nie. Wiedział jak wiele złego dokonała. Bycie manipulowaną nie było wymówką, bo nie było to też kompletne pranie mózgu. To też... rozumiał ten koniec. Czy był z niego zadowolony? Raczej... nie. Nie mniej nie był on częścią Królestwa Kupców. Nie była to jego sprawa i kto wie co jeszcze odkryli z przesłuchiwania Kuroneko. Kobieta nie była też na tyle niewinna, żeby zaraz zamierzał na nich krzyczeć że nie powinni tego robić. To też... z lekkim niesmakiem to zaakceptował. Oczywiście, z tą wiedzą przyszłą też wiedza o tym, jak zostali potraktowani inni zdrajcy. Czy było to ostre zagranie ze strony władz Baibai? Definitywnie. Czy było niesłuszne? Patrząc po szkodach jakie ta cała grupa wykonała to... nie dziwił się. W Sakuragakure też coś takiego by nie przeszło. Zbyt częste dawanie drugich szans mogło kończyć się śmiercią jeszcze większej ilości osób. Zrozumiał to szybko po tym, kiedy jako shinobi przyszło mu zabijać pewne cele mające zbyt wiele wpływów.

W tym wszystkim jednak, był pozytyw na jaki to właściwie czekał. Biesiada. Choć nie przesadzałby z czekaniem na nią, tak definitywnie chciał porozmawiać jeszcze z paroma osobami, a innym zwyczajnie wręczyć prezent jakie dla nich przygotował. Nie było obowiązku przychodzić w jakichś ładniejszych strojach, ale Hikari i tak postarał się wyciągnąć jakieś ładniejsze kimono ze swojego zwoju. I choć był to czas spokoju, a także imprezowania, tak swój ekwipunek zabrał ze sobą. Kto wie, czy jeszcze coś niebezpiecznego się nie stanie na samej biesiadzie. Miał nadzieję, że nikomu to specjalnie nie będzie przeszkadzało. Docierając już na miejsce, bez problemu mógł dojrzeć że mimo zniszczenia pałacu, ten był dalej piękny. Postarali się w ramach tej biesiady, a ilość jedzenia natychmiast przykuła uwagę. Nie po to tutaj jednak przyszłed, a przynajmniej nie w pierwszej kolejności. Zaczął więc, od swojego najważniejszego celu. Rozdania prezentów.

Pierwszym jego celem był Nishimaru. Nie omieszkałby z wykorzystania sensora, co by to znaleźć potencjalnie skrytego gdzieś smoka. Miał dal niego prezent i zamierzał ten prezent też wręczyć. Ewentualnie zapytałby innych gości, czy może go widzieli. A jakby już do niego dotarł? To posłałby mu uśmiech.
- No, definitywnie z tą biesiadą się postaraliście. Nie planuję Ci zbyt długo zawracać głowy, jedynie chciałem wręczyć prezent jaki przygotowałem. - powiedział, po czym wyciągnąłby jedno z 9 pudełeczek palmowych jakie miał. Przekazałby je potem Nishimaru, kiwając głową by ten je otworzył. A wewnątrz? Pierścień, łańcuszek do potencjalnego powieszenie pierścienia i karteczka z notką Hiraishina. -W pierścień ten włożyłem trochę chakry. Dzięki temu będzie dla mnie jak radar i będę mógł utworzyć obok hologram, gdybyśmy chcieli porozmawiać. Dodatkowo, inna technika pozwala mu na swego rodzaju komunikację. Przelewasz trochę chakry i kryształ powinien zacząć błyszczeć. Ja mam taki sam do pary. Są one połączone, więc możemy się w ten sposób komunikować. Same zasady komunikacji dość proste. Jedno mignięcie, to wyrażenie chęci rozmowy. Druga osoba, dwoma szybkimi mignięciami potwierdza możliwość rozmowy teraz, lub jednym szybkim w odpowiedzi mówi że jest zajęta. Dodatkowo 2 specjalne znaki. Trzy szybkie mignięcia, to chęć porozmawiania i poinformowanie, że sprawa jest pilna. Cztery szybkie? Prośba o moje natychmiastowe pojawienie się obok. Kwestia pojawienia się natomiast... ta karteczka. Dzięki tej pieczęci może się w każdym momencie znaleźć obok Ciebie, tak długo jak po drodze nie będą jakieś potężne bariery czasoprzestrzenne. Jeżeli jej nie chcesz, to nie ma żadnego problemu, mogę ją zabrać.
No. To była ta główna sprawa. Nic więcej specjalnie do dodania, to nie miał. Trochę mimo wszystko był zmęczony, a dom? Dom zdawał się dobrym odpoczynkiem. Jeżeli Nishimaru nie miał o czym z nim gadać, to on generalnie też by nie miał i udałby się dalej.

Kolejnym jego celem? Salomon. Generalnie, wszystko wyglądałoby dokładnie identycznie, to nawet nie miał co się specjalnie rozgadywać. Czy był jakiś temat o którym mógłby teraz z nim porozmawiać? Mogli o runach, ale już było ustalone, że go odwiedzi, prawda? Trochę z racji na to Hikari też nie widział potrzeby rozmawiania o czymś konkretnym, chyba że sam Mistrz Run chciałby o czymś porozmawiać. I mu również, tak jak Nishimaru, wręczał wariant pudełeczka z notką do Hiraishin'a.

Tym samym, jego dwa główne cele zostały odhaczone. Reszta... nie czuł potrzeby dawania takiej Ringo tego prezentu. Tak samo z Shi-chan, czy Wakuri. I definitywnie nie z Shiko. Nad Kuramą musiał jeszcze co prawda pomyśleć, ale reszcie nie planował dać możliwości kontaktu. Inaczej sprawa wyglądała jednak z Midoro i Fumei'em. Z nimi poza wręczeniem prezentu chciał też porozmawiać. Karteczka? Tylko Midoro planował ją przekazać, z racji że Fumei zdawał się kimś kompletnie nieufnym w tej kwestii. Zbyt... skrytym. Trochę jak Shiko, ale z mniejszą szansą, że wrzuciłby Hikariego do wulkanu. W każdym razie, tą dwójkę musiał znaleźć na pewno. Póki Ci się jednak nie trafiali? Skierował się zwyczajnie do głównej sali balowej, zdobyć trochę jedzenia - miąska - i kieliszek z winem. No co? Mógł się lekko wstawić, prawda?

[Hyūga Tsubaki]

Trzeba przyznać, że Tsubaki wciąż… trawiła sytuacje, które się działy na placu i miała wiele mieszanych uczuć względem decyzji, które zostały podjęte. Nie zgadzała się z publiczną egzekucją ludzi, nawet jeśli ci byli winni jakiś przestępstw. Nie podobał się jej jeszcze bardziej fakt, że było to zrobione w ramach tłumaczeń, że to kara za doprowadzenie do śmierci Daimyō, która się okazała jednak żyć i mieć… względnie dobrze, nazwijmy to. Niby z jej słów miało wynikać, że zamach rzeczywiście miał miejsce i był on nieudany, a ona sama potrzebowała czasu by dojść do siebie. I jak zadawała sobie zdecydowanie wiele pytań na początku, tak im dłużej myślała, tym mniej starała się zaprzątać sobie tym głowę. Koniec końców to nie był jej kraj, prawda? Tsubaki przyjechała do Królestwa Kupieckiego w konkretnym celu – pomóc w walce z cieniami, a także wspierać rannych. Swoje zadanie wykonała, kwestie polityczne były dla niej drugo- a może i nawet trzeciorzędne, bo ona była tylko nieco mniej przeciętnym od cywila człowiekiem, który jednak żadnej wielkiej władzy nie posiadał i z punktu widzenia Tsu – nie robiło dziewczynie większej różnicy to, kto będzie głową Królestwa Kupieckiego. Czy Tsubaki można było posądzić więc o ignorancję? Jak najbardziej. Miała jednak do tej ignorancji prawo.

Trzeba jednak przyznać, że miała wątpliwości, czy chciała w ogóle na biesiadzie zostawać. Z jednej strony, cząstka Tsu pragnęła po prostu spakować wszystkie rzeczy i wyruszyć w drogę powrotną do Sakury, jednakże wciąż było w niej pewne zmęczenie ostatnimi dniami, a wizja kilkudniowej przeprawy zdecydowanie nie była zachęcająca. Pozostawała też jedna, bardzo ważna kwestia. W trakcie przemowy, nigdzie w tłumie nie widziała Hikariego – co jak co, ale była pewna, że by go rozpoznała. Brak obecności Uchihy zdecydowanie ją martwił, zwłaszcza, że było już po wszystkim i każda grupa powinna była wrócić ze swoich zadań. Cząstka niej drżała o chłopaka i jego życie, z drugiej z całego serca chciała wierzyć, że Hikari był po prostu bardzo zmęczony po swoim zadaniu i musiał dłużej zregenerować siły, aniżeli ona i jej towarzysze.

Miała więc nadzieję, że się spotkają któregoś dnia na biesiadzie, dlatego postanowiła na niej zostać. I jak wiedziała, że nie obowiązywały żadne zasady ubioru, tak zdecydowanie nie czułaby się komfortowo przychodzić tam w swoich zwykłych ubraniach, w których to na ogół pracowała. Nie brała ze sobą zbyt wiele, jednakże w zwoju miała zapieczętowaną błękitną yukatę. Prostą, bez żadnego wzoru na jego materiale, jednakże różowe haori, które tu i ówdzie było przeszywane złotą nitką lekko błyszczącą w świetle dodawało całemu stroju nieco większej elegancji, można by rzec. Jak zwykle włosy miała spięte czy to w koka, czy też warkocz, tak teraz postanowiła je rozpuścić, jedynie zbierając ich odrobinę do tyłu przy pomocy ozdobnej szpuli z ornamentem w postaci kwiatu kamelii.

