Tablica ogłoszeń

[Jelonek]

Tablica ogłoszeń

Drewniana gablota położona przed Siedzibą Kage w Amegakure no Satō. Widnieją na niej najczęściej ogłoszenia związane z prostymi pracami jakich można się podjąć. Ktoś potrzebuje pomocy w pomalowaniu domu? Nie ma sprawy. W wyprowadzeniu psów? Również, bez problemu takie ogłoszenia można powiesić na takie tablicy. Nie jest to jednak tak, że każdy wiesza sobie co tutaj chce. Najpierw trzeba udać się do samej Siedziby Amekage, do odpowiednich urzędników jacy wyrażą zgodę na dane ogłoszenie. Dopiero wtedy trafia ono na tablicę. Z racji tego jak dostępna ona jest, co dwie godziny przychodzi ktoś sprawdzać czy nie pojawiło się jakieś nielegalne zlecenie na które to nie dano pozwolenia.

Również, na tablicy znajduje się część ze zleceniami typowo dla shinobi. Te zaliczają się dla nich jako misję, nawet kiedy nie są wydane im bezpośrednio przez odpowiednich urzędników. Zwyczajnie po wykonaniu zlecenia i otrzymaniu podpisu od pracodawcy, kartka z ogłoszeniem służy za swego rodzaju dowód wykonania zadania na jakiego podstawie dostają oni wpis do swoich kartotek o wykonaniu kolejnej misji danej rangi.

[Dōhito Midoro]

Wraz z założeniem ponownie całego asortymentu śmiercionośnych narzędzi ninja oraz przekroczeniem tak odzianym progu jego nowego domu, czas wolny się skończył. Koniec obijania się, robienia sobie przerwy i tym podobnym. Trzeba było wrócić na ścieżkę, którą kiedyś podążał. Opuszczając apartamentowiec przeciągnął się przez chwilę by rozprostować zastane kości i kumulując chakrę w nogach wybił się w górę. Poruszając się jak na ninję przystało, szybko znalazł się przy tablicy ogłoszeń. Przed nią był niewielki tłumek więc chłopak dzielnie przecisnął się do przedniego rzędu by zobaczyć cóż tam takiego ciekawego jest. Zgodnie z tym co pisali w gazecie, faktycznie znajdowały się tutaj otwarte zlecenia dla każdego ninja, który chciał pomóc. Iwijczyk szybko przeleciał wzrokiem każde z nich i musiał przyznać, że za dużego wyboru to to on nie miał. Uprzątanie gruzów było by dla niego dziecinnie proste lecz nie może bezczelnie zabierać pracy geninom. Oni też muszą nabrać gdzieś tężyzny fizycznej lub pomysłowości jak pracować by się nie napracować. Patrole wyglądały trochę ciekawiej lecz mało się pokrywały z jego założeniami. Zostawało więc trzeci sort zadań. Szczerze mówiąc, najbardziej wkurzający. Szukanie informacji o Klaunach było obecnie jak szukanie igły w stogu siana. Poszlak zero, pomysłów zero, informacji zero. Wszystko zależało od pomysłowości chłopaka lub innych shinobi. Koniec końców, wybór padł na misje nr #3. Jeśli trzeba było zerwać zlecenie lub poinformować w radzie, że się za to bierze zrobił by to. Jeśli jednak było inaczej, po prostu ruszył by w teren.

Początkowo młodemu Douhito przeszło przez głowę kilka spraw. Czy publiczne ogłaszanie takiego zadania było dobrym pomysłem? W końcu każdy ma do tego dostęp. Również Klauni. Czy nie lepiej było by zlecić to kilku drużynom ninja w miarę cicho i dać im trochę swobody? Wtedy istniała duża szansa, że przy niewielkich stratach dało by się znaleźć jakiś trop albo najlepiej całą organizacje. Teraz Trupy prawdopodobnie będą bardziej uważać. Kolejny ból w dupie Midoro dołączył do kolekcji poprzednich. Jego brak flagowej opaski Ame dawał mu tyle samo plusów co minusów. Tych, których szukał nie będą go podejrzewać dopóki nie zrobi czegoś głupiego lecz ludzie nie będą zbyt skorzy do udzielania mu odpowiedzi dopóki ich nie przekona. Z głuchym westchnięciem chłopak odgonił te przemyślenia i skupił się na zadaniu. Plan początkowy był prosty. Udając zwykłego przechodnia, bo w sumie takim właśnie był, ruszył w stronę fabryki Kamich. Po drodze starał się zahaczyć o jak największą liczbę ważniejszych placówek. Wypatrywał też różnych podejrzanych sytuacji o których było wspominane w zadaniu. Jeśli coś by zauważył, nie omieszkał by się zatrzymać lub zwolnić by się uważniej przyjrzeć samemu nie rzucając się w oczy. Oczywiście nie paradował jak kretyn z całym wyposażeniem na wierzchu. Mimo iż było lato, w Ame lubiło padać zawsze. Dlatego też cały jego dobytek był dzielnie schowany pod podróżnym płaszczem.

