Szpital

[Yamanaka Aiko]

Szpital

Położony w samym centrum wioski kilkupiętrowy budynek pełniący rolę szpitala. Znajdują się tu oddziały przystosowane do długotrwałej hospitalizacji zarówno cywili jak i shinobi o najróżniejszych chorobach - począwszy od grypy, na zranieniach kończąc, sale operacyjne oraz gabinety lekarskie. W szpitalu pracuje zarówno personel medyczny cywilny jak i wyspecjalizowani w sztuce medycznej Iryōnini - wszyscy odpowiednio przeszkoleni, by nieść pomoc i nadzieję chorym.
Poza stricte personelem medycznym pracują tu również naukowcy, zajmujący się badaniami i eksperymentami, w nadziei że dokonają odkrycia, które odmieni życie społeczeństwa.
Do szpitala przynależy szklarnia w której hodowane są zioła o przeznaczeniu leczniczym.

[Kaguya Kaede]

The lost necklace Misja rangi C

GraczeCHINOIKE ICHIGO

Posty1/...

MG

To była misja z pokroju tych nieco bardziej skomplikowanych, przy których człowiek musiał trochę bardziej się nagłowić i była objęta małym ryzykiem, że po drodze może coś się stać. Fakt ten nie zamierzał jednak dzielnej Ichigo zniechęcać i gdy pani w okienku w biurze podań zapytała ją, czy się decyduję tę misję przyjąć, to się nie zawahała.

Zleceniodawcą był trzydziestopięcioletni mężczyzna, nijaki Akitama Meijiro, który aktualnie przebywał w szpitalu w Sakuragakure. Teczka z opisem misji nie zawierała dużo szczegółowych informacji, nie licząc tego, że dom pana Akitamy został obrabowany, a on sam podczas rabunku został dotkliwie pobity, gdy próbował bronić swojego majątku. Cel misji nie był wprost powiedziany, dziewczyna mogła się jedynie domyślać, że chodziło o odzyskanie czegoś lub znalezienie tych rabusiów.

Po przybyciu do szpitala, pierwsze z czym musiała się dziewczyna zmierzyć to odnalezienie odpowiedniej sali – nie było to nic trudnego, wystarczyło, że zapytała na recepcji i miła pani ją poprowadziła, jak dokładnie ma pójść. Na drugie piętro, a następnie korytarzem w prawo. Sala numer 2.15. Zaglądając przez szybkę mogła zobaczyć, że u pana Akitamy nikogo nie było. Bez wątpienia nie spał. Spoglądał w stronę okna, jakby kogoś (lub czegoś?) wypatrując.

[Chinoike Ichigo]

Ichigo po uporaniu się ze wszystkimi problemami po przeprowadzce musiała stanąć jakoś na nogi. Jej przeszłość mocno dała jej w kość i teraz był czas na nowy początek. Jako iż dziewczyna została wcielona do szeregów Sakuragakue, normalną rzeczą było to, że trzeba było wykonywać misje. W końcu był to jeden z popularniejszych sposobów na zarobek. Otrzymała więc zadanie, które polegało na udaniu się do miejskiego szpitala gdzie znajdował się zleceniodawca. Było jej to na rękę. I tak zamierzała kiedyś się tu udać. Kiedyś terminowała w szpitalu w Iwie i tutaj chciała to kontynuować. W końcu jak powiedział jej pewien staruszek, „Czasem pomagając innym, możemy pomóc samemu sobie”.

Szybko odnalazła salę w której znajdował się pan Meijiro, chodź po drodze rozglądała się po mijanych pokojach i korytarzach. Na wejściu zapukała w futrynę a gdy mężczyzna zwrócił na nią uwagę skłoniła się lekko.
- Witam. Pan Akitama Meijiro? Jestem Chinoike Ichigo, Genin Sakuragakure no Sato. Przydzielono mnie do misji, którą pan zlecił. Chciała bym się dowiedzieć więcej szczegółów zadania.

