Gospoda pod Dostatkiem

[Kaguya Kaede]

Gospoda pod Dostatkiem

Jeśli ktoś szuka w Amegakure taniego noclegu - to wbrew nazwie samego przybytku - to jest odpowiednie ku temu miejsce. Ogólnie nie grzeszy jakąś wybitną jakością, jeżeli chodzi o warunki, w których się sypia, czy podawane posiłki czy alkohol. Nie zmienia to jednak faktu, że w porównaniu do innych tego typu miejsc w wiosce, jest po prostu... tanio, tego im odmówić nie można. Gospoda wygląda raczej ponuro i mało zachęcająco - zarówno od zewnątrz, jak i w środku. Na pewno przydałby się generalny remont. Spora część sprzętu jest podniszczonych, częste deszcze w Amekagukre doprowadziły do rdzewienia metalowych elementów, a o stanie drewnianych stołów czy krzeseł nawet nie ma co wspominać. Wchodząc do środka, można poczuć charakterystyczną woń mocnego alkoholu oraz tytoniu. Przyglądając się ludziom, którzy Gospodę odwiedzają, można stwierdzić, że wyglądają co najmniej podejrzanie, aż dziwne, że te miejsce istnieje w takiej wiosce jak Ame. Mimo wielokrotnych kontroli nigdy nie dopatrzono się w działaniu przybytku niczego nielegalnego, a także okoliczni mieszkańcy raczej rzadko skarżą się na jakieś burdy czy nadmierny hałas.

[Hokori Kensei]

Z reguły tak bywało, że jedna drobna rzecz była w stanie położyć się cieniem na całej opinii, jaką ktoś sobie budował przez lata. W tym przypadku sytuacja nie wyglądała tak dramatycznie, gdyż marzenie Amekage nie potrafiło przebić się do stwardniałego wojną serca młodego chłopaka. Doceniał oczywiście jego starania i to, jak otwarte było Ame no Kuni, co pozwoliło mu i... Yasushiemu... znaleźć schronienie, gdy utracili wszystko. Zachowanie Nejiego jedynie na swój sposób utwierdzało go w tym, że poza pięknymi słowami i staraniami, jednak nie porwał on za sobą tych wszystkich ludzi, jak mógł się chwalić. Nie, żeby było to coś, co mu przeszkadzało. Tak działało życie.

I choć Neji nie zdobył w pełni zaufania Hokoriego, tak na pewno zdawał się zachowywać otwarcie i kulturalnie. Słysząc jego odmowę w kwestii pieniądza jedynie pokiwał przecząco głową.
-Czułbym się źle nie zwracając Ci choć części pieniędzy. - wyjaśnił, odkładając odpowiednią kwotę, przyjmując zaś resztę, zanim spokojnie udali się na spoczynek.

I choć Kensei obstawiał, że całość może się źle skończyć, tak naprawdę... nie było źle. Nic mu nie ukradli, a po weryfikacji mógł w spokoju opuścić przybytek. Uśmiechnął się do karczmarza, pokazując mu kciuk w górę, gdzie jakby potwierdzał jego domyślenia. Ktoś tu dziś zaliczył. A to, że akurat nie dawny obywatel Iwy i akurat nie w tej karczmie? Był to szczegół, którego nie trzeba było właścicielowi przybytku mówić. Mimo wszystko, mógł udać się w drogę, a ta końcówka trasy minęła mu już dość szybko. Po obowiązkowej kontroli zapytał się oczywiście jak trafić do odpowiedniego przybytku, a także dopytał gdzie znaleźć ojca Yasushiego. Jako jego przyjaciel, zapewne kojarzył gdzie on pracuje lub mieszka, więc pewnie podałby konkretny adres lub nazwę przybytku, gdyż przyda mu się to na później. Teraz jednak miał inny cel.

Po przejściu progu gospody, to co najbardziej go uderzyło to zapach dymu tytoniowego. Nałóg, który nosił w sobie przez wiele lat został wyparty podczas wojny, jednak od sytuacji z zaginięciem Hōsekiego, coraz bardziej kusił go powrót chociażby dla jednego z nich. Żeby zająć czymś innym organizm niż reakcją na swoje problemy o podłożu psychicznym. Teraz, całość uderzała jeszcze mocniej, choć nadal nie miał papierosów. Widząc dziewczynę, która zajmowała się czyszczeniem szkła jak niemalże w każdej dobrej powieści, gdzie bohater wchodzi do baru, lekko się uśmiechnął i też skinął głową na powitanie. Podszedł bliżej do niej, chcąc się przywitać i od razu postawić kawę na ławę.
-Hej, szukam niejakiego Jina. Kojarzysz może? - zapytał w pierwszej kolejności, po czym jednak uległ -Sprzedajecie papierosy? - zapytał, mając nadzieję, że ten drobny wydatek nie sprowadzi go ponownie na drogę nałogu. Ale kto wie, może uda mu się dość sprawnie załatwić kwestię znalezienia dalekiego kuzyna, co pozwoli ruszyć do przodu kilka innych kwestii. Ale zobaczmy jak to wszystko wyjdzie.

[Kaguya Kaede]

Country roads, take me home 故郷の道よ僕を家まで連れてって

GraczeHokori Kensei

Posty15

Strażnicy wydawali się być całkiem pomocni, zwłaszcza, jak Kensei okazał się znać to i owo na temat samego Amegakure. Gdy zapytał o księgarnie, w której pracował ojciec Yasushiego, przez chwilę wydawali się nieco zmieszani. Chyba nie byli tym typem moli książkowych, ale gdy Hokoriemu udało się przypomnieć adres, to od razu „ogarnęli” i wytłumaczyli jak dojść na tę ulicę. Ta wiedza mu się przyda na później, teraz miał trochę inne plany na głowie.

Stary nałóg zdecydowanie dawał o sobie znak i trochę kusił Kenseia. Pomimo że dym papierosowy nie pachniał jakoś wybitnie, to jednak przypomniał o uzależnieniu, które jednocześnie wydawało się być całkiem niezłą ucieczką od obecnych problemów. Co jak co, ale papieros potrafił czasem człowieka uspokoić, pozwolić odpowiednio zebrać myśli… jednak czy warto było ryzykować swoim zdrowiem na kilka minut przyjemności?

Bardziej sztampowo być nie mogło – bohater wchodzi do baru, a tam karczmarz wyciera nonszalancko szkło i jednocześnie udziela mu ważną misję ratowania świata. Tak było w tych wszystkich opowieściach i baśniach dla dzieci, oni jednak żyli w brutalnej rzeczywistości. Gdy padło imię Jina, dziewczyna wyraźnie… spoważniała? Ściągnęła brwi, przyglądając się dosyć uważnie Kenseiowi. Odłożyła kufel na metalowy blat kontuaru.

