Szlak Amegakure - Koga

[Nara Arufureddo]

Arufureddo widział, że Mizutama była w nienajlepszym humorze. Może wynikało to ze zmęczenia, może z popsutych kwiatków, ale tak czy inaczej, Arufureddo trochę czuł się winny takiego stanu dziewczynki. Dlatego właśnie starał się jak mógł, żeby poprawić jej nastrój. Uśmiechnął się przyjaźnie, kiedy dziewczynka przyjęła od niego prezent. Robił również, co tylko mógł, żeby ułatwić jej podróż, aż w końcu dotarli na miejsce. Choć starał się tego nie okazywać, był dosyć zmęczony. Arufureddo nie przywyknął do tak dalekich wędrówek. Kiedy więc babcia Mizutamy zaproponowała mu, czy chciałby zostać na obiad, niewiele by zabrakło, a wycałowałby staruszkę po dłoniach za jej dobrodziejstwo. Musiał jednak zachować właściwą dla swej profesji postawę oraz kulturalny styl, kształtujący wyrafinowany wizerunek.
- Nara Arufureddo - przedstawił się i uprzejmie skłonił się przed babcią. - Pani wnuczka to bardzo dzielna dziewczyna - rzekł, uśmiechając się do Mizutamy. Przyjął pieniądze i z wdzięcznością skłonił się przed staruszką. - Żaden obowiązek nie wzywa, więc bardzo chętnie zostanę, o ile nie stanowi to problemu - powiedział i jeszcze raz się ukłonił. Ogółem to Arufureddo bardzo lubił uprzejmie kłaniać się przed ludźmi. Myślał, że takie ukłony poprawiały jakoś dzień.

[Kaguya Kaede]

Dziewczynka z kwiatkami 花を持つ女の子

GraczeNara Arufureddo

Posty31/29

Cała podróż dla ich obojga nie była łatwa – ze względu na fakt, że musieli się przebijać przez las po deszczu, przez co ścieżka była nieco błotnista, ta cała akcja w karczmie… no zdecydowanie mieli prawo być wyczerpani. Całe szczęście te wszystkie trudy zostały im wynagrodzone odrobiną słońca, które tak rzadko w Amegakure widać było, a także propozycją obiadu.

– Miło Cię poznać, mów mi Oma – przedstawiła się kobieta, wpuszczając ich do środka. – Tanpapa, skarbie, rower zostaw w szklarni – powiedziała do dziewczynki. Ta przytaknęła głową i poszła z rowerem na tył domu – całe szczęście ścieżka była wybrukowana kamieniem, więc nie miała z tym większego problemu. – Och, dobrze słyszeć, zawsze starałam się ją tak wychować! – powiedziała staruszka, uśmiechając się ciepło.

Wnętrze domu było urządzone w dosyć tradycyjny sposób, jak na kraj deszczu – dużo było w nim drewna. Jednakże domek zdecydowanie miał swój urok, był bardzo… swojski. Na ścianach wisiały papirusy z kaligrafią, prezentujące różne wartości takie jak „rodzina”, „honor” czy „lojalność”. Na szafce znalazło się miejsce na kilka fotografii rodzinnych.

Tanpapa zaprowadziła Narę do jadalni – pomieszczenie było niemal w całości wyłożone miękkim tatami. Na środku znajdował się niski stolik, przy którym siadało krzyżując nogi czy też klęcząc, jak komu wygodnie. Dziewczynka postanowiła usiąść w tej pierwszej pozycji.

– Jak wyjeżdżałam do Amegakure, to babcia obiecała, że zrobi ramen – powiedziała podekscytowana dziewczynka – Lubi pan ramen? – zapytała.

Pani Oma dotrzymała słowa – po chwili wróciła z trzema miseczkami misternie dopieszczonego ramenu z półpłynnym jajkiem, szczypiorkiem i innymi dodatkami. Trzeba przyznać, że wyglądał smakowicie.
– Jedźcie, zanim wystygnie – powiedziała staruszka, siadając również przy stoliku. – Jak minęła wam podróż? – zapytała.

