Domek Kenseia i Yasushiego

[Hokori Kensei]

Podniszczony domek

Ulokowany bliżej północno-zachodniej części Ame no Kuni, jest stosunkowo blisko granicy z Tsuchi no Kuni. Jest to opuszczony dom, który w momencie gdy duet shinobi opuszczający Kraj Ziemi go anektował, był w dość opłakanym stanie. Prawdopodobnie Największa Światowa Wojna Shinobi i walki na granicach dosięgły także ten nieszczęsny budynek i jego dotychczasowych mieszkańców. Od jednak czasów jej zakończenia nikt do niego nie wracał, więc dla Kenseia i Yasushiego stał się nowym domem. Ulokowany jest on na uboczu jednej z mniejszych wiosek, nieopodal wielkiego jeziora. Przy dobrej widoczności, da się w oddali dostrzec zabudowę stolicy Ame no Kuni.

Jest to prosty, parterowy budynek z kuchnią, jadalnią, pokojem dziennym i dwoma sypialniami. Ściany i dach z zewnątrz pokryte są metalową blachą, gdzieniegdzie już przerdzewiałą bądź nawet przedziurawioną. Tam jednak udało się innymi blachami czy tymczasowo drewnem zatkać. Środek zaś jest... wyłożony drewnem. Takim, które nie zdążyło zacząć się jeszcze rozkładać od zbyt wielkiej wilgotności otoczenia. Dom jednak skrzypi i widać, że najlepsze lata ma już za sobą. Szczęśliwie, wszystkie rzeczy niezbędne do funkcjonowania kuchni, łazienki czy oświetlenia działają.

Kensei obudził się rano... chyba rano. Ciężko w sumie powiedzieć, gdy całe niebo przykryte było ciemnymi chmurami, a z nieba lał się deszcz, głucho dzwoniąc po metalowym dachu. Lekką drżącą, prawą ręką przyłożył do czoła, zasłaniając przy okazji prawe oko. Zupełnie jakby takie podparcie się miało zapobiec jakiemuś upadkowi. Był teraz w pozycji półleżącej nie mogąc dojść do siebie. Zmęczony, niewyspany. Pewnie na kilka minutek zdążył nawet zasnąć, siedząc tak nieruchomo. Gwałtownie otworzył oczy i zacisnął lewą dłoń w pięść.
~Znowu...~ pomyślał, zamykając oczy, piorun zabłysnął tuż przed nim. W głowie jeszcze brzęczały mu krzyki i wybuch... Pamiątki snu, czy też raczej koszmaru, który lubił go nawiedzać. Cholerna wojna. Zacisnął zęby i wstał. Trzeba wziąć prysznic.

Powolnym krokiem, wśród cichego brzdęku kropel deszczu i skrzypienia podłogi skierował się do łazienki. Kiedyś może by się martwił tym, że jego przyjaciel się obudzi, jednak po pół roku zmagań i zaledwie kwartale od tych wszystkich tragedii? Nie. Nie teraz. Nie gdy sam borykał się z problemami. Niestety... szybko się okazało, że życie nie może być łatwe. Wyremontowana przez dwie osoby, które raczej nigdy wykończeniówką się nie parały, łazienka miała swoje limity. Kensei westchnął. Nie miał siły się nawet konkretnie ubierać. Ubrał jedno spodnie, a wychodząc narzucił płaszcz, coby nie przemókł całkowicie. Pozostało znaleźć tylko rury i je naprawić... albo sprawdzić czy znajdzie, co się w nich zepsuło.

[Hōseki Yasushi]

Yasushi już od dawna nie spał. W przeciwieństwie do jego przyjaciela, spał stosunkowo spokojnie. Nie obudził się zalany potem przez koszmar, ani nie zakłócały mu snu wspomnienia z niedawno przeżytej wojny. Stosunkowy spokój i normalność - jeśli można tak nazwać fakt, że chłopak mimowolnie obudził się jeszcze przed świtem i nie mógł z powrotem zasnąć. Ani nie był zmęczony, ani pobudzony. Po prostu, otworzył oczy i w takiej pozycji pozostał, niczym ludzkie warzywo bezczynnie wpatrując się w sufit. To był powtarzający się schemat z ostatnich dni - długo nie mógł zasnąć, budził się przedwcześnie, nie był w stanie ponownie zapaść w sen. I pozostawał w łóżku, niczym w iluzji, że ciągle śpi. Nie miał powodu, aby wstawać. Po co? Aby siedząc na kanapie patrzeć się przed siebie i czekać, aż Hokori się obudzi? To nie miało sensu. Równie dobrze mógł pozostać w pościeli, w takiej samej pozycji, w jakiej otworzył oczy. I jeszcze chwilę, te parę godzin poudawać, że ciągle śpi.
Jeszcze parę godzin poudawać, że nie istnieje.
Czy czuł się przez to bardziej zmęczony? I tak i nie. Przyglądając się jego twarzy faktycznie można było zauważyć ciemniejsze księżyce pod oczami. Markotność, małomówność, powściągliwość i brak zainteresowania rzeczywistością pozostały bez zmian - czyli tak jak zawsze. Yasushi nigdy nie należał do energicznych i pełnych pasji osób, więc ciężko było zauważyć różnicę na tym polu. Mógł się wydawać jedynie jeszcze bardziej cichy i zamknięty w sobie niż wcześniej. Nie miał na nic ochoty. Nie miał żadnych pomysłów. Nie wychodził z żadną inicjatywą. I dobrze, że chociaż Kensei wciąż coś czuł wobec otaczającego ich świata, bo Yasushi mógł się pod to po prostu podpiąć i udawać, że emocje jego przyjaciela należą także do niego. Bez tego... może i całe dnie wpatrywałby się w pleśń zjadającą sufit ich domku. Bez żadnych myśli, celów, odczuć i powodów do życia. Tylko on i jego leżące ciało. Którego nawet czasami, podczas tych porannych godzin, nie czuł. Jakby w ogóle nie był z nim złączony, leżał gdzieś nad nim, obok. Albo nie istniał w ogóle, nie myśląc i nie czując zupełnie nic.
Z tego stanu wyrywał go Kensei. Dźwięki, jak brunet się budził, skrzypienie łóżka i przegniłych desek w jego pokoju. Yasushi spokojnie słuchał odgłosów z innej części mieszkania, jakby monitorując, co młody Hokori właśnie robi. W jednym momencie pustkę i bezczynność zamieniał na obserwację. Tak jak inni zabijali czas oglądaniem telewizora - Yasushi leżał, monitorując poczynania współlokatora. I nie tylko wysłuchiwał dźwięków. Także go czuł. Po prostu, wyczuwał chakrę w ciele przyjaciela, która mówiła mu, gdzie dokładnie jest i co robił brunet. Czy to było naruszenie prywatności drugiego mężczyzny? Zdecydowanie tak. Ale skoro o tym nie wiedział - i nie miał się dowiedzieć - to Yasushi starannie ignorował fakt, że robi coś raczej... nieodpowiedniego. Ale ciężko było tego nie robić. Tak jak inni mimowolnie patrzyli na innych obdarzeni zmysłem wzroku: Hōseki mimowolnie wyczuwał chakrę innych i w ten sposób obserwował świat. A było to szczególnie łatwe, gdy bezwolnie leżał, mając jedynie Kensei'a jako obiekt, na którym mógł się skupić. I tak sobie leżał, wyczuwając jego poranne poczynania. Codzienny rytuał. Jak Hokori budził się. Poruszał na łóżku. W końcu wstawał, kierował kroki do łazienki. Jak ostatecznie przemieszczał się do kuchni. Dopiero po jakimś czasie sam czarnowłosy opuszczał swoje łóżko, jakby zmuszony, oficjalnie zaczynając dzień.
Dziś było trochę inaczej. Brwi chłopaka automatycznie ściągnęły się na informację o tym, że brunet opuścił ich domek i wyszedł na zewnątrz. To odbiegało od normy. I lekko zaniepokoiło czarnowłosego. Po chwili krótkiej bitwy z samym sobą w myślach, postanowił zebrać się i wstać z łóżka. I zrobił to zdecydowanie za szybko, odczuwając bardzo nieprzyjemne zawroty i bóle głowy. Przetarł dłonią skronie, oczy, twarz, włosy. Aż mógł stabilnie, bosymi stopami stanąć na drewnianej posadzce. Zerknął kątem oka na swoje ubrania w kącie pokoju... ale ostatecznie zrezygnował z przebierania się. Nie chciało mu się nawet. Tak też, opuścił swój pokój pozostając w tym, w czym spał - starej, znoszonej koszulce i czarnych spodenkach, sięgających nad kolano. Nie spieszył się zbytnio - bowiem chakra Kensei'a pozostawała tuż przy domku, a nikogo innego nie wyczuwał w okolicy - czyli raczej nic pilnego się nie stało. Otworzył drzwi na zewnątrz i na chwilę przystanął. No tak. Deszcz. Czego innego mógł się spodziewać po Ame no Kuni - tak skrajnie innym od Kraju Ziemi. Przez sekundę się zawahał, bo w sumie nie chciał moknąć i marznąć, ani brudzić stóp błotem. Ale ostatecznie... tak, miał kompletnie na to wyjebane. Więc wyszedł. Zimny deszcz i brud pomiędzy palcami były niczym w porównaniu do tego, co przeżył przez ostatni rok. Kompletnie. Niczym. Tylko drzwi za sobą zamknął ostrożnie, wręcz z troską. Jeszcze tego brakowało, aby je przypadkowo rozwalić i potem musieć naprawiać.
Na to nie miał sił.
W końcu udało mu się podejść do Kensei'a, zatrzymując się te dwa metry od niego. I nawet się nie odezwał, tylko zerknął na niego pytająco. Bo chyba nie wyszedł na poranny spacer w deszczu, prawda?

[Hokori Kensei]

Czy Kensei przejmował się jakimś "podglądaniem" czy czymkolwiek tego typu, którego był ofiarą? Szczerze? Niezbyt. Może dlatego, że o tym nie wiedział, a może dlatego, że nawet jeśli wiedział, to był to jego przyjaciel. Jeden z niewielu, jeśli nie jedyny, który mu pozostał. Byli zdani na samych siebie. Bez przełożonych, bez bliskich, bez Daimyō. Niby mogli dołączyć do jednej z nowopowstałych wiosek czy do Ame. Ale... to nie byłoby to samo. Nie dla Hokoriego. Jego klan... albo raczej to, co z niego zostało, udał się do Hany przesiąknięty gniewem. Dziadek pewnie wolałbym zostać w Ame, ale bez niego... rodzina to nie było już to samo. Stracili swój dom od lat i trzeba było się odnaleźć po wojnie, po której status shinobi drastycznie zmalał. Sam Kensei jednak nie planował wielce się tym przejmować. Musiał coś robić, by nie pogrążyć się w depresji, smutku i wspomnieniach. Praca. Zadanie. Cel. Coś, co może będzie sensowniejsze i zajmie jego umysł.