– Może. Zależy kto pyta – odpowiedziała. Brzmiała dosyć hardo, trzeba było przyznać. I ten ton zdecydowanie nie pasował do jej uroczej twarzy. Ona cała wydawała się jak z innej bajki, jakby została tutaj doklejona. – 25 ryō. – odpowiedziała, kładąc ją na kontuarze, jednakże wciąż trzymając na papierosach rękę, czekając aż Hokori zapłaci. Jeśli to zrobi, to dopiero wtedy wycofa dłoń. Wciąż jednak bacznie obserwowała Kenseia. Z wyraźną nieufnością. Chyba przychodzenie tutaj i pytanie o Jina nie było czymś… mile widzianym. A chociaż takie wrażenie miał chłopak.

► Pokaż Spoiler | Notatki MG

- 25 ryo za papierosy (odejmę Ci z wynagrodzenia)

NPCKarczmarka

NPC Neji

[Hokori Kensei]

Neji skutecznie zbił szklane marzenie, którym otoczone było całe Ame. Co nie znaczyło, że strażnicy nie robili wszystkiego, coby dopomóc przyjezdnym, próbując być może zaszczepić swoją przyjacielskość, rodzinność w podróżnikach i przybywających do Ukrytego Deszczu shinobi. Tego nie mógł im odebrać. Tylko o wiele łatwiej coś zniszczyć niż budować. Może gdyby na każdym kroku widział tego typu zachowanie, jego nastawienie do całości także byłoby zgoła inne. Jednak nie było. Klimat tego kraju zdawał się wprowadzać w depresję, co w przypadku osiemnastolatka po traumatycznej wojnie nie było czymś, co chciał odczuwać. A gadanie o prorodzinności zdawało się wręcz działać jak płachta na byka. Temu gospoda, która wręcz nie odbiegała od utartych schematów była miłą odskocznią. Czymś klasycznym, czymś, w czym czuł się pewnie i paradoksalnie normalnie.

Uwadze dawnego członka ANBU nie uległa oczywiście zmiana nastawienia dziewczyny, jednak w chwili obecnej tym się nie przejmował.
-Członek rodziny. Wymieniliśmy się kiedyś... listami. - dodał, szukając przy sobie listu, który to otrzymał od mężczyzny z okazji świąt jakiś czas temu. Chciałoby się wręcz wyśmiać jak komicznie to musiało wyglądać. Chyba, że barmanka by nie uznała za konieczne jego okazanie. Przy okazji, wciąż przeszukując swoje rzeczy dodałby jeszcze -Jestem Hokori Kensei. - może skoro kojarzyła Jina na tyle by postawić przed gościem swego rodzaju blokadę, to sam cel podróży Shitorina zajął się chociaż podstawą, coby ten nie miał problemu się z nim spotkać. Liczył, że to będzie wystarczyło, a jak nie - to, że odpowiedź na jego życzenia będzie starczyło.

Widząc paczkę papierosów oczywiście nie miał problemów z zapłatą za nie, choć widać było, że walczył ze sobą przed wyjęciem pierwszego papierosa. Przyglądał się opakowaniu dość długo, zastanawiając się czy to faktycznie ma sens. Wziął głęboki wdech, może chcąc dymem i zapachem tytoniu obecnym w pomieszczeniu zastąpić faktyczne palenie i zamknął na moment oczy, na wyczucie chowając paczkę do torby biodrowej. Nie po to rzucał palenie, by teraz wracać. Po chwili otworzył oczy i spoglądał na kelnerkę, będąc ciekawym jej reakcji czy to na jego nazwisko, czy to na list napisany przez jego dalekiego kuzyna.

[Kaguya Kaede]

Country roads, take me home 故郷の道よ僕を家まで連れてって

GraczeHokori Kensei

Posty17

Można było wiele powiedzieć o wizji, którą starał się budować Amekage – jedni w nią wierzyli i starali się nią podążać, inni twierdzili, że to było niemożliwe do spełnienia, nawet jeśli po wojnie to właśnie w Ame znaleźli swoją przystań. To czego nie można było wiosce jednak odmówić, to poczucie bezpieczeństwa, jakie dawała cywilom – mimo wszystko nie każdy miał taki luksus jak Hokori i mógł sobie pozwolić żyć samodzielnie. Bycie zwykłym człowiekiem w świecie pełnym niebezpieczeństw nie jest łatwe, zwłaszcza po wojnie na Starym Kontynencie. Ci którzy nie chcieli – bądź nie mogli – pojechać na Nowy Kontynent, postanowili się osiedlić w Kraju Deszczu, swoistym ostatnim, bezpiecznym bastionie na mapie.

Pierwsze słowa wprawiły dziewczynę w nie lada zdziwienie. Hokoro mógł zobaczyć, jak wyraz na jej twarzy się zmienia z ostrego, na lekko zaskoczony, by po chwili kompletnie złagodnieć. Choć do uśmiechania się było karczmarce daleko, zdecydowanie.

– Hokori Kensei? – zapytała jakby chcąc się upewnić. Po chwili podniosła część blatu, która była swego rodzaju zabezpieczeniem, by nikt nieproszony nie wchodził za kontuar. Raczej kiepskim, no ale takie wymogi sanepidu, co zrobisz. – Chodź – padło krótkie polecenie, a następnie dziewczyna otworzyła drzwi na zaplecze. – Junko, zajmij się barem! – poleciła bliżej nieokreślonej osobie, której Kensei nie mógł zlokalizować. Zza drzwi po lewej dobiegły jednak słowa potwierdzenia. Nim jednak mógł zobaczyć, kim była Junko, to karczmarka ruszyła wzdłuż korytarza, dosyć szybko. Trzeba przyznać, że jak na dziewczynę, która nie sięgała Kenseiowi nawet do ramienia miała parę w nogach; W końcu dotarli na sam koniec, na którym to znajdowały się dosyć masywne, metalowe drzwi. Dziewczyna zapukała w nie pokaźnie, czekając na magiczne słowo „wejść”. Gdy te padło, odwróciła się w stronę Kenseia. – Poczekaj chwilę – poprosiła, by następnie uchylić drzwi na tyle, byle móc wejść do środka. Musieli rozmawiać stosunkowo cicho, bowiem do Hokoriego nie dobiegały żadne słowa. Metalowe drzwi też musiały mocno je zagłuszać. Po kilku minutach, karczmarka wyszła. – Jin – sama Cię przyjmie, zapraszam – odparła, otwierając przed Kenseiem drzwi i zamykając je za nim, gdy już wszedł do środka.

W pomieszczeniu panował lekki półmrok – były zaświecone jedynie kinkiety wiszące na ścianach, aczkolwiek nie było ich zbyt wiele. Rozglądając się po pomieszczeniu, Hokori mógł zobaczyć całkiem sporą ilość regałów zapełnioną książkami, były też komody z jakimiś bibelotami. Na środku pomieszczenia zaś stało masywne – o dziwo – drewniane biurko. Całkiem spore krzesło, na którym siedział na oko w podobnym wieku do Kenseia chłopak. Widząc jednak, że Hokori wszedł do środka, wstał i podszedł nieco bliżej, stając przed biurkiem. Neji nie kłamał. Rzeczywiście miał bliznę na pół twarzy. Jin uśmiechnął się delikatnie.

