Szlak Amegakure - Koga

[Hokori Kensei]

Wartym zauważenia faktem na pewno było to, że mimo wszystkich negatywnych myśli i obaw, jakie to w Kenseiu się gromadziły, posiadał jednak dość siły woli by naprawdę próbować działać względnie logicznie, próbując działać tak, jakby po prostu się rozdzielili. Nie dopuszczał do siebie myśli, że mógłby go stracić, gdyż zwyczajnie... nie mógł sobie na to pozwolić. Wojna i strata najbliższych odcisnęła na nim swoje piętno, a choć praca jako członek ANBU definitywnie dawała mu pewnego rodzaju odporność na tego typu wydarzenia, jednak nic nie mogło go przygotować na to, co miało nastąpić po wojnie. Był zagubiony i porzucony, a jedynym światłem, jedynym co go trzymało była świadomość, że Yasushi przeżył i był z nim. Gdyby stracił też najlepszego przyjaciela... bał się o tym myśleć. Więc wypierał z całej siły te myśli, próbując całość traktować jak było już wspominane - gdyby zostali rozdzieleni.

Jin sam z siebie może nie mógł za wiele pomóc. Ale z tego co wiedział, w Amegakure znajdował się ojciec Hōsekiego. Może on będzie coś wiedział, a nawet jak nie, to Shitorin czuł się w obowiązku zwyczajnie go poinformować o wszystkim. Duet nie zdecydował się dołączyć do Amekage. Kensei mógł jednak mówić o swoich powodach, jednak wizja "utopii" zdawała mu się dziecinnym marzeniem po zdradzie zaserwowanej shinobi Iwy przez ich Daimyō. Jednak nie mógł zaprzeczyć, że doprowadził do bezpiecznego schronienia dla pozbawionych domu ninja, temu osiedlili się właśnie w Kraju Deszczu. Może Jin myślał tak samo, jednak wolał bezpieczne mury wioski aniżeli otwarty świat? Hokori tego nie wiedział, ale jeśli los pozwoli, to może niedługo się dowie.

Po przekroczeniu drzwi karczmy odruchowo rozejrzał się po okolicy. Może to nadzieja, że w drodze do ich... schronienia znajdzie się tu Yasushi, a może ostrożność nabyta podczas wojny kazała mu się trzymać na baczności. Ze wszystkich osób owa blondynka z Ukrytego Deszczu najbardziej przykuła jego uwagę, jednak nie zawiesił na niej wzroku zbyt długo. Jego cel był tu zupełnie inny. Słysząc ceny mógł jedynie westchnąć.
-Niech będzie miso bez mięsa. Przenocuję najwyżej na zewnątrz. - odpowiedział bez większych emocji, jakby mówił fakt, którym niezbyt się przejmował. Deszcz nie stanowił dla niego problemu, jednak kto wie, może karczmarz spuści dzięki temu trochę z ceny, chcąc zarobić dodatkowe grosze. W razie czego ma sposoby, by przenocować oraz by było mu względnie wygodnie. Nie planował wydawać za dużo pieniędzy tylko dlatego, że karczmarz miał monopol.

Gdy kobieta na niego wpadła, pierwszym odruchem było sprawdzenie swojego portfelu. Doświadczenie kazało uważać na kieszonkowców, a patrząc po tym, że w dość pustym przybytku akurat na niego wpadła było dość podejrzane. Może i reprezentowała Amegakure, ale nie ufał nieznajomym ani trochę.
-Dziwnie tak wpaść w prawie pustej karczmie na inną osobę. - odpowiedział tylko, sprawdzając, czy nic nie stracił. Może i wyszedłby na chama. Ale nie stanowiła ona teraz dla niego kogoś, kim powinien się przejmować. Chyba, że no... by go okradła. Ale miał nadzieję, że całość była na miejscu. A tak to cóż... zobaczy się jak to wyjdzie.

Chakra10 000

[Tendo Gojo]

Abdullah i Tendo najprawdopodobniej wyznawali jedno bóstwo. Tym bóstwem były pieniądze i to one potrafiły nieraz zaburzyć bądź zmienić świadomie kąt widzenia na niektóre rzeczy. Tendo na pewno bardzo chętnie trzymałby się Seitaro o ile ten szedłby w tą samą stronę co przed zniszczeniem Sunagakure, można było na tym wiele wytargować.

Tendo uśmiechnął się po tym kiedy usłyszał, że osoba której szuka to rodzina osoby, która aktualnie go podwozi. Był to niebywały cud szczęścia jednak bardziej zastanawiała go inna kwestia. -Właściwie... Amegakure nie jest najprzyjemniejszym miejsce dla kupca. Przywoziłeś coś tu? Coś wieziemy do kraju bananów?- Nie powinien o to pytać więc trzeba też dodać coś od siebie. -Wioski ninja zwykle potrzebują zaopatrzenia. Ja jak handlowałem w Sunagakure to nawet udało mi się dla naszego Kazekage zdobyć unikalny miecz, jedyny w swoim rodzaju. Ciekawy jestem czy o ile żyje to czy go ma dalej przy sobie.-

Zobaczymy jak Tendo zachowa się w przypadku gdyby nadarzyło się tutaj jakieś zagrozenie, to długa trasa więc trzeba będzie uważać. Chłopak wychyla się co jakiś czas z wozu aby sprawdzić czy już przestało padać i czy inne części karawany jadą razem z nimi... o ile jakieś są.

[Kaguya Kaede]

Country roads, take me home 故郷の道よ僕を家まで連れてって

GraczeHokori Kensei

Posty5

Ludzie różnie reagowali na stresowe sytuacje – niektórzy potrafili panikować i działać chaotycznie, bez jakiegokolwiek ładu czy składu. Byli i tacy, którzy zaczynali układać w głowie plan działania i stawiali na logikę, nie dając ponieść się emocjom, bo te potrafią być naprawdę bardzo zgubne i czasem pogorszyć sytuację, w której się człowiek znalazł, bez wątpienia. Doświadczenie z ANBU zdecydowanie było w przypadku Kenseia pomocne, nie zmieniało to jednak faktu, że mimo wszystko napędzany był swego rodzaju nadzieją, że Yasushi wciąż żył. Nie było go w ich domu, ale wciąż wierzył, że jego kuzyn z Ame okaże się być pomocny… w jakiś sposób.

Utopia, którą promował Kise rzeczywiście dla wielu była swego rodzaju dziecinnym marzeniem. Miejsce przyjazne dla wszystkich ninja, raj na ziemi, można by rzecz. Jednakże, ci sami ludzie bardzo często w głębi serca chcieli by to co promował Amekage okazało się prawdą. Jakby nie patrzeć wiele klanów po wojnie się osiedliło w Amegakure, pomimo że tutejsza pogoda nie należała do najlepszych przez większość roku. Kto wie, może rzeczywiście Wioska Ukryta w Deszczu stała się dla nich swoistym domem?

Ceny zdecydowanie nie zachęcały, nawet jedzenie było trochę drogawe, jednakże… albo mógł się tym zadowolić, albo być głodnym i nocować na zewnątrz; Słysząc słowa Kenseia karczmarz się uśmiechnął szeroko, by zakręcić też palcami swój wąs.