[Kaguya Kaede]

The lost necklace Misja rangi C

GraczeCHINOIKE ICHIGO

Posty3/...

MG

Wchodząc do sali, Ichigo mogła zauważyć coraz więcej szczegółów dotyczących stanu zdrowia pana Akitamy. Spod materiału ciemnej piżamy wystawały bandaże, którymi obwiązany był cały jego tors – to mogło być znakiem chociażby złamanych żeber. Jego lewa ręka była w gipsie, więc pewnie złamanie. Był zdecydowanie mocno poobijany.

Mężczyzna siedział, wpatrując się w okno, jednocześnie wydając się bardzo nieobecny. Dopiero wejście dziewczyny sprawiło, że ten wyrwał się z letargu. Pokręcił głową i zwrócił się w jej kierunku. Wtedy mogła również zobaczyć jego spuchniętą twarz, siniaka pod prawym okiem czy rozciętą wargę.

Trzeba przyznać, że gdy zobaczył dziewczynę, to trochę zwątpił. On został pobity przez tych rabusiów tak dotkliwie, a co mogli zrobić takiej dziewuszce… z drugiej strony była ninja, nie zwyczajnym człowiekiem jak on. Została do tego zadania przydzielona, więc ktoś stwierdził, że się nadaje.

– Kilka dni temu do mojego domu wpadli rabusie. Próbowałem bronić swojego dobytku, ale widać jak się skończyło… Dużo rzeczy pozabierali, ale to nie ma większego znaczenia. Ukradli jednak naszyjnik, pamiątkę po mojej zmarłej żonie… i po prostu muszę go odzyskać. – powiedział pan Akitama, łamiącym głosem. – Niewiele pamiętam z tamtego dnia, ale jeżeli masz jakieś pytania, to spróbuję na nie odpowiedzieć. – Było widać, że mężczyzna jest załamany… Wydawał się martwić tym naszyjnikiem bardziej niż własnym zdrowiem.

[Chinoike Ichigo]

Dziewczyna wchodząc do sali, mogła przyjrzeć się dokładniej mężczyźnie. Bandyci, którzy się tego dopuścili, nie mieli litości. Wyglądał jakby przebiegło po nim stado koni. Ichigo wysłuchała historii pana Akitamy w ciszy. Każde kolejne słowo sprawiało, że było jej coraz bardziej żal tego człowieka. Złodzieje zabrali mu wystarczająco dużo, wliczając w to pamiątkę po zmarłej żonie, więc nie musieli się już nad nim tak znęcać. Chociaż zapewne jego upór sprawił, że jest teraz w takim stanie.
- Bardzo mi przykro to słyszeć panie Akitama. To co pana spotkało... Myślałam, że Sakura jest bezpieczniejsza... - szepnęła pod nosem ostatnie zdanie. Potrząsnęła głową by odgonić zbędne myśli. Musiała się skupić. Poprawiła okulary na nosie i podeszła bliżej łóżka.
- Prosiła bym by spróbował pan sobie przypomnieć z tamtego dnia jak najwięcej. Każda najmniejsza informacja może pomóc mi w odnalezieniu złodziei oraz naszyjnika. Ilu ich było, jak wyglądali, czy coś mówili, czy któryś wyglądał na ich szefa, może jakieś imiona pan usłyszał?
Dała mu chwilę na zastanowienie się oraz odpowiedź na ile pytań się dało. Miała doskonałą pamięć, którą ćwiczyła od wielu lat więc nie powinna mieć problemów z przekazanymi informacjami. Po chwili namysłu dodała jeszcze kilka rzeczy, które kłębiły się w jej głowie.
- Może mi pan podać adres swojego domu? Widział pan może w którą stronę uciekli? Byli uzbrojeni albo któryś korzystał z chakry?

[Kaguya Kaede]

The lost necklace Misja rangi C

GraczeCHINOIKE ICHIGO

Posty5/...