– Co Cię sprowadza w moje skromne progi, kuzynie? – zapytał wprost. Pamiętał ten list, który mu wysłał. I skoro Hokori postanowił przyjechać do Amegakure i go odnaleźć, to nie było innej opcji, aniżeli potrzebował od niego pomocy.

► Pokaż Spoiler | Notatki MG

- 25 ryo za papierosy (odejmę Ci z wynagrodzenia)

NPCJin

NPCKarczmarka

NPC Neji

[Hokori Kensei]

Szczęśliwie, zgodnie z przewidywaniami, samo nazwisko wystarczyło, by przekonać dziewczynę by trochę bardziej mu zaufała oraz wskazała gdzie znaleźć konkretną osobę. Skinął jedynie głową, tym samym potwierdzając, że dobrze usłyszała jego personalia, zanim poprowadziła go dalej, w głąb gospody. I trzeba przyznać, że nie spodziewał się, że jego kuzyn tak dobrze się "ustawił". Wyglądało wręcz tak, jakby ta gospoda była centrum operacyjnym jakiejś grupy, której to właśnie on był liderem. Choć mimika twarzy Kenseia tego nie zdradzała, tak wewnątrz był nawet pod wrażeniem i nawet miał pewne obawy co do tego, jak będzie wyglądało ich spotkanie. Hokori oczywiście nie robił żadnych problemów, grzecznie wykonując polecenia. W sumie sam nie wiedział w co się dokładnie pakuje, ale wziął głęboki wdech, gdy dziewczyna weszła do środka oraz wydech, zanim zdążyła wyjść. W ten sposób sam pracował nad swoim uspokojeniem się, gdyż nie spodziewał się takiej otoczki. Bardziej obstawiał, że Jin będzie jednym z bywalców przybytku, ale to? Wyglądało raczej, jakby on tu rządził. A nie dało się ukryć, że dawny członek ANBU nie lubił być zaskakiwany.

Wkrótce jednak udało mu się dostąpić zaszczytu audiencji. Kensei sam nie wiedział czego się spodziewać, jednak po przekroczeniu, choć pomieszczenie wyglądało jak prawdziwa siedziba jakiegoś przywódcy, tak jego kuzyn zdawał mu się rówieśnikiem. Podświadomie chyba mózg zaczął mu kreować postać Jina jako bardziej starszego, doświadczonego również wiekiem osobnika, gdzie tu czuł się wyraźnie luźniej. Lekko się uśmiechnął, szukając we wspomnieniach czy go kiedyś widział jeszcze w Iwie oraz z czego mógł go kojarzyć. Tsugo, dziadek osiemnastolatka dla wielu był bardzo ważną osobą w klanie, a wiele dzieci ćwiczyło pod jego okiem jeszcze przed przystąpieniem do akademii czy w pierwszych latach edukacji. Był ciekaw czy teraz, widząc na oczy swojego kuzyna, przypomni mu się coś więcej w tym zakresie. Nie wiedząc jak się przedstawić wystawił lekko dłoń do przodu, a gdyby mu ją uścisnął, podszedłby, by lekko go objąć i poklepać po plecach w ramach przywitania. No, chyba, że by mu nie pozwolił. Liczył jednak, że tego typu zachowanie nie będzie czymś, co odrzuci członka jego rodziny, ale jak sam zauważył w swoim liście - klanu już nie ma. Jednak więzy krwi zostały, a przynajmniej w to wierzył Hokori.
-Witaj kuzynie. Wyruszyłem z jedną rzeczą w myślach, skończyłem przybywając z dwoma. - zaczął spokojnie, po czym zaczął od najbardziej naglącej go kwestii -Jakiś czas temu przeszukiwałem ruiny Otogakure. Razem z Yasushim, moim przyjacielem aktywowaliśmy jakąś pułapkę, po której, gdy się ocknąłem go nie widziałem. Wrogowie, jakich potem napotkałem, też nic o nim nie wiedzieli, jednak jego ciała nie widziałem. Mam nadzieję, że żyje i czy może miałbyś możliwość pomóc mi go znaleźć lub zlokalizować? - zapytał, nie wiedząc za bardzo nawet jak ubrać to wszystko w słowa. -Oczywiście mogę się odwdzięczyć jakąś pracą czy pieniędzmi. - dodał szybko, coby nie wyjść na darmozjada. -Druga kwestia jest taka, że spotkałem blondyna, Nejiego. Znasz go? - wolał od tego zacząć by zobaczyć reakcję swojego rozmówcy. Patrząc po tym, jak ciężko było się do niego dostać, wolał nie ryzykować, że da w ręce jednego z niewielu żywych członków swojej rodziny jakąś pułapkę.

[Kaguya Kaede]

Country roads, take me home 故郷の道よ僕を家まで連れてって

GraczeHokori Kensei

Posty19

Być powiązanym z „Gospodą pod Dostatkiem” zdecydowanie teraz nabierało innego znaczenia. Im dłużej Kensei tutaj przebywał, tym bardziej miał wrażenie, że jego kuzyn wszystkim zarządzał… i jeśli tak było, to trzeba przyznać, że całkiem nieźle się urządził, nawet jeśli same miejsce nie wyglądało jakoś bardzo spektakularnie. Wydawał się mieć kilka osób pod sobą, całkiem nieźle prosperujący biznes – bazując na ilości ludzi, którzy się znajdowali w głównym pomieszczeniu. Kto wie, może dzięki temu był w stanie prowadzić całkiem niezłe życie, bez jednoczesnego narażania go? Wiele osób po wojnie miała dość bycia shinobim i często zaczęli się zajmować bardziej przyziemnymi rzeczami. Czy tak było i w przypadku Jina? Być może przyjdzie mu się tego dowiedzieć.

Spoglądając na kuzyna, Hokori miał w pamięci kilka migawek związanych z kuzynem. Akademię skończył trzy lata przed Kenseiem, tak więc był starszy. Widywał go – chyba? – u boku ojca, który od czasu do czasu odwiedzał Tsugo by o czymś porozmawiać. Ostatnie co pamiętał, to jak przewijał się gdzieś po obozie na początku wojny i wymienili typowe grzeczności. Tylko wtedy jego twarzy nie szpeciła jeszcze blizna, więc była to dosyć świeża „pamiątka” po jakiejś walce.

Jin odwzajemnił uścisk, klepiąc przy tym lekko kuzyna w plecy. Klanu już nie było, jednakże więzy krwi pozostały. Po tej krótkiej wymianie, chłopak usiadł na blacie biurka, wysłuchując jednocześnie co Kensei miał do powiedzenia. Nie przerywał mu, cierpliwie czekając aż ten skończy.