[Nara Shizu]

Wybuchowym tropem­

WydarzenieMisja C

UczestnikDōhito Midoro

Post5/?

Rodzaj zlecenia został wybrany. Nr. 3 definitywnie było jednym z tych bardziej problematycznych, a jakich to jednak ktoś musiał się podjąć. Czy mądre było ogłaszanie wiedzy o "Trupich Klaunach"? Prawdopodobnie niezbyt. Z drugiej strony, istniały i tak szanse, że Ci już wiedzieli że ich grupa została odkryta i uważaliby nawet bez tego ogłoszenia. Niestety, detale odkrycia jak i sabotażu nie były tak bardzo rozwieszane, to Midoro mógł jedynie strzelać w to czy ta akcja miała sens, czy nie miała sensu. Z czego ważniejszym był fakt, że nie było sensu dłużej się nad tym zastanawiać. Czyny zostały dokonane, były one poza jego wpływem i ich nie cofnie. Będzie musiał przeżyć ten kolejny ból w dupie czy tego chciał czy nie, przynajmniej tak długo jak chciał tej wiosce pomóc i jakoś się odwdzięczyć.

Jego wstępny plan? Cholernie prosty. Przechadzka miastem w stronę fabryki klanu Kami. Próba dojrzenia jakichś podejrzanych sytuacji, czy to zahaczając o ważniejsze placówki, czy to po prostu obserwując jakichś bardziej podejrzanych mieszkańców. Zaczął swój spacer, jaki to biorąc pod uwagę jego chęci zerknięcia na jak największą ilość znaczących miejsc, zajął pół godziny. Zachaczył o szpital, o siedzibę Kage, o większe restauracje, o bibliotekę... wszystko co akurat mu się rzuciło w oczy. Jak się okazało jednak, kwestia nie była taka prosto. Podczas tego spaceru nie zauważył nawet najmniejszych oznak jakiegoś podejrzanego działania co... no było stosunkowo zrozumiałe. W biały dzień, po takim ogłoszeniu? Każdy mający jakieś niecne zamiery pewnie się gdzieś ukrywał. Gruntem było trafienie do osób, jakie coś wiedziały o tych co się ukrywali. I w tym celu, Midoro musiał zmienić jakoś swój plan. Na ten moment, stał przed ruinami dawnej papierni klanu Kamich nie dostrzegając dosłownie nic podejrzanego na swojej drodze.

[z/t] -> Zniszczona papiernia klanu Kami

[Iburi Isu]

No więc misja okazała się być dość prosta i zakończyła się sporym sukcesem, dobrze, że Isu potrafił się wstrzymywać. Zabicie jednego z mieszkańców nie dałoby mu zbytnio dobrego światła, lepiej podchodzi na spokojnie do spraw stalkerów. Ah na samą myśl robiło mu się niedobrze, jakim to trzeba być głupkiem by zniżyć się do takiego poziomu. Tak czy siak, misja zakończona i można iść szukać dalej roboty. Choć co prawda mógłby wrócić do baru i tam kontynuować imprezowanie, jednak na razie trzeba sobie odpuścić. Zbieranie gotówki i ruszanie się dalej, to podstawowy cel Isu.
Tak się przytrafiło, że akurat trafił na drewnianą gablotkę przed siedzibą kage ów wioski. No cóż, nie był ninja ani mieszkańcem wioski. Czy to będzie nielegalne, jak sobie podkradnie jakąś misję i ją wykona? Po prostu nie ma pomysłu, gdzie mógłby się udać. To miejsce wygląda na dobry zastrzyk gotówki, chyba, że ktoś pacnie go po łapach i wyrzuci za bramę. No zaryzykować będzie można, w sumie nic go to nie kosztuje poza czasem i możliwym przyłapaniem o ile prawo tego zabrania. A tak to nie ma czym się przejmować!?

[Kakarotto]

Proste prace w AmeMistrz Gry

GraczeIburi Isu

Posty1/...