Spis NPC:
Mizutama Tanpapa
Babcia Oma

[Nara Arufureddo]

Dom Mizutamy prezentował się bardzo gościnnie. Arufureddo zostawił buty na zewnątrz, żeby nie robić błotnych śladów i wszedł do środka. Po wystroju domu i zachowaniu babci, Arufureddo wywnioskował, że dziewczynka miała bardzo porządną rodzinę. Przeszedł z Tanpapą do jadalni i zajął miejsce przy stoliku w klęczącej pozycji z równiuteńkio wyprostowanymi plecami.
- Ramen? Uwielbiam ramen - odpowiedział dziewczynce i przyjaźnie się uśmiechnął. Co prawda Arufureddo żywił się głównie rybami, ale od czasu do czasu i ramen mu się zdarzyło zjeść. Ten przygotowany przez babcię Tanpapy prezentował się znakomicie. Arufureddo wyczuł, że przyprawiany był prawdziwą miłością.
- Itadakimasu! - powiedział, chwytając za pałeczki. Wpierw skosztował makaronu. Wcześniej lekko w niego podmuchał, żeby języka przypadkiem nie sparzyć. - P-przepyszne! - skomplementował zupę babci i żwawiej wziął się za jedzenie. Dość szybko opróżnił swoją miskę i odetchnął z radością wynikającą ze zjedzonego obiadku.
Kiedy babcia Oma zapytała jak minęła podróż, Arufureddo zamierzał szczerze odpowiedzieć.
- Nie było lekko - oznajmił. - Większość czasu padał deszcz. Na drodze pełno było błota. Było też przewrócone drzewo. I jeszcze jedyna gospoda, która znajdowała się po drodze, była zamknięta z powodu bandytów. Okropne czasy... - stwierdził ponuro Arufureddo, po czym jednak uśmiechnął się miło do Tanpapy. - No, ale jakoś przez to wszystko przebrnęliśmy.

[Kaguya Kaede]

Dziewczynka z kwiatkami 花を持つ女の子

GraczeNara Arufureddo

Posty33/29

Dom Mizutamy nie był ani to jakoś bardzo bogaty, ale nie należał też do biednych – ot, dosyć przeciętne domostwo klasy średniej. Arufureddo mógł zacząć się zastanawiać gdzie byli rodzice dziewczynki – bo tych (najprawdopodobniej) zobaczył na fotografii. Dwójka młodych ludzi stała z zawiniątkiem, uśmiechając się.

– O, to super, bo ja też! – odpowiedziała dziewczynka, uśmiechając się szeroko. Ot, to były niby takie drobne rzeczy, ale sprawiały wielką radość! – Itadakimasu! – powiedziała Tanpapa przed wzięciem pierwszego kęsa makaronu. Ramen zdecydowanie był dobry. Nawet bardzo! Makaron zdecydowanie był domowej roboty, tak samo jak cała zupa.

Babcia Oma wsłuchała się w to, co mówił Arufureddo z lekkim przerażeniem na oczach. Załamała również ręce.

– W takim razie dobrze, że pan z nią był! Co za ulga! Dziękuję raz jeszcze za bronienie mojej Tanpapy – odpowiedziała kobieta, uśmiechając się, by następnie pogłaskać dziewczynkę po włosach. Widać było, że ta była dla staruszki skarbem. Kobieta patrzyła na Mizutamę z miłością… Jakby to była jedyna osoba, którą miała w swoim życiu. - Jakbyś chciał dokładki, to mów. Mam też deserek! - dodała zaraz potem, uśmiechając się.

Spis NPC:
Mizutama Tanpapa
Babcia Oma

[Nara Arufureddo]

- Dziękuję za posiłek, ale chyba więcej nie zmieszczę - powiedział Arufureddo, po zjedzeniu ramenu. - Chyba, że na deser. Na niego znajdę jeszcze trochę miejsca.
Ciekawski i wnikliwy umysł Arufuredda wychwycił nieobecność rodziców Tanpapy. Zauważył, że na zdjęciach byli wyłącznie z małą Tanpapą. Obawiał się przez to, że pytanie o nich mogłoby być trochę nietaktowne. Arufureddo zdążył polubić dziewczynkę i nie chciał przypadkiem jej czymś zasmucić. Zauważył też, z jak wielką troską babcia traktowała swoją wnuczkę. Nic go co prawda nie zobowiązywało wobec dziewczynki, gdyż wypełnił swoją misję, ale z jakiegoś powodu udzieliło mu się to zatroskanie.
- Czy młoda Tanpapa często odbywa podobne podróże? - zapytał trochę nieśmiało Arufureddo. - To ostatnimi czasy jest dość niebezpieczne. Może... Nie chciałbym się narzucać, ani nic z tych rzeczy, ale... Póki nie mam żadnych zleceń, ani zadań, może mógłbym nauczyć młodą Tanpapę paru rzeczy, które ułatwiłyby jej podróżowanie? O ile tylko Tanpapa, by sobie tego życzyła - Arufureddo uśmiechnął się do młodej Mizutamy, ciekaw jej chęci. Sam Arufureddo marzył o karierze nauczycielskiej i gdyby Mizutama się zgodziła, mógłby to być dla Arufuredda pierwszy krok do spełnienia swych marzeń.