Temu sam fakt, że wody nie było pod prysznicem, niezbyt go zdenerwował. Miał coś do roboty. Coś, do zajęcia myśli. Tyle razy przez te ostatnie kilka tygodni naprawiali tu różne usterki, że wręcz stali się samoukami-majsterklepkami. Bez większych problemów znalazł rury odpowiedzialne za wodę i teraz pozostało tylko spojrzeć co tu jest nie tak. I było. Pęknięta rura. Westchnął. Tylko tego brakowało. Wymiany rury z rana. Westchnął, niezbyt wiedząc, czy chce mu się za to zabierać z samego rana. Spojrzał w bok, gdzie leżała sterta złomu, w tym i rur, które zebrali wcześniej, właśnie na wypadek tego typu awarii. Nie no, będzie trzeba poprawić. Tylko... tam mu się nie chce. Wstał i westchnął, spoglądając w niebo. Krople deszczu rozbiły mu się na twarzy, pobudzając trochę chłopaka, który dość niedawno wstał. Sama grawitacja zaś stwierdziła, że to dobry moment, by zrzucić kaptur.

W tej też pozycji znalazł go przyjaciel. Spojrzał na Yasushiego i rzucił mu swój własny płaszcz.
-I tak miałem brać prysznic. A ty potem nie będziesz miał w czym spać jak przemokniesz. - powiedział do niego, jakby stwierdzał prosty fakt, jednocześnie odpowiadając na jego pytające spojrzenie. Miał brać prysznic. Ale rury nie działają. -Pomożesz? - rzucił raczej retorycznie zakręcając zawór i idąc w stronę rur, szukając wizualnie takiej, która by mu pasowała do podmiany z tą pękniętą. Po krótkich oględzinach znalazł i podszedł porównać. Liczył, że w międzyczasie Hōseki pójdzie po klucze i inne narzędzia, dzięki którym uda im się wymienić wszystko sprawniej. Chłodna woda, tym razem lecąca także na jego tors i plecy działała zdecydowanie pobudzająco. Gdy więc mogli się zabrać za demontaż i podmianę rury na właściwą, rzucił jeszcze do przyjaciela. -Chyba urządziliśmy się na tyle, by można było robić coś więcej niż po prostu egzystować, co? - zagaił, próbując rozpocząć jakąś większą rozmowę. Mieli czas, by dojść do siebie po wojnie. Mogli teraz tylko i wyłącznie zacząć funkcjonować. Liczył, że jego przyjaciel sam wyjdzie choć z lekką inicjatywą tego, co on chce zrobić. W końcu... nie chciał go ciągać po całym świecie wbrew jego woli.

[Hōseki Yasushi]

Stan psychiczny człowieka nigdy nie był łatwy do opisania. No bo jak zamknąć to prosto, w paru słowach? Samo "czuję się źle", "nie mam sił", "nic mi się nie chce" przecież nie wystarczy. Zresztą, czy da się w ogóle to tak opisać, aby drugi człowiek to kompletnie zrozumiał? Można jedynie wyobrażać sobie, w jakim stanie był Hōseki. Niby nie było tak źle, ale coś musiało być zdecydowanie nie tak: skoro nieznoszący brudzenia się, maniak mycia rąk Yasushi stał sobie jak gdyby nigdy nic przemoczony w deszczu, prawie po same kostki w błocie. Złapał płaszcz bruneta, lekko unosząc brew. Szczyt możliwości mimiki chłopaka w ówczesnym czasie. Przemoknie? Już przemoknął. To nie był problem? Zresztą, spokojnie mógł spać w czymś innym lub nago. Wręcz go zdziwiło, jak Hokori przyłożył wagę do tak trywialnej kwestii. W momencie, gdy ten sam stał półnagi w deszczu, próbując naprawić pękniętą rurę. Wzrok czarnowłosego na chwilę zatrzymał się na odsłoniętych mięśniach pleców i ramion przyjaciela.
- Przeziębisz się. - Prosty fakt. W identycznym tonie zawsze mówił mu "raka dostaniesz", kiedy Hokori zaczynał przy nim palić. I nie oczekiwał jakiekolwiek reakcji, że Kensei nagle się go magicznie posłucha czy w ogóle przejmie się jego słowami. Tym samym, narzucił na siebie jego płaszcz - od razu zauważając, że dla niego był ciut za duży. No tak, Kensei był jednak wyższy - co było ciut nie fair, bo w dzieciństwie tak nie było. Ale już od dawna nie byli dziećmi i zostali pozbawieni dziecięcych trosk. Zerknął tylko na rurę, jakby w ogóle nie zaskoczony faktem, że w domku znów coś się zepsuło - i skinął brunetowi głową, wracając do środka, aby poszukać czegoś, co mogłoby im pomóc w naprawie. Wchodząc przez próg obtarł stopy z ziemi o wycieraczkę, aby nie nanieść brudu do domu. A przynajmniej postarał się pozbyć jego większości w pośpiechu. Zlokalizowanie torby z narzędziami nie było zbytnio trudne, biorąc pod uwagę jak często musieli z niej korzystać. Rozejrzał się jeszcze po pomieszczeniach, łapiąc z stolika i półek parę kluczy, które pozostały nieschowane po ostatnich naprawach. Znalazł także w kącie parę zacisków do rur, niektóre w mocno opłakanym stanie... ale wrzucił wszystkie do torby, bo być może się przydadzą. Zmienił także zdanie co do swojego ubioru, jednak ubierając buty przed wyjściem. Po tych paru minutach na zewnątrz jednak mu się przypomniało, jak bardzo nie lubił niepotrzebnie się brudzić.
Nie było go maksymalnie parę minut, gdy wrócił do miejsca pobytu Kensei'a dźwigając torbę wypełnioną żelastwem. Próbując nie dać po sobie poznać, że zaciska zęby przez jej ciężar. Tyle lat niezbyt udanej kariery shinobi, a on wciąż nie znalazł czasu na to, aby wzmocnić swoje mięśnie. Albo po prostu nie widział potrzeby? Pogodził się z tym faktem? Któreś z tych. Położył torbę gdzieś obok rury i nich, tak, aby jak najmniej ją pobrudzić i przemoczyć. Sam także przykucnął, zaczynając w niej grzebać.
- Mam nadzieję, że po tym nie zamienisz porządnego prysznica na mycie się w deszczu. Przestałbym się do ciebie zbliżać. - To był... bardzo dziwny rodzaj groźby i sam Yasushi miał tego świadomość. Ale gdyby Kensei faktycznie zmienił sposób w jaki podchodzi do higieny... czy da się w ogóle pozbyć smrodu ciała myjąc się w samym deszczu? W ogóle, może miał mu przynieść także mydło? Zerknął na chwilę bruneta, aby od razu, pośpiesznie odwrócić wzrok. Zapomniał, że ten stał sobie w samych spodniach. Co to był w ogóle za pomysł, aby nie ubierać się kompletnie? Ubrania... były fajne, warto było je nosić, tak? Kensei, mógłbyś się ubrać?
Postanowił od razu odwrócić swoją uwagę pękniętą rurą. Wrócił do aktywnych poszukiwań odpowiedniego klucza, przykładając kandydatów do łbów i nakrętek śrub, szukając pasujących. Znalazł - podawał Kensei'owi. Także wyciągnął znalezione wcześniej zaciski, pokazując je brunetowi, jakby pytając, czy się nadadzą. Gdy już się wszystko znalazło, mogli spokojnie przejść do naprawy. I towarzyszącej jej rozmowy.
- Coś. Cokolwiek. - Powtórzył fragment jego zdania, odkładając śrubki na bok tak, aby się nie zgubiły. - Gnijemy bardziej niż ten dom. - To był fakt. Fakt, któremu dwójka nie miała nawet jak zaprzeczyć. Im dłużej przebywali w tym miejscu, w miejscu nieustannie zakrytym chmurami deszczowymi, tym bardziej pogrążali się w czarnych myślach i negatywnych emocjach. Yasushi wiedział o tym bardzo dobrze, a i tak nie zrobił absolutnie nic w ostatnich dniach, aby to zmienić. - Stary Kontynent, Nowy Kontynent. Nie ma znaczenia, tak długo, jak po prostu się gdzieś ruszymy, będzie dobrze. - Ostatnie słowo wypowiedział wyraźnie gorzko. "Będzie dobrze" - śmieszne, naiwne pocieszenie, w które kompletnie nie wierzył. Gdzie będzie im dobrze, gdzie mogą być szczęśliwi po tym wszystkim, co wydarzyło się w ostatnim roku? Oboje stracili dom, Yasushi stracił matkę, Kensei wręcz cały klan. I miało być dobrze? Zacisnął na chwilę mocno powieki, próbując pozbyć się tych myśli, zanim pobiegną za daleko i będzie miał problem z nich powrócić. Rura. Mógł się skupić na naprawianiu rury.

[Hokori Kensei]

Czasami ciężko określić co może niektórym chodzić po głowie. Zwłaszcza, jeśli uwzględni się wszystko to, co przeżyli w ostatnim okresie swojego życia. Jakoś się trzymali, jednak nie można było powiedzieć, że było dobrze. Kensei czuł, że musi coś zrobić, bo inaczej dostanie po prostu szału, mówiąc kulturalnie. Nie miał siły i motywacji by robić coś ze swoim życiem, które zdawać by się mogło, że legło w gruzach. Jednak domyślał się, że pozostawanie w dołku będzie tylko gorsze niż próba odmiany losu na lepsze. Tego zresztą pewnie chciałby dziadek. Spojrzał na przyjaciela. Jego matka pewnie też wolałaby go nie widzieć w takim stanie. Jeszcze by mu zrobiła lekturę.
~Ech.~ westchnął w myślach, odprowadzając Yasushiego wzrokiem do domku. Czy przejął się jego ostrzeżeniem? Czy też może faktem? Nie. Zresztą, była to tajemnicą poliszynela dla tej dwójki. Zarówno jeden, jak i drugi wiedział, że choć słowa te mogły mieć w sobie podświadomie troskę o drugiego, każdy też wiedział, że raczej Kensei się nie posłucha. Dobrze, że chociaż przez okres wojny trochę ograniczył palenie. W deszczu jednak nie zapali.