Jesienne dni w Amegakure stały się już codziennością. Tym razem jednak, trafił się jeden z ładniejszych dni z pięknie świecącym słońcem oraz niemal bezchmurnym niebem. Jako iż nie mogło być idealnie, doskwierał jedynie dość chłodny wiatr, lecz dało się to przeżyć. Wielu ludzi krzątało się po ulicach i tak samo było w okolicy tablicy ogłoszeń. Wszak nie każde zadania zostawały zgłaszane do Rady Wioski a do nich przypisywani shinobi. Zwykli obywatele, lub poza wioskowi ninja jak Isu, mogli do niej spokojnie podejść i przejrzeć oferty. Iburi właśnie tak postanowił zrobić. Stając przed południem przy gablocie zaczął przyglądać się co ciekawszym zgłoszeniom na niej zapisanej. A oto i one:

Karczma ”Pod Dziurawym Dzbanem” zatrudni ochroniarza na [jutrzejsza data]. Organizowany będzie konkurs jedzenia oraz picia na czas. Przyjmujemy dorywczo dwóch ochroniarzy na ten wieczór. W przypadku jednego ochroniarza, oferujemy podwójne wynagrodzenie.

Yamano Kochi, zatrudni osobę do wyprowadzania psów przez trzy dni od [dzisiejsza data, do trzech dni wprzód]. Mile widziany ktoś z klanu Inuzuka, bądź osoba lubiąca zwierzęta.

Gospoda ”Pod Dostatkiem zatrudni kelnera/barmana/pomoc barową na najbliższy weekand [data za dwa dni]. Szukamy osoby chętnej, miłej, dogadującej się z klientem, umiejącej działać w zespole, z doświadczeniem lub szybko uczącą się.

Rybacy w wiosce Sakanaru szukają chętnych do pomocy przy łowieniu ryb bądź transporcie ich do okolicznych wiosek (w tym Amegakure). Więcej szczegółów u wójta.

Takie właśnie ogłoszenia mógł wyczytać. Pozostałe to były plakaty informujące o zbliżającym się jakimś festynie, zaginionym Burku czy też reklamy zapraszające do lokali. Której jednak pracy się podejmie Iburi? Zależało tylko od niego.

[Shinohara Tsuru]

Deszczowy poranek w Amegakure no Sato nie nastrajał optymistycznie, a mimo to ulica pełna była krzątających się ludzi pracy oraz gospodyń domowych robiących zakupy w towarzystwie swoich kilkuletnich dzieci. Wszyscy wychodzili z założenia, że czas szybciej minie gdy czymś się zajmą mając nadzieję, że bogowie okażą się łaskawi i czeka ich przejaśnienie w dzień wolny. Poza mżawką unoszącą się w powietrzu i przylegającą do twarzy i włosów Tsuru, wielkie i ciężkie krople bębniły o kaptur, który miała założony na głowie. Czarny płaszcz sięgał jej niemal do kolan i był otwarty z przodu ukazując nagi brzuch oraz obojczyk młodej kunoichi. Spod szarobłękitnej bluzki pod kolor jest pozbawionych źrenic tęczówek wystawał skrawek tatuażu pokrywającego jej klatkę piersiową w okolicy serca, lecz nie na tyle by można było go zidentyfikować na pierwszy rzut oka. Był to kwiat lotosu. Poza wysokim wycięciem na prawym udzie, jej nogi były praktycznie całkiem zakryte długą do kostek czarną spódnicą o prostym kroju. Tsuru była szczupła i dość wysoka jak na dziewczynę, a przy tym pozbawiona wyraźnych kobiecych krągłości... ponury wyraz jej twarzy w połączeniu ze szlachetnymi kośćmi policzkowymi nadawał jej wyniosłego wyglądu. To był tylko pozór, gdyż była przede wszystkim bardzo praktyczną osobą i nie okazywała wyższości nawet wobec najniżej usytuowanego pospólstwa. Przede wszystkim chciała być przydatna swojemu klanowi oraz wiosce i choć ze względu na płeć nie stawiano przed nią wielkich oczekiwań to sama wymagała od siebie znacznie więcej. Był początek pracowitego tygodnia dlatego dostając od klanu wolną rękę udała się w kierunku tablicy ogłoszeń z nadzieją, że znajdzie dla siebie coś do roboty...