[Kaguya Kaede]

Dziewczynka z kwiatkami 花を持つ女の子

GraczeNara Arufureddo

Posty35/29

Jak to się mówi – deserek idzie prosto do serduszka, dlatego na niego zawsze się znajdzie miejsce! Babcia Oma uśmiechnęła się szeroko słysząc słowa Arufureddo, by następnie przytaknąć głową i zebrać już puste po ramenie miseczki i dać znać, że za chwilkę wróci. W tym czasie Nara został sam na sam z Tanpapą… oraz po swoją ciekawością. Pytanie o rodziców dziewczynki zdecydowanie mogłoby być nie na miejscu, co nie zmieniało faktu, że shinobi mógł połączyć kropki – dziewczynka mieszkała z babcią, która zdecydowanie wydawała się być dla niej najważniejsza. Nigdzie nie było bardziej współczesnych zdjęć Tanpapy z rodzicami – więc raczej zmarli, gdy ta była malutka, nie w trakcie niedawnej wojny.

Babcia Oma wróciła po kilku minutach niosąc deser – a mianowicie kilka ciastek dorayaki w kształcie rybek, które były wypełnione słodką pastą owocową. Kobieta spojrzała na Narę, uśmiechając się do niego i machając ręką.

– Raz na jakiś czas, ale zawsze wynajmujemy shinobiego do pomocy. Jak dobrze, że w Ame no Kuni zostaliście, to by dopiero było, gdyby was zabrakło! To miłe, że się jednak pytasz – odpowiedziała kobiecina, siadając z powrotem na swoim miejscu. - Proszę się częstować – powiedziała kobieta, jednocześnie podsuwając Narze talerzyk.

Młodej Mizutamy nie trzeba było dwa razy zachęcać. Dziewczynka sięgnęła po ciastko, by niemal od razu wziąć gryza, po którym z jej buzi wydobyło się krótkie „,mmm”. Ciastko było naprawdę bardzo dobre – również domowej roboty – nadzienie było słodkie, ale nie za słodkie, ciasto samo w sobie dosyć przyjaźnie chrupiące.
– Co będzie pan robić, jak wróci pan do Amegakure? – zapytała ciekawa dziewczynka. Trzeba przyznać, że całe te życie ninja ją fascynowało! – I w sumie to bym chciała się nauczyć kilku sztuczek. Jak tę z rowerem! – dodała zaraz potem.

Spis NPC:
Mizutama Tanpapa
Babcia Oma

[Nara Arufureddo]

Bycie ninja miało jednak swoje dobre strony, chociaż nie zawsze i nie wszędzie shinobi byli tak dobrze goszczeni. Arufureddo więc korzystał z tego jak mógł, póki była okazja.
- Jest pani naprawdę wspaniałą gospodynią - zwrócił się do babci Omy, kiedy skosztował jej ciastka. Pozwolił też sobie wziąć jeszcze jedno, a potem drugie. Wstrzymywał jednak swoją zachłanność, żeby zostawić coś Tanpapie, bo i jej widocznie smakowały ciastka babci.
- Zapewne będę czekał na kolejne zlecenie - odpowiedział Mizutamie, kiedy go spytała o jego plany. Uśmiechnął się, wyczuwając w dziewczynce jej entuzjazm do uczenia się nowych rzeczy. - Przez ten czas, zaś zamierzam trenować, żeby nie wyjść z wprawy i żeby z większą łatwością móc wykonywać trudniejsze zadania. Nic jednak nie stoi na przeszkodzie, byśmy mogli trenować razem - o ile tylko babcia dziewczynki, by się zgodziła. Arufureddo nie chciał robić niczego wbrew jej woli, ale skoro młoda Tanpapa przejawiała chęci do nauki, to z pewnością dałoby się jakoś przekonać babcię.

[Kaguya Kaede]

Dziewczynka z kwiatkami 花を持つ女の子

GraczeNara Arufureddo

Posty37/29

Ame no Kuni było wyjątkiem na mapie Starego Kontynentu, gdzie shinobi byli mile widzialni – zapewne było to spowodowane współpracą Amekage z Daimyo, która się układała całkiem nieźle. W Kraju Deszczu nie było nagonki na ninja, zaś sam kraj… nie ucierpiał aż tak jak chociażby Kraj Ognia, z którego to Nara pochodził. Po Konohagakure zostały jedynie zgliszcza.
– Och, przesadzasz! – odpowiedziała kobieta, machając ręką, jednakże widać było po niej, że zrobiło się jej miło na słowa chłopaka, że ktoś docenił jej starania. – Jak się skończą to doniosę, nie krępuj się – zachęciła Arufureddo by wziął sobie ciastko, którym w sumie Tanpapa również się zajadała, więc się nie musiał martwić, że nic dla nikogo nie zostanie.