MG

Cóż, Sakura była zdecydowanie bezpieczniejszym miejscem do życia niż inne kraje w obecnych czasach, co nie zmieniało faktu, że tego typu sytuacje wciąż mogły mieć miejsce. Nie można mieć pewności, że każdy człowiek w Sakurze będzie uczciwy, tylko dlatego że był jego mieszkańcem – ba! Kto wie, czy Ci ludzie w ogóle tu żyły, może byli jakimiś zbirami z bardziej niebezpiecznych krajów, którzy chcieli się „zabawić”?

– Dziękuję… Różni ludzie chodzą po tym świecie. – Westchnął ciężko mężczyzna. Pan Akitama widocznie się skupił na prośbę dziewczyny, mimo że wcale nie było mu łatwo. – Może najpierw o naszyjniku… był to niebieski kamień powieszony na rzemyku. Nie był jakoś bardzo drogi, no ale jak powiedziałem, ma dla mnie wartość sentymentalną. – Cóż, to była jego jedna z nielicznych pamiątek po żonie – nie licząc wspólnych wspomnień, nic więc dziwnego, że mu zależało na znalezieniu takowego. – To byli mężczyźni, wszyscy zamaskowani. Chyba nie posługiwali się chakrą, mieli kastety metalowe… Było ich chyba pięciu. – Mężczyzna przerwał na chwilę, zastanawiając się mocno, jakby próbował sobie coś przypomnieć. - Wszyscy mieli skórzane rękawiczki, oprócz jednego… i ten jeden na prawej dłoni miał tatuaż, ale nie jestem pewien co to było. Może jakiś ptak? Nie wiem gdzie uciekli, gdy się obudziłem to ich nie było już – To już była jakaś informacja. Może nie bardzo dokładna, ale zawsze coś!

Mężczyzna sięgnął do szafki, którą miał obok łóżka i wziął z niej pęczek kluczy, który dał dziewczynie. Podał jej również adres. Nie było to jakoś specjalnie daleko od szpitala, kilkanaście minut piechotą.

– Zależy mi tylko na tym naszyjniku, reszta rzeczy jest nieważna... – powiedział mężczyzna, wzdychając ciężko.

[Chinoike Ichigo]

Kunoichi na podziękowania skinęła jedynie głową. W zasadzie to nie miał za co dziękować jeszcze. Będzie mógł to zrobić gdy dziewczyna zwróci mu jego zgubę. Niemniej jednak przemilczała to. Nie odbierała mu możliwości bycia wdzięcznym za danie mu nadziei. Nie znała go w sumie w ogóle, lecz jego podejście do sprawy bardzo jej się podobało i sama wyznawała podobne wartości. Nie liczyły się rzeczy materialne tylko te, które miały jakąś wartość dla nas.
- To i tak już jakiś punkt zaczepienia. Dziękuję za te informację. Jeśli mogę jeszcze o coś spytać. Jakie to były maski? Chodzi mi o wzór. Zwykłe teatralne, zwierzęce, demoniczne? Oraz w jakich godzinach do tego doszło? Wystarczy sama pora dnia.

Po uzyskaniu wszelakich informacji jakich pan Akitama był sobie w stanie przypomnieć, Ichigo skłoniła się i wyszła ze szpitala. Najpierw planowała zobaczyć mieszkanie mężczyzny. Jak wygląda w środku, czy to było włamanie czy też raczej był on obrabowany na przykład podczas snu, jakie rzeczy ukradli i tak dalej. Może uda jej się ustalić drogę ucieczki bandytów. Istniała szansa, że uciekając przez okno któryś mógł się zranić i zostawić ślady krwi. Kolejnym punktem jej śledztwa na pewno będzie przepytanie sąsiadów oraz okolicznych przechodniów lub sklepikarzy. Jako iż sytuacja miała miejsce kilka dni temu, możliwe, że złodzieje chcieli sprzedać skradzione rzeczy. W tym celu różowowłosa będzie musiała rozejrzeć za jakimś lombardem lecz to później. Na razie skierowała kroki w stronę miejsca zbrodni.