[Orochi Sairai]

Pogoda w Amegakure była wręcz jak kuriozalny żart. Sairai zaś był jak architekt własnego cierpienia. Ukryty Deszcz miał swoje ideały, ideały, których nie w pełni rozumiał. Bo ich nigdy nie doświadczył w Oto. Jednak może właśnie to podświadome dążenie do "rodziny", a także istnienie Iryō-tai stały się kamieniem węgielnym decyzji Orochiego o emigracje właśnie tutaj, a nie razem z resztą rodu na Nowy Kontynent. Tylko nigdy nie był dość zdrowy na klimat, który tu panował. Przez większość czasu podobnie jak Enkei, wolał leżeć w swoim miejscu i zwyczajnie... się wylegiwać, licząc na lepszy nurt atmosferyczny.

Co jednak nie oznaczało, że mógł to zrobić. Był teraz ninja. Miał obowiązki. Pracę. Coś, do czego Orochi w Oto uznawali, że nigdy się nie nada. Po prawdzie zielonowłosy sądził często podobnie. Miał inne zalety. I na nich się skupiał. Osobiście wolał myśleć nad sposobem dołączenia do korpusu medycznego. Wolał jednak nie przychodzić z ulicy. Współpracował już z nimi, choćby po wypadku w fabryce papieru, jednak nie był oficjalnym członkiem. A bycie członkiem tej organizacji mogło przynieść mu wiele bonusów.

W klasyczny dla siebie sposób - opatulony był ogromnie, od stóp do głów, z parasolem, nie chcąc się zmoczyć za bardzo. Mogłoby to skończyć się chorobą, której nie planował złapać pod płaszczem, wokół szyi, rąk oraz korpusu owinął mu się Enkei, korzystając z ludzkiego ciepła i ochrony wodoodpornego płaszcza przed pogodą. W ten jednak sposób kierował się do tablicy ogłoszeń szukając albo zleceń związanych z medycyną, albo może zadań, do których został dopisany. Kto wie, może nawet jakiś posłaniec się trafi. Osobiście jednak - inni go nie interesowali obecnie.

[Sabataya Tamura]

Nowy DzieńMistrz Gry

GraczeOrochi Sairai, Shinohara Tsuru

Posty1/?

Lekki deszcz zapowiadał lepszą pogodę na tych terenach, bacząc po wychodzącej w oddali sylwetki tęczy. Zdaje się, że większość czasu ulewa dawała się w znać mieszkańcom Amegakure no Sato jednakowo latem, choć tego typu zmiany mile wpływały na otoczenie wielu obywateli wioski. Oczywiście żadna jednostka niczego nie była pewna, lecz zarazem nie można było nikomu zabronić posiadania nadziei na ujrzenie czystego nieba z wysoko górującym słońcem. Aktualnie centrum osady, ale też znaczna ilość szerszych ulic zajmowane były przechadzającymi się ludźmi oraz zwierzętami. Każdy kierował się w sobie znanym kierunku, nie zajmując zbytnio przestrzeni w publicznych lokacjach. Być może wynikało to z aktualnej pory dnia, choć na pewno narzucało swoisty powód podwyższonego ruchu w obrębie tej aglomeracji. Lokalni kierowali się na targ, do swoich domów na należyty wypoczynek lub do bramy wjazdowej celem udania się w podróż. Podsumowując, nikt nie był… bez zajęcia. A przynajmniej okolica tętniła życiem.

Nasza dwójka również miała plany co do najbliższej przyszłości. Mamy tu na myśli pracę oraz obowiązki. Przynależeli do jednostek shinobi tegoż miejsca, a zatem czuli się odpowiedzialni za bezpieczeństwo tutejszych. W każdym razie tak mieli prawo myśleć. Zdawało się to bliższe prawdy, gdy oboje ruszyli w podobnym czasie pod tablicę ogłoszeń bliżej siedziby Kage. Po dotarciu we wskazane miejsce nie doznali nadmiernego hałasu związanego z codziennością egzystowania w zurbanizowanym terenie. Zwyczajnie trafili na dość przyjemną chwilę, gdzie grupa innych geninów rozeszła się.

Pozostali urzędnicy prawdopodobnie podejmowali się papierkowej roboty wewnątrz budynku. A straż? Przechadzała się tu i ówdzie w liczbie dwóch lub trzech żołnierzy podejmujących ciche konwersacje podczas spaceru, przy czym koniec końców oddalili się w głąb Ame. W takim wolnym okresie byli tam samopas. Naturalnie mieli wyłącznie siebie do towarzystwa. Czy jednak nawiążą jakikolwiek kontakt, zależało wyłącznie od tychże bohaterów tej opowieści. Stając w pobliżu zadaszonej tablicy dostrzegli kilka przyczepionych kartek oraz… jeden nad wyraz elegancki zwój.

InfoWięcej informacji będzie ujawnionych wraz z bliższym zapoznaniem się z każdym z ogłoszeń.