– Będę trzymać kciuki za pana! – odpowiedziała Mizutama, uśmiechając się. Nieświadome dziecko, które nie wiedziało jak brutalną profesją czasem może być zawód ninja. – Och, naprawdę? Baaabciu mogęęęę? Prooooszę! – zapytała Tanpapa, spoglądając na babcię Omę.

Kobiecina wyglądała na zdecydowanie zmartwioną. Spojrzała na dziewczynę z troską w oczach, by następnie wyciągnąć rękę i zaczesać niesforny kosmyk za uszko.

– Może jak troszkę podrośniesz – odpowiedziała kobieta, nieco wymijająco. Nara miał wrażenie, jakby staruszka nie chciała, by dziewczynka robiła rzeczy związane z byciem ninja? Tanpapa wydała jęk niezadowolenia – Nie marudź. I idź proszę podlać kwiatki. Już, już – pogoniła dziewczynkę. Ta mruknęła coś pod nosem, niezbyt szczęśliwa z tego, że musiała odejść od stołu, jednakże to zrobiła i posłusznie wyszła z domu. – Doceniam, że się o moją Tanpapę martwisz i chcesz jej pomóc… widzisz, chcę jednak ją odciągać od bycia shinobi. Jej rodzice byli ninja i zginęli na misji gdy była niemowlakiem. Nie chcę by szła tą samą ścieżką. – Nie znali się zbyt długo, jednakże babcia Oma postanowiła się przed Narą otworzyć, jednocześnie uchylając rąbka tajemnicy w kwestii rodziców młodej Mizutamy.

Spis NPC:
Mizutama Tanpapa
Babcia Oma

[Nara Arufureddo]

Arufureddo wdzięcznie uśmiechnął się do babci, kiedy zachęciła go do brania kolejnych ciastek. Były one nie tylko dobre, ale również dla Arufuredda częstowanie się nimi stanowiło wyraz szacunku dla staruszki. Wiedział, jaką radością dla gospodyni było, gdy oferowane przez nią dania były z chęcią zjadane. Arufureddo uśmiechnął się również do Mizutamy, gdy ta życzyła mu powodzenia.
- Dziękuję - rzekł do dziewczynki. Ciepło mu się robiło na sercu, kiedy widział jej zapał. Ten jednak został przygaszony przez babcię.
No i tak też marzenia Arufuredda o przyjęciu uczennicy zostało również odepchnięte. Shinobi nie poczuł się tym urażony. Babcia z pewnością miała wiele powodów, by zabronić Tanpapie nauki. Niektórymi nawet postanowiła się podzielić.
- Rozumiem - powiedział spokojnie Arufureddo, gdy Oma wyjaśniła mu sytuację. Nie zamierzał jednak się poddawać. Postanowił jeszcze przedstawić babci pozytywne i złe strony swojego zamysłu. - Nie chciałbym w najmniejszym stopniu narażać młodej Tanpapy. Umiejętności, które chciałbym jej przekazać, miałyby na celu przydać się jej wyłącznie w wykonywaniu obowiązków, te zaś nie muszą wcale być powiązane z zadaniami, jakich podejmują się ninja. Skoro zaś jej rodzice nimi byli, dziewczynka mogłaby odziedziczyć po nich pewien talent. Szkoda byłoby go marnować,
a jego niewłaściwe ukierunkowanie mogłoby zaszkodzić Tanpapie. Nie jestem jednak osobą, która mogłaby decydować, co dla Tanpapy będzie dobre, a co złe. Widzę tylko, że ma chęci i zapał, aby się uczyć. Ma pani rację, że jest jeszcze młoda, ale im wcześniej rozpoczęłaby naukę, tym więcej mogłaby się nauczyć. Świat bywa okrutny, nie tylko dla shinobich. Tanpapa ma jednak to szczęście, że posiada panią. W razie czego, też chętnie służyć jej będę pomocą. Nie powinniśmy narzucać jej życiowej drogi, lecz wspierać ją na tej, którą obierze. Tanpapa jest pani dużo bliższa, dlatego do pani właśnie powinna należeć ostateczna decyzja. Jaka by nie była, uszanuję ją - oznajmił Arufureddo i jeszcze raz ukłonił się, wdzięczny za okazaną mu gościnę. Nie chciał jej jednak nadużywać, więc też powoli zaczął się przygotowywać do wyjścia.

