Proste misje były czymś, co Tsubaki głównie robiła w chwili obecnej. Mimo że większość shinobi w jej wieku miało już etap misji D za sobą, ona tak naprawdę dopiero zaczynała. Praktycznie całe życie spędzone w szpitalu sprawiło, że dopiero niedawno była w stanie skończyć Akademię, po tym jak w końcu udało się Tsu stanąć na nogi. Dziewczyna nie czuła się ani trochę źle z tym, że była nieco z tyłu – nie porównuje swojej drogi do niczyjej innej, po prostu kroczyła własną ścieżką wierząc, że to co robi jest dla niej dobre i że przyjdzie taki czas, w którym się odbije i będzie miała swoje pięć minut. Choć prawdę powiedziawszy, nic co Hyūga nie robiła niczego dla sławy. Po prostu chciała się odwdzięczyć za te całe dobro, które zostało w jej skierowane przez Aiko, która postanowiła się uprzeć i tak naprawdę dokonać cudu, którego nie udało się nikomu wcześniej zrobić… Postawiła Tsubaki na nogę, to zaś sprawiło, że i ona chciała się szkolić w sztuce bycia Iryōninką.
Jakby chciała każdą wykonywaną misję robić w szpitalu, tak nie zawsze było to możliwe. Bo akurat nie potrzebowali pomocy, a to po prostu były inne zlecenia w biurze podań. Tsu nigdy starała się nie narzekać, choć nie wszystkie „proste zadania” były dla niej takie proste wbrew pozorom. Miała dosyć słabe ciało i wszelkie prace fizyczne nie należały do najłatwiejszych, jednakże przy odrobinie starania, zawsze jakoś udało się dociągnąć misję do końca.
Dziewczyna obudziła się jak zawsze o świcie. Miała swój rytuał, który wykonywała każdego dnia – wczesna pobudka, trening, szybka kąpiel, śniadanie z rodziną. Dzisiaj ze smutkiem spoglądała na puste miejsce Rena, który dzień wcześniej pojechał na kolejną misję, której szczegółów jednak nie znała. Mogła się jedynie domyślać, o co chodziło. Życzyła oczywiście bratu powodzenia, prosząc go przy tym, żeby wrócił cały i zdrowy, bo co ona by bez niego zrobiła?
Po posiłku pomogła matce w posprzątaniu po śniadaniu, a następnie skierowała swoje kroki do biura podań, w którym to musiała poczekać kilkanaście minut w kolejce. Nagle się zebrało stado ninja i zachciało im się pracować! Oczywiście Tsubaki nie narzekała, nikogo nie pośpieszyła, tylko z cierpliwością czekała na swoją kolej; W końcu podeszła do okienka i poprosiła o misję rangi D. Kobieta dała jej kilka możliwości do wyboru. Ze wszystkiego najlepszą opcją wydawała się pomoc weterance klanu Uzumaki. Zrobienie zakupów, ugotowanie obiadu i tym podobne prace domowe. Była to zdecydowanie bardziej odpowiednie dla niej, aniżeli wizja noszenia ciężkich mebli przy pomocy z przeprowadzką…
Tsubaki skierowała się na podany adres. Dom kobiety nie był duży, ale urodziwy – w klasycznym stylu, z ogródkiem, który zapewne w lato wyglądał bardzo ładnie. Było w nim oczko wodne, w którym pływały ozdobne ryby. Naprawdę urodziwe miejsce. Dziewczyna weszła po schodkach prowadzących na werandę, by następnie zapukać do drzwi. Po chwili usłyszała kroki i zobaczyła przed sobą kobietę. Na oko nie wyglądała na więcej, aniżeli czterdzieści lat. Pierwsze co rzuciło się w oczy to fakt, że kobieta nie miała prawej ręki.
– Dzień dobry, nazywam się Hyūga Tsubaki i zostałam przydzielona do misji przez panią zleconą – powiedziała, kłaniając się delikatnie kobiecie.
– Uzumaki Samira. Wejdź, proszę – odpowiedziała, wpuszczając dziewczynę do środka.
– Dzień dobry, nazywam się Hyūga Tsubaki i zostałam przydzielona do misji przez panią zleconą – powiedziała, kłaniając się delikatnie kobiecie.
– Uzumaki Samira. Wejdź, proszę – odpowiedziała, wpuszczając dziewczynę do środka.