[Kaguya Kaede]

ZAPRASZAM TUTAJ » » KLIK

[Kaguya Kaede]

The lost necklace Misja rangi C

GraczeCHINOIKE ICHIGO

Posty29/...

MG

Mężczyzna miał nadzieję, że Ichigo się zatrzyma, pogadają… Najprawdopodobniej nie wiedziała wszystkiego. Nie zamierzał jej jednak w żaden sposób zatrzymywać – pozwolił jej wyjść, rzucając do niej jedynie na odchodne:

– Pozdrów go i przekaż, żeby wpadł kiedyś odwiedzić młodszego brata. – Po tych słowach się roześmiał. Bardzo ironicznie i wręcz paskudnie to brzmiało. Zdecydowanie pan Akitama coś przed nią ukrył, zlecając te zadanie.

Ichigo wróciła – z naszyjnikiem w kieszeni – do szpitala. Zdążyła jeszcze przed zamknięciem wizyt, choć miała niewiele czasu żeby z Meijiro pogadać, może z pół godzinki, no do godziny jak się uda pielęgniarkę urobić.

Mężczyzna leżał wciąż w swojej sali. Tak jak za pierwszym razem, patrzył w stronę okna, jakby czegoś oczekując; Gdy dziewczyna weszła do środka, odwrócił głowę w jej stronę. Przede wszystkim odetchnął z ulgą, bo widział, że była cała i zdrowa.

– Udało Ci się odzyskać naszyjnik? – zapytał.

[Chinoike Ichigo]

Mężczyzna, który był największym zagrożeniem, postanowił nie interweniować. Nie zatrzymał jej ani nie pomógł swoim towarzyszą. Ichigo była medykiem i mimo iż był ferwor walki, udało jej się uniknąć śmiertelnych ran. Nic więc nie groziło rabusiom mimo tego co zrobili. Niemniej jednak brak zainteresowania nimi ze strony mężczyzny był czymś czego Chinoike nie mogła zrozumieć. Każdy zasługiwał na drugą szansę i w każdym tliło się dobro. W to nauczyła się wierzyć po opiece nad staruszkiem Iroh. Już miała wychodzić gdy blondyn rzucił w jej stronę kilka słów zmuszając ją do zatrzymania się w drzwiach. Odwróciła się poprawiając ręką okulary.
- Przekażę. - po czym szybko oddaliła się od baru.

Droga do szpitala była spokojna lecz męcząca. Duża ilość zużytej chakry dawała się we znaki. Była szybka to fakt, lecz do wzorowej atletki jej było daleko. Gdy dotarła na miejsce, zatrzymała się na chwilę przed salą by wyrównać oddech i weszła do środka. Pan Akitama siedział jak wcześniej wyglądając przez okno. Ichigo gdy została zauważona skłoniła się lekko i podeszła do mężczyzny. Wyciągnęła wisiorek z kieszeni i podała mu go.
- Mam nadzieję, że to ten. Zgadzał się z pańskim opisem.
Dała mu chwilę dla siebie samej odsuwając się kawałek dalej, stając w nogach łóżka.
- Panie Akitama. Mam pytanie jeśli można. Ten bandyta, blondyn z tatuażem, kazał przekazać panu pozdrowienia oraz by odwiedził pan czasem młodszego brata. Czy to prawda? Jeśli tak to czemu pański własny brat miał by pana atakować?
Stała cierpliwie czekając na odpowiedź. Gdy ją już usłyszy, bądź też nie, skłoni się lekko i życząc szybkiego powrotu do zdrowia opuści salę i szpital by zdać raport z misji.

[Kaguya Kaede]

The lost necklace Misja rangi C

GraczeCHINOIKE ICHIGO

Posty31

MG

Ichigo mogła jedynie się domyślać, dlaczego największe zagrożenie z całej trójki nie zamierzało jej w żaden sposób zatrzymać – może wcale mu na tym naszyjniku nie zależało, a to co się stało panie Akitamie było dla niego… wystarczające? Ciężko powiedzieć i tego Ichigo raczej nigdy się nie dowie.