Zastanawiała się, czy gdzieś przypadkiem nie spotka się z Bruto, ten jednak dosyć szybko się ulotnił i cholera wie, gdzie się podziewał, tak samo ja Elfyen, która odleciała na tej swojej sowie i tyle po niej było. Ogólnie to wciąż było Tsubaki głupio, jak dzikogłowego potraktowała, obiecała mu też przecież, że postawi mu po wszystkim obiad, więc chciała słowa dotrzymać!

Pałac robił zdecydowanie wrażenie, nawet jeśli był w ruinie. Odrobina wyobraźni jednak wystarczała, żeby móc mniej więcej się zorientować, jak mógł wyglądać przed całą tą katastrofą. Ogromne ogrody, które były tak inne od tych, do których przywykła, aczkolwiek równie piękne. Tsubaki zdecydowanie potrafiła podziwiać i cieszyć się tak małymi rzeczami, biorąc pod uwagę, że przez wiele lat życia były one dla niej praktycznie niedostępne. Teraz zaś starała się nadrabiać i czerpać pełną garścią. I nawet jeśli zewnętrznie aż tak bardzo tego nie okazywała, to wewnątrz czuła radość, która napawała ją przyjemnym ciepłem.

Wchodząc do środka uderzyło w nią parę dodatkowych rzeczy – muzyka, ilość jedzenia i ogólnie fakt, że… Królestwo Kupieckie zdecydowanie nie bez powodu słynęło ze swojego bogactwa. Przygotowanie i obsługa biesiady musiała kosztować fortunę. Pieniądze w to „wpompowane” to zapewne sumy, których Hyūga nie umiała sobie wyobrazić.

Przechadzała się po dostępnej dla „bohaterów” części pałacu, rozglądając się za znajomymi twarzami… a raczej twarzą, jeśli być szczerym. Widziała przecież na przemowie dużą część swojej drużyny spod barykad i wszyscy byli we względnie dobrym stanie. Takiej pewności nie miała wobec Hikariego. Na razie nie interesowała się żadnym jedzeniem czy napitkiem, bo jakby nie patrzeć to nie był dla dziewczyny główny powód przyjścia tutaj. W pewnym momencie wydawało się jej, że gdzieś chłopak mignął w tłumie i postanowiła po prostu to sprawdzić. Podeszła do niego z boku, bo jednak zachodzenie shinobiego od tyłu nie było dobrym pomysłem.

– Hikari – kun? – zapytała na początku nieco niepewna, czy rzeczywiście to był on, choć wszystkie niejasności bardzo szybko zostały rozwiane. Tsubaki poczuła, jak wielki kamień spada z jej serca. – Dobrze Cię widzieć – odparła zupełnie szczerze, posyłając mu uśmiech. I już się trochę znali, więc Hikari był w stanie odróżnić ten szczery, od kurtuazyjnego, grzecznego. I zdecydowanie to był ten pierwszy. – Nie widziałam Cię na przemowie, wszystko w porządku? – zapytała lekko zmartwionym głosem, spoglądając przy tym na Uchihę swoimi białymi oczyma.

[Kami Takashi]

Takashi nie zamierzał odpuścić biesiady na cześć bohaterów oraz zażegnania niebezpieczeństwa związanego z Cieniami. Nie chodziło o to, że jakoś czuł się specjalnie bohaterem i postanowił zamanifestować swój udział w tym wydarzeniu. Nie. Chodziło mu o coś bardziej przyziemnego. Zamierzał się rozerwać i nieco odsapnąć przed powrotem do Amegakure. Poza tym, chciał jeszcze raz przed odejściem porozmawiać z Himeko, którą to w trakcie misji bardzo polubił. A poza tym, obiecała mu drinka, prawda?
Tak czy inaczej, Kami pojawił się na biesiadzie już zupełnie wypoczęty i doprowadzony do ładu. Ręka była świeżo posmarowana maścią, więc nie musiał się przez jakiś czas martwić zbyt doskwierającym bólem, a pozostałe rany już zostały praktycznie zaleczone. No i, ponadto, był w bardzo dobrym nastroju, gdyż zyskał pewne względy u możnych tego miejsca, dzięki czemu przyszłe misje wykonywane na rzecz Baibai będą bardziej intratne.

Kami słyszał z opowiadań i plotek o tym co zdarzyło się na placu. On sam nie miał co do tego zdarzenia zbyt wielu przemyśleń. Ot, Państwo Kupieckie miało taki, a nie inny sposób radzenia sobie ze zdrajcami. Nie jemu było oceniać, czy ich postępowanie było słuszne czy nie. Tym powinni zająć się ludzie zajmujący się takimi zagadnieniami - filozofowie, politycy i tym podobne persony. On był zwykłym żołdakiem - narzędziem - które wykorzystywało się do osiągnięcia określonych celów.
I tyle.

Przed przyjściem tutaj odwiedził jeszcze Uzuia w szpitalu, w którym ten wciąż leżał. Na szczęście, tym razem, udało im się nieco porozmawiać, dzięki czemu Kami okazję zrelacjonować Uchisze przebieg wydarzeń od momentu, w którym się rozdzielili. Dowiedział się przy okazji, co się stało w miejscu, w którym znalazł zdekapitowane ciało. Rudowłosy wypomniał Uzuiowi brak ostrożności, ale jednocześnie poczuł ulgę na myśl o tym, że pojawił się Nanami i uratował jego kolegę z pola bitwy.

Kami ubrany był w czarne, eleganckie kimono, na którego plecach miał wyhaftowany herb swojego rodu, w pasie zaś przepasany był białym pasem Obi. Włosy miał pozostawione w lekkim nieładzie - dokładnie tak, jak zawsze się prezentowały. Były bowiem niesforne i ciężko było je uczesać, a co za tym idzie, utrzymać w jednym ułożeniu przez dłużej niż pięć minut. Okaleczona ręka zaś szczelnie owinięta była bandażem. Od barku aż po czubki palców.
Takashi wchodząc na biesiadę odruchowo rozejrzał się za potencjalnymi zagrożeniami, ale po chwili chciał się palnąć ręką w czoło - tutaj każdy był potencjalnym zagrożeniem. W końcu przebywali tutaj sami shinobi - a to z pewnością wróżyło jakieś konflikty. Bo to, że oni wszyscy pomogli Baibai wykaraskać się z tego gówna jakim była bitwa z Cieniami, nie znaczyło, że każdy zakopał międzywioskowe czy międzyklanowane topory konfliktu. Papierowy shinobi postanowił jednak, mimo wszystko, spróbować się zrelaksować, a także chciał znaleźć, poza Himeko, jeszcze parę osób - między innymi Shitorina. Chciał zamienić z nim kilka słów, chociaż jeśli ten się nie pojawi, to też będzie to raczej zrozumiałe. Nie wydawał się on bowiem zbyt...towarzyskim typem człowieka.
Gdyby Takashi dostrzegł Himeko, to podszedłby do niej i cicho odchrząknął, by dać znać o swojej obecności. Jeśli zaś przebywała w towarzystwie kogoś, postanowiłby poczekać na lepszą okazję do kontaktu, bowiem nie chciał przeszkadzać w ewentualnie prowadzonej rozmowie.

[Uchiha Hikari]

Kieliszek wina, jakieś żeberka na talerzyku i stanie przy jednym z podłużnych stołów wypełnionych daniami. Częściowo, a nawet wręcz w 100%, nie w swoich klimatach. Właściwie, to na tego typu wysoko rangowych przyjęciach to on nie bywał. Nie można tego było w najmniejszym stopniu porównać nawet do rzadkich zebrań rodzinnych organizowanych przez klan Uchiha. I jeszcze tyle jedzenia... decyzje doprawy były tutaj ciężkie. Nie mniej, jakoś udało mu się wybrać te pieczone żeberka jakie bardzo apteycznie wyglądały. Teraz starczyło tylko zasiąść przy pustym stole, jaki to znajdował się kawałek dalej. Nim jednak do niego dotarł, został zaczepiony przez nikogo innego jak przez... Tsubaki. Chłopak widząc ją mrugnął raz. Drugi raz. Zmrużył trochę oczy, zaciekawiony czy to czasem jego uszkodzony wzrok nie szwankował lekko, ale... no nie.
- Tsubaki-chan? - odpowiedział pytająco. Zwyczajnie... nie spodziewając jej się tutaj. Niby coś miał wrażenie, że ją widział na samym początku, ale szybko zostali podzieli na grupy więc uznał to raczej za złudzenie. A jednak... nie. Odłożył na bok talerzyk z jedzeniem, zamiast tego sięgając po drugi kieliszek w jakim było nalane wino. Uniósł go i wyciągnął go w jej stronę, aby wzięła dla siebie. A jeżeli nie chciała? No to by go odłożył z powrotem i wrócił do niej wzrokiem, posyłając szeroki uśmiech na zadane pytanie. - Jak najlepszym! Pigułka żywnościowo zmusiła mnie i większość grupy trzeciej do drzemki, ale nie masz co się martwić. Baibai uratowane, wszyscy bezpieczni i można świętować.
Bo... tak właściwie było. Wszystko było dobrze, nawet jak jego ciało dość mocno krzyczało wewnątrz. Z tymi słowami uniósłby swój kieliszek lekko do góry, jakby mieli wznieść toast i upiłby go trochę. Nie jakoś dużo, ale jednak. Aby posmakować tego czerwonego trunku zwanego winem jakiego nigdy fanem nie był. A raczej, nigdy nie był specjalnie fanem alkoholu... ale co tam. Okazja była. Zamyślił się przez chwilę jednak, dalej myśląc o pytaniu Tsubaki.
- Właściwie jest szansa, że będziesz mogła mi pomóc... trochę przepaliłem swój układ chakry w walce i jej używanie... no... boli. A zgaduję, że Twoje oczy będą w stanie dojrzeć jakieś detale do wyleczenia. Może. To jednak, jak już wrócimy do wioski. - stwierdził, nim dopiero do niego dotarło najbardziej bazowe pytanie. Przekręcił głowę w bok, trochę jak piesek. Uśmiechnął się... ale nie był to w pełni też pozytywny uśmiech. Była tam nuta czegoś... ostrego? - Właściwie, to co robisz w tak niebezpiecznym miejscu jak to?
I to było dobre pytanie. Z tego co pamiętał, Tsubaki raczej pracowała w szpitalu, a wyprawa do Baibai, była niebezpieczna na bardzo wiele sposób. Zbyt wiele jak na jego gusta.