NPC-

[Shinohara Tsuru]

Przeglądając zawartość ogłoszeń wiszących na tablicy, Tsuru poczuła jak ktoś inny również się do niej zbliżał zachodząc ją nieco od tyłu. Wzmocnienie umiejętności sensorycznych zawdzięczała ostatnim treningom kontroli chakry, dzięki którym jej zmysły mimowolnie wychwyciły obecność innego shinobi, gdy ten zbliżył się do niej dostatecznie. Nie będąc jednak do tego przyzwyczajoną, kunoichi nie powstrzymała odruchu, który kazał jej się obejrzeć. Zdając sobie sprawę, że w jej zachowaniu nie było ani krztyny subtelności skinęła przybyszowi głową na powitanie, choć jej mina pozostawała pasywna. Nie wiedzieć czemu, gdy na powrót zwróciła się ku tablicy jej wzrok uciekał w bok, rejestrując co bardziej interesujące cechy wyglądu przybysza. Był trochę od niej wyższy i tak... wychudzony, że Tsuru poczuła ukłucie żalu połączone z nieprzyjemnym skrępowaniem. Uznała, że jest na coś chory i choć z jednej strony mu współczuła to z drugiej jego obecność lekko ją odstręczała. Zmusiła się do uśmiechu, na który nie znalazłaby się w normalnej sytuacji i powróciła do studiowania ogłoszeń.

Ciężko powiedzieć, które z dostępnych zadań napawało ją większą niechęcią - ganianie za futrzakiem, czy kopanie w ziemi w deszczu. Chciała zrobić coś, czym przysłużyłaby się mieszkańcom wioski... miała nieco większe ambicje, lecz tego typu zlecenia wymagały zorganizowanej grupy, a ona była przecież sama. Coś w twarzy tej zaginionej dziewczyny nie dawało blondynce spokoju i szczerze pragnęła pomóc ją odnaleźć... jej umiejętności tropienia były jednak na zatrważająco niskim poziomie, a sensor na niewiele by się zdał w przypadku zwykłego cywila. Mogła mieć tylko nadzieję, że ktoś inny odnajdzie ją nim będzie za późno. Czując jakby duch zaginionej przeklinał ją za bezsilność, Tsuru wyparła jej ładną twarz z umysłu i zamiast tego skupiła na eleganckim zwoju przytwierdzonym na dolnej części tablicy. Nukenini? To ją chyba przerasta... ale może wcale nie będzie musiała z nimi walczyć? Sięgnęła dłonią w kierunku ogłoszenia i zawahała się, a jej palce zawisły na kilka centymetrów od niego. Ma tylko znaleźć kryjówkę, to zadanie wydawało jej się wprost idealne. Czując rosnące podekscytowanie poczyniła ruch mający zerwać zwój z tablicy.

[Orochi Sairai]

Definitywnie pogoda w Ame nie należała do najprzyjemniejszych. Trochę już żył w tym kraju i nadal się nie mógł przyzwyczaić. Bywały dni gdzie żałował. Z drugiej strony wreszcie miał szansę. I to utrzymywało go w działaniu i zostaniu w tym nienadającym się do życia miejscu. A skoro zostawał - miał obowiązki. Niekoniecznie takie, które chciał przejmować i niekoniecznie związane z ludźmi, którzy za bardzo go nie obchodzili. Obchodził go korpus medyczny. Ich zdolności. Kto wie, może oni byliby w stanie mu pomóc? Ale jak miałby się znaleźć w ich szeregach, jeśli nie miałby jakiejkolwiek reputacji w wiosce? Tak, to był główny powód, dla którego w ogóle znalazł się z tym przynajmniej zadaszonym miejscu.

Tylko nie był tam sam. Kobieta musiała się zorientować, że chorowity mężczyzna się zbliża. Czy usłyszała jego odgłosy kroków? Choć był deszcz, który powinien ukrywać. Czy po prostu miała większa wizję przestrzenną? A może coś jeszcze innego? Zielonowłosy nie zastanawiał się nad tym dłużej i również skinął jej głową, z ustami lekko wygiętymi w delikatnym uśmiechu na powitanie. Ona nie użyła słów, to i on takowych nie potrzebował. Spoglądał zza okularów na tablicę, uważnie analizując każde zadanie. Zaginął kot? To może nie warto było go adoptować w pierwszej kolejności, skoro nie potrafi się nim zająć? "Cisza"? Ktoś chyba stroi sobie żarty. Grupa ochotników i ochrona? A on co, z Enkeiem nawet nie obronią swojego obiadu przed Okim. Zaginiona dziewczyna? Gdyby nie wizja podróży do Kogi w tej cholernej pogodzie to może byłaby to najsensowniejsza misja, ale daleka podróż nie była tym, w czym Sairai się specjalizował. Sprawni, młodzi ludzie? No na pewno nie medyk. Znalezienie kryjówki nukeninów? To potencjalna walka, gdyby dali się złapać, bo wątpił w swoje umiejętności ucieczki. A do samej walki i tak się nie nadawał. No co za pech. Spojrzał na kobietę, sięgającą z lekkim zawahaniem po misję, w jego opinii najbardziej niebezpieczną.