Podczas gdy Hōseki w domu szukał sprzętu do naprawy, Kensei zgromadził rurę, którą planował wymienić, a także uważnie przyjrzał się montażowi, sprawdzając czy zaraz nic innego się tu nie zepsuje. Wolał wymienić trzy rury na raz, niż chodzić trzy razy, by wymienić po jednej. Widział z kolei na pewno, że uchwyt montażowy będzie trzeba wymienić. Wzdrygnął się lekko, gdy niesforna, chłodna kropla deszczu ściekła mu po plecach. Nie było to najprzyjemniejsze uczucie. Dla postronnego obserwatora, mogłoby się zdawać, że mu zimno. Choć faktycznie - upału nie było, Hokori sam z siebie nie stwierdziłby, że zamarza. Ot - nieprzyjemne uczucie i odruch bezwarunkowy. To wszystko. Dwoma ruchami ręki "zrzucił" ze swoich barków i klatki piersiowej nadmiar wody deszczowej, oczekując przybycia przyjaciela. A gdy Yasushi wrócił ze sprzętem skinął mu głową w podzięce i zaczął demontaż. Kiedyś może by się zaśmiał na jego ostrzeżenie. Teraz? Teraz prawy kącik ust lekko się uniósł. Po chwili jednak wrócił na miejsce.
-Gdybym chciał myć się w deszczu, nie naprawiałbym rur. - odparł prostym faktem. Tak było. Gdyby planował myć się w deszczu, to nie marnowałby czasu na naprawianie czegoś, co mu się nie przyda.

Podczas pracy jednak kontynuowali swoją wcześniej poruszoną kwestię. Gorzka prawda, jednak prawda.
-Zgadzam się. - przyznał bez dodatkowych emocji Kensei. Ten domek był dla niego tylko miejscówką, gdzie mógł spać. Gdzie miał przetrwać po wojnie. Jego przyjaciel niezbyt się przejmował tym wszystkim, jednak sam Hokori myślał powoli nad tym, co chce zrobić z życiem, które tak się zepsuło. -Chciałbym odzyskać nasz dom. Jednak nie mamy siły, wsparcia ani ludzi, którzy by do tego dążyli. - przyznał smutno, odkręcając zaczepy i powoli demontując wadliwą rurę. -Ame może zapewnić nam dom. Ale jest prorodzinne... jak dziadek. - westchnął smutno, na wspomnienie ostatniego lidera swojego, obecnie już zdziesiątkowanego klanu. -Nowe wioski mają swoje cele. Temu nie chciałem iść ani tam, ani do Amegakure. - wyjaśnił Yasushiemu dlaczego tak, a nie inaczej postąpił. Hōseki dołączył do przyjaciela, ale nie rozmawiali za wiele o dalszych planach czy swoich decyzjach. -Tu było bliżej domu... ale może trzeba się oddalić od niego, by móc wrócić? - zaczął dywagować, gdy już odkręcił resztę zaczepów, które chciał wymienić i powoli zaczął wkręcać te, które były w odrobinę lepszym stanie. -Co powiesz na to, by spróbować pomóc ogarnąć sytuację w Hi no Kuni? Jeśli Daimyō doceni nasze starania zyskamy sojusznika, który może nam pomóc odzyskać dom. - zaczął się zastanawiać, jednocześnie przedstawiając swój plan działania. No i montując już powoli rurę. Tę tylko trochę nowszą i niewiele mniej przerdzewiałą. Może na tydzień starczy. -Co myślisz? - spytał spoglądając na swoje dzieło. Czy jednak chodziło mu o naprawę, o plan dalszych działań czy po prostu o jego zarysowane mięśnie - ciężko było określić. Spojrzał na przyjaciela, jakby oczekiwał werdyktu. Nawet niezbyt się zorientował, że chyba jego półnaga prezencja trochę go krępuje.

[Hōseki Yasushi]

Yasushi nigdy nie należał do wylewnych i pełnych uczuć ludzi. Co nie znaczyło, że tych uczuć w ogóle nie miał. Troszczył się o Kensei'a, ba, nawet bardzo - w końcu tylko o niego mógł się martwić, gdy jego ojciec pozostawał bezpiecznie w Amegakure. I chociaż Yasushi nie był tak bezpośredni w wyrażaniu swojej troski jak jego matka, wciąż starał się to robić na swój własny, powściągliwy sposób. "Raka dostaniesz". "Przeziębisz się". "Umyj się, bo nie lubię śmierdzielów". "Zjedz, bo nic z ciebie nie będzie, a ja sam nie mam sił naprawiać tego cholerstwa". Nie był pewny nawet, czy w tym okresie Hokori w ogóle to doceniał. Ale nie potrzebował docenienia ani wdzięczności. Wystarczał mu sam fakt, że w taki okrężny i stosunkowo oschły sposób mógł mu powiedzieć "Hej, dbaj o siebie. Martwię się o ciebie. Proszę, nie znikaj z mojego życia jak-".
Yasushi westchnął. To było na swój sposób bezczelne i samolubne, że oczekiwał od Kensei'a czegoś, czego on sam nie potrafił zrobić. I nawet nie starał się zrobić. Na odpowiedź odnośnie mycia się w deszczu tylko skinął głową. Dobrze, że chociaż na tym polu brunet trzymał się blisko czegoś, co można było nazwać zdrowym, normalnym człowiekiem. Podczas naprawy, w której pomagał jak tylko mógł, w końcu poruszyli temat, którego unikali jak tylko mogli przez ostanie pół roku: co dalej. No bo... coś trzeba było z sobą zrobić? Trzeba było? Nie trzeba? Dla dobra swojego stanu psychicznego Yasushi uznał, że jednak trzeba. I początkowo zgadzał się z słowami przyjaciela, kiwając głową. Odzyskanie Iwy, powrót do niej... to brzmiało dobrze, wręcz utopijne. Gdy ten wspomniał o swoim dziadku, Hōseki nie mógł się powstrzymać od szybkiego ponownego zerknięcia na niego, z wyraźnym współczuciem w spojrzeniu. Nie na pokaz, bo dobrze wiedział, że Kensei tego współczucia nie chciał. Po prostu sam, słysząc wzmiankę o losie klanu Hokori, poczuł ukłucie w sercu. Bo mógł tylko sobie wyobrażać, jak bardzo cierpiał sam Kensei.
Jednak zamarł w ruchu, słysząc jego kolejne plany.
- Heh. - Coś, co mogło być jednocześnie prychnięciem i początkiem śmiechu mimowolnie opuściło płuca chłopaka. I nawet na jego twarzy pojawił się uśmiech - zupełnie obcy, jakby nie na miejscu i pozbawiony jakiegokolwiek ciepła. Pomysł, który przedstawił brunet był tak groteksowy, że aż śmieszny. A nie. Jednak nie było mu do śmiechu. Ścisnął mocniej klucz, który trzymał w ręce, wlepiając w niego wzrok. Jego twarz ponownie powróciła do normalności, do jego klasycznego "nie wyrażania niczego". Chociaż wyraźnie było czuć ból, który nim właśnie szarpnął. - Daimyō? - Zapytał spokojnie, obracając narzędzie w ręce. Dość podobnego rozmiaru jak kunai. Huh, jednak brakowało mu uczucia stali w ręce. - Chcesz uzyskać sojusznika... w Daimyō? - Powtórzył, jakby nie był pewien, czy dobrze usłyszał. Wlepił wzrok w Kensei'a. - Po tym wszystkim, co Daimyō nam zrobił, chcesz zaufać kolejnemu nędznemu politykowi? Żebrać o jego względy? - Jego głos zdecydowanie brzmiał ostrzej, niż sam się tego spodziewał. Upuścił także klucz do torby, aby ten wydał głośny łoskot podczas zderzenia z resztą narzędzi. Sam jednak nie odwracał spojrzenia od oczu przyjaciela, coraz bardziej... zszokowany na twarzy? Uniesiony? Zdenerwowany? W jednym momencie, jakby ktoś wcisnął guzik, zaczęła go zalewać fala uczuć, do których nie był przyzwyczajony. Złość. Niesprawiedliwość. Ból i zranienie. - Co jeszcze chciałbyś stracić, aby podlizać się człowiekowi, który ma ciebie i kraj głęboko w dupie?
Może za długo dusił w sobie niektóre uczucia.

[Hokori Kensei]

Gdy wszystko się traci, człowiek zdaje się zostawać pustą skorupą. Podobnie mógł pewnie wyglądać Kensei, który niezbyt wiedział jak zareagować w całej tej nowej, beznadziejnej sytuacji. Ale właśnie obecność Yasushiego, kogoś, kto mimo tylu strat z ostatniej wojny był w stanie zachować "klasykę" ich relacji, była mu bardzo potrzebna. Może zdawało się, że jak zawsze ignorował jego rady, czy nie przejmował się nimi, doceniał, że ta część jego przyjaciela się nie zmieniła. Było to niemalże jak opoka, do której miło wrócić, mimo całej tragedii jaka niedawno się rozegrała. Podobnie zresztą wspomnienia o jego rodzinie. Wspomnienia bolały. Ale jednocześnie dawały przyjemne ciepło w sercu. Nostalgię. Miłe wspomnienia. Jego dziadek może już nie żył. Co z jego rodzicami? Sam nie wiedział. Słyszał, że niedobitki jego rodziny udały się w większości do Hany. Nie zdziwiło go to. Spojrzał na przyjaciela, któremu najwidoczniej czara goryczy się przelała. Rozumiał to. Musiał wyrzucić z siebie to wszystko, co się nagromadziło. Tymczasem gniew Hokoriego przypominał raczej... ocean. Z zewnątrz cichy i spokojny, jednak gdy się wzburzy nie ma sił, by przetrwać jego sztorm czy tsunami. Rozumiał ten ból. Wiedział, jak się Hōseki czuje. Jakim byłby przyjacielem, gdyby nie mógł go zrozumieć? Żadnym.
-Chcę pomóc ludziom, którzy tego potrzebują. - skorygował określenie przyjaciela, odwracając się do niego i stając normalnie. -Kraj Ognia potrzebuje pomocy. Ich Daimyō nie poradził sobie po zniszczeniu Konohy. Nie tak, jak... "nasz" zdrajca. - przedstawił swój punkt widzenia, bez większych problemów. -Coś zrobimy, zamiast siedzieć na dupie i rdzewiejąc jak ta chata. Możemy zyskać kogoś, kto pomoże nam odzyskać to, co nam zabrali. W przeciwnym razie marzenie o powrocie do domu to tylko dziecinny sen. - mówił spokojnie, chcąc przedstawić swój punkt widzenia. Uśmiechnął się, choć to też nie był uśmiech pocieszający. Miał w sobie coś... złowieszczego. -Zresztą, czyż nie byłaby to piękna potwarz na scenie politycznej, gdy wszystkie rzeczy, za które nas wyrzucił, stałyby się kłamstwem w obliczu innej, wielkiej nacji? Dawni shinobi Iwy wspierający Hi no Kuni, podczas gdy Tsuchi zatrudnia samurajów z północy. - prychnął, jakby rozbawiony na myśl wbicia takiej szpili w obecnego Daimyō Tsuchi no Kuni. -Nie planuję się podlizać. Planuję coś zrobić. - spojrzał na rurę. Musiał jeszcze tylko nakrętki dwie dokręcić i teoretycznie praca skończona. -Podasz klucz? - wrócił do poprzedniego tematu. Cała ta sytuacja była bolesna. Była trudna. Ale oni mieli też swoje własne problemy. Jak niedziałający prysznic i padający na chłopaka deszcz. Niezależnie czy wróciłby do pracy, czy nie, dodałby jeszcze -Jesteśmy w takiej sytuacji, że możemy tylko zyskać. Za wiele już nie stracimy. Czemu nie szukać okazji tam, gdzie może być największy zysk? - zapytał jeszcze spokojnie przyjaciela.