[Hokori Kensei]

Kensei part

Kensei nigdy nie był fanem jakichś wielkich uroczystości. Jako shinobi wychowywany był w duchy skrytości, a takie stanie w świetle zwyczajnie stało w kontraście do jego wychowania. Jednak nawet on potrafił zrozumieć, że takie sytuacje były potrzebne. No i w gruncie rzeczy miał trochę ochoty porozmawiać z Himeko oraz Genem. Ten duet był zdecydowanie pozytywną częścią tejże przygody i jak z tym drugim miał zaproszenie do Hany na sake, tak z tą pierwszą już nie do końca. A uchylić jeden wspólny toast za dobrze wykonaną robotę? Oczywiście, że nie zaszkodzi. Dodatkowo, miał nadzieję, że zarówno Erika, Akari oraz Misa będą mogły uczestniczyć w tejże imprezie. Chciał, by poczuły choć trochę ulgi i rozluźnienia, zwłaszcza po długim czasie zmartwień i obaw o swoje własne życie.

Z tymi myślami przygotował się do biesiady. Nie obowiązywał żaden rygor pod kątem stroju i dawny ANBU Iwy planował z tego skorzystać. Odświeżył się oczywiście i ubrał w czyste ciuchy. Poprawił trochę włosy, a choć nie brał swojego plecaka, płaszcza czy zwojów, pod długimi rękawami jego koszuli znajdowały się plakietki do Raikō Kenka. Ot... w razie czego. Przezorny zawsze ubezpieczony. Luźne, ciemne spodnie, jasna koszula z długimi rękawami. Tyle wystarczyło. Z pewnym rozluźnieniem skierował swoje kroki do pałacu Daimyō - preferowalnie z trójką dziewczyn, choć kto wie - może chciały one przyjść same trochę później?

Będąc już na miejscu rozejrzał się po pomieszczeniu, wzrokiem szukając kogoś z wspomnianej piątki. Choć pewnie jakaś ciekawość kazała mu szukać znajomych twarzy, jak Serezy czy Takashiego. Przechadzając się po sali balowej zgarnął niewielką czarkę z sake - trunek, który był mu zdecydowanie bardziej znany i bliski jego korzeniom niż inne tu serwowane. Upijając lekki łyk zaczął swoje poszukiwania. Kto wie, może się okazać, że np. taką Himeko znajdzie już zaangażowaną w rozmowę z kimś. Wtedy też by chętnie podszedł, a może i rozmowa w większym gronie byłaby ciekawsza niż rozmowa solo?

MG part

Hikari part

Dawny uczestnik najbardziej ryzykującej życiem grupy odwiedził pałac, który jakiś czas temu także zwiedzał. Wówczas jednak był on pod panowaniem Cieni i odwiedzanie go oznaczało ryzykowanie życiem. Teraz jednak? Choć pewnie nie był nawet procentem swojej dawnej chwały tak robił istne wrażenie.

Poszukiwania Smoka Zachodu nie zajęły mu długo czasu. W głównej sali balowej, nieopodal Daimyō dało się go dostrzec. Blondyn nie siedział blisko potomkini Hidehisy, jednak wciąż by się do feudała dostać, zapewne trzeba było przejść nieopodal niego. Był... radosny. Jak to na biesiadzie. Lekkie rumieńce na polikach i kubek z napojem sugerowały, że dla niego ta biesiada już chwilkę trwała. Właśnie dyskutował z jakąś... kobietą? Chyba kobietą. Miała czarne włosy. No więc, gdy blondynka odeszła od blondyna, ten był "wolny". Właśnie nakładał sobie coś na półmisek, gdy dostrzegł Uchihę. Także powitał go uśmiechem. Aż dziw bierze, że jak ten go znalazł, to z nikim nie rozmawiał, choć dookoła niego siedziało kilku wyżej postawionych żołnierzy po służbie oraz kupców.

-Hikari-san! - podniósł lekko głos uśmiechając się do niego i unosząc kubek, jakby wznosząc toast. -Przestań, siadaj obok. - skwitował na powitanie, przesuwając się trochę na ławie, robiąc mu miejsce obok, coby mógł usiąść (gdyby się oczywiście na to zdecydował).

Niezależnie jednak od decyzji Uchihy, wysłuchał go uważnie i przyjąłby pudełko, otwierając je z zainteresowaniem. Wyciągnął pierścień, a następnie go przymierzył. Pasował na palec wskazujący. Każde słowo Hikariego było wysłuchiwane przez Nishimaru, który choć chyba już po kilku głębszych, zdawał się zachowywać trzeźwość umysłu. W sumie kto wie, jak to działa u feniksów. W końcu podsumował, ściągając pierścień i chowając go ostrożnie do pudełka razem z karteczką.

-To piękny prezent Hikari-san. Będę o nim pamiętał. O twoich instrukcjach również. - zaśmiał się nawet krótko, uważając zapewne tak długi wywód za lekko zabawny. Szybko jednak spoważniał, choć nie tak jak w rezydencji Sakamoto, gdzie aż się czuło śmiertelną powagę od niego. -Z pewnych względów, nie będę mógł jednak mieć ich zawsze przy sobie. Mam nadzieję, że zrozumiesz. Będę jednak w miarę możliwości miał je blisko siebie, gdy już będzie to możliwe. I jeszcze jedno. - tu uważnie spojrzał i... czyżby alkoholowe rumieńce znikły z jego polików? -Tak samo daj mi znać w drugą stronę. Jeśli będzie taka możliwość, spróbuję pomóc.

Choć na ile była to prawda? Jako Smok miał swoje obowiązki. Pojawienie się przy jakimś obcokrajowcu, potencjalnie na drugim końcu kontynentu mogło nie leżeć w jego możliwości. Podobnie zresztą jak Hikari. Jeśli będzie na misji czy ważnym zleceniu z ramienia wioski nagłe jego porzucenie mogło nie wchodzić w rachubę. Jednak jako grzeczność - było naprawdę miłe.

Znalezienie Salomona było bardziej problematyczne. Mistrz Run, choć pewnie przez niektórych mógłby być pomylony za jednego z ważniejszych kupców takiego kraju jak Shokunin Okoku, w rzeczywistości był adeptem sztuk natywnych dla Nichibotsu no Kuni. Jego obecność w Shōnin Ōkoku spowodowana była problemami, w jakich ten naród się znalazł i nie miał chyba za wiele wspólnego z Radą Setki tutaj czy gdziekolwiek indziej. Owszem, znał Sakamoto. Ale to chyba za mało. Tak czy inaczej, kończąc tę krótką dygresję, Salomon znajdował się w ogrodach pałacowych, w miejscu dość oddalonym, by ludzi nie było za wielu, a muzyka wciąż docierała. Obok niego stała lampka wypełniona winem, a światła pochodni oświetlały to miejsce dość dobrze, by mógł czytać jakąś książkę. Zdawał się nie przejmować otaczającym go światem, gdyż dopiero przywitanie się ze strony Hikariego sprawiło, że uniósł wzrok i się lekko uśmiechnął.

-Hikari-san. Witaj, jak się bawisz? - zapytał się, przekładając czytany materiał fragmentem czerwonej, jedwabnej wstążki, zanim ją zamknął.

Z lekkim zdziwieniem spojrzał na podarek, ale uśmiechnął się go przyjmując. Nie otworzył go jednak czekając na wyjaśnienia, na końcu których skinął głową. Dopiero potem otworzył podarek i wyjął pierścień. Chwilkę się zastanowił.

-Nie jestem fanem biżuterii. - zaczął oglądając pierścień z każdej strony, zanim nie nawlókł go na łańcuszek. -I choć nosić pewnie nie będę, tak będę trzymał przy sobie. Dziękuję. - to powiedziawszy przyłożył dłoń z podarkiem do swojego serca i lekko się skłonił siedząc. Obejrzał też kartkę i zamknął na moment oczy. Wyczulony zmysł sensoryczny Hikariego poczuł, jak natura dookoła niego zdaje się być zaciągana przez Mistrza Run, a jego chakra koncentrować się w opuszku palca wskazującego, który to był przyłożony do tyłu kartki. Wkrótce całe uczucie minęło, a gdy przesunął on palca, Uchiha mógł dostrzec jakąś nieznaną mu runę z drugiej strony. -Dzięki temu, ta kartka wytrzyma dłużej. W podróży mogłaby nie przetrwać. - wyjaśnił uśmiechając się lekko i chowając ją do pudełka. -Jakie masz plany po biesiadzie? - zapytał, możliwe, że z grzeczności, a możliwe, że faktycznie zainteresowany.

NPCNishimaru - dowódca wyprawy (Baby Bird form, Bird form)

NPCSalomon

[Chinoike Ichigo]

Ichigo starała się poukładać sobie wszystko w głowie. Wiele się wydarzyło w ciągu tych kilku dni jakie spędziła w Baibai. Początkowo przyjechała tu jako medyk by pomagać chorym ludziom. Została jednak wciągnięta w niejako wojnę domową z mrocznym wrogiem jaki drzemał pod miastem. Poza tym, jako sam medyk pracowała bardzo mało. Czuła jednak, że na coś się przydała. Może nie zrobiła tyle ile na przykład taka Tsubaki, lecz kilka osób uratowała przed bólem lub marnym losem. To była chyba jej największa nagroda podczas tej wyprawy. Jej odwaga oraz pewność siebie do podejmowania nowych życiowych decyzji się powoli zwiększała, a to było już coś.

