Wioska Watatoro

[Hatake Han]

Wioska Watatoro

Wioska rybacka jakich wiele. Ulokowana na wschodzie Mizu no Kuni niedaleko granicy z Mitsu no Kuni. Zbudowana w sporej części na szelfie pomiędzy morzem, a sporym jeziorem, dawniej będącym prawdopodobnie również częścią owego morza. Daje to mieszkańcom dostęp zarówno do szerokiego morza, jak i wody słodkiej. Sprawia to, że życie nie jest tu tak straszne jak w innych częściach kraju. Dostęp do zasobów jest znaczny, jednak ma to swoją cenę. Wiele mówi się o okolicznym gangu, który "trzyma pieczę" nad Watatoro, w rzeczywistości uszczuplając zasoby samych mieszkańców. Miasteczko pełne jest zieleni, drzewa rosną tu na każdej ulicy przewyższając domy, dając miastu przyjemny cień w ciepłe dni i osłonę przed wiatrem w te chłodniejsze. Wybrzeże zarówno to morskie, jak i brzeg jeziora poznaczone są chatkami rybackimi i przystaniami na proste łódki. Jest też niewielka plaża, na której latem da się odpocząć, a po sztormach nazbierać muszli.

[Hatake Han]

Tajemnica miecza刀 の 秘密

GraczeObi

Posty1

Dom Hanzo był nieco na uboczu. Z dala od głównej części miasta, kawałek od brzegu morza. Była tu dość rozległa plaża, na której staruszek przed laty samodzielnie zbudował pomost, do którego teraz uwiązana była mała łódka, targana przez niespokojne morze. Chatka stała na wydmach, osłonięta lekko wysokimi krzewami i paroma karłowatymi drzewkami. Teren był tu dość nierówny, ale przemyślana konstrukcja trzymałą przybytek w pionie i w całości. Składał się on z jednej dużej izby, będącej głównym miejscem od życia, kuchnią i jednocześnie sypialnią gospodarza, jednej mniejszej, którą zamieszkiwała jego córka, Nagana i dość ciasnego poddasza, na którym urządzony był skromny pokój Obiego. Była też piwniczka, do której jednak dzieci nie miały wstępu.
Wąska ścieżka przez ubogą łąkę prowadziła do jeziora, a później wzdłuż jego brzegu trafiała do wioski. Po drodze można było jeszcze minąć stare, nieużywane już młyny, które stały teraz w ruinie.

Niebo zasnute było od paru dni chmurami. Nieprzyjemny, chłodny wiatr hulał po otwartych przestrzeniach, przyprawiając o gęsią skórkę. Słońce barwiło już horyzont na odcienie czerwieni i pomarańczy. Hanzo zawsze o tej porze wołał swoje dzieci do domu, by zjeść z nimi kolację i wyprawić do snu. Ciężki dzień, pełen pracy przy rybach miał już zmierzać ku końcowi, a zwieńczyć miał go miałki chleb z wałkowaną do obrzydzenia pastą z makreli. Hanzo jak zwykle dał dzieciom więcej, niż sam zdołał przełknąć, a jego oblicze było jak wiele razy ostatnio dość pochmurne. Żadne z młodych nie mogło odgadnąć myśli starego rybaka. Coś go jednak gnębiło. Siedział teraz z zamkniętymi oczami, czekając aż Obi i Nagana skończą posiłek, by móc wyprawić oboje do spania.

NPC Hanzo

[Obi]

Obi zgarnął ostatnie rozsypane patyczki, z których tak zręcznie ostatnimi czasy udawało mu się tworzyć powykręcane stworki. Co prawda Hanzo sceptycznie spoglądał na wytwory młodego nicponia, jednak z pewnością sam marzył by dać swoim dzieciom wszystko, czego pragną. Młody wiedział, że zaraz nadejdzie pora kolacji, więc musiał się spieszyć ze sprzątaniem, by nie przynosić starcowi kolejnych zmartwień. Właściwie to często myślał, czemu biedna rodzina z ubocza osady postanowiła się nim zaopiekować. Chłopak odkrył, że jest podrzutkiem, jednak nigdy nie czuł się obco w tym małym domostwie. Nagana traktowała go jak młodszego brata, a stary rybak nauczył wszystkiego, co sam wiedział o świecie i dbaniu o najbliższych. Obi, siedząc przy drewnianym stole spoglądał na tak dobrze znane twarze, dziękując bogu, którego nawet nie potrafił nazwać, że to właśnie na ten kawałek świata postanowił go zesłać. Wiele razy chłopak myślał nad tym, kim byli jego prawdziwi rodzice, dlaczego go zostawili, co kierowało ich poczynaniami. Jednak zbyt długie rozmyślanie przynosiło jedynie smutek… A on nie chciał by Hanzo i Nagana czuli, że jest mu źle. Obi miał właściwie coś do przekazania, jednak poczekał z wiadomością do czasu, aż staruszek nie rozda kanapek z pastą rybną, z której słynęła jego kuchnia…
– Ja… Chciałbym wam coś powiedzieć.
Zaczął nieśmiało, spoglądając to na dziewczynę to na właściciela domostwa. Obi dzisiejszego ranka odkrył w sobie pewne nieznane mu wcześniej siły, jednak wciąż bał się reakcji domowników… A co, jeśli uznają go za dziwadło, co jeśli powiedzą, że dla takich nie ma miejsca w ich rodzinie… Chłopak, czekając na reakcję Hanzo, odetchnął głęboko, licząc na to, że jednak go zrozumieją.