[Hōseki Yasushi]

Yasushi nie dowierzał w to, co słyszał. I widać było to dokładnie po jego minie, w której mieszało się zdziwienie z zirytowaniem. Jak jego brwi szły lekko w górę, aby za chwilę się zmarszczyć. Mięśnie na jego twarzy nerwowo drgały pod wpływem emocji, których kompletnie nie kontrolował. Usta otwierały się, aby coś powiedzieć, po chwili zamykały, następnie wykrzywiały w grymasie. Wyglądał jak wzburzony, normalny człowiek. Tylko dla czarnowłosego nie było to w żadnym wypadku normalne. Dla niego normalne było wzruszanie ramionami, akceptowanie faktów i opinii innych, nawet, jeśli jemu samemu się one nie podobały. Tak wiele rzeczy potrafiło spłynąć po nim niczym woda po kaczce. A teraz? Nie poznawał siebie. Nie wiedział, co się dzieje. Nie wiedział, dlaczego jest aż tak bardzo zły - i to w momencie, kiedy Kensei pozostawał dalej spokojny. I to dodatkowo go wkurwiało.
- MY potrzebujemy pomocy. - Podkreślił pierwsze słowo, prawie krzycząc i samemu wstając. Spójrzcie na nich, dwójka nastolatków z zniszczonymi rodzinami, wyrzuconymi z rodzinnego kraju, naprawiający zardzewiałe rury przegniłego domku, w którym przyszło im mieszkać. - Nie Kraj Ognia. Jebie mnie Kraj Ognia. Nie jesteśmy tym ludziom nic winni. Ty jesteś? Ja nie. - Nie ogarniał tej nagłej potrzeby Kensei'a zabawy w dobrego samarytanina. Co oni byli, zakon? Może nagle zaczną pracować na polu i gotować zupki potrzebującym? Chłopak spojrzał w niebo, aby choć na pół sekundy ochłonąć. Słysząc słowa "dziecinny sen" jego twarz wykrzywiła się najbardziej jak do tej pory, tylko po to, aby za chwilę opuścić głowę i uszczypnąć się boleśnie opuszkami w nasadę nosa. Hokori specjalnie używał takich słów, aby go jeszcze bardziej wyprowadzić z równowagi? Czy może bardziej Yasushi'ego już irytowało cokolwiek, co się do niego mówiło? Wziął głęboki wdech. - Super. Słodko. Ale zapominasz o jednym, istotnym fakcie. - Ponownie spojrzał na przyjaciela, uśmiechając się prawie szyderczo i rozkładając ręce. Prawie, jakby zaraz miał zaprezentować magiczną sztuczkę. - Skąd pewność, że Daimyō Hi no Kuni nie jest tym samym typem co... nasz wspaniały Daimyō? - Nawet nie wiedział, że potrafi w taki sposób modulować głos. Aby dwa słowa tak bardzo nasączyć ironią i sarkastyczną słodyczą. "Nasz" Daimyō. Co za śmieszne stwierdzenie. - My będziemy na każde jego pierdnięcie, naprawiając to, co sam spierdolił, a potem co? Serio oczekujesz, że odda nam inny kraj w ramach serdecznych podziękowań? Wręczy order dzielnego shinobi? - Czy Kensei nie pojmował jak bardzo irracjonalny był jego plan? - Bo jak na moje, wykorzysta nas, IWIJCZYKÓW, a potem porzuci jak zgniłe śmieci, gdy już nie będziemy mu potrzebni. Ale co ja tam wiem, ja tylko STRACIŁEM NAJWSPANIALSZĄ KUNOICHI JAKĄ ZNAŁEM PODCZAS WOJNY.. WOJNY W IMIĘ CZEGO? POSRANYCH KAPRYSÓW ROZPUSZCZONYCH LUDZI U WŁADZY?! - To nie był pierwszy raz, jak Yasushi w życiu krzyczał. W końcu zdarzało się to często podczas misji czy samej wojny, gdy trzeba było przekazać informację werbalną na odległość w ferworze walki. Ale nigdy, przenigdy wcześniej nie podniósł głosu na Kensei'a. A tym bardziej nie śmiał wydrzeć się na niego, jak to zrobił teraz. Przymknął oczy i zaczął masować sobie skronie dłońmi, próbując uspokoić oddech. Zaskakujące, ale ciut mu ulżyło. Bycie skończonym chamem dla najbliższego przyjaciela przynosiło ulgę? Więc w taki sposób ten okropny świat działał? - Nie. Po prostu: nie. - Dodał już ciszej, wręcz normalnym i spokojnym tonem. Kensei mógł go poprosić dosłownie o cokolwiek, a Hōseki bez mrugnięcia okiem by się zgodził. Wycieczka do jakiegoś randomowego kraju bez większego celu? Spoko. Zapasy w kisielu wiśniowym? It's ok, nawet jak nie znosił wiśni. Dołączenie do wędrownego baletu i zmiana profesji na primabaleriny? Why not. Ale nie to. Nie teraz. Rany były zbyt świeże, aby był w stanie to przełknąć.
Gdy Kensei, jak gdyby nigdy nic poprosił Yasushiego o podanie klucza - ten drugi poczuł się, jakby dostał właśnie w twarz. Ale podał mu go, agresywnie, z przesadną i teatralną złością - cudem powstrzymując się od tego, aby ów kluczem w bruneta nie rzucić. I co najdziwniejsze, wręczył mu dokładnie taki klucz, jakiego Kensei potrzebował. Sam czarnowłosy spojrzał w niebo, które bezlitośnie oblewało ich deszczem. Co to miało być? Tak miało wyglądać życie od teraz? Pierdolił takie życie.
- Wyjebane. Rób co chcesz. - No i proszę bardzo, padły najsłynniejsze słowa każdej kłótni małżeńskiej. Chłopak obrócił się i już wykonał serię kroków, gotowy wymaszerować z tej sceny... gdziekolwiek, byleby tylko się uspokoić. Po chwili jednak przystanął, zawrócił na pięcie i cofnął się do Kensei'a. Tylko po to, aby ściągnąć z siebie jego płaszcz i rzucić nim na chłopaka, kompletnie nie przejmując się, czy wyląduje on na głowie bruneta czy w błocie i wymaszerować tym razem na dobre z sceny. Proszę bardzo. Nie potrzebował jego głupich ubrań. Miał całkowitą świadomość, że w tym momencie zachowuje się jak żałosna, obrażona nastolatka - ale może właśnie tego potrzebował? A poszedł... niezbyt daleko, tylko dokładnie na drugą stronę domku, aby przysiąść sobie gdzieś na fundamencie domku, licząc, że skraj dachu chociaż trochę osłoni go przed ulewą. W głowie dalej rozbrzmiewały mu słowa przyjaciela. I co najgorsze - miał jednak trochę racji. Ale nie zamierzał mu jej przyznawać. "W przeciwnym razie marzenie o powrocie do domu to tylko dziecinny sen". No i chuj, to pozostanie dzieckiem. Wyjebane. Jeśli miał wybierać pomiędzy szukaniem pomocy u Daimyō, a pozostaniem rozkapryszonym dzieckiem - wolał to drugie. I jak na obrażonego nastolatka przystało - postanowił monitorować chakrę Kensei'a, aby zmieniać swoje położenie, gdyby temu zachciało się do niego podejść. Ot, po prostu będą ganiać się w kółko dookoła domku, aż któremuś się to nie znudzi. Proszę bardzo, w końcu był dzieckiem?

[Hokori Kensei]

Sytuacja rozwijała się w kierunku, którego Kensei kompletnie nie przewidział. W lekkim szoku przyglądał się przyjacielowi, gdy ten podniósł głos, co było kompletnie do niego niepodobne. Chciał coś powiedzieć, ale... nie wypadało. Musiał pozwolić mu powiedzieć wszystko to, co go trapi. Choć niezbyt mu się to podobało i dodatkowo dołowało go zachowanie Yasushiego. Jednak uznał, że w tym wypadku musi być wytrwały. Nie dać się. Potrzeba tu spokoju. A nie krzyków czy gniewu.
-Poczekaj! - rzucił do przyjaciela, gdy ten rzucił w niego płaszczem, łapiąc go w locie. Chciał złapać przyjaciela za rękę, zanim ten zdąży za daleko się oddalić. -Ze złej strony na to patrzysz. - powiedział, chcąc wyjaśnić mu swój punkt widzenia. -Mam dość użalania się nad sobą i swoimi stratami. Też na wojnie wiele osób straciłem. I wielu innych osób też. - to był fakt. Nie tylko Yasushi stracił najwspanialszą kunoichi. Kensei stracił najlepszego shinobi, jakiego znał. Bolało go to. Jego rodzinę, a raczej to, co z niej zostało też. Cała ta sytuacja była do dupy. -Shinobi nie mają teraz dobrej opinii. Musimy ją odzyskać, nawet jeśli tylko nasza dwójka będzie chwalona przez wieśniaków. - to był pierwszy krok wielkiego planu powrotu shinobi do łask. Śmieszny, ale istotny. -Nie obchodzi mnie ten Daimyō. Jeśli będzie chciał nas wykorzystać to się nie damy. Ale możemy zyskać kogoś, kto nam pomoże. Może nam nic nie dać. I dobrze. Bo nie planuję zakładać na siebie smyczy. Ale chcę, by w Tsuchi no Kuni ludzie wiedzieli, że ich shinobi działają lepiej, niż ten frajer nas przedstawił. - mówił dobitnie, może nawet z gniewem w głosie. -Niech świat się dowie, że shinobi Iwy nie znikną, bo Hirogo Masetsu tak sobie ubzdurał. Niech świat wie, że popełnił błąd. Niech żałuje, że nas utracił. Niech błaga o nasz powrót. - to był jego plan. To była istota planu Kenseia. Po chwili puścił Hōsekiego, pozwalając mu się oddalić. Spuścił wzrok spoglądając w bok. Jakby nie wiedział, czy chce mu spojrzeć w oczy... czy on chce na niego spojrzeć. Po chwili odwrócił się i podniósł rękę z kluczem w górę. -Dzięki. - po czym wrócił do naprawy, pozwalając przyjacielowi odejść. Nie chciał go dalej wkurzać swoją obecnością czy pomysłem, który najwidoczniej mu nie wypadł. On potrzebował czasu... Hokori zresztą też.