Nadszedł dzień biesiady i Truskawka postanowiła na nią pójść. Najbogatsi ludzie w mieście kupieckim z pewnością znali się na przeróżnych smakołykach, jakie dziewczyna mogła spróbować jedynie tutaj. Możliwe, że to jest jej jedyna szansa na to, więc nie zamierzała jej zmarnować. Poza tym, chciała porozmawiać z kilkoma osobami, jakie mogły się tutaj pojawić. Pierwszą i chyba najważniejszą była Tsubaki. Nie dało się ukryć, że koleżanka z Sakury oraz po fachu trochę jej zaimponowała. Posiadała dużo lepszy zestaw umiejętności niż ona, ponadto została kapitanem swojej drużyny jaka wyszła cało z opresji. Jej grupa natomiast. Cóż. Nie popisali się. Chinoike po przybyciu zabrała się wpierw za złapanie jakiegoś ciasta ze stołu przy okazji szukając wzrokiem Hyuugi. W tym tłumie nie było to jednak takie proste. Gdy już ją znalazła, zauważyła, że rozmawia z nikim innym jak z Hikarim. Czyżby się znali? W końcu cała ich trójka żyła w jednej wiosce. Czy powinna im przeszkadzać? Raczej nie. Może są dobrymi znajomymi i chcieli zamienić kilka słów sami? Bo kim ona była by im przerywać. Nikim. Zwyczajnie przyglądała by im się z daleka zajmując czas pochłanianiem kolejnych słodkości jakie tu były serwowane.

Gdy Tsubaki przestała rozmawiać z Hikarim, niepewnie ruszyła by w tamtą stronę. Mimo iż początkowo planowała porozmawiać z nią, udała by się najpierw do Uchihy. Zdecydowanie przykuł jej uwagę bardziej.
- Um, Hikari? Co ty tutaj robisz? - zapytała by niepewnie. Nie miała pojęcia, że chłopak przybył też do Baibai. W końcu nie była jego dziewczyną by jej się tłumaczył.
- Znasz się z Tsubaki? - zapytała nim pomyślała, że w sumie lepiej by może było tego pytania nie zadawać.

W późniejszym etapie biesiady nie zapomniała by jednak z kim wcześniej chciała zamienić kilka słów. Odszukała by Hyuugę i podeszła do niej.
- Tsubaki? Jednak przyszłaś. - zaczęła rozmowę niepewnie. No bo tak naprawdę co od niej chciała? Sama nie wiedziała do końca. Jednak kiedyś musiał nastać ten moment, by taka osoba jak ona zaczęła sobie szukać znajomych. Wyszła z swoich zamkniętych czterech ścian.
- Chciałam tylko powiedzieć, że bardzo dobrze ci poszło pod barykadami. Gdyby nie ty, zapewne nie wrócili byśmy w takim stanie oraz liczbie jak teraz. - powiedziała w końcu.

[Dōhito Midoro]

Nadszedł dzień biesiady. Po odleżeniu ładnych kilku dni ruszając się z łóżka tylko po to, by udać się do łaźni, Midoro znów stanął na nogi. Wrak człowieka jakim był jeszcze niedawno odszedł w zapomnienie. Przynajmniej do kolejnego użycia pigułek. Tak czy inaczej, był tutaj. Tu, gdzie ogrom ludzi jadł i się bawił. W zasadzie najcięższą rozmowę jaką sobie zaplanował już odbył więc tu nie powinno nic go zaskoczyć. Jednak krótki dialog z kocią księżniczką dał mu pewien pomysł. Swojego rodzaju zabezpieczenie przed sytuacjami, jakie zdarzyły się już w przeszłości. Mowa tu o braku kontaktu z nowo poznanymi osobami. Dlatego też, planował wykorzystać sztuczkę jaką pokazał mu jego stary przyjaciel, i rozbudować swoją kolekcję koralików na bransolecie.

Pierwszy na celowniku był Hikari. Z nim chciał najbardziej pogadać, biorąc pod uwagę fakt, że zwyczajnie mieli jeszcze coś do obgadania, a wcześniej ze względu na ich kondycję nie było to możliwe. Zresztą, na to się tu umówili. Niestety dla Douhito, gdy tylko jego oczy go wypatrzyły parę chwil od wejścia na bankiet, okazało się, że chłopak jest wręcz oblegany przez dziewczyny. Wpierw jakaś czarnowłosa go zagadywała, potem jakaś różowowłosa. Ma chłop powodzenie, nie można było zaprzeczyć. A on co miał? No właśnie. Przemilczmy to. Jednak Iwijczyk nie był na tyle chamski, by przerywać to, cokolwiek by tam nie robili. Zdrową ręką zrobił małego ptaszka, na którego plecach oraz grzbietach skrzydełek zawarł by napis. Maluch miał polecieć w stronę Uchihy, zwrócić na siebie jego uwagę, najpewniej przelatując między rozmówcami, i wylądować na jakimś stoliku obok, by pokazać wiadomość na plecach.

Jak już skończysz Romeo, czekam przy wejściu.

Midoro.

Teraz, pozostawało zaczekać na pięknego chłopca.

Poza tym, Dziedzic Bakutonu raczej nie zrobił tu za wiele przyjaźni. Nie za bardzo miał też z kim porozmawiać. Nishimaru jak i Ringo byli jednak wyjątkami. W zasadzie, to bardziej ich były kapitan, niż Smok z Kosą. Jednak wyłapując Kurczakomaru w tłumie, udał by się do niego.
- Mogę zająć chwilkę? - zapytał i tak się dołączając do tego, co feniks akurat robił.
- Zapewne jest wiele tematów, błahych jak i poważnych, o których możemy pogadać. Jednak mamy na to całą noc. Więc zanim się trochę sponiewieram, chciałem ci coś dać. - zaczął i wyciągnął z kieszeni dwie, ognisto czerwone kulki.
- Zawierają one moją chakrę. Dzięki nim, będziemy w stanie się ze sobą skontaktować bez względu na odległość. Liczę, że nasza znajomość to nie tylko ta jedna z wielu przygód jakie miałem i jakie z pewnością jeszcze będę miał. To co mówiłem u Sakamoto, mówiłem szczerze. - powiedział by wyciągając kulkę w stronę Nishimaru, wręczając mu ją.
- Dodatkowo, jest tam jeszcze technika hologramu, dzięki której rozmowa będzie dużo prostsza. - dokończył tłumaczenia. Zakładał, że ktoś jego pokroju zna te techniki i wie o czym jest mowa. Jeśli nie, zrobił by krótkie streszczenie.

Ostatnia osoba, do której Midoro mógłby podejść, przyszła mu do głowy w zasadzie gdy już tu był. Był to nikt inny, jak Sakamoto. Członek Rady Stu. Osoba o wielkich wpływach. Taki wizerunek przynajmniej przybrał w jego oczach organizując i zbierając całą grupę uderzeniowa. Porozmawiać, nie zaszkodzi.
- Przepraszam, Sakamoto-san, czy mógłbym zająć chwilkę? - zapytał podchodząc do mężczyzny, jeśli w ogóle było to możliwe. Liczył jednak, że jego reputacja jaką sobie tu wyrobił mu na to pozwoli. Gdyby się udało, przeszedł by do rzeczy by nie marnować niczyjego czasu.
- Miałbym pewną prośbę, jeśli to nie jest nie na miejscu oczywiście. Jest pan osobą o sporych wpływach i zapewne ma pan dostęp do pewnej wiedzy, której ja, osoba nie stąd, jej nie ma. Rok temu, przybyłem do Baibai z moim przyjacielem, Rindou Arashim. Rozdzieliliśmy się. Ja podjąłem się wyprawy do jednej z Świątyń Zero, podczas gdy mój przyjaciel zajął się badaniem pewnej sprawy, jaka zaprowadziła go do podziemi miasta. Tych podziemi, z których wróciliśmy. Niestety, kontakt nam się urwał. Żadna z technik ninja jakimi byliśmy połączeni nie odpowiada. Nie wiem czy to przez barierę, jaka otacza podziemia, czy też dlatego, że coś mu się stało. Pytałem już o to Ringo, Smoka Południa, lecz nic o tym nie wiedziała. - streścił by całą historię tak jak tylko mógł, by nie pominąć niczego ważnego.
- Jeśli mógłbym prosić, można by było sprawdzić jakieś księgi albo rejestry zejść do podziemi, jeśli coś takiego istnieje, bym otrzymał jakiś trop? Każda informacja była by dla mnie błogosławieństwem. - zakończył by dając Sakamoto czas na przemyślenie tego. Stał by jednak w miejscu cierpliwie czekając na odpowiedź.

[Hyūga Tsubaki]

Hikari

Tsubaki miała parę razy okazję być na klanowych bankietach, które zawsze wspominała raczej średnio, biorąc pod uwagę, że czuła się wtedy tam jak piąte koło u wozu. Nawet jeśli Ren był obecny, to często ktoś go czymś zajmował, chciał porozmawiać – był przecież genialnym dzieckiem, nadzieją tego pokolenia i tak dalej, i tak dalej. Tak więc, choćby chciała, nie mogła spędzać całego czasu w towarzystwie brata, zaś dla reszty rodziny była raczej niewidzialna. Biesiada w Baibai zaś… przekraczała wszelkie wyobrażenia i mimo że Hyūga miała bardzo mieszane uczucia co do tego wszystkiego, co się stało w trakcie przemowy, tak… mimo wszystko tutaj czuła się bardziej mile widziana tutaj, niż w klanowej rezydencji. Trochę smutne, ale trzeba z tym jakoś żyć.

Dziewczyna spojrzała na kieliszek wina, który Uchiha jej podał i nie zastanawiała się jakoś specjalnie długo. Był powód do świętowania, jej zaś kamień spadł z serca, że chłopakowi nic nie jest – a chociaż na pierwszy rzut oka – więc mogła sobie pozwolić na chwilę rozluźnienia. Wzięła kieliszek i skinęła głową w ramach podziękowania i również uniosła lekko w górę w ramach toastu, a następnie upić łyk.