– Swoją drogą, wybacz Seiren tą całą podejrzliwość, ale ostatnio, gdy ktoś mnie szukał, to skończyłem z tym na twarzy. – Wskazał palcem na bliznę, co jeszcze bardziej utwierdzało Hokoriego w przekonaniu, że była ona świeża. – Otogakure, hm? – zamyślił się, by wstać z biurka i podejść do niewielkiego barku i do czarki nalać sobie, najpewniej, alkoholu. Nic nie powiedział, tylko podniósł drugie naczynko w niemym pytaniu. Jeśli Hokori potwierdzi, to naleje i jemu; Jin wrócił na swoje miejsce. – Wiesz coś więcej o tych ludziach… znaczy o wrogach, których napotkałeś? – zapytał. Jakby nie patrzeć informacje, które podał Kensei były raczej mało… szczegółowe i raczej mogły dotyczyć wszystkiego. – Postaram się pomóc, ale niczego nie obiecuję – dodał zaraz potem. – Zaś w kwestii pracy… w sumie to miałbym jedną rzecz, w której mógłbyś mi pomóc. Seiren podejrzewa, że jej siostra, Junko, wmieszała się w jakieś podejrzane towarzystwo, pewnie przez swojego chłopaka. Sei w życiu nie zgodziłaby się, bym bezpośrednio się tym zajął, ale widzę jak się martwi o młodą, więc… byłbym wdzięczny, gdybyś się temu przyjrzał. – Może całe te miejsce wydawało się być niczym spod ciemnej gwiazdy i mocno podejrzanie, tak mimo wszystko kuzyn sprawiał wrażenie… ciepłego człowieka, zwłaszcza po tych słowach o siostrze karczmarki. Gdy padło imię Nejiego, podniósł widocznie brew, a na jego twarzy pojawiło się widoczne zdziwienie. – Owszem, to chłopak Junko. Co z nim? – zapytał, aczkolwiek nie trzeba było być nie wiadomo jak bystrym, żeby zauważyć, że tych… przypadków trochę robiło się za dużo i było to co najmniej podejrzane.

► Pokaż Spoiler | Notatki MG

- 25 ryo za papierosy (odejmę Ci z wynagrodzenia)

NPCJin

NPCSeiren

NPC Neji

[Hokori Kensei]

Spotkanie rodzinne odbywało się w klimacie swoistej wymiany uprzejmości oraz biznesu. Choć Kensei nie spodziewał się, że to poczuje, zwyczajnie... poczuł ciepło. Bliskość członka rodziny i odwzajemniony prosty gest to coś, co Największa Światowa Wojna Shinobi mu odebrała. A teraz miał namiastkę tego, co posiadał przed nią. Rodziny. Uśmiech, który malował się na jego twarzy, choć nie tak szeroki jak mógłby być, był jednak szczery i równie ciepły. W tej chwili, gdy Hokorich za wiele nie zostało prawdopodobnie podświadomie stracił na to nadzieję. A teraz okazało się, że jednak nie wszystko było stracone. Wciąż nad nim wisiało widmo straty przyjaciela, jednak teraz nadzieja ponownie zakradła się do jego serca.

Wspomnienia na temat Jina nie były zbyt rozbudowane, co nie było żadnym zaskoczeniem. Już wcześniej próbował sobie przypomnieć cokolwiek o członku rodziny, który sam o sobie pisał, że trzymał się na uboczu. To, że dodatkowe informacje, które sobie przypomniał nie były zbyt przydatne, w żaden sposób mu nie przeszkadzały. W chwili obecnej posiadanie choć odrobiny informacji było lepsze niż brak, a przez to, że kojarzył go z wizyt u Tsugo, na swój sposób go uspokajał i tylko podbudowywał zaufanie, jakie miał do swojego kuzyna.

-Nic się nie stało. - zaczął z lekkim uśmiechem, wykonując ręką prosty gest świadczący, że nie przyjął tego do siebie. -Jak najbardziej rozumiem. - dodał jeszcze, chcąc niejako te wstępne uprzejmości mieć już z głowy. Widząc propozycję kuzyna stwierdził, że nie zaszkodzi skorzystać z gościnności rodziny i przyjął od niego czarkę, upijając z niego wpierw niewielki łyk. Na pytanie o tych ludzi pokiwał przecząco głową z grymasem na twarzy. -Niezbyt. Było ich pięciu oryginalnie, ale gdy nas rozdzielono zauważyłem trójkę, którą zabiłem. Jeden z nich nazywał się Baku, a jedna dziewczyna Azu. Z ich imion wiem, że ją zabiłem. I niestety to wszystko. Pewnie liczyli na znalezienie przydatnych informacji czy może zwojów z technikami. - podsumował całkiem niewiele informacji jakie o nich posiadał. Słysząc jednak, że Jin zdecydował się pomóc, uśmiechnął się lekko i uniósł w podzięce czarkę z napojem, upijając ponownie część czegokolwiek, co było tam polane. -Dziękuję. - bo czasami najprostsze słowa są najważniejsze. Wysłuchał też "zlecenia" kuzyna, kiwając głową na wszystkie te informacje. -Rozumiem, z chęcią pomogę to rozwiązać. Czy wiesz coś jeszcze na co powinienem zwrócić uwagę bądź od czego zacząć? - dodał jeszcze, a w głębi duszy czuł... naprawdę spokój. Choć niektórzy mogliby uznać, że uśmiechał się z grzeczności, dawno nie czuł się tak wyluzowany, a choć strata Yasushiego nadal bolała, tak teraz... teraz miał nadzieję, która się na powrót rozpaliła.

Ale też była kwestia Nejiego. Słysząc wypowiedź kuzyna, na swój sposób odetchnął z ulgą, ale całość "przypadków" nie była czymś, co go radowała. Wręcz zdawała się być zbyt podejrzana. Westchnął słysząc słowa Jina.
-W drodze do Ame go spotkałem w Gospodzie pod Bezchmurnym Niebem. Nie wiem co tam robił, ale chciał, bym przekazał ci pewien list. - powiedział tylko, a całość niezbyt mu się podobało. Zanim jednak sięgnął do zwoju, który wciąż mógł być jakąś pułapką, czekał na reakcję swojego rozmówcy. Jeśli ten wyraziłby zainteresowanie, wówczas wyjąłby zapieczętowany lakiem zwój i przekazał go kuzynowi. -Strasznie duży zbieg okoliczności. - burknął niby sam do siebie, ale jednocześnie może przekazując jakiś rodzaj informacji członkowi swojej rodziny.

[Kaguya Kaede]

Country roads, take me home 故郷の道よ僕を家まで連れてって

GraczeHokori Kensei

Posty21

Czasem nie trzeba było wiele, by na sercu zrobiło się choć trochę lżej. Oczywiście te rodzinne spotkanie nie sprawiło, że nagle wszystkie problemy zniknęły - kwestia Yasushiego i jego zaginięcie wciąż było obecne, jednocześnie gdzieś pojawiło się te światełko w tunelu, dające nadzieję, na odnalezienie przyjaciela, bo o to chodziło, po to postanowił wyruszyć do Amegakure w pierwszej kolejności. Może jego daleki kuzyn będzie w stanie coś ustalić, co o krok chociaż przybliży go do odnalezienia Hōsekiego. Drobne gesty, pojedyncze wspomnienia związane z jego osobą sprawiały, że zdecydowanie wydawał się być bardziej godny zaufania.