– Co powiesz na 300 ryo w takim razie? – zapytał. Hokori mógł zobaczyć błysk w oku mężczyzny, co mogło świadczyć o jego skłonności do negocjacji. – Yuki, jedno miso bez mięsa! – krzyknął też przez niewielkie okienko, które było w ścianie i zapewne służyło za bezpośredni kontakt z osobą na kuchni. Odwrócił się jednak ponownie do Kenseia, czekając na jego odpowiedź.

Dosyć naturalnym pierwszym odruchem Hokoriego było, że postanowił sprawdzić, czy przypadkiem coś mu nie zostało ukradzione. Jednakże wszystko było na swoim miejscu, jednakże w kieszeni spodni znalazł jedną dodatkową rzecz – a mianowicie skrawek papieru, na której zostało coś zapisane…

Wynajmuję dwójkę za połowę tego, nie daj się oskrobać temu staremu dziadowi.

PS. Pokój nr 4.

Blondynka zatrzymała się w półkroku, odwracając się w stronę Kenseia, dzięki czemu mógł się trochę bardziej jej przyjrzeć. Gdyby ją oceniać swego rodzaju… standardami piękna, to trzeba przyznać, że była ładna. Dosyć zgrabne, choć nieco umięśnione – zapewne ze względu na profesję – ciało. Z twarzy też nie była najgorsza. Gdy się do Hokoriego uśmiechnęła, w prawym dołeczku pojawił się nawet dołeczek. Wydawała się być w zbliżonym do chłopaka wieku.

– Jeszcze raz bardzo przepraszam, niezdara ze mnie – powiedziała w jego kierunku, nawet się kłaniając się Kenseiowi. – Mam nadzieję, że nie będzie pan miał mi tego za złe – dodała, prostując się i jeszcze raz posyłając uśmiech, by następnie już ostatecznie skierować swoje kroki w stronę drugiego piętra i zniknąć w jednym z pokoi.

– Proszę, o to Twoje miso - powiedział karczmarz, kładąc przed Kenseiem miskę gorącej zupy, która wyglądała dosyć apetycznie, mógł zobaczyć nawet kawałki warzyw. Oczywiście dostał też parę pałeczek, które zostały zawinięte w serwetkę. – To jak będzie z tym pokojem? - zapytał mężczyzna, zakręcając ponownie wąsa, spoglądając przy tym bacznie na Hokoriego.

NPCKarczmarz

NPC Kunoichi Amegakure

[Hokori Kensei]

Nie dało się ukryć, że Kensei znajdował się, przynajmniej mentalnie, w bardzo dziwnym, a nawet i niekomfortowym miejscu. Nadzieja była matką głupich, a matka podobno kocha swoje dzieci. Jednak czy był to tryb życia, jaki chciał Hokori kontynuować? Nie za bardzo. Wolał mieć jasną i klarowną informację, aniżeli pustkę, niewiedzę. Znajdywanie się w takim limbo było bardzo urodzajnym gruntem na myśli, które mogły zaprzątać głowę i wprowadzać chłopaka w gorszy lub lepszy stan. Dlatego robił co tylko mógł, byleby tylko kierować się logiką i starać się nie mieszać w to emocji. A to, że niezbyt mu to wychodziło, to była zupełnie inna kwestia. Potrzebował czegoś, czym zajmie swój umysł. Temu też zdecydował się wyruszyć w podróż.

A takim jednym z przystanków była karczma z bardzo wygórowanymi cenami. Osobiście Kensei uważał, że sam posiłek był już wygórowany, jednak ze względu na komfort zjedzenia czegoś ciepłego stwierdził, że są to finanse, które jest w stanie poświęcił. Przygotował odpowiednią kwotę i przekazał ją karczmarzowi, chcąc mieć chociaż ten jeden motyw z głowy. Machnął lekko od niechcenia ręką, może trochę lekceważąco, ale jego mimika twarzy raczej wskazywała, że zwyczajnie... nie miał parcia na nocleg.
-Z taką przebitką na jedzenie nawet za dwieście bym nie nocował. - przyznał spokojnie, nawet lekko przepraszająco się uśmiechając. Przy okazji oczywiście sprawdził, czy kobieta go nie okradła, ale jedyne co znalazł, to pewną niespodziankę. Czytając kartkę westchnął, jakby właśnie sobie jakąś rzecz przypomniał.

Zanim jednak mógł kontynuować, nieznajoma postanowiła odpowiedzieć na jego słowa. I nadal zachowała kulturę osobistą, na co lekko uniósł brwi, w pewnego rodzaju podziwie. Machnął ręką, jakby nic się nie stało.
-Uważaj następnym razem. W twoim zawodzie takie cechy mogą być twoim końcem. - skomentował jeszcze, odnosząc się do opaski noszonej przez dziewczynę, po czym odprowadził ją wzrokiem na górę. Czy barman uzna, że po prostu ją obczajał? Możliwe. Jednak był to rodzaj roli, jaką musiał grać.

W końcu też dostał swój posiłek, toteż usiadł i po cichym "Itadakimasu" rozpocząl proces konsumpcji. Gdy padło ponowne pytanie ze strony karczmarza, Kensei w pierwszej kolejności przełknął to, co akurat jadł i dopiero wtedy odpowiedział.
-Jak mówiłem, to nadal za dużo. Chyba, że masz może jakiś pokój, który mógłbym współdzielić z kimś? - zapytał, spoglądając trochę w stronę schodów, chcąc być może zasugerować jego rozmówcy z kim chciałby mieć pokój. Osobiście nie miał za wiele bagaży, a lepiej przenocować w gospodzie, aniżeli w kamiennym budynku wykonanym techniką Dotonu. Pytanie tylko... jak mężczyzna zareaguje.

-85 Ryō

[Kaguya Kaede]

Country roads, take me home 故郷の道よ僕を家まで連れてって

GraczeHokori Kensei

Posty7

Możliwość zapełnienia żołądkiem ciepłą zupą zdecydowanie było pewnego rodzaju komfortem, na które Kensei postanowił sobie pozwolić, pomimo dosyć wysokiej ceny za posiłek. Czy mógł jeść prowiant, która ze sobą zabrał, albo coś upolować? Jasne, że by się dało. Jednakże czasem, możliwość zjedzenia czegoś bardziej domowego była… po prostu przyjemna.

– Widać, żeś nie stąd – odpowiedział karczmarz na komentarz Kenseia w kwestii przebitki na jedzeniu. – Uprawa czegokolwiek w tym kraju aniżeli grzyby i ryż, by nie zgniło to duży wyczyn – wytłumaczył. Miało to w sobie trochę sensu, jakby nie patrzeć. Padało tutaj naprawdę często, ziemia potrafiła być błotnista przez długie tygodnie. To też wyjaśniało, dlaczego w jego zupie było tyle grzybów. – Z ceny bardziej nie zejdę, rób co uważasz – odpowiedział karczmarz, wzruszając ramionami

Kultura osobista… dosyć niespotykana cecha w dzisiejszych czasach, a z jakiegoś powodu dziewczyna wciąż takową zachowywała. Na słowa Kenseia uśmiechnęła się, przytakując delikatnie głową na znak, że rozumie, jednakże już nic nie powiedziała, tylko poszła do swojego pokoju, pozostawiając Hokoriego z „niespodzianką”, którą mu zostawiła. Mimo wszystko… oboje odgrywali w tej scence pewną rolę, która z punktu widzenia karczmarza mogło wyglądać dwuznacznie.