[Kaguya Kaede]

Dziewczynka z kwiatkami 花を持つ女の子

GraczeNara Arufureddo

Posty39/29

Pani Oma spoglądała na Arufureddo, słuchając jego odpowiedzi. Było w tym trochę prawdy, jednakże… no bała się o dziewczynkę, po prostu. Nie chciała, by spotkał ją podobny los do jej rodziców, którzy umarli tak w młodym wieku. Tanpapa była całym światem dla kobiety i pragnęła dla niej spokojnego życia – chciała wierzyć, że w stolicy Ame no Kuni będzie to możliwe, bo będzie chodzić do normalnej szkoły.

– Dziękuję bardzo Arufureddo – powiedziała kobieta, wzdychając lekko przy tym. – Porozmawiam z nią na ten temat. Jak będziesz znowu w Kodze, to wpadnij do nas w odwiedziny, niezależnie od tego co z Tanpapą zdecydujemy, zawsze będziesz mile tu widziany – powiedziała kobieta, uśmiechając się ciepło do Nary. Dobra z niej była kobieta i można było to po niej zobaczyć. Martwiła się o wnuczkę i starała się jej zapewnić jak najlepszy byt, choć nie zawsze było to łatwe.

Shinobi powoli postanowił się zbierać – akurat w tym momencie, w którym wróciła Tanpapa. Spojrzała na Narę nieco niezadowolona.

– Już się pan zbiera? Proszę na siebie uważać! I proszę obiecać, że nas pan kiedyś jeszcze odwiedzi i wtedy mnie pouczy! – powiedziała dziewczynka, spoglądając na chłopaka wyczekująco.

// Jak chcesz możesz w następnym poście dać zt

Spis NPC:
Mizutama Tanpapa
Babcia Oma

[Nara Arufureddo]

- Dziękuję za zaproszenie - powiedział do babci i wdzięcznie się ukłonił. Arufureddo cieszył się, że został tak dobrze przyjęty i w razie czego mógł powrócić w te progi. - Mam nadzieję, że kiedy znów się tu pojawię, zostanie jeszcze dla mnie parę ciasteczek - rzekł z żartobliwą uprzejmością.
W pełni rozumiał, że babcia nie chciała się rozstawać z Tanpapą, ale doceniał, jej otwartość na różne możliwości. Mogła przecież stanowczo zabronić Tanpapie pobierania nauk u ninja, ale widać było, że staruszce zależało na dobru wnuczki. Arufureddo nie śpieszył się zbytnio, chcąc jeszcze pożegnać się z młodą Mizutamą. Uśmiechnął się do niej, poklepał po główce i spojrzał głęboko w oczy.
- Obiecuję, że kiedyś jeszcze się spotkamy - powiedział poważnie. - Do tego czasu pamiętaj, żeby słuchać i pomagać swojej babci. Także nie zaniedbuj swoich obowiązków. W nauce liczy się przede wszystkim odpowiednia postawa. Jeśli chcesz się czegoś nauczyć, na pewno ci się to uda, ale nie powinnaś się do tego zmuszać, bo możesz przez to się zniechęcić. No, ale na naukę przyjdzie jeszcze właściwa pora - Arufureddo z trudem wstrzymał się przed udzieleniem długiego wykładu o tym jak ważna w życiu jest chęć do nauki i jak należy jej używać.
Ukłonił się jeszcze przed babcią Omą, podziękował za gościnę, włożył swój płaszcz, zabrał parasolkę i ruszył z powrotem do Amegakure, żeby zdać raport ze swojej misji.

z/t

[Kakarotto]

Opuszczona kryjówkaMistrz Gry

Graczekami Ryuujin

Posty3/...

...

Po sprawnym opuszczeniu wioski chłopak mógł ruszyć na zachód. Informacje zawarte w zwoju były dość jasne i klarowne więc chłopak doskonale wiedział czego ma szukać, gdzie, oraz co ma tam zrobić. Wystarczyło jedynie dotrzeć do miejsca zaznaczonego na mapie. Podoba niestety nie rozpieszczała. Było zimno, gdyż koniec końców była już zima. Z nieba padał lekki deszczyk, przed którym parasolka niespecjalnie chroniła. Wszystko przez wiatr, który podwiewał krople wody pod nią. Droga jednak zależała w pełni od niego. Mógł ją przebyć idąc spokojnym marszem lub biec przed siebie. Niestety w bliskiej okolicy Ame nie było żadnych drzew, które można było wykorzystać do klasycznej dla ninja drogi transportu z użyciem chakry. Bez względu na to jak planował się poruszać, wieczorem dotarł pod skraj lasu, w którym gdzieś powinna się znajdować kryjówka. Deszcz nie odpuszczał nawet na chwilę i nigdzie nie było widać żadnego zajazdu czy też karczmy. Jedynie on i mrok nadchodzącej nocy.