-Powodzenia. - powiedział, po czym jeszcze raz przejrzał ogłoszenia i westchnął. Ciekawe czy są jakieś transporty do Kogi. Wtedy może... kto wie. Ale po to, musiałby się zapytać jakiegoś bardziej doświadczonego ninja. Może w siedzibie Amekage? A może jakiegoś członka Fukai? Rozejrzał się wzrokiem po placu, chcąc do takowej osoby podejść i się spytać, ewentualnie poszukać wsparcia w samej siedzibie Cienia Deszczu. Właśnie z tym pytaniem. -Czy są jakieś transporty do Kogi?

[Sabataya Tamura]

Nowy DzieńMistrz Gry

GraczeOrochi Sairai, Shinohara Tsuru

Posty4/?

Sprawa ze spotkaniem nieznajomej twarzy przy opustoszałej na ten moment okolicy mogła przyprawiać o dreszcze, zwłaszcza kiedy wygląd obcego człowieka nie współgrał z ogólnie przyjętymi normami. W tej chwili mamy na myśli zdrowego osobnika rasy ludzkiej, a niejaki Sairai zdawał się kreować aparycją na kogoś pokrzywdzonego przez los. Czyżby chorował na poważny nowotwór? Trudno powiedzieć. Prawdopodobnie Tsuru nie kojarzyła przedstawicieli tego klanu. Większość, a przynajmniej część z nich miała te cechy. Blada skóra, szorstki dotyk czy żółte ślepia to nieodzowny element Orochich. Tak czy inaczej, obyło się bez kurtuazji. Młoda kobieta skinęła głową w formie przywitania. Prawdopodobnie dopadł ją lęk lub zniechęcenie. Choć nie zdołała ukryć faktu dyskomfortu to… nic znaczącego się nie stało. Chyba za to jej nie zabiją, prawda?

Koniec końców powróciła do czytania wywieszonych zleceń. Wszystkie zdawały się mieć bardzo rozległe aspekty względem potrzebnego doświadczenia oraz trudności. Ostateczny wybór wypadł na coś, zdaje się, bardziej interesującego, choć mającego niebagatelne ryzyko. Sam skrawek papieru poza wstępnym zapisem zawierał jeszcze wzmiankę o… co najmniej dwudziestu sztukach wrogo nastawionych jednostek w tamtym rejonie. Zleceniodawca również nie omieszkał ominąć ważnej informacji związanej z tym, iż… poziom trudności tej misji ma prawo się zwiększyć. No i parę zdań na temat zagrożeń w formie porwania, tortur lub egzekucji. Kto by się jednak tym tak przejmował? Miała ozdobny zapis w dłoni po delikatnym oderwaniu pinezki od tablicy. W ten sposób kunoichi mogła ruszyć po oficjalny wpis już w siedzibie urzędu. Do odważnych świat należy!

Niejaki przedstawiciel rodziny wężowych shinobi spojrzał na to z innej strony. Zależało mu na zdobyciu poparcia pośród medyków. Służba w wykwalifikowanym korpusie jest nie tylko szlachetna, ale zarazem niezwykle rozwojowa. Sama dziedzina lekarska stanowiła o dużej potędze niejednego Iryōnina. Tylko jak miał się za to zabrać? Swoista zagwozdka miała prawo się urodzić. Obecnie wywieszone kontrakty nie napawały tak wielkim optymizmem. Nic związanego z potencjalną karierą okularnika. Zostało wtem zabranie się za poszukiwania zaginionej damy. Ta notka zaznaczyła poza głównym tekstem mniej więcej opis wyglądu niewiasty — długie kruczoczarne włosy, 158 cm wzrostu, a w tym jej pochodzenie jako córki tamtejszego zarządcy karawanami.... Bezbronne dziewczę jak widać. Wskazówek do transportu wyprawy nie musiał daleko szukać. Pobliski wychodzący z placówki pracownik Amekage był skory podzielić się wiedzą nawet w pośpiechu, jeżeli Sairai zadałby mu to pytanie. - W tej chwili nie. Musiałbyś popytać za miastem, bliżej przydrożnej karczmy na północ od bramy. Chyba że znajdziesz kogoś tutaj z wolnym koniem czy powozem. - Niby niewiele, aczkolwiek nie będzie tracił czasu na szukanie igły w stogu siana.