Upewnił się, że wszystko jest teoretycznie naprawione, odkręcił zawór, a nie dostrzegając w tym deszczu żadnych przecieków, można byłoby powiedzieć, że robota została wykonana. Prawie. Schował klucz do torby i odłożył zepsuty złom na odpowiedni stos. W lewą rękę chwycił torbę, zaś prawą... przyjebał w metalową ścianę. Nie przywalił. Przyjebał. Mógł dusić w sobie emocje, ale czasami jedynym sposobem na ich ujście, przynajmniej dla Kenseia, był swego rodzaju wysiłek fizyczny, a może nawet i pewien rodzaj bólu, który pozwalał myśleć o czymś innym. Głuchy brzdęk rozległ się w najbliższej okolicy, będąc dalej zakłócanym przez deszcz. Był wkurwiony. Na to, że jego przyjaciel jest wkurwiony. Dosłownie. Puścił torbę i podobny cios wyprowadził lewą ręką. Brak doświadczenia w walce wręcz pewnie zaowocował zaczerwienieniem na kostkach. Wziął głęboki wdech. Uderzył trzeci raz. Już ostatni. Kostki palców wskazujących i środkowych prawej dłoni lekko się zaczerwieniły, jednak w deszczu szybko były rozmywane. Miał dość. Dość tego wszystkiego. Chciał krzyczeć. Wydrzeć się i wyrzucić to z siebie. Ale nie czuł, ażeby miał taką możliwość. Stał tak w deszczu przemakając i głośno oddychając, zanim skierował się do domu. Nie wiedział gdzie Yasushi poszedł. Ale wiedział, co on chciał zrobić, przed wyjściem na dwór. Zdjął buty w przedsionku, a na odgiętym, metalowym pręcie przewiesił przemoczony płaszcz. Ociekając wodą udał się pod prysznic. Musiał się umyć. Zmyć z siebie brudy zarówno deszczu, napraw, jak i lekko zakrwawionych kciuków. Dobrze, że nie miał dość siły, by zrobić sobie większej krzywdy.

[Hōseki Yasushi]

Gdy Kensei złapał go za nadgarstek mógł się po prostu wyrwać. Owszem, szarpnął własną ręką, ale bardziej w ramach kontynuacji buntu niż w faktycznej próbie uwolnienia się z uścisku drugiego mężczyzny. I co z tego, że posiadał mniej siły. Zawsze mógł użyć porażenia prądem, aby oswobodzić rękę - gdyby faktycznie chciał, aby Kensei go nie dotykał. Zamiast tego, ciągnął własną kończynę lekko w swoją stronę, dodatkowo podtrzymując napięcie sytuacji w tym geście. Jakby był w gotów ją zabrać i iść dokładnie w sekundzie, gdy tylko Hokori go puści. Ale póki co: pozwolił się trzymać i wysłuchał kolejnych słów bruneta.
Dobrze wiedział, co Kensei stracił w ostatnim roku. Znacznie więcej niż sam Hōseki. Czy ta świadomość jakoś magicznie ulżyła czarnowłosemu w bólu? Nie. Dalej był wściekły, dodatkowo poczuł się, jakby sam nie miał prawa narzekać, bo "ktoś ma gorzej". Ale tym razem ugryzł się w język, zanim cokolwiek powiedział. Szacunek i uczucie, jakim darzył Kensei'a w porę go powstrzymał, zanim znów powiedział coś skrajnie jadowitego i niepotrzebnego. Na słowa o uzyskaniu szacunku wieśniaków tylko prychnął. Było mu to potrzebne? Nie. Przynajmniej Yasushi w obecnym stanie miał w dupie opinię cywilów - nawet, gdy na chłodno przyznałby przyjacielowi rację. Bez cywilów nie mieli pracy. Bycie shinobi nie miało sensu, gdy nikt nie chciał ich zatrudnić. Ale plątanina myśli i wewnętrze wzburzenie chłopaka skutecznie przeszkodziły mu w zauważeniu tego faktu. Gdy Kensei zaczął mówić o tym, jak wyobrażał sobie ich kontakt Daimyō, niebieskooki ściągnął usta w wąską linie. To co mówił... mogło mieć sens. Ale nie chciał tego przyznać. Nie teraz. Wciąż wolałby zrobić cokolwiek innego, chociażby bić się z niedźwiedziem na gołe ręce. Wizja ośmieszenia Hirogo Masetsu była kusząca. A może nawet Yasushi chciał czegoś więcej, czegoś gorszego dla wspomnianej osobistości. Jednak czy plan jego rówieśnika nie był zbyt... idealistyczny? Naiwny? Oni w dwójkę mieliby naprawić reputację wszystkich ninja? Brzmiało to na dobrą bajkę.
Puszczony odszedł. Tam, gdzie planował, przysiadł sobie na murku i chwycił się za głowę. Miał wrażenie, że pękała mu na pół. Na ćwiartki. Na ósemki. Na najmniejsze kawałki. Zarówno od środka jak i na zewnątrz. O co mu w ogóle chodziło? Co go w ogóle denerwowało? To w ogóle nie miało sensu. Nic. Cały świat nie miał sensu, jeśli Yasushi miałby być zupełnie szczery. Nagle podskoczył, słysząc donośny huk uderzonego metalu. I z łatwością odgadł, skąd wziął się ten dźwięk. W sekundę złość zamieniła się w żal, smutek i wyrzuty sumienia. Co on najlepszego zrobił? Wydarł się na najbliższą osobę w jego życiu bez większego powodu. Kolejny huk. Proszę, przestań. Zacisnął pięści na włosach, jedocześnie ciągnąc się za nie. Mógł mieć w dupie swój stan jak i to, co się z nim stanie. Ale fakt, że zranił Kensei'a bolał niemiłosiernie. Trzeci huk. Zacisnął mocno powieki, jakby w jakiś sposób mogłoby go to odseparować od rzeczywistości. No dalej, na co czekasz sieroto? Dlaczego do niego nie pójdziesz? Duma ci nie pozwala, zamiast tego wolisz siedzieć i udawać obrażonego? Yasushi brzydził się sobą. Szczerze się sobą brzydził. Jedyne co potrafił, to tylko narzekać i ranić ludzi wokół. Zawiódł wioskę, klan. Zawiódł ojca. Zawiódł mamę. A teraz też i Kensei'a.
Nie było kolejnego huku, za to usłyszał i wyczuł, jak brunet wchodzi do domku. Co, jeśli się zranił? Yasushi objął rękoma kolana, przytulając je do siebie, dalej próbując się uspokoić. Nie mógłby sobie wybaczyć, gdyby przez niego Hokori zrobiłby sobie krzywdę. Kurwa. Mać. Walnął parę razy czołem w twarde kolana. W sumie nawet nie czuł tego niewielkiego bólu, który powinien powstać przy takiej czynności. Zerknął jeszcze raz, ponownie tego dnia w niebo pokryte deszczowymi chmurami. Szczerze nienawidził tego kraju.
Po pewnym czasie wstał i wszedł do domku, uprzednio próbując wykręcić nadmiar wody z ubrań. I tak były kompletnie przemoczone, przylegając do ciała chłopaka niczym pokryte klejem. Ściągając buty usłyszał dźwięk prysznica. Czyli tam był. Spoko. Zaczeka. Wykręcił także nadmiar wody z kosmyków włosów już bezpośrednio nad zlewem kuchennym. Mógł się iść przebrać czy chociaż znaleźć sobie ręcznik - ale za wszelką cenę nie chciał pozwolić w tym momencie Kensei'owi umknąć, gdy ten przedostanie się z łazienki do własnego pokoju. Więc czekał, oparty gdzieś o ścianę, czując jak chłodne krople deszczu wolno spływając do jego ciele. Znów pustka. Jakby ten wybuch emocji nigdy się nie wydarzył. Jakby to nie był on. Ale jednak, taki był fakt i Hōseki musiał ponieść jego konsekwencje. Zerwał się dopiero, gdy Hokori opuścił łazienkę. I od razu do niego podszedł, niezależne od tego, w jakim brunet był stanie.
- Pokaż ręce. - Rozkaz, polecenie. Nie prośba. Jak nie da, to sam go szarpnie za przedramię, aby na siłę je obejrzeć. Liczył, że Kensei nie będzie na tyle uparty (jak przykładowo Yasu), aby się w takiej sytuacji stawiać. Przejechał kciukiem po zaczerwienionej skórze jednej ręki i stęknął widząc zdarcie na drugiej. - Jesteś skończonym idiotą, wiesz? - Tak trzymaj Yasu, coraz bliżej przeprosin. Tak to się robi. Ale w gruncie rzeczy miał rację: trzeba było był skończonym idiotą, aby ranić się z powodu takiej osoby jak Hōseki. Odsunął też kosmyki z jego czoła, sprawdzając, czy nie wpadł na genialny plan walenia głową w blachę. Na szczęście nie. I dla pewności obejrzał resztę twarzy i ciała, szukając ewentualnych miejsc, w których Kensei mógł się zranić. Nogi? Może też raz kopnął? Ostatecznie czarnowłosy westchnął, niczym przedszkolanka, której podopieczny znowu obsmarował koleżankę po włosach budyniem. Chwycił bruneta za ramię - co nie było do końca wygodne, gdyż był niższy - wręcz wbijając swoje palce w jego mięsień. I bezceremonialnie popchał go na kanapę, tak, aby na niej usiadł. Będzie próbował wstać - popcha go znowu. Albo kopnie go nogą. Miał siedzieć grzecznie. Potem sam udał się po apteczkę, bez słowa siadając obok przyjaciela i wyciągając z niej potrzebne rzeczy. Chwycił jego rękę, wręcz brutalnie. Niech sobie nie myśli, że przestał być zły. Odkręcił buteleczkę wody utlenionej i przemył obtarcie, nawet nie próbując zrobić tego delikatnie. Waliłeś ręką w metal? To cierp. I na koniec przyłożył gazę i owinął bandażem. Do medyka było mu daleko i nie wyglądało to najschludniej... ale proszę. Opatrzył to. Nawet jak obtarcie nie potrzebowało aż takiego zajęcia się nim. To chyba bardziej Yasushi potrzebował pokazać Kensei'owi, że wciąż się o niego troszczy.