– Pigułka żywnościowa? – To nie tak, że Tsubaki nie wiedziała, co to jest, doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Słowa Hikariego jednak w żaden, najmniejszy sposób jej nie uspokoiły. Jeśli musiał po nią sięgnąć, oznacza to tyle, że sytuacja była naprawdę trudna – Musiało być ciężko, skoro po nią sięgnąłeś. Dobrze, że jesteś cały – odparła zupełnie szczerze, wciąż jednak w głosie Hyūgi było słychać zmartwienie i Uchiha miał wrażenie, jakby dziewczyna się nieco bardziej mu przyglądała, jakby właśnie go wzrokowo badała.

To nie tak, że Hikariemu nie wierzyła. Po prostu swoje w życiu już widziała jako medyk, miała świadomość z jakiego powodu ludzie sięgali po pigułkę żywnościową i jakie skutki za sobą niosła. Chciała mieć po prostu pewność, że oprócz tego zmęczenia, nic innego mu nie dolegało; Upiła ponownie łyk wina, też nie jakieś szalone ilości. Przez większość czasu nie mogła pijać trunków procentowych, dlatego uważała, bo głowy to ona mocnej miała.

– Hikari – kun... – powiedziała, spoglądając na niego jeszcze bardziej zmartwiona niż przed chwilą. Wiele innych osób na jej miejscu pewnie by zakrzyknęło „co zrobiłeś?!”, jednakże nie ona. Głos miała łagodny, nie podnosiła go zbytnio – tyle co by ją usłyszał w tym całym zamieszaniu i z muzyką w tle – było w nim też słychać współczucie. – Powinnam być w stanie to zobaczyć, może nawet się tym zająć osobiście. Jak nie ja, to znam wybitną Iryōninkę, która nawet mnie postawiła na nogi, więc to nie powinno być problemem. Do tego czasu nie forsuj się i oszczędzaj siły, dobrze? – Westchnęła ciężko, cały czas jednak spoglądając na chłopaka. – Najchętniej bym się temu przyjrzała od razu, ale to nie jest odpowiednie ku temu miejsce. – W sumie to nie wiedziała, dlaczego powiedziała to na głos. Nie zmieniało to jednak faktu, że Tsubaki z wielką chęcią odpaliłaby teraz Byakugana i użyła na nim Bunseki, tak by zobaczyć jak bardzo „trochę” sobie Hikari układ chakry przepalił. Bo miała wrażenie, że trochę umniejszał problemowi.

Wyprawa do Baibai zdecydowanie była niebezpieczna, pod wieloma tego względami. Zaczynając od samej sytuacji w Królestwie Kupców, na samej wyprawie tutaj kończąc, gdzie wiele niebezpieczeństw po drodze mogło mieć miejsce. I jak Tsu była głównie medykiem, tak trenowała też inne umiejętności, całkiem sprawnie posługiwała się klanowym stylem walki i nie była taka bezbronna, za jaką można było ją uważać.

– Przyjechałam pomagać ludziom – powiedziała zgodnie z prawdą. To była motywacja dla dziewczyny, przez którą tutaj przyjechała. – Przy tak wielkiej skali tragedii, każda dodatkowa para rąk w szpitalu się przyda. Nie wspominając o tym, że Byakugan okazał się bardzo skuteczny w przypadku pomocy ludziom zakażonym przez cienie. Bo widzisz… ja widzę tę chakrę. – Tutaj sobie przypomniała o pewnej dziewczynie, którą spotkała podczas przemowy. Nigdzie jeszcze jej nie widziała i zaczęła się zastanawiać, czy puszczenie jej wolno było dobrym pomysłem, biorąc pod uwagę, że miała się na bankiecie do niej zgłosić i miały porozmawiać. Na razie jednak odrzuciła negatywne myśli, może jeszcze po prostu nie przyszła, albo rozmawia z kimś znajomym na zewnątrz? – Jest czarna, splugawiona i jak na nią spoglądam czuję jak ściska mnie w żołądku z obrzydzenia. Dzięki temu jednak, jesteśmy w stanie mieć pewność, że cały zabieg pozbywania się cienia z organizmu pacjenta skończył się sukcesem i nie pozostała nawet mała cząstka. – Dziewczynka, której wraz z Sachiko uratowały życie była tego najlepszym przykładem. Dzięki swoim oczom mogła się upewnić, że ta była wolna od tej zarazy i czekała ją tylko rekonwalescencja po samym zabiegu, robionym w… lekko bojowych warunkach. – Byłam też w pierwszej grupie, więc niebezpieczeństwa nie były tak duże jak pewnie u was. I to że jestem medykiem nie oznacza, że nie umiem o siebie zadbać. Dźgnęłabym Cię w jakieś tenketsu, ale jesteś kontuzjowany, więc tym razem Ci się upiecze. – Zaśmiała się, dźwięcznie i… szczerze, czując się w towarzystwie Hikariego zupełnie swobodnie, zostawiając gdzieś tą klanową kurtuazję daleko za sobą, nie przejmując się tymi wyuczonymi zasadami. W głosie Tsubaki nie było też słychać jakiegoś oburzenia względem słów Uchihy. W sumie to się nie dziwiła, gdy ostatni raz się widzieli… była zdecydowanie słabsza, niż była teraz, bez wątpienia.

Ichigo

Tsubaki najchętniej oczywiście przegadałaby z Hikarim cały wieczór, ale wiedziała również, że ten zapewne będzie chciał porozmawiać z kolegami ze swojej grupy, jak i sama Tsu miała ochotę zamienić parę słów ze kompanami ze swojej drużyny, choć dotychczas nikogo stamtąd nie widziała. Długo ten stan jednak nie potrwał. Gdy brała sobie na talerzyk tartę śliwkową, podeszła do niej Ichigo. Uśmiechnęła się na jej widok, choć nie był to uśmiech tak szczery jak w przypadku Hikariego – Hyūga ponownie weszła w tryb klanowej kurtuazji.

– Ichigo – san, dobrze Cię widzieć – odparła i skinęła lekko blondynce głową na przywitanie. – Jak się czujesz, z tego co pamiętam zostałaś ranna w trakcie walki? – zapytała. Niektórzy mogli stwierdzić, że to był swoisty przytyk w stronę Chinoike, bowiem Tsubaki nie miała po tej potyczce nawet zadrapania, jednakże nie takie były intencje Kamelii. Było to pytanie, które zapewne zadałby każdy Iryōnin na jej miejscu. – Również świetnie się spisałaś, Ichigo – san. Nie miałam Ci też okazji podziękować za to, że wtedy za mną podążyłaś. Jako jedyna. Dziękuję. – Przez pewien czas były pod tymi barykadami zupełnie same. Dwie medyczki przeciwko cienistemu potworowi, co zdecydowanie nie powinno mieć miejsca. Zgodnie z zasadami, które się wpaja adeptom sztuki medycznej, one jako Iryōninki nie powinny walczyć na froncie. Sytuacja jednak tego od nich wymagała i nie obawiały się spełnić swojego obowiązku w postaci ochrony ludności cywilnej, nie pozwalając, by cień zbliżył się na niebezpieczną odległość do barykad.

Wcielenie Norki

Himeko stała przy jednym z barków, który znajdował się na głównej sali balowej, obsługując się przy nim zupełnie sama i robiąc jakiegoś drinka. Jak w trakcie walki i całej akcji ratunkowej była ubrana w raczej mało podkreślające jej figurę i urok ubrania, tak teraz trzeba przyznać, że zaszalała. Kobieta miała na sobie ubraną obcisłą, czarną sukienkę na ramiączkach do niemal samej ziemi, która posiadała wcięcie, tak że praktycznie cała prawa noga kunoichi była odsłonięta. Do tego złote dodatki w postaci naszyjnika, czy dużej ilości bransoletek. Makijaż, typowo wieczorowy. I jak nawet w warunkach polowych nie można było odmówić jej względnej urody, tak teraz nie ma co się dziwić, czemu tak Nanami się do niej przylepił. Skoro już o blondynie mowa – ten szedł w pakiecie z szefową, stał obok niej również z drinkiem w ręku, ubrany w czarne kimono, na które było jednak narzucone złote haori. Ktoś by mógł posądzić tę dwójkę o specjalne ubranie się tak, by do siebie pasować.

– Takashi – powiedziała Himeko, uśmiechając się lekko do niego na przywitanie i skinęła głową. Szefowa nie słynęła z bycia wybitnie gadatliwą, co mógł zauważyć jeszcze w trakcie akcji. – Jak tam ręka? – zapytała, spoglądając na Kamiego, pamiętając, że był w nią ranny. Co jak co, ale nie można było jej odmówić bycia dobrą dowódczynią pod tym względem.

– Yo, Takashi! – odparł Nanami, uśmiechając się od ucha do ucha. W porównaniu do Himeko, ten wiecznie wydawał się być niewzruszony i olbrzymim lekkoduchem. – Tak dobrego sake to nie piłem nawet na Starym Kontynencie, musisz spróbować – odparł i nawet nie czekając zbytnio na przyzwolenie ze stronę Kamiego, po prostu chwycił za jedną z czarek i nalał do niej alkoholu, a następnie podał rudowłosemu.

Kensei wraz z Akari pojawił się na bankiecie. Erika została wypisana już ze szpitala, ale zdecydowanie nie miała siły na pojawianie się na bankiecie, nie wspominając o tym, że nie czułaby się komfortowo, biorąc pod uwagę fakt, że mimo wszystko wciąż duża część ciała była w bandażach, a włosy miała zgolone zupełnie do zera. Misa, nie chcąc zostawiać przyjaciółki samej, została z nią w tymczasowym lokum, które załatwiła im nie kto inny, jak sama Himeko pociągająca za sznurki tu i ówdzie. Biesiada miała trwać tydzień, więc Misa będzie miała jeszcze okazję się na niej pojawić, zamieniając się z Akari, która czuła się trochę przytłoczona całą atmosferą panującą w pałacu. Ubrana w zwykłe, zielone – pasujące do jej oczu – kimono bez jakiś większych ornamentów czy zdobień. Włosy spięła w skromnego koczka i tak o, szła stosunkowo blisko Kenseia, rozglądając się po całym tym splendorze.