Jin, widząc, że Hokori postanowił skorzystać z rodzinnej gościnności, nalał również i do drugiej czarki alkoholu. Zdecydowanie była to sake i nie byle jaka, bez wątpienia jego kuzyn miał dobry gust w kwestii doboru alkoholu. I raczej nie żałował na takowy pieniędzy; Jin ze spokojem wymalowanym na twarzy wysłuchał, co Kensei miał mu do powiedzenia w kwestii tych wrogów. Na słowa, że zabił trójkę - specjalnie nawet nie zareagował. Zdarza się czasem i tak, żyją w brutalnym świecie.

- Wydaje się, że to zwykli szabrownicy, pełno ich w ruinach byłych wiosek. Mało prawdopodobne, żeby byli powiązani z zaginięciem Twojego przyjaciela, jeśli chodzi o moją pierwszą ocenę - powiedział mężczyzna, następnie upijając łyk sake. Przez chwilę zdawał się nad czymś myśleć. Zszedł z biurka, które następnie obszedł i wyciągnął z niej kawałek kartki papieru, zapisując coś na nim. Następnie spojrzał z powrotem na Kenseia. - Nie ma za co. Nawet jeśli nie ma klanu, to więzi krwi pozostają i musimy się wspierać. - Słowa, które brzmiały tak podobnie do tych, które zostały napisane przez niego w liście. Słysząc pytanie na temat "zlecenia", Jin znowu jakby się zadumał. - Sei wspominała, że Junko wraca późno do domu, czasem nad ranem, śpi kilka godzin i przychodzi do pracy pełna energii. Jun kończy zmianę za godzinę, więc możesz zacząć od śledzenia jej. - To były informacje, które dawały pewien zarys sytuacji, w której się znalazł. I co jak co, ale Kensei jako były członek ANBU nie powinien mieć najmniejszych problemów, jeżeli chodzi o bycie dyskretnym.

Ilość przypadków, na którą się nadziewał w przeciągu ostatnich kilkunastu godzin zdecydowanie była... bardzo duża. Najpierw spotyka człowieka, który prosi o przekazanie listu osobie, do którego Hokori właśnie szedł. Potem się okazuje, że ten jest chłopakiem dziewczyny, o której obserwacje kuzyn ją poprosił. Z jakiegoś powodu wszystko wydawało się być ze sobą powiązane, jednakże wciąż w układance było naprawdę bardzo dużo niewiadomych.

- List? - Jin nie krył zdziwienia, uniósł przy tym nawet jedną brew do góry. Wyciągnął jednak rękę, by wziąć zwój do ręki i obserwując go z każdej strony. Kuzyn ostrożnie złamał lak i bardzo powoli rozwinął list. Nic się jednak nie stało. Żadnego wybuchu ani nic z tych rzeczy. - I na tym nie koniec zbiegów okoliczności, spójrz - odparł Jin, podając Hokoriemu zwój.

Jin - sama,

Ze względu na prywatne sprawy muszę wyruszyć poza wioskę. Proszę, miej na oku Junko, mam złe przeczucia. Jak wrócę, to wszystko dokładnie Ci wyjaśnię.

Neji

► Pokaż Spoiler | Notatki MG

- 25 ryo za papierosy (odejmę Ci z wynagrodzenia)

NPCJin

NPCSeiren

NPC Neji

[Hokori Kensei]

Rozmowa ta była zdecydowanie... przyjemna. Stanowiła swoistą odskocznię od problemów, z jakimi ostatnimi czasy borykał się Kensei, a teraz, mogąc się wygadać członkowi własnej rodziny, swojej własnej krwi, czuł wewnątrz siebie swoistą nostalgię. Może nie był to poziom zażyłości jak z jego rodzicami czy dziadkiem, jednak było w tym coś bliskiego i choć z zewnątrz nie zmieniał się bardzo, tak w środku zwyczajnie... czuł się dobrze. Na przypuszczenia kuzyna skinął głową.
-Też mi się tak wydaje. Jak teraz wspominasz, tamta babka coś mówiła, że po wybuchu stracili kontakt z resztą, więc raczej tego nie planowali. - przyznał, gdy przypomniał mu się jeden szczegół. Oczywiście, wpierw miał okazję spróbować Sake i choć nie był on może koneserem alkoholów, tak jakoś trunku, nawet dla takiego laika jak Hokori, faktycznie była wyczuwalna.

Wysłuchał też z uwagą "objawów" oraz tego, co się dzieje z Junko, kiwając jedynie na końcu głową.
-Rozumiem, przyjrzę się temu. Nie miałem okazji jej widzieć w barze, więc jeśli jej nie zobaczę przy wychodzeniu, to ewentualnie pozwolę sobie na jeszcze jedną kolejkę. - wyjaśnił z lekkim uśmiechem na twarzy, licząc, że jego kuzyn zrozumie co ma na myśli. Niby w rodzinie nic nie ginie i tym podobne sentencje, jednak kto wie. Osobiście nie planował zostawać długo w gospodzie, może na dosłownie jedną ciepłą herbatę i wyjść, by spokojnie przygotować się do dalszej części.

Gdy już wręcz miał się zbierać po przekazaniu listu od Nejiego okazało się, że zbiegów okoliczności nie było końca. Z pomiędzy zaciśniętych ust wydobył się wydech, który był pewnego rodzaju śmiechem, czy też prychnięciem, niejako podsumowującym całe te wydarzenia.
-Zgadza się. - nie było tu nic więcej do dodania. -Jeśli to wszystko, to bym już się zbierał. - powiedział tylko, spoglądając w miarę możliwości na zegarek, gdyby jakiś znajdował się w pomieszczeniu, chcąc mniej więcej oszacować, kiedy Junko się będzie zbierać Gdyby więc nic go nie powstrzymało i mógłby się udać w stronę wyjścia, to by to zrobił, uprzednio jednak żegnając się z krewniakiem. -Dobrze widzieć cię zdrowego kuzynie. - dodałby jeszcze na "do widzenia" i ruszył w stronę baru.