Dziewczyna przekazała panu Akitamie naszyjnik. Mężczyzna był widocznie zadowolony – wziął go do ręki, pocałował nawet, a następnie zawiesił na szyi. To że był ranny… nie miało znaczenia w tej chwili, najważniejsze, że Ichigo udało się się go odzyskać.

– Tak, to ten – nie wiem jak Ci dziękować – odpowiedział. Następnie zaś padło pytanie, którego miał nadzieję nie usłyszeć. Westchnął ciężko, przykładając przy tym rękę do głowy. – Powiedzmy, że moje małżeństwo z moją zmarłą żoną nieco nas poróżniło. – Nie chciał bardziej się wdawać w szczegóły. To było stosunkowo prywatne i jednocześnie nie była to wiedza, której dziewczyna do życia potrzebowała, żeby zadanie wykonać. – Dziękuję raz jeszcze – powiedział, gdy Ichigo wychodziła ze sali.

KONIEC

Wynagrodzenie:

Ichigo: 4 PD, 8 PT, 500 Ryō
Kaede (MG): 4 PB, 1 PD, 8 PT, 400 Ryō

[Uzumaki Mikan]

Po długim spotkaniu z Yuri, Mikan czuła się jakby odżyła. W dalszym ciągu była ranna - jej ciało poszarpane od wnętrza na duchowym poziomie a widmo koszmarów w dalszym ciągu nad nią krążyło - już nie mówiąc o odpowiedzialności za życie, które się w niej rozwijało. Zdecydowanie wiele twardych orzechów do zgryzienia. Ale jak już zostało ustalone w biurze Kage. To nie był czas na zamartwianie się nad samą sobą. Trzeba było działać, powrócić do dawnej sprawności. Właśnie dlatego zamiast wrócić do mieszkania, Uzumaki skierowała swe kroki do szpitala, gdzie sprawnie przekroczyła jego progi i udała się do recepcji, by przedstawić swoją sprawę jeśli zostanie zapytana.
- Witam, jestem Uzumaki Mikan, geninka Sakuragakure. Moje punkty tenketsu zostały znacznie przeciążone, czy znajdzie się ktoś kto mógłby mi pomóc z ich uzdrowieniem? Byłabym niezwykle wdzięczna.

[Nara Shizu]

https://i.imgur.com/Vpx09t2.jpg

Leczenie upośledzonych ran

MG

Zgodnie z zaleceniami, a może nawet częściowo i zwyczajnie logiką, Mikan udała się do szpitala aby to profesjonaliści sprawdzili co z jej punktami tenketsu. Podziałali coś nad nimi. W końcu jak już częściowo jej stan miał się poprawiać w kwestii koszmarów, tak samo dobrze byłoby aby podziałała coś nad znacznie poważniejszym urazem od zwykłych koszmarów. Podchodząc do recepcji, mogła dojrzeć za nią młodą kobitkę. Pewnie z 16 lat miała, brązowe włosy, mundurek pielęgniarki i okulary na nosie. Stukała coś w klawiaturze dość obszernego komputerka, nim spojrzała na podchodzącą Uzumaki.
- Witam w Szpitalu Sakuragakure no Sato, najlepszej placówce leczniczej w tej wiosce. W czym mogę pomóc? - zapytała, i akurat tego dnia nie było tłumów ludzi w samym szpitalu. Nie było kolejki, chociaż parę osób siedziało w ławkach znajdujących się przy recepcji. Na odpowiedź od Mikan, kiwnęła głową i odwróciła się do komputerka. Zaczęła coś tam klikać i pisać, nim po 2 minutach odezwała się ponownie. - Pani doktor Hyuuga Kimiko się panią zajmie. Znajdzie ją pani w gabinecie nr. 13 na parterze, jest aktualnie wolna więc może pani udać się natychmiast. Korytarzem w prawo, prawie na jego końcu. Życzę szybkiego powrotu do zdrowia.
Po tych słowach, wzrokiem zerknęła na Uzumaki. Kiwnęła jej głową. I wróciła do komputera. Ah ta młodzież. Udając się jednak do wskazanej sali, czy to wpierw pukając czy nie, po otworzeniu drzwi mogła dojrzeć młodą kobietę. Wyglądała ona dość młodo. Siedziała na fotelu, kręcąc się na nim wokół, i notowała coś sobie w dzienniczku bardzo na tym skupiona. Po dwóch obrotach zatrzymała się i spojrzała na Uzumaki. Dość... neutralnie. Chłodno nawet? Bez większych emocji. Kiwnęła głową w stronę łóżka, takiego na jakim to Mikan mogła się położyć. Lub usiąść.
- Jaki ma pani problem, pani...? - zapytała, widocznie nie dostając żadnych informacji o tym co jej dolegało. Lub w ogóle nie dostając informacji na temat tego kto został jej przydzielony. W końcu nie miała podobnej technologii do tamtego komputerka gdzieś obok, aby to sprawdzić. To też, chyba Mikan musiała ponownie wyjaśnić co jej dolega. Może nawet lepiej, skoro teraz już rozmawiała o tym z profesjonalistką.