Miso było… zwyczajne. Nie wyróżniało się jakoś specjalnie na tle tego, co w życiu jadł. W środku było trochę warzyw, glony, dosyć sporo grzybów. Zupa została też przyprawiona dosyć lekką ręką – jakby nie patrzeć Amegakure raczej słynęło z bardzo delikatnych smaków. Jeżeli Hokori chciał, to mógł ją posolić, bowiem solniczka stała na stole. Pieprzu jednak uświadczyć mu nie było dane.

Karczmarz, słysząc pytanie Kenseia i to, jak zwrócił głowę w stronę kunoichi, zaśmiał się, a następnie pokręcił lekko głową.

- Wam młodym jedno w głowie. Tamta panienka już z góry zapłaciła, ale jak się z nią dogadasz, to nie mam nic przeciwko. Cena dwójki jest taka sama niezależnie czy śpi w nim jedna, czy dwie osoby… więc kwestia tego, czy się zgodzi na Twoją… propozycję. Życzę smacznego – powiedział karczmarz, nie kryjąc przy tym uśmiechu. Zakręcił ponownie wąsem – to musiał być chyba jakiś tik – by następnie zabrać od chłopaka ryo, zostawiają go samemu sobie, by w spokoju mógł zjeść posiłek.

Hokoriego.

NPCKarczmarz

NPC Kunoichi Amegakure

[Uchiha Niko]

Tendo's american dream[13/??]

MG

Karawana jak najbardziej poruszała się wraz z Abdullahem i Tendo, któzy to nie byli ani na początku ani na końcu jej, tylko pośrodku. Tak między jednym a drugim wozem, które to sobie powoli jechały do przodu, co by konie nie były za bardzo zmęczone. Jak to mówią, kto się śpieszy temu się diabeł cieszy, czy jakoś tak to szło. No wiadomo o co chodzi, oby nie za szybko, ale też nie za wolno. Tak w sam raz, byle do przodu, byle szybciej niż na pieszo i byle się nie przeforsować.
-Rudy metali przyjacielu. Ame jest idealnym miejscem dla handlu surowcami, ze względu na skalę przetwórstwa jaka się odbywa na tych ziemiach. A teraz... ekhm - odchrząknął, tak jakby mu coś stanęło w gardle, choć wyglądało to dość teatralnie - Jedziemy na pusto, tak, na pusto. Po wyroby ceramiczne z kraju dolin, które to zostaną sprzedane dalej w kraju bananów - tak, zdecydowanie dalsza opowieść przyszła mu spokojniej niż poprzednia częsć. Czy coś ukrywał? Czy może jednak coś przewoził? Tego nie wiadomo, chyba że Tendo będzie bardzo chciał się tego dowiedzieć. Ale czy chciał? Czy zmieniło by to jakoś jego życie? A może po prostu przyjaznemu kucowi rzeczywiście stanął kawałek suszonego mięsa? Może rzeczywiscie nie warto drążyć, skoro jest tak spokojnie...

z/t na inny szlak na rozstaju dróg -> viewtopic.php?f=87&t=862

[Hokori Kensei]

Kensei szczęśliwie należał do tych osób, którym kwestia noclegu nie była problemem. Jego naturalna predyspozycja do Uwolnienia Ziemi dawała mu możliwości, które z pewnością ułatwiały podróżowanie oraz wędrówki, a także szukanie noclegu. Dzięki temu, choć wygodne łóżko było swego rodzaju bonusem, nie było dla niego wymaganą rzeczą. Słysząc więc słowa karczmarza jedynie skinął głową, więcej nie potrzebował robić. Dalej w spokoju kontynuował swój posiłek, nie siląc się za bardzo na dodatkowe przyprawy. Sól wyciągała wodę, a choć w Kraju Deszczu i deszczówkę pić by można było, tak nie było to coś, co preferował. Takie miso, jakie dostał też było jak najbardziej okej.

Lekko uśmiechnął się pod nosem, słysząc wypowiedź barmana, zupełnie tak, jakby zgadł o co chodziło Hokoriemu. Jeśli będzie tak myślał, to może być mu tylko łatwiej. Cywile nie musieli wiedzieć niczego, co związane było z planami dawnego ninja Ukrytej Skały. Dokończył na spokojnie zupę i odsunął talerz, podając do swojemu rozmówcy.
-To tak bym zrobił. Wiesz może w jakim jest pokoju? - ach tak, kolejna gra aktorska, którą należało wykonać. Wiedział w jakim pokoju mieszkała z kartki, jaką mu przekazała, jednak mężczyzna tego nie wiedział. I na razie niech tak to zostanie. Kto wie, co kobieta od niego chciała, jednak w ten sposób powinien zwrócić na siebie mniej uwagi, niż gdyby znikąd poszedł na górę i zniknął lub trafił prosto do pokoju. Ot, zagrajmy w tę grę.

Gdyby mężczyzna udzielił mu odpowiednich instrukcji, wówczas Kensei udałby się na górę i w kierunku pokoju wskazanego mu przez karczmarza. Gdyby wskazał on inne pomieszczenie niż dziewczyna, wówczas podchodziłby z ostrożnością i sprawdził wpierw jeden, a następnie drugi pokój. Ale głównie chodziło o to by podejść, zapukać i poczekać na zaproszenie do środka. A wtedy, gdy przekroczyłby próg drzwi, a za nimi byłaby nieznajoma wyciągnąłby karteczkę i zapytał:
-O co chodzi? - prosto do rzeczy. Bez zbędnego gadania.

[Kaguya Kaede]

Country roads, take me home 故郷の道よ僕を家まで連れてって

GraczeHokori Kensei

Posty9

Dla Kenseia to była swoista gra, którą postanowił prowadzić – nic więc dziwnego, że zwykły w świecie cywil, z wąsem którego niejeden wujek by się powstydził (i zapewne podobnym poczuciem humoru), zrozumiał słowa Hokoriego w raczej jednoznaczny sposób. Cóż, nie musiał wdawać się zbytnio w szczegóły i jednocześnie shinobi zdawał się nie przejmować faktem, co mężczyzna sobie o nim pomyśli.

– Czwórka, niemal od razu przy schodach – odparł karczmarz, nieco ściszonym głosem, by następnie posłać Hokoriemu jeszcze jeden głupi uśmiech… i oczko. Jakby życzył mu powodzenia w grze, w którą Kensei postanowił zagrać.