Tam też poprosiłby o szklankę gorącej herbaty. Nie był kimś, kogo alkohol jakoś bardzo ruszał, jednak gdyby opcja, którą preferował byłaby niedostępna, to jakiś pierwszy lepszy tani alkohol by zakupił. Herbata miała ten bonus, że mogła go rozgrzać, co przy nieustannym deszczu w Ame mogło się tylko przydać. Gdyby za szynkwasem znajdowała się Seiren, to powiedziałby do niej:
-Dziękuję za pomoc. - z lekkim uśmiechem, niby od niechcenia rozglądając się po barze, szukając wzrokiem jej siostry. Oczywiście, istniała też opcja, że dziewczyna czekała za drzwiami do gabinetu Jina, jeśli tak, to po prostu wówczas by jej podziękował, a wracając do głównej części budynku, spojrzałby na dziewczynę, która miała ją zastępować, czyli no... Junko. A gdyby dostał herbatę, ale siostry "przewodniczki" nie dostrzegł, to po prostu spokojnie by ją wypił, licząc, że może dostrzeże ją, jak gdzieś chodzi za ladą czy może zdecyduje się wyjść z zaplecza by pomóc swojej rodzinie w pracy.

Po wypiciu podziękowałby i skierował swoje kroki na zewnątrz, gdzie starałby się znaleźć gdzieś z boku, najlepiej przy jednej z bocznych uliczek suche miejsce, może pod lekkim zadaszeniem i wzrokiem znaleźć jakiegoś cywila Ukrytego Deszczu, w którego po chwili by się zmienił przy pomocy jednej z podstawowych technik ninja. Jedyną różnicą, w stosunku do "oryginału" byłby ciemniejszy kolor włosów oraz blizna przechodząca przez środek twarzy (no, chyba, że by zauważona osoba miała bliznę, wtedy spróbowałby bez niej). Na głowie zaś miałby słomiany kapelusz z lekko dłuższą osłoną przeciwdeszczową. Lekka modyfikacja, ale jakże niezbędna w Kraju Deszczu (coś takiego jak na ścianie za nimi). Oczywiście przemiany by dokonał w uliczce, najlepiej z dala przed wzrokiem wszystkich i z niej by po prostu wyglądał, oczekując na swój cel. A gdy wyszła, to po prostu, jakby nigdy nic wyszedłby za nią, powoli kierując się jakby w stronę swojej pracy. W końcu był teraz obywatelem Amegakure prawda? Miał prawo wędrować ulicami, jak gdyby nigdy nic.

Chakra10 000 - 0 (Henge no Jutsu) = 10 000

► Pokaż Spoiler | Użyte techniki

Henge no Jutsu | Transformation Technique変化の術

KlasyfikacjaNinjutsu, Technika Transformacji

PieczęciePies → Dzik → Baran

KosztStandardowy

ZasięgNa siebie

Wymagania---

Technika transformacji polega dokładnie na tym, co głosi nazwa. Po złożeniu pieczęci pojawia się niewielka chmurka białego dymu, która na moment otacza postać ninja. Po opadnięciu zaś - wygląd tego zostaje całkowicie odmieniony. Technika ta rządzi się jednak kilkoma zasadami, które sprawiają, że jest ona skuteczniejsza. Im lepiej znamy cel, w jaki chcemy się zamienić, tym bardziej dokładna transformacja. Im lepsza i dokładniejsza wizualizacja, tym łatwiej zmylić przeciwnika. Modyfikacji podlega również głos, jednak nie takie rzeczy jak zachowania czy charakter. Jakiekolwiek doznane obrażenia są w stanie rozproszyć transformację, co następuje po krótkiej chwili po otrzymaniu ciosu. Istnieje również ograniczenie co do wielkości celu, w jaki można się zamienić. Henge jest w stanie dodać nam lub odjąć kilkanaście centymetrów. Nie więcej, nie mniej. Niemożliwe jest więc zamienienie się w skrajnie małe czy duże obiekty. Nie zyskamy też właściwości takowych, bowiem zmienia się tylko nasz "wygląd", a nie fizjonomia. Zamieniając się w ptaka nie polecimy, a zamieniając w rekina - nie będziemy w stanie oddychać pod wodą.

[Kaguya Kaede]

Country roads, take me home 故郷の道よ僕を家まで連れてって

GraczeHokori Kensei

Posty23

Jak tylko Hokori wspomniał o tym jednym szczególe, Jin wziął wcześniej wyciągniętą kartkę papieru, by zanotować to co zostało powiedziane i jednocześnie przytaknął głową, na znak że po prostu przyjął tę informację do świadomości. Oczywiście nie można było w pełni wykluczać, że tamta grupa za tym nie stała, nie zmieniało to jednak faktu, że na pierwszy rzut oka nie wydawali się być powiązani. Jin wyglądał jakby już teraz zaczął o tej sprawie intensywnie myśleć.

– Jasne. Na mój koszt, powiem Seiren by potem zwróciła Ci wszystkie koszty – zaproponował, uśmiechając się do chłopaka. Pytanie czy Kensei postanowi przyjąć kolejną ofertę swojego kuzyna, który najwidoczniej chciał go ugościć w swoim przybytku najlepiej, jak się tylko dało. – Junko jest kompletnym przeciwieństwem Sei. Wysoka, krótkie, jasne włosy. – Nie był to jakiś wyjątkowo szczegółowy opis wyglądu dziewczyny, jednakże lepsze to niż nic, jak to mówią.

Niektórzy twierdzą, że nic nie dzieje się przypadkiem i biorąc pod uwagę fakt, jak wiele rzeczy się na siebie nakładało w tej sprawie, mogłoby się wydawać, że właśnie było w tym przypadku. I jak Kensei posiadł pojedyncze puzzle, tak brakowało mu tych najistotniejszych elementów, dzięki czemu był w stanie ułożyć całą układankę.

– Jasne – odparł Jin, jednocześnie schodząc z biurka, na które też odstawił swoją pustą czarkę po sake. Podszedł kilka kroków bliżej do Hokoriego, by położyć mu rękę na ramieniu, w takim… braterskim geście. – Wzajemnie. Uważaj na siebie, Kensei – powiedział, posyłając chłopakowi nieco smutnawy uśmiech, a następnie pozwalając mu wyjść ze swojego gabinetu.

Seiren stała kilka kroków od drzwi, najwidoczniej czekając na Hokoriego i to właśnie ona odprowadziła go z powrotem do głównego pomieszczenia. Na barze stała dziewczyna, która zdecydowanie pasowała do opisu Jina. Gdy Junko zobaczyła siostrę, od razu się z nią wymieniła, wracając zapewne do swojej poprzedniej pracy. Kensei dostał też tę herbatę… która była w porządku, biorąc pod uwagę standard miejsca, w którym się znajdowali. Musiał za nią zapłacić 15 ryo, które potem jednak odzyska, jeżeli przystanie na propozycję swojego kuzyna.

Nieopodal karczmy znajdował się ciemny zaułek, który wydawał się być idealnym miejscem na dokonanie podmiany w mężczyznę, którego zobaczył po drodze, z lekkimi dodatkami. Nim Junko wyszła z baru minęło dobre pół godziny, ale w końcu zobaczył ją na progu karczmy jak zarzuca kaptur kurtki na głowę – zaczynało delikatnie padać. To był moment, w którym zaczął ją śledzić.