NPC-

[Shinohara Tsuru]

Dalsze informacje na temat misji ukazały się dopiero po rozwinięciu zwoju, gdy ten był już w dłoniach Tsuru. D-dwudziestu?! Mogliby założyć całą wioskę z taką ilością shinobi. Dziewczynie nie mieściło się w głowie jak udało im się tak dobrze zorganizować tak blisko Amegakure no Sato. Słyszała o osadzie o nazwie Minatozaki głównie dlatego, że mieściła się ledwie kilka godzin marszu stąd. Poczuła jak na karku występują jej kropelki potu, gdy zielonowłosy życzył jej powodzenia... z pewnością będzie go potrzebować. Gdyby nie jego obecność odwiesiłaby ogłoszenie na tablicę i wyruszyła na poszukiwania zaginionego kota, ale ostatecznie wolała wysoce prawdopodobną śmierć od pewnego upokorzenia.

- Dziękuję - odpowiedziała głosem, który z nerwów był nieco wyższy niż jej naturalny. Wyraźnie ucieszyła się jednak, gdy zapytał on wychodzącego z budynku urzędnika o transport do Kogi. - Ma pan zamiar szukać tej dziewczyny? - Tym razem przyjrzała się zielonowłosemu dokładniej. Był parę lat od niej starszy, co właściwie nic nie znaczyło. Tsuru wyczuwała jego chakrę, lecz nie była na tyle biegła, by zgadywać z jak silnym shinobi miała do czynienia... a choć pozory mogły mylić, nie wyglądał jej na użytkownika taijutsu. Nie ulegało jednak wątpliwości, że musiał umieć o siebie zadbać, skoro był chętny udać się na samotną misję do stolicy. Postanowiła przejść od razu do rzeczy.

- Chciałabym iść z panem jej poszukać, gwarantuję, że moje umiejętności się przydadzą. Pierw jednak - w tym momencie podniosła rękę z trzymanym przez siebie zwojem - muszę uporać się z tą zgrają. - Oczywiście nie czuła się tak pewnie jak brzmiała, jej celem nie było nawet wywarcie takiego wrażenia. Zwykle właśnie w taki sposób podchodziła do stawianych przed nią zadań. Nie zmienia to faktu, że właśnie próbowała wmanewrować zielonowłosego w pomoc... pomoc, która potencjalnie mogła uratować jej skórę. - Podejrzewają obecność nukeninów niemal pod samą wioską i obawiam się, że to nie może czekać. Nie musimy z nimi walczyć, więc być może jak zdamy raport uda nam się znaleźć połączenie do Kogi. - Blondynka nie zauważyła nawet, że wstrzymała oddech czekając na odpowiedź mężczyzny.

[Orochi Sairai]

Beznadziejny wybór misji był czymś, czego zielonowłosy nie pochwalał. Zwyczajnie... wszystkie zdawały się być nijakie i byle jakie. Jedyną nadzieją dla niego było to, że byłby jakiś transport do stolicy. Skinieniem głowy przyjął podziękowania dziewczyny, nawet lekko się uśmiechając, choć ta mimika szybko zeszła z jego twarzy słysząc słowa wychodzącego osobnika. Chciałoby się westchnąć, jednak zanim zdołał to zrobić, nieznajoma spod tablicy odezwała się do niego. Zielonowłosy odwrócił się i pokręcił przecząco głową.

-Będzie ciężko bez transportu. - przyznał spokojnie, a następnie wysłuchał jej słów. Cóż... było to problematyczne. -Nie miałbym nic przeciwko towarzystwu na misji. Jednak jestem głównie medykiem. Poszukiwania zaginionej są bardziej w moim gronie specjalizacji. - wyjaśnił spokojnie, słuchając też jej oferty. -Z chęcią bym pomógł. Jednak obawiam się ryzyka walk. Głupstwem byłoby stracić życie próbując coś udowodnić. - przyznał spokojnie, a okolica jego szyi lekko zadrżała, gdy Enkei postanowił się przemieścić do bardziej wygodnej pozycji. -Wybacz, jestem stosunkowo niedoświadczonym shinobim. - przyznał bez cienia wstydu. Z reguły był traktowany znacznie gorzej w Oto. Teraz chociaż miał coś do powiedzenia. Nie planował marnować swojego życia na durne umieranie. Zwłaszcza jako genin. Nie uważał tego za powód do wstydu.

