Wyglądało na to, że będzie miała naprawdę dużo pracy po wydostaniu się stąd. Spa z Sabą, rozmowa z kupcami, zakupy - bardzo duże, jak podejrzewała - jak i wykonanie dla Shikō obiecanej kurtki (bez względu na to, czy ją chciał) właśnie zostało wzbogacone o wykucie mu jakiejś lepszej broni niż pęczek kunaiów wątpliwej jakości. Co najważniejsze jednak: wyglądało na to, że wyjdą stąd w takim samym składzie, w jakim przybyli. A przecież przez krótki moment i to nie było do końca pewne! Nie zamierzała zasypywać kapelusznika większą ilością słów widząc, że ten zdecydowanie potrzebuje odpoczynku. Zamiast tego mogła zaś nie tylko popatrzeć na jego pracę, ale również zamienić kilka słów z samym Galahadem.
Definitywnie nie jest zbyt delikatny. Uśmiechnęła się ciut rozbawiona
Ale nie jest też zły. Patrząc po tym, czego go uczono myślę, że częściowo to jego sposób na trzymanie wszystkich na dystans. A częściowo nie szczególnie go obchodzą. Hmm... Jeśli od początku wymaga się od ciebie, byś na nikim nie polegał i wszystko robił sam, relacje międzyludzkie tracą na wartości. Tak mi się wydaje.
A przynajmniej "tak jej się wydawało, że może to działać w przypadku Shikō". Osobiście bowiem ewaluowała życie ludzkie w inny sposób, szerszy niż "czy ta osoba ma mi coś do zaoferowania". Githos zdawał się nie do końca kupować jej wyjaśnienia, obstając przy tym, że zwyczajnie Nara go mierzi. Galahad za to prezentował się jako dużo bardziej otwarty gryzoń. No i wyglądało na to, że zostanie z nimi na długo dłużej niż ich duży szczur o dużym serduszku i niewielkim rozumku. Byłoby niefortunnie, gdyby finalnie ten też stał się na kapelusznika cięty.
Skoro zaś mowa o Githosie - definitywnie martwiła się o niego dużo mniej niż wtedy, gdy zniknęli z powrotem pod pierwszą barierę. Co by nie było, wrócił "do swoich". Mistrza i przyjaciół, jakich zostawiać nie chciał. Wierzyła też, że cokolwiek powiedział na jego temat Nara - może i pewnie nie było miłe, ale nie chodziło by być miłym. Chodziło o to, by Githos nie miał problemów tylko przez to, że próbował im pomóc. Niewielki, zakłopotany uśmiech wkradł się jeszcze w ostatniej chwili na jej twarz, kiedy to trzymając Nare za dłoń znikali tuż po przekroczeniu bariery. No, tak. Mówiła, że da radę. Zwyczajnie... Chciała to zrobić inaczej. To, jak finalnie sprawa została rozwiązana... Tak, definitywnie miała mieszane uczucia. Całym serduszkiem doceniała to, ile nadprogramowych rzeczy zrobił kapelusznik, by jakoś to wszystko dopiąć. Sęk w tym, że, no właśnie, zrobił to Shikō. Nie mogła odgonić od siebie myśli, że ostatecznie wykonał nie tylko swoją część, ale też wszystko to, co leżało w obowiązkach Kuramy.
No, ale następnym razem pewnie wyjdzie lepiej, prawda?
Były rzeczy ważne i ważniejsze. W tej chwili ważniejsze było odpocząć, nim jej organizm wyłączy się w którymś momencie sam krzycząc coś o rozładowanej baterii. Przespanie się na futonie z kolei brzmiało jak pomysł lepszy, aniżeli drzemka na drewnianych panelach. Problem był taki, że na jej komentarz Nara raczył odpowiedzieć, jak zwykle po swojemu, a to podziałało niczym szturchnięcie kostki domina.
-
...Powiedziałabym, że mam nawet własnego rycerza w lśniącej zbroi, ale trafiłam dużo lepiej.
Dodała, unosząc przy tym wyżej kącik ust i pozwalając sobie zerknąć ku Narze. Co by nie powiedzieć, wyciągnął ją z kłopotów tyle razy, że nie sposób było odmówić mu jego wkładu w utrzymanie Wakuri w jednym kawałku. No, relatywnie jednym. Taki rycerz zaś? Jakby miała oceniać, jeden od drugiego niczym się nie różnił na przestrzeni książek, rysując się jako niezbyt interesujące jednostki, których celem jest "ładnie wyglądać". Zbroja nie jest po to, by lśnić. Jak lśni nie mając w sobie żadnego wgniecenia to znaczy, że ktoś definitywnie migał się od obowiązków.
Śmieszki śmieszkami, jednak skoro rozłożyła futon i dała radę na szybko opatrzeć własne rany, wypadałoby się przespać. Tylko nie bardzo było jak spać. Im więcej, tym weselej, jak najbardziej. Obecnie jednak natłok ludzi sprawiał, że zmrużenie oka graniczyło z cudem. W pierwszej kolejności wynurzyła się Saba, jaka zdawała się być zaciekawiona nowym miejscem. Z tym, że w przeciwieństwie do Kuramy, zaczęła pytać o nie w mało odpowiednim momencie i nie bardzo mogła się dziwić reakcji Nary. Z resztą - jej nagłe pojawienie się i zmiana wyglądu wystarczała, by przykuć uwagę wszystkich, głównie przez czystą ostrożność.
Zgadza się...
Mruknęła zmęczona do Galahada, jaki to również znalazł czas, co by własne trzy ryō wtrącić w to wszystko. Ta jednak dalej obserwowała Kujahe, nawet jeśli z trudem, nie do końca rozumiejąc, co ma na myśli. Swój do swego, huh? Nie nadążała za nią zwłaszcza, że sama nie uważała, by była jakoś bardzo podobna do kapelusznika. Finalnie jednak doszła do wniosku, ze Saba ma przecież własne wyobrażenie świata i to, jak go widziała, kompletnie odbiegał od percepcji Kuramy. Znając ją pewnie chodziło o coś w stylu "oboje są niemili i dręczą biednego Cienia", aniżeli coś innego. Do tego wszystkiego zaś dołączył Kurata z Karutą. Nie miała nic do bycia owiniętą przez jej przyjaciela. To samo w sobie uważała nawet za miłe, jednak kiedy do tego doszło przeglądanie segregatora przez Karute oraz stukanie o parapet Saby, ze swoim czułym słuchem mogłaby przysiąc, że znalazła się w środku budowy. Ojeeej. Czy powinna wstawać i zaciągnąć Karutę do łóżeczka? Albo zwrócić uwagę Sabie? Niby mogła. Ale z drugiej nie chciała robić dodatkowego zamieszania. Spróbowałaby wtulić mocniej głowę w poduszkę, starając sobie nią nakryć uszy i liczyć na to, że jakoś zaśnie. Tylko jeśli jej to przeszkadzało, to może Shikō też? Z drugiej ten Kuraty i Karuty nie widział, a w Kanale nie wydawał się kimś, komu stukanie Saby by chyba przeszkadzało. Ojejku jej... Definitywnie albo nauczy się spać w takich warunkach, albo spanko będzie musiało zabrać ją osobiście.