Po jakiś dwudziestu minutach spaceru, Kensei się mógł zacząć domyślać, gdzie dokładnie dziewczyna chciała iść – mianowicie była to Wieża Paina, która sama w sobie była raczej opustoszała. By zostać przez nią niezauważony, musiał trzymać odległość ok. 15 metrów, inaczej jego obecność mogłaby się zacząć robić podejrzana, bowiem wieża znajdowała się w raczej... opustoszałej części wioski, im bliżej niej byli, tym mniej ludzi po drodze mijali. Gdy dotarli w końcu na miejsce, z bezpiecznej odległości Hokori mógł zobaczyć, że dziewczyna się zatrzymała i po prostu rozejrzała, jakby chciała sprawdzić, czy nikt jej nie śledzi. Dopiero po chwili weszła do środka, znikając Kenseiowi z oczu.

Zapraszam tutaj -> viewtopic.php?f=82&t=545

► Pokaż Spoiler | Notatki MG

- 25 ryo za papierosy
- 15 ryo za herbatę

NPCJin

NPCSeiren

NPC Neji

[Kaguya Kaede]

Country roads, take me home 故郷の道よ僕を家まで連れてって

GraczeHokori Kensei

Posty41

Dziewczyna była mocno skołowana, jednakże nie ma co się dziwić. Zdecydowanie sporo przeszła dzisiejszego dnia. Dostanie techniką suitonu, jednocześnie będąc (najprawdopodobniej) zwykłą osobą cywilną nie należało do najlepszych. No i wtedy działo to wszystko tak szybko, że zdecydowanie nie poznała podmiany Kenseia. I bądźmy szczerzy – widziała go wtedy w wieży przez ułamek sekundy, ciężko było o zapamiętanie twarzy w takich warunkach… jednak gdy zaczął mówić, to widać było, jakby coś zaczęło jej świtać.

– Pan był wtedy w tej wieży, prawda? – zapytała, choć wciąż nieco niepewna. Na kolejne słowa… zareagowała z widocznym niedowierzaniem. W oczach Junko nawet zebrały się łzy. – J-ja… ja nie wiem co powiedzieć. Dziękuję, jak się możemy odwdzięczyć? – zapytała. Jakby nie patrzeć, wiedziała doskonale ile mieli długu. I fakt, że ten został spłacony przez zupełnie obcą jej osobę, było czymś, co… no zdecydowanie mogło dziwić. Na kolejne słowa przytaknęła głową, powoli zbierając się z ziemi. Z ust dziewczyny znowu wydobył się lekki jęk bólu, ale… na ogół wydawała się jako tako trzymać w kupie.

Junko szła powoli – tak więc droga powrotna do karczmy zajęła im dwa razy więcej czasu, aniżeli w porównaniu, jak szli do Wieży. Nie zmieniało to jednak faktu, że wszystko poszło bez większego problemu, dziewczyna w żaden sposób się nie zorientowała, że jest śledzona. Raz czy dwa usiadła na murku, starając się złapać oddech i trochę odpocząć, ale koniec końców – dotarła do gospody, przed którą czekała na nią Seiren. Widząc siostrę, od razu do niej podbiegła, by jej pomóc wejść do środka.

Gdy wszedł do środka, mógł zobaczyć, że w części barowej nikogo już nie było, oprócz Sei właśnie, która posłała mu bardzo wymowne spojrzenie i nieme „dziękuję”. Wiedziała, że to on pomógł jej siostrze. Nie było żadnych problemów, ba. Kensei nie musiał się nawet prosić, od razu został poprowadzony do Jina, który, jak tylko wszedł do jego gabinetu, bez większych ogródek, podszedł do kuzyna, by ponownie go uściskać.

– Dziękuję, Kensei – odparł, odsuwając się od niego. Widać było po Jinie, że jest mocno przejęty tą sprawą. – Dług? Ile? I nie, Kensei, nie przyjmuję odmowy – zapytał i wręczył odpowiednią sumę kuzynowi. – Zachowaj zwój dla siebie – odparł. To był zawsze jakiś „dodatek” za wykonaną pracę. – Nie wiem w co się Junko z Neji wpakowali, ale się dowiem. Dopilnuję, by tamci wszystko wyśpiewali, to się dowiemy, o które Nichibotsu w ogóle chodzi, – odparł, wzdychając ciężko. Oznaczało to, że Kinimaru z Shino żyli… a chociaż na razie. Jin podszedł do barku, by nalać sake do dwóch czarek. Jedną podał Kenseiowi, a następnie upił łyk. – Jutro moi ludzie ruszą do Oto by zbadać kwestię Twojego przyjaciela. – Po chwili podał mu… pustą kartkę papieru. – Sprawdzaj ją codziennie. Jak czegoś się dowiem, to na niej będziesz mieć wiadomość. Po 24 godzinach znika, więc ważne, żebyś sprawdzał. Niestety, działa jednostronnie tylko. Dzięki temu nie będziesz uziemiony w Ame. – Jin spojrzał jeszcze raz na kuzyna, z widoczną wdzięcznością na twarzy. – Seiren i Junko są dla mnie… prawie jak rodzina. Dlatego jeszcze raz dziękuję – odparł.

Wynagrodzenie:

Hokori Kensei Misje B - 18 PD, 36 PT, 1 460 Ryō + Fūin no kuchiku-kan, nie zapomnij zgłosić tutaj + kartka do komunikacji od Jina
Kaguya Kaede (MG), 18 PB, 6 PD, 36 PT, 1 000 Ryō

NPC Junko

NPCJin

NPCSeiren

NPC Neji

[Hokori Kensei]

Kensei, wciąż w przemianie słysząc słowa Junko jedynie uśmiechnął się pocieszająco.
-Wystarczy, że nie będziesz wpakowywała się w żadne tarapaty. Ty i twój chłopak. - powiedział zanim zniknął. Ich rozmowa nie była długa, ale sam Hokori nie zamierzał jej przedłużać. Miał być tajemniczą postacią, o której dziewczyna być może już nigdy nie usłyszy, a która pomogła jej w opresji. Może z czasem zorientuje się, że Jin maczał w tym palce, jak sobie spokojnie wszystko przemyśli lub minie trochę czasu i zdobędzie więcej wiedzy o świecie, może nawet powiązać fakty, że jakiś chłopak przyszedł i nagle pojawia się jakiś "rycerz na białym koniu". Fakt faktem wygląda trochę inaczej, ale czy w świecie shinobi jest to jakiś problem?

Dawny członek ANBU ostrożnie śledził dziewczynę, chcąc zapewnić jej bezpieczeństwo śledził ją spokojnie, nie chcąc by wpadła w jakieś dodatkowe tarapaty. Szczęśliwie, zdawała się być raczej w szoku i potrzebowała kilku przerw, jednak poza tym i ewentualnych szkodach psychicznych, na które on pomóc nie mógł, w końcu dotarła do gospody, gdzie dostrzegła i przejęła ją jej siostra. Mission accomplished. Dość szybko po tym Kensei, już ze swoim normalnym wyglądem wszedł do środka. Widząc gest Seiren skinął jej lekko głową. Nie potrzeba było tu więcej słów, gdyż to co ważne zostało już wykonane, a sam Hokori nie był osobą, która chciała być jakoś bardziej gratyfikowana niż powinna. Może w głębi nadal był tym samym członkiem ANBU, który cicho działał dla swojej wioski. Tym razem jednak - działał dla rodziny.