Poinstruowany przez właściciela przybytku, chłopak skierował się na górę. Schody były jedną z niewielu rzeczy, które były tutaj zrobione z drewna. Stawiając po nich kroki, te skrzypiały dosyć mocno, a gdyby Hokori pokusił się o złapanie za barierkę, szybko by z tego pomysłu zrezygnował. Była raczej ozdobą, aniżeli jakąkolwiek formą, nazwijmy to, ochrony przed upadkiem z wysokości czy podporą. Nieco silniejsze szarpnięcie i zdecydowanie można byłoby ją wyrwać. Karczmarz chyba czekał, aż ktoś w końcu zrobi sobie krzywdę, zanim się tym zajmie.

Informacja, którą dostał od dziewczyny zgadzała się z tym, co zostało mu powiedziane przez mężczyznę, więc od razu zapukał tam… i nie musiał długo czekać na odpowiedź.

– Proszę! – Problem polegał na tym, że ten głos zdecydowanie nie należał do kunoichi, która jeszcze niedawno temu zaprosiła go do pokoju, dając przy tym jakże przydatną informację. Ba! Nie należał w ogóle do kobiety. Mimo że nie był to jakiś wybitny baryton, to zdecydowanie należał on do przedstawiciela płci męskiej.

Wchodząc do środka, mógł zobaczyć blondyna siedzącego na łóżku. Ubrany był w dosyć standardowy dla shinobi sposób, na ramieniu miał też zawiązaną opaskę Amegakure. Słysząc jakże bezpośrednie pytanie, uniósł lekko brew, uśmiechając się delikatnie.

– Widać, żeś nietutejszy. Ten stary dziad zawsze zdziera z chłopaków, żona go dla młodszego zostawiła. Każdy kto tędy podróżuje wie, że zamiana w jakąś dziewczynę to jest podstawa – odparł, wzruszając ramionami, a przy tym uśmiechając się ciepło. Nie wydawał się mieć jakichkolwiek… złych zamiarów? A chociaż na chwilę obecną. – Swoją drogą, jestem Neji… i w sumie chciałem zapytać, czy przypadkiem nie idziesz do Amegakure. Zapomniałem przed wyjazdem załatwić jednej sprawy, a raczej szybko do wioski nie wrócę. Płacę z góry. – Blondyn spoglądał na Kenseia ze spokojem w oczach, czekając na jego reakcję.

NPCKarczmarz

NPC Neji

[Hokori Kensei]

Skoro wszystko się zgadzało zarówno z informacjami uzyskanymi od karczmarza, jak i wcześniej podrzuconymi przez dziewczynę, sam Kensei nie miał wobec tego problemów by wyruszyć w górę po schodach z dość prostym celem. Dogadanie się z nieznajomą i dowiedzenie się, co też takiego może ona zwyczajnie od niego chcieć, patrząc po tym, że to ona podrzuciła do niego notkę z numerem jej pokoju. Skinął lekko głową karczmarzowi, jakoby dziękując mu za jego gesty "wsparcia", choć w rzeczywistości nie to miał na celu. Wchodząc po schodach oczywiście usłyszał skrzypienie i choć naturalny odruch kazał mu złapać się za poręcz, tak poczuł, że nie było to coś, w czym mógłby mieć oparcie, gdyby nagle się poślizgnął czy miałby z nich spaść. Westchnął, patrząc na jakość przybytku. Szkoda gadać tak naprawdę. Mimo wszystko, bez zbędnych problemów trafił na górę i podszedł do pokoju wskazanego przez obydwu jego "rozmówców".

Pierwsze zaskoczenie nastąpiło przy pukaniu. Męski głos nie był tym, jakiego by się spodziewał. Czyżby z kimś mieszkała? Ale wtedy karczmarz raczej by może go o tym poinformował... chyba, że liczył na szybki wpierdol dla kłopotliwego chłopaka od męża czy chłopaka nieznajomej? Cóż, mogło tak być. Jednak nie wydawał się być nacechowany negatywnie, przez co na "proszę", Kensei zareagował naciśnięciem klamki i przekroczeniem progu drzwi. Dziewczyny w środku nie znalazł. Jedynie chłopaka. Ten szybko wyjaśnił całość, co zdecydowanie pozwoliło rozwiać kilka wątpliwości, które to się pojawiły w międzyczasie. Skinął tylko głową, niejako informując Nejiego, jak to się nieznajomy przedstawił, że przyjął to do wiadomości.
-Rozumiem. - to słowo było jedynie swoistym werbalnym potwierdzeniem wcześniejszego gestu. -Nie każdy jednak to potrafi. - zauważył spokojnie, choć nie mówił tu o sobie, a raczej o zwykłych cywilach, którzy nie mieli takich możliwości jak Shinobi. Uniósł lekko otwartą dłoń w górę, jakby chciał coś wytłumaczyć. -Osobiście mam jedną rzecz do załatwienia w Amegakure. Jeśli więc twoja prośba nie byłaby zbyt problematyczna, to nie powinno być problemu. O co chodzi? - stwierdził, że wyłożenie tak kart na stół będzie dobre. Nie było w nawyku dawnego ninja Iwy zwyczajnie zgadzać się na prośby, nie wiedząc czego one dotyczą. -Dodatkowo, jeśli nie masz nic przeciwko, miałbym jedno, może dwa pytania. - a jeśli Neji nie miałby nic przeciwko temu, by Kensei je zadał -Kojarzysz może niejakiego Jina? Podobno związany jest z Gospodą pod Dostatkiem. - a nuż czegoś się dowie o swoim kuzynie, który trzymał się na uboczu. A gdyby coś wiedział, to zaraz za tym pytaniem poszłoby kolejne -Możesz mi coś o nim opowiedzieć? - i tyle. Gdyby shinobi Ukrytego Deszczu był podejrzliwy, Hokori by spokojnie powiedział, że ma się z nim spotkać i nie planuje robić problemów pod nosem samego Cienia Deszczu.

[Kaguya Kaede]

Country roads, take me home 故郷の道よ僕を家まで連れてって

GraczeHokori Kensei

Posty11

Scenariuszy było kilka – mógł to być chłopak dziewczyny, jej kolega z drużyny czy ktokolwiek inny. Prawda jednak szybko wyszła na jaw i „niezdarna” kunoichi okazała się być schowanym pod Henge shinobim. Można tak, kim był Kensei, żeby kogokolwiek w tej sytuacji oceniać. Prawdą jednak było to, że nie każdy mógł sobie na taki luksus pozwolić. Nie każdy był ninja posługującym się chakrą. Neji słysząc komentarz Hokoriego, uśmiechnął się.