[Kaguya Kaede]

Country roads, take me home 故郷の道よ僕を家まで連れてって

GraczeHokori Kensei

Posty1

Kierując swoje kroki w stronę domu, Kensei miał duszę na ramieniu, jednakże cały czas wierzył, że gdy przejdzie przez próg niewielkiego budynku, który został przez nich zajęty niedługo po Największej Wojnie Shinobi, to zostanie powitany przez swojego przyjaciela. Niestety, nic takiego się nie stało. W środku wszystko było takie, jakie zostało przez nich pozostawione – nie licząc tego, że tu i ówdzie zebrała się dosyć gruba warstwa kurzu ze względu na stosunkowo długą nieobecność. Ten widok zdecydowanie nie sprawiał, że Hokori miał jakieś lepsze przeczucia co do tego, czy z Yasushim wszystko było w porządku… pojawiły się pytania w głowie, czy w ogóle dobrze zrobił. Może powinien wrócić do ruin i jeszcze raz je przeszukać, może coś przeoczył? Wiele różnych myśli mogło się pojawić, jednakże w głębi siebie wiedział, że wszystko dobrze zostało przez niego sprawdzone – w pobliżu miejsca wybuchu Yasu nigdzie nie było – ani nawet jego ciała – ten nie wrócił również do zajazdy, czy w najgorszym wypadku – do miejsca, które we dwójkę nazywali domem. Pytanie… czy wciąż nim było? Jakby nie patrzeć dom to coś więcej aniżeli tylko cztery ściany, w których się je czy śpi. Bez pewnych osób w nim staje się po prostu budynkiem bez duszy...

Przeglądając rzeczy w domu, natknął się na list z życzeniami, który dostał od niejakiego Jin. Nie znał go jakoś za bardzo, tak naprawdę to nie potrafił przywołać żadnej konkretnej twarzy, gdy wypowiadał jego imię. Wiedział, że istniał ktoś taki… ale to tyle. Nie to jednak było w tym wszystkim najważniejsze. Liczyło się to, co zostało napisane w liście – a mianowicie oferta pomocy. Może właśnie to był odpowiedni moment, żeby z niej skorzystać? Kensei nie mógł być pewien, czy Jin wciąż żył – mimo wszystko minęło sporo czasu, odkąd dostał te życzenia, a bycie shinobi to niebezpieczna zabawa – ani czy propozycja nadal była aktualna. Jednak chyba warto spróbować, skoro w Kraju Deszczu był tak czy inaczej.

Koniec końców wylądował na głównym szlaku prowadzącym do Amegakure. Miał przed sobą jeszcze dzień drogi – przyjdzie się przespać w dzicz, ewentualnie w jakiejś gospodzie, jeżeli się po drodze natrafi. Całe szczęście, dotychczas większość podróży przeminęła bez jakiś dużych problemów. Te które miał były bezpośrednio związane z pogodą panującą w Ame. Ta zaś – nie ma co się oszukiwać – była daleka do ładnej. Od kilku dni bez przerwy padało, raz mocniej, raz słabiej, jednak Kensei zawsze czuł wilgotne krople na swojej twarzy. Przemoknięte, błotniste ścieżki, mokre drewno, które nie chciało się palić i tego typu pierdoły – mimo że nie będące jakoś bardzo poważne, tak potrafiące człowieka zirytować.

Słońce chyliło się ku zachodowi, gdy oczom Hokoriego ukazał się zajazd, który był nazwany, jakże ironicznie, Gospodą pod bezchmurnym niebem. Paliły się w niej światła, więc najpewniej była czynna. W okolicy nie nie było też żadnych innych budynków… więc zapewne miejsce specjalnie stworzone w takim miejscu, by podróżujący do Amegakure bądź w drugą stronę mieli gdzie się zatrzymać w trakcie swojej wędrówki. Pytanie, czy Hokori postanowi wybrać zajazd, czy też spanie w dziczy… Jednakże nie ma co ukrywać, że jego żołądek zdecydowanie nie pogardziłby jakimś ciepłym posiłkiem, albo chociaż herbatą, bo trochę mu się zmarzło.