[Hokori Kensei]

Kensei nie śpieszył się z prysznicem. Potrzebował ochłonąć. I ogrzać się. Ciepła woda, póki jeszcze była, pozwalała jego ciału trochę wyjść z zimna, w jakie sam się wpakował. Nawet raz kichnął, miał jednak nadzieję, że kapiąca woda z łazienki i z zewnątrz budynku zagłuszy ten moment jego słabości. Już dość problemów narobił Yasushiemu. Może faktycznie nie powinien tak wspominać. Przyłożył prawą dłoń do ściany prysznica, opierając się na niej i spuszczając wzrok w dół. Oczy miał zamknięte. Czy mógł zrobić coś jeszcze? Kiedyś, za czasów ANBU, szukał informacji o Bijū. Bestie były inteligentne i potężne. Mogły być dobrymi nauczycielami. Ale to właśnie Dziewięcioogoniasty doprowadził do śmierci Tsugo. Zacisnął lewą pięść w złości na to wspomnienie. Nie mógł rozwalać im domu. Nie z wewnątrz. Otworzył wzrok spoglądając na swoją prawą rękę, z lekkim grymasem na twarzy. Woda niezbyt przyjemnie kapała na starte kostki. Ale dobrze. Oczyści chociaż ranę. Westchnął. Zjebany dzień. Stał tak pod prysznicem, gdy już zakończył sam proces mycia (bo go też uskutecznił wcześniej), rozmyślając o alternatywach. Wiedział, że Hōsekiemu nie podoba się jego plan. Ale czy mógł znaleźć alternatywę? W obecnej chwili potrzebują reputacji. I znajomości. Chcąc nie chcąc bez lordów feudalnych może im się nie udać. A ich obecność w kraju deszczu zdawała się tylko ich dołować. Jakby natura chciała wypłakać się za nich. Za chłopaków, którzy musieli dojrzeć zbyt szybko. Za wiele musieli wycierpieć i za wielu bliskich stracić w zbyt młodym wieku. Zacisnął prawą dłoń na kafelku ściennym pod prysznicem. Jednym z niewielu, które jako tako trzymały się jeszcze w całości.
~Dość... uspokój się.~ przez tę wojnę Kensei miał problemy ze swoimi emocjami. Czasami, by nad nimi zapanować musiał się zwyczajnie wyżyć. Jak wcześniej, wykonując kilka mocniejszych uderzeń. Ale wiedział, że to nie jest zdrowe. Musiał znaleźć inny sposób. Nie taki, który rani jego przyjaciela. Wyprostował się biorąc kilka głębszych oddechów i spoglądając na leciwą słuchawkę prysznicową. ~Czas wyjść...~ stwierdził po chwili i zakręcił wodę.

Wychodząc spod prysznica oczywiście wytarł zarówno ciało, jak i głowę i włosy. Podszedł do zlewu. Niedawno wstał. Wypadałoby umyć zęby. Też to zrobił, pozwalając swojemu ciału przez chwilę jeszcze wyschnąć samodzielnie. Pozostało teraz tylko wyjść, prawda? Ale... nie wyjdzie nago. Nie, żeby czuł jakieś wielkie skrępowanie tym faktem. W Iwie chodził do gorących źródeł, a jego ciało bardzo go nie mierziło. Bardziej nie chciał wpaść na Yasushiego, któremu takie paradowanie mogłoby się nie spodobać. Jednak jego ubrania były przemoczone. Westchnął. Będzie musiał przebrać się w pokoju. Owinął więc się ręcznikiem w biodrach, z zamiarem skierowania się do pokoju, by tam się przebrać i dopiero zgarnąć resztę swoich rzeczy w łazience. Ale... jego przyjaciel zabronił mu dalszego ruchu. Cała sytuacja była dość dziwna, zwłaszcza w pierwszym momencie. Hokori myślał, że jego współlokator chce spokoju. A nie, że nagle do niego przyjdzie. Jeszcze będąc samemu kompletnie przemoczonym. Pokazał ręce, które może już nie wyglądały tak tragicznie, ale widać było, że uderzyły w rzeczy, w które nie powinny. Następnie zaś został uważnie przebadany przez najbliższego przyjaciela, co sprawiło, że czuł się niezbyt komfortowo. Nie będąc ubranym w sam ręcznik. Lekko spuścił wzrok, nie spodziewając się takiej sytuacji.
-P-przepraszam. - powiedział na tekst o idiocie, samemu nie bardzo wiedząc co zrobił w tej sytuacji. Pozwolił się zaprowadzić na kanapę, nawet jeśli sama "delikatność" Yasushiego przypominała na myśl tę, którą charakteryzowała się czasami jego matka. Stanowcza, czasami bolesna, ale... opiekuńczość. To było miłe. A jednocześnie zawstydzające. Unikał wzroku, nie wiedząc za bardzo co począć. Został usadowiony na tej kanapie, a Hōseki zabrał się za opatrywanie jego ran. A ten nawet nie wiedział jak powinien siedzieć! Był w samym ręczniku! Jeszcze mokrym. On sam zresztą też nie był do końca wysuszonym. Gdy skończył on opatrywać jego rany spojrzał na swoją rękę. -D-dziękuję. - nie wiedział co zrobić. Głowa mu parowała. Czuł się jak na jakiejś karuzeli. Od nudnego naprawiania rury, do kłótni, do półnagiej sesji opatrunkowej. Co będzie dalej? Trening ninjutsu?

[Hōseki Yasushi]

Plan na przeprosiny - a raczej próbę ich - był całkiem prosty. Złapać Kensei'a, sprawdzić, czy mu się nic nie stało i ewentualnie opatrzyć jego rany. Bułka z masłem, prawda? Cóż mogło pójść nie tak? No, na przykład Yasushi mógł zaliczyć zderzenie czołowe z prawie całkowicie nagim brunetem. Niemalże wpaść mordą w jego odsłonięty tors. I cud, że nie rozbił się niczym Titanic o górę lodową. Bo tak się dokładnie poczuł w tym momencie. Zgodnie z zamiarem: dopadł przyjaciela, zanim ten zdążył nawiać do swojego pokoju. Problem leżał w tym, że dopiero po tym, jak kazał mu pokazać swoje dłonie, dostrzegł w jakim... odzieniu... on się znajdował. I nawet nie miał jak odwrócić wzroku, zatrzymując go tam, gdzie początkowo padł: na bardzo ładnych mięśniach klatki piersiowej Kensei'a. Yasushi takich nie miał. I to pewnie dlatego zwrócił na nie uwagę? Wciągnął intensywnie powietrze i na chwilę zatrzymał je w płucach, nie wydychając, jakby się zapowietrzył. O czym on w ogóle myślał? Ogarnął się i przystąpił do oględzin jego rąk, a potem reszty ciała. A miał co oglądać. W sensie, dużo było odsłonięte, to... szukał po prostu ran, tak? Nie było w tym nic dziwnego prawda? Kensei był mężczyzną, Yasushi był mężczyzną, to oboje mieli męskie ciała. A że byli shinobi, to były wytrenowane. To było normalne. Całkowicie normalne, powtarzał sobie w myślach Yasushi, próbując zachowywać się zupełnie normalnie. Normalnie. Tak. A mimo wszystko czuł się skrajnie spięty. I nie rozumiał dlaczego.
Całe szczęście, Hokori współpracował i dał się sprowadzić na kanapę. To w sumie był zły pomysł, jeśli się tak nad tym zastanowić. Dlaczego nie Hōseki nie dał mu się wpierw ubrać? Nie wiedział. W sumie w ogóle nie ogarniał, co robi, już drugi raz tego dość intensywnego poranka. Dopiero gdy oddalił się od bruneta i poszedł po apteczkę, mógł odetchnąć spokojniej. Chyba chodziło o to, że zbytnio naruszał teraz prywatność przyjaciela. Tak? Pewnie tak, dlatego czuł się tak... wyprowadzony z równowagi. Gdy wrócił na kanapę - już z apteczką i gotowy, aby opatrzeć obtarcie - postanowił się wpatrywać już tylko w dłoń rówieśnika. I nigdzie indziej. Nie w odsłonięte kolano, brzuch czy udo Kensei'a. Tylko w rękę. Nawet nie potrafił mu spojrzeć twarz w tej chwili. Jakby ten czyn miał sprawić, że nagle zostanie przyłapany na jakimś niegodziwym uczynku. Przemoczone ubrania wydawały się nagle tysiąc razy mniej wygodne, a skóra zdawała się być jednocześnie gorąca i lodowata. Czyżby łapał przeziębienie z powodu zbyt długiego przebywania na deszczu w zbyt skąpych ubraniach? Kto wie. Napięcie jednak trochę zeszło, gdy Yasushi usłyszał podziękowania. Czy on się... jąkał? Ostra, sztywna mina Hōseki'ego złagodniała, prawie zbliżając się do uśmiechu. Brunet przypominał w tym momencie małe dziecko, które nabroiło i nie wiedziało, jak przeprosić. A przecież to nie Kensei miał przepraszać. Yasushi westchnął głęboko, przymykając powieki i opierając się wygodnie plecami o kanapę. Chwilka relaksu, której potrzebował zarówno jego umysł i napięte ciało.
- Nie masz za co. - Odparł po chwili spokojnie. Hokori nie miał ani za co przepraszać, ani za co dziękować. Otworzył oczy i wlepił spojrzenie w sufit, który jeszcze cudem nie przemakał. - To ja powinienem przeprosić i dziękować. Nie. Inaczej: to ja przepraszam i dziękuję. W życiu nie powinienem tego mówić. Nie negować twoich planów z powodu własnych, egoistycznych udręk. Prawdopodobnie jestem najgorszym typem człowieka stąpającego po ziemi, a ty i tak mnie znosisz. - Wypowiadając ostatnie słowa odwrócił głowę w bok, aby bezpośrednio spojrzeć w twarz Kensei'a, z delikatnym uśmiechem na twarzy. A następnie, jego spojrzenie zjechało wolno w dół po sylwetce bruneta.
Zaraz, co?
Kurwa mać.
W jednej chwili uśmiech na twarzy zamarł, a Yasushi podniósł się w panice z kanapy.
- Wsumieteżpowinienemsięumyćpójdęjuż- - Wyrzucił na jednym oddechu, od razu kierując się w stronę swojego pokoju, wręcz w biegu. Tylko po drodze uderzył palcami stopy w nogę stolika, od razu podskakując, klnąc soczyście pod nosem i wyjąc. Natychmiastowa karma? To jednak nie powstrzymało go przed ewakuacją. Dzielnie, w cierpieniu, najpierw uciekł do swojego pokoju łapiąc potrzebne mu rzeczy, a potem zamknął się pospiesznie w łazience. Nie było go tutaj. Nie zrobił nic dziwnego. I z pewnością nie miał pewnego widoku wyrytego w pamięci.
Dopiero gdy spokojnie się umył, przebrał, ogarnął - i co najważniejsze - uspokoił, mógł wyjść z łazienki. A spędził w niej spokojne pół godziny. Które, jakimś cudem, jednak nie poświęcił na żałosne walenie łbem w podniszczone kafelki.