– Ich pech – odparł, wzruszając jedynie ramionami, jakby nie bardzo się tym przejmował. Potem zaś, jakże nonszalancko, chwycił za jabłko, które leżało na stoliku nocnym, wypucował je o rękaw swojego ubrania, by następnie wziąć gryza z solidnym chrupnięciem. – Chcesz, mam jeszcze jedno? – zapytał, spoglądając na Kenseia. Jeśli ten przystanie na propozycję, to mu po prostu te jabłko rzuci, jak nie, to wzruszy ramionami nie komentując tego w żaden konkretny sposób. – W sumie to dostarczyć list w jedno miejsce i powiedzieć, że to ode mnie, nic więcej – odparł. Praca nie brzmiała jakoś wyjątkowo skomplikowanie i raczej nie powinna zająć Kenseiowi czasu… więc w sumie co stało na przeszkodzie? Trochę to brzmiało jak darmowe ryo, skoro tam i tak szedł. Na stwierdzenie o pytaniach, Neji jedynie przytaknął głową, wgryzając się w jabłko… jednak gdy padło imię Jina, otworzył szerzej oczy, widocznie zdziwiony. I jakby… spoważniał? – Znam… choć to za dużo powiedziane. Współpracujemy czasem. Cichy gość, niewiele wiem o jego życiu prywatnym – odparł, by następnie sięgnąć do plecaka leżącego na ziemi i wyciągnął z niego najpierw sakiewkę z ryo, które zaczął przeliczać, a zaraz potem zwój, który podał w stronę Kenseia. Hokori mógł zauważyć, że na papierze była pieczęć z laku, która miała zapewne służyć jako zabezpieczenie i ewentualna informacja, że ten był otwarty. – Tak się składa, że ta wiadomość jest do niego, więc się nie napracujesz. 400 ryo, umowa stoi? – zapytał. Jeśli Hokori się zgodzi na warunki, to da mu również odmierzoną kwotę pieniędzy. – To co mogę Ci polecić to… nie pytaj o jego przeszłość, ma alergię na tym punkcie. Odpowiednia suma pieniędzy zaś jest w stanie załatwić wiele. No i dosyć łatwo go poznasz. Ma bliznę na pół twarzy – odparł. To były dosyć szczegółowe informacje. Bardziej, aniżeli można było się spodziewać… i w sumie ten przypadek wydawał się trochę… podejrzany? Zwłaszcza, że tak po prostu postanowił mu wszystko o nim powiedzieć i na dodatek zaufał mu w przekazaniu listu. – Mogę wiedzieć, czemu o niego pytasz?

NPCKarczmarz

NPC Neji

[Hokori Kensei]

Amegakure, mające być rajem dla shinobi, gdzie podobno nawet ninja dla cywilów udają "rodziców", a jednak wystarczy wybrać się poza mury osady, by dostrzec jak bardzo powierzchowne było to marzenie. Nie zgadzał się z nim, a zachowanie Nejiego jedynie utwierdzało go w tym, że dobrze zrobił nie dołączając do Ukrytego Deszczu. Jeśli ich przekonania tracą na wartości tak szybko, to jaki był ich cel? On sam jednak miał jak najbardziej w poważaniu sytuację biednych cywili. Sam stracił za wiele, a doświadczenia w ANBU dorzuciły swoją cegiełkę do tej obojętności. Zwyczajnie jednak uważał, że ktoś z tej "prorodzinnej" wioski zachowa się lepiej. A tu taka niespodzianka. Kąciki jego ust uniosły się w górę, a czy jego rozmówca uzna to za rozbawienie jego wypowiedzią czy za jakiś inny gest niewiele go obchodziło. Słowem jednak tej kwestii nie skomentował.

-Przed chwilą jadłem, dziękuję. - w miarę grzecznie odmówił, nie pozwalając sobie na zbyt rozbudowane wylewy uczuć. Było to zbyteczne.
Z uwagą wysłuchał też słów jego "pracodawcy" i skinięciem głowy (a w razie potrzeby i słowami) potwierdziłby przyjęcie zlecenia. Ciężkie to nie było i tyle mógł zrobić, choć sam miał pomysł nad pewnymi zabezpieczeniami. Nie dało się jednak ukryć, że sam był zdziwiony, gdy Neji przyznał się nie dość, że do znajomości z Jinem, jak i do tego, że właśnie on jest adresat tego listu. Delikatny ruch brwi w górę tylko to potwierdzał. Wysłuchał jednak wszystkiego, co mu miał ninja Ame do powiedzenia w kwestii poszukiwań swojego kuzyna.
-Stoi. - potwierdził jakże lakonicznie tę umowę pomiędzy ninja. Jednak wypadało też odpowiedzieć na pytanie, jakie to w jego stronę zostało zadane. -Jesteśmy spokrewnieni. - kolejna jakże lakonicznie wypowiedź, której miał nadzieję Neji nie będzie drążył. Ale sam też miał pytanie. -Czy możemy na tę noc dzielić pokój? Pokryję połowę jednej nocy. - bo w sumie to mu głównie przyświecało, gdy tu zmierzał. Pozostało tylko czekać na reakcje rozmówcy.

Gdyby się zgodził to nie pozostało za wiele niż poinformować karczmarza oraz ustawić się tak do spania, by w razie czego jego rzeczy były ciężkie do kradzieży. Liczył, że jego żywot jako ANBU da mu dość lekki sen, by obudzić się w razie czego, gdyby coś miało się dziać. Liczył, że mu pozwoli, skoro zależy mu by Kensei zrobił coś dla niego.

A gdyby nie? Cóż, zrobiłby to, co mówił wcześniej. Wyszedłby z karczmy i dalej kierował swe kroki w stronę Ukrytego Deszczu, w ostateczności wykorzystując Ishimuro no Sakusei, Byleby stworzyć sobie odpowiednie schronienie.

Chakra10 000 - 50/100 (Ishimuro no Sakusei) = 9 950/9 900

► Pokaż Spoiler | Użyte techniki

Ishimuro no Sakusei | Stone House Creation石室の作成

KlasyfikacjaDoton, Transformacja Natury

PieczęcieBudowa: Wąż → Szczur → Wąż → Baran → Zając → Ptak → Wół → Szczur → Wół → Szczur → Koń → Zając → Pies → Baran → Szczur → Smok → Małpa → Szczur → Baran → Szczur → Przyłożenie dłoni do ziemi Modyfikacje: Wąż → Szczur → Wąż → Baran → Przyłożenie dłoni do ściany budynku

KosztRóżny

• Dom wielkości budy dla psa lub namiotu - Połowiczny koszt B
• Dom jednorodzinny - Standardowy koszt B
• Dom jednorodzinny, piętrowy - Standardowy koszt A. Wymaga rangi A w Doton
• Dom wielkości willi - Standardowy koszt S. Wymaga rangi S w Doton
• Dom wielkości willi, piętrowy - Podwójny koszt S. Wymaga rangi S w Doton
• Budynek piętrowy - Poczwórny koszt S. Wymaga rangi S oraz Specjalizację w Doton
• Dodanie lub usunięcie modyfikacji ścian np. półki lub ornamenty - Standardowy koszt D od pojedyńczej modyfikacji

ZasięgPrzy nas

Wymagania---

DodatkoweBy móc budować większe domy oraz domy piętrowe (te od rangi A w górę), należy udać się na misję/fabułę rangi C by zdobyć niezbędną wiedzę na temat budownictwa. Bez niej takie budynki po prostu się zawalą.