Hokori mógł zobaczyć stojącego w kącie Gena, ubranego w luźne, czarne kimono, które było dosyć niedbale przewiązane, tak że odsłaniała śniadoskóremu sporą część klatki piersiowej. Kurogane popijał – zapewne alkohol – z czarki. Widząc Kenseia, uniósł wolną rękę do góry w geście przywitania. Po drugiej sali bankietowej stała zaś Himeko z Nanamim oraz Takashim, choć ta pierwsza dwójka była odwrócona nieco bokiem do Shitorina przez co nie został przez nich zauważony. Do kogo najpierw postanowi podejść? To już zależało od niego.

NPC Himeko

NPC Nanami

NPCGen

NPCAkari

[Uchiha Hikari]

Nishimaru

Poszukiwania Nishimaru były znacznie mniej problematyczne niż wstępnie zakładał. Główna sala balowa, nieopodal Daimyo. Mógł właściwie się tego spodziewać, jednak... nie wiedział czemu sądził że dłużej mu te całe poszukiwania zajmą. Bez znaczenia. Obserwując Nishimaru, jednego mógł być pewien. Na radość na pewno też jakoś wpływał trunek, ale był on bardzo dobry w udawaniu. W końcu, kto wie jak tam feniksy tolerują alkohol. Nie przeszkadzał mu jednak, widząc że ten jest zajęty dyskusją - a może nawet podrywem - i dopiero po tym jak się "zwolnił", to Hikari do niego podszedł. Zaśmiał się lekko na jego entuzjazm i mimo nie posiadania alkoholu, przysiadł obok niego zaproszony. W końcu, nigdzie aż tak mu się nie śpieszyło.
- Hej! Te instrukcje są istotne! - odpowiedział z uśmiechem, kiedy to Nishimaru zaśmiał się na cały jego wywód. No, był dość długi, ale niektóre rzeczy trzeba było ustalić dla wygodnej komunikacji później. Kiedy ten spoważniał jednak, uśmiech z twarzy chłopaka nie zniknął. Na koniec kiwnął jednak głową. - Zrozumiałe. Sam również nie mogę gwarantować 100% dostępności, ale lepsze to niż nic. I dziękuję za ofertę, Nishimaru-san. Na pewno będziecie mieli tutaj teraz masę roboty, a sam nieprzewiduję w najbliższym czasie kolejnych ratowań świata na jakich potrzebna byłaby mi pomoc.
Zaśmiał się trochę radośnie, mimo wszystko nie planując faktycznie wyzyskiwać jakoś tego kontaktu z Nishimaru. Co jak co, ale było to bardziej na wypadek gdyby Królestwo Kupców potrzebowało jakiejś pomocy. Bądź sam Nishimaru. Plany Hikariego też raczej były związane ze specjalną jednostką w wiosce, to skrytość jej działań nie pozwalałaby na wsparcie ze strony osób trzecich. To wszystko było jednak kwestiami pobocznymi, nie mającymi teraz znaczenia.
- No, nie będę Ci dłużej głowy zawracał. Wszyscy potrzebujemy trochę odpoczynku po tym wszystkim, a przed wami jeszcze więcej roboty. A, i cieszę się, że Sorashi-sama jednak żyje. Z pewnością tak jak Twój przyjaciel z dawnych czasów. Do zobaczenia, Nishimaru-san. - i tak to też by się pożegnał, jeżeli Smok Zachodu nie miał nic więcej do dodania, lub czegoś o czym chciałby porozmawiać.

Salomon

Kolejny cel? Salomon. Nawet się nie zdziwił kiedy znalazł go w bardziej oddalonym miejscu od imprezy. Nie sprawiał wrażenia kogoś, kto lubił takie klimaty. Raczej spokojna sceniera do niego pasowała, ale to było tylko zgadywanie Hikariego. Może w głębi duszy był ogromnym imprezowiczem, obeznanym we wszelakich rodzajach sake? Zbędna dygresja. I raczej nietrafna, kiedy to ten czytał książkę będąc na biesiadzie.
- Ah... gdybym miał być szczery, to dość zmęczony. Nawet nie zacząłem jeszcze się bawić, ale nasz wypad dał mi w kość. - zaśmiał się lekko, szczerze. Niby dopiero zaczynał imprezę, ale był jakiś zmęczony. Tak zwyczajnie. Kiwnął głową jednak w stronę książki jaką to posiadał. Akurat to go zaciekawiło. - A ty? Widzę, że głośne biesiady mają mniejszy urok od dobrej lektury. Co czytasz?
Po tym wszystkim jednak, należało zwyczajnie przejść do kwestii wręczenia podarku. Kiwnął głową, kiedy ten powiedział, że nie był fanem biżuterii. No... Hikari właściwie też nie był, ale nie miał pomysłu na przedmiot bardziej uniwersalny i kompaktowy, jaki mógłby wręczyć każdemu, a także jaki mógłby pozostać na widoku.
- Nic nie szkodzi. Jak już odwiedzę Cię w Twoim domu, to będziemy mogli wykorzystać do tego jakiś inny przedmiot. Biżuteria była pierwszym pomysłem na jaki wpadłem. - przyznał szczerze, nim zaciekawiony obserwował sensorem co Salomon robi. Huh. Przydatna rzecz, z racji że kartka faktycznie mogła nie być najbardziej wytrzymała. Aż wrócił wspomnieniami do Nishimaru i lekko pot spłynął po jego czole. No... może tego nie przemyślał do końca. Smok jednak na pewno będzie uważał, prawda? - Po biesiadzie, hmm? Jeszcze nie jestem pewien szczerze powiedziawszy. Kegawa wyruszyła wcześniej, i nie miałem okazji wręczyć jej tej karteczki, to chciała abym osobiście ją odwiedził w Kitsune no Kuni. Też z chęcią odwiedziłbym Nichibotsu, w końcu jest dość po drodze... ale najpewniej udam się najpierw do domu. Zobaczyć się z rodziną, sprawdzić stan bliskiej mi osoby i odeskortować potencjalnych shinobi Sakury, jacy mogli się tu zjawić. Krótki odpoczynek, nim ruszę was odwiedzić. A jak z Tobą Salomonie? Jakieś konkretne plany?
Proste pytanie, skoro to już o planach rozmawiali. Zasiadł też więc obok wygodnie, najchętniej jakoś naprzeciwko, jeżeli ławeczka na to pozwalała. Zdaje się, że urządzą sobie tutaj krótką pogawędkę. Krótką, lub dłuższą.

Tsubaki

Tsubaki. Przyjęła od niego kieliszek wina i nawet nie zawahała się, aby wziąć udział w świętowaniu. Jednocześnie się tego spodziewał, jak i nie. Co by nie było, sytuacja w Baibai nawet najbardziej sztywne jednostki potrafiła rozluźnić. A raczej, zwycięstwo. Każdemu należało się trochę odpoczynku i był pewien, że to co dojrzała Tsubaki nie należało do najprzyjemniejszych. Tak samo, jak to co dojrzał on. Zaśmiał się jednak lekko, kiedy stwierdziła, że musiało być "ciężko".
- To... mało powiedziane. Jestem pewien, że przeciwnik był nawet potężniejszy od naszych Kage. Mam szczęście, że drużyna w jakiej się znalazłem była niesamowita choć... specyficzna. - odpowiedział luźno, choć obserwując Tsubaki to ta raczej zbyt bardzo mu nie wierzyła w to, że wszystko było dobrze. Częściowo słusznie. No, może nie był w pełni w dobrym stanie, ale nie było też tak źle! Zresztą, może to przez ten wwiercający się w niego wzrok powiedział właściwie jaki to miał problem. Kiedy powiedziała, aby oszczędzał siły. Zaśmiał się lekko i upił łyk wina. - Hai, hai... zero forsowania się.
To nie były słowa, jakich zamierzał dotrzymywać. Dobrze, ze nie obiecywał. Słysząc jej kolejne słowa jednak, uniósł jedną rękę i zrobił jej 'pat pat' na głowie. Jeden z jego nawyków nad jakimi to być może powinien bardziej popracować.
- Nie zaprzątaj sobie tym teraz głowy. Teraz jest czas na świętowanie, a to może poczekać. - stwierdził, nim zabrał swoją rękę i sięgnął do kieszeni po jedno z pudełeczek z pierścionkiem i łańcuszkiem. Tym razem, bez karteczki z Hiraishinem. Wyciągnął je w stronę Tsubaki. - Właśnie. Masz prezent, bo mam ich sporo. Nie wiem, czy znasz technikę Kagaku Rantan, ale połączyłem pierścień tutaj z jednym z własnych. W razie czego, gdybyś potrzebowała się ze mną skontaktować, a nie byłbym obok - to wystarczy, że przelejesz na ten pierścień trochę chakry. Jedno mignięcie, to wyrażenie chęci rozmowy. Druga osoba, dwoma szybkimi mignięciami potwierdza możliwość rozmowy teraz, lub jednym szybkim w odpowiedzi mówi że jest zajęta. Dodatkowo 2 specjalne znaki. Trzy szybkie mignięcia, to chęć porozmawiania i poinformowanie, że sprawa jest pilna. Cztery szybkie? Prośba o moje natychmiastowe pojawienie się obok.
Szybkie ustalenie jeszcze zasad, co by to z każdym miał takie same i nie musiał się martwić jakimiś różnymi sposobami komunikacji. Samej pierścień dla Tsubaki, jak tak spojrzał, to miał kryształek o kolorze morskim. Dość istotne, w końcu będzie musiał wiedzieć kto do niego "dzwoni". Miał jeszcze do niej pytanie jednak, to też szybko do niego przeszedł. Co tutaj w ogóle robiła? Przyjechała pomagać ludziom. Oczywiście, że to było powodem. Każda Iryoninka jaką znał miała spory problem z dbaniem o własne zdrowie. Może to było takie zboczenie zawodowe? Westchnął lekko, słysząc ten powód. Nie mógł jej przecież skarcić. Sam z tego samego powodu tutaj się zjawił, a nie zamierzał też totalnie ujmować jej zdolnością. Nie będzie teraz każdej Iryoninki pod kloszem przecież trzymał.
- Ahh... wiem o czym mówisz. Tak jak jej nie mogłem zobaczyć, tak mogłem wyczuć tą chakrę. Zmysł sensoryczny to niesamowite narzędzie. Może z racji na to, nie czułem obrzydzenia. Definitywnie jednak była to niezwykle przydatna zdolność. Dobra robota. - pogratulował, bo mimo że może i grupa pierwsza miała łatwiejsze wyzwanie, tak definitywnie ochrona innych ludzi nie należała do prostych. Coś o tym wiedział. Prychnął jednak delikatnie, drocząco słysząc jak to dźgnęłaby go w tenketsu. - Nawet kontuzjowany, z pewnością mógłbym uciec przed Twoim dźgnięciem. Szybkości mi nic nie odebrało.
Powiedział z szerokim uśmiechem, może nawet lekko prowokującym, nim upił łyczek wina. Kurde, było całkiem dobre. I robiło mu się tak cieplutko w żołądku i przełyku od niego.

