Trzeba przyznać, że Tsubaki się trochę nie spodziewała odbicia piłeczki ze strony Hikariego, który to postanowił żartobliwie zasugerować, że może właśnie jest zupełnie na odwrót i to ona prosiła panie urzędniczki, żeby przypisywali ją na misje z chłopakiem właśnie. Nie mogła się również powstrzymać od krótkiego śmiechu, bo… no brzmiało to trochę absurdalnie i żadne z nich raczej nie miało tego na myśli. To że ponownie się spotykali było raczej swoistym zbiegiem okoliczności, tudzież swego rodzaju przeznaczeniem.
– Kurde, rozgryzłeś mnie – zażartowała, biorąc winę za ich wspólne misje na siebie, a niech będzie stratna. Gdy usłyszała, że impreza celebrująca przebudzenie oczu Kagami nie była najlepsza, to jednak uśmiech zniknął z buzi Tsubaki. – Mogę zapytać dlaczego? Coś poszło nie tak? – Nie była pewna, jak bardzo Hikari chciał się z nią dzielić swoim prywatnym życiem. Nie zamierzała w żaden sposób na niego naciskać. Jeśli postanowi się z nią tym podzielić, to oczywiście go wysłucha i będzie jej niezmiernie miło, że zaufał jej na tyle, że postanowił się zwierzyć, ale oczywiście nic na siłę. – W takim razie nie skrzywdź go za mocno, im mniej pacjentów w szpitalu, tym lepiej. – W sumie mówiła to tak pół żartem, pół serio. Najlepszy byłby świat, w którym nikt nie potrzebowałby pomocy medyków. – W sumie to możemy się też kiedyś na sparing umówić, mam wrażenie, że mój brat zawsze daje mi duże fory. – Westchnęła ciężko. Wiedziała, że Ren się strasznie o nią martwił i nie chciał przypadkiem jej skrzywdzić, nie zmieniało to jednak faktu, że traktowanie ją jak jajko nie sprawi, że stanie się silniejsza.
Tsubaki nie miała żadnego problemu ze składaniem tych serwetek w żurawie. W sumie to lubiła tego typu manualne prace i trochę wprawy miała, więc przytaknęła głową, zgadzając się na taki podział obowiązków. Ogólnie nie było to coś jakoś specjalnie skomplikowanego i Tsu robiła to raczej automatycznie, gdy już kilkanaście zrobiła. Gdy skończyła, wzięła rozłożyła je odpowiednio przy talerzach, które zostały przez Hikariego już przygotowane. Stół zdecydowanie wyglądał bogato i naprawdę strojnie. I w kwestii nie bycia fanem tego typu imprez… zdecydowanie mogliby sobie w tej kwestii podać rękę. Tsu zawsze się na nich czuła jak piąte koło u wozu.
– Hmm... – Spojrzała na wszystko i wyglądało naprawdę ładnie. – Wydaje mi się, że powinno być w porządku, elegancko to wygląda, wszystkiego jest odpowiednio. – Bo co za dużo, to nie zdrowo, gdyby dali więcej ozdób, to mogłoby wyglądać kiczowato. Nawet Mitsugi, która przyszła sprawdzić jak im idzie, przyznała, że jest bardzo dobrze.
Następnym ich zadaniem było przygotowanie takich rzeczy jak pokrojenie ciast w odpowiednie kawałki, nalanie do dzbanków wody, rozstawienie przypraw na stole, tak by goście mieli do nich dostęp i mogli doprawić sobie dania, jeżeli mieli taką wolę. Do lodówek należało również wstawić sake i pilnować, żeby zawsze był zimny alkohol, a ten zapewne będzie się lał litrami, bo trzydzieści osób na imprezie to już sporO.
W końcu przyszedł ten moment, w którym zaczęli się zbierać goście, których oczywiście należało najpierw przywitać na wejściu lekko się kłaniając, a następnie zaprowadzić na salę. Gdy dostali potwierdzenie od organizatora, że już wszyscy są, przyszło im rozdać najpierw ramen – wszystko było wyporcjowane.
– Ja wezmę prawą stronę sali, a Ty lewą, co Ty na to, Hikari – kun? Żebyśmy przypadkiem na siebie nie wpadali i nie wchodzili pod nogi – zaproponowała. Jakkolwiek by się nie podzielili, to do pomocy była również Mitsugi, więc powinno pójść całkiem sprawnie.