Technika Dotonu wykorzystywana do tworzenia domów z kamienia charakterystycznych dla krajobrazu Iwagakure no Sato. Po złożeniu pieczęci oraz przyłożeniu dłoni do ziemi, wyrasta przed nami seria kamiennych ścian tworząc dom. Możemy dowolnie kreować układ pokoi, wejść oraz okien. Technika sama w sobie nie jest w stanie wytworzyć np. okien, oświetlenia oraz innych tego typu rzeczy lecz jest w stanie przygotować pod nie miejsce. Niema również problemu by przy tworzeniu lub późniejszej modyfikacji dodać elementy ozdobne takie jak półki, wgłębienia, ornamenty czy też parapety. Wyrastają bądź zagłębiają się one po prostu ze skały na długość maksymalnie kilkunastu centymetrów. Oczywiście modyfikować można tylko materiał wykorzystany przez nas do budowy budynku. Nie da się tą techniką zrobić takich modyfikacji np. w naturalnej jaskini. Posiadając rangę A w Doton można stworzyć dom piętrowy. Posiadając rangę S w Doton można stworzyć dom wielkości willi. Posiadając ranga S oraz Specjalizację w Doton można stworzyć sporych rozmiarów blok mający maksymalnie 5 pięter. Posiadając Sennina w Doton można wybrać z jakiego kamienia będzie wykonany budynek. Jeśli nie jest to jednak materiał na którym dom powstaje np, skała albo piaskowiec, koszt jest mnożony dwukrotnie. Użytkownik jednak musiał mieć kiedyś styczność z tym materiałem. Nie stworzymy marmurowej podłogi jeśli nie znamy jego dokładnej struktury oraz wyglądu.

[Kaguya Kaede]

Country roads, take me home 故郷の道よ僕を家まで連れてって

GraczeHokori Kensei

Posty13

Cóż, każda wioska miała swoje czarne owce – jednakże często to takowe potrafiły zadecydować o tym, jaką wyrobimy sobie opinię. Neji sprawił, że Hokori uświadczył się w przekonaniu, że cała ta otoczka rodzinnej wioski jest jedynie mrzonką i pragnieniem, którego nie da się po prostu spełnić. Każdy człowiek miał jednak swoje cele i zapewne wytłumaczenie dla podjętych przez nich działań. Moralność bywa też kwestią bardzo… nazwijmy to, elastyczną. To co dla jednych było niedopuszczalne, dla drugich było zupełną codziennością.

Neji przytaknął jedynie głową na stwierdzenie, że Kensei niedawno jadł. Ot, jego strata. Chłopak wgryzł się w swoje jabłko, a po niewielkim pokoju znowu rozbrzmiało porządne „chrup”. Kwestia jego znajomości z Jinem, fakt że tak łatwo mu zaufał i powierzył dostarczenie listu, który – ze względu na bycie „zapieczętowanym” – wydawał się być raczej tajny, wydawał się podejrzany. Z drugiej strony płacił całkiem nieźle jak za raczej mało wymagającą robotę.
– No i elegancko – odparł z uśmiechem, gdy Kensei przystał na propozycję. – Dobrze słyszeć, że ten zgred ma jeszcze jakaś rodzinę, wydaje się być zawsze paskudnie samotny – odparł Neji. W liście, który Hokori dostał, mógł zapewne poczuć pewną nostalgię bijącą od swojego kuzyna, więc… w sumie to się ze sobą pokrywało. – Jasne i nie trzeba – odparł. Neji wydawał się mieć… dosyć lekką rekę do ryo. Jakby kompletnie nie zwracał uwagi na wartość pieniądza. To czy Kensei postanowi przystać na propozycję darmowego noclegu czy też nie, zależało już tylko od niego i jak się uprze, to Neji przyjmie od niego te pieniądze.

Nic nie przerwało czujnego snu Kenseia. Gdy obudził się wczesnym rankiem, chłopaka już nie było. Gdyby Hokori się się na sprawdzenie całego swojego sprzętu, to niczego mu nie brakowało. Nic tylko się cieszyć.

Nie było nic tu po Kenseiu, tak więc przyszło mu jedynie co to opuścić przybytek. Na wyjściu, karczmarz puścił mu jedynie oczko, kręcąc charakterystycznie wąsa.

Hokori skierował swoje kroki w stronę Amegakure – tam zaś się znalazł jeszcze przed południem, bowiem pogoda dopisywała, nawet nie padało w nocy, i taki też był urok wstawania wraz z kurami. Na wejściu spotkała go raczej rutynowa kontrola, jednakże nic nadzwyczajnego i nie robili chłopakowi zbytnio problemów – ot, cel wizyty, personalia i tym podobne, gdyby okazało się, że miałby w wiosce robić jakieś burdy. Byli nawet na tyle mili, że gdyby zapytał ich, gdzie znajduje się Gospoda, to by mu wytłumaczyli jak tam dojść.

Budynek nie prezentował się jakoś zachęcająco, ale z drugiej strony całe Ame wydawało się być nieco… przygnębiające. Wchodząc do środka, do nozdrzy Kenseia uderzył dosyć silny zapach alkoholu wymieszanego z dymem tytoniowym. Rozglądając się po pomieszczeniu mógł zobaczyć kilku ludzi siedzących przy stołach – jedyni jedli, inni pili, mimo wczesnej pory. Wszyscy wyglądali raczej… mało dostatnie, żeby nie napisać biednie. Za kontuarem stała ubrana w yukatę dziewczyna, która zajmowała się obecnie wycieraniem szkła. Widząc Kenseia wchodzącego do środka, uśmiechnęła się lekko i skinęła mu głową na przywitanie.

Pisz posta tutaj: viewtopic.php?f=82&t=1698

► Pokaż Spoiler | Informacje

Przywróć sobie chakrę.

Dodaj sobie 400 / 325 ryo (w zależności czy zapłacisz Nejiemu za ten nocleg).

NPC Neji

[Inuzuka Sachiko]

Długo nie musiała czekać i jak tylko dostrzegła zbliżającą się Shizu, to przywołała Yato do siebie kończąc tym samym zabawę. Zabrała mu piłkę zaraz chowając ją na miejsce. Skinęła dziewczynie lekko głową na przywitanie. Była gotowa do drogi więc to nie stanowiło większego problemu. Entuzjazm zielonowłosej był budujący aczkolwiek nieco niezrozumiały. Miały złapać dość paskudnego przestępcę i nawet jeśli wizja powstrzymania jego uczynków mogła być pobudzająca, tak no.. Inuzuka nie rozumiała czy aż tak.
Dała się pociągnąć za rękę. Mogła co prawda iść za zielonowłosą sama, ale widząc ją wręcz kipiącą energią po prostu została wzięta z zaskoczenia. Czy ta Shizu, która tuptała przed nią była tą samą Shizu, którą musiała nieść do domu podczas ulewy? Wyglądały tak samo, za to zachowywały się zupełnie inaczej. Może Nara miała jakąś siostrę bliźniaczkę, o której istnieniu Sachiko po prostu nie wiedziała? Przytaknęła jedynie przyjmując do wiadomości udzielenie dalszych informacji już w drodze.