Ichigo

Prędzej czy później chłopak rozdzielił się z Iryoninką, co by to jeszcze pozwiedzać trochę przyjęcie. Każdy miał tam jakieś swoje sprawy i osoby do zaczepienia, to też nie trzymali się za rączki całą biesiadę. Szybko jednak, jedna Iryoninka jaka zaskoczyła go obecnością została zastąpiona przez kolejną Iryoninkę jaka również zaskoczyła go obecnością. Widząc ją i słysząc zadanie pytanie, zaśmiał się lekko. Też, być może już lekko wstawiony winem.
- Hejka, Ichigo-chan. - stwierdził z uśmiechem, robiąc w jej stronę krok i przytulając ją jedną ręką. Dość mocno też przytulając, ale nie był ku temu większy powód. I w sumie przez dłuższą chwilę jej nie puszczał, chyba że ta byłaby widocznie niekomfortowa. Wtedy zrobiłby krok w tył i napił się lyczka wina. - Znasz mnie. Świat był zagrożony, to przybyłem. Do grupy trzeciej każdych chętnych przyjmowano.
Wyjaśnił dość prosto, zakładając, że Ichigo w niej na pewno nie była. Zapewne, grupa pierwsza jak Tsubaki. Jej pytanie o dziewczynę niejako to potwierdzało.
- Trochę. Jak wykonywałem misje D dla wioski w ramach odpoczynku, to często nas razem parowano. Na szczęście nie jest jak większość jej klanu, który uśmiechnąć się nie potrafi. A jak potrafi, to fałszywie. Ah, i pracuje ona w szpitalu, a jestem tam częstym gościem. - wyjaśnił bez najmniejszych problemów, nie widząc żadnego problemu z pytaniem Ichigo. Była ciekawa, to jej odpowiadał. Znowu zaczepiłby jakiegoś kelnera obok i zabrał mu kieliszek wina, aby wręczyć go Ichigo. - Proszę. Baibai ocalone, więc należy świętować. Lepszy pytanie, co ty tutaj robisz. Choć, nie odpowiadaj. Przybyłaś pomagać ludziom i każdą para rąk była potrzebna, prawda?
Zapytał posyłając jej lekki uśmiech. Rozejrzał się też w pobliżu, co by to znaleźć jakąś ławeczkę. Przycupnąłby sobie na niej i poklepał miejsce obok niego, co by to nie stali tak głupio gdzieś po środku sali. Mignęło mu coś przed oczami i defnitywnie nie były to tez ułudy alkoholowe. Dojrzał małego ptaszka na stole obok ze znajomego mu materiału. Wziąłby go na palca i przeczytał napis, by następnie wzrokiem powędrować wśród tłumu. Jakby tylko dojrzał Midoro? Kiwnąłby mu głową, a samem ptaszkowi dałby odlecieć, choć Ichigo definitywnie mogła być zaciekawiona.

Midoro

Prędzej czy później, a może kolejnego dnia, kiedyś na pewno udałoby mu się wyrwać od Ichigo. Zwyczajnie, przeprosiły ją na moment i powiedział, że musi z kimś porozmawiać nim ten ktoś ucieknie z imprezy. A potem? Skierowanie się w stronę wejścia, prosto do Midoro. Tym razem już bez kieliszka, co by to nie pogarszać swojego lekko podpitego stanu.
- Przede wszystkim, żaden ze mnie Romeo. To byłoby niczym proszenie się o kłopoty. - powiedziałby śmiejąc się lekko, nim kiwnąłby głową w jego stronę. Rozejrzałby się obok, co by to znaleźć jakaś ławeczkę na jakiej mogli przycapnąć. - Przyjaciółki z wioski. Cieszę się, że Cię widzę, Midoro-san. I nim przejdziemy do dalszej dywagacji, to mam dla Ciebie prezent.
Ponownie sięgnąłby do swojej kieszeni, co by to wyciągnąć pudełeczko bambusowe z pierścieniem o szarym krysztale. I notkę z Hiraishinem pod nim.
- Nie wątpię w to, że technikę Kagaku Rantan znasz. Przygotowałem więc prowizoryczne pierścienie, co by to mieć połączenie z prawie każdym z naszej drużyny. Jedno mignięcie, to wyrażenie chęci rozmowy. Druga osoba, dwoma szybkimi mignięciami potwierdza możliwość rozmowy teraz, lub jednym szybkim w odpowiedzi mówi że jest zajęta. Dodatkowo 2 specjalne znaki. Trzy szybkie mignięcia, to chęć porozmawiania i poinformowanie, że sprawa jest pilna. Cztery szybkie? Prośba o moje natychmiastowe pojawienie się obok. Co do pojawienia się obok natomiast... jestem pewien, że ta karteczka pod pierścieniem powie Ci wszystko co trzeba wiedzieć. W końcu jest to technika, jakiej bardzo poszukujesz.
Definitywnie byłby w stanie on domyślić się o co Hikariemu chodzi. Pieczęci z Hiraishinem, prywatnej dla Hikariego, w formie 3 łezek umieszczonych na okręgu. Bardzo podobnych do samego Sharingana.

[Kami Takashi]

Takashi został dostrzeżony przez Himeko i, w bardzo oszczędnych słowach, zaproszony do rozmowy. Szefowa nie stała jednak sama, bowiem obok niej znajdował się Nanami, który wydawał się być przeciwieństwem dowódczyni. Ona - małomówna i raczej skryta. On - uśmiech od ucha do ucha i dosyć gadatliwy. Cóż, uzupełniali się.
Kamiemu nie umknęła kreacja Himeko i, jakkolwiek rzucił pobieżnie okiem na jej prezencję, tak zdawał sobie sprawę, że wgapianie się było niekulturalne. Zwłaszcza iż Nanami, co było widać gołym okiem, smalił do kobiety cholewki, czy, mówiąc nieco bardziej nowocześnie, robił maślane oczy. Albo zwyczajnie do niej podbijał.
Jaki był tego efekt? Cóż, z pewnością nie został odtrącony.
Takashiemu to w żaden sposób nie przeszkadzało - bo czemu by miało?
- Ręka dobrze, już praktycznie zagojona. Jak twoja noga? - zapytał. On też pamiętał, że Himeko była dosyć ciężko ranna. A że on sam ją leczył to chciał wiedzieć, jak się przy tym zadaniu sprawił.
Wtem Nanami odezwał się do niego z szerokim uśmiechem na ustach zachwalając sake.
- Cześć Nanami. Dobrego sake nigdy nie odmówię. - odparł z uśmiechem na ustach, po czym przyjął czarkę i upił małego łyczka. Faktycznie, alkohol był pierwszorzędny, a że raczej nie był tutaj uprawiany, to można było wnioskować, że kupcy sprawili sobie sporo zachodu, by go tutaj sprowadzić. A może został importowany jeszcze przed bitwą z Cieniami, a teraz shinobi dopijali to, co nie zostało zniszczone?
- Faktycznie, doskonałe. - rzekł, a następnie zwrócił się do obojga. - Pochodzicie ze Starego Kontynentu, zgadza się? - zapytał. Zdawał sobie sprawę, że nie każdy chciał się dzielić swoim pochodzeniem, ale o czym innym poza Bitwą mieliby rozmawiać? A przynajmniej na początku.

[Kurama Wakuri]

Wakuri nigdy na bankietach nie była. Kłamstwem byłoby powiedzieć, że nie była w pałacu, bo była jakoś wczoraj, jednak wielka uczta? Nic dziwnego, że zwyczajnie doczekać się nie mogła. Prawdę powiedziawszy jednak, to nie na jedzeniu jej zależało. Nawet nie na muzyce czy samej atmosferze, idąc tam przede wszystkim dla ludzi. Tak, ludzi! Liczba mnoga! W normalnych warunkach pewnie w pierwszej kolejności poszłaby szukać Nary i na tym by się skończyło, jednak definitywnie obiecała jeszcze spotkać się z Tsubaki. Może jeszcze z Salomonem...? Z drugiej strony jednak, co miała mu powiedzieć? Przeprosić po raz kolejny? Temat Mistrza Run był zdecydowanie skomplikowany i postanowiła zostawić go "na później". Może rozwiązanie jej bolączki przyjdzie samo? Teraz jednak dopiero wkraczała do środka, a chociaż sam pałac zdecydowanie widział lepsze dni, obecnie znajdował się na szczycie listy najbardziej "bogatych" miejsc, w jakich to była. Prawdopodobnie powinna też ubrać się jakoś bardziej elegancko, jednak jej wszelakie eleganckie odzienie pasowało na nią maksymalnie do poranka w dniu, kiedy to znalazła się przez przypadek na placu z Karkasem w jego centrum. Teraz więc ratowała się czymkolwiek, zakładając biały sweterek bez ramion, jaki to kontrastował z jej ciemniejszą skórą. Na nogi odziała zwykłe, jasne jeansy z szeroką nogawką, do których udało jej się wygrzebać czarne, skórzane półbuty na niewysokim, ale grubym obcasie. Na rozpuszczonych włosach dalej zaś spoczywał kapelusz z niewielkim daszkiem.