[Sabataya Tamura]

Nowy DzieńMistrz Gry

GraczeOrochi Sairai, Shinohara Tsuru

Posty7/?

W zasadzie ta dwójka wciąż mała decyzje do podjęcia względem misji, na której chcieli się udać. Ciężko byłoby tu się im zgrać pod kątem ich potrzeb. Każde z nich chciało służyć wiosce w inny nieco sposób, nie wspominając o różnicy w wachlarzu umiejętności. Panna Shinohara definitywnie stawiała siebie w świetle odważnej dziewczyny, gotowej poświęcić się w imię dobra wspólnego. Tak też poderwany przez nią zwój sugerował prawdziwe wyzwanie godne kogoś z prawdziwymi ambicjami. Białowłosa należała do tej grupy. Nie dało się tego ukryć. A nasz Orochi-san wolał podjąć akcje z większym dystansem. Chłodna kalkulacja czy po prostu rozsądek też miały prawo stanowić o sile ninja. Ba! Niekiedy ratowało to życie wielu ludzkich istnień. Podsumowując, pochodzili poniekąd z dwóch różnych światów. Tylko i wyłącznie od nich zależało czy podejmą się któregoś z wyzwań razem. Najważniejsze, żeby czynili to… w zgodzie z własnymi przekonaniami, czyż nie? No byleby uciec przed potencjalną ulewą, gdzie podebrane kartki z tablicy przesiąkną kwaśnymi kroplami z nieba.

Podczas ich debaty na temat przyszłych decyzji w końcu ktoś zawitał w tę okolicę. Były to dwie inne dziewczyny z opaskami Amegakure no Sato na ramionach. Jedna o długich blond włosach z przedziałkiem na wysokości czoła, a druga ze spiętymi u grzywki fioletowymi włosami. Liczyły może z piętnaście lub szesnaście lat, jeżeli ktoś bliżej przyjrzałby się ich aparycji. Skrywały się kurczowo pod jednym prześwitującym parasolem. - Może będzie coś dla nas. - Zaczęła niedaleko naszej pary blondynka. - Ano może… - Zawtórowała jej koleżanka, toteż po chwili znalazły się z niecały metr od ogłoszeń. Zaczęły kolejno sprawdzać pozostałe kwitki. Zniknął do ich kieszeni znak “Cisza”, a w tym propozycja zatrudnienia w chronieniu warsztatu. - Wy widzę coś braliście, tak? Pokażecie? - Zagadała do naszej dwójki ta z nietypową barwą fryzury oraz tęczówek.

NPC-

[Shinohara Tsuru]

Zielonowłosy okazał się odporny na wszelki urok osobisty jakim Tsuru dysponowała i choć nie chciała się poddawać, to opór z jego strony wyraźnie ją zniechęcił. Medyk… jeśli w okolicy znajdowali się nukenini to zdolność leczenia może przydać się narażonej na ich działania ludności. Jeśli jednak zostaną wykryci to ona sama nie zapewni im przecież ochrony.

- Rozumiem – odpowiedziała zupełnie przybitym tonem, a jej ramiona opadły nieznacznie. – To ja… - zaczęła podnosząc znow wzrok na mężczyznę i jej uwagę przykuł ruch w pobliżu jego głowy. Cofnęło ją lekko i niewiele pomogło, gdy po chwili zdała sobie sprawę, że patrzy na białego węża, który niewiedzieć czemu był opleciony wokół jego szyi. Zanotowała ten dziwny fakt na temat zielonowłosego, lecz postanowiła go nie komentować. W ogóle nie znała tego człowieka i najpewniej poradziłby je, by pilnowała własnych spraw.

- ...w takim razie pójdę do siedziby Amekage-sama i poproszę o przydział do drużyny na tą misję… kto wie, być może jeszcze dziś będziesz mnie zszywał, panie medyku. – To miał być żart na rozluźnienie, lecz brzmiał trochę zbyt ponuro i samokrytycznie, mimo to kąciki ust dziewczyny drgnęły doceniając ironię takiego obrotu wydarzeń. W tym momencie do tablicy podeszły jeszcze dwie, młodsze dziewczyny. Tsuru zamilkła robiąc im miejsce przy ogłoszeniu z kotem, lecz o dziwo ich nie zaintereowało… wzruszyła ramionami i podała ozdobny zwój najbliższej z dziewcząt, gdy ta o niego spytała.