[Hokori Kensei]

Kensei sam z siebie nie czuł się za bardzo skrępowany. Może nie był najgrubiej odzianym człowiekiem w tej chwili, ale czuł się swobodnie. Prawie jak w gorących źródłach. Tylko w metalowej chacie. W deszczowym kraju. Bardziej go skrępowało trafienie na kanapę. Nie wiedział jak zareagować. Yasushi się o niego martwił. A ten nie wiedział za bardzo jak zareagować. Nawet głupio mu było coś sugerować. W końcu Hōseki też był przemoczony. Biały t-shirt nie stanowił wtedy najlepszego odzienia. Na swój sposób mogło to bawić, bo w dziwny sposób oboje pokazywali sobie nawzajem klaty. Tylko wciąż... nie czuł się w pozycji, by móc po prostu mu to powiedzieć. Nie po ich kłótni. To ona stanowiła swoistą kość niezgody, ale nie pomiędzy dwójką chłopaków. A pomiędzy chęcią Hokoriego do powiedzenia czegoś i wyimaginowanym brakiem wyczucia dla sytuacji. Dlatego siedział, pozwalając czarnowłosemu zając się jego ranami. Niezbyt poważnymi, ale samodzielnie zrobionymi. Nie był z tego dumny. A teraz jeszcze jego przyjaciel się tym przejmował. I... zaczął z nim rozmawiać! I nie krzyczał. Kensei czuł, jakby wielki kamień spadł mu z serca. Czuł, że wreszcie wszystko zaczyna powoli wracać do normy. Pozwolił śmiało przyjacielowi się wypowiedzieć, zanim sam się nie odezwał.
-Też powinienem. Martwiłeś się, bo nie zawsze potrafię dobrze zapanować nad emocjami. - powiedział zamykając oczy i drapiąc się z lekko zakłopotanym uśmiechem w tył głowy -To był tylko plan. Zawsze możemy go zmienić tak, by pasował on bardziej nam obu. - powiedział spokojnie, chcąc utwierdzić przyjaciela w tym, że chce go słuchać. I chce dojść z nim do konsensusu. -Nie mów tak. Jesteś moim przyjacielem. Od tego jestem. - tu uśmiechnął się szeroko w stronę przyjaciela zamykając oczy. Co kompletnie nie pasowało, do ich obecnego stanu psychicznego Ale... czasami są takie chwile, gdzie można zapomnieć o tym wszystkim. I wtedy te krótkie chwile szczęścia, zdawały się wybijać o wiele bardziej niż zazwyczaj. Może wciąż, lekko wymuszony, ale na pewno szczery.

Po chwili jednak stało się coś, czego do końca się nie spodziewał. Yasushi wyrzucił z siebie więcej słów w jednej chwili, niż czasami przez całe konwersacje. Kensei zamrugał kilka razy, jakby próbując zrozumieć, co właśnie do niego powiedział. Odprowadził przyjaciela wzrokiem, gdy ten wręcz pobiegł do swojego pokoju i się uderzył o stolik.
-U-uważaj na siebie. - powiedział znowu się jąkając. To działo się za szybko. Nie ogarniał. Jednak, gdy ten w końcu wbiegał do łazienki, Hokori po raz pierwszy od kilku miesięcy uśmiechnął się... faktycznie. Jakby z ulgą. Tak, jak za starych dobrych czasów. Jakoś ta sytuacja... go uspokajała. Radowała może nawet. Przez pewien czas siedział, w duchu śmiejąc się z paniki Hōsekiego, nie wiedząc kompletnie skąd ona się wzięła. Słyszał, że przyjaciel już rozpoczął prysznic i się zorientował, że zostawił w łazience ciuchy! A to oznacza, że nadal był w samym ręczniku. Poszedł się przebrać, a następnie znaleźć miejsce w tej ruderze, gdzie mógłby takowy ręcznik wywiesić, coby choć trochę wysechł. Założył swoje zwykłe, wygodne spodnie i ciemną koszulkę. Nadal był boso. Pozostało mu tylko czekać na przyjaciela. A on... postanowił chyba skorzystać z prysznica. Czekał więc, aż ten wyjdzie, by samemu wtedy wstać z kanapy i rzucić -Jakieś dalsze plany na dzisiaj? - zapytał, zastanawiając się, czy czegoś nie wykombinował w łazience. W końcu tyle czasu, pewnie musiał długo rozmyślać. Wyminął się z nim w drzwiach, chcąc dojść do swoich rzeczy, by je też wywiesić, by wyschnęły. Oczywiście, wciąż nasłuchiwałby odpowiedzi Yasushiego.

[Hōseki Yasushi]

Yasushi był załamany. Po prostu załamany i zażenowany swoim zachowaniem. Nigdy, przenigdy wcześniej w życiu nie naruszył w taki sposób prywatności innej osoby. Był dobrym chłopakiem. Gdy rówieśnicy w akademii zakradali się do łaźni, aby pójść podglądać nieświadome, niewinne kobiety, to szczerze brzydził się ich zachowaniem. Nawet, jeśli stała przed nim osoba, którą uważał za atrakcyjną - robił wszystko, aby ją uszanować i nie robić niczego, co mogło wzbudzić w niej dyskomfort. Aż do teraz. I sam fakt, że nagle, znikąd uznał cudze ciało za bardzo atrakcyjne nie był aż tak zły dla czarnowłosego. That happens. Bardziej przerażało go to, jak Kensei zareaguje. Uzna Yasu za zboczonego creepa? Podglądacza? Znienawidzi go? Przestanie mu ufać? Będzie wściekły, obrzydzony? Zacznie unikać jego towarzystwa? A może zażąda wyjaśnień? Na pewno to zrobi. Yasushi celowo ociągał się z wyjściem spod prysznica, aby odłożyć ten moment jak najdalej w przyszłość. No bo... sam kompletnie nie wiedział, jak to wyjaśnić. Nie było powodu. Nie było usprawiedliwienia.
Zakręcając kurek Hōseki był całkowicie pewien, że tego dnia już dwukrotnie zranił swojego przyjaciela. Najpierw się na niego wydarł, jak nastolatek w okresie buntu (którym był. w okresie buntu też był), a gdy już sobie wyjaśnili wszystko i byli na dobrej drodze, aby pozostawić żale za sobą - wdepnął w kolejną minę. Przypomniały mu się słowa Kensei'a - Jesteś moim przyjacielem. Od tego jestem. Właśnie. Hokori był jego przyjacielem, najbliższym i jedynym, jakiego miał. I jak mu się odwdzięczał? Prokrastynacją każdego ranka i zostawianiem każdej decyzji na jego barkach? Emocjonalnymi wybuchami gniewu i żalu, wyżywaniem się, gdy brunet nic mu nie zrobił? Przedkładaniem własnej uciechy nad jego komfort? Kensei nie zasługiwał na nic z tego. Nie zasługiwał na taką kulę u nogi.
- Hōseki Yasushi. Ogarnij się. - Rzucił cicho do swojego odbicia w lustrze. Pogrążone oczy, spierzchnięte usta, zmizerniała twarz. A psychika w jeszcze gorszym stanie. Do czego on się doprowadził? Jak mógł na to pozwolić? Leżeć w łóżku całe dnie, pokonanym przez los? Robiąc afery o byle gówno? Czym on się w ogóle przejmował? Hōseki Yasushi. Tak się nazywał. Matka prawdopodobnie rozwaliłaby mu głowę pięścią na pół widząc, jak jej syn teraz żyje. Powyzywała od oferm i sprzedała kopa w dupę, aby się otrząsnął. Aż uśmiechnął się w duchu. Brakowało mu jej. Kto by pomyślał, że bez niej tak szybko się zacznie gubić?
Zacisnął dłonie na skraju umywalki. Nie ważne, jak bardzo nie chciał, miał dość czy brakowało mu sił. To nie było istotne. Ważniejsze było, aby nie zawieść Kensei'a i swojej mamy.
- Aby w ogóle myśleć o wyprawie do Hi no Kuni, wpierw musimy mieć na to środki. - Rzucił od razu, wychodząc z łazienki z pełną, zupełnie nową energią. I chociaż włosy wciąż pozostawały wilgotne, to udało mu się ubrać - długie, czarne dżinsowe spodnie i przyduży, granatowy sweter. Ciepłe, wygodne i co najważniejsze - mógł się w tych ubraniach schować, zakryć nimi. Tak, jak lubił najbardziej. Jego uwadze nie umknęło także, że Hokori się w końcu odział. I choć przez ułamek sekundy ogarnęła go panika, że brunet będzie chciał wrócić do poprzedniej sytuacji - postanowił kontynuować, jak gdyby nic. Udawać, że nic się nie stało. Wpaść w wir działania. - Sprawdzić, ile pieniędzy mamy, ekwipunek, co warto zabrać, co trzeba kupić. Uzupełnić zapasy po wojnie. - Zaczął wyliczać na palcach jednej ręki, w drugiej trzymając przemoczone ubrania. - Dowiedzieć się jak wygląda sytuacja na granicy i dalej. Nie wszystkie szlaki będą bezpieczne, panuje chaos, głupio byłoby wpaść w coś nieprzygotowanym. - Sam udał się szybkim krokiem wystawić ubrania do wyschnięcia, podnosząc głos, aby Hokori w razie czego go słyszał. - Przyda się znaleźć jakieś zlecenie. Być może już w drodze do Kraju Ognia, tak byłoby najlepiej, dwie pieczenie na jednym ogniu... - I już przechodził zamaszystym krokiem przez część wspólną, aby wejść do swojego pokoju. - Jakkolwiek wiele Ryō posiadasz z tych swoich miliona misji, nie chce żerować na twoich dochodach. A moje nie są zbyt wielkie. - Kensei spokojnie mógł dalej słyszeć głos Yasushi'ego, nawet, jeśli dodatkowo pojawiły się odgłosy przestawiania, szurania i pospiesznego poszukiwania rzeczy. Chwile później wyparował z swojego pokoju, taszcząc w ramionach swoją torbę ninja, kaburę i parę zwojów pod pachą. I bezceremonialnie upuścił wszystko na stół, z bardzo niewielkiej wysokości. - Myślisz, że lepiej będzie poszukać sklepu z orężem shinobi na terenie Ame, czy nie marnować czasu i szukać w Hi no Kuni? - Nie czekał jednak na odpowiedź, od razu kontynuując. - Nie. Bez sensu ryzykować. Jeśli później nie znajdziemy żadnego sprzedawcy, to zostaniemy niepotrzebnie na lodzie. - Zamilkł na chwilę, aby policzyć ilość shurikenów w torbie i skwitował to krótkim "hm". Potem pod rękę nawinął mu się jeden ze zwoi, więc zaczął sprawdzać jego zawartość. Opaska Iwagakure. Aż się ciepło na sercu zrobiło. - Pięć racji żywnościowych... zdecydowanie za mało na jakąkolwiek wyprawę. Nawet jak uda mi się znaleźć coś w dziczy, albo upolować zwierzynę na posiłek, to może być za mało. Trzeba będzie to uzupełnić. - Zwinął zwój marszcząc brwi. Kolejna rzecz do ogarnięcia. Od razu zabrał się za oględziny kolejnego zwoju. - Spanie pod gołym niebem nie będzie raczej problemem. Nawet jak ten cholerny deszcz zacznie nas śledzić, to wystarczy utworzyć kopułę z ziemi... - Zapałki, siekiera... ok, więc nie będzie żadnego problemu z rozpaleniem ognia. Kolejny zwój. Pusty. Spojrzał na niego z lekkim wyrzutem. Czy on naprawdę był aż tak biedny? I tak go wsadził z powrotem w torbę. Zaraz. Skonsternowany zaczął przeglądać ponownie swoje rzeczy, szukając jakiegoś kolejnego zwoju czy złożonego świstku papieru. Najbliższe temu opisowi były notki wybuchowe upchnięte w kaburze, ale nie tego szukał. Podparł się pod boki, niedowierzając. - ...byłem pewien, że? Eh? Kensei, masz może... mapę? - Dopiero teraz spojrzał bezpośrednio na przyjaciela, na chwilę zwalniając tempa w swoich działaniach. Potem, ponownie mógł powrócić do tego, co lubił najbardziej - planowania.
- Ekwipunek, środki do życia i zapasy to jedno. Jeśli ktokolwiek w ogóle ma zacząć brać nas na poważnie, to musimy stać się silniejsi. Żaden człowiek na stanowisku nie będzie chciał wysłuchać randomowych chuuninów z nieistniejącej wioski. - I tu leżał poważniejszy, bardziej hamujący ich problem. Yasushi ściągnął brwi i chwycił się za brodę w zamyśleniu. - Trening... nie mamy czasu na niego raczej... Bardziej sensowne będą ćwiczenia w trakcie podróży, w każdej wolnej chwili. Za to z pewnością przydałyby się nam nowe techniki. Biblioteki? Poszukać opuszczonych zwojów w zniszczonych wioskach? Ktoś mógł pozostawić coś z swojego cennego dobytku. - To nie tak, że Yasushi nagle został wyprawnym mówcą, prowadząc monolog swojego życia. On po prostu myślał. Myślał na głos, dzieląc się każdym, najdrobniejszym pomysłem i spostrzeżeniem z Hokorim. Dla samego czarnowłosego nie było zbyt wielkiej różnicy - tak czy siak miał skłonność do przesadnej analizy i obmyślania spraw, zanim się do nich zabierze. Różnica leżała tylko w tym, że teraz otwierał usta i wydawał z siebie dźwięki. - Może warto by było poświęcić czas i samemu opracować jakąś technikę... Doton pokrywasz ty, więc po prostu musiałbym wzmocnić Raiton i Shōton... Drugiego nie mam co szukać w publicznych archiwach. Nie mam pojęcia, gdzie jest teraz Dākukirā, więc jakakolwiek pomoc z jego strony odpada... Na upartego mógłbym się zwrócić do Shuny... powinna przebywać w Amegakure. - Na chwilę przerwał mamrotanie pod nosem, aby do jego głowy mogła wpaść kolejna myśl. - ...w gruncie rzeczy, mój klan pochodzi gdzieś z terenów Oto... ale to zbyt niepewne i prawdopodobnie niewarte zachodu, aby w ogóle szukać tam jakiś sekretnych technik klanowych. Nawet nie wiem gdzie.
Być może to był plan na kolejne lata jego życia. I musiał przyznać - dość kuszący.
Odchrząknął. Od tego mówienia zdecydowanie zaschło mu w gardle.
- I nie zrozum mnie źle. Dalej nie ufam nikomu na stołku i wolałbym unikać ich szerokim łukiem. Ale ufam tobie. Skoro ty wierzysz w ten plan... niech będzie. Choć nie obiecuję, że będę się powstrzymywał i zachowywał, gdy Daimyō Hi no Kuni coś odwali. - Postawił sprawę najjaśniej, jak mógł. Tyle mógł przynajmniej zrobić - ogarnąć się, zmotywować i przestać zawodzić najbliższą osobę w jego życiu.