Wchodząc do środka czuła się trochę jak dzieciak wpuszczony na dział z zabawkami. Chyba przechodzili przez to miejsce, jednak wówczas bardziej skupieni byli na obserwacji niebezpieczeństw, niż samym podziwianiu architektury. Pamiętała jednak, że już wtedy robota dekoratorska przykuła jej uwagę. Teraz zaś skakała ona od kinkietu do kinkietu, patrząc na lokai oraz zastawione stoły. I pewnie wszystko to wyglądałoby o niebo lepiej, gdyby nie było tu AŻ TAK jasno. Światło w pomieszczeniu mimowolnie sprawiało, że ta zaczęła mrużyć oczy, ręką próbując dodatkowo zasłaniać je z góry. Jak gdyby się bardziej nie przyjrzała, byłaby święcie przekonana, że ściany są zwyczajnie białe. I wszystko jest białe. Jak śnieg. Idąc dalej zgarnęła dłonią wysoką szklankę z mohito w środku, po czym przeszła do wypatrywania poszczególnych osób. Zdecydowanie w pierwszej kolejności wypadałoby znaleźć Tsubaki i to na niej się skupiła. Nie mniej przy okazji zaczęła też szukać wzrokiem Shikō, patrząc głównie za nim po jakiś kątach czy mniej zaludnionych miejscach. Jakoś nie uderzał jej jako prawdziwa dusza towarzystwa, to i nie spodziewała się go znaleźć wśród tłumów. Z Tsubaki zdawało się jednak być prościej, bowiem ktoś wyglądający jak ona zdawał się stać obok jakiejś różowowłosej niewiasty. Upiła łyk złapanego trunku, po czym podeszła bliżej. I chyba jednak będzie musiała przeszkadzać? Hm... Zdecydowanie problematyczne. Jak przeszkodzić nie przeszkadzając? Koniec końców stanęło na tym, że zatrzymała się kilka kroków od ich dwójki, pomachała Tsubaki uśmiechając się do niej z dozą niepewności, po czym... stała tak sobie. O. Odsunęłaby się nawet kawałek, by dziewczyny mogły w spokoju skończyć swoją rozmowę, po czym wróciłaby ponownie do szukania wzrokiem mistrza handlu grupy trzeciej. I przy okazji innych znajomych twarzy. Tak orientacyjnie, co by wiedzieć, kto przyszedł.

[Chinoike Ichigo]

Ichigo będąc na biesiadzie trochę nie wiedziała co ma ze sobą zrobić. Nie byłą jakąś wielką bohaterką jak ci z głównej grupy uderzeniowej, nie zrobiła nic wybitnego tutaj, ani za bardzo nikogo nie znała. Nie była jeszcze na tyle otwarta czy pewna siebie by podchodzić do każdego i zagadywać o pogodzie, albo jak wyborne desery tutaj mają. Ci ludzie to wiedzieli. To był ich świat, w jakim Chinoike jedynie była przypadkiem i przejazdem. Zajęła się więc trochę sama sobą by samotnie uczcić to, że udało jej się przeżyć niejako wojnę domową w tym kraju. Gdy tak sobie stała i zajadała słodkości, starała się przeanalizować swoje ruchy. Wcześniej tego nie robiła, a może powinna? Dzięki temu w przyszłości uda jej się uniknąć niektórych rzeczy, jakie uważała, że trzeba poprawić?

Wszelkie rozmyślania odeszły na dalszy plan gdy w tłumie dojrzała Tsubaki i chyba Hikariego. Były to chyba jedyne osoby, z jakimi mogła porozmawiać, i w zasadzie miała o czym porozmawiać. Nie chcąc im jednak przeszkadzać, zaczekała na odpowiedni moment, i gdy ten się nadarzył, podeszła wpierw do Uchihy. Jego niepoprawny optymizm jak zwykle zaskoczył Truskawkę. Tak samo jak jego otwartość i przytulas. Było to jednak, bardzo miłe. Mimo iż wiele razy się zastanawiała jak wygląda ich relacja po pamiętnej dla niej misji, tak nie była tego pewna. Była to teoretycznie jednorazowa sytuacja, gdyż nigdy później się nie spotkali. Minęło parę miesięcy, a wpadają na siebie dopiero teraz. I to w obcym kraju. Jednak jej ręce zareagowały automatycznie i niepewnie objęły chłopaka w pasie, delikatnie dotykając jego pleców. Przez chwilę znów byli tylko oni. Cała sala się nie liczyła, gdyż znów znalazła się w objęciach jej rycerza. Wszystko co piękne kiedyś się jednak kończy, i Chinoike została sprowadzona znów na ziemię, gdy ta miłą chwila przeminęła.
- Grupa trzecia? To ta główna uderzeniowa co zeszła do podziemi? - zapytała dla upewnienia się. Wstyd trochę przyznać, lecz trochę się spóźniła na początkową mowę więc wiele informacji posiada jedynie z plotek jakie usłyszała od ludzi w punktach medycznych, czy też tu, na biesiadzie. Jednak to co on mówił, było bardzo w jego stylu. Może i nie znała go zbyt długo, lecz to wiedziała na pewno. Hikari był dobrą osobą. No i jeszcze nie można było zapomnieć o jej pytaniu jakie zadała bez przemyślenia. Jednak słysząc jego odpowiedź, nie wyglądało by na to, by ten się obraził czy coś.
- Rozumiem. Powinieneś na siebie bardziej uważać, Hikari. Szpital nie jest miejscem, które powinno się często odwiedzać. - powiedziała dość poważnie. No i miała oczywiście rację.
- Jeśli już tam bywasz, to mógłbyś mnie chociaż czasem odwiedzić. - wypaliła nagle uciekając wzrokiem od niego i ukrywając rumieniec ręką, gdy poprawiała swoje okulary. Jego następny ruch jednak jeszcze bardziej zdziwił Ichigo. Kieliszek wina pochwycony w przelocie przez Uchihę i wystawiony w stronę dziewczyny.
- Ja... - nie powinnam, cisnęło jej się na usta. Teoretycznie była nieletnia. Jeszcze 3 lata jej zostały nim będzie mogła pić alkohol. Może jednak tu było inaczej? Hikari w końcu był w jej wieku a sam trzymał kieliszek. Upity na dodatek. Niepewnie sięgnęła po podarek. - … dziękuję. - odparła jednak i upiła odrobinę. Wino było bardzo pyszne ku jej zdziwieniu. Trochę cierpkie lecz z nutą słodyczy. A może jej osąd nie był dokładny, przez nafaszerowanie się słodyczami wcześniej? Wróciła wzrokiem do chłopaka by wysłuchać jego kolejnych słów.
- Dobrze mnie znasz. Tak, przybyłam tu jako medyk. Niestety, nie do końca się to udało. Walki były wszędzie i moja grupa również została w nie wciągnięta. Byłyśmy nawet zmuszone z Tsubaki samotnie stawić czoła wrogowi, chociaż ja to raczej za dużo tam nie zrobiłam. - zaczęła słowotok, opowiadając Hikariemu co się działo. Czy to była właśnie ta magia alkoholu? Rozwiązywał język? Ale że po jednym łyku? Nie tak to było opisywane w romansidłach jakie czytała Truskawka.
- W każdym bądź razie, wszystko się udało. Raczej. Ale to dzięki tobie a nie mnie. Ty podobno pokonałeś głównego złego. - powiedziała totalnie pomijając wiele informacji jakie posiadała. Spojrzała na chłopaka jak na prawdziwego bohatera w tych stronach.
- Za to można świętować. Za zwycięstwo. - powiedziała podnosząc swój kieliszek do góry w geście toastu. Powinno robić się to raczej szampanem, ale w zasadzie każdy trunek był dobry. Liczyła, że Hikari również podniesie swój do toastu, po czym wypiła by go do dna.

Ichigo najchętniej oczywiście przegadała by z Hikarim cały wieczór, ale przypomniała sobie o reszcie świata. Mimo iż wypite wino nie pomagało jej w tym ani trochę. Jej celem miała być Tsubaki, lecz pocisk Umysł-Serce o nazwie Uchiha Hikari dzielnie jej w tym przeszkodził. Hyuuga jednak nie ulotniła się tak szybko, więc nadarzyła się ku temu okazja, by dwie kochanki Hikariego iryoninki mogły zamienić parę słów.
- Ciebie również. - odpowiedziała nim rozmowa poszła dalej.
- Wszystko w porządku. To były drobne draśnięcia, jakie zaleczyłam jeszcze podczas walki. Nic w porównaniu z ranami reszty osób walczących pod barykadami. - wytłumaczyła z uśmiechem na ustach. Pierwszy w życiu alkohol jaki wypiła jeszcze ją trzymał, więc była w dużo lepszym nastroju niż przez całe swoje życie.
- Nie masz za co dziękować. Gdybyś nie dojrzałą wroga i byśmy nie zatrzymały go tak wcześnie, pewnie darł by się do rannych i mogło by być dużo gorzej. - powiedziała wspierając się swoimi przemyśleniami z czasów, gdy była jeszcze trzeźwiejsza.
- No i mój zestaw umiejętności nijak się nie miał do twojego. Mimo iż obie jesteśmy medykami, radziłaś sobie dużo lepiej ode mnie. To było... inspirujące. Więc to ja powinnam dziękować tobie. - odparła szczerze skłaniając się jej lekko.
- To w sumie zabawne, że od paru lat mieszkamy w tym samym kraju, pracujemy w tym samym miejscu, a musiałyśmy jechać setki kilometrów dalej do obcego kraju, by się poznać. - zażartowała poprawiając okulary na nosku. W zasadzie, to nawet nie myślała zbytnio co mówi. Zwyczajnie słowa same opuszczały jej usta. Lekki rumieniec wprawionej iryonince mógł wszystko tłumaczyć. Czy się tym jednak przejmowała? Absolutnie nie. Brała z tej biesiady ile się dało.