Gdy kuzyn podszedł go uściskać, to odwzajemnił ten jakże prosty, ale jakże ciepły i rodzinny gest. Choć początkowo Hokori machnął ręką, chcąc zbyć temat długu, tak widząc upór kuzyna ostatecznie się przemógł.
-Półtora tysiąca. - nie planował kłamać. Ba, jeśli jego ludzie złapali Kinimaru i Shino, istnieje szansa, że nikt nie będzie na stratny, może poza dwójką łotrów. Skinął głową z lekkim uśmiechem, na słowa o zwoju. Cieszył się, że nie było z tym problemu. Gdy dostał czarkę z sake także lekko upił trunku, a także z zaciekawieniem spoglądał na kartkę, którą otrzymał, by następnie schować ją do swojego plecaka w bezpiecznym miejscu, coby nie przemokła. -Będę. - powiedział z wyraźną ulgą w głosie. Słysząc o relacjach Jina i sióstr, lekko uśmiechnął się do siebie, wspominając Yasushiego. -Rodzina to nie tylko więzy krwi. Yasushi jest dla mnie jak brat. Też dziękuję za chęć pomocy. - powiedział lekko nostalgicznie, choć jednocześnie smutek zaczął się malować na jego twarzy. Po chwili jednak trochę się poprawiło. -Słyszałem jakiś czas temu pogłoski, że w Baibai na nowym kontynencie coś się dzieje. Poszedłbym to sprawdzić. Gdybyś czegoś ode mnie wymagał, też śmiało daj znać kuzynie. - dodał jeszcze i w sumie to... pozostało mu czekać na jego reakcję.

Chakra7 480

[Kaguya Kaede]

Country roads, take me home 故郷の道よ僕を家まで連れてって

GraczeHokori Kensei

Posty43

Junko przytaknęła jedynie głową na słowa Kenseia pod przykrywką. Może w ten sposób obiecała, że nie będzie się już pakowała w kłopoty. A chociaż ona, bo gdzie był obecnie Neji, było znakiem zapytania. Niby na jakiejś misji, ale biorąc pod uwagę fakt, ile rzeczy się wydarzyło, można było powątpiewać, że to było zadanie zlecone bezpośrednio przez wioskę, aczkolwiek… w sumie nigdy nic nie wiadomo. Pozostało więc nic innego, jak tylko upewnić się, że dziewczyna bezpiecznie dotarła do zajazdu, co się – całe szczęście – stało.

Jedyną reakcją na wypowiedzianą przez Kenseia kwotę było lekkie uniesienie brwi przez Jina, który zapewne zaczął się zastanawiać, co było tyle warte, bo to jednak spora kwota. Mimo wszystko, bez słowa po prostu podał odpowiednią kwotę Hokoriemu, którego „inwestycja” w bezpieczeństwo Junko się właśnie zwróciła, a jak dobrze pójdzie to i Jin nie będzie stratny w żaden sposób. Przytaknął również głową na potwierdzenie, że będzie sprawdzał kartkę, którą od niego dostał, która była teraz ich jedyną formą komunikacji, gdziekolwiek na świecie Kensei by nie był.

– Zdecydowanie. Wierzę, że Yasushi znajdzie się żywy – odrzekł. Mówienie bowiem „cały i zdrowy” w świecie shinobi i po wojnie było co najmniej… nie na miejscu? Bo nawet bycie potężnym shinobi może zostawić uszczerbek na zdrowiu czy to fizycznym, czy psychicznym. – Baibai? Też słyszałem te pogłoski… uważaj tam na siebie – odrzekł, z widocznym zmartwieniem o kuzyna. Jakby nie patrzeć, Nowy Kontynent był pełen różnych niewiadomych, rzeczy, które były nieznane światu shinobi. – W razie czego, będę się odzywał – zapewnił, by posłać Kenseiowi uśmiech i upić resztkę alkoholu z charki, którą odstawił na blat, a następnie zszedł z biurka. Chyba bardzo lubił na nim siedzieć. – Dobrze było Cię zobaczyć. – Szczere słowa, Hokori mógł to usłyszeć czy nawet zobaczyć w oczach Jina, w których przez chwilę pojawiła się… iskierka radości? Zdecydowanie można w ten sposób to ująć.

NPC Junko

NPCJin

NPCSeiren

NPC Neji

[Hokori Kensei]

Temat z Junko został zakończony, a wciąż przemieniony Kensei nie planował zostawać dłużej niż było to konieczne. Odegrał swoją rolę licząc, że dziewczyna wyciągnie z całej sytuacji nauczkę, a następnie po prostu obserwował ją, by na pewno trafiła bezpiecznie do swoich. Wszystko chciałoby się rzec, że zgodnie z planem. Jedynie szkoda, że nie udało mu się sprawić, by dziewczyna wyszła stamtąd bez obrażeń. Choć częściowo był w stanie, tak nie dało się ukryć, że siostra Seiren nie wyszła bez obrażeń, choć na pewno zostały one zredukowane.

Rozmowa z kuzynem o finansach nie była czymś, co było dla Hokoriego komfortowe. Nawet nie przeliczył kwoty, wręczoną mu przez członka własnej rodziny. Jak sam stwierdził - nie chodziło tu o finanse, nawet nie czuł potrzeby by ten spłacał ten "dług", skoro jednak Jin się uparł - Kensei nie planował się kłócić. Rodzinę, zwłaszcza taką, której większość się utraciło, należało szanować. I to właśnie planował Hokori zrobić. Słysząc słowa kuzyna skinął lekko głową, niemo dziękując za jego słowa, które w pewien sposób dodawały otuchy. A jego troska... cóż, zdecydowanie było to coś, czego potrzebował.
-Planuję. - potwierdził tylko, wyginając usta w lekkim uśmiechu. Nie planował w Baibai się poświęcać, toteż uwaga była w szczególności zalecana. Skinął głową na zapewnienia Jina, że będzie się odzywał, a na jego pożegnanie szerzej się uśmiechnął. -Ciebie też. - po czym, jeśli byłaby taka możliwość, zwyczajnie objąłby go na pożegnanie, jeśli ten nie miałby nic przeciwko. Miał drogę do Królestwa Kupieckiego do wykonania. I przygotowanie się do działania. Po pożegnaniu więc zarówno z kuzynem, jak i pracownikami przybytku, których mógł spotkać w drodze powrotnej z jego gabinetu, udałby się z powrotem do swojego prowizorycznego domku, by przygotować się na wyprawę. A w razie czego, nawet jeśli nie chodziło o Yasushiego, Jin wiedział, jak mógł się z nim kontaktować, prawda?

z/t