Inuzuka zaczęła wyłapywać co ważniejsze informacje, żeby nie powiedzieć że wszystkie. Cały czas odnosiła wrażenie, że coś jej umknęło w tej całej wyliczance. Coś ważnego. - Nie mam nic przeciwko spaniu pod gołym niebem, też mam trochę sprzętu by przetrwać tą drogę. Tak samo z zapasami. Powinno starczyć na trochę. - Oh! Właśnie! - Ile tak właściwie będziemy podróżować i dokąd?
To było ważne. Nawet jeśli przejście przez Ishi no Kuni nie było jakieś straszne, to dalej był to sąsiedni kraj. Z założenia pokonanie innego kraju nie brzmiało jak "szybka podróż".
- Jak na osobę, która przeprowadza wybiórczy podział sił i oszczędza ją na czarną godzinę, jesteś dziś dość żywa. - Zauważyła tym razem na głos przyglądając się towarzyszce przez chwilę.

[Nara Shizu]

Nienaturalna, lekko nawet hiperaktywna Shizu. Tak jak widok ten mógł zdziwić Sachiko, tak dla osób jakie znały coś dłużej zielonowłosą nie był aż tak zaskakujący - czyli głównie dla rodziny. Miała swoje momenty i dni, kiedy to jej przeważnie niskie pokłady energii nagle się rozrastały. Zazwyczaj działo się to kiedy była bardzo podekscytowana zbliżającą się dobrą zabawą bądź przygodą. Lekką ekscytację była jeszcze w stanie schować pod swoim lenistwem, ale ta była zbyt wielka. Ani trochę nie było szans na pohamowanie się, szczególnie ze wszystkimi planami jakie to miała skupiające się na Inuzuce. Wniosek? Wszystko to było świetną zabawą. Tym była ta podróż i to polowanie. Pewnie, Pingwinek był strasznie okropnym człowiekiem i musiały go złapać. Kunoichi nie skupiała się jednak myślami na złapaniu go, a na spędzaniu czasu z wilczycą. To wystarczyło, aby z jakiegoś poważnego i smutnego nastroju zmienić się w hiper-Shizu. Siostrę bliźniaczkę mieszkającą w tym samym ciele i o takich samych intencjach jak nie-hipier-Shizu.

Po drodze zaczęła przedstawiać detale podróży Sachiko. Tak jak się spodziewała wliczyca nie miała nic przeciwko spaniu pod gołym niebem. Nie zdziwiła się. Gdyby Inuzuce to przeszkadzało, a Narze by to nie przeszkadzało, to... byłoby to co najmniej dziwne. W końcu to klan wilczycy był bardziej "zwierzęcy" to też raczej mniej się przejmowali takimi detalami jak spanie w łóżeczku i ciepełku. Kiedy jednak została zapytana ile właściwie będą szli, odwróciła lekko głowę i zaczęła gwizdać.
- Nooo... Ishi no Kuni, Tori no Kuni, Kuma no Kuni, Tanima no Kuni, Banana no Kuni, Kitsune no Kuni, Shōnin Ōkoku i w końcu Kaeru no Kuni... - zamyśliła się kalkulując sobie w głowie co nieco drogę biorąc pod uwagę rozległość krajów. Podrapała się po policzku. - ...półtorej miesiąca? Nie licząc samych poszukiwań i tropienia, oraz licząc używanie czasem wozów do przemieszczania się.
Nic dziwnego w tym nie było dla Nary. W końcu tak orientacyjnie zapoznawała się z celem ich podróży nim w ogóle zapytała Sachiko o samą wyprawę. Inną kwestią było, że być może faktycznie nie wspomniała tak dokładnie wilczycy ile ta podróż miała je zająć. Zwyczajnie zdawało jej się, że ta będzie kojarzył mniej więcej gdzie jest kraj do jakiego zmierzali - co było dość błędnym założeniem, biorąc pod uwagę że nie były dziewczynami eksplorującymi Nowy Kontynent, a stałymi mieszkankami starego. I mogły co prawda wybrać szybszą drogę morską, ale...[/p]

Shizu się nie śpieszyło~

To jak żywa była zostało wytknięte przez psiarkę. Zielonowłosa tym razem zamiast dalej iść tyłem po drodze, ruszyła w przód z uśmiechem, tak by prawie wpaść na Sachiko. By ich nosy prawie się stuknęły, choć nie do końca. Przeplotła ręce za sobą.
- Tak sądzisz? - zapytała radośnie i trochę uroczo się zaśmiała. Cofnęła, a następnie obracając się z powrotem przodem do drogi zaczęła nią normalnie iść. - Zwyczajnie uzbierałam tyle sił, że mogę trochę ich zainwestować w coś fajnego, a i na czarną godzinę zostaną.
W końcu już trochę miała dni do pozbierania swoich sił, nim postanowiła wyruszyć w podróż z wilczycą. A podróż ta? Trwała i trwała. Aż w końcu noc zaczęła nastawać i zahaczyły o jedną z karczm, jeszcze na terenie Ame no Kuni. Shizu bez problemu zajęła się wynajęciem pokoju u starszej gospodyni. Oczywiście, z jednym, podwójnym łóżkiem. Też mogli co nieco podjeść sobie w karczmie, nim udały się na noc do pokoju. Od razu po wejściu do niego Shizu przeciągnęła się trochę strzelając kościami i ziewnęła. Zerknęła na Sachiko z uśmiechem.
- Zajmuję pierwsza łazienkę, choć jak chcesz możesz dołączyć do mnie. W końcu oboje jesteśmy dziewczynami! - stwierdziła w 100% niewinnie, udając się do niewielkiego pokoiku obok z prysznicem. Czy wilczyca do niej dołączy czy nie? Kto by to wiedział. Tylko ona była w stanie odpowiedzieć na tą ciekawość jaka to zżerała teraz zielonowłosą.

Prędzej czy później jednak wyszła bądź wyszły z tej łazienki. Shizu ze zwyczajną oversized koszulką z obrazkiem pizzy z przodu i napisem "Eat me!". Jedyna jej warstwa ubrania do spanka. Wycierając włosy ręcznikiem zerknęła na wilczycę. Zarumieniła się lekko, nim odkaszlnęła.
- Jest pewna rzecz w moim planie złapania Pingwinka jak wymaga od Ciebie... ummm... przygotowania. - stwierdziła trochę nieśmiało, nim odrzuciła ręcznik na gdzieś na bok i władowała się do łóżka. Leżąc na boku pod kołderką, klepnęła dwa razy miejsce obok siebie. I patrzyła oczekująco na wilczycę, dalej lekko zawstydzona. Ona. Nie zaczęłaby gadać, dopóki ta by się nie położyła. - W planie mam zostać jego ofiarą. Przynętą. Kolejną bezbronną kobietą jaka będzie na jego celowniku. W ten sposób zabierze mnie do swojej "kryjówki". Jest on jednak bardzo ostrożny wedle informacji, więc nie możemy ryzykować aby się domyślił że to pułapka. Dlatego kiedy mnie zabierze, faktycznie będę bezbronna, a ty nie możesz nas obserwować. Masz jednak coś innego, co byłoby w stanie mnie odnaleźć, prawda?
Tutaj dotknęłaby nosa Sachi jednym palcem z uśmiechem.
- Dlatego chcę byś zapamiętała mój zapach nim dotrzemy na miejsce i nie była w stanie go zapomnieć. Nawet kiedy będzie przykryty warstwą perfum bądź czego innego. W tym celu, chciałabym abyśmy noce spędzały... ummm... jak najbliżej. Przytulone. Bez problemu wtedy zapamiętasz, prawda? - zapytała się wilczycy dalej lekko zarumieniona. Czekając dość nerwowo na odpowiedź, z sercem jakie to tylko przyśpieszało na myśl o prośbie Shizu. To nie było nic wielkiego, ta prośba. Spanie z przyjaciółką przytuloną do twego boku nie powinno wywoływać takich nerwów. To jednak była Sachiko. Jej crush. I tak jak ta sprytna część planu została wymyślona z myślą o efektywności ich pościgu, też właśnie ten plan chciała przeprowadzić z racji na to w jakiej pozycji stawiał ją on z wilczycą. Przyjemnej. Nerwowej. Ważnej.