[Uzumaki Mikan]

- Rozumiem, dziękuję.
Tak oto Mikan odparła w stronę dla niej miłej, młodziutkiej recepcjonistki posyłając jej dodatkowo uśmiech choć ta zanurzając się w ekranie mogła go nie zauważyć a następnie skierowała się w stronę wyznaczonego pokoju. Szpital musiał być drugim domem dla wielu ironinów, sama Pomarańczka bardzo ceniła tą sztukę i chętnie powolutku zgłębiała jej tajniki, jednak zdecydowanie bardziej interesowało ją funinjutsu. Tak oto sobie rozmyślając, Uzumaki dotuptała do gabinetu Dr. Hyuuga, gdzie zapukała w drzwiczki a następnie je otworzyła i przekroczyła próg zamykając wrota za sobą.
- Mikan Uzumaki, genin Sakuragakure.
Odpowiedziała dość szybko, po zaraz po nagłym urwaniu/zapytani lekarki kłaniając się przy tym delikatnie.
- Podczas walki przeciążyłam swój układ chakry, ucierpiały na tym me punkty tenketsu, czy była by Pani Doktor w stanie na to jakoś poradzić?

[Nara Shizu]

https://i.imgur.com/Vpx09t2.jpg

Leczenie upośledzonych ran

MG

Kobieta słysząc wyjaśnienia co do tego jaki Mikan miała problem, westchnęła. Dość głośno, nim pokręciła głową. Jakby trochę niezadowolona z tego co usłyszała? Pewnie nic dziwnego. Była to mimo wszystko dość ciężka przypadłość.
- Ja nazywam się Hyuuga Kimiko. Uzumaki-san, obawiam się też, że musi mi pani trochę bardziej opowiedzieć o... sytuacji. Jak do tego doszło, że przeciążyła pani swój cały układ chakry? Jaką techniką? A może tylko jakaś jego część jest uszkodzona, co jest dużo bardziej prawdopodobne. Naprawdę ciężko jest przeciążyć swój cały układ. - stwierdziła kobieta, podchodząc do Mikan. Składając pieczęć, po jakiej to wokół jej oczu pojawiły się żyły. Przyglądając się Mikan, na twarzy dość chłodnej doktor pojawiło się lekkie zaskoczenie. Po tym złość. - Co pani robiła, przeciążając swój układ chakry kiedy jest pani w ciąży?!
Ah. Yes. Too... najpewniej nie mogło wyglądać najlepiej. Chyba faktycznie dobrze byłoby zaoferować jakieś lepsze wyjaśnienia, żeby doktor zaraz jej żywcem nie zjadła. Lub wygoniła. Mimo to, rękę kobiety spowiła fioletowa chakra, jaką to zaczęła skanować całe ciało Uzumaki.