[Hokori Kensei]

Wydarzenia z Kraju Dźwięku rzucały się cieniem na nastawieniu i stanie Kenseia. Gdy tylko zaczynały się te problemy piętrzyć miał na nie tylko jedno rozwiązanie... logikę. Choć emocje nakazywały się cofnąć, wrócić i przeszukać raz jeszcze Otogakure i okoliczne tereny, tak gdy racjonalizował sobie w głowie wszystko to co zrobił to wiedział, że z pustego i Salomon nie naleje, a jedynym co mu pozostaje to szukać i łapać się jakiejkolwiek "nowej" nadziei. Chociażby w formie myśli, że może już wrócił do budynku, w którym pomieszkiwali od czasu zakończenia wojny. Każdy jednak promyk tejże nadziei bardzo szybko gasnął, gdy punkt po punkcie okazywało się, że Yasushiego tam nie ma. I choć w drodze do Ame uzupełnił swój ekwipunek, a w "domu" ukrył także w suchym miejscu, pod deskami podłogi Wielki Zwój, tak wiedział, że będzie musiał kiedyś przyjść i odpowiednio zabezpieczyć swoje rzeczy tam. Mimo wszystko był przygotowany na dalszą drogę, a jedyne co zrobił, to zostawił w budynku list do Hōsekiego, gdyby jego przyjaciel tam się znalazł. Zwyczajnie informacja gdzie się udaje. Dodatkowo przygotował dla niego i dla siebie kamyk, na którym użył Kagayaku Rantan no Jutsu. By dał mu znać, że wszystko w porządku. Oczywiście, list ten nie był na wierzchu, ale schowany tak, że Yasu nie miałby problemu z jego odnalezieniem - chociażby w jego rzeczach. Tylko na to mógł liczyć.

Droga do Ame nie była najprzyjemniejsza. Choć sam posiadał kilka możliwości, jeśli chodzi o nocleg i tym podobne, tak jednak zwykłe, wygodne łóżko i ciepły posiłek były niewielkimi przyjemnościami, które potrafiły poprawić humor. Nie, żeby to wystarczyło, by Hokori przestał martwic się o przyjaciela, jednak na pewno zrobi mu to lepiej niż jedzenie jakichś suchych racji czy polowanie w deszczu i na mrozie. Przekroczył więc próg gospody o paradoksalnej wręcz nazwie, patrząc po klimacie całego kraju i pierwsze co zrobił do udał się do karczmy, leniwie rozglądając się po gościach. Chciał dopytać się o koszta posiłku oraz noclegu i możliwie lakonicznie wszystko załatwić. Nie był w nastroju na długie rozmowy, zwłaszcza, że karczma ta była tylko i wyłącznie przystankiem na jego drodze.

Chakra10 000 - 100 (Kagayaku Rantan no Jutsu) = 9 900

► Pokaż Spoiler

Kagayaku Rantan no Jutsu | Shining Lantern Technique輝くランタンの術­

KlasyfikacjaNinjutsu, Kontrola Chakry

PieczęcieTygrys → Koń → Dzik → Baran → Szczur → Wąż → Pies → Smok → Baran (do powiązania przedmiotów)

KosztStandardowy za nałożenie, minimalny za nadanie sygnału

ZasięgDowolny dla nadania sygnału, dotykowy przy użyciu

Wymagania---

Technika polegająca na powiązaniu ze sobą dwóch lub więcej podobnych wielkością przedmiotów. Następnie w dowolnym momencie po przelaniu na obiekt chakry, pozostałe z nich zaczynają pulsować delikatnym, acz rzucającym się w oczy światłem. Jest ono za małe, by oświetlić teren, jednak wystarczające, by w ciągu dnia to przyciągnęło uwagę posiadacza. Chcąc połączyć ze sobą obiekty w ten sposób muszą się one znajdować w tym samym momencie tuż obok używającego jutsu. Połączenie można zerwać niszcząc pozostałe obiekty lub wedle woli używającego techniki, podczas trzymania odłączanych od "sieci" przedmiotów. Do zerwania połączenia w ten sposób trzeba znać technikę. Po połączeniu nie ma znaczenia, jak daleko znajdują się związane ze sobą przedmioty tak długo, jak znajdują się w tym samym wymiarze. Sygnał trwa około 10 sekund.

Technika potrzebna jest jedynie do powiązania przedmiotów. Tak długo jak ktoś zdaje sobie sprawę z tego jak działa, nie ma potrzeby jej nauki jedynie w celu nadania sygnału. Chakra umieszczona w przedmiocie nie koliduje w żaden sposób z innymi technikami opierającymi swoje działanie na umieszczaniu chakry w innym obiekcie np. Gentōshin no Jutsu.

Technika opracowana przez Godaime Tsuchikage, która zyskała na większej popularności podczas Największej Wojny Shinobi, gdzie używano jej do uproszczonej komunikacji między oddziałami.

