Asano Hisayuki - najlepszy bodyguard na świecie

[Asano Hisayuki]

Hisayuki dzisiaj nie odpalał kuźni. Nie zamierzał kuć niczego, gdyż miał ochotę odpocząć. W końcu nawet mógł sobie pozwolić na jeden dzień nic nie robienia , prawda? W takiej sytuacji wszedł na dach swojej kuźni i położył się pod gołym niebem, wpatrując się w wolno przesuwające się białe obłoki chmur. Blondyn nie myślał w tej sytuacji o niczym konkretnym, ot po prostu oczyszczał umysł. Przez czas jakiś leżał tak, aż ktoś mu w końcu ten spokój zakłócił.
— Zamknięte dzisiaj? — zapytał ktoś, chociaż prawdopodobnie nie było to pytanie skierowane bezpośrednio do Asano.
— Tak. Odpoczywam. — odrzekł kowal nie poruszając się na dachu, ani, tym bardziej, z niego nie schodząc.
— No to twój odpoczynek się właśnie skończył. Kage ma dla ciebie misję. — usłyszał w odpowiedzi. Genin westchnął z rezygnacją. Dlaczego akurat on i akurat dzisiaj musiał robić dla wioski jakieś rzeczy? Czy nie mógł po prostu poleżeć przez jeden dzień i popatrzeć w chmury? Podniósł się stając na nogach, po czym zeskoczył miękko na trawę obok mężczyzny. Ten wręczył mu pergamin, a następnie bez słowa odszedł. W tym czasie Hisayuki rozwinął notkę ze zleceniem.

Kwadrans później był już gotowy do drogi. Miał za zadanie eskortować do oddalonej o jakieś trzy godziny marszu w jedną stronę kupca, który akurat dzisiejszy dzień wybrał sobie na podróż. Blondyn przyszedł do biura Kage, po czym podszedł do jednego z urzędników, by zapytać go o to, gdzie był zleceniodawca. Urzędnik bez słowa wskazał palcem na mężczyznę z pokaźnym brzuchem, który w tym czasie próbował uwieść dwie samotnie stojące dziewczyny. Te jednak zachowywały się względem niego dosyć...obojętnie, łagodnie ujmując. Kupiec nie zrażony oschłym przyjęciem, ciągle się do nich zalecał błyskając raz po raz klejnotami osadzonymi na drogich pierścieniach, czy szatami ze wspaniałej jakości materiałów. Asano podszedł do niego i klepnął go w ramię.
— Dzień dobry. Nazywam się Asano Hisayuki i mam Pana eskortować. — rzekł, a gdy kupiec się odezwał, to dziewczyny wykorzystując ten moment, czmychnęły w siną dal.
— No i widzisz? Straciłem przez ciebie narybek. - odrzekł kupiec z wyrzutem.
Geninowi to określenie się bardzo nie spodobało, ale ugryzł się w język, a negatywne uczucia skrył za maską delikatnego uśmiechu. W końcu nie mógł obrażać zleceniodawcy.
Godzinę później, zleceniodawca oraz Hisayuki szli głównym szlakiem prowadzącym, między innymi, do małej wioski, która była celem ich podróży. Panowie szli w ponurym milczeniu, gdyż nie przypadli sobie do gustu. Hisayuki był zdenerwowany ze względu na to, jak kupiec traktował innych, a zwłaszcza kobiety, natomiast zleceniodawca był wkurzony, bo Asano nie pozwalał się traktować jak służącego czy ochroniarza, który ratowałby mu tyłek od dyskotekowych bijatyk. Kowal bowiem był zobowiązany dostarczyć bogacza do wioski, a nie niańczyć go przy nieudolnych podrywach.
Przez czas jakiś towarzyszył im jedynie śpiew ptaków, szum wiatru i szelest lekko poruszających się liści. Mężczyźni natomiast zachowywali ciszę nie odzywając się jeden do drugiego. Genina nie interesowała rozmowa z „Casanovą”, a i ten drugi chyba nie chciał wchodzić w interakcje.
W pewnym momencie szlak rozwidlał się na dwie odnogi - jedna prowadziła w głąb kontynentu, druga prowadziła głęboko w las, gdzie mieściła się wioska będąca celem podróży. Naturalnie, Asano poprowadził tą drug,ą odnogą, przy czym cały czas wypatrywał wszelkich zagrożeń, jakie mogły ich tutaj spotkać - bandytów, dzikich zwierząt, czy nawet zabłąkanych nukeninów. Mógł nie lubić swojego towarzysza, ale w końcu ten płacił za ochronę.
Mężczyźni szli skrajem drogi, było południe, a słońce stało wysoko na niebie i prażyło dosyć mocno. Na drogę mogły wychodzić różne zwierzęta, które chciały się wygrzać w słońcu, na przykład węże. Te czasem mijali, ale nie wykazywały one żadnej agresji. Aż do momentu, w którym kupiec nieopatrznie stawiając krok rozjuszył jednego z tych gadów. Ten zwinął się w kłębek i wyskoczył jak sprężyna w stronę nieuważnego bogacza, chcąc ukąsić go w łydkę. W połowie drogi jednak kunai wbił się wężowi w głowę, a następnie wbił się w ziemię. To Asano zdążył szybko zareagować na ten atak, mimo iż ukąszenie, prawdopodobnie, byłoby suche, tj. ostrzegawcze i pozbawione jadu. Genin wolał jednak nie ryzykować.
— Zejdźmy na środek. Tam się takie sytuacje nie powtórzą. — rzekł, po czym podszedł do martwego węża, wyjął kunai z jego głowy, a następnie oczyścił go z krwi. Następnie zwłoki zwierzęcia ułożył w krzakach, by były łatwo dostępne dla drapieżników. W przyrodzie bowiem nic nie mogło się zmarnować, a Asano nie zamierzał targać węża z powrotem do wioski.
Po krótkiej chwili ruszyli w dalszą drogę, a atmosfera jakby nieco się oczyściła, chociaż nie była idealna. Gdy więc dotarli na miejsce, kupiec podpisał Hisayukiemu zlecenie, obdarzył go oszczędnym uściskiem dłoni i pożegnał. Asano nie chcąc spędzać ani chwili dłużej poza kuźnią, niż to było absolutnie konieczne, postanowił od razu udać się w drogę powrotną do wioski. Może przynajmniej przez wieczór sobie odpocznie?

[Nara Shizu]

Wynagrodzenie dla Asano Hisayuki
1 PD
2 PT
125 Ryō
+1 misja D