Wnętrze domu było urządzone w dosyć surowy, jednocześnie elegancki sposób. Ciemne, lakierowane, drewniane meble, nigdzie nie było żadnych niepotrzebnych bibelotów. Nie licząc jednej fotografii ślubnej.
– Tutaj masz listę zakupów oraz pieniądze, następnie będę wdzięczna za pomoc również z obiadem. Na co dzień pomaga mi mój wnuk, ale akurat jest na misji poza wioską… – Westchnęła, uśmiechając się jednak ciepło do Tsu.
– Oczywiście, Samira – san – odpowiedziała, odbierając karteczkę oraz sakiewkę z ryo. Przejrzała co było na liście. Dosyć podstawowe rzeczy. Warzywa, ryż, mięso. Nic wymyślnego tak naprawdę. – Ma może pani jakieś torby? – zapytała. Zawsze lepiej wziąć już jakieś, aniżeli kupować na miejscu. Kobieta przytaknęła głową i poprosiła, żeby chwilkę poczekała. Po minucie wróciła z kilkoma materiałowymi siatkami, które to Tsubaki zwinęła w kulkę i schowała do torby, którą miała na biodrze.
– Tutaj masz listę zakupów oraz pieniądze, następnie będę wdzięczna za pomoc również z obiadem. Na co dzień pomaga mi mój wnuk, ale akurat jest na misji poza wioską… – Westchnęła, uśmiechając się jednak ciepło do Tsu.
– Oczywiście, Samira – san – odpowiedziała, odbierając karteczkę oraz sakiewkę z ryo. Przejrzała co było na liście. Dosyć podstawowe rzeczy. Warzywa, ryż, mięso. Nic wymyślnego tak naprawdę. – Ma może pani jakieś torby? – zapytała. Zawsze lepiej wziąć już jakieś, aniżeli kupować na miejscu. Kobieta przytaknęła głową i poprosiła, żeby chwilkę poczekała. Po minucie wróciła z kilkoma materiałowymi siatkami, które to Tsubaki zwinęła w kulkę i schowała do torby, którą miała na biodrze.
Tsubaki skierowała swoje kroki na targ. Co prawda znajdował się kawałek od domu Uzumaki, jednakże wszystkie rzeczy z listy tam bez problemu powinna znaleźć, więc będzie mimo wszystko najwygodniej. Gdy dotarła na miejsce, zaczęła przechadzać się pomiędzy straganami, szukając rzeczy z listy. Daikon, zielona cebulka, imbir, czosnek, marchew. Kupiła trochę wieprzowiny, dwa kilo ryżu. Butelka sosu sojowego, ocet ryżowy, pasta miso. Kilkukrotnie się upewniła, że wszystko zostało kupione z listy, zanim ruszyła w stronę domu pani Uzumaki. Po drodze musiała zrobić sobie kilka przerw, bo złapała małej zadyszki. Zakupy były dla niej trochę ciężkie, nie miała też świetnej kondycji, więc było to wskazane. W końcu jednak dotarła na miejsce.
Zaczęła rozpakowywać zakupy zgodnie ze wskazówkami Samiry, gdzie co powinno zostać położone. Gdy z tym się uporała, wzięła się za robienie obiadu. Nie była jakąś wybitną kucharką, jednakże coś tam potrafiła. Zupa miso, warzywa oraz kurczak w tempurze, ryż. Dosyć proste jedzenie, ale Samira i tak powiedziała, że nie musi być nic wymyślnego, a Tsubaki wolała też postawić na coś, co znała i umiała zrobić dobrze. Gdy już wszystko było gotowe, nakryła do stołu. Zleceniodawczyni chciała, żeby zjadły razem, tak więc nie pozostało jej nic innego, jak spełnić prośbę kobiety. Zamieniły również parę słów przy herbacie
Po posiłku oczywiście pomyła wszystko i posprzątała jak należy, by następnie rozliczyć się z kobietą za wykonane zadanie. Ta jej podziękowała za pomoc, co było przecież zupełnie niepotrzebne, bo Tsubaki wykonała po prostu swoją pracę.
Wróciła do domu wczesnym wieczorem, by niemal od razu po przekroczeniu progu domu, pójść pomóc Kirino z kolacją… dzisiaj miała dzień pełen gotowania.