[Hokori Kensei]

Jego przyjaciel dzisiaj miał chyba istną karuzelę emocji i specyficznych zachowań. Od melancholii, przez gniew, w stronę troski, byleby tylko spanikować i zakończyć słowotokiem i organizacją. Kensei czuł się trochę dość mocno skonfundowany takim wahaniem nastrojów i nie za bardzo wiedział jak powinien zareagować. A może był to też sposób Yasushiego by radzić sobie z ostatnimi przeżyciami? Ale jeśli tak, to czemu przez te ostatnie tygodnie czegoś takiego nie zaobserwował? Hokori nie wiedział zbytnio co o tym myśleć. Całość była... specyficzna. Miał jednak nadzieję, że z Hōsekim wszystko w porządku. W ostatecznym jednak rozrachunku, nie mógł się powstrzymać, by lekko nie unieść kącików ust, gdy przyjaciel wyszedł spod prysznica i postanowił na poważnie potraktować ich dalszy cel. Mimo wszystko, musiał dość szybko zacząć ogarniać co i jak, zwłaszcza, że gdy dopiero zaczął powoli ogarniać swoje rzeczy po wcześniejszym skorzystaniu z łazienki, Yasushi już się rozpędził. Wywieszając swoje rzeczy, coby wyschły, słuchał go uważnie, próbując znaleźć też moment, gdy będzie mógł on sam się wypowiedzieć. Ostatecznie też wziął cały swój ekwipunek i położył wszystko na stole. Skoro mają analizować to analizujmy. Przyłożył dłoń do brody myśląc.
-Wydaje mi się, że lepiej poszukać w Ame. Nie wiem jak wygląda sytuacja w Hi no Kuni po upadku Konohy. Ale raczej nie kwitnie tam aż tak dobrze interes wspierający shinobi... gdy już nie ma shinobi. - rzucił dość smutno, potwierdzając odpowiedź przyjaciela. Uśmiechnął się lekko, gdy ten dalej wymieniał. -W razie czego mam namiot. - poinformował go, że nie zawsze trzeba od razu używać Dotonu. Sięgnął do plecaka i wyciągnął z niego kilka rzeczy. -Ta, mam mapę. - pokazał składany materiał, zawierający sporą część informacji gegraficznej. Przy okazji wyciągnął też z niego płaszcz oraz książkę bingo. Pamiątki z czasów ANBU. Opaska Iwy także znalazła się na stole, ale nie była istotna w chwili obecnej. -Jeśli się uda, możemy też spróbować zapolować na jakiegoś nukenina. Zawsze to jakieś dodatkowe środki. - zauważył. Zanim jednak jego przyjaciel przeszedł dalej do wypowiedzi, sam Kensei też postanowił zrobić szybkie podsumowanie całości swojego ekwipunku. Plecak był już wyjaśniony. Położył obok niego Tsurugi, które z reguły miał przy pasie. Nie był może szermierzem, ale zawsze lepiej posiadać tego typu broń niż nie. Następnie wysypał z torby biodrowej sporą ilość shurikenów i dwa średnie zwoje. -Shurikeny, rzeczy użytkowe... i więcej shurikenów. - podsumował spoglądając na to wszystko. Zastanowił się chwilkę. -Powinniśmy zaopatrzyć się w krótkofalówki. - on posiadał jedną wbudowaną w maskę ANBU. Nie wiedział jak z Yasushim, ale kontakt w przypadku rozdzielenia byłby bardzo istotny. -Łącznie sześć racji żywnościowych, siekierka, krzesiwo i tym podobne, no i namiot. - podsumował zawartość zwoju z "rzeczami użytkowymi, po czym je spakował. Położył na stole też kaburę. Dwa kunai. Nie za wiele. Ale do szybkiego reagowania w sam raz. I ostatecznie... kamizelka. Nie mógł powstrzymać się od lekkiego uśmiechu na ustach, gdy wyciągnął z niej 5 zwojów. -Ten posiada wodę, a ten możemy wykorzystać jako pułapkę. Zapieczętowałem w nim ogień. - wyjaśnił wskazując na dwa zwoje. Następnie wziął kolejne dwa. Ach, no tak. -Jeszcze więcej shurikenów. - no cóż, chyba promocja w Iwie była, skoro tak się rozkupił w w gwiazdki do rzucania. I ostatni zwój. -Tutaj... trochę więcej rzeczy. Kunai, notki wybuchowe, wakizashi, nieskładany fūma shuriken i dwa kastety. - tia... trochę tego wszystkiego było. -Do tego mam tu jeszcze trochę bandaża i kajdanki. - kinky. Znaczy ekhem. Do aresztowania zbiegłych ninja. -Jakbyś czegoś potrzebował z tego, co mam - śmiało daj znać. - poinformował jeszcze przyjaciela. -Sam nie będę walczył tym wszystkim na raz, więc zawsze mogę coś pożyczyć. - wyjaśnił na spokojnie, by Hōseki nie czuł się zbytnio zmuszany do korzystania z tego, co posiadał Kensei. Zwłaszcza, że sam zaznaczył, że nie chce tego robić.

Potem jednak przyszła rzecz na coś bardziej... ciekawego. Yasushi faktycznie podszedł bardziej rzetelnie do tematu, co sprawiło, że Kensei sam w sobie czuł się po prostu dobrze. Znowu, kącik ust lekko mu drgnął, formując się w bardzo delikatny uśmiech.
-Zgadza się. Trening w drodze brzmi dobrze. Musimy jednak pamiętać, że obecnie nie wszystkie tereny są bezpieczne. Nie możemy sprawić, byśmy nagle znaleźli się w tarapatach, bo nie przemyśleliśmy i przesadziliśmy z treningiem. - w końcu głupio byłoby wpaść w pułapkę, gdy wypstrykaliby się kompletnie z chakry podczas jakiegoś treningu. Hokori zamyślił się chwilę słuchając dalszych wywodów przyjaciela. -Nie przejmuj się. Gdyby coś odwalił, pewnie sam bym zareagował. Też mam dość ich pieprzenia i irracjonalnych zachowań. - stwierdził z przekąsem -Nawet jeśli, Otogakure była Wielką Wioską Shinobi. Nawet zniszczona, może posiadać w sobie dość cennych informacji. Możemy się tam udać nawet w pierwszej kolejności. Jest też chyba w trochę lepszym stanie niż całe Hi no Kuni, więc powinno być bezpieczniej. Przynajmniej odrobinę. A może uda się nam coś znaleźć co pomoże tobie lub nam. - tak, to też był dobry plan. Który przedstawiony wcześniej pewnie ograniczyłby im wiele dzisiejszych nieprzyjemności. Dobrze więc, że Yasushi wreszcie zaczął się bardziej udzielać niż po prostu być pasywnym członkiem podczas planowania działań.