Kami Takashi - Misja numer 20

[Kami Takashi]

Takashi przez parę tygodni wybierał się z panami mierniczymi na misje, w których miał pilnować, by im się nic nie stało i mogli swobodnie pracować. Kami polubił tych mężczyzn, bo wydawali się weseli, swobodni i jakby nie dotknięci widmem ostatniej wojny. Wojny, przez którą rudzielec miał co noc koszmary. Wojny, która odebrała mu bliskich. Wojny, przez którą zaczął zatracać sam siebie. I te krótkie chwile, kiedy to wychodził na misje z mierniczymi, dawały mu pozory normalności, jakichkolwiek relacji.
Lubił ich.
Dziwnie się więc czuł, kiedy przyszło mu teraz iść na jakąś inną misję, do kogoś zupełnie obcego. Gdy więc usłyszał, że miał się wybrać poza wioskę, by tam sprawdzić drożność jednej z dróg i, w miarę możliwości usunąć przeszkodę, to nie był zachwycony. Cóż, misja to jednak misja, więc natychmiast wybrał się we wskazanym kierunku.

Kami wyszedł przez północną bramę, na szlak łączący Amegakure z innymi, o wiele mniejszymi wioskami, które należały do tego kraju. Był ciepły poranek, chociaż niebo był pochmurne, a ciężkie chmury zwiastowały nadciągający deszcz. Mężczyzna cieszył się jednak z tego, pogoda dała mieszkańcom tego miejsca chwilę wytchnienia od opadów.
Według tego co usłyszał w biurze kage, newralgiczne miejsce drogi, które miał sprawdzić, znajdowało się pół godziny marszem do Ame. Należało bowiem iść głównym traktem przez jakieś dwadzieścia minut, a następnie, za przydrożną gospodą, skręcić w prawo. Tam, była wąska dróżka, która jednak miała zostać rozbudowana i poszerzona, gdyż stanowiła coraz ważniejszy szlak handlowy ze sporą okoliczną wsią słynącą z produkcji doskonałe wina ryżowego. Dostawy musiały więc przebiegać bez zakłóceń.
Takashi w końcu dotarł do gospody, która była w tej okolicy jedynym punktem orientacyjnym, po czym minął ją i skręcił w prawo, w drogę wiodącą na zachód. Tam po kolejnych paru minutach dotarł do miejsca, które miał sprawdzić. I faktycznie, droga była zablokowana przez spory kamień, który stoczył się z góry, a który zostawił za sobą wyraźny ślad w postaci wyżłobionego rowu.
Rudzielec westchnął i zastanowił się, jakim cudem nikt wcześniej tutaj nie przyszedł z łopatą, którą możnaby wykopać dalszą część rowu i stoczyć dalej kamień. Wtem genin podszedł do skraju drogi i zdał sobie sprawę z tego, że poniżej drogi były budynki mieszkalne. Gdyby więc stoczyć kamień, ten zniszczyłby ludziom domy.
Co w takiej sytuacji powinien zrobić? Nie miał odpowiednich narzędzi do przeprowadzenia operacji.
Chociaż, z drugiej strony, to ON BYŁ odpowiednim narzędziem do wykonania tej roboty. Przecież to było takie proste, że aż śmieszne. Mógł w końcu tworzyć wybuchowe notki, mógł sprawić, że jego papier był twardszy niż stal, a przy manipulacji tym surowcem, mógł stworzyć niemalże każde narzędzie. Dlatego też na jego dłoń spłynęło pięć czystych kartek papieru wytworzonych z jakiejś części jego ubrania, którą zregeneruje sobie później. Zapisał sobie w pamięci, by zadbać o zwój pieczętujący i tam sobie zabezpieczyć nieco surowca.
W każdym razie, chłopak sprawił, że tych pięć kartek zaczęło lewitować przed jego oczami, a następnie, złożywszy trzy pieczęcie, zapieczętował w nich trochę swojej czakry. Na kartkach w tym czasie pojawił się symbol oznaczający wyraz „pieczęć”.
Uznał jednak, że to może nie był wystarczające. To miały być bowiem słabe eksplozje, a nie tak, które miały zmieść z powierzchni ziemi całą okolicę. Dlatego też z papieru wykonał coś w rodzaju kilofa dbająć przy tym, by ten był odpowiednio wytrzymały. Uderzył narzędziem parę razy w kilku miejscach, by wyżłobić tam rowki. Te były umieszczone w linii prostej. Następnie w tych rowkach umieścił wybuchające notki, upewnił się, że w okolicy nikogo nie ma, oddalił się na paręnaście metrów, a następnie ukrył się za drzewem. Gdy był pewien co do swojego bezpieczeństwa, zdetonował ładunki, które spowodowały olbrzymi huk słyszalny zapewne w całej okolicy. Mimo iż eksplozja nie była olbrzymia, tak odgłos będzie słyszalny kilometry stąd.
Trudno.
Wyłonił się zza drzewa i podszedł do miejsca, gdzie wcześniej był głaz. Spojrzał na swoją robotę i uznał, że jego plan się udał. Rowki spełniły swoją funkcję polegającą na skierowaniu siły wybuchu do środka obiektu. Chciał uniknąć rozproszenia energii na powierzchni skały, dlatego musiał wykonać rowki. Niemniej jednak, wciąż kawałki skały były dosyć spore. I gdy już miał tworzyć klony, które pomogłyby mu w usunięciu przeszkód, zza zakrętu wyszło kilka osób, które nieśmiało do niego podeszły. Kami wskazał na swoją opaskę, która obwieszczała jego przynależność do zaprzyjaźnionej wioski. Ludzie nieco się rozluźnili, ale wciąż patrzyli na niego nieufnie. Tak czy inaczej, pomogli mu usuwać resztki głazu. Pod wieczór droga była już drożna, a on spełnił swoje zdanie. Ludzie poczęstowali go herbatą i dali mu jakiś prowiant na drogę powrotną. byli wdzięczni, chociaż wyglądało to tak, jakby chcieli się go pozbyć jak najszybciej. Takashi wzruszył na to ramionami, ale zdał sobie sprawę z tego, że ludzie coraz częściej reagują na shinobich w ten sposób. Po wojnie coś się u nich zmieniło.
W każdym razie, chłopak skierował swoje kroki prosto do wioski, gdzie dotarł po jakimś czasie. Tam udał się do biura Kage, zdał raport, odebrał zapłatę, a następnie udał się do domu, by wziąć kąpiel i położyć się spać. Zasłużył na to.

[Nara Shizu]

Wynagrodzenie dla Kami Takashi
1 PD
2 PT
125 Ryō
+1 misja D