[Hatake Han]

Tajeminca miecza刀 の 秘密

GraczeObi

Posty2

Atmosfera była dziwnie ciężka, może nawet wręcz przygnębiająca. Ciężko jednoznacznie stwierdzić dlaczego, gdyż Hanzo nie mówił zbyt dużo o swych zmartwieniach, a zwłaszcza teraz. Widać w nim było jakieś roztargnienie i melancholię. Nagana siedziała w ciszy i pałaszowała do ostatniego okruszka. Widać było jednak, że na nią też wpływał niezbyt pogodny nastrój ojca. Izba długi czas wypełniona była ciszą, aż w końcu odezwał się młody Obi. Oczy Hanzo najpierw lekko się wytrzeszczyły, lecz po chwili wróciły do normy. Ściągnął brwi. Dosłownie chwilę po słowach Obiego, przez okiennice zawył chłodny wiatr. Stary rybak wstał więc i docisnął okiennice do framugi, chcąc zaradzić przeciągowi.
- Co takiego chłopcze? - zapytał, wracając na swoje miejsce. Usiadł, a jego twarz ponownie zasnuło to ponure zamyślenie. Spojrzał na swego przybranego syna, jakby próbując czytać w jego oczach. Zachodzące słońce powoli gasło, a w pomieszczeniu robiło się coraz ciemniej. Pomimo jednak całej tej ponurej scenerii, gdzieś tam, głęboko w oczach rybaka tkwiła ta sama troska, którą tylko maskowana była przez pozostałe uczucia. Obi mógł to dostrzec teraz, gdy patrzył prosto na niego.

NPC Hanzo

[Obi]

Obi spoglądał na Hanzo z lekkim niepokojem, dziadzio zdecydowanie martwił się czymś, o czym nie chciał mówić głośno. Chłopak zastanawiał się, czy jego oświadczenie było obecnie właściwym pomysłem… Jednak prędzej czy później przecież ktoś mógłby dowiedzieć się o tym przypadkiem. Obi schował obie ręce pod blat stołu, po czym spuścił głowę spokojnie, odpowiadając na pytanie swojego opiekuna. Bał się tylko tego, że zostanie odrzucony, że jego jedyna rodzina… Jedyni ludzie, którzy byli dla niego wszystkim, uwierzą, że jest on złem…
– Dziadku… Ja chyba, nie potrafię tego nawet wyjaśnić..
Chłopiec tak samo jak z samego rana skupił się na swoim cielę, czując z wolną jak jego oddech zwalnia swoje tępo. Zdecydowanym ruchem przywołał myśl, która towarzyszyła mu od kilku godzin, niesamowitą energię, którą czuł, w momencie gdy zaskoczył sam siebie. Rzucił ostatnie spojrzenie w stronę przybranej siostry, po czym wypuścił nagromadzone powietrze, jednocześnie przywołując na swojej dłoni owalny kształt stworzony z pyłu. Obi nie wiedział, czym mogło to być, nigdy nie słyszał o sztukach magicznych sztuczkach, które mogły przypominać cokolwiek podobnego. Przez krótką chwilę spoglądał na bryłę, zastanawiając się, czy czyni to z niego odmieńca… Czy raczej kogoś wyjątkowego. Zanim, jednak zdołał odpowiedzieć na swoje własne pytanie, forma rozpadła się, a on poczuł, jak drobinki dostają mu się do nosa… Chłopiec kichnął głośno, przerywając ciszę, która nastała w niewielkim pomieszczeniu.
– Dziadziu… Czy ja jestem jakiś dziwny? .
Dodał na koniec, ponownie, ukrywając dłonie pod blatem stołu. Czuł się onieśmielony, a wszystko, co pokazał było może i zjawiskowe… Ale jakieś nie z tego świata. Może jego prawdziwi rodzice podpisali jakiś pakt z diabłem, może to wszystko nie było realne… Z pewnością nie z tego świata.

Enmaku | Smoke Screen煙幕

KlasyfikacjaJinton, Transformacja Natury

PieczęciePtak → Szczur → Pieczęć Konfrontacji

KosztStandardowy

Zasięg5 metrów

Wymagania---

Jedna z podstawowych technik wspierających opracowana przez klan Hokori, kiedy ten jeszcze istniał. Po złożeniu pieczęci i wskazaniu Pieczęcią Konfrontacji kierunku z czubków dwóch wyprostowanych palców wylatuje smuga pyłu w kształcie stożka o podstawie z promieniem 1m. Jeśli technika bezpośrednio trafi przeciwnika w oczy, to ten odczuje to tak, jakby coś mu wleciało do oka. Działa to tylko w momencie aktywacji, nie po uformowaniu zasłony dymnej.. Sam pył utrzymuje się średnio około 3 tur, jednak techniki Fūtonu czy zwyczajny powiew wiatru rozwieje ją bez większych problemów. Gdy pył się utrzymuje nie szkodzi on oczom, choć utrudnia widzenie podobnie jak zasłona dymna.

Posiadając rangę B w Jinton technikę można użyć bez złożenia pieczęci. Wciąż jednak wymagane jest wskazanie kierunku poprzez pieczęć Konfrontacji.
Posiadając rangę S w Jinton zamiast wykorzystywać technikę w kształcie stożka, można pył wypuścić jednocześnie z całego swojego ciała. Powstaje wówczas sfera dymu w promieniu 5 metrów od użytkownika. Podczas wypuszczania pyłu działa on analogicznie jak do wersji stożkowej - może sprawić, że ktoś mrugnie od "piachu w oczy". Podobnie podczas utrzymywania się - utrudnia ona widok. Koszt takiego manewru jest równy Standardowemu kosztowi B, a czas kumulacji chakry jest równy kumulacji 3 pieczęciom.