[Kaguya Kaede]

Country roads, take me home 故郷の道よ僕を家まで連れてって

GraczeHokori Kensei

Posty3

Kierowanie się logiką w sytuacjach, gdzie serce krzyczało zupełnie coś innego nie było łatwe i zdecydowanie Kensei musiał kierować się ogromną siłą woli, by się nie wrócić i nie przeszukać wszystkiego na nowo. Łapał się jednak nadziei, że albo następnego dnia spotka się z Yasushim w karczmie. Gdy to się nie stało, to miał nadzieję, że ich drogi skrzyżują się w miejscu, który był ich, nazwijmy to, domem. Tam jednak czekał na Hokoriego kolejny zawód. Mimo wszystko starał się nie poddawać – zostawił list wraz z techniką, a także niewielki kamyk, dzięki któremu będą mogli się ze sobą połączyć. Szukając odpowiedniego miejsca, gdzie mógłby to schować, w końcu wybór padł na niewielką szafkę, która się ledwo co trzymała, aczkolwiek Yasu trzymał w niej jakieś pierdoły. Istniała szansa, że tam zajrzy, jak wróci, prawda?

Jeśli wróci.

Z uzupełnionymi zapasami ruszył w drogę, łapiąc się kolejnej nadziei, jaką był nijaki Jin. Można powiedzieć, że to wydawało się głupie, bo skąd człowiek, który siedział w Amegakure miał cokolwiek wiedzieć na temat jego przyjaciela… ale może miał jakieś kontakty, cokolwiek, co mu pomoże odnaleźć przyjaciela? Nawet jeśli nadzieja jest matką głupich, to każdą matkę należy szanować i jeśli istniał nawet cień szansy, że uda się Hōsekiego znaleźć w ten sposób, Kensei nie zamierzał próbować… bo myśl, że jego przyjaciel nie przeżył wybuchu nie była czymś, co zamierzał do siebie dopuścić.

Ame raczej nie należało do najprzyjemniejszych miejsc na kontynencie, jeżeli chodziło o pogodę. Nie mógł jednak narzekać na bezpieczeństwo. Na swojej drodze nie spotkał żadnych rabusiów czy potencjalnych nukeninów. Widać było, że Amekage dbał o kraj i robił wszystko, by te było ostoją dla ludzi. Jak to mówiła jego wizja rajem dla shinobi. Utopia, która dla niektórych wydawała się być niemożliwa, ale w głębi serca pragnęli, by Kise dopiął swego.

Kensei przekroczył próg gospody, która kusiła ciepłym posiłkiem a także suchym łóżkiem. Rozglądając się po pomieszczeniu, Hokori mógł zobaczyć, że większość budynku była zrobiona z metalu – nie ma co się dziwić, biorąc pod uwagę, że drewno raczej słabo sobie radziło z wiecznymi ulewami. Kilka stołów, które w większości były puste, nie licząc jednego, przy którym, plecami do Kenseia, siedziała drobna blondynka. Gdyby przyjrzał się jej jednak dłużej, zobaczyłby na lewym ramieniu dziewczyny opaskę Amegakure; Za ladą stał dosyć pokaźny mężczyzna z bujnym wąsem, który czyścił czarki. Gdy zobaczył Hokoriego, uśmiechnął się szeroko.

– Witamy w Gospodzie pod bezchmurnym niebem, w czym mogę pomóc? – Kensei nie miał ochoty na zbyt długie rozmowy, więc stosunkowo szybko przeszedł do rzeczy. Karczmarz chwycił za wąsa i zaczął nim kręcić, jakby się zastanawiając. – Mamy zupę miso. Bez mięsa 85 ryō, z mięsem 105. Zaś w kwestii pokoju, nie mamy już pojedynczych, ale mogę panu dać dwójkę za 350 ryō za noc. – Cóż, trzeba było przyznać, że to dosyć wysoka cena jak na nocleg, z drugiej strony mężczyzna nie miał żadnej konkurencji, więc mógł dyktować warunki jak mu się podobało.

Kątem oka zobaczył, jak blondynka wstaje od stołu, a następnie podeszła do lady, odkładając czarkę po zielonej herbacie. Następnie odwróciła się na pięcie i ruszyła w swoją stronę, jednakże uderzając lekko barkiem o ramię Kenseia.

– Przepraszam – powiedziała, uśmiechając się i kłaniając się delikatnie, by potem skierować swoje kroki w kierunku schodów, które prowadziły na drugie piętro karczmy.

► Pokaż Spoiler | info

Możesz sobie dodać te chakrę za technikę, Kensei po drodze na pewno się zdrzemnął.
-3 shurikeny z poprzedniej misji, których Kensei nie zebrał

NPCKarczmarz

NPC Kunoichi Amegakure