[Inuzuka Sachiko]

Nawet jeśli Inuzuka nie mogła być świadoma iż obecny stan jej towarzyszki był czymś w miarę systematycznym to mimo wszystko odnotowała ów zmianę. Nie rozumiała dlaczego tak się stało i zapewne przypisywała nie te wydarzenia co miała temu wszystkiemu, ale nawet jeśli tego nie okazywała zewnętrznie to była trochę zainteresowana tym wszystkim. Jeśli coś było obce i nie zrozumiałe, ale nie stanowiło zagrożenia, było warte sprawdzenia. Obwąchania czy po prostu upewnienia się iż na 100% nie było to nic niebezpiecznego. Gdyby tylko była świadoma, że była poniekąd odpowiedzialna za to wszystko, to może inaczej by do tego podchodziła. Lub nie.

Nawet jeśli wcześniej padały konkretne informacje co do potencjalnej lokalizacji ich celu i nawet przez to można było na spokojnie wykalkulować ile będzie trwała podróż i jak daleko będzie trzeba się udać, to szczerze... Inuzuka kompletnie to zignorowała. Kiedy tylko Nara zaproponowała wspólne wyrwanie się z wioski w ramach zadania, miała wewnętrzne i automatyczne "count me in". Więc no. Kojarzyła co gdzie jak, tylko nie zarejestrowała tej wieści wystarczająco szybko by móc sobie to przeanalizować. Może trochę zdradziła swoją wcześniejszą nieuwagę tym pytaniem, ale kompletnie się tym nie przejmowała. Skoro ona nie będzie wyglądała iż popełniła możliwe drobny błąd to nikt inny też tego nie zauważy, prawda? Samej się też nie śpieszyło aż tak. Powiadomiła tylko u siebie dwie osoby, że znika w ramach misji i pewno trochę jej nie będzie i tyle. Wiedziała, że sobie poradzą bez niej... a przynajmniej w to wierzyła.

"Tak sądzisz?"

Sachiko automatycznie skinęła lekko głową śledząc każdy jej ruch. Było w zielonowłosej coś... nie dziwnego... innego. Jej ucho wychwyciło zmianę tonu, czyżby faktycznie ten rodzaj zadań był dla niej tak.. interesujący? Inuzuka przechyliła lekko głowę w bok bijąc się z własnymi myślami. W sumie ciekawe gdzie Nara przetrzymywała te pokłady energii, skoro jeszcze znajdywała miejsce już na czarną godzinę. Intrygujące.
Podróż pierwszego dnia miała zakończyć się w karczmie. Szybki posiłek i początkowo Sachiko nieco kręciła na to nosem, ale musiała się przekonać do tego wszystkiego. Na tym etapie podróży zapewne nikt nie będzie chciał je otruć, a przygotowywanie własnego posiłku w podróży może być nieco ciężkim zadaniem.
W pokoju jedno łóżko za bardzo jej nie ruszało, trochę nie rozumiała powodu takiego posunięcia... może było taniej? Rzuciła swoje rzeczy gdzieś przy ścianie zaczynając grzebać w plecaku.
- Śmiało. Muszę nakarmić Yato.- Odpowiedziała na zaproszenie wspólnego korzystania z łazienki. Czy kiedyś nie były w podobnej sytuacji? Niemożliwe. Pokręciła lekko głową do samej siebie wyciągając miskę i nasypując kolację dla jej towarzysza. Zrzuciła też później swoje podróżne ciuchy czekając na SWOJĄ kolej na zajęcie łazienki. Po szybkim ogarnięciu się i prysznicu wyszła w dość luźniej koszulce i spodenkach by wysłuchać co takiego zielonowłosa zaplanowała. Dodatkowo miała dla niej zadanie, do którego miała poczynić przygotowania. Sachiko zamrugała zdziwiona. Nawet jeśli Shizu była z klanu, który był znany z bardziej strategicznego podejścia do każdej sprawy, to usadowienie Shizu w tej grupie początkowo wydawało się dość skomplikowanym zadaniem... chociaż....
Posłusznie położyła się obok czekając na dalsze wyjaśnienia. W końcu miała teraz nie tylko jej ciekawość, ale również pełną uwagę. Przekręciła się na bok podpierając się na łokciu. Plan z przynętą nie brzmiał źle, był jednak strasznie ryzykowny, Shizu naprawdę powierzała jej coś więcej niż tylko zaufanie. Inuzuka ściągnęła lekko brwi w zamyśleniu, z którego wyrwało ją jedynie dotknięcie w nos.
- To nie będzie konieczne. Będę mogła zapamiętać twój zapach wcześniej i szybciej. Dla pewności przed samą akcją będziesz mogła zostawić mi swoją przykładowo koszulkę, to da nam pewność. - Tak, przy 'nam' wskazała również gestem na Yato, który właśnie ułożył się w nogach łóżka. - Że nie zgubimy twojego tropu. Swoją drogą jestem pewna, że on ma lepszy węch ode mnie.
Proste stwierdzenie faktu, zresztą czy spanie będąc przytulonym do kogoś nie było raczej niewygodne? Sachiko nie wiedziała, raczej zakładała takie rzeczy. Większość doświadczenia w tym obszarze wynosiła od Yato, który potrafił uwalić się jej na nogach sprawiając, że nie mogła zmienić pozycji nie chcąc go budzić... tak... problemy. - Chociaż możesz mieć częściową rację, będę próbowała zapamiętać również zapach twoich perfum, a później nawet z nimi wyłapać twój zapach. - Tutaj bez żadnego ostrzeżenie pochyliła się do przodu by zawisnąć nad szyją Nary i spokojnie wciągnąć i wypuścić nosem kilka razy powietrze. Odsunęła się po chwili lekko, ale jeszcze nie wróciła całkowicie na swoją połowę łóżka. - Nie uważasz jednak, że ten plan jest zbyt ryzykowny? Bardzo dużo stawiasz na nasz węch, jednak jeśli jakimś cudem cel dowie się o tych umiejętnościach będzie mógł nas zmylić, a to by stawiało Ciebie w bardzo niekorzystnej sytuacji... - Mruknęła lekko zaniepokojona. Musiały w końcu wziąć pod uwagę też te gorsze scenariusze prawda?